Untitled - Papuaerfgoed.org

parochiaan mocht ik met zuurverdiend zweet het Australisch kruipgras
wat uitdunnen en in de avondkoelte plantte ik dat rond ons huis en
en besproeide het met water. Fen militair hielp me daarbij. Het was
\lbert v.d. Meer. Hij wilde na de dienst in Nieuw Guinea terugkomen,
maar dan als Franciscaan. Franciscaan is hij wel geworden, maar op
Nieuw Guinea is hii nooit gezien.
Ik vond het in Sorong een dooie boel. Voor de afwisseling mocht
ik de Professie afnemen van Ir. Damiana, On een dag zag ik dat er een
vreemde meneer stond te praten met mijn huisgenoot. Tk zag dat het
%idreoli was. Ik had hem iaren niet gezien. Hij was aalmoezenier en
kwam even aan land. Ik groette de aalmoezenier , heel vanuit de hoogte
en stelde me voor als meneer Tool, die bij de olie werkte, \ndreoli
sprak me steeds aan met " U " en was zeer beleefd...tot ik hem zei :
Ken ie me niet ? Steltenpool l Verr... Peul, hoe kom jij hier ?
Ik had in Sorong alleen met Hollands sprekende mensen te doen,
dikwijls heel dik~doende mensen, want ze verdienden veel geld. Er
waren natuurlijk ook wel andere lui, heel aardige mensen.
KLAMDNO
Hen deel van de parochianen woonde in Klamono» Daar ben ik ook eens
een weekend naar toe geweest. Het werd een heel avontuurlijke reis.
fierst een stuk met een auto. üaarna met een vliegtuig en toen nog enkele
uren met een boot. Voor het eerst van mijn leven zag ik in, en langs de
kanten van de rivier krokodillen liggen met hun grote open bekken. We
gingen er met de boot vlak lanes. Het was een pracht tocht door het oerwoud,
dat ik toen eigenlijk voor het eerst zag. Tn mijn gedachte zag ik
Klamono al liggen als een heerlijke oase in de rimbu. Maar dat viel
tegen.
Toen we tegen de avond aankwamen lag onze boot stil aan een modderige
wal...en vóór ons lag een prutvlaktc die uitmondde in een weg vol blubber
en olie. Klamono...êên vette olictroen ! Vóór ik de sprong over de
plank naar de wal zou nemen, zag ik naast me op de boot nog een dametje
staan, keurig gekleed in een lange witte jurk met witte kousen en
schoenen aan haar voeten. Ze kwam heel uit Holland, om zich - denk ik -
bij haar man te voegen. Maar die man was nog zoek. Ze keek verwonderd
om zich heen. Ze keek omhoog en ze keek omlaag en ik stond naast haar,
met mijn Mlskoffertje in mijn hand. Meewarig keek ze me toen aan, als
wilde ze zeggen : wat nu ? Maar ik kon haar toch moeilijk op mijn rug
nemen. Ik ried haar aan de schoentjes en kousen naar uit te trekken en
zo ging ze met opgetrokken jurk -met me mee, naar de passang grahan,
't logement of overnachtingsverblijf in Klamono. Tk nam een bad en heb
haar daarna niet meer gezien. Ik hoop dat ze het beter heeft verwerkt
dan die vrouw, waarvan ik die avond hoorde bij een parochiaan. Die man
had zijn aanstaande vanuit Klamono prachtige brieven geschreven en alles
zo mooi mogelijk voorgespiegeld om haar zo gauw mogelijk bij zich te
krijgen. Alle moed bij elkaar rapend was ze tenslotte door de knieën
gegaan. Ze had de grote reis aanvaard. Vol spanning was ze de boot op
gegaan en keurie uitgedost met een mooi wit hoedje OP, stond ze te
wachten op de dingen die komen zouden. Haar man stond opgewekt in de
grootste verwachting op de wal» Maar toen ze de blubber in Klamono zag
en de met olie doordrengde prutweg, werd ze zo kwaad dat ze van nijdigheid
haar mooie witte hoedie aan de voeten van haar man de prut ingooide.
Het was uit tussen die twee. De dame is met de zelfde boot teruggegaan.
Zondagmorgen moest ik naar een gebouwtje om er voor een stelletie
parochianen de Mis te lezen. Het regende flink en ofschoon het gebouwtic
eigenlijk vlakbij stond, werd het een modderbad. Toen ik met mijn vuile
prutschoenen aankwam, kon ik ze wel uittrekken, maar met mijn bemodderde
- 8 -