Download - Am

Het Canal Saint-Martin, verstild groot water in de wereldstad Parijs.
Bijna ten prooi gevallen aan een grootschalige verkeersdoorbraak
– ook de lichtstad ontkwam niet aan het vooruitgangsdenken –
maar net op tijd gered. En inmiddels hip en geliefd.
collectiviteit. Hoewel begonnen als Romeinse stad,
met de Cardo loodrecht op de Seine (de huidige Rue
Saint-Jacques) en haar rechthoekig stelsel eromheen,
is dat niet de periode die de stadsvorm heeft bepaald.
Ook al was de basilica op het Île de la Cité zo groot
als een heel blok; een ensemble zoals er daarna vele
zouden volgen. In 1605 begon Henri IV de Parijse
traditie van het stedelijk ensemble met de Place
des Vosges. Het was het eerste plein van Parijs, met
woonhuizen van de rijke aristocratie die daar in de
Marais de zijden stoffen kochten, rond een parkplein
voor koninklijke feesten. In 1607 kwam daar nog een
rijk ‘woningbouwproject’ bij, de Place Dauphine, de
driehoek die zich opent naar de Pont Neuf, de eerste
‘We zijn in de dichtstbevolkte stad van Europa,
met 20.000 inwoners per vierkante kilometer. Hier wordt
gewoond. Dat is de continuïteit van Parijs.’
brug zonder bebouwing erop. Deze twee stedelijke
ensembles laten zien hoe toen al vanuit het wonen de
stad werd gemaakt, in combinatie met l’espace public,
een continuüm tot vandaag de dag.
En toen al waren er regels: het edict van 1607 regelde
de rooilijn en uitsteeksels daarin. De koning benoemde
in 1603 een Grand Voyer om de gebouwen te contro-
leren. In 1667 kwam er een ‘beschikking’ (ordonnance)
waarin de maximale hoogte van de kroonlijst op
16 meter werd bepaald en voor een balkon was speciale
toestemming nodig. In 1784 werd een relatie gelegd
tussen de hoogte en de breedte van een straat, bijvoorbeeld
17,55 meter hoog voor een straat van 9,75 meter
breed. Het is een verband dat nu nog steeds zichtbaar
inspiring space
33