Untitled - Papuaerfgoed.org

de hut brandde goed. Toen ik op de vloer ging liggen om te sInnen,
bleek dat ik van de rook geen last meer had. Maar van slapen kon
niets komen. Kakkerlakken kronen langs de wand en het begon me overal
te jeuken. Er waren wel varkens onder de vloer, volgens de Panua's om
de vlooien te weren, maar dat hieln niet. Ferst werd er gepraat en gezongen,
maar ook toen men eenmaal slier» hoorde ie nog steeds allerlei
vreemde geluiden.
U zult begrijpen dat ik blij was toen het morgenzonnetje mensen en
dieren naar buiten lokte. De varkens gingen het eerst, daarna volgden
ook wij. Wat een weldaad: die frisse morgenlucht in ie longen. Maar
wat een ontdekking na zo'n nacht, alle snieren doen ie zeer.
Tills oude vrienden Kikimokaja Zongenau fbeter bekend als de
"generaal") en Soalekigi Zongenau hadden we nog niet gezien. We gingen
ook hen nog even opzoeken. Ik zie hem nop staan, Soalekigi, toen hii
zijn oude vriend nastoor Tillemans weer zag. Ilii kreeg de tranen in
zijn ogen. "Omdat ik jouw vriend was, hebben jullie vijanden, de
Jappen, een vrouw van me en een stel kinderen vermoord, maar ik ben
toch blij, dat je weer bent gekomen". En hij sprak de hoon uit dat
die viianden toch maai" nooit meer zouden komen.
Zoals n weet heeft Panua-land een grote verscheidenheid van talen,
gewoonten en rassen. De Panua (als ras) bestaat niet. Men spreekt geen
Panuaas evenmin als de Europeanen Europees snreken. Zoals het Papualand
overdekt is met allerlei bomen, die samen een bos vormen, zo is
het ook met de rassen. Er heerst dan ook een Babylonische spraakverwarring.
Er zijn wel meer dan 100 talen. Fn men treft er soms hele
kleine geïsoleerde groepen aan met een eigen taal. En die talen van
die nrimitieven ziin heus niet altijd arm en eenvoudig.
In het beginstadium van een missie moet de missionaris de taal
leren uit de mond van de mensen, want boekjes en grammatica's bestaan
er niet. De missionaris die pionier is, moet meer nog dan anderen,
ziin ogen en oren de kost geven, want moderne hulmiddelen, zoals in
dit geval een taperecorder, ontbreken hem maar al te dikwijls.
Geregeld heeft hij een potlood en een aantekenboekie bij de hand.
Hii weet dat het kennen van de streektaal de enige weg is om te komen
achter de gedachten- en gevoelswereld van de nrimitieven.
Maar kom, ik was met U on bezoek bij de Moni-stam. We gaan nu weer
terug naar Enagotadi. Eerlijk gezegd was ik blij, dat het bezoek er
weer op zat, want van de Moni-taal kende ik helemaal niets. 3e voelt
je dan o zo onbeholpen.
Op weg naar huis kwam Till nog een oude bekende tegen. Het was
Maria Zongenau. Ze zat on dak en was aan het helpen bij liet repareren
van het huis. Ze was in één wip beneden. Voor de oorlog was ze in
Kiiguana op school geweest. Ze zou later met de iongere Clementine naar
Enagotadi komen en in de geschiedenis van miin "maagdenhuis" haar partiitje
meeblazen.
Toen we vandaar weggingen, liep er steeds maar een Moni-jongetje
achter ons aan. Vn hoe ziin moeder en verwanten ook riepen, hij ging
niet terug. Ook miin dreigementen hielnen niets.
We zouden op de terugweg naar huis ook een nachtie overblijven bij
de Kapauku's in Timida, waar voor de oorlog ook al een school had gestaan.
Daar stond nu een leeg danshuis, ons werd aangeboden daarin te
gaan slapen. Tk had me reeds afgespoeld en een schoon hemd aangetrokken,
toen we plots een vliegtuig hoorden. Drie niaanden geen verbinding
gehad met de buitenwereld. Het vliegtuig kwam toen nog niet alle weken.
Er zou misschien post meekomen. In elk geval zouden we kunnen posten
en Till had weer heel wat OP ziin lijstje, dat broodnodig was. Een besluit
was gauw genomen en een kwartier later hadden we de vuile nj.tte
kleren weer aan. We bedankten de mensen voor hun aangeboden gastvrij -