Inleiding tot de bibliografie van de IP (M. Ledoux)

zijn proefschrift "A propos de la vie quotidienne en institution
psychiatrique",voor het invoeren van enkele fundamentele principes die zowel
het "dwalen" waarborgen als het verloren-zijn hierin ombuigen tot het zich
terugvinden.
Zowel B. Buchman in "L' accueil, fragments de rencontres", als Jean Oury in
"L' ici et maintenant et la notion de lieu dans la PI", beschrijven langs enkele
concrete voorbeelden hoe het zich terugvinden in de ruimte (main-tenant) de
ontplooiing van de tijdsdimensies mogelijk maakt (maintenant et ici). Pas in
deze constitutieve zones van het bestaan wordt ontmoeting, als het zich
terugvinden in wat u toevalt, mogelijk.
Tijd, ruimte en ontmoeting worden op die manier basiselementen waarin de
mens in zijn op weg zijn, bakens en herkenningspunten kan uitzetten of
ontmoeten, die hem zullen toelaten een identiteit te construeren. Dit laatste
wordt door Cadoret in zijn artikel "Repères identificatoires, repères
symboliques" uiteengezet.
Vanuit de structurende functie van le "trait-unaire" (bij Lacan: het
koppelteken dat naar een eenheid verwijst die niet massief, monolithisch is) bij
de wording van het subject, zet Cadoret uiteen hoe de symbolische identificatie
aan le "trait-unaire" geëxtrapoleerd kan worden in een institutionele setting. De
voorwaarde opdat die identificatie symbolisch zou zijn en niet imaginair,
bestaat erin dat de verschillende instanties en organisaties in de institutie
wezenlijk van elkaar onderscheiden zijn. Pas dan kan de identificatie aan het
"verschil" tussen die verschillende instanties, het subject een aantal bakens
aanbieden om zich tot "iemand" te maken, onderscheiden van de andere.
Cadoret benadrukt tenslotte dat juist het teniet gegaan zijn van dit
onderscheid de kern van de psychotische stoornis is.
II. Geschiedenis van de IP
Tegenover de psychiatrische praktijk die de basiselementen van het menselijk
bestaan in een voorgegeven doelstelling vertaalt, omschrijft Jean Oury in
"Psychotherapie Institutionelle" (Encyclopedie de la psychiatrie. Eté 1992) de IP
als een "beweging" die deze psychiatrische praktijken in vraag stelt. Deze
beweging kan niet in de klassieke zin van het woord historisch afgelijnd worden.
Gedreven door persoonlijke en sociale gebeurtenissen, vertegenwoordigen
enkele grondleggers het principe van een voortdurende terugkeer naar het
"reële" van de menselijke miserie.
In zijn bijdrage "Essai sur l' histoire de la PI" schetst J. Ayme hoe
verschillende tendensen (psychoanalytische, sociale, medisch-psychiatrische)
op verschillende tijdstippen en op verscheidene plaatsen zich toch telkens in
het oorspronkelijke principe terugvinden: J. Ayme omschrijft dit engagement
als een politieke act die altijd opnieuw het bestaande moet hernieuwen, zoniet
vervalt men snel in de routine, de stagnering, de sclerose.
3