Inleiding tot de bibliografie van de IP (M. Ledoux)

coupure tussen verleden, heden en toekomst, in "Melancholie und Manie"
duidelijk aangegeven.
Getekend door deze coupure leeft de psychotische mens in een toestand van
wachten, niet op iets of iemand, maar als iets dat wacht; de anonimiteit gaat
over in een grenzeloze en eindeloze tijdeloosheid.
Daarom kan Oury, samen met Maldiney - in "Création et Schizofrenie" of in
"Métapsychologie et Institutionnalisation" (Actualité de la PI) - de grondstoornis
van de schizofrenie kenmerken als een stoornis van het mogelijk maken van het
mogelijke. Daarom is het voor de schizofreen een onmogelijke opgave om
doorheen iets te trekken, wat D. Roulot in "Fonction forclusive et forclusion"
(Actualité de la PI) de opgave van het transpassible noemt. De konsekwenties
van dit denken zijn op twee manieren verstrekkend: negatief en positief.
Wanneer men dit denkpatroon miskent, dan blijft men steken in de verwarring
tussen chroniciteit, vruchtbaar moment en sedimentatie, een verwarring die
door de administratieve psychiatrie wordt uitgebuit in de tijdsplanning van
verblijf en verzorging.
L. Bonnafé heeft in verschillende artikels, en vooral in "Le milieu hospitalier
vu du point de vue psychothérapeutique ou théorie et pratique de l' hopital
psychiatrique" (La raison p. 17,1957, n°18), chroniciteit en sedimentatie van
elkaar onderscheiden. Chroniciteit legt de nadruk op de tijdsbelevenis van zijn
tijd te nemen wanneer men iemand de tijd geeft. Sedimentatie benadrukt vooral
een aantal institutionele mechanismen die de tijdsbelevenis van zijn tijd te
nemen, transformeren in een uitgedoofde tijd.
Lacan heeft in zijn thesis "De la psychose paranoïaque dans ses rapports
avec la personalité", le moment fécond (het vruchtbaar moment), beschouwd
als het beslissend moment in iemand zijn bestaan voor een gebeurtenis die zijn
leven anders zal maken.
Beide auteurs hebben vanuit een klinisch fenomeen en vanuit een
institutionele context de dimensie van de tijd losgemaakt van zijn eenduidige
historisch-chronologische logica en ruimte gemaakt voor wat J. Oury in "Onze
heures du soir à La Borde" de substructuren van de tijd noemt en in " Le site de
l' émergence" (Institutions, 1990, VII), de archeologische dimensie van de tijd.
Met de beschrijving van de verschillende substructuren van de tijd bevinden
we ons in het denkpatroon dat wel recht laat aan de dialectiek psychose -
anonimiteit van de tijd.
Geduld... wachten... verveling... zijn enkele van deze dimensies die doorheen
het hele œuvre van J. Oury verschijnen; niet enkel in hun theoretische
uiteenzetting, maar ook in zijn concreet therapeutische toepassing: "b.v. die
schizofreen die ik elke dag ontvang. Men kan stellen dat er iets gebeurt, dat ik
iets met hem deel. Men zou dat iets onder de noemer van de verveling kunnen
plaatsen. Het is zijn enige zin om in de wereld te zijn. Daarbuiten is hij volkomen
elders." ( "La psychose et le temps" in "Onze heures du soir à La Borde" p. 183)
H. Chaigneau laat nooit af ons op te roepen:"de verveling te verdragen" zoals
18