Untitled - Papuaerfgoed.org

alleen maar kunnen denken aan bijlen, messen, kralen, schelpen,
varkens en vrouwen...is dat zo verwonderlijk ? Maar met dat ai
eisen ze ie wel OP en je hebt steeds handen, ogen en uren tekort.
En in de avond ligt je brevier weer te wachten. Je hebt wat te
schrijven, 'n kous te stoppen of 'n broek te naaien. Een rustige
avond heb je nooit, altijd is er wat te doen. Je mag het ook niet te
laat maken, want anders houdt je het niet vol. Mooi als je gezond
bent en een goede eetlust hebt, daarover heb ik niet te klacen en gelukkig
niemand van ons.
Vóór Mgr. kwam, zaten Til] en ik toch wel een beetje extra in
spanning. Wat zou hij denken van het experiment met het Maagdenhuis?
Een pastoor die,temidden van alle polygamie, met een hele haren in
de tuin werkt om zo z'n schooltje van voldoende trouwe leerlingen
te verzekeren. Till zelf vond het prachtig en hij zou ontnuchterd
zijn als Mgr. er anders over zou denken.
Fr was nog een tweede punt. Till en ik hoopten dat het toch
minstens ëên keer goed hard zou regenen, want de boomschors ot> het
dak lekte gruwelijk. Zelf was ik laatst in eert kletsnat bed wakker
geworden.
Het was meen ik op Zaterdag 13 Mei dat we Mgr. ontvingen op de
steiger in Enagotadi. Natuurlijk was ook Me^er Ranneft daar aanwezig.
In de pastorie keek Mgr. zijn ogen uit, zoals o.a. blijkt uit zijn
verslag in de Serafijnse Tifa no. 14, S Juni 1950. "Een grote huiskamer,
twee kleine kamertjes en een pudang. De kapel, waar dag en
nacht Ons Heer bewaard werd, viel wel in de smaak. Verder noteer
hij dat het huis gemeubileerd is met zelf getimmerde tafels en
stoeltjes en zitkistjes met levensgrote bureaux en een dressoir van
salon-allures, waarvan de kistjes en plankjes het zelf wel onbegrijpelijk
moesten vinden dat ze tot zoiets aan elkaar gespijkerd konden
worden". Hij nam ook een kijkje op de grote ruime zolder, waar de
"schatten van de hoofdstatie" geborgen lagen. Er lag evenwel alleen
maar troep, waarde!oos spul.
Acht dagen lang bleef Mgr. op de Wisselmeren en hij was opgetogen
en tevreden over het vele dat hii er zag. Maandag 15 Mei ging ons bezoek
met de motorboot van het Bestuur naar Utateida. Vandaar ging het
onder leidinq van Till naar Wakeitei, waar Leo nu al een jaar aan het
werk was. Alles was er wat bescheidener van afmeting, maar alles had
ook hier de aantrekkelijkheid van een primitief begin. Ondanks het
vele timmerwerk was Leo wat meer in de taal gedoken. Hij had daar ook
feeling voor.
Na het avontuurlijk en harde begin in het Aruhos ten Noorden van
Panijai was lac. zo gauw zijn been het toeliet naar Jaba gegaan. Toen
hij daar aankwam, was er geen kop in de kampong vanwege een varkensfeest.
Hii is toen maar naar Leo in Wakeitei gegaan en daarna zocht
hii Leo dikwijls op om over de taalproblemen te spreken. Leo wist al
veel van de taal, maar hij durfde niets op schrift te stellen. We hadden
alleen maar een leiddraad voor de grammaire en voor het godsdienstonderricht
wat verhalen en gebeden, die pater Orabbe in de Mimi ca met
behulp van een paar Kapauku's via het Maleis in elkaar had geflanst.
Het was wel iets, maar er moest nu meer komen. Met de van Leo losgepeuterde
kennis, probeerde Lac een en ander op schrift te stellen.
Dinsdag werd Jaba bezocht. Mqr« trof Lac nop aan in zijn tent, maar
het hout voor het nieuwe huis lag al grotendeels klaar.
Woensdag ging het weer terug naar Enagotadi. Donderdag zou met de
motorboot Kuguapa bezocht worden, maar de motor liet het halfweg afweten.
Het was meen ik Hemelvaartsdag en we vierden mijn verjaardag op een
droogje. Want we hadden niets, zelfs geen frisdrank. Alleen koffie. Gewooneen
dag van devotie.. .zonder zelfs een sipaartje op tafel. Alleen
- 43 -