Vel 207. 791 Tweede Kamer. BIJEENKOMST 2dc BIJEENKOMST

(Dcymaer van Twist 6. ft.)
801
88«te VERGADERING. — 9 MAART 1916.
21. Nadere wijziging en aanvulling van do Pensioenwetten voor de land' en zeemacht 1902.
ontworpen pensioenregeling aanbrengen, waardoor de onderofficieren
van de zeemacht, wat de pensioenen betreft,
althans worden gelijkgesteld met de onderofficieren van
de landmacht.
Ik hoop, dat de Minister alsnog bereid zal worden bevonden
om in deze, voordat wij tot stemming zullen overgaan,
een stap in de goede richting te doen.
De heer de Meester: Mijnheer de Voorzitter! De wetsontwerpen
die wij thans bespreken, brengen, het is mij aangenaam
dat dit ook door mij voorafgegane sprekers is erkend,
in de pensioenen van de militairen, beneden den rang van
officier, een belangrijke verbetering. Het is een verbetering
die bepaald noodig was, gelijk ook door de Regeering is
erkend, daar de standpensioenen sedert 1879 op hetzelfde
peil zijn gebleven. En het is een verbetering, waarvan de urgentie
te duidelijker uitkomt, nu onlangs de pensioenen van
de officieren ook zijn verhoogd. In verband daarmede moest
uit den aard der zaak hier wel iets volgen, zooals nu wordt
voorgesteld. Wanneer men mij vraagt of hetgeen ons thans
wordt aangeboden, mij ten volle bevredigt, dan beantwoord
ik die vraag ontkennend, al zal ik in mijn critiek zeer voorzichtig
zijn en rekening houden met de buitengewone omstandigheden,
waarin wij op het oogenblik leven. Het komt
mij voor, dat bij al de wenschen die geuit zijn ten opzichte
van de onvoldoendheid der standpensioenen, die ik in enkele
gevallen te hoog, voor vele gevallen te laag acht, te weinig
rekening wordt gehouden met het feit, dat wanneer iemand,
gelijk tal van keeren geschiedt, op betrekkelijk jeugdigen
leeftijd wegens gebreken zoogenaamd in en door den dienst
bekomen, wordt ontslagen uit den militairen dienst, dit dan
nog volstrekt niet wil zeggen, dat hij wanneer hij b.v. een
half jaar verder is en op rust is gekomen, voor het gewone
maatschappelijke leven zijn arbeidsgeschiktheid zou hebben
verloren. In dit opzicht is er een zeer groot verschil tusschen
de eischen aan een burgerlijk pensioen te stellen en die aan
een militair pensioen te stellen. Wanneer een ambtenaar
wegens gebreken wordt ontslagen, dan is gewoonlijk, zeldzame
uitzonderingen daargelaten, de kwaal waaraan hij lijdt van
dien aard, dat zijn arbeidsgeschiktheid vrijwel is gedaald
tot nul of iets boven nul. Gansch anders is het bij den militair.
Zeer veel menschen worden ontslagen wegens een gebrek
dat hen voor den militairen dienst ongeschikt maakt, maar
dat hen wel degelijk in staat stelt hun kost te verdienen in
het burgerlijke leven, en nu houdt de tegenwoordige Pensioenwet,
naar mijn meening, met dit feit veel te weinig rekening.
Dientengevolge geeft de Pensioenwet in enkele gevallen
te veel. Sommige menschen met zwakke voeten zijn daardoor
niet geschikt voor langdurige marsenen, welke men natuurlijk
van een militair bij de landmacht moet kunnen vergen. Na
een langen marsch krijgen zij niet zelden z.g. pied forcé, een
Fussgeschwulz, dat den man voor den militairen dienst on-
>schikt maakt. Nu kan het best zijn. dat men drie maanden
E ter dienzelfden man een lustigen dans ziet maken met zijn
meisje, zonder dat men iets meer van zijn kwaal bemerkt.
Niettemin moest die man worden afgekeurd voor den militairen
dienst en wat krijgt hij nu? Juist omdat het hier een
eigenaardige kwaal geldt die in het burgerlijke leven weinig
voorkomt, ligt het voor de hand, dat in negen van de tien
gevallen zoo iemand, en te recht, moet hebben ten pensioen
in en door den dienst, want hij zou de kwaal niet hebben gekregen,
als hij haar niet in den militairen dienst had opgeloopen.
De man krijgt dus het standpensioen, gewoonlijk voor
den tijd van een jaar. Na een jaar bemerkt men echter niets
meer van de kwaal en toch schrijft de wet voor, dat deze man,
die geacht kan worden geheel en al weer in staat te ziin in
zijn eigen onderhoud te voorzien, drie kwart van het pensioen
inoet hebben, dat hij zou hebben gekregen, als hij ganschelijk
buiten staat ware in ziin onderhoud te voorzien. Daar de pr>neioenen
gelden voor het leven krijgt hier een volwassen valide
man dus drie kwart van het standpensioen voor zijn geheele
leven. Dit nu acht ik onnoodig wegsmijten van geld. Dit zou
niet behoeven voor te komen, als de Pensioenwet, althans voor
(de Meester.)
de pensioenen in en door den dienst zich niet, zonder meer,
bepaalde tot slechts drieërlei onderscheiding: de man is voortdurend
buiten staat in zijn onderhoud te voorzien, de man ia
tijdelijk buiten staat in zijn onderhoud te voorzien, de man
is in staat in zijn onderhoud te voorzien. In het eerste geval
ontvangt hij het volle pensioen, natuurlijk voor het leven,
en nu wil ik wel zeggen, dat ik het standpensioen dikwijls
voor die gevallen wat laag vind.
In het geval van tijdelijke invaliditeit ontvangt de belanghebbende
een voorloopig pensioen, d. w. z. vol pensioen
voor één jaar, behoudens verlenging. In het derde geval ontvangt
hij levenslang drie kwart van het