Untitled - Papuaerfgoed.org

Till, de eerste architect. We hebben ook op dit gebied veel van hom
geleerd. Maar er was wel verschil. Fill bouwde ons eerste pastorietje
op paaltjes in de grond, net als in de Mimica. Het zeewater kon er dan
onderdoor. Maar dat was hier niet nodig. De paaltjes bleken gauw verrot.
Daarom legden we later de grondbalken op keien en als het droop was werd
het agu-hout keihard. Jarenlang hebben we zo eigenhandig onze schooltjes
en huisjes in elkaar geschopt. Want alles moest in een vlug tempo gebouwd
worden. Achter ons huis stond nog een keukentje, dat meestal vol zat met
kinderen. Beneden aan het wegje stond het guru-huisje en toen ik boven kwam,
werd er onder leiding van T ill een schoolgebouw pezet. Alles gebeurde
provisorisch, maar alle dagen werd het resultaat beter. Met een hamer in de
hand, een beitel of een oude zaag, werd van elk kistje weer iets bruikbaars
gemaakt. De spiikers werden er uitgetrokken en deden weer goede dienst.
Dit was toen de missiestatie fnagotadi. Hier was ik dan eindelijk gestrand
na een reis van 35.000 km.
DE EERSTF CONTACTEN MET DE REVOLKTNG
In Enagotadi maakte ik de eerste contacten met de bevolking. Ofschoon de
naam Ekagi, hen ook wel bekend was, noemden ze zichzelf als regel Kapauku.
Die naam zou hen denigrerend gereven zijn door de Mimicanen. Daarom worden
ze door het huidige Bestuur Fkagi's genoemd. Voor mij blijven het Kapauku's.
De ontvangst in Lnagotadi was reuze leuk. De mensen zijn vrij onbevangen.
Ze doen beslist vriendelijk aan en talrijke zwarte pootjes vragen om de
knokkelgroet. De mensen groeten elkaar hier anders dan wij het gewoonlijk
doen. Men griipt met de knokkel van wijs- en middelvinger, de knokkel van
de wijs- en middenvinger van de ander vast en al knijpend trekt men dan de
knokkels van elkaar. Hoe harder het geluid, hoe beter Je groet geslaagd is.
Als je ere enthousiast bent over de ontmoeting, dan doe je hetzelfde kunstje
een keer of tien achter elkaar. Werkelijk een mooie sport 11
Overal zag ik glunderende gezichten. Tk maakte kennis met de mannen die
gewapend zijn met pijl en boog, die een praatje met me probeerden te maken.
Zonder die pi il on boog zou geen man het toen gewaagd hebben zijn huis te
verlaten. De mannen hebben ^eon echte genotmiddelen. Alleen een heel klein
beetje tabak...maar ze hebben heel dikwijls meerdere vrouwen 7 Van tederheid
tussen man on vrouw is overigens weinig te bespeuren.
Het eerste contact met de Kapauku doet beslist prettig aan. Hij is niet
slaafs en buigt niet als een knipmes zoals zovelen in de hem omringende
archipel. Hii is volstrekt niet terughoudend. Vrij, onbevangen, fier en
energiek staat ie voor ie. Hij is beslist niet dom. Gul kan hij lachen en
plezier maken als de beste. Hij verstaat uitstekend humor. Hij is familiair,
maar dikwijls wat al te vriimoedig op het brtuale af. Hii is zeker behoorlijk
eigengereid. Onafhankeliik, zoals katten dat zijn. Ze voelen zich vrij
om te halen, waar wat te halen is. Maar later kreeg ik toch ook werkers die
trouw waren als een hond. De vrouwen zijn iets gereserveerder, maar na verloop
van tijd merk je wel, dat ze hun partijtje toch wel aardig kunnen meeblazen.
De Kapauku aan de WM is klein van stuk. Do gemiddelde lenpte 1,50 mtr,
tot 1.60 mtr. De vrouw is als regel iets korter. De W.M.-mens is tamelijk
tenger gebouwd. Lichtbruin van huid. heeft kroeshaar en is van negride tvpe.
Natuurlijk lopen er allerlei typen rond. Van gezicht zijn ze heus niet allemaal
hetzelfde. Je ziet er ook Jodentypen onder.
Waar deze mensen precies vandaan komen 9 De wetenschap as er nog niet
achter. Woonde de oorspronkelijke bevolking in het binnenland of hebben de
mensen zich later in het bcreland povestigd omdat er nieuwe stammen aan de
kusten kwamen, die het hen moeilijk maakten 7 We weten het niet 1
Van het zwakke geslacht aan de WM kun ie niet direct zeggen dat ze er
aantrekkelijk en bekoorlijk uitzien. Als men zo'n vrouw ziet lopen OP haar
platvoeten met haar korte dunne beentjes en die betrekkelijk dikke dijen,
- n -