Untitled - Papuaerfgoed.org

en ïndonesia had ik het anders meegemaakt. Pater Oscar vond dat er veel
voor pleitte als in een beginstadium alles in één hand was. Mijn antwoord
in de wandelgangen was minder expliciet. Er kle% r en nogal xvat ge\ r aren
aan. Met P. Oscar heb ik in Wanimo een paar mooie dagen gehad en we hebben
er heerlijke wandelingetjes gemaakt. We bezochten een paar kampongs.
Ze waren om door een ringetje te halen. Het leek wel alsof men in afwachting
was van de koningin. Mooi geharkte paden. Rond de huisjes alles schoon en
zindelijk en overal mooie bloemperken en vriendelijke mensen die "Griisz
Gott" zeiden. Nog een overblijfsel van voor de eerste wereldoorlog, toen
het daar nog een Duitse kolonie was. Het intermezzo duurde een week. 29 \pr.
\tfaren we weer thuis.
VTLIA "PG'JL"
Na een paar weken kwam er een kleien quonset vrii on ons erf. Mr had een
mantri (verpleger) in gewoond. Na z'n vertrek heb ik z'n onderdak maar gekraakt.
Tk wilde wel weg uit die pijpenla. Zo werd het missieconiplex uitpebreid
met villa "Peul". Ik woonde er als een vorst.
Ofschoon het erg warm was, heb ik toch nog iets gedaan aan het landeliik
schoon van ons erf. Rond onze quonsets was het een grote rommel. De
zaak werd wat omgespit, maar daarbii werd ik gestoken door een kaki ampat
in mijn voet. Dit beest lijk op een slangetje met vier poten, vandaar die
naam. Ik vloog wel een meter de lucht in. GelukkipTwam er geen ontsteking.
Ergens op het erf lag ook een hoon cocosnoten, mogelijk na lang drijven op
zee, aan de kust aangespoeld. Droog maakt men van de dikke huid-vezels
cocosmatten, touw of rokjes. In de harde bast zitten gaatjes. Door de nattigheid
waren ze uitgeschoten. Met die lange scheuten eruit, vroegen ze als
het ware om geplant te worden. Vol enthousiasme pootte ik langs het hoofdgebouw
een hele rij van die dingen...maar iets te dicht bij het huis. Want
jaren later werd men in de quonset dikwijls opgeschrikt door de val van een
cocosnoot op het aluminiumdak. Te mijner eer werd er dan een schietgebed je
gebeden....
Ein4 April of begin Mei was ook Lac Nouwen in Kota Baru aangekomen. Blij
omdat zijn koffers ook al waren aangekomen, begon hij de zaak uit te pakken.
Oscar stond over zijn schouders heen wat toe te kijken. Af en toe hield Lac
triomfantelijk iets omhoog...blij dat ie dat in Holland nog op de'kop had
weten te tikken. Oscar keek dan dikwijls wat zuinig toe en soms hoorde je :
was dat wel zo hard nodig.,.,en : dat hadden we hier zeker ook nog niet.
De arme Lac, die zich zo had uitgesloofd, kreeg de tranen in zijn ogen.
Hij onderging het lot van een novice, die de kloosterpoort was binnen getreden.
Met de dragers die hem kwamen ophalen, vertrok hij 7 Mei naar Arso-Wemhi.
Maar de paar dragers konden natuurlijk lang niet alles van hem meenemen,
terwijl hij meende alles nodie te hebben. Triest l Crvaren rimbu-mensen
gingen dag voor dauw op stap, want de eerste uren van de dag waren de beste.
Maar Lac had er geen vermoeden van wat hem boven het hoofd hing. Lac had
alle tijd en kon de hip maar niet krijgen...tot de wind ergens van binnen
uit de quonset naar buiten waaide. Toen de deur weer gesloten was, vloog
Lac als een kieviet de rimbu in. ALs ie de eerste keer de rimbu intrekt
wil je aan alles denken. De angst iets te vergeten, maakt je dan treuzelig.
De overste bedoelde het wel goed, hij zag de warmte al, maar liet werd voor
Lac allesbehalve een blij uitzwaaien. Ik had het met de aspirant-rimbulopcr
echt te doen.
De missie had toen nog al wat verwachting van de Waris en iVembi. Van dit
kleine stukje achterland, waar nog geen zending zat. Lr zaten al gauw een
paar paters en broeders voor de tuin en br. Adelbert hielp er met het timmeren.
Fen tijdje lang woonden er zelfs 4 naters en er waren toen 13 kleine
- 6 -