Untitled

'rin-.es Beatrix
n Holland staat een huis, waarheen
telkens weef' onze gedachten in een blij
gevoel van zekerheid afdwalen. Dat is
het witte sprookjespaleis van Soestdijk,
waar we drie Oranje-prinsesjes nu veilig
thuis weten bij vader en moeder.
Thuis! — Teruggekeerd uit ballingschap.
Opgenomen in den kleinen familiekring
der Oranjes maar ook in den grooten familiekring
van het Nederlandsche volk.
Want voelen we 't niet zoo, dat die kleine prinsesjes
toch eigenlijk ook een beetje aan ons persoonlijk toebehooren?
Beatrix! — wie zal ooit de dag van haar geboorte
vergeten!
Nooit is het gereserveerde, toch wel 'n tikje stijve,
Nederlandsche volk in spontaner feestjubel losgebroken
dan op dien kaatsten Januaridag van 1938.
Nog zie ik ze voor me, de arbeidsters van de Rotterdamsche
chocoladefabriek, die in hun witte schorten
de straat oprenden en zonder veel vieren en vijven arm
in arm staken met de heeren van de scheepvaartkantoren
en met de dienstdoende politieagenten voor
een vroolijken rondedans; nóg hoor ik de schorre kelen
van die baardige kerels van het lichtschip Maas, die,
samengedrukt voor de scheepsmicrofoon op dat stukje
verlatenheid, het Wilhelmus zongen nadat ze met de
bel hadden geluid of er zeven dagen mist op komst
3 moest worden ingeluid . . .
Beatrix was van dat oogenblik af het peetekind van
Nederland en toen ze op haar eersten verjaardag, met
haar kaboutermutsje op, heur eersten officieelen rijtoer
maakte door de vorstelijke residentie, voelden we ons
blij en gelukkig in het rijke bezit van deze telg uit het
Oranjehuis.
Toen kwam Irene.
Er was al spanning — er was al dreiging in de lucht.
Het gedreun der soldatenlaarzen wisselde af met het
hysterische geschreeuw van dien man, die alleen met
zijn radioredevoeringen al de volken van Europa als
schuwe vogeltjes bijeen deed kruipen.
Ook in ons land was er vrees en druk.
Oorlogsdreiging.
Maar de zesde Augustus 1939 brak den ban.
Een tikje teleurstelling over het feit, dat er geen prinsje
geboren was, werd onmiddellijk weggenomen door de
verteedering omdat de Prinselijke ouders dit kindje
Irene — de vredebrengende — hadden genoemd.
Kon het zijn, dat die naam voor Nederland een profetie
inhield?
TOEN DE OORLOG DREIGDE.
De dreiging was steeds meer toegenomen.
Ieder voelde, al wilde hij het niet toegeven, dat wannéér
de brand zou uitbreken ons kleine landje aan de
zee wel door het oorlogsvuur zou worden aangetast.
April 1940. Prinses Juliana komt met de kinderen va:i
Soestdijk naar 's Gravenhage.

Een groote menigte staat op het Noordeinde en in de
Oranjestraat te wachten.
Dan is het onze Koningin, die gevoelt, wat er in de
harten omgaat. Mèt Haar kinderen en kleinkinderen
(Ireentje wordt door haar vader, Prins Bernhard, gedragen
) begeeft zij zich tusschen de menschen voor het
paleis en roept luide „Leve het vaderland!"
De kreet die opwelde uit het geperste gemoed van een
volk dat achter den uiterlijken schijn van veel onverschilligheid
hartstochtelijk hield van eigen land en
taal en traditie en dat zich geen toekomst wilde denken
zonder Oranje, waarvan immers het stamhuis al de
eeuwen door verknocht was gebleven aan de zaak der
vrijheid!
De kinderen, de Oranjeprinsesjes, hoe klein ook, waren
er bij, toen de nood Nederland en Oranje zoo dicht
bij elkaar deed schuilen.
De kinderen, de Oranjeprinsesjes, moesten wèg toen
het duivelsche Nazi-geweld over 't kleine Holland begon
te razen.
Zwermen parachutisten waren rondom de Koninklijke
Residentie neergelaten met het doel Regeering en
Oranjehuis in handen te krijgen en daardoor de merg
van het Nederlandsch verzet te ontzenuwen.
In de schuilkelder van het paleis Noordeinde hadden de
kleintjes wel voorloopig beschutting gevonden toen het
Huis ten Bosch verraderlijk werd bedreigd, maar ook in
het centrum van Den Haag bleek het niet veilig te zijn.
Het was de Koningin, die den sterken wensch te kennen
gaf om de dynastie veilig te stellen en er bij Haar 4

dochter op aandrong naar Engeland uit te wijken.
Die er eveneens op stond, dat Z.K.H. Prins Bernhard
zijn gade zou vergezellen en in veiligheid zou brengen
om eerst daarna terug te keeren en zijn plichten als
adjudant van H.M. te hervatten.
NAAR CANADA.
En zoo joeg op 12 Mei 1940 een kleine stoet van auto's
en zwaarbewapende motorrijders van 's Gravenhage
naar IJmuiden, waar de Engelsche torpedojager „Codrington"
gereed zou liggen om de Prinselijke familie
aan boord te nemen. Het verraad was nog sneller . . .
nauwelijks in de haven aangekomen werd de groep
van vorstelijke Engelandvaarders reeds bedreigd door
een Duitsche bommenwerper, die een aanval inzette.
Wonderlijk — een afgeworpen mijn, die den haveningang
had moeten versperren, ontplofte toen de parachute,
waaraan het projectiel werd neergelaten, zich
niet ontvouwde en ... de „Codrington" kon vertrekken.
Twee Oranjeprinsesjes, de een ruim twee jaar en de
ander nauwelijks negen maanden, werden in veiligheid
gebracht. Zij voeren in de schuimende wieling van het
oorlogsschip naar Engeland om later, toen het oorlogsgeweld
ook daar dreigde, met Hr. Ms. Jacob van
Heemskerk naar Canada te worden gebracht.
Saevis tranquillis in undes — rustig te midden van de
woedende baren.
De golven van het geweld verhieven zich boven de
5 Nederlanden. De machten van het kwade heerschten
NOK •»"' Moeder op schoot (Margriet)

overmoedig. De stem der vrijheid scheen voor goed
gesmoord. Dan . . . kinderstemmen klonken boven het
gejank der stoorzenders uit: de Oranjeprinsesjes spraken,
een paar klanken, een paar woorden maar, uit
het verre Ottawa.
Het was ons als toekomstmuziek.
Prins Bernhard had het bij het hijschen van de vlag
boven de ruïne van de Hollandsche Kerk in Londen
uitgeroepen en in de prille kinderstemmen werd het
van Amerika uit bevestigd: „Nederland zal herrijzen!"
Te midden van den druk snelde de mare door het
vaderland: een derde Oranjeprinsesje is geboren,
Margriet Francisca. Geboren in ballingschap.
Genoemd naar 'n eenvoudige zeemansvrouw als een
onvergankelijke eere van ons varend volk, dat dóór
bleef vechten ook al scheen de vaderlandsche vlag zoowel
door den Mof in Nederland als door den Jap in
Indië voor goed te zijn neergehaald.
Drie Oranjeprinsesjes bleven in de liefde van ons volk
opgenomen. Al waren ze ook nóg zoo ver weg.
In geheime kastjes, tusschen boeken weggestopt, bij
nationale feestdagen te voorschijn gehaald en met
oranjestrikken en kokardes aan den muur gehangen,
waren de foto's der prinsesjes als kostbare panden van
een blije toekomst bewaard.
DE MEI DER VRIJHEID.
Die toekomst is werkelijkheid geworden!
God zij geprezen. 6
inses Margriet

Links:
Hargrietje voor
't eerst I> eigen
Rechts:
Vader ziet zün
tweejarige dochter
terug

Na dien zwarten winter, dien wij nooit zullen vergeten,
kwam de Mei der vrijheid.
Reeds was de Landsmoeder in het bevrijde Zuiden
aangekomen en volgde ook H.K.H. Prinses Juliana.
Als opperbevelhebber van de Binncnlandsche Strijdkrachten
vertoefde Z.K.H. Prins Bcrnhard al geruimcn
tijd bij het geallieerde Hoofdkwartier en kwam met de
stoottroepen mee naar 't vaderland.
Hij was het, die mede deelnam aan het opstellen van
de capitulatie-voorwaarden van Wageningen. Die als
eerste binnen de benarde „Vesting Holland" kwam.
En hij zag er de juichende steden en dorpen, de vlaggen
wapperend tot boven de eenzaamste hoeven van
ons wijde polderland.
Hij zag er ook Zijn kinderen terug!
Een enkel foto'tje clandestien de grens overgesmokkeld
was tienduizendvoudig vermenigvuldigd.
Daar hingen ze in de etalages, de streng verboden
prinsessckiekjes, daar prijkten ze voor de ramen der
eenvoudigen, die er veel geld voor hadden uitgegeven
om zoo'n foto te bemachtigen en tegelijkertijd het
ondergrondsch verzet te steunen.
Zij waren het bewijs, hoezeer ons volk naar de hereeniging
met héél ons Oranjehuis verlangde.
IN AFWACHTING.
Het heeft tot Donderdag, 2 Augustus geduurd vóór
het Oranjegezin weer met elkaar vereenigd in 't vaderland
terugkeerde.
En wat ging het heel anders, dan we dat hadden verwacht
!
In de donkere jaren van druk stelden wij 't ons voor,
of, evenals in 1813, de terugkeer van Oranje een plotselinge
gebeurtenis zou zijn.
Op een sleepboot zouden we den kruiser tegemoet
varen, waarop de Koningin met Haar kinderen en
kleinkinderen terug zou keeren en een geweldige menschenmassa
zou zich verdringen bij Hoek van Holland
of Rotterdam om Oranje in te halen.
Het ging heel anders.
Prins Bernhard en Prinses Juliana zijn ouders van
onzen tijd.
Prins Bernhard bestuurt zelf zijn sportvliegtuig.
Prinses Juliana stapte daarom ook rustig met haar
kinderen in het gereedstaande vliegtuig toen de „Queen
Mary" te Gourock in Schotland was aangekomen,
vloog naar Nederland toen de kinderen rustig in Londen
waren ondergebracht, om Haar woning in Soestdijk
in gereedheid te brengen, om daarna op dezelfde
wijze weer naar Engeland terug te keeren.
Toen wisten we, dat de thuiskomst der drie kleine
Oranjeprinsessen eiken dag kon worden tegemoet
gezien.
Zou onze sportieve Kroonprinses wéér niet per vliegtuig
terugkomen?
Het was te verwachten.
Maar waar zou het vliegtuig dan landen? Valkenburg,
het vliegveld bij Leiden werd genoemd, maar ook
Schiphol en Soesterberg. 8
KindelUk weer
allen l>ü elkaar

Nog even^posee-
In elk geval werd de plaats van aankomst streng geheim
gehouden.
Zou het historische oogenblik voorbij moeten gaan
zonder dat een historieschrijver daarbij tegenwoordig
was? Lang en breed werd er op het bureau van
„Trouw" in Amsterdam over gesproken. Van het
vliegveld Teuge bij Apeldoorn was Prinses Juliana
naar Engeland gevlogen en besloten werd daar de
„wacht" te betrekken.
Teuge bleek een goede zet te zijn geweest op het journalistieke
schaakbord, want al vroeg in den morgen
van dien historischen Donderdag kwam uit allerlei
„geheimzinnige" verschijnselen vast te staan dat hier
de Oranje-prinsesjes zouden landen.
Maar . . . laat ik nu verder maar het woord laten aan
collega Reckman, die de aankomst bijwoonde en voor
de toekomst vastlegde:
HET ORANJEGEZIN WEER IN 'T VADERLAND.
Is dit het oogenblik, waar negen millioen Nederlanders
met groot verlangen naar hebben uitgezien? Het
oogenblik, waarop héél het Oranjegezin weer op
vaderlandschen bodem zou zijn teruggekeerd en we
ook kennis zouden kunnen maken met het in ballingschap
geboren prinsesje Margriet?
Ja, het vliegveld Teuge maakt historie, wanneer hier
na elkaar drie vliegtuigen landen, waarmee Prins Bernhard,
Prinses Juliana en hun drie kinderen aankomen.
1 1 Maar het is alles zoo simpel en zoo menschelijk een-
fotograaf Niet wegloopen, Margriet

voudig, dat wij de historie de historie laten en alleen
maar zien een vader, die een kleine peuter van twee
jaar in de armen drukt, die hij in 1 l
/i jaar niet heeft
gezien; een moeder, die voor al haar kinderen waakt,
en echt Hollandsche meisjes, die met hun pop op rein
zijn geweest en het fijn vinden, dat vader op hen staat
te wachten. Het is omstreeks twaalf uur, als een kle :
n
sportvliegtuig, na eenige keeren boven het vliegveld ie
hebben gecirkeld, op het vliegveld landt. Prins Bernhard
met zijn onafscheidelijk filmtoestel in de hand
wipt er uit en mengt zich tusschen de kleine groep van
ingewijden, die weten dat direct de Prinses en haar
kinderen zullen arriveeren. Er moet echter nog worde 1
gewacht en . . . wachten duurt lang. Bij half een davert
echter de lucht van het geronk van eenige vliegtuigen,
waarvan Prins Bernhard de Lockheed-Hudson, een
twee-motorig vliegtuig, aanwijst waarin Prinses Juliana
zich bevindt. Maar ook voor hem zal het nog een verrassing
zijn, wie er precies uit dit vliegtuig komen. Dc
bestuurder van het vliegtuig, Lt. Tammes van den
Marine-Vliegdienst, cirkelt eveneens enkele keeren
13
boven het veld en strijkt even later vlot neer. Prinscf
Margriet voelt er blijkbaar nog weinig voor om direct
uit te stappen. Zij blijft me; haar lachende snuitje nog
even voor een der vensters kijken, totdat Moeder haai
opbeurt en uit het vliegtuig tilt. Prinses Juliana ziet ei
uitstekend uit. De Prins, die de landing heeft gefilmd
loopt nu snel op het toestel toe om zijn echtgenoote er
de kleine Margriet, die hij in zoo'n langen tijd — we.
I/2 jaar — niet heeft gezien, te verwelkomen.
Wat willen al In mooie blokietters schrn'fi
die 1' • toch? het oudste prinsesje haar iiaarr

De kleine Prinses krijgt direct een bosje mooie goudsbloemen
van twee kinderen uit Amsterdam en Haarlem,
van Joke Mulders en Willy Jansen die, hier gelogeerd
bij een boer, op het allerlaatste oogenblik hadden gehoord,
dat de Prinsesjes zouden aankomen. Ze hadden
nog juist tijd genoeg gehad om oranjestrikjes in het
haar te doen en de goudsbloemen te plukken. Wanneer
Margriet de bloempjes te pakken heeft, holt ze weg,
Prinses Juliana heeft haar echter weer spoedig te pakken
en aan Haar veilige hand kan het Prinsesje nu
verder naar al die groote menschen om haar heen kijken.
Frits Tors van de radio probeert het leuke, kleine
meiske voor de microfoon aan het praten te krijgen,
maar dat lukt niet, zelfs niet als Moeder haar even op
dreef wil helpen.
„Heb je een fijne reis gehad, Piet?" begint de Prinses.
„Vindt je het fijn bij Pappie te zijn?" De kleine
Prinses kijkt even naar dat vreemde, ronde ding van
den vreemden mijnheer en . . . drukt haar pop nog wat
vaster in haar armpjes. Als Prinses Juliana haar even
loslaat dribbelt ze weer links en rechts over het veld.
MARGRIET EN DE TIK-TIK.
Uw verslaggever probeert even later ook eens de kleine
aan het praten te krijgen. Kinderen, zóó. klein als
Prinses Margriet, zijn verrukt van horloges, en wanneer
ik mijn horloge voor de kleine Prinses houd, dan
doet zij wat alle kinderen doen: Met haar kleine
handje grijpt zij er naar, vergeet voor een oogenblikje
haar goudsbloemen, ja zelfs haar pop en drukt het
uurwerk tegen haar oor. „Tik-tik, tik-tik" zegt ze. Het
kost zelfs moeite haar belangstelling van het horloge
af te brengen. Dan. praat het prinsesje weer over haar
pop en holt even later naar haar Pappa.
„Waar blijft die andere machine toch?", vraagt Prinses
Juliana, terwijl zij den hemel aftuurt.
„Ja, ik ben nog twee van mijn dochters kwijt!"
schertst de Prins. „Maar ze komen wel". Nauwelijks
heeft Prins Bernhard dit gezegd of daar davert het
weer in de lucht. Ditmaal is het een flink Dakotatoestel,
dat, bestuurd door een Engelschen piloot, op het vliegveld
wordt neergezet.
„DAAR ZtfX Z E!
"
„Daar zijn ze!" roept de Prinses en inderdaad, enkele
öogenblikken later gaat de deur van de cabine open
en achtereenvolgens stappen de prinsesjes Beatrix en
Irene met haar nurse, Jonkvrouwe Feith, uit het vliegtuig.
Evenals prinsesje Margriet zijn de prinsesjes Beatrix
en Irene gekleed in lichtblauwe manteltjes. Het is
een alleraardigst tafereeltje wanneer het ouderpaar de
kinderen verwelkomt. Een oogenblikje later krijgen de
kleine prinsesjes beiden een bosje goudsbloemen van
de eenvoudige stadsche kinderen, waarvan er één nu
met een poëzie-album tevoorschijn komt en Prinses
Juliana vriendelijk vraagt of H.K.H. er een handteeke- 1 4

link»:
Beatrix houdt
niet van die
gingen"
Rechts:
Verlegen is Margrietje
niet, maar
loor de microfoon
iets zeggen,
•aar denkt ze

ning in wil plaatsen. „Wel natuurlijk" zegt de Prinses,
begrijpend hoe zeer de kleine eigenaresse van het album
op een handteekening van haar is gesteld. Ook Beatrix
mag haar naam zetten, maar wanneer het prinsesje
ziet, dat er in het boek alleen met schuine letters is
geschreven, zegt zij: „Zulke letters kan ik niet schrijven".
Met een mooi rood potlood schrijft zij dan in
blokletters haar naam.
„IK HOUD NIET VAN DIE DINGEN".
De radio-man probeert nu prinses Beatrix en Irene
voor de microfoon te laten spreken. Prinses Juliana
helpt weer een handje, maar ook nu is het met gemakkelijk.
„Toe dan Trix, zeg eens tegen de kinderen
van Nederland hoe prettig jullie het vinden weer hier
te zijn". Er komt een koddig antwoord: „Ik houd niet
van'die dingen" en daarmede bedoelt prinses Beatrix,
die ruim 7 jaar oud is, natuurlijk de microfoon, die zij
als eens vaker voor haar neusje heeft gehad. Maar tenslotte
vertelt Beatrix toch, dat ze het fijn vindt en
Irene, dat ze gauw jarig is.
PRINSES JULIANA VERTELT.
Er worden heel wat foto's van de kinderen gemaakt
en wanneer de fotografen daarmede bezig zijn, krijg
ik nog even gelegenheid om met Prinses Juliana te
spreken. De Prinses vertelt op ongedwongen wijze van
de prettige reis, die Zij zoo juist achter den rug heeft 1 O
In afwachting van de visite
Op naar het
prinsessefeest

Op bit 18:
Moeder Juliana
Eeniet
L i n k s :
Ireentje hinkelepinkt
als de beste
Rechts:
Trix moet kiezen:
een auto of een
ponnywaffen

cn wanneer ik dan een opmerking maak over de drie
prinsesjes, die er zoo goed uitzien, dan is H.K.H. het er
niet heelemaal mee eens. „Margriet ziet een beetje
witjes" zegt Zij, „maar dat zal wel van de reis komen.
Wij hebben een prettige reis gehad. De kinderen vonden
het erg gezellig cn hebben zich best vermaakt."
Nu, dat bevestigt ook de bestuurder van het vliegtuig,
die vertelt, dat Beatrix cn Irene door de cabine holden
... of ze in den trein zaten! Na enkele oogenblikken
vertrekt het Prinselijk gezin per auto, die door
Prins Bernhard zelf bestuurd wordt naar Apeldoorn,
waar H.M. de Koningin Haar gelukkige Kinderen
verwacht.
FEEST OP SOESTDIJK.
Twee dagen na de aankomst op Teuge is er groot
feest op Soestdijk.
Zondag 5 Augustus zal Irene 6 jaar worden.
Een gewichtige dag want dan wordt ze, als alle Hollandsche
kinderen, in de schoolgemeenschap opgenomen.
Jarig, thuis en straks naar school! Een drievoudige
reden om feest te vieren.
Vader en Moeder, Prins Bernhard en Prinses Juliana,
vinden dat ook, maar besluiten om alle kinderen van
Baarn en Soest die in de laagste twee klassen van de
lagere school zitten mede in het feest betrekken.
Het zal een echt gezellig kindertuinfeest moeten worden
waarbij hun kinderen midden tusschen alle andere
zullen meespelen.
Kinderen van hun volk, kinderen van Nederland
moeten ze zich direct gevoelen nu ze uit den vreemde
teruggekeerd, nu ze eindelijk weer thuis zijn.
Het is een heerlijke zonnedag wanneer we Zaterdag
den vierden Augustus het hek van Soestdijk binnenrijden.
Daarbuiten, achter de spijlen verdringen zich reeds
uren te voren duizenden menschen die hopen een
glimp van het feest op te zullen vangen.
Er is een bedaagd echtpaar bij, dat al vroeg in den
morgen uit Utrecht is vertrokken om toch eindelijk die
lieve kinderen, waar het al die lange, bange jaren aan
heeft gedacht, weer eens te zien; er is een complete
oranjevereeniging die van Woerden naar Soestdijk is
komen loopen, omdat er nu eenmaal nog geen treinen
reden en de fietsen der meeste leden al lang tevoren
door de moffen waren gevorderd ... Wat 'n feestelijk
gezicht al om slechts de jeugd buiten het hek van
Soestdijk te zien, getooid met breede oranje-sjerpen en
zwaaiend met nationale vlaggen!
De bange schaduw van het lijden is geweken van ons
vaderland, want de gouden zon koestert weer de geliefde
oranjekleur.
Blij klappert de prinselijke standaard boven het witte,
hoefijzervormige sprookjespaleis.
Want.... ligt het daar niet als een sprookjespaleis
temidden van de domeinbosschen?
Nog ligt het groene gazon voor het paleis ongerept te
wachten op de dingen die komen zullen.
Twee uur . . . daar komen de kinderen! 20
Margrietje voelt
zich overal thuis

Links: 4
Even kijken hoe de
anderen dat doen i
i
Rechts:
Trrrrek . . . .! '
Op hlz. 23:
Wat een mooipaardje!
iiiHimiiii'jHr

P I
"o^hu cd e e B
^
In rijen van vijf stappen ze, feestelijk opgedoft cn
dapper zingend de paleispoort binnen . . . branieachtige
jongens, de borst vooruit om vooral toch maar te laten
zien dat hun sjerp het mooiste van allemaal is; keurige
meiskes met krullen in het haar en oranjestrikken zóó
glad gestreken, dat je de verhitte wangen cn het puntje
van de tong van moeder, die er heel haar ziel in heeft
gelegd, er als het ware nog in weerspiegeld ziet.
Hoezee! Hoezee! Voor Nederland hoezee!
Hoezee! Hoezee! Voor Nederland hoezee!
Voor Koningin en Vaderland
Zingt ied're jongen mee —
Toe maar kinderen! Zing ze maar, die oude vertrouwde
verzen. Iedere toon is ons een nieuwe trillende bevestiging
van het nog maar steeds niet ten volle begrepen
geluk, dat we weer leven in een blij en zingend
Nederland.
Fier maaien de jongens met hun rechterarm om toch
maar vooral hun armband met het opschrift „Oranje"
te laten zien, het teeken dat ze er bij hooren, dat ze
genoodigd zijn op het feest van de Oranjeprinsesjes.
Maar wat is dat?
Voor we het goed en wel in de gaten hebben loopen
Beatrix en Irene al mee in den stoet!
Moeder Juliana heeft ze 'n kneepje in de wang gegeven
en gezegd „Nu, Trix! ga maar fijn met de kindertjes
spelen! En jij ook Ireen! Nee . . . niet bij elkaar!
25 Jij bij de andere meisjes."
Gaat
d a
' n e t 1
' "' < r l k ?
' Ü

En de juffrouwen, die ook niet wisten dat juist zij een
prinsesje in hun groepje zouden krijgen, begrijpen de
bedoeling en nemen ze zonder meer in de rij op.
En dan . . . dan gaat alles verder heel gewoon. Op het
gladde, groene grastapijt teckencn zich wijde witte
kinderkringen af.
Er wordt gezongen en gesprongen; er wordt gespeeld
van zakdoekje leggen-niemand zeggen; kat en muis;
in Holland staat een huis; al die heerlijke echt Hollandsche
kinderspelletjes, die je op een kinderpartijtje
speelt. . .
Beatrix en Irene zijn elk in een aparten kring opgenomen.
Het gaat prachtig.
Niet altijd kennen de Prinsesjes, die in Canada heel
andere spelletjes en heel andere versjes hebben geleerd,
wat er wordt gezongen.
Beatrix staat er nog wel eens beduusd van te kijken als
ze een versje hoort, waarbij je telkens wat nieuws moet
doen, maar de kinderen bij haar trekken haar dan van
zelf wel mee in het kat-cn-muis-spel en zingen twee
maal zoo hard:
'k Moet dwalen, 'k moet dwalen
Langs bergen en langs dalen.
Daar kwam een kleine springer in het veld
Zwaaide met z'n hoedje
Stampte met z'n voetje.
Komt willen we dansen gaan?
27 En de anderen moeten blijven staan.
Aandacht voor Do goochelaar T.arette
den goochelaar

Op blz. 28:
Beatrix mag haar
kunsten beproeven
Links:
Waar komt die muts
Rechts:
Margriet mag de

Ireentje kan prachtig hinkepinken cn ze is wat trots als
ze door de juffrouw wordt uitgekozen in den kring bij
het spelletje
Blauwe, blauwe vingerhoed
Hadden we 't geld, dan hadden we 't goed
Ziet die blauwe kransen
En de juffrouw die moet dansen
En de juffrouw die moet stil gaan staan
En drie maal in de rondte gaan
En de juffrouw die moet knielen
En weer een ander kiezen
En dat zal zijn en dat zal zijn
En dat zal onze . . . Ireentje zijn!
Af en toe is het toch wel te merken, dat er wat bijzonders
aan de hand is, want de fotografen zijn er telkens
bij om een van de twee prinsesjes te kieken cn de groote
menschen staan — dat is niet zoo aardig — steeds
maar bij de twee kringen, waar Beatrix cn Irene spelen.
Gelukkig merken ze dat zelf niet zoo erg, want als
je met de kinderen en je juffrouw tegen andere kinderen
cn hun juffrouw om het hardst moet trekken en
op den grond rolt, dan denk je niet meer aan die
pottenkijkers.
Ze gaan zóó op in het spel, dat ze het maar nauwelijks
merken als hun moeder, Prinses Juliana, ook eens komt
kijken cn komt vragen of ze schik hebben!
Of ze schik hebben? . . . wat een vraag! Met de andere
kinderen mee te spelen en bij het „groene zwanen — 30
Wat doet die
Vader houdt een oogje in 't zeil toovenaarnu?

ti I n k s :
Zelfs de aandacht
van Margrietje blijft
gevangen
Rechts:
Met z'n allen in het
gras

witte zwanen" te moeten dóórgaan en dan net gevangen
te worden, dat is zóó opwindend, dat je er je
eigen moeder bij zou vergeten!
Maar dan komt nog het mooiste van den dag. Als de
kinderen uitgespeeld zijn komt er in eens een prachtig
versierde pony-wagen 'het gras op rijden. Tusschen de
bloemen zitten op den bok een jongen en een meisje;
achterin nog andere kinderen.
Prinses Juliana en Prins Bernhard komen naar voren
en Beatrix cn Irene worden bij hen gebracht.
Je kunt zien, dat de kleine Prinsesjes in spanning verkeercn.
Ze zouden dolgraag óók wel eens een ritje in
dien mooien wagen met dat prachtige, pittige paardje
willen maken, maar ... zou dat mogen?
Alle kinderen van Soest cn Baarn zijn rondom de
pony-wagen samengedrongen.
Er gaat iets gebeuren.
De jongen en het meisje die op den bok hebben gezeten
gaan vlak voor de prinsesjes slaan.
Het meisje — met prachtige krullen in het haar —
heeft een rol papier in haar hand, dat met een oranje
lint is vastgebonden.
Er wordt ssssst geroepen en ja, dan gaat het tweetal
een mooi gedicht opzeggen:
Doorluchtige prinsesjes, welkom op Soestdijk!
Het is vandaag een feestdag, wij voelen ons zeer rijk,
Want wat jullie misschien nog niet heelemaal goed wist,
Dat is dat wij jullie hier heel erg hebben gemist.
De Baarn- en Soesterkinderen, die vinden het zoo fijn,
Dat jullie weer behouden bij ons in Holland zijn.
Zij hebben uit hun spaarpot veel geld bijeen vergaard,
Dat zij in al die jaren al hadden opgespaard.
En daarom bieden wij dit kleine paardje aan,
En dezen mooien wagen, dan kunt ge uit rijden gaan.
En weet ge wat wij hopen? Dat jullie nu voortaan
Hier bij ons zullen leven cn nooit meer weg zult gaan.
Dat is dus het geheim geweest, daarom werd aan
Beatrix gevraagd toen ze bij het witte-zwanen, groenezwancn
„gevangen" werd, wat ze liever had: een auto
of een pony-wagen ... die pony-wagen, die voor de
prinsesjes staat is voortaan van hen!
Direct klimmen ze op den bok en . . . dan komt ook de
kleine Margriet uit het paleis op den arm van Jkvr.
Feith en die mag tusschen Beatrix cn Irene inzitten.
Ze klapt in haar kleine mollige handjes en wil direct
de leidsels van Beatrix overnemen. „Paat! . . . paat!" . .
juicht ze.
Het duurt nog even vóór ze kunnen wegrijden, want
alle fotografen, die er zijn willen eerst een foto maken
van dat alleraardigste stelletje: de drie Oranjeprinsesjes
op den versierden ponywagen!
Maar jongens . . . daar gaan ze! Juichend rennen de
kinderen om het wagentje heen wanneer het paardje
begint te trekken.
Er loopt een oude mijnheer naast, de vroegere baas van
het spulletje . . . wel een beetje bezorgd, of alles goed ^
zal gaan.
Trlx wil het
soed zien.

De prinsesjes rijden tot vlak voor heï buitenhek en dan
t beginnen de duizenden menschen die zich daar ver-
, dringen zóó oorverdoovend „hoera" te roepen, dat zelfs
I het geduldige pony-paardje wel eens zou kunnen
schrikken. Maar alles gaat prachtig en na hun eererondje
op den nieuwen wagen wordt voor het paleis
' weer stil gehouden.
De kleine Margriet wil er niet uit, maar dat moet toch,
want er staat nog meer op het programma.
Alle kinderen worden voor een podium verzameld;
de groote menschen moeten meer achteraan gaan staan
en nu komt de goochelaar Laret.e op de planken. Wat
die man kan tooveren!
Sigaretten cn sigaren vliegen uit zijn neus en uit zijn
, broekspijpen, kleurige doeken zonder tal komen uit zijn
leegen, hoogen hoed te voorschijn en voor Beatrix, die
net als andere kinderen op het podium mag komen,
goochelt hij zelfs een prachtige fees muts te voorschijn,
die Pietje op krijgt, maar die zoo wijd is, dat het kleine
prinsesje er bijna met haar hoofd in wegzakt.
Vol spanning hebben de drie prinsesjes, die vooraan
tusschen de andere kinderen zaten, toegekeken. De zon
schitterde op het zilveren armbandje met Koninginnekwartjes
aan Beatrix' pols, maar ze zou vergeten hebben
dat die Koningin haar eigen grootmoeder was,
wanneer niet mijnheer Larette zoo maar uit een wit
, koord een portret op een zwart bord had getooverd.
xiet stuk
.Margriet)
Toen zong ze met haar zusje en alle andere kinderen
„ het „Wilhelmus", dat ze in Ottawa bijna het eerst
v a n a
" c v e r s e s
j had geleerd ter cerc van haar eigen oma.
En nog was het feest niet uit.
Vader's auto kwam voorrijden.
Daar wilden ze toen direct met hun drietjes instappen,
maar moeder zei onverbiddelijk: „Neen jongens! Eerst
naar binnen toe; je haren kammen cn je jasjes aan en
dan mag je mee!"
En dat gebeurde.
Terwijl buiten de andere kinderen werden getracteerd,
maakten de prinsesjes zich klaar voor hun eersten
officieelen rijtoer door het versierde Soest en Baarn.
Toen kregen ook de oude menschjes uit Utrecht en de
Oranjevereeniging uit Woerden hun kans; toen zag
iedereen die naar Soestdijk gekomen was voor het eerst
de drie prinsesjes.
Zoo werd het een zonnige vreugde-dag.
Voor de kinderen zelf, maar ook voor allen die ze
toejuichten.
Beatrix cn Irene, ze konden bijna niet blijven zitten
toen ze al dat moois van die prachtige eerepoorten cn
wapperende vlaggen zagen en al die menschen, die
maar juichten en wuifden.
Ze zwaaiden terug, maar waren ook wel eens beduusd
van alle drukte.
Was dat allemaal om hèn?
Ja, want heel Nederland deelde in een groot geluk:
de Oranje-prinsesjes waren weer thuis!
Thuis in het groote, Nederlandsche gezin.
Thuis in Oud-Holland!

Onze Kroonprinses, H.K.H. Prinses Juliana heeft dien
zelfden avond gevraagd om haar kinderen voortaan
als heel gewone kinderen te laten opgroeien cn ze niet
altijd aan te gapen als ze hun neus buiten de deur
steken.
Natuurlijk wordt dat verzoek als een moederlijk bevel
door ons opgevolgd. Maar er zijn zoo heel veel tienduizenden
Nederlanders, die de drie Oranjeprinsesjes
toch graag eens goed willen opnemen cn daar op
Soestdijk geen gelegenheid toe hadden.
Om aan hun wensch te voldoen is mede dit album
met mooie foto's van de heeren Noske en Lamme
samengesteld.
Laat het een blijvende herinnering mogen zijn aan de
Oranjeprinsesjes Beatrix, Irene en Margriet.
De Oranjeprinsesjes ... die nu thuis zijn!
38
Van de toovermuts 1
doet Beatrix geen
afstand. I

Links:
Drie prinsesjes
Rechts :
Kom, kinderen

11. i n k s :
Het feest is
voorbij
, B e e h t • :
Even naar huis

tLinks:
Een auto-ritje
} tot besluit
jBechts:
Hoera voor de
I prinsesjes

,Links :
Alles klaar voor
i)de start?
.Rechts :
Hollands jongste
jprinsesje

Tekst: G. H. Hoek.
Fotografie: Henk Lamme, Noske, „Anefo".
Omslag ontwerp en typografische oerxorging: Toon Lukkassen.
Druk: N.V. Drukkerij „De Valk", Amsterdam-C.
Bindwerk: N.V. Ver. Jouster Drukkerijen, Jourc.

UITGAVE N.V. GEBIt. ZOIMEB & KEUNING'S UITGEVERSïnOf
WAGENINGEN