Download - Am

ondergrondse uitbreiding, waar het daglicht
op subtiele wijze binnenvalt. Dit boekje,
uitgegeven door AEF in eigen beheer, reconstrueert
deze niet-alledaagse toevoeging
aan de ruimtelijke structuur van de stad.
Drie keer Rietveld
Wie Utrecht zegt, zegt Rietveld. De stad met
misschien wel het meest beroemde woonhuis
van Nederland: het Rietveld Schröder
Huis. Architect Bertus Mulder werkte bij
Rietveld, schreef over hem en kreeg onlangs
de eervolle opdracht om de Robijnhof te
restaureren; een woonwijkje uit de jaren
vijftig van de vorige eeuw. Op de rand van
de wijken Tolsteeg en Hoograven en symbool
voor de volkshuisvesting van die tijd – licht,
lucht en ruimte. Sommige bewoners wonen
er al sinds 1958 en zijn nog steeds even
content. De restauratie heeft de levensduur
van de hof in ieder geval weer fors verlengd.
En wie wil weten hoe de woningen er oorspronkelijk
van binnen uitzagen, kan terecht
in de museumwoning van het project. Uitgeverij
Thoth heeft een en ander gebundeld
in een gelijknamige publicatie.
144 inspiring space
Scholen en schoonheid
Hilversum staat bekend om zijn fraaie
scholen van Dudok, maar ook in Utrecht zijn
bijzondere onderwijsgebouwen te vinden.
Opnieuw een uitgave van Uitgeverij Matrijs
(wat minder lijvig ditmaal), maar wel een
mooi compact overzicht van tweehonderd
jaar Utrechtse basisscholen. Met strenge 19de eeuwse hoekscholen, rijk gedetailleerde
gebouwen uit de jaren twintig en lichte
openluchtscholen van een decennium later.
De ontwikkeling, beschreven door auteur
Bettina van Santen, loopt door tot en met
de nieuwste concepten (zoals een school
van VMX Architects) in Leidsche Rijn.
Voor elk wat wils
Op 10 februari organiseerde de gemeente
Utrecht samen met Bouwfonds Ontwikkeling
en de Stichting Utrechtse Woningcorporaties
de Woondag 2010. Een dag waarop de
publicatie ‘Voor elk wat wils, 100 jaar sociale
woningbouw in Utrecht’ werd gepresenteerd.
Opnieuw een werk van de hand van
Bettina van Santen, ditmaal ingevuld aan
de hand van karakteristieke woningbouwcomplexen
uit de afgelopen eeuw.
Een uitgave van de gemeente Utrecht.
Barry Flanagan
De Britse beeldhouwer Barry Flanagan
(1941-2009) kreeg vooral bekendheid
door zijn bronzen hazen. Deze werden
op veel plaatsen in de openbare ruimte
Rietveldprijs toen en nu
Een fraai verschil in tijdsbeeld: de Rietveldprijs
in de vorige eeuw en anno 2010.
Ingesteld in 1990 door de gelijknamige
stichting om de kwaliteit van de gebouwde
omgeving te bevorderen door middel
van openbare discussie. Daarbij telt de
kwaliteit van het project zelf, maar ook de
bijdrage die het levert aan de beleving en
bruikbaarheid van de stad. De prijs wordt
elke twee jaar uitgereikt, de laatste keer
aan Kantorenpark Papendorp van Wissing
Stedebouw en Ruimtelijke Vormgeving en
West 8 Landscape Architects. Het was voor
het eerst dat de jury een stedenbouwkundig
plan heeft bekroond. Met name
tentoongesteld, zoals op Park Avenue
in New York City in 1995 en in het Grant
Park van Chicago in 1996. Ook het Neude
in Utrecht wordt ermee gesierd: hier
vinden we Thinker on a Rock (2002).
Het icoontje van de denkende haas siert
tevens, bij wijze van zoekplaatje, de
pagina’s van deze Stapvoets. Deze uitgave
verscheen ter gelegenheid van zijn
expositie in de Kunsthalle Recklinghausen,
zijn eerste solotentoonstelling in
Duitsland (uitgave: Kerber Verlag, 2002).
de heldere structuur, het groene karakter
(met verscholen functies onder het grastapijt)
en de onverwachte combinaties van
functies stemden de jury zeer positief. De
juryverslagen worden steevast door Uitgeverij
Thoth in een publicatie vervat.
Een paradijs vol weelde
Nog zo’n fijne pil van Uitgeverij Matrijs
(dit keer samen met het Utrechts Archief),
vergelijkbaar met stevige uitgaven over de
geschiedenis van Leeuwarden en andere
steden. Een krappe 600 bladzijden omvatten
de geschiedenis van twintig eeuwen
Domstad. Ontstaan uit een Romeins
castellum en uitgegroeid tot vierde stad
van Nederland (nu nog Almere van het lijf
zien te houden). Utrecht maakte naam als
centrum van handel, nijverheid, vervoer en
wetenschap. Vondel noemde de stad niet
voor niets ‘een paradijs vol weelde’.
Na 1850 volgden de nodige stadsuitbreidingen,
in diverse windrichtingen. Leidsche
Rijn is daarvan voorlopig de laatste.