Untitled - Papuaerfgoed.org

Missie aan de Wissel-meren
Wanneer je, aangekomen op de Whtseimeren, met de ton In de lucht en In hei
hart, neerzit op een van de berghellingen van het plaat&je Enaretaii, dan Ican h«t
niet anders of j® bent verrukt over de majesteit en de schoonheid van de natuur,
dk daar vóór je ligt, ZeJd/aam mooi is dat! Die blauwgroene bergen met daar
tussen, als op handen gedragen, die grote waterkom; hef Parnai-mee?. met daar
rechts vóéain opr^/end als een paddestoel de Bolwigo-berg. Tegen de helling tot
ver helleden in de Wejavlakte ligt als een mozaïek de tuingiond van de Kapauku's.
Ze xyn aan het werk of zitten in hun prauwtjes op het meer.
Hier zit ik dan nu in Enagotadi, dat gelegen is aan de zuidpunt van
het grote prachtige Panijai-meer. Ruin 1700 meter hoog. Als je ergens
in Nieuw Guinea zou willen wonen, zou het daar zijn. Ja, voor één dag,
want geloof me, zel^s het verbluf van één week zou voor IJ geen wittebroodsweek
zijn. Met een paar dagen ziet men de zaak wel een beetje
anders. Want het is hier niet altijd zon. Het kan er ook behoorlijk
regenen en mistig zijn.
Vanuit de lucht gezien, kon het hier wel Zwitserland zijn. Maar
kom niet buiten de deur, want wegen of verkeersmiddelen zijn er niet.
Ook geen paarden, of honden-kar of ezels. Het wiel moet hier nop uitgevonden
worden.
Je kunt een stuk|e varen met een logge prauw over het meer, maar
verder moet alles gebeuren per Pedes Apostolorum. Hier is alleen maar
water, modder, moeras, bomen, struiken, stenen, bergen en soms iets
dat liikt op een pad. Maar als je stilstaat voor een rivier, een onoverkomelijke
hindernis of je zit tot aan je middel in de prut, dan is
daar altijd het voorbeeld van de bergparcua, die nergens voor staat.
Een menselijk begaanbare weg over land naar zee is hier dus ook niet.
Niet naar het Zuiden, niet naar het Noorden. Tn met het vliegtuig is
het ook niet altijd zo gemakkelijk, want heel dikwijls trekt zich,
boven de pas naar de meren en boven de meren zelf, een wolkendek samen,
zodat alles onvindbaar is. 's Morgens vroeg maak je de beste kans.
Tot een uur of 8 is het meestal helder. Het regent hier bijna alle
dagen. Zeker in de namiddag, behalve dan in de droge tijd. Het is dus
niet altijd even gemakkelijk om er te komen, en als je er eenmaal zit,
kun je er niet meer weg. Je moet vliegen.
Gewoonlijk komt het vliegtuig vanuit Biak, brengt post en eten en
dat was aanvankelijk met tussenpozen van 4-5 maanden. Als Europeaan
leefde je OP rantsoen, want ie was afhankelijk van wat het vliegtuig
bracht, en de Missie kreeg maar een heel beperkt aantal kilo's voor
haar personeel toegewezen.
En de Kapauku zelf ? Die hangt alleen af van wat de natuur en de
schrale bodem hem geeft. InEnagotadi leefde nog een volk dat het
dorpje niet zou verlaten, tenzij gewapend met pijl en boog, het verdedigings-
en aanvalswapen bij ieder volk dat nog leeft in het Stenen
Tijdperk. Als het vliegtuig weg is, zijn het alleen de Kapauku f s die
missie, zending en bestuur hier afleiding bezorgen. Fn dat doen ze dan
ook aardig!
Na mijn aankomst bleef Leo nog wat hangen. Hij hielp Till bij het
bouwen van een schooltje. Tk oriënteerde me wat in het plaatsje en probeerde
tussen de bedrijven door ook wat te helpen bij het graafwerk in
en rond de school, want spitten kon ik wel, maar timmeren ?
- 21 -