HET WEEKBLAD - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

löde J
No. 3-29 Jan. 1938
CIMEMA&
THEATER
» '•;■' . :
^ .
wanHffiHHHHBBIHHnnBnBBRI
HET WEEKBLAD
•'IBSIWPN'-*'-

iNIEUWS UIT DE STUDIO'S
Jean Parker.
Henry Fonda-l
i r/T, TM ESgffll
Katherine de Mille, Jack Holt en Luis
Albexni werden voor de film „Under
suspicion" geëngageerd.
Jean Parker heeft een contract ge-
sloten met de Columbia te Hollywood.
Zij treedt naast Walter Conolly en John
Howard op in „Penitentiary".
In het Efa-Atelier te Berlijn wordt de
film „De barbier van Sevilla" opge-
nomen. Deze rolprent wordt echter al-
leen In het Spaansch vervaardigd.
Marlene Dietrich zal te Parijs de
hoofdrol vertolken in de film „Germi-
nal", naar den roman van Emile Zola.
Deze rolprent wordt door Joseph von
Sternberg in scène gezet. '
Penny Singleton is door Warner Bros
geëngageerd om een der belangrijkste
rollen te vervullen in de film „Gold
Diggers in Paris". De verdere mede-
spelenden zijn: Rudy Vallee, Priscilla
en Rosemary Lane.
CaroLReed vervaardigt in de Islington-
studio's bij Londen de film „Bank holi-
day". De hoofdrollen zijn in handen
van: John Lodge, Margaret Lockwood,
Hugh Williams, Rene Ray en Linden
Travers.
Marcel Varnel werd door Gainsbo-
rough geëngageerd om de Engeische
film „Alfs button afloat" in scène te zetten. Ajastair
Sim en Wilson Colem hebben belangrijke rollen.
De Majestic-film te Berlijn is bezig aan een rolprent,
getiteld „Schüsse in Kabine sieben". Deze film wordt
vervaardigd naar den roman „Diamantenkomödie" van
Horst Biernath.
Henry Fonda, George Brent en Olivia de Bavilland
zijn de hoofdrolvertolkers van de in kleuren te vervaar-
digen Warner Bros-film „Gold is where you find it".
Regisseur is Michael Curtiz.
Use Werner zal de hoofdrol uitbeelden in de
gloria-film „Mon petit".
TUSCHIMSKI FheaFer
■» AMSTl
CITY HieaFer
GRAND
DEM HAi
medfer
ROTTERDAM
DE LEUGEH m
PETROVHA
Inter-
Carl Boese zet te Praag de film „Ja, ja die Liebe" in
scène. De voornaamste rollen zijn in handen van Karin
Hardt, Rolf Wanka, Paul Hörbiger en Rudolf Carl.
Norme Shearer en Robert Morley zullen onder regie
van Hunt Stromberg de hoofdrollen
vertolken in de Metro Goldwyn
Mayer-film „Marie Antoinette".
NV%.
MET
ÈÜRAMDA Eh FERMAMD
EY IM DE TITELROL
IE! V TOURJAN5KY
Sessue Ha^akawa speelt te Parijs de hoofdrol in de
film „Macao", waarvoor Maurice Dekobra het scenario
heeft geschreven.
Dick Powell vervult de hoofdrol in „Howdy Stranger".
Het scenario voor deze rolprent werd door Earl Baldwin
vervaardigd.
Andre Legrand heeft het draaiboek geschreven voor
de film „Les messagers de l'espérance", die in Frankrijk
zal worden opgenomen.
Dorothy Howe, telefoniste in de telefooncentrale der
Metro Goldwyn in Dallas, Texas, is door Paramount uit-
gekozen om een belangrijke rol te spelen in „The big
broadcast of 1938".
Bobby Howes en Jean Gillie spelen de hoofdrollen
in „Sweet deyil". Regisseur is René Guissart.
Jack Hnlbert vertolkt de hoofdrol in de Engelsche film
„Kate plus ten". Regisseur is Reginald Denham. De ver-
dere medespelenden zijn: Genevieve Tobin, Edward
Lexy, Frank Cellier en Arthur Wontner.
Dick Powell
Joan Bennett is afkomstig uit een
familie, die reeds vele generaties
lang aan het tooneel verbonden is.
Haar vader, Richard Bennett en haar
grootouders, Rose Wood en Lewis Mo-
risson zijn goede bekenden in de Ame-
rikaanschc tooneelwcreld.
Het is dan ook niet te verwonderen,
dat Joan in hun voetstappen trad. Zij
werd daarin voorgegaan door haar
oudere zuster, Constance Bennett, thans
ook een; bekende filmster. Haar andere
zuster, Barbara, was huiselijk aangelegd
en Joan Bennett is een combinatie van
die twee. Zij is reeds de ster geweest
van meer dan vijfentwintig groote films
en ze is tevens een uitstekende moeder
voor haar twee dochtertjes, Diana en
Melinda.
Joan heeft niet altijd interesse gehad
voor het tooneel. Haar eerste ambitie was
o cm
enneH'
binnenhuisarchitectuur en dat is nu nog
haar grootste hobby. Zij trachtte haar moe-
der over te halen met haar een zaak op te
zetten, maar in plaats daarvan haalde haar
vader haar over aan het tooneel te gaan.
Zi] kreeg een kleine rol in „Jarnegan",
hoewel ze totaal geen tooneelroutine had.
Maar onder haar vaders leiding maakte ze
Iets heel bijzonders van d^ze rol Toen
ging het snel vooruit en vrij spoedig had
Joan de aandacht getrokken van Bollywood,
dat haar de hoofdrol gaf in „Bulldogg
Drummond". Zij vlei bij het
publiek in den smaak en kreeg
een contract met de Arts
Cinema Corporation. * Onder
dit contract trad zij achter«
e en volg ens op in „TJjrec live
ghosts", ,,Disraeli". .Missis-
sippi gambler" en „Putting
on the Ritz". Haar succes
steeg nvt iedere film en zij
sloot een contract met Para-
mount, dat weldra weer ver-
vangen werd door een mpt
Walter Wangcr, Haar nieuw-
ste groote rol is die in „Vrou-
wen van 1938", een film wel-
ke thans In ons land wordt
vertoond.

TWEE
VROUWEh
'»«eer
Regle: George B. Seitz.
Dr. Wtbiter Ck»tley Gnptwin
Sally Helen Troy
Notie Howtey « Greet Ford
Eleenor ^.M Jone CUyworth
Dr. BeriU Edward Norrii
Allan Meighan behoort tot de meest veelbelovende chirurgen in
het gemeente-ziekenhuis van zijn stad. wiar hij ter zijde wordt
gestaan door Mn. Donahue, een Jonge verpleegster, die ge-
douwd is met een man die bijna voortdurend dronken is.
Op zekeren dag wordt de dochter van een der rijkste mannen der
•tad met een acute blindedarm-ontsteking in het ziekenhuis gebracht
Meighan verricht de operatie en wordt tijdens het verblijf van Patricia
Sloan In het ziekenhuis op haar verliefd. Daar hij echter weet. dat
zijn salaris verre van voldoende te om met iemand als PWrlda te
trouwen, terwijl tevens bet leven van een doktersvrouw heelcmaal niet
zou passen bij dat van de rijke erfgename, durft hij haar niet ten
huweÜJk te vragen. Ten slotte gebeurt dit echter toch.
In het begin probeert Platricia zich zooveel mogelijk aan het moei-
lijke leven van haar man aan te passen, doch de situatie wordt hoe
langer boe lastiger, daar Patricia haar man heeft overgehaald ook
haar jeven te deelcn, eiken avond in cabarets en nachtclubs door te
brengen, hetgeen het werk in het ziekenhuis niet ten goede komt
Wanneer Patricia en Meighan op zekeren avond op een bal zijn,
wordt Claires man naar het ziekenhuis gebracht, nadat hij door een
auto Is aangereden. Tony Woolcott, eveneens als chirurg in het
hospitaal werkzaam en een goed vriend van Patricia, besluit tegen
Claires wil de belde beenen van haar man te araputceren. Clalre tele-
foneert Meighan, die echter te laat komt om Donahue te redden.
Dit voorval brengt een ommekeer teweeg In het leven van Meighan.
Hij begrijpt, dat hij moet kiezen tusschen het nachtleven en zijn
werk en hij besluit zijn werk voortaan boven alles te stellen. Wanneer
hij Patricia zijn besluit mededeelt, is deze zeer verontwaardigd, te-
meer daar zij (geheel ten onrechte, doch opgestookt door Woolcott),
denkt dat haar man een verhouding heeft met Clalre. Als gevolg
van dit voorval besluit Patricia met Tony Woolcott, die tengevolge
van het onnoodlg operecren van Donahue niet meer gemachtigd is
practljk uit te oefenen, naar Parijs te vertrekken.
De trein, waarin Patricia en Woolcott naar New York vertrekken,
ontspoort en terwijl Melghqn door zijn groote kundigheid er In slaagt
de bijna totaal verbrijzelde beenen van Woolcott te redden, wordt zijn
vrouw in een der andere operatiekamers verzorgd. Zij heeft hevige
kneuzingen en brandwonden in het gezicht. Meighan besluit zijn werk
In het ziekenhuis op te geven en zich geheel aan de genezing van zijn
vrouw te wijden. Wanneer zij enkele maanden later inderdaad geheel
genezen is en geen nadeelige gevolgen heeft ondervonden van het
ongeluk, zegt Meighan haar, dat hij nu weer naar het ziekenhuis moet
terugkeeren, daar zij hem nu niet meer noodlg heeft.
Meighan gaat naar het ziekenhuis terug, waar Clalre dolblij te hem
weer te zien. „Over zes weken ben Ik een gescheiden man," zegt
Meighan tot Clalre. En het zal dan niet lang meer duren of Clalre zal
zich mevrouw Meighan kunnen noemen...
Guy Klbbee.
Een RKO Radio film.
Regie: Edward Eedgwick,
Elmer Lane Joe E. Brown
Doc'Waddington Guy Kibbee
Betty Harrison ..., Florence Rice
Harvey Schumann Vlnton'Haworth
Bill Hilton Anthony Nace
Mr. Harrison ■■■ Harlan Briggs
Mr. Byrd Andrew Tombes
De sheriff Clem Bevans
Elmer Lane Is manusje van alles bij de Clare-
mont Chronicle. Betty Harrison Is verliefd
op Elmer. Haar vader Is echter In het ge-
heel niet Ingenomen met dezen toekomstigen schoon-
zoon. Harvey Schumann Is ijl zijn oogen „de'
man. Deze verwacht namelijk binnen afzienbaren
tijd een erfenis, die zal moeten dienen om de Cla-
remont Chronicle op te koopen.
Harvey wordt Claremont-correspondent voor de
Chicago Blade en Elmer voor de Chicago Dally
Star. Hij hoort nu van Byrd, den hoofdredacteur
van de Star, dat elke krant in Chicago probeert
de daden van een bende parfumsraokkelaars, die
hun waren over de Canadeesche grens smokkelen,
aan het licht te brengen.
Elmer krijgt plotseling een som van $ 5000 in
zijn schoot geworpen door het winnen vap een
slagzin-prijsvraag. Dit wordt door de radio om-
geroepen. J. Rutherford Waddington, in geheel
Chicago bekend als Doc, waar al zijn bewegingen
door de politie worden nagegaan, hoort dit bericht.
Hij bedenkt zich niet lang, maar gaat meteen op
weg naar Claremont. Elmer is de eerste, die van
de aankomst van den grooten „financier" hoort.
Bill Hilton, een leerzieke jonge vriend van El-
mer, heeft een uitvinding gedaan, welke het mo-
gelijk maakt een vliegtuig van den grond af te
besturen door middel van een radio. Doe hoort
van Bills uitvinding en haalt Elmer al gauw over
zijn $ 5000 te beleggen In Does pas opgerichte
Radio-Beam Airplane Company. Elmer wordt pre-
sident en Doe zelf penningmeester.
Elmer krijgt hierdoor in de oogen van de in-
woners van Claremont een schitterende positie en
TEGEM WIL
Eh DANK
stijgt dus in hun achting. Betty echter is niet zoo
vroolljk als zij hoort wat er met Elmers geld Is
gebeurd.
Op een avond vindt Harvey toevallig het lijk van
Bus Fuller, den beruchten gangster uit Chicago,
die vermoord is. Harvey krijgt nu de opdracht
van zijn krant om Elmer over te halen zijn zieken
hond per vliegtuig naar Chicago te transporteeren.
In de hondenmand zijn foto's verborgen van den
dooden gangster en Elmer is de dupe van zijn
goedhartigheid, die Harvey in de gelegenheid stelde
een groote overwinning voor zijn blad te behalen.
Elmer begrijpt, dat de eenige methode om zijn
reputatie als nieuwtjesjager terug te winnen, het
oplossen van den moord is. Hij gaat uit van het
standpunt, dat de gangster in een'vliegtuig werd
vermoord eni dat de vermoorde daarna werd uit-
geworpen. Met Bills hulp probeert hij deze stel-
ling te bewijzen. Zl] hebben namelijk gehoord, dat
er al gedurende eenige weken een vliegtuig boven
Claremont cirkelt. Elmer
besluit op onderzoek uit te
gaan.
Een foto van Doe, die
Elmer in zijn onwetendheid
naar Chicago heeft gezon-
den om meer publiciteit te
verkrijgen voor zijn onder-
neming, heeft tot resultaat,
dat de „Star" een nauwge-
zet verslag geeft van Does
bewegingen. De redacteur
van de „Blade" licht Har-
vey onmiddellijk in. Deze
geeft het door aan den
sheriff, die de bevolking
van Claremont op Elmers
groote onnoozelheid om
zijn geld te beleggen in
Does twijfelachtige onder-
neming, attent maakt.
Zl] bestormen het vlieg-
veld net op het oogenblik,
dat Elmer opstijgt om het
mysterieuze vliegtuig te
Joe E. Brown an Florence Rica.
volgen. Wanneer de Inzittenden van het bewuste
vliegtuig bemerken, dat ze gevolgd worden, seinen
zl] de lueht-politie om hulp, omdat ze denken, dat
Elmer het op hun kostbare lading radium gemunt
heeft. Twee achtervolgende vliegtuigen dwingen
Elmer te landen op het vliegveld van Chicago en
laten hem niet los, voor hij zich geïdentificeerd
heeft als correspondent van de „Star".
In Claremont zitten Bill en Betty vol spanning
bi] de radio naar nieuws van Elmer te luisteren.
Terwijl Elmer opstijgt, na te zijn losgelaten door
de politie, ziet hij boven zich een vliegtuig, dat
zich met groote snelheid verwijdert. Hij ontdekt dat
het vliegtuig een wiel van het landingsgestel mist
en besluit den piloot te volgen om dezen te waar-
schuwen. Hij wordt echter ontvangen met een
regen van kogels uit een mitrailleur en begrijpt
daardoor, dat hij eindelijk op het spoor is van
de langgezochte parfumsmokkelaars.
Hl] seint direct naar Betty en Bill, dat hij de
Anthony Nace, Joe E. Brown on Vlnton Haworih.
dieven op het spoor is. Een tweede kogelregen vernielt
een spandraad en terwijl Bill draadloos het vliegtuig be-
stuurt, klimt Elmer op den vleugel om het vernielde te
repareeren.
Op den vleugel van het pilootlooze, slingerende vlieg-
tuig slaagt Elmer er niet alleen in de kogels te ontwijken,
maar ook met zijn eigen geweer den propeller van het
smokkelaarsvliegtuig te beschieten.
De dieven moeten landen en worden met open armen
ontvangen door de intusschen gewaarschuwde politie-
macht. Ook Elmer daalt onder luid gejuich van de
menigte en ... valt flauw.
Het nieuws van de schitterend geslaagde uitvinding
verspreidt zich als een loopend vuurtje. Als Elmer bij-
komt, biedt iemand hem aan zijn maatschappij financieel
bij te staan, den aandeelhouders 1000% winst uit te
keeren en Elmer een contract te geven om als president
op te treden.
Elmers intocht is een triomfantelijke. Een ontvangst-
comité komt hem tegemoet. Aan het hoofd staat Betty...
wier omhelzing hem echter de geheele ontvangst doet
vergeten.

!
^..,
■
"TtU
•-^
•
1
T* *.
l^^^k
/•'
Georgina en Stasik
(Jany Holt en J. P.
Thlsse).
\
\ w
Habé-film. Regie: Jean Drevillc.
Kerstavond in Polen.
Kolonel Zagloba van de militaire luchtvaart geeft zijn in-
structies aan 2ijn officieren en meer speciaal aan kapitein
Nicolai' Rjevsky, die gedurende het Kerstverlof met* de wacht belast
is. Er woedt een burgeroorlog in China en beide partijen hebben er
enorme sommen voor over de meest moderne wapens in handen te
krijgen. Bijna dagelijks worden er diefstallen geconstateerd en men
blijkt de meeste interesse te hebben voor een nieuw Poolsch jacht-
vliegtuig, model K. 65.
De kolonel weet, dat hij kapitein Rjevsky volkomen kan ver-
trouwen en vertrekt gerust om enkele dagen vacantie door te bren-
gen bij zijn dochter Georgina, zijn schoonzoon Michel Steinberg en
zijn kleinzoon Stasik.
Op het kasteel Krasnaïa, dat Steinberg in de Karpaten bewoont,
wordt het Kerstfeest vroolijk gevierd. Plotseling wordt de radio-
uitzending onderbroken voor een extra bericht. Iemand, die volkomen
op de hoogte van de toestanden moet zijn, heeft kans gezien de
teekeningen van de K. 65 uit het bureau van kolonel Zagloba te
stelen. Rjevsky heeft den dief betrapt, doch deze wist te ontsnap-
pen en het vliegtuig, dat op hem wachtte, te bereiken, Onmiddellijk
is de kapitein met een ander vliegtuig de achtervolging begonnen.
Het gelukt Rjevsky de benzinetank van het andere vliegtuig
lek te schieten, maar ook hij is gejwond en moet een noodlanding
op de eenzame sneeuwvlakten maken.
Op het kasteel Krasnaïa ontvangt Steinberg een gchcinuinnigen
bezoeker. Het is de man, die met het vliegtuig omlaag gestort is
en de grens niet meer heeft kunnen bereuten. Georgina is haar
man gaan zoeken en bij zijn werkkamer gekomen, vangt zij een
gedeelte van het gesprek op. Zij komt thans te weten, dat haar
van de K. 65. beeft laten
1 -/^
jf^lP
-t -%
■
Een achtervolging per
1 troïka.
Steinberg en Georgina
(Charles Vanel
Jany Holt).
«»i' ♦
■ W
Steinberg, Zagloba en
Georgina.
Chineezen te verkoopen. Nu zijn handlanger de grens niet
meer kan overschrijden, daar alle posten gewaarschuwd zijn,
laat hij de documenten bij Steinberg achter. Georginas eer-
ste impuls is de waarheid bekend te maken, doch Steinberg
weet haar er van te overtuigen, dat zij daarmee een onuit-
wischbare schande over hen allen zal brengen, ook over
haar zoon uit haar eerste huwelijk, den kleinen Stasik.
Intusschen is Steinberg verplicht de documenten over de
grens te brengen. De controle is verscherpt, doch hij is er
van overtuigd, dat Georgina, de dochter van kolonel Zagloba,
ongehinderd zal kunnen passeeren. Zij weigert evenwel haar
medewerking te verkenen, maar Steinberg is hierop bedacht
geweest en heeft haar zoon naar de schuilplaats van zijn
Chineésche medeplichtigen laten brengen.
Intusschen hebben de opsporingen naar kapitein Rjevsky
succes gehad. Licht gewond wordt hij in de buurt van
Krasnaïa gevonden en de kolonel, die niets vermoedt van het
drama, dat zich daar afspeelt, laat hem naar 't kasteel brengen.
Spoedig bemerkt Rjevsky, dat zijn gastvrouw verdriet en
zorgen heeft. Hij weet het vertrouwen van Georgina te win-
nen, die hem alles vertelt en samen beramen zij een plan.
■ ' Zoodra hij voldoende hersteld is, vertelt hij Steinberg van
zijn plan een tocht over de grens te maken en verzoekt hem
hiervoor 'een troïka beschikbaar te stellen. Steinberg ziet
hierin een goede gelegenheid om de documenten over de
grens te smokkelen. Na lang aarzelen stemt Georgina toe en
den volgenden dag gaan beiden op weg langs het gevaarlijke
„Witte Spoor", dat naar de grens leidt. Georgina over-
handigt de documenten aan den opdrachtgever van Steinberg
en ontvangt in ruil hiervoor een cheque..
De politie slaagt er eindelijk in enkele handlangers van
Steinberg te arresteeren en een van hen verklaart, dat de
documenten door de vrouw* van Michel Steinberg over de
grens gebracht zijn.
Onmiddellijk wordt kolonel Zagloba hiervan op de hoogte
gebracht. Aan haar vader verklaart Georgina, dat zij slechts
waardelooze teekeningen over de grens gebracht heeft. Stein-
berg weet van de verwarring gebruik te maken om zich van
de echte teekeningen meester te maken. Hij springt in een
gereedstaande troïka en vlucht naar de grens. Doch Rjevsky
begint met een tweede troïka de achtervolging. Na een wilde
jacht botsten beide voertuigen tegen elkaar op en veronge-
lukken. Steinberg moet zijn daden met zijn leven boeten,
maar Rjevsky is slechts gewond en wordt spoedig door een
uitgezonden patrouille gevonden en teruggebracht naar
Krasnaïa, waar Georgina hem vol ongerustheid wacht.
Kapitein Bjevsky (Jeab
Murat).
'V-

a^"
Lumlna-film
Ragle: V. Tourjansky.
Ü ^
Nlna Patrovna Isa Miranda
•» Franr Korff Fernand Gravay
Baron Engern Aimé Clarlond
Barones Engern . Gabrlelle Dorrlat
P»ul« PauUHe Dubotl
I-'«' • Anny Vernay
Aan het begin van deze eeuw wat Si.-Petersburg een der mondainste
steden van Europa, waar tal van prachtige feesten gegeven werden. Op
een dergelijke feestelijke bijeenkomst van hooge officieren uit verscheidene
landen had een schietwedstrijd plaats, waarbij baron Engern, een Weensch
kapitein en diplomaat, overwinnaar was. Tot dagenen, die den overwinnaar
gelukwenschten, behoorde ook Nlna Petrovna, een vrouw van opvallende
schoonheid en onweerstaanbare charme. Ook baron Engern kwam dermate
onder haar bekoring, dat hij de terugreis naar Weenen slechts wilde aan-
vaarden, als Nina Petrovna hem wilde vergezellen. Deze stemde toe, meer
uit verlangen Weenen te leeren kennen dan uit genegenheid voor Engern.
In Weenen, waar Engern de eerste dagen slechts heel weinig tijd voor
Nlna Petrovna zou hebben, zou zij worden gechaperonneerd door
luitenant Franz Korlf, zijn vriend. Deze was het type van een
vroolijken, luchthartigen jongeman, die den ernst van het leven
nog niet had leeren kennen. Bij de familie Engern was
hij bijzonder gezien, niet alleen door den kapitein,
maar nog meer door diens 'nichtje Llsl, die
heimelijk verliefd was op Franz. Door
een samenloop van
Ilia Mbcmda «n Pau-j
lletie Duboit.
sr^
r »P^^;
...■i;- ; ;
r
',*• , /^"♦/i' • * M, ,,
omstandigheden had
Franz reeds kennis gemaakt met Nlna
Petrovna, zonder te vermoeden dat dit de
dame was die hij zou chaperonneeren. Er ontstaat
tussehen Nlna en Franz een vriendschap, waaruit ai gauw
ernstiger gevoelens wakker worden.
Als Franz echter bemerkt, dat het ook Nlna Petrovna is die hij voor
zijn vriend Engern gezelschap moet houden, komt het tussehen de
belde jonge menschen tot een dramatische woordenwisseling: Franz neemt
een paar weken dienstverlof en vertrekt zonder adres achter te laten.
Nine Petrovna weet het verblijf van Franz Korff te ontdekken, zoekt hem
op en slaagt er In hem van de echtheid van haar gevoelens te overtuigen,
en nu beleven belden eenlge idyllische weken.
De liefde tussehen Franz en Nina dringt ook tot Weenen door en zoo verneemt
ook Engern, dat zijn beste vriend de oorzaak Is, dat Nlna hem heeft verlaten.
Zonder Franz tijd te geven voor een explicatie, daagt hij hem tot een duel uit.
Eerst twee uren voor het fatale oogenbllk verneemt Nlna Petrovna dit. Zij weet
wat er op het spel staat, daar Engern het eerst zal schieten. Zij zoekt Engern
op en smeekt hem Franz' leven te sparen. Slechts op één voorwaarde
is Engern hiertoe bereid, namelijk als Nlna bij hém zal terugkomen.
Deze ziet zich gedwongen daarin toe te stemmen.
En als Franz na afloop van het duel voor haar staat, zegt zij haar
^ groote leugen: het Is haar nimmer ernst geweest, slechts
een spelletje en een tijdverdrijf. Met een klinkende
> oorveeg snelt Franz het huis uit. Zoo heeft
«k. Nlna Petrovna met haar leugen het
- s *■••':
fta Dubost «Cj
»d Gtavey.
^ T &m
,.:.r^^
leven van den geliefden
4wl
man gered.
i
«■Ik
'' .' i
>
Almé Clarlond

FILM-ENTHOUSIASTEN
L. Fr. te Amersfoort. De gevraagde
foto's hebben wij u gezonden. U mag
wekelijks drie vragen stellen. Antwoord-
coupons zijn aan ieder postkantoor ver-
krijgbaar. Voor een foto moet u er drie
insluiten. Jean Arthur kunt u schrijven
1438 Gower Street, Hollywood. Oury
Cooper, 5451 Marathon Street, Holly-
wood èn Jeannette Mac/)(>nal(i,M.ctTo-
Goldwyn-Mayer-Studios, C'ulver-City,
Californië, Trtius van Aalten filmt niet
meer. Lien Deyers is met regisseur
Alfred Zcisler gehuwd.
J. Br. te Scheveningen. Wij zonden
u de twee gevraagde foto's. Robert
Taylor is weer te Hollywood terug.
M. d. R. te 's-Gravenhage. Kurt
Lilien maakt deel uit van het cabaret-
gezelschap van Rudolph Nelson, dat
veel in ons land optreedt. Hij is te
Berlijn geboren. Pert Kelton is niet
getrouwd. Hans Leibelt is den 11 den
Maart jarig. Hij woont Reichsstrasse
100, Berlijn. George Irving werd te
New York geboren. In 1913 debuteerde
hij als tooneclspcler. Mary Kid is den
8stcn Augustus jarig. Jolian Kaart
woont Jan van Eyckstraat 30. Amster-
dam. Hij is dit seizoen aan de Bouw-
meester-Revue verbonden.
G. v. d. M. te Arnhem. Hierbij de
gevraagde verjaardagen. Paula Wessely
20 Januari. Ruth Chatterton 24 Decem-
ber. Janet üaynor 6 October.
G. E. B. te Amsterdam. Heli Finken-
zeller is met Will Dohm getrouwd.
Hans Alters woont nog steeds Lcnné-
strasse 7, Berlijn. Ramon Novarro kunt
u schrijven p.a. Mrs. Ethel Musgrave,
6384 Eligin Street, Vancouver, Canada.
Niet vergeten een antwoordcoupon in
te sluiten.
B. v. D. te Hilversum. Hierbij de
gevraagde adressen. Hil(l< Krallt. Wal-
friedstrasse 26, Wecnen. Lilian Harvey,
Kurländer Allee 55, Berlijn. Frances
Dee, 5451 Marathon Street, Hollywood.
ONZE WEKELIJKSCHE
PRIJSVRAAG
Vraag vierhonderd negen en zestig
Door wien werd de barometer uitgevon-
den en wanneer was dat?
Wij stellen een hoofdprijs van ƒ 2.50 cn
vijf troostprijzen beschikbaar om te verdee-
len onder hen, die vóór 14 Februari (Indi-
sche abonne's vóór 14 April) goede oplos-
singen zenden aan ons redactie-adres: Gal-
gewater 22, Leiden. Op briefkaart of enve-
loppe gelieve men duidelijk te vermelden:
Vraag 46g.
DE OPLOSSING
Vraag vierhonderd vijf en zestig
Jan Swammerdam was een Nederlandsch
natuurvorscher, die leefde van 1637—
1680.
De hoofdprijs werd ditmaal verworven
door den heer A. Bijlholt te Veendam. De
troostprijzen vielen ten deel aan den heer
C. Meijcrs te Schiedam, den heer G. Boon te
Den Helder, den heer I. Mol te Rotterdam,
den heer H. Wolf te Rotterdam, mevrouw
M. Krijgsman—Snel te Rotterdam.
■1
R. E. te Rotterdam. ledere abonné
heeft recht op twee gratis filmfoto's.
Wij hebben u een foto van Willy
Fritsch en van Charles Boyer gezonden.
Charles Boyer is mei Pat Patterson
getrouwd.
'F. R. O. te Meppcl. Van genoemde
film is Hermann Kostertitz de regis-
seur. Kitty Carlisle kunt u bereiken in
de Paramount Studios, Hollywood, Ca-
lifornië.
GESPREKKEN MET MIJN
VRIEND PIETERSEN
eb jij wel eens gehoord, Pietersen,
dat Hollywood vol zit met
spionnen?''
,,Jonge, jonge, wat gevaarlijk. Valt er
dan zooveel in het filmparadijs te spionneeren?"
,,Je moet goed begrijpen, Pietersen, dat
het geen spionnen betreft, die achter ge
heimzinnige staatszaken of militaire plannen
trachten te komen. De Hollywoodsche
spionnen interessecren , zich alleen voor
..fümplannen". Het behoeft geen betoog,
dat de diverse directies der concurreerende
filmmaatschappijen maar al te vaak hun
plannen tot de laatste minuut geheim houden
en hoe vaak gebeurt het niet, dat een
regisseur of speler te hooren krijgt: .AVij
gaan een film met u maken zus-en-zoo,
maar wij verlangen uw eerewoord, dat u het
voorloopig strikt geheim zult houdenI''
,,Dan lekt er zeker nooit iets uit?"
,.Maar al te vaak!"
,,Hoe is dat dan mogelijk?"
,,Er worden bestellingen gedaan, waaruit
anderen hun conclusies trekken en soms
slaagt men er in uit de vaagste aanduidingen
de waarheid werkelijk te raden, ofwel:
men slaat de plank mis, cn geen klein beetje!
De pers, die nu eenmaal den plicht heeft
de lezers geregeld te voorzien van 't nieuw
ste nieuws, heeft ook in Hollywood een
leger vertegenwoordigers, die van A. tot Z.
zijn ingesteld op het handig uitvisschen van
de nieuwste productie-plannen. Om deze
nieuwtjes te weten te komen, nemen ze vaak
de vreemdste middelen te baat."
„Vertel er eens wat van."
,,Op zekeren dag deed het gerucht de
ronde, dat de 20th Century-Fox een spion
nage-film op stapel zou zetten. De jagers
op nieuws snelden naar de telefoon en belden
den productieleider op. Deze, Darryl
F. Zanuck. zweeg als een pot. Of de beeren
wat geduld wilden oefenen.
,En deden ze dat? "
,,Dat kun je net denken. Men maakte een
aanvang met het werk in den studio, maar
reeds den allereerstcn ochtend meende d?
regisseur van de film. Ratoff, een vreemd
gezicht te zien onder de lampenknechten.
Hij staakte de opnamen en onderzocht de
zaak. De lampenknecht bleek niemand anders
dan een reporter van de „Photoplay".
Later snapte men een journalist van de
..Classic", die zich verborgen had achter een
stel oude decors en die eveneens poogde te
spionneeren."
,,Als de Nedcrlandsche journalisten zich
in onze studio's zouden verbergen, zouden
ze oud en grijs geworden zijn, voordat ze
wat te weten zouden komen. Want het
cenige wat ze daar kunnen zien, zijn wat
muizen en een boel stof!"
„Helaas heb je gelijk. Pietersen."
tt H
,/
NEEH/ÖISSE •■
was lid geworden van een kegelclub.
„Onze club heeft op het concours
den eersten prijs gewonnen," vertelde
hij vol trots.
„Hé, maar het was toch een vierde ?"
merkt een vriend van hem op.
„Ja, maar voor öns was het de
eerstel"
Onderwijzer: „Zoo, Tom, ik zie, dat
je graag reisbeschrijvingen leest. Maar
je leest dit bbek achterstevoren 1"
„Ja, mijnheer, ik ben nu op de terug-
reis."
Klant (die een bontjas koopt): „Kan
dit bont tegen regen ?"
„Mevrouw, heeft u ooit een veulen
met een paraplu gezien?"
„Weet je nog, dat, toen wij trouw-
den al je vrijgezellen-vrienden je felici-
teerden ?"
„Meer nog," antwoordde „hij", „som-
migen bedankten me zelfs."
„De agent voert als bewijs voor uw
dronkenschap aan, dat u probeerde in
een lantaarnpaal te klimmen^-.
„Geen kwestie van dronkenschap. Ik
was den heelen weg al achternagezeten
door drie krokodillen, en die begon-
nen op mijn zenuwen te werken 1"
Het meisje: „Waarom heb je me
niet gezegd, dat er een vlek rouge op
het puntje van mijn neus zat ? Daar
heb ik nu den heelen avond mee ge-
zeten!"
De jongeman: „Hoe kan een man
nu weten, hoe jullie je kleur willen
dragen."
„Je hebt een mooie collectie boeken.
Nu moest je er eens een aardige kast
voor koopen."
„Ja, dat weet ik, maar niemand leent
kasten uit."
„Als ieder mensch recht wedervoer,
zou ik nu in mijn eigen wagen rijden."
Vriendelijke vriend: „Maar je arme
moeder zou je dan niet meer kunnen
voortduwen."
Lily: „En, heb je goed kunnen win-
kelen ?"
Emmy: „Neen. Ik vond de jurk,
die ik zocht in den eersten den besten
winkel, dien ik binnenging."
Klant: „Zijn deze eieren werkelijk
versch ?'•'
Winkelier (tot zijn knechtje): „Voel
eens even, Jan, of ze al koud genoeg
zijn om te verkoopen."
. * ":
DE BEKENE
FILMSTW'
RbBERT lAtM3* I
i 4,
rt*'
., »:•
;
ïru
AFBEELDING
IN KLEUR
MULTICOLOUR
PICTURE

Te koop : schakel, lang
6 M., diep 1 M., ƒ6.—,
nieuw. Zendt u postw.
en u ontv. p.o. aan uw
adr. J. Wentink, Korte-
laan 43, Maarssen.
Te koop : Een gebr.
gasstel 2-g. Moet weg.
H. W. Stuit, Oibraltar-
str. 40-11, A'dam (W.).
Te koop ; Jongensjas,
leeft. 10—12 jr., ƒ3.—.
Muller, St. Willebrord-
str. 83-1. A'dam.
Te koop : 2 boeken, z.g.
a.n., Bilz, de nieuwe na-
tuurgeneeswijze m. uit-
legb. pi., ƒ6.50 compl. ;
100 oude stadsboeken,
ƒ 1.50. Brakel, Tichelstr.
23-h8.. A'dam.
Te huur : bovenhuizen,
vanaf ƒ4.50, ƒ6.—,
ƒ3.50; benedenhuis,
ƒ 6.50. Te bevr. : Jansen,
Egelantiersgracht 59,
A'dam.
Te koop : mantelkachel
m. pi. en zakpijp, ƒ 4.50 ;
2-st. electr. kacheltje,
compl. mét snoer, ƒ2.50.
Adres : De Zeven Pro-
vinclénstraat 108-hs.,
A'dam (W.).
Te koop : verpleegsters-
japon, br. gestr. Te kl.
gek., m. 42, na 8 u. 's av.
Jasper, Leynsenstr. 26-1,
A'dam.
Aangeb. : Droste, ƒ 1.25 ;
Pette, Bussink, Hag-z.,
ƒ 1.—;Patria-ll^0.90 ;
Patria-I, Hille, Limb.,
Dobbelm.^ 0.50 ; Haka,
D.-E., v. Nelle, ƒ0.40 ;
W.W.W., ƒ0.75; Langs
onze riv., ƒ 1.25 ; P. Kai-
ser, ƒ0.60. Alles p. 100
st. Elkehoeveelh. Postz.
v. antw. insl. L. Caspar!,
Javastr. 65-1, A'dam
(O.).
Wegens omstandigh. te
koop : z.g.a.n. Velo-
waschmachine en stalen
wringer^ 15.—; 1 wasch-
ketel m. sproeier, ƒ 0.60 ;
1 br. gesch. kast m. plan-
ken, 1.95 x 1 M.^5.—;
1 crime gesch. I-pers.
waschtafef, ƒ 1.50 ; l 1-
pers. zeegras matras,
ƒ1.50; I 6-kant. huis-
kamerlamp m. plafoni-
ère, houtzaagwerk, pr.
ƒ:4.—. Te zien tusschen
10—12 u. voormidd. :
Davisstr. 8-hs., A'dam.
Normaal-films. Bill, te
koop. Dolle kluchten,
meest 2 acten, lengte
7—800 M. Hoofdperso-
nen : Ben Turpin, Bigor-
no, Monty Banks en
andere. Uitstekende
perforatie. Particulier
adres. Levendaal 48a,
Leiden. Geen filmbureau.
Tel. 797.
Te koop : een pekingees-
je. Te bevr. Zaterdag en
Zondag, Sum a traplant-
soen 23-hs, A'dam.
Te koop : een handnaai-
mach. voor/5.—. Mevr.
Rinckes, Emmastraat
15-hs, A'dam (Z,).
I
TE BIEDEfl
BERICHT AAN ONZE
Elke week weer blijkt, hoezeer de gelegenheid tot het GRATIS plaatsen van advertenties
door onze abonné's wordt gewaardeerd. Dit verheugt ons natuurlijk ten zeerste. Wij
hebben echter moeten constateeren, dat sommigen de bedoeling van deze pagina „Kleine
Advertenties" nog steeds niet schijnen te begrijpen en advertenties voor gratis plaatsing
opgeven, die in de rubriek voor de betaalde advertenties thuis hooren. Wij zullen in
het vervolg hierop nauwkeurig moeten letten en de gratis plaatsing er van moeten
weigeren. ZOO KUNNEN WIJ IN DEZE RUBRIEK GEEN ONBETAALDE ANNONCES
PLAATSEN. WAARIN VOORWERPEN TE KOOP GEVRAAGD OF TE KOOP AANGE-
BODEN WORDEN, WONINGEN TE HUUR GEVRAAGD OF TE HUUR AANGEBODEN
WORDEN OF DIENSTEN AANGEBODEN WORDEN e.d. DEZE ADVERTENTIES
KUNNEN ALLEEN ONDER DE RUBRIEKEN TE KOOP, TE KOOP GEVRAAGD EN
DIVERSEN GEPLAATST WORDEN EN WORDEN TEGEN 5 ets PER REGEL. MINIMUM
5 REGELS, BEREKEND. Voor onze abonné's staat ook verder. de gelegenheid open,
advertenties GRATIS te plaatsen, maar alleen advertenties, die in geen enkel opzicht,
handelsadvertenties zijn. Deze „gratis-ruiladvertenties", maximum 10 regels, plaatsen
wij in de RUiLRUBRIEK. Van I Jan. 1938 af is deze regeling definitief ingegaan. De
annonces die wij op het oogenbllk nog in ons bezit hebben, en die niet zijn betaald,
worden nog gratis geplaatst, doch reeds ondergebracht In de rubrieken, die voor de
sedert I Jan. 1938 geldende regeling zijn vastgesteld.
Aangeb. : tropisch aqua-
rium m. pr. gekleurden
rotswand en dlv. soorten
visch en planten. 72 x 42
cM. m. mahonieh. om .,
kap en onderkast, waar-
in tafel Is bevestigd,
teelbak en verdere be-
noodigdheden, als pomp,
hevel enz. Tegen eik
aann. bod. Dagelijks te
zien. D. v. Zeventer,
Jac. Catskade 16-hs,
A'dam (W.).
Te koop aangeb. : Bi.
laken uniform-pelsjasje
m. zw. astrakan afgezet,
m. 50, z.g.a.n., si. ƒ45.—.
H. de Jager, Wevers-
singel 15, Amersfoort.
Te koop : een vergasser,
z.g.a.n. voor ƒ 3.50. Adr.
W. de Lange, Spilber-
genstr. 72-hs, A'dam
(W.).
Te koop aangeb. : een
donkergr. looden man-
tel, m. 44, si. weinig
gedr. J. Jonkman, Wete-
ring post Blokzijl.
Wij hebben een Philips
luldspr. ter overn. voor
ƒ6.—. Verzendk. v. rek.
v. Mej. M. v.d. Veldt,
J. v. d. Bergstr. 43,
Heemstede.
Te koop : pr. studieviool
met str.stok ƒ12.—,
mandoline ƒ3.— compl.
Schrift. Cursus Duitsch
ä ƒ7.—. N. Trommel,
Oost 17, Aalsmeer.
Welke Hagenaar wil met
mij postzegels ruilen. Ik
heb twee albums „Over-
zee", te zamen ruim
3000 verschillende zegels
Cat. waarde ruim Fr.
9100 (Y & T) welke ik
gaarne wil ruilen voor
Europeesche zegels. Ver-
der nog vele dubbelen,
ook Europeesche. M. de
Ras, Daguerrestr. 31.
Den Haag.
Wie ruilt mijn Budge'34
250 cc K.K. voor 350 of
500 ce K.K., niet ouder
dan '34 (liefst voetscha-
keling). O. J. Keijer,
Dusartstraat 15, A'dam
(Z.).
Wie ruilt mijn baby-box
voor waschteil maat 70
in e. st. Maranie. 3e
Loolerdwarsstr. 3-11,
A'dam.
Te koop 4 pers. Over-
land Whippet i.z.g.st.
Te bez. na 6 uur. Hobbe-
makade 59 h., A'dam.
Te koop : een pr. van
een kerststal, geh. com-
pleet v. ƒ5.—. S. J. van
Gooi. Spastr. 1, R'dam
(Z.).
Te koop : een pr. bont-
jasje, br. wegens te kl.
gek. m. 44. ƒ 10.— Adr.
Stoelendreyer, Fr. v.
Maelsonstr. 30, Den
Haag.
Ter overn. aangeb. : een
pitrieten wieg, bekl.,br.
gebeitst en een box m.
kleed, pr. bill. Mevr. v.
d. Laan, Damstr. 55-bis.
Utrecht.
Te koop : Pr. zuinig
brandend, grijs email,
2-pits gaskookstel, met
dito onderpl. voorzien
van veiligheidsknoppen.
Spotkoopje ƒ6.—. Te
bevr. : A. J. Gerritsen,
Scheltusstr. 29, Amers-
foort.
Te koop : een petroleum
hanglamp. Adr. Jac. v.
Lennepk. 204-hs, A'dam
Te koop : een wit crèpe
satin bruidsjapon met
onder]., ook geschikt v.
avondjapon, m. 40-42.
Pr. ƒ5.—. Te bevr,
na 5} u.. Helsloot, Lei-
muidenstr. 20-1, A'dam.
Te koop: I3e jrg. „Rijk
der Vrouw"; Ie, 2e, 3e
jaarg. weekbl, „Wij",
marmeren bureaustel 5-
deellg. H. Aak, Waver-
straat 72, A'dam (Z.).
Te koop : een uitschuif-
haard. Te bez. : Corn.
Troostpl. 15-bel, A'dam.
Te koop : modern aqua-
riummeubel bev. tro-
pisch aquarium 72 x
40 x45, 2 kl. aquaria, 2
boekenkastjes, ingeb.
zijverlichting, " electr.
verwarming en pomp
enz. J. A. Sallé, Peli-
kaanstr. 17-1, A'dam
(N.).
Te koop wegens plaats-
gebrek, spl.nw. vitrine-
kast, blank eiken bov.st.,
glazen schuifdeuren m.
6 glazen leggers. Hoog
2.20 M., br. 2 M., diep
0.30 M. Uiterste pr. ƒ45.
Mevr. Berkemeijer,
BI. v. Treslongstr. 31-1,
A'dam (W.).
Een kanarie te koop. M.
Reitsma, Spakenburg-
schestr. 79, Den Haag.
Te koop een zw. fluw.
avondjasje voor een
slank figuur, ƒ1.—.
Lakerveld, O. Doustr.
22-1II, A'dam.
Flinke haard te
ƒ25.—. Sluisstr.
A'dam (Z.).
RUiLRUBRIEK
Wie ruilt een leerboek
voor Oroententeelt,,
geïll. school Flora. Ie en
2e deel Geert plantk.
en Boermans plantk. v.
een groote parallel bank-
schroef of i 18 CM.
amaret handslijpma-
chlne. J. Krommenhoek.
Dirk Hoogenraadstr. 44.
Scheveningen.
Gratis kunt u gangbare
bonnen die u niet spaart
ruilen voor wat u wèl
spaart en tekort komt.
Bij zending postzegel
insluiten voor terugstu-
ren. Wed. S. v. Zanten,
Daniël Willinkplein 41,
A'dam.
Wie ruilt pr. staande
eikenh. salonkast-pathe-
foon m. 140 nos. voor
lichten motor of iets an-
ders ? Brakel. Tichelstr.
23-hs., A'dam.
- 2 -
koop
61-r
Ik heb 62 pi. „De bl.
en h. vr." en 88 b. „W.
W.W." belde van Verk.
Kan iemand mij daar-
voor geven 150 b. of
pi. van „Onze gr. riv." ?
Mevr.Schaap, Huize „De
Kareklet", Reewljk.
Wie wil heerenrijwiel
ruilen voor damesfiets?
Hildebrandstr. 312, Den
Haag.
Wie ruilt mijn piano,
merk Germain Paris,
voor een gramofoon of
pathefoon met platen.
A. Morcus, Molukken-
straat 148-11, A'dam.
Ik heb 40 Verk. b.
W.W.W., 83 Hagz., 7
Drosteb. Java II. Wie
ruilt deze voor Sunl.b.
of Busslnk's pi. ? Mevr.
W. Velds, v. W. v. Dljk-
veldstr. 64, Den Haag.
Te koop aangeb. grijze
wintermantel m. 44,
F. Losbeek, Postjes-
kade 61 h.. A'dam (W.).
Orgel te koop aangeb.
Standard II reg., voor
/40.—. F. Colpaart, Jul.
v. Stolbergstraat 6-1,
A'dam.
Eiken chiffonnière te
koop, 7 laden, ƒ10.—.
Sluisstraat 61-1, A'dam
(Z.).
Aangeb. een in g. st. z.
Exelsior stofzuiger è
ƒ7.60. Te zien tusschen
6-8 u. A. E. Schmidt.
Hillegomstr. I-I, A'dam.
Te koop 2 pers. ledikant
lichtgr. m. crème gesch.
Pr. bill. Van der Hoop-
str. I08-I, A'dam (W.).
Te koop aangeb. kinder-
bakvouwwagen, merk
Neather. Te koop gevr.
kinderbox. Oer. Doustr.
3e-I, A'dam.
Te koop : dames winter-
mant., br. m. gr. skunks
bontkraag, geh. gev. m.
wattine, nog in g. st. m.
44, ƒ7.50. Mevr. Heese,
Westlandgr. 71-1, Adam.
Te koop aangeb. grijze
winterjas, m. 50-52,
nieuw, v. ƒ72. voor ƒ 20.
iets te kl. gemaakt. Pr.
Mariannel. 286a, Voor-
burg.
Wie ruilt mijn kachel v.
een fornuis ? Versteeg,
Bentinckstraat 52-hs.,
A'dam (W.).
Ik heb 50 b. W.W.W.
Wie ruilt die voor het-
zelfde aantal Haka-b. ?
Wie heeft postz. om te
ruilen ? Corry Groene-
woud, Santhorstlaan 61,
Wassenaar.
16 platte traptoeden m.
oogenen I modern plano-
lampje in ruil voor iets
anders. Mevr. Moolhui-
zen. Da Costak. 199-111,
A'dam (W.).
Wie ruilt mijn pr. haard-
kachel van verloting,
voor lichte motor-, of
zeilboot ? Bijbet. mij-
nerzijds. Br. A. Mooy,
Zuiddijk 189, Zaandam.
.■■■■■ ■ ■ .
Wie heeft te koop com-
plete, schriftel. „Succes"
cursussen ? Welke ?
Schriftel. opg., onder
mededeeling van prijs,
aan : H. O. v. d. Horst,
Van Oldenbarneveldt-
str. 6-1II, A'dam (W.).
Te koop gevr. : lage
klnd.-bakwag., tegen kl.
verg. v. werkl. Jonges,
Safflerstr. 8-III, A'dam.
Te koop gevr. : een elec-
tr. handboormachine.
J. H. F. Jansen, Cor-
nells Trooststr. 24-111,
A'dam (Z.).
Te koop : een wandel-
wagentje. Pr. bill. Adr. •
Kraalpanstraat -28 h.,
A'dam (O.).
BUI. te koop : Jongens-
winterjas, 12 J. R. Claes-
senstr. 43. A'dam.
Te koop : schltt. avond-
Japon, zw. crèpe geor-
gette, m. witte bloem,
m.44. Parijsch mod. Gek.
ƒ60., haast niet gedr.,
voor ƒ7.60. Mevr. B.
Comijn, Ferd. Bolstr.
136-1, A'dam.
Te koop : flink heeren-
rijwiel m. terugtraprem
en lamp ƒ7.80. De
Weerd, Hasebroekstr.
111-11, A'dam.
Te koop een pr. zw.
voetbalschoenen m. 38,
voor ƒ 1.—. A. J. v. Gooi,
Spastr. I rd, R'dam (Z.).
Te koop : 2 hutkoffers.
Te bez. Corn. Troostpl.
15 bel.. A'dam.
Te kooppeen vossenbont,
gek. ƒ65.—, bijna niet
gedr., nu ƒ 10.—. v. d.
Waard, Transvaalstr.
58-1, A'dam.
Te koop : br. mantel m.
bontkr. enTennerif-sprei.
Zeer bill. Te zien tus-
schen 6-8 u., Jan Lieven-
str. 39-1, A'dam (Z.).
Te koop : zwart sealskin
bontjasje, ƒ6.—. J. van
Galenstr. 56-1, A'dam.
Te koop aangeb. : kort
br. bontjasje m. 44. F.
Losbeek, Postjesk. 51 h,
A'dam (W.).
Te koop aangeb. navolg.
Verk. alb. fonkeln. en
geh. compl. Ingeplakt è
ƒ2.50 p. st., de 3 st. ƒ6.
Debl.enh.vr.,W.W.W.,
Boerderij, Texel, H. de
T.. Vetpl. en Cact. Br.
letter L. Boekh. Scheers,
Twijnstr. 42, Utrecht.
Mooie lange bontmantel
te koop aangeb. m. 48,
tegen halven pr. Zee-
mansstr. 13, Zaandam.
Te koop : een orgel.
Meyer, Heemraadschaps-
laan 19, Amstelveen.
Aangeb.: Snoezige Ucht-
bl. tafzijden avondj.
m. 42, ƒ2.—. Wasstr. 34,
Leiden.
föescAoiUüÜMm txm een 6m/zcum
ALLERLEI
De tijger moordt zelden, doch grondig,
Maar 'k deins voor hem niet zoo terug
Als voor 't azende ongedierte:
Den horzel, de vloo en de mug.
De grooten, die vechten eerlijk
En vallen ons openlijk aan;
De kleintjes, die bijten stiekem,
Om geniepig te gast te gaan.
Het zijn de groote beten,
Waaraan we ten slotte sterven,
Maar 't zijn de kleine steken,
Die ons het leven bederven!
Een slechte wet is beter dan heelemaal geen.
Het is moeilijk, eenvoudig te schrijven.
Verhard je hart! 't Is beter.
Wie week is, lijdt hier maar.
Wie hard is, die blijft eenzaam,
En ja, ook dat is zwaar...
Een „groote tijd" is een tijd waarin men niet kan dis-
poneeren;
WINTERAVOND IN AMSTERDAM
't Is wel een rare wereld, Heer,
Waarin ik mij bevind;
Een wereld is 't van lijden,
Van haten en benijden,
Die — tóch — me aan zich bindt.
O Heer, ik doe naar 't U behaagt,
't Is niet van langen duur.
Ik wil mij graag bescheiden,
Aan dier en plant nu wijden,
En 'k vlucht in de natuur.
«
De eergierige stopt zijn eer onder den grond.
*
Het Paradijs is een tuin met bloemen; de hel is een
fabriek met ketels.
*
Wantrouw het. woord „prestige"!
De groote schilders wreven hun kleuren zelf; handen-
werk is voorwaarde voor kunst.
*
„Vijlen" beteekent afnemen, niet toevoegen; dit geldt ook
voor schrijvers.
*
„Hond!" — Zóó zou men alleen zijn besten vriend mogen
noemen.
Op reis gaan is meestal voor zichzelf op 'den loop gaan.
RICHARD KATZ.

Onder allen, dien Ik destijds mededeelde
een bezoek te willen brengen aan de
Republiek Liberia, heb ik niemand
ontmoet die daarover met eenlg enthou-
siasme sprak. Integendeel. Beschrijvingen
als: het meest ellendige oord op deze aar-
de, een broeinest van gele koorts, een land
zonder toekomst, wisselden af met mildere
oordeelvellingen. Natuurlijk moet men bij
dergelijke uitspraken de noodige voorzich-
tigheid in acht weten te nemen. Een ge-
deelte der critici put zijn wijsheid uit aard-
rijkskunde-boekjes, wellicht samengesteld
door personen, die Liberia nooit gezien
hebben, anderen beoordeelen het land van
af de boot, die op de reede van Monrovia
blijft liggen, omdat deze stad nu eenmaal
een natuurlijke haven heeft, terwijl een
derde groep beoordeelaars bij voorbaat van
een dergelijk land huivert, omdat het In
feite een stichting is van vrijgekomen Ame-
rikaansche slaven. Dat alles bijeengenomen
was voor mij juist een reden om mijn een-
maal gemaakte plan door te zetten. Met
eigen oogen aanschouwen is onder die om-
standigheden het beste. Het spreekt daar-
bij vanzelf, dat veel materiaal bijeenge-
gaard is, dank zij de vriendelijke bemidde-
ling van landgenooten en anderen, die ik
ter plaatse mocht ontmoeten.
Wanneer men de West-Afrikaansche kust
komt afzakken en van Casablanca over Da-
kar, Bathurst, Conakry en Freetown ten
slotte in Monrovia komt, ziet men dat Casa-
blanca en Dakar geen natuurlijke, Conakry,
Freetown en Monrovia wel natuurlijke ha-
vens hebben, waarbij het alleen opvalt, dat
vóór de kust bij Monrovia eenige groote
zandbanken te vinden zijn.
Veel is er omtrent Liberia nog onbekend.
Een f roep danseretsen, even buiten Monrovia.
Het gebied van 110.000 vierkante K.M. is
niet in zijn geheel in kaart gebracht, al be-
staan er wel eenige kaarten. Door een der
Hotlandsche ingenieurs, werkzaam in het
Noorden van dit land, is, ten behoeve van
zijn eigen arbeid een gedeelte van dit land
opgemeten en in kaart gebracht. De bevol-
kingsdichtheid is evenmin nauwkeurig
vastgesteld. Vermoedelijk bedraagt 't aan-
tal inwoners ongeveer een a twee millioen.
De kuststrook heeft ongeveer een lengte
van 500 K.M. Evenals bij Monrovia, zijn
ook elders in dit land slechts natuurlijke
havens te vinden.
Spoorverbindingen ontbreken, er zijn on-
voldoende goede wegen en te weinig brug-
gen. Alleen daardoor reeds wordt een
krachtige vooruitgang van dit land tegen-
gehouden. De aanwezige rivieren zijn daar-
bij maar zeer ten deele bruikbaar en vor-
men in den regentijd dikwijls onoverkome-
lijke hinderpalen. Bedenkt men dan, dat
vrijwel alle noodzakelijke kunstwerken ont-
breken, dan is het duidelijk, dat het aan-
leggen van spoorwegen onder die omstan-
digheden op dit oogenblik onmogelijk is.
Het is trouwens de vraag of Liberia
daaraan momenteel behoefte zou hebben.
Of het economisch verantwoord zou zijn,
daargelaten nog, of de koloniën die dit land
omgeven het op een zeker oogenblik niet
van belang zouden achten over het Libe-
riaansche grondgebied een spoorwegverbin-
ding te maken. De economische ontwikke-
ling van Liberia zelf, ten deele af te leiden
uit de officieele uitvoercijfers, die evenwel
een onvolledig beeld moeten geven, omdat
een gedeelte van den export over de aan-
grenzende landen gaat, wettigt thans aller-
minst het investeeren van groote kapitalen
mm
EENIGE ALGEMEENE OPMERKINGEN
DE VERVOERMIDDELEN
in dure bruggen en een bij voorbaat op dit
oogenblik onrendabele treinverbinding.
Daarbij komt nog, dat de natuurlijke ge-
steldheid van het land een intens vervoer
bemoeilijkt. Achter het lage kustgebied,
hetwelk hier en daar een breedte heeft van
circa 100 K.M. en uit den aard der zaak ge-
oriënteerd is op de havens Robertport.
Royesville, Monrovia, Marshall Buchanan,
River Cess, Greenville, Grand Cess en
Harper, bevindt zich een oerwoudgordel,
die in het Westen van het land belangrijk
minder dicht is dan in het Oosten. Indien
men zich door dezen hinderpaal niet heeft
laten afschrikken, volgt een geaccidenteerd
terrein in Noord-Liberia, hetwelk meer Is
aangewezen op de grensgebieden der Engel-
sehe en Fransche koloniën, dan op het
eigen kustgebied. Bedenkt men daarbij, dat
Sierra Leone over een spoorwegverbinding
beschikt, die reikt tot het in Noord-Liberia
gelegen Kabawana en dat zoowel het Fran-
sche als het Engelsche gebied de beschik-
king hebben over goede wegen, dan is het
duidelijk, dat deze noordelijkste Liberiaan-
sche gordel zich in een geïsoleerde positie
bevindt ten opzichte van het overige ge-
deelte van het land.
Onwillekeurig vraagt men zich af, hoe
dan wel het vervoer — al is het nog zoo
klein van omvang — geschiedt. Dit heeft
plaats over wegen. Men make zich daarvan
?een overdreven voorstelling. Autowegen
n de beteekenis, die men daaraan In Euro-
pa toekent, zijn er niet. Eén weg is onge-
twijfeld wel geschikt voor autoverkeer, dat
Is de verbinding tusschen Monrovia, vla
Kakata naar Zinta. Deze is zeer goed te
berijden. Hier en daar zijn verbindingen in
voorbereiding. De rest van de wegen zijn
feitelijk niet anders dan paden. Deze die-
nen voor het vervoer met menschelijke
hulpkrachten. De lasten worden op het
hoofd getorst. Het is duidelijk, welke ge-
weldige bezwaren aan deze methode van
vervoer verbonden zijn, vooral wanneer dit
over groote afstanden moet plaats hebben.
Indien men dan ook kennis neemt van de
moeilijkheden, waarmede de leiders der
Hollandsche expedities, die in Noord-Libe-
a werkzaam zijn, te ""Campen heBben, be-
Ijpt men, dat het vervoervraagstuk een
lor Liberia nog onopgeloste puzzle is.
De stroomversnellingen, die de rivieren
) een afstand van ongeveer 20 K.M. van
kust voor het vervoer onbruikbaar ma-
in, zijn gewoonlijk uiterst ondiep en heb-
n een rotsachtigen bodem, terwijl de
indbanken lastige hinderpalen zijn. De
ootste rivier, de St. Paul, is van af Mon-
via op te varen tot het kleine plaatsje
hite Plains, somtijds zelfs nog iets ver-
ir tot Mühlenburg, een zendingsstation,
aar daarna is ieder vervoer uitgesloten.
et behulp van eigen gemaakte bruggen,
e ter plaatse worden vervaardigd uit het
nwezige hout, wortels, enzoovoort en die
s het ware opgehangen worden tusschen
in eenen en den anderen oever, wordt 'n
kere verbinding onderhouden.
Van de andere rivieren is de Dukwa-
vier, die bij de reede van Marshall in zee
tmondt, de belangrijkste. .De bekende
restone-rubberplantage, aan een der zij-
kken gelegen, heeft ten behoeve van
gen vervoermogelijkheden deze verbin-
ng bruikbaar gemaakt voor niet-diep-
lande vaartuigen.
Uit dit beknopte overzicht volgt voldoen-
van welk een overwegende beteekenis 't
aagstuk van het vervoer voor geheel
iberia is.

doorWJ.PA$JINGHAM
GEAOToeisee-ROE-
VERTALING OIT HET FOIGELSCH
In Engeland woont etjtni een man. die een gebeimiinni(|e radlogoll
beeft uitgevonden, waarmee hij vetachillende schepen voot de Theems-
monding zóö doet schudden, dat ze geheel vernield worden.
Agenten van vreemde mogendheden probeeren dezen man op te sporen
om zich daarna van de uitvinding meester te kunnen maken.
De Engelsche geheime dienst wil bun echter voor zlja en daarom kr^gt
een der medewerkers, kapitein Felton-Slingsby. opdracht dezen man en
zijn ontdekking voor Engeland op te zoeken . . .
Deze man Is Hugh Calder. die heel teruggetrokken met zijn beide
volwassen dochters Janet en Isabel op zijn buitengoed In een klein
afgelegen dorpje leeft.
Op zekeren dag begint men een grooten weg door het dorpje aan te
leggen, waardoor dit geheel uit zijn isolement verlost zal worden, wat
de niet geringe ergernis van Hugh Calder opwekt, die nu zijn rust
bedreigd ziet. Als bovendien zijn jongste dochter Janet van den jongen
ingenieur die den weg bouwt. John Pelman, gaat houden, Is zijn ont-
stemming volkomen.
Op een goeden dag krijgt Calder bezoek van een jeugdvriend van
hem, Paul Sotchi. Deze veronderstelt, dat Calder de geheimzinnige
trillingen veroorzaakt, daar deze in zijn Cambridge-jaren reeds belang-
rijke experimenten op dit gebied deed. Calder ontkent dit echter: volgens
zijn zeggen heeft hij zich geheel uit de wetenschap teruggetrokken.
Sotchi gelooft dit echter niet beelemaal en hij doet Calder een zeer
verleidelijk aanbod wanneer hij zijn uitvinding aan een zekere vreemde
mogendheid zou willen verkoopen. Calder blijft echter b^ zijn bewering.
Ondertuaschen beeft Isabel «en geheime deur in baar vaders studeer-
kamer ontdekt. Wanneer Sotchi eenigc oogenblikken alleen in Calders
studeerkamer is. komt bet meisje uit deze geheime deur. die naar het
laboratorium onder het moeras voert — dat zij evenwel nog niet heeft
gevonden — te voorschijn. Door haar eenigszins vreemd gedrag besluit
Sotchi te probeeren van haar iets te weten te komen.
Sotchi Is ondertusschen reeds ..ondekt" door kapitein Felton-Slingsby
en zijn mannen, die hem naar het kasteel gevolgd zijn.
De geheime dienst besluit hem en de bewoners van het kasteel ook
verder In de gaten te houden.
Voor den weg. die er bij Little Calder aangelegd wordt, moet er eerst
een moeras worden drooggelegd. Dit moeras Is voor Hugh Calder van
groot belang. John Pelman heeft met de drooglegging groote moeilijkheden,
die hem totaal onverklaarbaar zijn. doch die door Hugh Calder worden ver-
oorzaakt. Daarom krijgt hij van den Geheimen Dienst opdracht kapitein
Felton Slingsby bij de werkzaamheden toe te laten.
Ondertusschen heeft lsabel het ondergrondsche laboratorium gevonden.
Haar vader verrast haar daar. en dan neemt hij haar in vertrouwen
en vertelt haar alles.
Als Isabel echter Sotchi weer ontmoet, vertelt zij niets van haar ont-
dekkingen. Sotchi begrijpt dan. dat hij van haar niets wijzer zal worden
en daarom rijdt bij naar een telefooncel om instructies te geven.
Ik heb drie mannen noodig," zei hy. „Ja, drie zijn genoeg.
Ze moeten op mij wacfeten op den hoek van Brook Streel
99 Hill, even buiten Brentwood, op den weg naar Londen.
Beneden, aan den voet van den heuvel, bevindt zich een herberg,
The Golden Fleece geheeten. Ik zal daar wachten. Maak
voort...." . , j J v.
Buiten, voor het station, keek Sotchi onderzoekend om zich
heen of hij den motorrijder soms zag, die gewoonlijk in zyn
buurt zweefde, en hy voelde zich verlicht toen hij ontdekte dat
niets er op wees, dat hij werd gevolgd. Toen stapte hij in zyn
auto, en reed op zyn gemak via de drukke provinciestad den
weg naar Londen op. Hij passeerde Ingatestone, Shenfield en
Brentwood, en buiten deze laatste stad gekomen, reed hy een
steile helling af. Aan den rechterkant van den weg ontdekte
hij weldra The Golden Fleece. Hy stopte, betrad de herberg
en bestelde een maaltyd. Nauwelijks had hy gegeten of het
geluid van een auto buiten verried hem, dat de mannen, die
hy verwachtte, gekomen waren.
Sotchi verliet onopgemerkt de-zaal en liep naar den langen
auto, die voor de herberg stond.
„Zyn de menschen van Harwich gereed?" vroeg hy.
„Ze wachten op nadere bevelen, fen zyn gereed om ieder
oogenblik te vertrekken."
„We zullen hei^. niet noodig hebben als onze man zyn verstand
gebruikt," zei Sotchi peinzend. „Als hy in zyn eigen
huis echter niet wil spreken, zullen we hem ergens anders
moeten brengen — doch daar zal hy dan gauw genoeg zyn
mond opendoen!"
„Jullie hoeven geen moeite te doen den auto te verbergen,
vervolgde Sotchi. „Wy zyn gewapend en de menschen in het
huis krygen geen enkele kans. Bydt recht op het huis toe en
houdt precies voor de deur stil. Laat den motor loopen. Ik
zie jullie dan wel." .
„Moeten wy ons met geweld een toegang tot het huis for-
- 6
ceeren?"
„Dat is
niet noodig,"
zei Sotchi zonder
eenigé aarzeling. „Ik
zal zorgen dat de deur
open is. Er is meer dan
éen manier om in huis te
komen! Wanneer ik de voor-
deur opendoe, kom me dan direct
na. Ik zal hem zélf naar buiten dragen,
als we hem moeten meenemen. Even buiten het dorp is er een
smalle weg, die met een wyde bocht naar den anderen kant
van het moeras loopt, waarvan jullie wel gehoord hebt. Be-
grepen? We ontmoeten elkander vóór het huis, om twaalf uur
vannacht."
Alf Anderson stond voor zyn slaapkamer en concentreerde
al zyn aandacht op de geluiden die er in het huis te hooren
vielen nu de bewoners aanstalten maakten om zich ter ruste
te begeven. ,
De grootvadersklok in de hhl sloeg elf uur, toen Hugh Calder
zyn studeerkamer verliet. De deur van de slaapkamer sloot zich
achter hem en de stilte viel over het oude kasteed als een dikke,
zware deken.
Alf Anderson sloop, geheel gekleed, naar een raam dat zich
aan den achterkant van Calder Manor bevond en keek naar de
laag langs den hemel voortglijdende maan. Alf wachtte daar
terwijl de grootvadersklok met intervallen van kwartieren den
tijd aangaf. Het was bijna twaalf uur, toen de eerste geluiden
de diepe stilte" kwamen verstoren. Ergens beneden, aan den
achterkant van het huis, werd er een deur geopend, en even
later hoorde hy duidelijk het geluid van voorzichtige voet-
stappen op den harden grond. Toen volgde er weer een korte
stilte, terwijl Alf nadacht over de situatie.
De geluiden, die van den achterkant van het huis kwamen,
had Alf niet verwacht, en hy verliet het raam om een onderzoek
in te stellen. In de diepe duisternis daalde hy de trap naar de
hal af, toen hy beneden heel zacht geschuifel hoorde. Hy zag
hoe een schaduw door de hal naar de voordeur sloop, hoorde
hoe de grendels van de deur geschoven werden. Blijkbaar werd
deze ook geopend, want opeens drong het geluid van een zacht-
jes loopenden motor tot hem door. Tot zyn verbazing zag hy
direct daarop drie mannen binnenkomen. Snel als de gedach-
ten doch volkomen geruischloos, trok hy zich terug en wachtte
boven aan de trap op hetgeen er verder zou gebeuren. Na eenige
seconden hoorde hy hoe er snelle voetstappen in zyn richting
kwamen. Drie mannen bleven op het donkere portaal staan,
terwyl er een ander naar de deur van Hugh Calders slaapkamer
sloop. Alf hoorde hoe er op de deur geklopt werd en hoe de
ER KLONK EEN DOFFE
SLAG, HET GEKRAAK
VAN HOUT, HET GERIN-
KEL VAN GEBROKEN GLAS.
ISABEL SLAAKTE EEN
KREET EN BEN CARTER
GLEED UIT ZIJN SCHUIL-
PLAATS ALS EEN SCHA-
DUW IN DEN NACHT. . . ,
booze stem van
Calder vroeg:
„Wie is daar?"
„Doe open, Hugh,"
klonk de stem van Paul
Sotchi.
Terwyl het bed van Hugh Cal-
der kraakte, klopten de drie an-
dere mannen aan de deuren der
andere kamers, die eveneens op het
portaal uitkwamen. Op datzelfde
oogenblik kwamen alle bewoners van
Calder Manor uit hun bed en Alf kroop nog
iets hooger naar boven. Hy zag hoe Calder,
zyn beide dochters en de oude huishoudster
werden gedwongen naar beneden te gaan en hoor-
de de kreten van protest der vrouwen, toen dezen in de eet*
kamer werden opgesloten.
De deur der studeerkamer sloot zich achter Hugh Calder en
den man, die hem overvallen had. Met de grootste behoed-
zaamheid sloop Alf Anderson er heen. Degenen, die zich
in de kamer bevonden namen niet den voorzorgsmaatregel bm
hun stemmen te dempen en zoodoende ging er slechts weinig
van het gesprek dat zy voerden, voor hem verloren. Toen hy
genoeg gehoord had, sloop hy verder, naar de deur van de
Hy tikte zachtjes. „Ik ben het, Alf Anderson," zei hy fluis-
terend. „Waar is de sleutel van de deur?"
„Luister," klonk de stem van Isabel Calder. „Weet je de her-
berg in het dorp?"
„Natuurlijk...."
„Ga daar zoo gauw mogelijk heen, en maak Ben Carter wak-
ker. Zeg hem, wat er hier gebeurt. Haast je "
Voorzichtig opende Alf Anderson de voordeur. Een snelle
blik overtuigde hem, dat er niemand in den auto zat, die buiten
stond. Hy kon Calder Manor dus ongezien verlaten. Eén snelle
sprong bracht hem van het bordes in de laan en zoo hard hy
kon rende hy naar de herberg.
Ben Carter was direct wakker en even later, nadat Ben zich
had aangekleed, snelden de beide mannen reeds weer terug naar
het oude kasteel. Alf had hem met enkele haastige zinnen ver-
teld wat er aan de hand was. Ben Carter hield een korten,
zwaren stok in de hand.
Ze bevonden zich misschien op honderd meter van het kas-
teel, toen er plotseling een auto de oprijlaan uit kwam schieten
en met snelle vaart de dorpsstraat inreed. De beide mannen
deden een wanhopige poging om op de treeplank te springen,
maar slaagden daarin niet.
Alf bleef hijgend staan en keek verslagen naar het roode
achterlicht van den autör dat snel in de duisternis verdween.
Ben Carter snelde echter naar het huis. In de hal begon hy luid
te schreeuwen en een koor van vrouwenstemmen antwoordde
hem van uit de eetkamer. Zonder ook maar één oogenblik te
aarzelen, zette hy zyn zwaren schouder tegen de deur
„Ga achteruit!" riep hy waarschuwend en in het volgende
oogenblik bezweek de deur onder zyn gewicht. Wankelend stond
bij op den drempel.
Tsabel Calder greep hem by den schouder.
.1 ________
- 7 -
„Vader " stamelde zy. „Ze hebben hem meegenomen "
„Hè? Maar waar ?"
De komst van Alf Anderson deed Ben Carter zwijgen. Met een
vragenden blik in de oogen draaide hij zich naar hem.
„Ze hebben uw vader vast naar Harwich gebracht," hygde hy,
nog geheel buiten adem. „Ze hadden het er over toen zy hem
in zijn studeerkamer hadden opgesloten. Ze zeiden het tegen
hem Ze hadden het over een boot, die buiten de haven op
stoom lag gereed om te vertrekken...."
„Kom mee. Miss Isabel," riep Ben Carter. „Mee naar de kamer
van uw vader boven. Indien zy naar Harwich gaan, kan ik
hen tegenhouden."
Isabel en Ben Carter snelden naar boven, terwijl Alf Anderson
hen een en al verbazing nastaarde.
Op Hugh Calders kamer gekomen, sloot Isabel de deur en
keek ademloos naar Ben Carter.
„Is is er nog eenige hoop?" vroeg zij.
„We zullen het probeeren, Miss lsabel. Ik geloof "
Maar Isabel drukte reeds op het paneel in den muur en toen
de kleine deur opendraaide, ging Ben Carter er doorheen, gereed
om de steenen trap af te dalen.
.„De snelste weg is hier de langzaamste," zei hij waarschu-
wend, terwyl hy haar in de duisternis naar beneden leidde.
Het leek Isabel alsof de trap eindeloos was. Ze dienden echter
voorzichtig te werk te gaan, en onder de hoede van Ben
Carter, die in den doolhof van onderaardsche gangen, die zy
even later betraden, geheel thuis scheen te zyn, voelde zy haar
moed wat terugkomen. Toch ontsnapte haar een zucht van
opluchting, toen zy eindelijk weer onder den blooten hemel
stonden.
Ze klommen tegen een heuvel op en aan den anderen kant er
weer af. Toen liepen ze een smalle laan door, naar een oude
schuur, waarvan Ben de deur opende. Hy verdween naar binnen
en even later zag Isabel hoe hij bezig was uit alle macht een
ouden wagen, die er stond, naar buiten te trekken. Direct be-
greep ze zyn bedoeling en spande haar zwakke krachten in om
hem te helpen. Na verloop van een paar minuten stond de
wagen dwars over den smallen weg vlak by een bocht Toen
dit gebeurd was, trokken zy zich terug in de duisternis om
gespannen te wachten op hetgeen er zou gaan gebeuren....
Na eenigen tyd hoorden zy heel in de verte het geluid van
een auto, die snel naderkwam. Twee kleine lichten werden
zichtbaar Ben Carter omvatte den korten, stevigen knuppel
dien hy by zich had, vaster, en boog zich voorover als een
roofdier, dat op zyn prooi loert.
„Het is de auto," hygde Isabel. „Ze komen "
„Stil, Miss," waarschuwde Ben Carter. „Ze zullen den wagen
niet zien vóór het te laat is. Ga achteruit en pas op de stukken
hout...."
De auto kwam in snelle vaart nader en er ontsnapte Isabel
een nauwelijks onderdrukte kreet, toen zy zag hoe hy den
laatsten hoek omkwam....
De chauffeur kreeg geen enkele kans, het gevaar te ont-
wijken. Hy begreep nauwelijks wat er zich zoo onverwachts op
zijn weg voordeed. Er klonk een doffe slag, het gekraak van
hout, het gerinkel van gebroken glas. Isabel slaakte een kreet
en Ben Carter gleed uit zyn schuilplaats als een schaduw in
den nacht....
Terwyl hy zich naar den geruïneerden auto begaf, zag hy hoe
er twee mannen op de achterste plaats moeite deden zich te
bevryden. Even later sprong Paul Sotchi op den grond. Hy
draaide zich om en tilde den gebonden Calder uit den auto.
Toen ontdekte hy Ben. Diens opgeheven stok bevond zich echter
reeds boven zyn hoofd eer hy er erg in had, of den slag kon
ontwijken. Hy liet zyn last vallen en snelde zoo vlug zijn beenen
hem dragen konden naar de struiken aan den anderen kant
van den weg en trok een automatisch pistool. De eerste kogel
vloog op grooten afstand langs Carter en deze vond gelegenheid
dekking te zoeken achter den kapotten wagen, eer Sotchi weer
kon vuren.
„Blijf waar je bent. Miss Isabel," riep Ben Carter, en toen
Sotchi deze woorden hoorde, aarzelde hy. Hij begaf zich weer
naar den weg, waar Hugh Calder nu recht overeind op den
grond zat. De revolver in de eene hand houdend, greep hy
Calder om het middel en tilde hem op, maar van deze gelegen-
heid wist Hugh Calder gebruik te maken om hem met zijn hoofd
een stomp in jde maagstreek te geven, waardoor hy achteruit
wankelde. Direct zag Ben Carter zyn kans, en hy sprong met
zyn knuppel op Sotchi toe.
Een kogel floot langs Bens hoofd, en hy dook om andermaal
dekking te zoeken. Deze gelegenheid benutte Sotchi. Hij stak
zyn revolver in zyn zak en diende Hugh Calder een kaakslag
toe, die hem zyn bewustzijn deed verliezen. Daarna wierp hij
hem over zyn schouder en snelde het veld aan den anderen
kant van den weg in.
Ben kwam overeind achter den wagen en wierp een blik op
de drie andere mannen die in allerlei groteske houdingen in
den auto lagen. Hy begreep direct, dat hy van hen niets te
vreezen had. Hy rende daarom Paul Sotchi achterna, toen hy
plotseling Isabel hoorde roepen:
„Blyf hier! Daar komt een auto aan!" ._, ., ...
(Wordt vervolgd)

Aangevallen door wilde zwijnen
Toen captain James Cook, de bekende
Engelsche ontdekkingsreiziger, nu ruim
anderhalve eeuw geleden voor de
noordoostkust van Australië koerste, liep
zijn schip „Endeavour" zulke ernstige ave-
rij op, dat hij gedwongen was het de mon-
ding van een klein riviertje in de buurt
binnen te sturen, ten einde er de noodlge
herstellingen te kunnen uitvoeren. Daar
deze langer bleken te duren dan men aan-
vankelijk had gedacht, besloot hij een aan-
tal half-wilde zwijnen, die hij eenigen tijd
tevoren bij een bezoek aan de Zuidzee-
eilanden aan boord had genomen, los te
laten, opdat zij aan land hun voedsel kon-
den vinden. Een der matrozen werd als
hoeder over de dieren aangesteld, doch dit
belette niet, dat eenige er van kans zagen
in het oerwoud te verdwijnen, waar men
hen natuurlijk niet meer vermocht terug te
vinden. Uit* hen zijn de enorme troepen
wilde zwijnen voortgekomen, die thans een
ware bezoeking vormen voor Australië, met
name voor het gedeelte, dat bekend is als
Queensland.
In het eerst werden de zwijnen veelvul-
dig gedood door de inheemschen, die jacht
op hen maakten, omdat zij hun welkom
voedsel verschaften. Daar de inheemschen
echter ieder jaar in aantal afnamen, ver^
kregen de zwijnen ten slotte de overhand,
met het gevolg, dat de regeering tot maat-
regelen moest overgaan, wilde de toestand
niet onhoudbaar worden, want de schade,
die door hen aan de flora en fauna werd
toegebracht, liep weldra in de tienduizen-
den ponden per jaar! Vaak gebeurde het,
dat gansche suikerriet-plantages in één
nacht door hen in een ware ruïne werden
herschapen. Terwijl de velden er des
avonds nog prachtig hadden bijgestaan,
zoodat de eigenaar een goeden oogst mocht
verwachten voor al zijn zorgen en moeiten,
zagen zij er den volgenden ochtend plotse-
ling uit alsof een span paarden met een
ploeg achter hen aan, op hol geslagen was
en kris-kras over het heele veld had ge-
galoppeerd! Talrijke vogelsoorten, die op
den grond leefden, werden door de zwijnen
totaal uitgeroeid, en ook andere dieren
zagen zich met den ondergang bedreigd.
Zelfs het vee op de boerderijen bleek op
den duur niet veilig voor hen!
Zooals gezegd, besloot de regeering dan
ook maatregelen te nemen, en ze stelde een
premie beschikbaar voor ieder gedood wild
zwijn, dat bij de overheid werd ingeleverd.
Hierdoor werden verscheidene personen
aangelokt om er op uit te trekken en, ge-
wapend met geweren en begeleid door
honden, de wilde zwijnen te achtervolgen.
Sommige van deze jagers verdienen goed
geld, maar hun beroep is wel het gevaar-
lijkste, dat men zich kan voorstellen!
De wilde zwijnen, die men in Queensland
aantreft, worden buitengewoon groot. Dik-
wijls bereiken zij een lengte van ruim an-
derhalven meter, bij een hoogte van een
meter! Hun lichaamskracht is, evenals hun
woestheid, geweldig te noemen, en in de
scheermes-scherpe slagtanden bezitten zij
verschrikkelijke wapens!
In de meeste andere landen, waar wilde
zwijnen worden aangetroffen, maakt men
te paard Jacht op hen, maar in Queensland
is dit, gezien het terrein waar zij'leven, on-
mogelijk. Daar moet men de dieren te voet
achtervolgen en aanvallen, hetgeen natuur-
OP LEVEN EN DOOD
EEN REEKS SPANNENDE AVON-
TUREN NAAR WAARHEID VERTEL-D
lijk veel meer risico met zich brengt.
In negen van de tien gevallen zal een
wild zwijn, dat in zijn rust gestoord wordt,
zijn belager aanvallen, en deze heeft dan al
zijn tegenwoordigheid van .geest en behen-
digheid noodig om te maken, dat hij er het
leven afbrengt, want één kogel, of zelfs
twee, zijn niet in staat een aanvallend wild
zwijn tot staan te brengen, indien het niet
toevallig in het hart of in den kop getrof-
fen wordt. Dergelijke schoten behooren
evenwel, zooals men kan begrijpen, tot de
groote zeldzaamheden, en de jager moet
dan ook dikwijls, evenals het dier zélf,
voor zijn leven vechten, waarbij het vaak
een kwestie van geluk is, wiè de overwin-
naar wordt.
Dit laatste ondervond de Engelschman
George Browning, toen deze eenige jaren
geleden nog een nieuweling in het vak was.
Op zekeren dag maakte hij in de buurt
van zijn kamp een verkenningstocht, toen
hij plotseling midden op een open plek in
het bosch, een troep wilde zwijnen ont-
dekte, die door twee kolossale beeren wer-
den aangevoerd. Een tamelijk jong dier
stond wat vooraan, en Browning dacht dat
de kans të mooi was, om haar voorbij te
laten gaan. Hij richtte zijn geweer en
schoot. Er klonk een luide kreet; het
jonge dier maakte een luchtsprong en viel
toen op den grond, waar het bewegingloos
bleef liggen. De rest van den troep, met
uitzondering van de beide aanvoerders,
maakte direct rechtsomkeert en verdween
luid schreeuwend en grommend in het
woud. De beide beeren bleven echter stok-
stijf staan. Browning als het ware fixee-
rend...
Deze had zijn geweer opnieuw geladen
en was juist op 't punt een der beide die-
ren onder schot te nemen, toen dit op hem
kwam toestormen. Snel bracht hij zijn
geweer in den aanslag en vuurde, maar het
schot miste doel. Er was geen tijd om an-
dermaal te schieten, en terwijl het zwijn
hem reeds tot op een meter of tien gena-
derd was, draaide Browning zich om en
vluchtte naar een boom.
Op den rand van de open plek ontdekte
hij een dikken tak op ruim anderhalven
meter boven den grond. Met een paar
sprongen was hij er bij, greep hem met
beide handen vast — waarbij zijn geweer
kwam te vallen! — en heesch er zich aan
op, juist toen het zwijn den voet van den
boom luid grommend was genaderd.
Zoodra hij het zich op den tak wat ge-
makkelijk had gemaakt, keek Browning
naar beneden. Het wilde zwijn was er nog.
Het woelde met zijn geweldige slagtanden
den grond om, maar hield ondertusschen
zijn kleine roode oogen onafgebroken op
zijn prooi gericht.
Browning slaakte een zucht van verlich-
ting toen het tot hem doordrong aan welk
een groot gevaar hij was ontsnapt, en hij
wilde juist wat dichter naar den boom
kruipen, waar hij een gemakkelijker zit-
plaats zou kunnen Innemen, toen hij tot
zijn schrik een groote zwarte slang gewaar
- 8
werd, die op den tak vlak bij den boom lag,
en zich gereed maakte om luid sissend
naar hem toe te komen.
Wetend dat de zwarte slang van Noord-
Queensland een der gevaarlijkste gifslan-
gen van heel Australië is, greep Browning
zijn hoed en wierp deze naar het dier, in
de hoop het daarmee te kunnen afschrik-
ken. De uitwerking was evenwei precies
tegengesteld. De slang scheen er slechts
des te venijniger door te worden en luider
sissend nog dan eerst kwam zij naar-hem
toekruipen.
Er bleven Browning slechts een paar se-
conden om te handelen, en hij dacht razend
enel na. Hij had tusschen twee dingen te
kiezen: hij moest zich of tegen de slang,
of tegen het wilde zwijn verdedigen. En
terwijl de eerste steeds dichterbijkwam,
bevond de tweede zich nog altijd onder den
boom, woedend grommend en hem onheil-
spellend beloerend.
Naarmate de slang naderkwam, kroop
Browning verder naar het einde van den
tak, tot deze onder zijn gewicht begon door
te buigen. En toen, juist terwijl de slang
zich gereed maakte om zich op hem te
werpen, b. ak de tak en viel Browning op
den grond. Nauwelijks hadden zijn voeten
de aarde aangeraakt, of het wilde zwijn
stortte zich op hem...
Browning was in een oogwenk overeind,
en hij rende zoo snel als zijn voeten hem
dragen konden over de open plek. Hij had
echter nog slechts eenige meters afgelegd,
toen hij het andere wilde zwijn op zich
zag afkomen. Hij sprong terzijde, m^ar
viel en kwam plat op den grond terecht,
terwijl een hevig gestamp hem deed begrij-
pen, dat het zwijn vlak bij hem was-.
Toen Browning voor den tweeden keer
overeind krabbelde, waarschuwde 'n hevige
pijn in zijn linkerenkel hem, dat hij waar-
schijnlijk zijn voet had verstuikt en dat hij
niet hopen mocht aan zijn achtervolger te
ontkomen. Hij draaide zich om en greep
een ronden steen, dien hij vlak bij zich
ontdekte. Dit projectiel, ter grootte van
een voetbal, wierp hij naar het op hem aan-
stormende dier; hij raakte het monster,
doch dit werd er slechts even door tot
staan gebracht. Browning verwachtte nu
niet anders of zijn laatste uur was gesla-
gen, toen hij plotseling een tweede donker
voorwerp voorbij zag flitsen. Het was het
eerste wilde zwijn, dat zich om de een of
andere onbekende reden op het tweede
stortte en dit met zijn scherpe tanden mid-
den in de zij trof! Het volgende oogenblik
waren de beide zwijnen op nog geen meter
afstand van Browning in een verschrikke-
lijk gevecht gewikkeld en zoo snel als zijn
verstuikte voet het hem veroorloofde, koos
hij het hazenpad. Hij raapte zijn geweer
op en slaagde er in veilig zijn kamp te
bereiken, dat gelukkig niet ver weg was.
Het bijna ongeloofelijke avontuur van
Browning en de manier'waarop hij aan den
dood ontkwam, veroorzaakten niet weinig
commentaar in de jagerskringen van
Queensland. De reden, waarom het eene
zwijn het andere aanvief kon natuurlijk
niet worden opgelost, maar algemeen nam
men toch aan, dat de oorzaak gezocht
moest worden L» jaloezie of in een lang-
durige veete, welke het eene dier kans
meende te zien onder de gegeven omstarl-
digheden in zijn voordeel te beslissen.
. ■
ma
AFBEELDING
IN KLEUR
MULTICOLOUR
PICTURE

I
•s.
■~%
V
v
2.
■■ '
Het bekende kunstrijders-paar Maxi
Herber en Ernst Bayer, terwijl zij te
8t. Moritz aan het trainen zijn voor
de Europeesche kampioenschappen.
De zesjarige Buddy Schwartz is on-
getwijfeld de Jongste dirigent ter
wereld. HIJ leidt een heei orkest en
behaalt daar groote successen mee
op tooneel, in de film en voor den
microfoon. Het is natuurlijk een
Amerikaantje.
I
10 -
_____^^__^_
y
M
t~i±.
c

^AMrKizwrPiisiGPKi
Het was nog vroeg in den ochtend toen
de Seagull het anker liet vallen
in de baai van het groote eiland
Siboa. Op de kust verschenen weldra de
donkere gedaanten der inheemschen, lui-
de kreten slakend ter verwelkoming. Het
verschynen van de Seagull, twee keer per
jaar, was steeds een gebeurtenis.
In het groote huis met de breede veran-
da er voor, trok een huisjongen het mus-
kietennet van voor een deuropening weg,
en riep met heesche stem iets naar bin-
nen. Een blanke antwoordde, luid brom-
mend terwyl hy zich omkeerde, en de
veeren van het bed kraakten. Hij was
reeds wakker geworden door het geratel
van de ankerketting, toen de Seagull in de
baai gemeerd had, en by had, nog half
soezend, eenigen tyd naar de zoldering
liggen staren waar een groote, zwarte
spin kroop.
Hij riep een ruw bevel, en de huisjon-
gen verdween om even later terug te kee-
ren met een blad, waarop twee glazen
jenever met vruchtensap stonden. De blan-
ke dronk er een van uit, stond toen op
en waggelde naar een andere blanke, een
nog jonge man met een vry aantrekkelijk
gezicht. Deze dronk het tweede glas leeg
en stuurde den huisjongen toen weg. Hier-
na begaven de beide mannen zich naar
de veranda en keken uit naar de baai,
waar de kleine schoener lag.
„Twee dagen te vroeg," bromde de
grootste van hen, Joe Brown, algemeen
bestuurder van de East Trading Company.
De ander glimlachte en stak een sigaret
op. Men kende hem slechts als John, en
hij was assistent-bestuurder.
„Gelukkig, dat wy den boel gisteren-
avond hebben kunnen wegsturen," zei hij.
„Het was net op tyd."
Brown knikte en geeuwde. Een man in
een wit pak en met een tropenhelm op,
besteeg moeizaam de helling naar het
huis. Het was Forbes, de andere assistent-
bestuurder, een kalme man van middel-
baren leeftijd, die een vrouw en een doch-
ter had, en op zichzelf woonde in een
huis beneden aan het strand. Brown keek
eenige oogenblikken zwygend naar hem,
en haalde toen zijn schouders op.
„Dien zullen we nooit kunnen vertrou-
wen! Hy houdt niet van dergelyke din-
gen."
De ander knikte, terwyl hy aan zyn
lange zwarte snor draaide. „Dat is zoo,
niaaf hy zal zijn mond wel houden. Hy
hengelt niet graag aan den galg."
Brown lachte, en de beide mannen
'keken elkander aan op een manier, alsof
zij zich volkomen tevreden voelden.
„Kom," zei Brown toen, „ik zal my eens
gaan aankleeden om naar Stent te gaan.
Wacht met het ontbyt tot hy hier is."
John knikte en zette zich in een lagen
rieten stoel terwyl Brown naar het kleine
waschhok achter het huis ging om er een
bad te nemen. Toen hij terugkwam, was
hy in een smetteloos wit pak gekleed, ter-
wijl er een revolvertasch op zyn heup
bengelde. Hy was juist op het punt zich
een glas jenever in te schenken, toen For-
bes, de andere assistent-bestuurder, de
veranda opkwam, zijn voorhoofd bettend,
want het was reeds warm, hoe vroeg het
ook nog was.
Forbes groette, en de beide mannen
knikten. Hy nam plaats in een stoel,
wachte tot Brown klaar was en schonk
zich toen een glas water in, waarin hy
een klein scheutje jenever deed. Daarna
haalde hy drie kleine kinine-pillen uit
zyn zak en gooide ze met een handige be-
weging achter in zyn mond, waarna hij
zijn glas uitdronk.
Brown begaf zich naar het strand, ter-
wyl de beide andere mannen eenigen tijd
zwygend tegenover elkaar bleven zitten.
Daarna stond John op, zeggend dat hy
zich ging aankleeden. Forbes gaf geen
antwoord, maar staarde somber naar de
punten van zyn schoenen.
De huisjongen begon voor het ont-
bijt te dekken. Forbes stond op, stak
een sigaret aan, trok zyn revolver-
tasch wat af en begaf zich langzaam
naar de baai, waar Brown nu met
kapitein Stent in een druk gesprek ge-
wikkeld was. Naast Stent stond een jonge
man, die er haveloos en ongeschoren
uitzag.
„Ik laat hem in ieder, geval hier ach-
ter. Brown," beweerde kapitein Stenl.
„Het kan me niets schelen wat je er van
zegt. Ik neem geen stowaways mee over
den heelen Grooten Oceaan! Zet hem aan
het werk, als je er zin in hebt, of laat
hem aan zyn lot over. Ik heb hem van-
morgen pas aan boord ontdekt. Hy heeft
van mijn conserven geleefd en mijn bran-
dewijn opgedronken."
„Er is hier geen plaats voor strandjut-
ters," protesteerde Brown. „Neem hem
weer mee en zet hem op een ander
eiland af."
Maar de kapitein was onvermurwbaar.
„Ik laaf hem hier," zei hy beslist.
Brown haalde de schouders op, en het
was hem duidelijk aan te zien, dat hy niet
erg in zyn schik was. Maar wanneer Stent
zóó optrad, dan was het gemakkelijker een
berg van zyn plaats te bewegen, dan hep
tot andere gedachten te brengen. Forbes
kwam naderbij, gaf den kapitein een hand
en de drie mannen begaven zich naar het
huis, terwyl de strandjutter hen nastaar-
de. De inheemschen drongen luid pratend
en lachend om hem heen. Er waren al
eens eerder verstekelingen op Siboa, aan
land gezet, en vaak was gebleken, dat zy
een amusante afleiding vormden. Na eeni-
gen tyd begaf de strandjutter zich met hen
naar hun dorp, terwyl hy hun kunstjes
met een zakdoek liet zien, die hen luid
deden schateren van pret.
Op de veranda hadden de vier blanken
zich aan de ontbijttafel gezet en bespra-
ken de laatste nieuwtjes. Brown scheen
echter ergens over te denken en was af
en toe op het punt een vraag te stellen.
Eindelijk gaf hy John een knipoogje en
deze schraapte zijn keel. „Hoe heeft de
oude Wing het slechte nieuws opgeno-
men?" vroeg hy toen.
De kapitein gaf niet direct antwoord.
„Je bedoelt de tijding van den geringen
oogst?" vroeg hy dan, opkijkend. „Hij was
er niets over te spreken! De plantage heeft
het afgeloopen jaar nauwelijks de kosten
opgebracht. Hij scheen het niet goed te
begrijpen. Siboa is altyd de beste plantage
geweest."
„Je hebt toch zeker verteld, dat de helft
van de boomen door den orkaan is geruï-
neerd en dat de Kanaken de rest van den
oogst gestolen hebben?"
„Ik heb hem alles verteld wat je my
hebt verteld. Ik had graag gewild, dat hij
het rapport had kunnen ontvangen van
den inspecteur. Hy zal het volgende jaar
- 12
een anderen sturen, als de oogst niet
beter is."
„Hy vertrouwt me niet, hè?" snauwde
Brown, terwyl zyn gezicht vuurrood werd.
„Hy denkt, dat ik lieg?"
Stent haalde de schouders op. „Dat zou
ik niet willen zeggen. Het is een zuiver
zakelijke aangelegenheid. Wanneer een
van zyn beste plantages en handelsstations
opeens zooveel minder opbrengt, heeft hy
het recht een onderzoek in te stellen. Je
moet niet vergeten, dat het pas begonnen
is, nadat jij den boel hebt overgenomen —
sinds Oliver dood is."
„Wil je daar soms iets mee zéggen?"
vroeg Brown heftig.
De kapitein keek hem kalm aan en
lachte. „Waarom zou ik er iets mee willen
zeggen? Het zyn myn zaken niet. Ik ben
baas op myn schoener, en jy op de plan-
tage. Maar ik begrijp, wat er in Wing
omgaat. En persoonlijk vind ik, dat hij
zich keurig gedraagt. Vferonderstel eens,
dat jy zoo'n plantage had en dat je opeens
geld begon te verliezen nadat iemand het
bestuur had overgenomen. Veronderstel,
dat je iemand stuurde om een onderzoek
in te stellen en dat hy gevonden werd met
een dolk in zyn achterhoofd —. dóód! Wat
zou jij dan denken?"
„Die inheemschen hier zyn niet te ver-
trouwen. Ik heb er twee halfdood laten
ranselen, om te weten te komen wie Luke
heeft vermoord, maar er was geen woord
uit hen te krygen." Hy wond zich hoe lan-
ger hoe meer op. „Misschien zeg je den
volgenden keer wel, dat ik Luke heb ver-
moord."
John lachte alsof Brown een goede grap
had verkocht, en Forbes staarde zwygend
en effen voor zich. Brown wond zich hoe
langer hoe meer op, en zyn eene hand
ging onwillekeurig naar zyn revolver.
Kapitein Stent bewaarde echter zyn
kalmte.
„Als ze zulke dingen vertellen," zei
Brown, met zyn vuist op de tafel slaand,
„dan leg ik mijn baan liever neer. Je kunt
Wing zeggen, dat als hy het er niet mee
eens is hoe ik de plantage beheer, hy je
den volgenden keer iemand moet meege-
ven, die mijn plaats kan innemen. Ik heb
er toch genoeg van."
„Goed," zei de kapitein kalm. „Ik zal je
boodschap overbrengen. Maar je hoeft op
mii niet kwaad te worden...."
Zwygend werd het ontbyt voortgezet.
Toen het afgeloopen w-as, ging John het
huis binnen en haalde zyn revolver en
tropenhelm. Brown keek naar Forbes en
schraapte zyn keel. „Jy kan aan den West-
kant beginnen vandaag. Neem twee ploe-
gen mee."
De assistent-bestuurder stond g«dwee
op en ging naar de trappen van de veran-
da. Kapitein Stent stond eveneens op en
de beide mannen liepen tegen elkaar üan.
Brown debiteerde een grap over onhan-
dige menschen, en daar hy terwyl naar
de flesch greep, die nog op de tafel stond,
zag hy niet, dat de kapitein een stukje
papier in Forbes' hand duwde. Stent ver-
ontschuldigde zich en ging weer zitten.
Forbes begaf zich naar den stal en ter-
wyl de Kanakan zyn paard zadelden, las
hy met onbewogen gezicht het briefje:
„Wing gelooft, dat jy op de hoogte bent.
Er is blijkbaar iets niet in orde op Siboa.
en hij begrijpt niet, waarom je hem niel
privé geschreven hebt. Indien er een of
andere reden is, waarom je je mond niel
kunt opendoen, vergeet dan niet dat de
maatschappij altyd achter dengeen staat,
die betrouwbaar blykt, wät er ook ge-
beurt."
Dat was alles. Het briefje was getypt.
Geen onderteekening. Niets waaraan men
kon zien van wien het kwam, of voor wien
het bestemd was. Forbes stak het in zyn
mond en kauwde het langzaam fyn eer hy
het weggooide. Hoe wist Wing dat hy op
de hoogte was? Hoe kon Wing vermoeden
dat er een reden was waarom'hy zijn
mond niet kon opendoen?
Hy klom op zyn paard en reed lang-
zaam naar de plaats, waar de inheemsche
opzichters reeds bezig waren de beide
ploegen bijeen te brengen.
II.
Twee dagen later. Kapitein Stent had
geladen en was dien ochtend vertrokken.
Brown, John en Forbes zaten op de veran-
da te lunchen toen er een haveloos gekiee-
de en ongeschoren man.beneden aan de
trap bleef staan. Brown maakte een be-
weging met zyn hoofd. „Buk in,"
schreeuwde hy. „Er is hier geen plaats
voor je."
„Ik moet wat te drinken hebben, anders
word ik gek," zei de strandjutter. „Geef
me een baantje "
„Schiet op! Kerels zooals jy kan ik niet
gebruiken."
„Het is in ieder geval een blanke," zei
Forbes kalm. „Je kunt hem niet aan zyn
•lot overlaten. We moeten iets voor hem
doen, tot er een schip komt. Dat zal mis-
schien niet zoo lang meer duren."
„Geef jy heni te eten als je er zin in
hebt," snauwde Brown. „Ik wil hem hier
niet in de buurt hebben."
Forbes zei niets meer, maar hy stond
op en ging naar den strandjutter toe. Er
klonk geen medelijden in zyn stem, toen
hy den jongeman aansprak. Hy was te
lang op Siboa, om niet te weten dat strand-
jutters hun ondergang doorgaans aan zich-
zelf te wyten hebben, en dat er niets van
hen terecht te brengen is. Maar Siboa was
toch geen plaats om een blanke aan zyn
lot over te laten. De inheemschen waren
niet te vertrouwen, en sominigen werden
zelfs nog van kannibalisme verdacht.
„Myn huis staat op het strand," zei For-
bes bruusk. „Myn vrouw zal je iets te
eten geven, en water om je te wasschen.
Drank kryg je niet."
„Goed," bromde de jongeman. „Dank u.
Ik zal zien " Hy strompelde weg.
„Het kan wel eens een dwarskijker van
Wing zijn," gromde Brown, toen Forbes
weer ging zitten. „Je kunt nooit weten
wat hy in zyn hoofd haalt. We hebben
niets aan die vreemdelingen hier! Ze hoe-
ven niet te zien wat er hier gebeurt."
Forbes zei niets; hy had reeds sinds
langen tijd geleerd, dat hy zyn mond moest
houden en zyn tijd afwachten.
De strandjutter liep langs de kust tot
hy het kleine huisje tusschen de palmen
had bereikt. Er zaten twee vrouwen op de
veranda te naaien. Een van hen was van
middelbaren leef tyd; de ander was een
meisje van omstreeks twintig jaar. Ze had
heldere blauwe oogen en bruin, krullend
haar. Ze keken beiden op toen de onbe-
kende jongeman verscheen en het meisje
maakte een, beweging van grotest, toen de
oude vrouw glimlachend opstond.
„U nioel de man zijn, dien fijritein Stent
op het eiland heeft achternamen," zei ze.
„Ja, ma'am. Ik heb zoojuist uw man ge-
sproken, en hy zei, dat u me wat water
zoudt geven om me te wasschen, en dat
ik ook te eten zou krygen."
„Natuurlijk. Loop maar achterom, daar
zult u het waschhuis vinden. Ik zal u wat
u noodig hebt door den huisjongen laten
brengen.." De strandjutter knikte en
schuifelde weg.
Het meisje scheen kwaad om hetgeen
haar moeder had gedaan. „Het is de eerste
STIL LIGGEN, BELLO, ANDERS MISLUKT DE KIEK!
keer dat vader misschien wat kan over-
houden en u laat dien man voelen, dat
hy op de een of andere manier welkom
is. U weet hoe zulke menschen zijn, als u
hen maar eenigszins aanmoedigt. We zul-
len hem moeten houden tot hij zin krijgt
om weg te gaan."
„Misschien," zei haar moeder glim-
lachend. „Maar je moet niet vergeten, dat
je vader vroeger zélf in een dergelijke
positie is geweest."
„Dat was een ander geval," riep het
meisje heftig. „Vader kon er niets aan
doen...."
„Misschien kan die man er ook niets aan
doen...."
Even later verscheen de strandjutter
weer aan den voet der veranda. Hij zag
er veel frisscher uit nu; hy had zich ge-
wasschen en zyn haar gekamd. Onge-
vraagd kwam hy naar boven en zette zich
op de leuning van de veranda. Het meisje
keek hem kwaad aan, en ging toen zwy-
gend verder met haar naaiwerk. Hy
grijnsde, streek met zyn vingers langs zyn
stoppelige kin en keek haar peinzend aan.
„Ik ben niet uit eigen vryen wil een
strandjutter," zei hy toen.
Ze keek hem aan en kwam tot de con-
clusie, dat zyn blik VOOK een man, die ten
slotte toch een maatschappelijk uitgestoo-
tene was, opmerkelijk helder en de kleur
vün zijn huid ongewoon frisch was. Maar
- 13
Foto M.G.M.
toch antwoordde zy koel: „Dat is nooit het
geval. U bent zeker van goede familie, en
buiten uw schuld aan lager wal geraakt?"
De ironische klank in haar stem maakte
dat hy even zijn oogen neersloeg en dat
er een felle blos op zyn gezicht kwam.
Hij scheen op het punt zich te willen
verdedigen, bedacht zich blijkbaar echter
en zweeg.
Opeens zei by: „U is Willy Forbes?"
„Ü hebt al inlichtingen ingewonnen,
hé? Ja, zoo heet ik." Ze zette haar werk
voort en scheen zyn aanwezigheid geheel
vergeten. Mrs. Forbes kwam op de veran-
da, keek van den strandjutter naar haar
dochter, en wenkte den eerste toen om
binnen te komen.
„U hebt mij nog niet gezegd hoe u heet,"
zei ze glimlachend.
Hy maakte een lichte buiging. „Laten
we zeggen Maysing — Dick Maysing."
Ze knikte, begrijpend. Er zijn maar wei-
nig strandjutters, die graag hun naam be-
kend maken. Ze sloeg hem gade terwijl hij
at en verwonderde er zich eenigszins over,
dat hy zulke uitstekende manieren had. Hij
tnocst inderdaad van goeden huize zyn!
Toen hij gegeten had, trachtte zij uit hem
te krygen wat de oorzaak van zyn onder-
gang was, en hem moed in te spreken al-
vorens het te laat was. Hij beantwoordde
de goede bedoclinffcn echter met een glim-
Vervolg op pag. 20

OPLOSSING KRUISWOORD-KNIPPUZZLE
OPLOSSING
CIRKELRAADSEL
OPLOSSING
VERBORGEN
SPREEKWOORD
gevaar
sneeuw
kennen
koopje
luiden
derven
lelilcn
lasten
hollen
missen
kronen
gemengd
VAN EEN KOUDE
REIS
THUISKOMEN
OPLOSSING KRUISWOORDRAADSEL
n
r
^|
E 0 ol
T
E
i
T
L
1
E 1 E
V [A /
0 D 1 ± 6
L \
K E L^ M IIL w w s f Tl E
6|E S|T| i G
^ N y pk n TJE M
P
Tl
n
E ir . g_[E|g P T je n
PO E s |—' j
=
E|
Uo 0 hl
•■•■■ ■■ i^B
OPLOSSING
VERANDERRAADSEl
N W ' 1
1 K A i
1 D A M
f
D A M 5
l
S T A
1 l
1 3 T A 1
STEL
OPLOSSING
ONZE
FILMPUZZLE
VERSCHUIF.
RAADSEL
arendsbllk
gereed
legaal
spraakleer
lakllnt
ontkomen
eierdooier
ANGELA
SALLOKEB
5
1 u
9
13 w
3
ÏT"
H
■ II
* w
17 | lfl 19
m 2
S 23
L k
12
25 26 |^^ 27- 23
ir
a
m*
29
m
35
1 l
5S
Horizontaal:
2. muzieknoot
5. muziekstuk
7. republiek in Europa
9. jongensnaam
KETTINGRAADSEL
Er moeten tien drielet-
tergrepige woorden van
de volgende beteekenis
gevormd worden:
1. innemend, bekoorlijk
2. hal waarin men een
ligkuur doet (meer-
voud)
3. voorjaar
4. tydsbestek
5. geheel en al tegen
6. vrijwillig ter beschik-
king stellen
7. waarschynlyk
8. garen waarmede de
lyken der zeilen vast-
gehecht worden
9. onbetaalde rente
10. die een .schuld te vor-
deren heeft.
De laatste lettergreep
van het eerste woord zal
tevens de eerste lettergreep
van het tweede woord
zün, enzoovoort, zoodat de
woorden, mits goed gevon-
den, een ketting vormen.
De volgende lettergrepen
zjjn de middelste van de
woorden: tal — te —
gen — ke — ei — ga — te
— hal — ruim — bie.
- 14 —
10. hert
12. legt een kip
13. boom
15. wat den mensch tot
kleeding dient
^ ,
ir
ir
17. afkorting van een
titel
18. bij volmacht (afkor-
ting) (Latijn).
20. plechtige belofte
RUITENRAADSEL
22. vod
23. afkorting (van leman;
die onbekend wil
blijven)
24. meisjesnaam
25. duivel •
27. spoedig
29. familielid
30. speelgoed
32. jongensnaam
33. troep
34. bloem
35. bovenste van een hu
Verticaal:
1. zware smidshamer
2. onbegroeid
3. zich vermaken
4. boerendienatbode
6. jongensnaam
8. verdriet
11. eerstkomende (afkortini
. 14. bespotting
16. zwemvogel
17. lidwoord
19. spreken
21. muzieknoot
22. weg met aan twee zi)
den boomen
24. huisdier
25. bezigheid tot vermaa
26. windstreek (afkorting)
28. tot bederf overgegaan
31. gebruikt men tot h
verzegelen van brievei
Om de cijfers, Ie beginnen bij en in de richting van de pijltjes -
woorden invullen, die beteekenen:
1. zeedier — 2. draagwerktuig — 3. pleizier — 4. achrede
5. bereide dierenhuid — 6. bezorger — 7. balspel — 8. eten — '
verdriet — 10. niet levend — 11, diepe pui — 12. lekkernij —
ongevuld — 14. regel — 15. kleine opening — 16. zangstuk.
^ :
In ieder' kwadraat
moeten horizontaal en
verticaal woorden van
de volgende beteekenis
worden ingevuld:
1. plezier
Kwadraat 1.
2. deel van een schip
3. echtgenoote
4. vervoermiddel
Kwadraat 2.
1. zich ver naar bene-
den uitstrekkend
2. meisjesnaam
3. Arabisch opperhoofd
4. tuin of plantsoen
Kwadraat 3.
1. aarde ^
2. jongensnaam
3. orgaan
4. jongensnaam
1. niet oud
2. ketlner
Kwadraat 4.
3. Romeinsch keizer
4. lomp.
VLECHTMATJE
VIERVOUDIG TOOVERKWADRAAT
■ J i\ \ I n / /i l
1 2 3 i. i J 3 U
i i
3 5
U
1 a 3
Vul horizontaal en verticaal woor-
den van de volgende beteekenis in:
1. vrucht
2. met spelden vasthechten
3. zeer veel wetende
1
l
m ^M E
2 2
3 3
i. L
1
2
3
J 3 L,
1 2 3
ONZE FILMPUZZLE - HEKWERKRAADSEL
Vul in: Horizontaal:
8. naam van een Amerikaan-
schen filmster.
Verticaal:
1. voorkennis
2. plaats in een schouwburg
3. mannelijk rund
4. familielid
5. krachtige wind
6. het juiste gewicht afmeten
7. tweevoudig.
Te gebruiken letters: a, a,
a, a, d, d, e, e, e, e, e, e,
e, e, e, e, e, f, g, g, i, i, i,
I, 1, I, I, 1, m, m, m, n. n,
o, o, p, r, r, s, s, s, s, t, t,
t, t, t, w, w, w, w.
Wij stellen een hoofdprijs
en tien filmfoto's beschikbaar
om te verdeelen onder de goe-
de oplossers. Antwoorden in
te zenden vóór 9 Februari aan
Dr. Puzzelaar, Galgewater 22,
Leiden. Op enveloppe of brief-
kaart a.u.b. duidelijk vermel-
den: Fiimpnzzle 9 Februari.
Deze puzzle kan tegelijk met
de andere ingezonden worden,
doch liefst op een apart vel-
letje papier.
- 15 -
DE PRIJSWINNAARS
De hoofdprijzen konden deze week worden
toegekend aan:
mejuffrouw A. Rietveld, Soest;
mejuffrouw B. Musschenga, Wlnsum;
den heer P. v. d. Strien, Leiden;
den heer P. Winters, Steenwijk;
den heer C. Greyn, Plershil (Z-H).
De troostprijzen werden gewonnen door:
mevrouw V. Leeksma-v. d. Torn, Groningen;
mevrouw Heynen, Ede (G);
mevrouw J. B. Berman, Rotterdam;
mevrouw N. Moor, 's-Gravenhage;
mevrouw M. W. v. d. Burgh, 's-Gravenhage;
mejuffrouw C. Jonges, Amsterdam;
mejuffrouw M. v. Tongeren, Groningen;
mejuffrouw B. Hendriks, Leiden;
mejuffrouw B. v. d. Kar, Amsterdam;
mejuffrouw P. Domhoff, 's-Gravenhage;
den heer W. v. Enkhuijzen, 's-Gravenhage;
den heer T. v. Praag, Oudewater;
den heer M. Tazelaar, Rotterdam; »
den heer J. H. Mulders, Utrecht;
den heer H. Lammers, Amsterdam;
den heer F. Timmermans, 's-Gravenhage;
den heer W. A. Hoevenaars, Vught;
den heer H. J. v. DrechJ, Amsterdam;
den heer P. J. 't Hooft, 's-Gravenhage;
den heer Harmsen, Rotterdam.
De hoofdprijs van de „Filmpuzzle" viel ten
deel aan den heer Oh. den Arend, Rotterdam.
De troostprijzen konden worden, toegekend
aan:
mevrouw J. W. Borgmeier-Koopman, Venlo;
mevrouw H. Schön, Rotterdam;
mejuffrouw M. Granen, Rotterdam;
mejuffrouw I. Muth, Rotterdam;
den heer A. Maters, Amsterdam;
den heer Th. J. Kootker, Amsterdam;
den heer A. Fbey, Wijk-Maastricht;
den heer J. G. Leemans, Rotterdam;
den heer J. Muusse, Haarlem;
den heer P. J. Vlug, 's-Gravenhage.
ONZE PRIJZEN.
Voor goede oplossingen op iedere
puzzle, rebus, probleem, enzoovoort,
stellen wij een prijs van ƒ 2.50 be-
nevens vier troostprijzen beschik-
baar. In totaal dus deze week
5 prijzen van ƒ 2.50 elk en
20 troostprijzen.
DE OPLOSSINGEN
op de in dit nummer voorkomende
puzzles, enzoovoort, gelieve men
vóór 9 Febr. in te zenden aan Dr.
Puzzelaar, Galgcwater 22, Leiden.
Op enveloppe of briefkaart vermelde
men duidelijk:
Oplossingen Zoek en Vind 9 Febr.

In de hoofdrollen:
ANNABELLA en PIERRE RENOIR
Marcel L'Herbier
Polen gaat gebukt onder het juk der Russische overheerschlng,
doch allerwege Is het verzet groeiende. Vooral onder de
studenten telt de vrijheidsbeweging tal van aanhangers. Onder
hen is Viana Walewska zeker de vurigste patriot. Haar vader was
als slachtoffer van dit gehate regime gevallen. Als staatsgevaarlijk
werd hij door de Russen ter dood gebracht. Viana heeft gezworen
zijn dood te zullen wreken.
De studenten beramen een bomaanslag op het leven van den
Russischen gouverneur. Op den dag, dat hij met een Poolsch
meisje, een vriendin van Viana, in het huwelijk zal treden, zal
de aanslag plaats hebben. Langs den weg, dien de bruidsstoet zal
nemen, hebben verscheidene studenten zich met hun heische ma-
chines opgesteld. Een van hen is César, Viana's verloofde. Viana
heeft zich bij hem gevoegd. Op het kritieke moment weigert
César echter de bom te werpen. Viana ont-
rukt hem de heische machine en eigenhandig
slingert zij haar naar het rijtuig. De gouver-
neur blijft echter ongedeerd. Zijn adjudant en
getuige bij de trouwplechtigheid Stephan, te-
vens commandant van de Citadel van Linsk,
de gevangenis voor politieke misdadigers,
wordt echter ernstig gewond. Voordat hij het
bewustzijn verloor, meende hij aan het venster
van waaruit de bom geworpen werd, een
meisjesgezicht te zien.
César weet In de algemeene verwarring te
ontkomen en ook Viana ontsnapt naar 't nabij-
gelegen ziekenhuis, waar zij als assistente
werkzaam is. Voordat Stephan binnengebracht
wordt, heeft zij reeds haar verpleegsterscostuum
aangetrokken en wanneer Stephan tot bewust
zijn komt, bevindt Viana zich naast zijn bed
Eén oogenblik meent hij haar te herkenner
doch uit enkele opmerkingen van den dokter
gelooft hij te moeten concludeeren, dat ziji
vermoeden belachelijk is. Toch vinden Vlanas
vrienden het beter, dat zij zoo spoedig mogelijk
Warschau verlaat. Ze slagen er In haar met
EÜßCMT
he
een delegatie van het Roede Kruis naar Parijs te
zenden.
Men heeft haar beloofd alles in het werk te zullen
stellen, dat ook haar verloofde zoo spoedig mogelijk
naar Parijs komt. Bij het overschrijden van de grens
wordt hij echter gearresteerd. In het nu volgende
proces tegen de terroristen wordt César tot twintig
jaar dwangarbeid veroordeeld, door te brengen in de
Citadel van Linsk, bijgenaamd de Citadel - der Stilte,
omdat de gevangenen er niet mogen spreken.
Na d« huwaltjkirai« arrivaa-
ran Staphan an Viana op „dan
burcht der ttilta".
Tevergeefs wacht Viana in Parijs. Ten slotte moet zij van Stephan vernemen,
dat haar verloofde veroordeeld is. Na als hersteld uit het ziekenhuis te zijn ont-
slagen, is hem een maand verlof toegekend. Dit verlof heeft hij gebruikt om Viana,
die op hem een onvergetelijken indruk heeft gemaakt op te sporen. Door middel
van het Roode Kruis is hij ten slotte haar adres gewaar geworden. Wanneer hij
haar ten huwelijk vraagt, weigert zij, doch als zij verneemt, dat hij commandant is
van de Citadel van Linsk, komt zij op haar woorden terug. Om dichter bij César
te zijn, om hem te kunnen helpen, hem en allen, die als hij dezelfde smartelijke
kwellingen moeten ondergaan, en dat alleen omdat zij hun land liefhadden...
Zoo doet Viana als de vrouw van den commandant haar Intrede in de vesting
van Linsk. Al spoedig heeft zij door middel van een oud-veroordeelde contact
met de gevangenen. Haar aanwezigheid doet hun hoop herleven. De hoofdbewaker
bemerkt den ommekeer in de stemming, doch kan er nog geen verklaring voor
vinden. Wel verdenkt hij er Viana van in verbinding te staan met de gevangenen,
doch hij heeft geen bewijzen. Om deze bewijzen in handen te krijgen, maakt hij
gebruik van een provocateur, die als gevangene een onderzoek zal instellen.
Viana weet hen echter voor dezen man te waarschuwen en tijdens een „ongeluk"
komt de verklikker om het leven. Niet ten onrechte wordt aan opzet gedacht.
Verscheidene gevangenen, waaronder César, worden aan -een streng verhoor on-
derworpen. Vreeselijke straffen worden in het vooruitzicht gesteld, wanneer de
schuldigen zich niet melden. De verbitterde stemming stijgt met het uur. Plotseling
breekt er een oproer uit, waarin wederom Viana de hand heeft. De bewakers
worden overweldigd, de gevangenen maken zich meester van de wapens. Dan
verschijnt Stephan met een machinegeweer, dat hij recht tegenover den uitgang
opstelt, dreigend Iedereen neer te zullen schieten, die waagt de poort te openen.
Dan springt Viana naar voren en zij ontsluit de poort. Op hetzelfde moment maakt
een salvo uit Stephans mitrailleur een einde aan haar leven. Doch ook Stephan
wordt doodelljk getroffen. Viana heeft zich niet tevergeefs opgeofferd en onder
het zingen van het Vrijheidslied trekken de gevangenen naar buiten .. .
Stephan belet dan favanfanan
te ontsnappen.

Zal het
PRINSENKIND
hier gedoopt worden?
De mogelijkheid is niet uitgesloten, dat het Primenkind in de Icerk van de
Ned. Herv. Gemeente te Baarn ten doop zal worden gehouden. Ondanks het
feit, dat de band van de gemeente Baarn met het Koninklijk Huls sedert
eenige eeuwen zeer nauw is geweest, is een vorstelijke doopplechtigheid te
Baarn sedert 1 820 niet meer voorgekomen.
1. Het doopvont.
2. De geheel gerestaureerde koninklijke bank.
3. De oude Statenbijbel, die een groote historische waarde bezit en die bij
de doopplechtigheid eventueel dienst zou doen.
4. Exterieur van de Ned. Herv. Kerk te Baarn.
Van alles mat.,
...ooor fiedereem
HET 18 EEN ZONDERLINGE
WERELD.
Er is een boek verschenen,
dat geschreven is in een dia-
lect, hetwelk vroeger op de
Philippinen werd gesproken.
Zeer waarschijnlijk is de ge-
leerde samensteller de eenige,
die het lezen kan.
Vid Philipowitsch te Dabra
(Yoego-Slavië), ligt in proces
met een beer en haar drie
Jongen, die geregeld schade
toebrengen aan zijn eigendom-
men. Indien hij de dieren
doodschoot, zou hij tot drie
maanden gevangenisstraf kun-
nen worden veroordeeld. HIJ
zou echter wel verlof kunnen
krijgen hen te dooden, maar
hij zou daarvoor dan aan den
staat dertig gulden moeten be-
talen. Daarom heeft hij nu
'n aanklacht tegen de dieren
ingediend, en deze zullen voor
het gerecht moeten verschij-
nen. Philipowitsch hoopt, dat
zij tot een schadeloosstelling
zullen worden veroordeeld,
welke groot genoeg is om er
de dertig gulden van te beta-
len, die hij moet storten om
ze te mogen doodschieten!
Op een Londensch politie-
bureau slaagde een gauwdief
er in, een in de hall hangende
offerbus voor de armen te
lichten en er met den inhoud
vandoor te gaan, terwijl zich
de commissaris, een tiental in-
specteurs, veertig agenten en
nog eenig ander politieperso-
neel in"het gebouw bevonden!
HET VOLMAAKTE
VOEDSEL.
^m?
Af en toe hebben geleerden
— en ook wel eens niét- /
geleerden — gedacht, dat zij 't
volmaakte voedsel hadden
ontdekt. Eenige Jaren geleden
bijvoorbeeld meende een Amerikaansch
millionnair, dat hij
door bananen te eten minstens
duizend Jaar zou worden.
Jarenlang heeft hij nooit
eenig ander voedsel gebruikt,
maar... duizend Jaar Is hij er
niet mee geworden. Nog niet
eens honderd!
Metchnikoff, de bekende geleerde,
beweerde dat zure
melk het beste voedsel ter
wereld was en hem honderden Jaren In
leven zou houden. Hij heeft er de proef
mee genomen, doch hij stierf toen hij eenenzeventig
was. En nu beweert weer een
ander geleerde, dr. Birchner uit Zwitserland,
dat hij het volmaakte voedsel heeft
gevonden. Volgens hem kan men er ook
weer zeer oud mee worden en het zou als
„eenheids-maal" verkrijgbaar kunnen worden
gesteld. Indien „de handel" er maar
aan wilde. Het bestaat namelijk uit honing,
room, heet water, meel, vruchtensap, geraspte
appel en gemalen hazelnoten, welke
ingrediënten In de Juiste verhouding door
elkaar zijn vermengd. Veel vertrouwen
mag men er ons Inziens echter niet in hebben,
daar dr. Birchner klaarblijkelijk verzuimd
heeft rekening te houden met het
nu eenmaal vaststaande feit, dat leder
DIT IS NET ZO'N WASMACHINE. ZO.
ALS IK JUIST GEKOCHT HEB,MAAR
IKKR'JG EB, GEEN
1>ENK JE WERKEL'JK DAT HET
V MET DE NIEUWE RIMSO BETER
.2AL GAAN.V
A
PAN MOET JE DE VOLGENDE KEER De\
NIEUWE OVERVETTE'RIMSO ER )
—Z±rZ I EENS IN GEBWJIKENA
^»•^Vi ZOALS OE fABRIKANV
ALTUO
CAANBEVEEIX,
/TK.6EN Eft AêSOWUT IEKER VAN,'wA,NT llO
MEB HETZELFDE MERK. WASMACHINE ÊN
.M'JN GOED V/ORPT ALTUD PRACHTIG Wil7
llN HET RINSO SOP. IK IOU NOOIT lETSl
^ —, s'—v^AMnpas ANDERS MEE-B MEER WIUEN
.GEBRUIKEN PAN ..OVER
WETTE' RIMSO^
mA
^2*f
1 "• nisuwe, overvett« Pt
r ,ucc t flro,e
WEL.ANMlE.WAT tlEN M'JN OVERHEMDEN ERJ «» in de wasmachine . , ..
JIE WEEK KSURieWT//-
—T" ^DAT KOHT" 1
./OMDAT IK PE NIEUWE RIMSO HE
r(öE6RUIlCT. ZO'N PRACHTIG SOPr
/HEB IK NOG NOOIT GEZIEN EN
MK BEN NOS NOO\T ZO GAUW,
\KLAAR GEWEEVT —
rVW-T DE WA^
^
mensch een anderen smaak heeft en.
verandering van spijs doet eten!
fl^chlkt vöoT £ «l?' " "•*"""* ook
Of U een wasm * M f" n A * ,obb «-
helder w« rn^kt i„ K ,0 ^ VU ' Ute ****
vetg- L
relni
meerdere mal
»«nigende R | n . 0 .^ "Jolm*ak«
op
entereen
wa,t U mat één
P«kje voor il.chts 12*
cent in anderhalf uur,tn , i
volledig. fl«iniwa$ ;;„"
5 personen prachtig hel-
dT w« Rlni0 w„ fl d;j
'« de Ideale wa,d.g|
dat
FILMVOORSTELLINGEN ALS
GENEESMIDDEL.
Het orthopedisch ziekenhuis te Plymouth
geeft Sinds eenigen tijd filmvoorstellingen
voor zijn patiënten, die door de een of
andere zïtekte aan hun beenen niet kunnen
loopen* Het resultaat moet verbluffend
zijn. Verscheidene van hen zullen het zie-
kenhuis weldra als genezen kunnen ver-
laten, ofschoon men eerst geloofde, dat zij
er nog Jaren zouden moeten vertoeven, als
zij eens beter geworden zouden zijn.
Het geheim der genezingen door middel
van de filmvoorstellingen schijnt hierin te
zitten, dat de patiënten, die soms Jaren-
lang op de ziekenzaal moesten vertoeven,
- 19 -
-*&
R 25-0100
door de voorstellingen opgewekt en tevre-
den gestemd worden. En zooals de direc-
teur beweerde: een tevreden patiënt ge-
neest veel gauwer dan een die tobt!
In Engeland zijn er meer dan vijf mil-
lioen amateur-fotografen.
In Amerika heeft men deuren en ramen
uitgevonden, die zich automatisch sluiten
wanneer het gaat sneeuwen.
In Korea mag een meisje niet met een
heer praten, indien deze geen lid van haar
familie Is.
Men heeft uitgerekend, dat sigaretten-
rockers gemiddeld één vierde van ledere
sigaret weggooien.

^AMPSIZWTPIKI^FKI
Veivoltf van pag. 73
lach en beloofde ieder werk te willen
verrichten, dat z« van hem zou verlangen.
Er was echter weinig te doen op het
eiland, maar Mrs. Forbes herinnerde zich
opeens, dat de sloep noodig geverfd moest
worden, en ze wees hém den weg naar de
plaats, waar de boot lag
„Hy zal er zeker alles stelen wat h«
bemachtigen kan om het aan de inheem-
schen tegen drank te verruilen," beweer-
de Willy, toen ze hoorde wat haar moe-
der had gedaan. „U moet zich niet met
hem bemoeien Het is niet goed, wat
u doet."
Maar het was erg verlaten en eenzaam
op Siboa. Twee keer per jaar slechts kwam
de Seagull, en soms verscheen er ook een
ander schip om water in te nemen of een
kleine reparatie uit te voeren. Maar dat
was uiterst zelden. Een nieuweling, zelfs
al was het dan ook maar een strandjutter,
bood daarom een welkome afleiding in
den dagelykschen monotonen gang van
zaken op het eiland. En zoo kwam het,
dat Willy Forbes na verloop van een paar
uur naar het bootenhuis ging en daar Dick
Maysing vond, terwyl hy op zyn rug lag
om den kiel van de sloep te schilderen.
Toen hy haar zag, kwam hy overeind en
veegde zyn voorhoofd af, want het was
zoo heet in hetbootonhuisals in een oven.
„Het gaat best," zei hy, met een blik
naar de boot. „Vindt u ook niet?"
Ze ging op een blok hout zitten en zei
eerst niets. „U hebt dat soort dingen nog
niet lang gedaan?" vroeg ze toen.
„Wat? O, zoo zonder middel van be-
staan rondzwerven? Neen Ik ben er
wcrkelyk nog groen in. — Woont u
al lang op Siboa?"
„Vier jaar," antwoordde ze bitter. „Lang
genoeg om iemand half krankzinnig te
maken."
„Waarom gaat u dan niet weg? Naar
Sydney of zoo?"
„Daar is geld voor noodig. Vader had
hier vroeger een kleine plantage van zich-
zelf, toen mr. Oliver hier bestuurder was.
Die is echter twee jaar geleden gestorven.
Er was iets niet in den haak met zyn
dood, geloof ik, ofschoon vader niet wil,
dat ik er oök maar met een woord van
rep tegenover Mr. Brown. Toen die be-
stuurder werd, gebeurden er een heele-
boel rare dingen. Twee keer werd onze
gcheele oogst gestolen. Daarna hebben ze
onze schuren opengebroken en stalen ze
al onze copra. Vader moest toen geld lee-
nenvan Mr. Brown. Die schynt op de een
of andere wyze macht over vader te heb-
ben...."
Ze zweeg plotseling en beet op haar
lip. De belangstelling van den jongeman
was echter gewekt.
„Ik had al eens eerder een en ander over
Siboa gehoord," zei hij, een plek op de
sloep uitzoekend, die hij nog niet had ge-
schilderd en er op plaats nemend. „Ik heb
hooren zeggen, dat Mr. Wing, de eigenaar
van de plantage, iemand had gestuurd om
een onderzoek in te stellen, waarom de
opbrengst zooveel minder was gewor-
den "
„Ja, en die is vermoord. Ze zeggen, dat
de inhcemschen het hebben gedaan, maar
ik geloof...."
„Wat gelooft u ?"
„Dat komt er niet opaan. Ik heb Mr.
Wing geschreven wat ik er van dacht "
„Juist." De man streek met zyn vingers
langs zijn ongeschoren kin en het meisje
moest denken, hoeveel aardiger hy er nog
zou uitzien als hij goed geschoren was.
Toen vroeg hy onverwachts. „Waarom
zouden ze uw vader bestolen hebben?"
„Mr. Brown weet, hoe graag we hier
vandaan gaan. Hy heeft aangeboden ons
met hem mee te nemen — hy wil ook
weg, zegt hy — als ik met hem wil trou-
wen. Ik denk, dat hy meende dat wy han-
delbaarder zouden zyn als we arm waren."
„Dan moet het wel een groote schurk
zyn," zei de jongeman. „U gelooft dus, dat
, hy uw vader heeft bestolen?"
„Wie zou het anders hebben gedaan?
Als u zag, hoe hy de inheemschen soms
kan laten afranselen, dan zoudt u alles
van hem gelooven. Hy en John moesten
gehangen worden. Ze bestelen Mr. Wing
links en rechts, en doen niet anders dan
zich bedrinken, den heelen dag Zoo-
dra vader genoeg verdiend heeft, gaan we
hier weg."
„O Eb ik hoop, dat u niet al te
slecht over mtf zult denken. Ik zal er niet
altyd zoo haveloos uitzien.... Ik
ik kom er wel weer bovenop."
Ze lachte. „Als u maakt, dat u een
scheermes krygt en u zich geschoren hebt,
dan zal ik u misschien gelooven. Maar ik
geloof, dat als u een flesch drank kon be-
machtigen, u net als de rest zoudt doen.
Er zyn hier meer eh strandjut-
ters geweest. — Eh ik zou graag gaan
visschen wanneer het wat koeler is ge-
worden. Kunt u met een kano omgaan?"
„Zeker," antwoordde hy enthousiast.
„Laat my maar weten, wanneer u wilt
gaan."
„Dat zal ik doen. Er is niets op tegen,
dat u uw kost verdient."
Toen zy weer thuis was, zei ze tegen
haar moeder: „Ik geloof niet, dat hy een
strandjutter is. Hy is heel anders Ik
denk, dat het iemand is, dien Mr. Wing
heeft gestuurd."
„Als je dèt gelooft, zou ik het maar te-
gen niemand zeggen Je herinnert je
nog wel, wat er met dien vorige is ge-
beurd, dien Mr. Wing heeft gestuurd."
III.
Het was twee weken later. Forbes be-
gaf zich na het avondeten terug naar de
woning van Brown, omdat er nog eenige
rekeningen moesten worden nagezien en
zyn vrouw en dochter in den maneschijn
een wandeling langs het strand zouden
gaan maken met eenige inheemsche meis-
jes, die zy onder hun bescherming had-
gen genomen en gedeeltelyk opgevoed.
Het was nog donker, toen Forbes ver-
trok, want de maan was nog niet boven
den horizon verschenen. In gedachten liep
hy verder, zoo dicht mogelyk langs de zee,
terwyl de branding byna tegen zyn voe-
ten bruiste. Zoo bereikte hy de woning van
Brown, die met John op de veranda zat,
by een walmende petroleumlamp. Plotse-
ling ontdekte Forbes, dat er een donkere
gedaante achter een boom naar hen stond
te loeren. Hy ging naar hem toe, uit voor-
zorg zyn eene hand aan zyn revolver.
,;Wat voer jy hier uit?" vroeg hy.
De aangesprokene draaide zich om. Het
was de strandjutter. Hy droeg een dun
blauw serge pak in plaats van zyn have-
looze lompen. Forbes herkende zyn eigen
kleeren en er kwam een harde trek op
zyn gezicht. De man was dus als de rest,
stelend wat hy stelen kon! Maar Dick
Maysing bewaarde zyn kalmte. Hy beduid-
de Forbes te zwygen en trok hem dicht
naar zich toe.
„Ik heb uw kleeren geleend. De mijne
waren te licht Ik wilde dicht by hen
komen om te hooren waar zy het over
hadden."
Forbes werd bleek. Hy klemde zyn tan-
den op elkaar. „Wie bent u?" vroeg hy
schor. „Wie heeft u gestuurd? Wing?"
„Natuurlijk, U hebt my betrapt, terwijl
20
ik spionneerde. Ik heb genoeg van u ge-
merkt om te weten dat u niet tot de bende
behoort. Hy knikte in de richting van de
veranda. „Kapitein Stent heeft gezegd, dat
hy u al jaren kende en dat u te vertrou-
wen was."
„Zoo...."
„Maar u durft niets te zeggen, omdat
een van die kerels u in zyn macht heeft,
is het niet zoo?"
Forbes knikte. „John...." zei hij dof.
„Ik doe niet met hen mee, maar ik heb
een vrouw en dochter, en ik ben van hen
afhankelijk wat myn baantje betreft
en wat iets anders betreft óók nog."
„Misschien kunnen we dat in orde ma-
ken. Vertelt u me één ding: hoe raken zy
de gestolen waar kwyt?"
Forbes haalde diep adem en zweeg ge-
ruimen tyd. Toen zei hy: „Ik geloof, dat
ik het maar zeggen moet. Maar ze zullen
me vermoorden als ze het te weten ko-
men — en ze zullen u ook vermoorden. Ik
kan het echter niet langer uithouden." Hy
liet zyn stem nu tot een gefluister dalen
en de strandjutter luisterde aandachtig en
klakte met zyn tong, toen één ding plot-
seling duidelijk werd
IV.
Op de veranda zei Brown: „Er is geen
twijfel aan. Ik heb de huisjongens laten
omkoopen en ze hebben me verteld, dat
hy erg goede maatjes is met het meisje.
Hy vraagt haar alle bijzonderheden over
de plantage en ze vertelt hem alles wat ze
■weet. Je weet, hoe zy er over denkt. We
hebben drie van haar brieven onderschept,
die zij naar Wing had geschreven. Mis-
schien is er één doorgegaan. Ik ben er
van overtuigd, dat die verduivelde May-
sing hier opzettelijk door kapitein Stent
is achtergelaten." t
„We kunnen hem laten verdwijnen "
zei John met een gevaarlijke schittering in
zyn oogen. „Tamea "
Brown knikte. „Als het een spion is, dan
beteekent dit, dat Wing iets vermoedt en
dan zal hy niet rusten eer hy ons te pak-
ken heeft. We moeten er tusschenuit trek-
ken. Ik moet in de buurt van.Forbes blij-
ven om zyn dochter. Maar ze mag my niet,
en hy wil haar niet dwingen. Hy dient
ook uit den weg geruimd te worden, want
hy weet te veel ook hoe Oliver en
Luke eh om het leven zyn geko-
men."
„Ik heb altijd wel gezegd, dat je te
nonchalant bent geweest Je had
voorzichtiger te werk moeten gaan. We
hebben hem wel in onze macht, maar je
kunt toch nooit weten "
„Het is nu eenmaal gebeurd, en we heb-
ben in ieder geval den tyd tot de Seagull
weer terugkomt. En dat is pas over een
paar maanden. We verkoopen eerst alles,
ruimen Forbes en zyn vrouw en Maysing
uit den weg, en ik neem het meisje
met me mee. Als ze alleen op de wereld
staat, zal ze misschien wèt bly zyn, dat
ze met me kan trouwen."
John lachte. „Je bent in ieder geval een
goede party," zei hy grijnzend. „Wat de
financiën betreft zeker. Wy zyn allebei
zelfs ryk. En we hebben al ons geld in
bankbiljetten, dus het is gemakkelijk mee
te nemen. Whiting zal zorgen, dat er op
tyd een schip is om ons af te halen."
Brown wilde iets zeggen, maar hy
zweeg en tuurde in de duisternis.
„Zie je niets bewegen daar, achter dien
boom?" vroeg hij opeens.
John draaide zich om, volgde zijn blik,
en uitte een vloek.
„Er staat iemand ons af te luisteren,"
zei hy fluisterend.
„Misschien Forbes, of die Maysing."
„Het zyn ze allebei," fluisterde John.
„Een in het wit, en de ander in het don-
ker. Die Maysing is vast een spion van
Wing."
Brown fronste zyn voorhoofd. „Goed,"
zei hy, „we weten het nu in ieder geval.
En we hebben nog eenige maanden den
tyd om schoon schip te maken "
„Dat weet ik niet. Misschien komt de
Seagull wel eerder terug. Nadat die eer-
ste inspecteur was vermoord, laat Wing
dien Maysing wellicht niet langer hier
dan een maand. Misschien komt hy on-
verwachts hier met een paar mannetjes.
Dat zou net iets voor hem zijn. En waar
blijven wij dan?"
Brown vloekte. Daar had hij niet aan
gedacht! Hij riep een barsch bevel en
direct verscheen er een huisjongen. Brown
bromde iets; de jongen verdween als de
wind en even later trad er een forsche
gespierde inheemsche met een grooten
dolk tusschen zyn lendengordel op de
veranda. De man staarde onafgebroken
voor zich uit, terwijl zyn groote handen,
echt de handen van een worger, slap langs
hem heer hingen. Brown sprak even met
hem in het dialect der inheemschen, en de
man glimlachte, terwijl hy zyn groote,
witte tanden liet zien. Hy was langen tijd
by Brown in dienst en de beide schurken
begrepen elkander. Tamea, zooals de in-
heemsche heette, sprak slechts een paar
woorden, toen draaide hij zich om en
Brown haalde verlicht adem.
„We zullen ons boeltje pakken en ver-
dwijnen, zoodra Tamea gereed is."
„Je hebt hem gezegd, dat hy zoowel
Forbes als den strandjutter " John
voltooide den zin niet, maar een welspre-
kend gebaar maakte dit overbodig voor
Brown.
Deze lachte. Er was een gemeene trek
op zyn gezicht gekomen. „Ja. En de vrouw
van Forbes. Die moet niet gaan loopen
huilen Het meisje brengt hy zoo lang
hier. Hy zal moeten oppassen. Forbes is
een goed schutter."
De beide mannen lachten, en Brown
schonk zich een glas jenever in, dat hij
half leegdronk. Hoewel de drank als vuur
in zyn aderen scheen te gloeien, rilde hij
toch. De avond was wel warm, maar hij
was een lafaard en de atmosfeer scheen
vervuld van allerlei verschrikkelijke din-
gen
Terwijl For-
bes met den
man, dien hy
kende als Dick
Maysing, eeni-
gen tijd in de
schaduw van
den boom had
staan praten,
had hij beslo-
ten dien avond
niet meer naar
Brown te gaan,
doch naar zijn
huis terug te
keeren. Na het-
geen hy met
den strandjut-
ter had bespro-
ken, voelde hij
weinig lust
Brown dien
avond nog te
ontmoeten. Om-
dat hy niet met
hem had afge-
sproken dat hy
zou komen, zou
deze hem dus
niet missen.
Langzaam
waren de bei-
de mannennaar
zyn huis te-
ruggewandeld.
Daar gekomen.
„HELP!" ZEI IK!-
bleven zij nog even voor de veranda staan
praten. Forbes had nu alles verteld wat
hij wist en ook, waarom hij tot dan toe
gezwegen had....
Eindelijk namen de beide mannen af-
scheid van elkaar. Forbes liep de veranda
op en Mavsing begaf zich naar het booten-
huis, waar hy zich zoo goed mogelijk een
slaapplaats had ingericht.
Hy had nog nauwelijks een twintigtal
schreden afgelegd, toen hy een scherpen
kreet achter zich hoorde. Hij draaide zich
om en snelde zonder te aarzelen terug in
de richting van het geluid.
Op de bovenste trede van de veranda
lag Forbes, badend in een plas bloed, een
diepe wond aan zyn hals. Hy was nog
niet dood, maar hy scheen toch stervend
en hy slaagde er slechts met de grootste
moeite in te fluisteren: „Tamea een
inheemsche heeft me gestoken. Een
bediende van Brown. Hij zal ons allemaal
laten vermoorden. Zorg voor myn vrouw
en dochter. Ik heb een paar jaar geleden
een man neergeschoten op Wikoa
John weet het en hy kon me laten han-
gen " Hy wilde nog iets zeggen, maar
slaagde er niet meer in eenig geluid over
zijn lippen te brengen.
Maysing, plotseling bezeten door een
blinde woede, wischte mechanisch het
bloed van zyn handen en de revolver ne-
mend, die in Forbes' tasch zat, begaf hy
zich in de richting, waarin Tamea zich,
te oordeelen naar de voetsporen, had ver-
wijderd.
Hy ontdekte hem tusschen de palmboo-
men, maar eer Maysing er op verdacht
was of van zijn revolver gebruik kon ma-
ken, draaide de inheemsche zich om en
wierp zyn dolk naar hem. Het
wapen trof hem vlak naast het
rechteroog en scheurde
het vleesch open.
Het bloed spoot
uit de diepe
■
wonde en, bezwijmend van pijn, zeeg May-
sing neer in het zand.
Toen Tamea dit zag, uitte hij een kreet
van vreugde. Hij rende naar zyn slachtof-
fer en trok den dolk uit de wonde. May-
sing lag bewegingloos, terwijl het bloed
over zijn gezicht stroomde. De inheem-
sche knikte tevreden en stak zyn dolk
weer in zijn lendendoek.
Even aarzelde hij nog. Hy moest nu
de oude vrouw nog dooden, maar die kon
wachten. Ze kon tóch niet ontkomen. En
hij moest eerst nog een andere opdracht
van zyn meester uitvoeren....
Voorzichtig sluipend begaf hij zich
naar de schuren, waar de copra opgesla-
gen was....
VI.
Brown zat op de veranda, toen John
de trap opkwam, een lijst in zyn hand. Hij
was op Browns verzoek naar de schuren
geweest om den voorraad nog eens precies
op te nemen. Brown keek verbaasd toen
hij hem op de veranda zag verschijnen,
maar hy zei niets.
„We zullen een honderd dragers noodig
hebben," zei John, nadat hy weer tegen-
over Brown was gaan zitten. „Ik zal ze
morgen huren. — Is Tamea al terug?"
Brown stond
op. Hij scheen
niets op zijn
gemak.^Jjk za ^
eens even gaan
kyken...."

EEN KLEIN STOUT POESJE
Het was heerlyk zonnig weer en in de
serre, juist in 't hoekje waar de
standaard stond met de vogelkooi,
waarin een lief klein vogeltje zat te zin-
gen, wierp de zon haar stralen naar
binnen.
Minetje, een guitig zwart poesje met
heldere kraaloogjes, beviel het heelemaal
niet, dat haar mandje niet in dat lekkere
zonnige hoekje stond. Ontevreden liep zij
miauwend te zoeken waar de zon nog
meer zou schynen, maar natuurlek vond
zij geen enkel ander zonnig plekje meer.
„O nare vogel," mokte Älinetje, „dat
j« nu juist wèl van de zon kan genieten
en ik niet!" En boos verzon z« een stout
plan.
„Ik zal zorgen dat ik fijn in dat lek-
kere zonnige hoekje kan liggen, en dat
die vogel op een andere plaats komt te
staan," dacht ze, ofschoon ze het anders
altyd erg goed met elkaar konden vin-
den. En zonder aarzelen sprong ze met
een vaartje tegen den standaard waarin
do kooi hmg, zoodat deze op zijn beenen
Minetje spronf? met een vaart tegen den standaard.
"•"«ftö-z»; PUK TOC« ZUM?] ffeÜK EENS WAR
JSoTfe.OK-.
V^?-''
m^ß ^^y^
_
OOR z ^ JON
stond te trillen. De arme vogel, die eerst
aan een aardbeving dacht, begon angstig
te piepen. „Jou stoute, akelige poes, wil
je dat wel eens laten! Wat denk j« wel
dat ik op myn leeftijd nog tegen zulke
schokken kan?"
Maar Minetje, die zag dat haar poging
mislukt was, werd nog boozer. „Jij zèl
daar vandaan. Jij staat den heelen mor-
gen al in de zon, en ik bibber van de
kou!" Minetje kon erg overdrijven, en dat
wist de vogel ook wel.
„Jij bent een opschepper," piepte hy
terug. „En als je je beurt afwacht, komt
de zon dadelijk bij jou. De vrouw heeft
ons juist zóó gezegd, dat we om beurten
van de zon konden genieten en ik kan
niet zingen zonder zon!"
„En ik kan niet spinnen zonder zon,"
mopperde de poes weer en opnieuw
sprong ze met nog grooter vaart tegen
den standaard. Ditïnaal met meer succes.
„Boem! Pang!" Met een hevig gerinkel
viel de standaard om en de arme vogel
zat te bibberen van angst in het hoekje
van zijn kooitje.
„O, o!" piepte hy. „Wat heb je ge-
daan!"
„Miauw, miauw!" schreeuwde Minetje.
„Help, help, ik zit in de knel onder de
kooil"
„Dat is je verdiende loon, leelijke kat!"
snauwde de angstige vogel, maar hij kreeg
direct spijt van zijn bitsen uitval, en
zei: „Ja, het is werkelijk je verdiende
loon, maar ik wou toch dat ik je kon
helpen! Ik heb geen kracht genoeg om
de kooi overeind te zetten, maar weet je,
wat we doen moeten? We zullen heel
hard om de vrouw roepen; die zal ons
wel helpen!"
Minetje begreep dat dit het eenige was
wat er op zat en ze begon uit alle macht
te miauwen, terwijl de vogel zyn keeltje
heesch piepte. Natuurlijk moest de vrouw
dit dierenconcert hooren en verschrikt
kwam ze dan ook de kamer binnen-
stormen.
„Wat is er hier toch aan de hand?"
neu ze ontdaan, toen ze den chaos zag.
Onmiddellijk begreep ze dat Minetje
nier de hand in had gehad en ze keek de
poes bestraffend aan.
„Jou stoute poes, waarom was je niet
voorzichtiger?"
22 —
1 ■ Cat
Vlug zette ze het bibberende vogeltje
overeind en droeg hem naar het plekje,
waar het zonnetje scheen.
»Ga jij je maar gauw zitten koesteren
hoor, zei de vrouw, „en als belooning
voor den angst dien je hebt gehad, mag
je nu den heelen dag in het zonnetje blij-
ven zitten!" J
Natuurlijk vertroetelde ze ook even de
kleine Minet, want al was ze boos op haar
geweest, tóch vond ze het een schat!
RAADSEL
Vraag: Wat heeft nog nooit iemand
gezien, wat is er nog nooit geweest en
moet altijd nog komen?
[Sep apuogjOA 3(i :pjoom)uv
Uyt lonijiitjo kan in den wirwar van jranïin den
fi* naar zijn hol niet meer vinden Wie van
jullie breoftt er hem heen? an
Hij verdween in het huis, en keerde even-
later terug. „Nog niet," zei hij, met een
stem waaruit duidelijk zijn onrust sprak.
„Ik begrijp het niet "
Brown dronk zijn glas leeg, dat nog
half vol op de tafel stond.
„Ik begrijp het wèl," zei John met een
grijns. „H«.... zäl nooit meer terugko-
men!"
„Wat wat bedoel je?" hijgde
Brown, terwijl al het bloed uit zijn ge-
zicht scheen weg te trekken.
„Precies wat ik zeg! Ik had je in de
gaten, en vertrouwde ie niet! Je wilde
den heelen buit alleen hebben En je
had gezegd, mij ook uit den weg te rui-
men. Maar ik ontdekte hem, terwijl hy
by de deur van de schuur op mij stond
te loeren tot ik er uit zou komen. Ik deed
evenwel alsof ik niets zag en trok onge-
merkt myn revolver. Eer hy iets kon
doen had ik hem een kogel door zyn
hersens gejaagd " Hij lachte triom-
feerend
Brown begon luid en hijgend adem te
halen. Een hevige pijn krimpte plotse-
ling in zyn ingewanden. Alsof er messen
in werden rondgedraaid.... John zag het
en begon luid te lachen.
„Ja, ja bent even weggeweest. Brown 1"
zei hy. „Om te zien of Tamea al terug
was en dat moet je tusschen zulke goede
vrienden als wy zyn, niet doen Ik
ben meer op mijn hoede geweest dan
jij Ik heb vergif in je glas ge-
daan hetzelfde vergif waarmee wy
Oliver hebben vermoord "
„Jouw schurk " hijgde Brown
en hy wilde naar zyn revolver grijpen,
terwijl er groote zweetdroppels op zijn
voorhoofd verschenen. Maar John was
hem vóór. „Laat dat," zei hy scherp. „Dit
keer win ik " En hij richtte zyn wa-
pen op Brown, die met een akelig ver-
wrongen gezicht onderuit zakte, terwyl
zijn oogen uit zijn hoofd schenen te
puilen.
Een harde, bevelende stem Nog
niet! Handen op!"
De stem kwam achter John vandaan, en
deze draaide zich met een ruk om, een
afschuwelijken kreet slakend toen hy in
het bebloede gezicht van Dick Maysing
staarde.
Deze was slechts korten tyd zyn be-
wustzijn kwyt geweest en toen hy bij-
kwam had hy zich, in een niet te
bedwingen opwelling om Forbes te wre-
ken en vast overtuigd, dat Brown en John
de bewerkers van den laffen moordaan-
slag waren, naar de woning van den
eerste begeven. Hy was niet van plan
geweest zich openlijk te laten zien, want
hy voelde zich veel te zwak om het tegen
de beide mannen te kunnen opnemen.
Maar_van achter teen boom had hij John
zien terugkomen en gehoord wat er by
de schuren was gepeurd en waarom
Brown krimpend van pyn in zijn stoel
lag. En terwijl John met zijn rug naar
hem toe stond was de kans tè mooi ge-
weest ....
Hy had echter de snelheid van den
ander onderschat. Eén blik was voldoen-
de om John te doen zien in welken toe-
stand de strandjutter'verkeerde — op het
punt te bezwijmen wegens bloedverlies!
Langzaam ging John achteruit, zyn han-
den boven zyn hoofd. Niet voordat het
te laat was, begreep Dick Maysing zyn
bedoeling.
Met een snellen zijwaartschen slag van
zyn arm gooide John de lamp van de
tafel en verdween toen met één woesten
sprong over het hek van de veranda in
de duisternis. Er werden drie schoten
gelost, twee door John en één door Dick
Maysing. Dat van Maysing miste doel,
terwyl Johns tweede schot den strand-
jutter door puur geluk aan zyn rechter-
slaap verwondde, zoodat hy-dien avond
voor den tweeden keer bewusteloos
neerviel....
VII.
Toen Dick Maysing weer bijkwam, lag
hy in een helder wit bed en bracht
iemand een glas brandewijn aan zyn lip-
pen. Zyn oogen begonnen weer flauw te
functionneeren en hy merkte, dat het
Mrs. Forbes was, die zich over hem been
boog. Hy kwam met moeite overeind en
tastte naar zyn verbonden hoofd.
„Wat is er gebeurd ? Hoe kom ik
hier?" vroeg hy. Hy zag dat zy een re-
volvertasch droeg.
„We kwamen thuis van onze wande-
ling langs het strand," vervolgde Mrs.
Forbes, „en vonden myn man waar zy
hem hadden laten liggen. Ik begreep wat
er was gebeurd, en ik moest aan Willy
denken, we gingen naar het bootenhuis,
want myn plan was om naar Kaap Nel-
son te gaan. Daar woont een resident. Het
was één kans op de duizend, maar ik
kon Willy niet hier laten met die man-
nen. Ik hoopte, dat we op tyd terug
zouden zyn om u te redden — ik wist
nog niet, dat u gewond was. We lieten
de boot te water toen John kwam. Hy
sloeg mij bewusteloos en toen ik bij-
kwam, had hij Willy meegenomen "
„Is is Willy weg?" hygde Dick.
Met een wanhopige poging kwam hy
overeind. „We moeten haar zien te vin-
den. Ik ik houd We móeten haar
vinden "
Mrs. Forbes knikte droevig. Maysing
ontdekte plotseling een aantal inheem-
schen achter haar, die gewapend waren
met speren en bijlen. Hy staarde ver-
baasd naar hen.
„Het is in orde," zei Mrs. Forbes. „Het
zyn vrienden. Ik ben altijd goed voor hen
geweest. Ik wilde hen niet vragen de
blanken aan te vallen, maar nu zijn ze
hier om ons te beschermen', en om met
ons mee te gaan om Willy te zoeken."
„Luister," beval Maysing opeens. „Geef
mij uw revolver. John is stellig naar
Whiting, aan den anderen kant van het
eiland. Daar hebben zy ook altyd het ge-
stolen goed verscheept. Er is geen enkele
kans, dat u hem te pakken krygt. Hy zal
zich den tyd niet hebben gegund om de
schuren te plunderen. Hij zal zoo snel
mogelijk van het eiland willen verdwij-
nen. Stuur die mannen naar huis. Ik zal
de zaak zelf in orde^ maken. We zullen
net zoo gauw by Whiting zyn als John
zelf."
„U kunt beter blyven liggen," zei Mrs.
Forbes medelijdend. Ze dacht dat hij niet
goed bij zyn hoofd was geworden. Ze
konden toch niet naar den anderen kant
van de kust vliegen? De weg er heep was
lang en ruw, maar toch in ieder geval
nog sneller dan wanneer zy met de boot
om het eiland heen voeren, hetgeen trou-
wens thans niet mogelijk was, daar er
absoluut geen wind stond.
Ze wilde hem naar een lagen rieten
stoel op de veranda brengen, maar hy
verzette zich.
„We moeten een vuur maken," zei hy
beslist.
Mrs. Forbes keek om zich heen en
schudde het hoofd. Het was duidelijk,
dat het gebeurde in den afgeloopen nacht
hem van zyn verstand had beroofd. Ze
verlangde er naar, haar dochter achterna
te kunnen gaan. Zelfs indien John er lan-
gen tyd voor haar was gearriveerd, dan
nog kon zy er misschien zyn voordat hij
met een of ander schip vertrok. Het zou
mogelijk zijn, dat er geen schip was, en
dan zou zy misschien op de een of an-
dere wijze hulp kunnen krygen om haar
dochter te redden.
Maar Maysing was naar het stookhuis
gegaan en keerde terug met een arm vol
— 23 -
Gemarteld door hoofdpijnen
Nu altijd even fit
„Ik werd gemarteld door hoofdpijnen;
dikwijls werd ik er zelfs duiielig van. Na
een serieuze proef met Kruschen Salts
werd ik echter een ander mensch. De
hoofdpijnen en duizeligheid verdwenen.
Ik ben nu 58 jaar en voel me altyd even
fit, vervuld van energie, die me het leven
tot een plezier maakt".
G. F. te C.
Hoofdpijnen beginnen meestal wanneer
Uw afvoerorganen onvoldoende werken
zoodoende Uw organisme niet vry houden
van afvalstoffen. De zes zouten in Kru-
schen Salts zorgen voor een geregelde,
gezonde werking Uwer inwendige orga-
nen, waardoor U spoedig vry zult zijn
van hoofdpijnen, vermoeidheid en allerlei
kwaaltjes ontstaan door onzuiver bloed.
Kruschen Salts is verkrijgbaar bij alle
apothekers en erkende drogisten ä ƒ 0.40,
ƒ0.75 en ƒ1.60 per flacon. Let op, dat op
het etiket op de flesch, zoowel als op de
buitenverpakking de naam Rowntree Han-
dels Mij., A'dam voorkomt.
Ziet en hoort
Eleanor Powell en Robert Taylor
In Metro-Goldwyn-Mayer's
BROADWAY
MELODY VAN 1938
met Buddy Ebsen, Sophie Tucker,
Judy Garland e.a.
Een showßlm. beter dan alle voorgaanden!
FRED ASTAIRE
tn
GINGER ROGERS
In hun elegantste en rijkste danipreitatle
SHALL WE DANCE
Een RKO RédloMm van dltUnctla, charme
en spranke/enc/en /evensfust
HET WAS N00DIG EN
IK NAM 24 POND AF.
M'n gezondheid
verbeterde oon-
merkelijkl
Een schaduw
van vroeger!
Nieuw«, gemoWteli/k», ■
vlugo* «-ermogermgime-
thoom. in vloeibaren vorm.
Kennissen raadden mö
BonKora aan. Ik nam
in 7 weken 24 pond af.
Thans weeg Ik slechts
- 1 112 pond. Mün gezond-
heid is aanmerkelijk
verbeterd. . . . schrijft
Mevrouw Carry Gray.
BonKora, ßet onschadelUke. aangena-
me vermageringsmiddeldoet dikte ver-
dwijnen door de .,8-graden" kuur. Dr e-
voudlee werking, drievoudige snelheid.
Gebruik BonKora. Eet flink, zooals be-
schreven op de BonKora-verpakklng.
BonKora bevat geen schadelijke be-
standdeelen. Deze kuur bevordert uw
gezondheid.
Laat die onoogeltjke dikte niet Uw aan-
trekkelijkheid bederven. Koop vandaag
nog een flesch BonKora h f. 2.25 alom
verkrijgbaar bij apothekers en erkende
drogisten, of Inlichtingen bij het Bon-
Kora-Depot, Singel 116, Amsterdam-C.

GEBREID
BABYJASJE
Een alleraardigst geschenkje voor een
jonge moeder is het hier afgebeelde
babyjasje, dat geschikt is voor den
leeftijd van een half jaar.
Men heeft er voor noodig: 200 gram
lichtblauwe babywol, 1 paar Inox brei-
naalden No. 2% en 5 lichtblauwe knoopen.
De rug. 76 steken opzetten. 12 toeren
recht breien. Vervolgens breit men recht
aan den goeden en averecht aan den ver-
keerden kant. Na een lengte van 17 c.M.
begint nien aan de armsgaten.
Hiervoor kant men aan de beide uitein-
den van het werk 6 steken af. By de 4
volgende toeren mindert men nu aan het
begin van iedere pen telkens 1 steek, zoo-
dat men 60 steken heeft overgehouden. Na
2 c.M. breien begint men aan het schou-
derstuk. Nu breit men 1 steek recht, 1
steek averecht. Na 3 toeren laat men de
rechte steken verspringen.
Wanneer het armsgat 9 c.M. is, kant men
in het midden voor den hals 12 steken af
en mindert men by de 2 volgende toeren
aan den kant van den hals 1 steek. Na
2 c.M. breien de 22 overgebleven steken
afkanten. Den anderen schouder op de-
zelfde wyze breien.
Rechtervoorpand. 44 steken opzetten.
12 toeren recht breien. Volgende toer:
recht breien. Volgende toer: 38 steken
averecht, de 6 laatste steken recht breien.
Deze 6 steken worden steeds recht ge-
breid. In den volgenden toer breit men
als volgt een knoopsgat: 3 steken recht
breien, 3 steken afkanten, pen uitbreien.
By den volgenden toer op de plaats van
de afgekante steken weer 3 steken opzet-
ten, 3 steken recht breien. Om de 6 c.M.
maakt men op deze wyze een knoopsgat.
Wanneer het voorpand 17 c.M. lang is,
kant men voor het armsgat 6 steken af
en mindert men bij de volgende 2 toeren
nog telkens 1 steek, zoodat men 36 steken
heeft overgehouden. Na 2 c.M. breien be-
gint men aan het schouderpasje. Wanneer
dit stuk 7 c.M. lang is, kant men voor den
hals 6 steken af en mindert men by de
volgende toeren telkens aan den halskant
1 steek, totdat men 22 steken heeft over-
gehouden. Nu nog 3 c.M. breien en dan de
steken afkanten.
- 24 -
Het linkervoorpand wordt net zoo ge-
breid, doch zonder knoopsgaten.
Het mouwtje. 50 steken opzetten. 3 c.M.
2 steken recht, 2 steken averecht breien.
Daarna recht op den goeden kant breien.
By den volgenden toep om de 3 steken,
1 steek bymaken. Na 4 c.M. breien aan
het begin van lederen toer 2 steken afkan-
ten, totdat er 14 steken zyn overgebleven.
Deze steken worden afgekant.
Wanneer het jasje in elkaar is gezet,
neemt men de steken rondom den hals op
en breit men 12 toeren recht.
Voor de reepen, welke ter versiering op
de voorpanden worden genaaid, zet men
10 steken op. Na 11 c.M. breien mindert
men aan het begin van lederen toer tel-
kens 1 steek, totdat men 1 steek heeft
overgehouden. Deze wordt afgehecht. Op
deze banden worden witte en rose
bloempjes geborduurd.
EEN „MOOIER TEINT
verkrijgt U door een goede huidverzorging
Doe daartoe wat Radox in Uw wasch wat*
Bij apothekers en erkende drogisten è f 0.90
per pak en f 0.15 per klein pakje.
RADOX
papieren en lucifersdoosjes. Hy legde de
Eapieren op de veranda en stak ze aan.
aarna ging hy het huis weer in. Mrs.
Forbes hield hem tegen, toen hy terug-
kwam. „Wat gaat u beginnen?" riep zy.
„U kunt het huis toch niet in brand
steken!"
„We moeten een vuur hebben — een
noodvuur! Laat bet maar aan my over.
Ik bouw wel een ander huis...."
Hij was beslist gek, en het had geen
zin, tyd aan hem te verspillen. Ze zou
naar den anderen kant van de kust gaan
met de inheemschen. John zou voor Wil-
ly moeten vechten.... Maar Maysing
hield haar nu op zyn beurt tegen. „Bin-
nen twee uur is er een schip hier. Ik ben
Wing. Ik kwam een onderzoek instellen.
Wacht hier Het heeft geen zin naar
den anderen kant van het eiland te loo-
pen." Maar zy ging hoofdschuddend heen
met de inheemschen en Maysing, uitgeput
door de krachtsinspanning, zonk op den
grond. Hy bleef daar langen tijd hijgend
liggen, eer hy weer in staat was terug
te kruipen naar het huis. Het stond nu
in brand en de rook en de vlammen
sloegen ver boven de omringende boo-
men uit. Hy bleef er echter niet naar
kijken, doch sleepte zich naar het strand
en staarde over de zee, tot hy aan den
horizon een dunne streep rook zag ver-
schijnen. Hy knikte en legde zich lang-
uit op het strand....
Geen uur later schudde hy de hand
van een forsch gebouwden man in uni-
form, die bly en bezorgd tegelykertijd
keek.
„Ben je ernstig gewond?" vroeg hy,
naar het bloed en het verband om zyn
hoofd kykend. •
„Een paar schrammen maar.... Stuur
de mannen naar dat brandende huis tus-
schen de palmen. Daar ligt een vriend
van my.... dood. Forbes, je weet wel.
Laten ze gauw gaan en hem er uithalen.
We moeten om het eiland heenvaren naar
den anderen kant van de kust."
Benige oogenblikken later werd May-
sing aan boord van het motorjacht ge-
bracht, terwyl men Forbes voor hem uit-
droeg. De machines begonnen te werken
en het jacht zette koers naar den ande-
ren kant van het eiland.
In de kleine ziekenhui waschte en ver-
bond een dokter de wonden aan May-
sings hoofd.
„Forbes is niet dood," vertelde hij ter-
wijl. „De dolk is op het been terechtge-
komen en dat is zijn behoud geweest. Hy
is nog erg zwak, maar we zullen hem er
wel bovenop halen!"
„Prachtig!" En na eenigen tyd, terwyl
hy in een ruststoel een sigaret lag te
rooken, vertelde Maysing aan den man
in uniform: „Ik heb hem beloofd, dat de
maatschappij hem zou helpen. Hy heeft
me alles verteld wat hy wist. Er zijn geen
bewijzen dat Brown en John den dood
van Oliver en Luke op hun geweten heb-
ben — niet genoeg voor een jury althans.
Maar het is wel zeker dat zy het hebben
gedaan. Hun verhalen van een orkaan
en diefstal zyn allemaal gefantaseerd. Ze
hebben het grootste deel van den oogst
verkocht en verscheept.... Whiting
hielp hen...."
„Én waarom zweeg Forbes?" '
„O, John.had iets van hem ontdekt
Hij zou een man hebben doodgeschoten,
een paar jaar geleden.... Maar ik ge-
loof dat het zelfverdediging was. We zul-
len het in ieder {»eval moeten onder-
zoeken. Het is niet iemand die in koelen
bloede een moord begaat...."
De ander knikte.
Tegen donker gooide het jacht het an-
ker uit aan den anderen kant van het
eiland. Geruischloos ging men met de
sloep aan land. Het huis van Whiting
IK HEB OOK MIJN TROTS, ZEGT DE PELIKAAN.
werd omsingeld, en de mannen drongen
naar binnen. Whiting sprong op in zijn
bed en greep een revolver die onder zijn
kussen lag. Maar men had zich van hem
meester gemaakt, alvorens hy er iets mee
kon uitrichten. De man in uniform drong
naar voren.
„Ik ben de resident van Nelson. Je
bent gearresteerd wegens het helen van
gestolen goederen en medeplichtigheid
aan den moord op Oliver en Luke... ."
„Ik heb hem niet vermoord.... Ik heb
er niets mee te maken. Brown en John
hebben het gedaan," stamelde Whiting,
terwyl zyn gezicht aschgrauw werd.
„Prachtig," zei de resident. „Je hebt
in ieder geval onder getuigen verklaard,
dat Brown en John Oliver en Luke heb-
ben vermoord. Daar was het om te
doen.... Mannen, doe hem de boeien
om."
John, die triomfantelijk m^t zijn huis-
jongens achter zich, terwyl dezen Willy
droegen, die vastgebonden was op een
haastig geïmproviseerde draagbaar op
het huis van Whiting afmarcheerde, werd
opgevangen en zonder eenige moeite ge-
arresteerd. Hy stak direct zijn handen
op toen eenige stemmen hem dit in de
duisternis bevalen. Het meisje, durfde
nauwelijks gelooven, dat zy uit de han-
den van John bevryd was.
- 25-
VIII.
Willy en ■ Dick Maysing zaten op het
dek van het motorjacht.
„Het is allemaal boven verwachting
goed afgeloopen," zei hij. „Je vader wordt
beter en de maatschappij zal hem zeker
schadeloos stellen, omdat ik zyn huis in
brand gestoken heb." Hij lachte. „En ze
zullen hem góéd schadeloosstellen. Dat
zal ik mijn vader zeggen.... Want ik ben
inderdaad Dick Wing, weet je...."
„Ik. ... ik heb het wel vermoed," zei
Willy blozen. „Maar.... zal vader niet
vervolgd worden, omdat hij... . omdat
hy...."
„Ik geloof het niet," zei Dick. „John
is dood, en ik zie niet in, wie hem nu
nog iets ten laste kan leggen. Bovendien
heeft hy stellig uit noodweer - gehandeld.
De man, dien hy heeft neergeschoten, had
het op zijn leven gemunt. Daar heeft je
vader de bewijzen van.... Neen, maak
je maar niet bezorgd over hem.... Je
hoeft je trouwens nérgens meer bezorgd
over te maken Je moeder heeft „ja"
gezegd op een vraag, die ik haar heb ge-
steld, en ze zal er zoodra het mogelijk is,
met je vader over spreken.... Dan vieren
wij onze verloving nog hier aan
boord...."
Willy lachte terwijl ze blozend haar
oogen neersloeg....

GRETA GARBO
in
Binnenkort zal Greto Garbo's nieuwste film
,,Marie Walewska" in onze bioscopen worden
vertoond. Defilm, welke onder reg!e van Clarence
Brown is opgenomen, geeft haar weer gelegen-
heid haar talent ten volle te ontplooien. Haar
partner in ,,Marie Walewska" is de beroemde
Fransche filmacteur Charles Boyér. Het pleit
voor het kunnen van dezen Franschman, die de
rol van Napoleon in deze film vervult, dat hij
naast de beroemde Greta een groot deel van
het succes, dat zij tijdens de Amerikaansche
première behaalde, kon opeischen.
.■....,
UIT DE WERELD VAN DE SPORT
i i : ,
Te VGraveflhage w.rd de voetbalw.d.trijd A.D.O.-Aj« ge.peeld en door Ajax mat 5-0 gawonnan. - Link.: Ean haftlga wor.tailno voor hat
doal van A.D O. Ouax wl»t de .Ituatla achtar ta raddan. Rechts: Quax waat zich andermaal, hoog opiprlngand, van hat ladar maastar te maken.
V
r ■ ■ ■ ■' ■•yiï/ i
Drie momenten uit den wed-
itrijd D.W.S-V.U.C. die te
Amsterdam plaats vond en
waarin D.W.S. met 5—1 de
overhand wist te behouden.
Hiernaast links:
Een spannend moment voor
het doel van V.U.C.
Hierboven:
De keeper van V.U.C, weet
op voorbeeldige wijze te
redden.
Hiernaast rechts:
Hat doel van V.U.C, ernstig
bedreigd.
-;-■
.r---,
■^isüWt ■
/> ■; r' 4 .
Te Rotterdam werd da voetbalwedstrijd Sparta-R.F.C. gespeeld. R.F.C, woeden strijd met 4-1. - Links: Een spannend moment voor het doel
van Sparta, terwijl keeper Pil in 'n moeilijk parket verkeert. Rechts: Eer "en aanval op t doel van R.F.C., terwijl een der Spartanen 'n zweefdans uitvoert.
{Foto's Pol.)

©
wfm
* 3»
*■>,
9UPF
-x
■*:■.'
MéSïis
Of h«t.«ttn cowboy uit de Vereenigde Staten is, een gaucho uit Argentinië of «on
vaquero uit do Braziliaansche vlakten, men kan zich hem niet voorstellen zónder
een goed paard, een scherp mes en een sterke, opgerolde leeren riem met een
strik: de lasso. Dit onontbeerlijke Instrument van den vaquero bestaat uit zes aparte
door elkaar gevlochten riemen van het sterkste leer, dat er te krijften is en de
eigenaar weet er met een buitengewone handigheid mee om te gaan. Deze handig-
heid heeft hij echter alleen kunnen verkrijgen door er zich van zijn prille jeugd af
mee te oefenen, want zooals ook de leek begrijpen zal: het is waarlijk niet eenvoudig
om, gezeten, op een paard, met onfeilbare zekerheid de lasso te werpen temidden
van een hollende kudde runderen mei het doel een bepaald dier er van te vangen.
Als kind beginnen de vaquero-Jongens dan ook reeds te oefenen met een lasso van
touw. Ze werpen er mee naar palen, probeeren er elkander mee te vangen, kortom,
bij al hun jongensspelen vervult de lasso een voorname rol. Zoodra ze wat grooter
worden mogen ze hun handigheid bewijzen en helpen bfj hei. merken van hei vee.
Ze staan dan op den muur van den corral, de omheinde plaats waarbinnen het vee
tezamen is gedreven, en moeten .dan met hun lasso uit de voórigaloppeerende kudde
de jonpe dieren vangen, die nog gemerkt moeten worden.
Hoe moeilijk dit op zich zelf reeds is, toch Is het nog maar kinderspel vergeleken
bij wat de vaquero op een galoppeerend paard mei de lasso weet ie prestoeren
wanneer hij een dier achtervolgt, dat uitgebroken is uit de kudde, en dat zich in
1
44.
isÉN^ïl'-.
**a
tsf
lUyU.
-
Ä*i r
snelheid vaak mfet een paard kan meten. In suizenden galop stuiven rund en paard over de
wijde vlakte, dichte stofwolken achter zich opwerpend. Mechanisch zwaait de vaquero den strik
van zijn lasso rond zijn hand. Met de andere hand houdt hij de teugels en de lasso, die In
ongeveer tien windingen zorgvuldig Is opgerold. Is het achtervolgde dier binnen het bereik van
hei werpkoord gekomen - dat wil zeggen op tien A twintig meier afstand - dan cirkelt de
strik van de lasso steeds sheller om de hand van den vaquero, tot hij het leder eindelijk in een
wijden boog, waarbij de strik zijn oorspronkelijken vorm voortdurend blijft behouden, van zieh
afslingeri. Op hetzelfde oogenblik laai de andere hand de opgerolde lasso los, die geheel vrij
achter de weggeworpen lus at moei kunnen rollen, en mei onfeilbare zekerheid valt de strik
over den gehoornden kop van den vluchteling.
De ruiter zet zich dan schrap in den zadel, want hij weel, dat ook 't paard dit doen zal wanneer
de lasso, die aan den zadelknop is bevestigd, met
een ruk strak zal komen te staan, zoodat hei gevaar
bestaat, dat hij van hei paard geslingerd wordt. Den
geoefenden vaquero overkomt dit echter niet en zoo-
dra de lasso „gepakt" heeft, rijdt hij om hei woe-
dende gevangen dier heen, het op die manier
steeds meer in de .windingen van de lasso verstrik-
kend, om het dan trlomfeerend naar de kudde terug
te brengen ..,
1. Reeds als kind oefenen de- vaquero-Jongens
mei een lasso van touw.
2. Een vaquero bij de achtervolging van een uit-
gebroken rund.
3. Staande bij de omheining van den corral, moeten
de jongens leeren met hun lasso de jonge dieren uit
de voórigaloppeerende kudde te vangen.
4. Goed gelukt: de strik valt om den kop van
het dier.
5. Vaquero'* te paard In actie...
6. Of hei een cowboy uit de Vereenigde Staten, een
gaucho uit Argentini» of een vaquero van de Brazi-
llaaniche vlakten Is, men kan zich hem niet voor-
stellen zonder zijn lasso...
:* *—
li
■ ■**'»t-- ■.
3Êk
^
m$Fk
■
X,
^"

De hiernaast afgebeelde persoon be-
weegt zich in kringen, waarin hij niet
thuis hoort. Kunt U nagaan waaraan dit
te zien is?
Wij zullen weer een prijs van (2.50
benevens twee troostprijzen verdeelen
onder hen, die ons een juist antwoord
zenden. De verdeeling der prijzen ge-
schiedt op een manier, waarbij alle in-
zenders van goede oplossingen gelijke
kansen hebben op het verkrijgen van
een der prijzen. U gelieve Uw ant-
woord in te zenden voor 9 Februari
aan Mr. Detective, Galgewater 22,
Leiden. Op briefkaart of enveloppe
duidelijk vermelden: Amateur-Detective
9 Februari.
DE OPLOSSING VAN HET
GEHEIMSCHRIFT-PROBLEEM
De boodschap die de man opschrijft,
luidt: „De „llnksche" heeft op 31 Dec.
1937 een moord begaan. De politie zit
hem op de hielen. Waarheen moet hij
vluchten?"
Daar de man die dit schrijft linksch
is, arresteerde de politie hem.
'DETECTIVE
De hoofdprijs van f2.50 werd deze week gewonnen door mevrouw
J. Dielemans, Amersfoort. De troostprijzen vielen ten deel aan den heer
F. C. Thomson, 's-Gravenhage en den heer J. Houwing, Blijham.
In dit blad heeft men zelfs met een
kleine annonce een groot succes
DE VOOR U'CL
Mej. E. v. B. te A. — Uw beide raadslieden hebben U een verkeerden
raad gegeven. De behandeling van de Amaryllis (Hippeastrum) is als volgt:
Na den bloei gewoon den pot in huis houden. Blijven gieten en
voeden (af en toe wat vloeimest is uitstekend. Verder kamer-kunstmest
voor bloeiende planten). Het blad groeit dan door. Dit doen we om
nieuw reservevoedsel in den bol te brengen om 't volgend jaar weer
een bloem te hebben. Uw eerste raadsman had het dus fout, dat U
geleidelijk minder moest gaan gieten en had het heelemaal fout toen
hij zei, dat de plant naar buiten moest.
Pas in Augustus gaat de bol naar rust verJangen. We geven dan ge-
leidelijk minder water en houden op met voeden. De bladeren zullen
geel worden en sterven af. U laat den bol gewoon in den pot zitten
(de wortels drogen dan niet uit), zet den pot op een droge, donkere,
doch beslist vorstvrije plaats, U kunt einde December den bol weer te
voorschijn halen en opnieuw oppotten. Het oppotten kan geschieden ge-
durende de maanden December-Maart.
Uw tweede raadsman had het dus mis, dat de bol in Juli moest af-
sterven en dat in September weer opgepot moest worden (te vroeg).
De beste raad, dien ik U geven kan, is de volgende: Laat Uw Hippeastrum
gewoon staan, waar ze staat, geef weinig water (als er een bloemknop
komt kunt U meer gaan gieten, ook als het blad harder gaat groeien
en blijkt dat door de verkeerde behandeling de bloei overslaat). U-kunt
dan de goede behandeling verder volgen.
Als bijzonderheid kan ik nog vertellen, dat het oppotten geschiedt in een
ouden pot, aan de binnenzijde bestreken met koemest. We nemen goede
bladaarde, vermengd met ouden verteerden koemest en leggen onder in
den pot enkele scherven. De helft van den bol blijft boven de aarde.
De wortels worden flink aangedrukt en netjes recht in den pot gedaan.
Mej. D. L. te N. A. — Het lijkt wel of men juist, altijd met teere
jurken ongelukken heeft, waaruit vlekken zoo lastig te verwijderen Zijn,
vindt u niet? Ik zou in uw geval eens probeeren of ik de vlek niet met
een borstel weg kon krijgen, want van ieder vlekkenmiddel zult u in uw
japon kringen krijgen. De achtergebleven moeten kunt u er dan uit-
stoomen boven de tuit van een ketel, waarin wat water staat te koken.
De stoom van een ketel kokend water is vaak een prachtig middel
tegen allerlei ongerechtigheden in kleeren.
De Secretaresse van de VOOR U-CLUB, Galgewater 22, Leiden.
AFDRUKKEN
van In dit nummer gapublIcMrd* actueele foto'» mat
aanduiding Pol., kunt U baitallan bij hat Foto-Pariburaau
POLYGOON N.V. Damrak 53 — Amsterdam
dT u "Ä o" Ä 25% REDUCTIEGENIET
n
Zot juist verschenen het nieuwe nummer,
OM TE BREIEN
bevattende 62 van de meest moderne
breipatronen, waarvan vele in kleuren,
voor dames-, beeren- en kinderkleeding.
Bij elk patroon is beschreven hoe het
kleedingstuk moet worden gebreid. De
prijs van dit zeer mooi uitgevoerde
breiboek bedraagt
slechts 25 cent
franco per post. Ook bij onze agenten
verkrijgbaar.
Indien rechtstreeks per post wordt besteld,
kan het verschuldigde worden voldaan door
storting op onze postrekening 41.880.
het girostrookje te vermelden „OM TE BREIEN".
De administratie: GALGEWATER 22, LEIDEN
30
ter en Dot waren erg blij, toen ie een kist ont-
\, waarop heel groot de letters van hun vader:
»aren aangebracht. Juist wilde Peter de kist open-
, toen van den anderen kant een piloot kwam
Sen, die hem toeriep dadelijk op te houden. De
lot was erg teleurgesteld, toen ze merkte, dat
et haar vader was.
een poosje verscheen er een kleine zwarte stip
len horizon. Peter zag het 't eerst. En ia, het
werkelijk een schip te zijn. Het kwam zelfs hun
uit. Het voer tot vlakbij het eilandje en toen
er een boot uitgezet, die den kapitein aan land
Ze hadden de signalen van mijnheer Dean op-
gen en waren er op afgekomen.
eter fronste de wenkbrauwen, want ze konden
r op één manier van het eiland afkomen en dat
door middel van hun vliegtuig. Wat nu? Maar
^ laps nam Peter een besluit. Hij hielp Dot in het
gtuig en zei: „We moeten het wagen. Durf je?"
Abonné's op dit blad, welke in onze registert zijn
ingeschreven en in het bezit zijn van. een door
onze administratie afgegeven aolis, zijn gratis ver-
zekerd volgens polisvoorwaartien: f. 2000.— bij
levenslange invaliditeit; f. OW.— b|| overlijden;
f. 400.— bij verlies van een hand, voet of oog;
r. 73.— bij verliet van duim of wijsvinger; f. 30.—
bij verlies van een anderen 'vinger, een en ander
DE VLIEGAVONTUREN VAN PETER EN DOTVervoi Tj^cJ. .c^Tl
2. Het bleek, dat de man Roger Dean heette. Hij ver-
telde, dat er in de kist een sroote tijger zat, dien
hij naar den dierentuin moest brengen, maar hij was
door gebrek aan benzine gedwongen geweest te landen.
Dot schrok geweldig toen ze dat hoorde, maar de
man stelde haar gerust, want de tijger zat heel veilig
opgesloten.
5. Een paar minuten later kwam de boot terug en
toen stapten de kapitein en mijnheer Dean er in. .Ik
dank jullie itog wel, dat je me bent komen helpen," zei
laatstgenoemde, toen de boot werd afgeduwd. „En veel
sukses op je reis." De kleine piloot en zijn zusje
wuifden, tot de boot uit het gezicht was verdwenen.
8. Zijn zusje glimlache dapper en antwoordde beves-
tigend. Toen begon de vreeselijkste tocht, dien ze
ooit hadden meegemaakt. Met iedere minuut werd het
geronk van de machine zwakker, terwijl beneden hen
de zee schuimde en golfde dat het een aard had. Wat
zou er gebeuren als de benzine geheel op was?
ten gevolge van een ongeval. Is het ongeval een
gevolg van een aan een personentrein, tram of
autobus ens. overkomen ongeval, waarin verzekerde
als gewoon betalend passagier reist, dan,wordt
de uitkeering bij levenslange invaliditeit gesteld op
t, 3000.- an de uitkeering bij overlijden op Z. 1000..—
De uitkeering deser bedragen geschiedt door de
NIEUWE HAVBANK N.V. te Schiedam.
— 31 -
3. De kinderen liepen met mijnheer Dean naar een
van de hoogste rotsen om te zien, of ze een schip
konden ontdekken, dat hun seinen om hulp zou kunnen
opvangen. „De Zilveren Ster" was namelijk niet zwaar
genoeg om de kist met den tijger te kunnen vervoeren,
zoodat de piloot op een andere manier hulp moest
zien te kriiiren.
6. Toen keerden ze weer naar hun vliegtuig terug,
teleurgesteld, dat ze hun vader nog niet hadden ge-
vonden, tnaar hun best doend desondanks nog op
gewekt te blijven. Maar toen ze bij het vliegtuig
kwamen, zagen ze er een groote, donkere, natte plek
onder. De tank was een heel eind leeggeloopen. Dat
was een geweldige tegenslag.
9. De kleine piloot had het al opgegeven land te be-
reiken, toen Dot eensklaps uitriep: „Kijk eens, een
eiland I" Ze wees op een vage stip inde verte. Peter pro-
beeidehet toeslelin de hoogte te houden, scherp voor
zich uitturend en zich angstig afvragend, of ze het eiland
nog op tijd zouden bereiken. Wordt vervolgd.
Denk er om bij een eventueel ongeval binnen
3 x 24 uur aan het kantoor der N.V. Nieuwe
Havbank te Schiedam daarvan kennis te
geven, ook al meent U, dat de directe ge-
volgen niet ernstig kunnen zijn. Anden
vervalt het recht op uitbetaling.

u
i
i . ■
„Ja, zie je, ik ben een beetje verliefd op dat meisje
uit den dierenwinkel."
/iAty^Ä**^«-
„Hoeveel kost de kamer?"
„Dat hangt er van af. Ik moet u eerst
hooren spelen op dat ding."
,Naar de tweede étage... hoop ik!'
I
„Met zoo'n hond zal niemand aan uw kleeren durven
komen, mijnheer;' .,.,.,.. Paraplu-handelaar: „Mooi weertje, hè „Uw pols is erg langzaam."
„Ja, maar het vervelende is, dat het met mijn hond is I mijnheer?" „Dat geeft niet, dokter. Ik heb geen haast.
EEN MAN EN EEN VLIERINGLUIK
52 -
„O professor, ik wou dat ik
zoo'n hoofd had als u..."
ALS HET LEVEN EEN KEER NEEMT...
M'
[ en kan zich geen wonderlijker hofhouding
voorstellen dan die van koning George I
van Engeland in den aanvang van de
achttiende eeuw! Andere vorsten hebben de
wereld verblind door hun praal, de eerste mo-
narch uit het Huis van Hannover hield meer
van braven eenvoud. Andere vorsten waren
harde werkers, die het grootste deel huns levens
achter de werktafel doorbrachten, de eerste
George hield meer van huiselijke feestjes, van
visites maken en ontvangen, kleine danspar-
tijen en kaartavondjes. Ergo: hij was een braaf
man, die niemand kwaad deed, een soort van
koninklijken rentenier, die het regeeren over-
liet aan ja, aan Wien? Er was in dien
tijd geen geniale eerste minister, om datgene te
doen wat de koning naliet, maar er waren ook
geen internationale conflicten, geen binnenland-
sche onlusten, geen hongersnooden, geen over-
stroomingen of andere rampen, die de rust van
vorsten plegen te verstoren, het zaakje liep en
daar was iedereen tevreden mee.
Dus: een ideale periode? O, allerminst en
George I zou heusch wel een flinke portie werk
hebben kunnen vinden om zijn dagen mee te
vullen, als hij het niet veel amusanter gevonden
had, om met de hofdames van de koningin en
met John Gay en zijn kornuiten rijmwedstrijden
en verkleedpartijen te houden. John Gay
was daarin een meester. Hij rijmde alles
wat los en vast was aan elkaar, ja, men zou
hem bijna een dichter kunnen noemen, want
hij had gevoel voor maat en rhythme, hij be-
greep iets van het poëtische ambacht. Hij
schreef sonnetten en alexandrijnen en de wereld
heeft er wel vijfhonderd stuks van teruggevon-
den, allemaal netjes bewaard in een kast van
een oud landhuis nabij Sheerness, dat de ko-
ninklijke familie had toebehoord. De wereld
heeft die dichtregelen gelezen en er „niks
aèn" gevonden, ze zijn terzijde gelegd als een
fatterige, nuttelooze, modieuze rijmelarij, het ge-
beuzel van een hoveling, een ledigganger, een
onbelangrijk mensch: John Gay.
Wij zeiden: géén oorlog en geen rampen ken-
schetsten dezen tijd, maar er waren toch wel
héél bedenkelijke dingen aan de orde dier da-
gen! Het gepeupel was heer en meester in
Londen! Het bleek mogelijk, dat dieven inbra-
ken bij den aartsbisschop van Canterbury, toen
die in zijn paleis te Londen logeerde, dat zij
hem vast loonden met een prop in zijn mond,
alles roofden wat van hun gading was en
op klaarlichten dag! Des middags om twee uur
werd de koets van den Franschen gezant aan-
gehouden in een der drukste straten van Lon-
den, de paarden werden losgesneden en weg-
gejaagd en de gezant zelf, de Comte de Froyde-
fontayne, werd tot op het hemd uitgeschud.
Het gespuis deinsde voor niets terug. Er was
onnoemelijk veel afzichtelijke armoe in Londen
en er waren ook onafzienbare fortuinen, die
dóór moord, roof én diefstal waren saam-
gegäard!
En deze zelfde John Gay, de beuzelaar, de
man van de schattige versjes, de charmante par-
tijtjes, de vlotte rijmwoorden en het lekker luie
leventje, deze hoveling, zoon van een landjon-
ker in Sussex en om zoo te zeggen: een onnoo-
zele hals werd op eenmaal tot in zijn ziel
bewogen. Zijn leven nam een keer. Waardoor 7
Hoe ging dat in zijn werk? Het is niet te zeg-
gen. Maar hij verliet het hof en sloot zich op
in zijn huis en schreef „The beggars Opera".
Deze „Bedelaars-Opera" was geen opera in
den zin, dien wij er heden ten dage aan hech-
ten. Het was wat wij tegenwoordig noemen:
een tooneelstuk met zang en dans. En dat too-
neelstuk of die pseudo-opera speelde ten huize
van „den armsten man van Londen", Jonathan
Peachum en zijn vrouw en zijn dochter.
Wat wist deze rijke, verwende Jolrti Gay
van de armoe af? Had hij in zijn luie leventje
ooit iets gezien van de misère en het ongeluk
zijner medemenschen? Wel...... het zou blijken,
dat hij er alles van wist en zijn stuk werd zoo
/cJ.S.39
JOHN GAY
fel en meedoogenloos, zoo messcherp en hate-
lijk, dat wij heden ten dage niet zouden aar-
zelen, om het „oproerige en opruiende taal" te
noemen. En daarbij was het bovendien van A
tot Z een kunstwerk!
En het bijzondere van dit kunstwerk was, dat
het tegen niemand lief of vriendelijk was. Snij-
dende hoon en verachting spraken uit lederen
regel! En wat het zonderlingste was aan deze
„Bedelaars-Opera", de deugd werd er in be-
straft en het kwaad werd beloond. Dit werk
zette dus de moraal op haar kop!
De première werd gegeven in een der groot-
ste en voornaamste schouwburgen van het toen-
malige Londen. En de groote wereld, de lords
en de hoogc officieren kwamen kijken, want
het stuk droeg immers den naam van den hove-
ling John Gay, bekend om zijn alleraardigste
sonnetten, waar de koning zooveel mee ophad!
Welk een ontgoocheling! Hier werden zij
getracteerd op de wandaden en schandalen van
Mackie MacHcath, den aartsschurk, die be-
loond en nogmaals beloond werd voor al het
kwaad, dat hij brouwde! Het was het zonder-
lingste tooneelstuk ooit ten tooneele gevoerd!
Men wist waarlijk niet, wat men er van moest
denken! De beeren gingen, in diepe gedachten
verzonken, naar huis en vertelden alles
aan hun vrouwen, die in die tijden netjes thuis
bleven, totdat de heer en meester had beslist,
dat het ook voor haar geschikt was.
Bij gevolg kwamen alle dames van den hoo-
gen adel op de volgende voorsteflingen gemas-
kerd in de loges griliées zitten, waar zij konden
zien, zonder gezien te worden, en het ging als
een loopend vuurtje door heel Engeland: hier
was het geweldigste schouwspel te genieten, dat
de wereld ooit te bieden had gehad!
Een vol jaar bleef de „Beggars Opera" in het
Haymarket Theatre, toen had eindelijk de gees-
telijkheid haar zin weten door te zetten, dat het
uit dien voornamen schouwburg verdwijnen zou.
Maar men bracht het stuk over naar Drury Lane
en het phenomeen zou zich voordoen van een
tooneelstuk, dat twee eeuwen lang op het
répertoire zou blijven staan!
Immers: toen de fatsoenlijke lieden dit vreem-
de stuk met zijn onbegrijpelijke zedelessen had
aanschouwd, verdween het ^'naar dï volks-
schouwburgjes en werd daar jaar in, jaar uit
gespeeld. En daarna toog het naar de dteven-
kroegen en andere holen, de onbegrijpelijke spe-
lonken van het toenmalige Londen.
En in den loop der jaren onderging de tekst
allerhande wijziging! Allerlei werd er aan toe-
gevoegd, allerlei werd er uit weggelaten, het
stuk kreeg, duizend auteurs. Maar de hoofd-
personen, de geniaal gevonden figuren van Pea-
chum en zijn dochter Polly, Mackie MacHeath
en Tiger Brown (president van de Londensche
politie) bleven toch gehandhaafd, zooals er in
iedere poppenkast een Jan Klaassen en een Ka-
trijn moet zijn.
Dickens, die Londen zoo bij uitstek kende,
voor Wien de vaalste armoewijken en de on-
doordringbaarste rnisdadigersmilieux geen ge-
heimen hadden, kende natuurlijk ook deze „Beg-
gars-Opera" en maakt er meer dan eens mel-
ding van. En zoo bleef deze Bedelaars Opera
het volksstuk bij uitnemendheid, dat voortdu-
rend op het répertoire bleef tot in den aanvang
van de twintigste eeyw. Tijdens en na den
wereldoorlog raakte John Gay's waarlijk on-
sterfelijke schepping in het vergeetboek.
En men had kunnen gelooven, dat na een
speelseizoen van twee volle eeuwen eindelijk en
ten laatste het spel afgeloopen was, als niet in
1925 de Duitsche dichter Bert Brecht op het
idee was gekomen, om deze stof opnieuw te
bewerken. Hij noemde zijn herschepping van
John Gays fantasie: „Die Dreigroschen-Oper"
en maakte het tot een groot kunstwerk. Kurt
Weill componeerde de muziek en nadat er ook
een tweetal balladen van Rudyard Kipling wa-
ren ingelascht, kon de „Beggars Opera" een
tweeden triomftocht beginnen!
En de hoofdfiguren zijn weer gebleven, al
zijn de avonturen wederom in tal van opzichten
gewijzigd. De armste man van Londen houdt
weer zijn verbitterde gevecht tegen MacHeath
(hier:„Mackie Messer" geheeten), omdat deze
zijn Polly ontvoerd heeft en Jenny verraadt
Mackie aan de politie, maar Tiger Brown houdt
hem de hand boven het hoofd. Ten slotte be-
landt Mackie toch bij de galg en steekt zelfs
zijn hoofd door den strop. Maar dan juichen
de bazuinen en wordt hij bevrijd, omdat nu een-
maal het kwaad beloond moet worden in dit
vreemde en wrange stuk.
Na de Duitsche première in het Berlijnsche
Theater am Schiffbauerdam is de „Drie Stui-
vers-Opera" zijn tweeden tocht door de wereld
begonnen. In alle Europeesche landen is zij
vertoond. In Frankrijk (waar zij „Opéra de
Quatt' Sous" genoemd wordt) heeft zij ook
enormen opgang gemaakt. Zij is in filmbeeld
gebracht en heeft als zoodanig Amerika ver-
overd. Voorts is er ook een „Drei Groschen-
Roman" verschenen (eveneens van Bert
Brecht, maar van veel minder belang) eu vn
slotte heeft het werk tallooze jongeren gciA
spireerd tot allerlei uitingen, die even zoovele
variaties op hetzelfde thema beteekenen .
En waarom?
Wat is er dan aan dat werk? Is het alleen
maar de zucht, om nu eens dwars tegen de
gangbare moraal in te gaan en „net andersom"
te doen? Neen. ook al is het waar, dat deze
eigenaardigheid er iets heel aparts aan. geeft,
dit is toch niet de reden, dat men tweehonderd
jaren lang naar een en hetzelfde stuk blijft
zien! De werkelijke reden ligt dieper. Men vindt
haar in het waarachtig medelijden, de deernis,
de verontwaardiging om armoe en ellende. Deze
Drie Stuivers-Opera is een hartekreet, een ver-
zet tegen de nooddruft, het gebrek, het leed
van hen, die niets bezitten en tegen het kwaad,
dat alom heerscht. Ook al wordt dit kwaad
s c h ij n b a. a r toegejuicht en beloond, in
werkelijkheid is dit eïn bijtend sarcasme en is
het werk ten duidelijkste bedoeld als een zuiver
menschlicvend werk, ook al is er nog zooveel
bittere galgenhumor doorheen gestrooid!
En dit is het wonder: dat een -hoveling, een
nietsnut en een rijmelaar als deze John Gay
zulk een werk kon schrijven! Welk een keer
moet zijn leven eensklaps genomen hebben, om
hiertoe bij machte te zijn!

■
QcdcLhwrlo^
20th
Century -Fox
R.gl.; David Butler
All B.b. Jr
Yuiul ....••
D« fultan
PrlniM Miriam
Da luitana
Uhahak
Dlnah
Baland
Prlm Mutah
Ha« Raymond Seolt-OulnUt ....
Film
EDDY CANTOR
TONY MARTIN
. ROLAND YOUNG
. . JUNE LANG
. LOUISE HOVICK
. JOHN CARRADINE
. . . VIRGINIA FIELD
Alan Dlnahar«
Douglat Dumbrllla
nauwkeurig
werden gebo*k-
»taafd, maar In alk gaval kraag hij
•an rolletje an mocht meespelen met de
anderen In deze groote Ooitenehe film. En
niettemin wat het geluk niet met hem, want hij'
stuurde een en ander zéér In de war en de regliieur 1
vertoornde zich op hem en zijn hersens raakten steeds meer ^
van streek en de boel liep ronduit In het honderd.
Alzoo kwam het te gebeuren, dat deze erme slokker toch ging ^
neenen naar het eeuwenoude Bagdad ie zijn overgeplaatst, aan het'
Ziji.H 0{ van j#n grootiten aller Khallfan, die gehuwd was met de llefe-
Twaa •paelalltallan
Si.tar. «"^^

Er is tegenwoordig nauwelijks een land ter wereld, waar men niet zit
te broeden over problemen, die zich voordoen als gevolg van po-
gingen om er een eigen nationale filmindustrie te vestigen. Men sla
slechts de dagbladen op en men kan lezen, dat Mexico een eigen filmstad
bouwt in Tia Juana; dat Mussolini een Italiaansch Hollywood, welks
bouw millioenen en millioenen heeft gekost, geopend heeft; dat er weer
nieuwe studio's gebouwd worden in de omgeving van Londen; dat er
geweldige ateliers geopend zijn in Kanton en in Tokio; of in Moskou,
of in Tiflis; en dat er een soortgelijke activiteit heerscht in Finland, in
Oostenrijk, in Zwitserland en in Nederland. (De groote regisseur heeft
nog steeds hoop, dat er nog iets van onze Nederlandsche filmindustrie
terecht komt.)
Natuurlijk komt er van al deze plannen wel iets terecht; uit al deze
studio's komt vroeger of later een stroom van eigen filmkunst. Film is
ten slotte niet het monopolie van de Amerikanen. De filmkunst zal rijker
en rijper worden door de botsing van overtuigingen en de verschillende
zienswijzen en technieken uit de produceerende landen. Kunst is altijd
universeel; de ware meesterwerken worden overal op de wereld begrepen
en toch heeft elk meesterwerk de typeerende ras-eigenschappen van den
kunstenaar, die het maakte of het land waar het ontstond. Wij kunnen
Engelsche films verwachten met al de charme en rust van het Britsche
„country-life", Weensche films met de vroolijkheid en bitter-zoete melan-
cholie en de wat vermoeide en oude gratie van haar theater; de Franschen
zullen hun ingeboren enthousiasme voor de klassleken en voor het pikante
in hun filmwerken kunnen luchten, de Duitschers zullen ons boeien met
het monumentale realisme van hun kunst en de Italianen met hun onver-
gelijkelijke achtergronden en den onuitputtelijken rijkdom van hun historie.
Doch allen, hoe ambitieus en vol goeden moed zij de eerste schreden
op het pad der eigen productie zetten, of met hoeveel beleid zij een eens
verkregen positie pogen te verdedigen, zullen bemerken, dat er meer toe
behoort dan goede wil en een massa geld om te concurreeren tegen Holly-
wood. Het is, dunkt mij. niet aan twijfel onderhevig, of de meeste nationale
filmindustrieën zijn in meer of mindere mate geïnspireerd op iocalen trots;
zij zijn niet opgezet zooals een normale handelsonderneming, met het
oogmerk om winst te maken met het artikel „film", doch ze hebben alle
een bijbedoeling, die in het woordje „nationale" tot uiting komt: zij
maken hun film om de eigen taal en de eigen ideeën te verdedigen tegen
een dreigende overheersching door buitenlandschen import, of dikwijls ook
uit de jaloersche overweging: „wat zij kunnen, kunnen wij ook".
Hollywood daarentegen maalt niet om propaganda. De Amerikaansche
filmindustrie is nog nooit met een penny gesubsidieerd. Hollywood is
onafhankelijk en wordt slechts beïnvloed door de vraag naar films zooals
die, niet alleen in Amerika maar in de heele wereld, tot uiting komt.
Zesentwintig winters geleden trok er een troepje derde-rangsch acteurs
en cameralieden heelemaal naar de oevers van den Stillen Oceaan op zoek
naar zonlicht voor hun opnamen. Zij vonden het in een stuk dorre
woestijn,-, in de buurt van Los Angelos, gooiden er met hun room-
taarten, zaten ex hun burleske politie-agenten achterna, klapten er hun
statieven op en vertrokken weer. In minder dan een jaar tijds... stond
daar Hollywood, een onderneming, die thans over de heele wereld bekend
is. De filmstad groeide zooals het toeval het gebood en werd een stad,
die zich uitstrekt over tweehonderd vierkante mijlen zorgvuldig geïrrl-
geerde woestijn, bestrooid met palmen, Spaansche kasteelen, cottages,
paleizen van marmer en pleister en de parken der droomfabrieken. Officieel
is het een Amerikaansche stad; in werkelijkheid is het een overwegend
Spaansch-Amerikaansch georiënteerde wereld-op-zichzelf.
Het werk van den producer is in Hollywood makkelijker dan waar
ter wereld ook. De stad importeert niets dan talent en dat is afkomstig
van ieder plekje van onzen aardbol.'Verder maakt het alles zelf. In haar
eigen ondernemingen ontstaan de costuums, de decors, de requisleten.
Slechts de onbelichte film komt uit New York.
Dit deel van Californië is eigenaardig-verscheiden van landschapvormen.
Moet er een Europeesche, een Afrikaansche, een Aziatische film gemaakt?
Goed. Acteurs en uitrusting worden In auto's geladen en men hoeft
nimmer meer dan drie uren te rijden voor het werk beginnen kan in
voldoend natuurgetrouwe omgeving. De Alpen, een Britsch eikenwoud,
de Nijl, zandduinen en stranden, steppen, toendra's, zandwoestijnen,
heiden, kusten, bergen en valleien, men vindt ze er in
ieder mogelijk aspect — en alles zonder rompslomp en soesa met
paspoorten en douanes.
Hollywood heeft gedurende een kwarteeuw als wereld-symbool gefungeerd
— een langen tijd in de geschiedenis van een nieuwe industrie
— en met zulk een complete toewijding, dat het er heelemaal niet
toe gekomen is chauvinisme aan te kweeken. Hollywood werpt zich
op karweien van de eerste grootte zonder er trotsch op te zijn, omdat
het een kwestie van routine is en als het werk gedaan is, wordt het
dadelijk vergeten voor een nieuw.
Hollywood maakt met on'
Ernst Lubilsch.
verschillige onpartijdigheid
elke soort film: de cowboyrV
sensatie, romantische ridderromans,
thrillers, fijnzinnige
„Kammerspiele", biografische
werken, een epos van China,
een Weensche „Walzertraum".
Veelzijdigheid is er
nooit als iets geniaals beschouwd.
Eén ding bezit
Hollywood (en dat is van
onschatbare waarde): zijn
prestige. Het heeft dit, tezamen
met een niet-meer-in-tehalen
technischen voorsprong
gedurende lange jaren moeizaam
opgebouwd. Zijn organisatie
lijkt een onuitwarbaar
gecompliceerde geschiedenis
voor den buitenstaander,
doch de Hollywoodsche producer
regeert er met behulp
van een aantal drukbelletjes
en zoodra hij er een aanraakt,
ontsluit hij de sluizen
van een niet te stuiten stroom
energie.
Karakteristiek voor Hollywood
is zijn prestige. Glasgow
heeft zijn accountants.
Bordeaux zijn wijnen, Noorwegen
zijn staal, Londen zijn
verzekeringsmaatschappijen,
Hollywood zijn films.
Het lijkt mij, dat Hollywood
nog voor heel langen
tijd het filmcentrum der wereld
zal blijven. Als er mogelijk
ooit sprake van een
belangengemeenschap zou
kunnen zijn, dan is het met
Engeland, het eenige land dat
Hollywood begrijpt, zonder
titels en na-synchronisatie.
Het blijft een feit van beteekenis,
dat tweehonderdtwintig
millioen menschen Ei
gelsch spreken en versta.
I
TEKST VAN G. 1. DE MUNNIK
Niet te langzaam?
LACH ER EENS OMS
MUZIEK VAN ADR NUGTEREN
Ä
dt * ïj üP pTTTT^ä^^ ^ ^^ gP p > P'/p
Een ie-der zal soms in het le-ven er-va-ren. Dat men-schen heel dik-wijls ver - an-der-lijk zijn.' De
Geen gróóter ge - not schijnen ve-ien te ken-nen Dan rodd-len en kletsen in huis-lij-ken kring: Geen
SS
m
f
,\7iii^ E| 'M|^E| ±±
5Sig
ÊÖEffi!
5^5
0 * ê
V J
lum
ï&
ä ä PF*
^=
H
^
r^ p B i ^ p p 91 p il p p ^i p ^ iiliïi Ji I ëüsü
vriend van vandéag kan plots worden tot vijand, De oorzaak is dik-wijls heel nietig en klein! Een woord onbedachtzaam en losjes gesproken, Kan
mensch is hun hei - lig, ze speuren steeds onraad En zoeken zelfs kwaad achter't nietig-ste ding Ze zijn verontwaardigd bij ie-der vergrijpje En
^mfe
-vy
^
^ m ^
^^
U
*&
as is
at -é
iets langzamer
M-t-V
£jf*ï 1
S 53 s
F^-A
t* WH
Wanneer je je leven als ménsch tracht te leven.
En ieder het zijne geeft, (zooals het ook moét!)
En kwaad niet met kwaad, maar met „goed' wilt ver
Dan is er steeds vrede in 't eigen gemoed. [gelden.
Och, laat dan de wereld maar over je kletsen.
En zoek niet naar „reden ", naar „hoe " of^waarom'
En laat niet hun wroeten je leven vergallen.
Wees éltijd verstandig en lach er eens om!
MAISON ODIOT 7 PLACE DE LA MADELEINE. PARIJS
Fabriek van
Artistiek /
Zilverwerk
Gevestigd
in
1690
Specialiteit
voor
geschenken
in zilvei
en verzilverd
metaal
GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE
VerschUnt wekelijks - PrU» per kwartaal f. 1.95 - Red. en Adm. Oalgewater 22. Lelden. Tel. 700. Postrekening 41880