Inleiding tot de bibliografie van de IP (M. Ledoux)

c. De vergadering als concept
De taak die Racine aan de institutie opgeeft wordt opgenomen in de meest
dagelijkse doorlopende groepstherapie: de vergadering.
F. Guattari heeft in zijn artikel "A propos d' une psychothérapie" (Revue de
P.T.I.,1968,VI) aangetoond dat wanneer men bezig is met de verhoudingen
tussen het personeel, of met de werkregeling, dit een effect heeft op het
onderliggende, omwille van het feit dat er sprake is van het subject.
Ongetwijfeld is dat ook de reden waarom J. Oury in "Peut-on parler d'un
concept des réunions" (Psychiatrie et PI) elk personeelslid opdraagt zijn plaats
waar hij of zij werkt telkens met de anderen te reorganiseren, om zowel een
"breuk" in te schakelen in personeelsproblemen als om de meest traditionele
ontslagdreigingen te vermijden. Al deze procedures om onderlinge verhoudingen
te kanaliseren hebben uiteindelijk tot doel het statuut van het subject zelf te
redden.
Cl. Poncin had reeds voordien die procedures op een linguïstische wijze
getheoretiseerd in zijn artikel "A propos d' une psychothérapie". Hij plaatst het
constaterende betoog met zijn nutteloos spreken tegenover het performatieve
betoog dat het spreken van een werkelijke act instelt.
Zo legt het oprijzen van het performatieve tijdens een vergadering getuigenis
af van het bestaan en het daadwerkelijk functioneren van een contract tijdens
de vergadering. Het oprijzen van het performatieve dient dus als teken dat het
probleem van het subject wordt benaderd.
In verband met de relatie tussen de vergadering en de notie van het subject
heeft J. Oury in zijn boek "Le Collectif" die relatie samengebracht in wat hij de
"presidentiële functie " noemt. Die functie houdt in dat de performatieve act
wisselend door verschillende personen wordt opgenomen, waardoor het geheel
van het personeel zich betrokken voelt op het "zich vergaderen" (zich
verzamelen).
Tosquelles heeft in zijn boek "Pédagogie et PI" aan de hand van zeer concrete
dagelijkse voorbeelden aangetoond welke therapeutische processen zich in het
vergaderen afspelen. Wanneer hij "Le clos du nid" sticht als een instelling voor
diep gestoorde kinderen geeft Tosquelles die instelling als opdracht: "het
institutionele verzorgingsapparaat te voorzien van een constitutionele
mobiliteit om de interne beweging van elk van de leefgroepen te leren kennen en
te volgen... dat lijkt ons levensnoodzakelijk om de bewegingen van de individuele
dynamismen niet te blokkeren." (p. 102)
Daarom pleit Tosquelles er voor om: "een daadwerkelijke systematisering van
de groepen voor volwassenen en kinderen op gang te brengen. Langs een
institutionele funderingsakte moet elke partner regelmatig aan ten minste drie
gestructureerde groepen deelnemen om de acting - out te ontvangen." (p. 108)
"Dergelijke vergaderingen van het personeel hebben als doel de tegenoverdracht
te mobiliseren en te analyseren. En daar de tegenoverdracht zich enkel ter
plekke kan manifesteren, moet de institutie zelf over analyse-apparaten
11