No. 55

De pianist Stefan Askenase trad met het or-
kest onder leiding van Carl Schurlcht te
Scheveningen op.
inner," ging hij daarop verder, „maar
het komt dikwijls voor, dat menschen
een anderen naam aannemen — eh —
als ze in de havenbuurt belanden. Dat
is niet bepaald een paradijs, weet u.
Maar wat ik zeggen wou, wat voor
soort man was het, ik bedoel hoe zag
hij er uit ?"
„O, een knappe jongen!" Het was
nu weer June, die sprak, met een
trilling van emotie in haar stem, die
duideUjk haar liefde voor haar broer
verried. „Een groote, forsch gebouwde
vent, toen hij de wereld introk, met
rossig, bijna rood haar, net als het
mijne en met denzelfden gloed er over.
En ook dezelfde teint — — blank en
blozend, maar hij zal nu wel heele-
maal bruin gebrand zijn."
„Baard of snor, mevrouw ?"
„Voorzoover ik weet, niet."
„Mijn vrouw heeft haar broer in
bijna veertien jaar niet meer gezien,"
De violist Bronlslaw Hubermann gaf ook dit
seizoen te Scheveningen zijn kunst ten beste.
legde Dick uit. „En ik ken hem heele-
määl niet!" En hij vertelde hoe hij, be-
trekkelijk kort geleden, in een hotel in
Kaapstad had kennis gemaakt met
June, die in Zuid-Afrika vertoefde op
zoek naar haar broer. De kennismaking
had weldra tot een huwelijk geleid,
hetgeen natuurlijk aan de nasporingen
niet ten goede was gekomen. En thans
waren ze op de huwelijksreis en van de
gelegenheid, die zich op hun trip langs
de Afrikaansche kust voordeed om in-
lichtingen in te winnen naar den ver-
loren zoon, zouden ze gaarne gebruik
maken.
„Hoe lang is hij ongeveer?" infor-
meerde Wiogfield, toen Dick uitgespro-
ken was.
June nam den steward even van het
hoofd tot de voeten op.
„Zoowat net zoo lang als jij."
Het was duidelijk, dat Wingfield de
schuilhoeken van zijn geheugen naar
mol" HUT 6 ! 15 ' P e !M L u as i e y r| Juliette Roos ' Rie Gilhu y s en Frit s van Dongen in De
man. die beslag legt", het tooneelstuk dat in het Centraal-Theater te Amsterdam wordt
opgevoerd.
— 6 -
iemand afzocht, die aan het signale-
ment beantwoordde.
„Je kunt je niet herinneren zoo
iemand te hebben ontmoet r" drong
Dick, toen de stilte hem wat lang be-
gon te vallen.
„Ik ben bang van niet, mijnheer.
U veronderstelt, dat hij aan de Zuid-
of aan de Oostkust moet zijn?"
June trok met een moedelooze be-
weging de schouders op.
„Ik weet het niet."
„Maar krijgt hij zijn toelage dan
niet meer ?"
Wingfields vraag was alleszins steek-
houdend.
„Neen," luidde het antwoord. „Dat
is ook de reden, dat ik naar Afrika
ben gereisd. Onze familie-advocaat heeft
al in ruim een jaar niets meer van
hem gehoord."
„Dan heeft het er veel van..."
„Ja?" kwam het hijgend over Junes
lippen.
„Alsof hij het binnenland is inge-
trokken om op groot wild te jagen
of zoo," maakte de steward, na een
waarschuwenden blik van Dick, met
groote tegenwoordigheid van geest den
zin af. Even bleef het stil; toen eindigde
hij, op een toon, waarin oprecht leed-
wezen klonk: „Het spijt me, dat ik u
niet kan helpen."
„Niets aan te doen!" June zuchtte
teleurgesteld. „We hebben jou maar
eens gevraagd, omdat we hoopten, dat
je dat je misschien — —"
Haar stem trilde verraderlijk en Dick
viel haar troostend in de rede:
„We zullen hem wel vinden; we
komen in zooveel havens, dat de kans
om hier of daar tegen hem aan te
loopen heusch niet zoo klein is."
„Ik zou ook zeggen, dat u, als hij
niet in het binnenland zit, een goede
kans hebt," meende de steward. Toen,
op een wenk van Dick, stond hij op en
verliet, alleen met een korten groet,
de hut,
II.
Twee dagen later ankerde de kleine
kuststoomer voor Lorenzo Marquez, en
ofschoon June en haar man een kruis-
tocht door de stad maakten en niet
nalieten alle mogelijke en zelfs lichte-
lijk onmogelijke informaties in te win-
nen, gelukte het hen niet ook maar
het geringste spoor te vinden.
„Ik ga vanavond nog eens naar de
stad," zei Dick, toen zij dien middag
aan boord thee dronken. Hij had het
gevoel, dat hij alléén meer kans op
succes zou hebben. Hij had, na hun
eerste gesprek, meermalen een onder-
houd met den steward gehad en was
allerlei gewaar geworden, dat de be-
diende moeilijk in tegenwoordigheid van
een dame had kunnen vertellen.
Toen de duisternis viel, nam hij op
de loopbrug met een kus afscheid van
June. Nog een paar maal keerde hij
zich om en wuifde haar toe, toen namen
de schaduwen van de kade hem op.
Enkele minuten later schommelde hij
in een primitief rijtuigje naar de lich-
ten van de schilderachtige kustplaats.
Op het Paobla-plein, bij den grooten
tabak- en sigarenkiosk, ontmoette Dick
hem. Een lange, magere man, met
havelooze schoenen ep in een versleten,
morsig, wit pak.
„Hallo Dick!"
Maar Dick was te zeer op zijn qui
vive om zich zoo maar te laten over-
rompelen. Slechts weinige minuten ge-
leden had hij zich niet dan met groote
moeite kunnen afmaken van een men-
schelijk wezen, dat veel van een hoop
lompen had en dat met een irriteerend
uithoudingsvermogen had getracht hem
als „mijn beste, oude Bill" welkom te
heeten,
„Je kunt naar de pomp loopen!"
klonk dan ook Dicks weinig aanmoe-
digend antwoord.
De lange man staarde hem aan.
„Zeg vrind," mompelde hij, „ik heb
toch den verkeerde niet voor ?"
„Dat heb je ongetwijfeld," ver-
klaarde Dick kortaf, terwijl hij pogin-
gen aanwendde om den ander terzijde
te schuiven.
„Een oogenblik alsjeblieft!" De lange
man greep hem bij den q-rm. „Ben jij
Dick Burlington, of ben je het niet ?"
Dick schrok toen hij het verloopen
sujet zijn naam hoorde uitspreken. Een
afschuwelijk vermoeden flitste hem door
den geest. Een seconde staarde hij den
ander met ingehouden adem aan.
„Wie ... wie ben jij ?" stamelde hij.
„Wel," grinnikte de onbekende, „als
jij Dick Burlington bent, moet ik je
zwager zijn, zou ik zoo zeggen!"
Dick zocht steun tegen den muur
achter hem.
„Zwager?" echode hij zwakjes. Nog-
maals staarde hij als betooverd naar
het gezicht, dat een kleur had als
vloeipapier, naar de dorre, verdroogde
lippen, waartusschen een goedkoope,
verre van aangenaam riekende sigaar
hing.
De magere man maakte een buiging,
waarin iets van tragische ironie was.
„Edgar W. Hicks," stelde hij zich
voor. En terwijl hij met een zwierige
beweging zijn ontoonbaren hoed afnam:
„Aangenaam je te leeren kennen, zwa-
ger Dick!"
De adem stokte Dick Burlington in
de keel, toen zijn blik rustte op een
ongekamde, wilde massa rossig haar,
waarover, in de lichten van het plein,
een maar al te goed bekende gouden
gloed danste. Maar dit sinistere men-
schelijke wrak kon toch Junes broer
niet zijn! Het was eenvoudig ondenk-
baar ... Evenwel, dat Amerikaansche
accent, die typisch-Amerikaansche uit-
drukkingen, die hij gebruikte, zijn
lengte, dat haar
„Zeg jongen, je hebt June toch mis-
schien niet bij je, hè ?" stoorde een
stem, heesch van alcohol, Dicks over-
denkingen.
„Hoe ken je mij ?" vroeg deze abrupt.
„Wel, ik bezit een goed opmerkings-
cn combinatievermogen. Ik las in de
,,Cape Times", dat jullie getrouwd zijn,
als cricket-beroemdheid stond je huise-
lijke naam Dick er zelfs bij, en toen ik
June vandaag hier over het plein zag
wandelen aan den arm van den elegan-
ten mijnheer, wel, toen was er niet
zooveel vindingrijkheid voor noodig om
de eenig mogelijke conclusie te trek-
ken, nietwaar?" Hij zweeg even en ver-
volgde toen, met sarcastische hoffelijk-
heid: „Mag ik je inviteeren om een
koffie met me te drinken? Ik gebruik
om dezen tijd altijd een kop koffie
en ik zou zeggen, dat een hartverster-
king voor jou ook niet verkeerd zou
zijn. Je ziet er uit als iemand, die een
geweldigen schrik heeft gehad! Geen
compliment voor mij overigens," voegde
hij er op een toon van wrange opge-
wektheid aan toe.
Dick had inderdaad een hevigen
schok gehad. Hij was te verbijsterd
om de invitatie af te slaan of aan ^ te
nemen.
„Dezen kant uit, boy," beduidde de
lange, magere man en hij schoof zijn
arm amicaal door dien van Dick. „Dan
kun je me inmiddels van June ver-
tellen."
„Maar als je ons vanmorgen ge-
Bnpenhiktohmuimaying
mmPmr kbuèrluuir
is het wasschcn mtt Zwartkup-Shampudur,
die vermijdt, dat door alkali het haar opzwelt
en dat zich een kalkzeep-neerslag vastzet.
die^^-^_Viet haar van zijn ({lans berooft.
\dus schadelijk Is.
yDeze nadeelen worden verme-
' hi>i> r, ''""jc n , '' JO '" \den door Zwartkop-Shampodor.
\ .epf 1 'n u ' a, !^^^^" aar c ' eze vo "