Inleiding tot de bibliografie van de IP (M. Ledoux)

taken te koppelen aan de vrije ontplooiing van iedereen.
F. Guattari heeft in januari 1987 naar aanleiding van een vormingsweek in La
Borde een tekst geschreven: "La Grille"' (1987), waarin hij zowel diachronisch
als synchronisch die koppeling in al zijn complexiteit uiteenzet.
Het werkrooster is een systeem dat er in bestaat telkens opnieuw een
evolutief organigram te maken waarbij elk personeelslid zijn plaats heeft in
functie van, ten eerste regelmatig terugkerende taken, ten tweede
gelegenheidstaken en ten derde blijvende permanente taken, d.w.z. collectieve
taken die niet aan gespecialiseerd personeel worden vastgekoppeld. Het
werkrooster is dus: "een planning met dubbele ingang dat moet toelaten om
collectief de individuele verlangens met betrekking tot de taken te beheren" (p.
5)
Een dergelijk systeem steunt niet op het abstracte principe van sociale
rechtvaardigheid, maar op het idee om iedereen in zijn singulariteit te laten
participeren en zo zijn persoonlijk traject meer vorm te kunnen geven.
De groep die - telkens afwisselend - verantwoordelijk is om en dergelijk
systeem leefbaar te houden en een goeie maat te vinden tussen de noodzaak
om de uitvoering van de verschillende taken te voorzien en de toegang tot
individuele verlangens open te houden, belichaamt een zeer specifieke
analytische operator voor de IP
e. Het Collectief.
Uitgaande van het verschil tussen instelling, groep en institutie heeft J. Oury
in verschillende teksten het concept "Collectief" uitgewerkt.
Om duidelijk het onderscheid te maken tussen het geheel van alles wat er is in
een instelling en datgene waaraan al datgene wat er is deelneemt, brengt Oury
b.v. in "Quelques problèmes de PI" het concept van het Collectief binnen. "Wat
wij het collectief noemen is het geheel dat aan zeer specifieke wetten
gehoorzaamt... en een machine vormt waarvan wij de strategieën moeten
bestuderen" ((p. 176-177)
In het artikel "Thérapeutique institutionnelle" ontwerpt hij een "Collectief" dat
reeds volop een uiting van deze studie van de strategieën is. "Het doel van de IP
bestaat er in een Collectief te creëren dat er op gericht is de psychoticus
toegang te verlenen tot een veld waarin hij terug kan deelnemen aan het
institutionele lichaam langs de mediatie van transitionele objecten." (p. 270)
In zijn boek "Onze heures du soir à La Borde" verdiept dit idee zich stilaan en
geeft hij een aantal elementen aan om dit veld toegankelijk te maken.
In het artikel "P.I. et sémiotiques" stelt Oury een organisatie van het
psychiatrisch Collectief voor die bestaat uit een netwerk van instanties die
volgens een diagrammatische architectuur is samengesteld. "Daarom hebben
we reeds vanaf 1960 een methodologie voorgesteld die haar inspiratie vindt in
de fenomenologie" (p.35)
In het artikel "De la PI" omschrijft hij het Collectief als een geheel dat aan een
13