Untitled - Papuaerfgoed.org

gekomen DDT weer grondig gereinigd. Het gevaar voor de dames was weer
geweken» ze sliepen weer in hun eigen huis. Ik haalde er een stuk of
tien naar de pastorie, want vandaag moesten ze koffiebonen fijnstampen.
Overal werden oude hamers, niiptangen, stoffer en blik, en platgeslagen
stukken blik uitgereikt en ieder begon buiten op zijn eigen blikje de
koffie stuk te slaan en fijn te wriiven. Het leek wel een koperslagerij.
Een lawaai van jewelste, van al die maagdekens rond de pastorie.
Met de plan»kwamen deze keer, half April, een stuk of tien journalisten
mee om eens een kijkie te nemen OP de Wisselmeren. Ik had de eer
de heer Joppe van het Handelsblad en de heer van Echt van Elsevier te
mogen herbergen. De koffiestamperii kreeg alle belangstelling. "Zodra
ik in Ratavia terug ben", zei de heer Joppe, "stuur ik een telegram
aan mijn vrouw, om per vliegtuig direct een koffiemolen op te sturen".
"Je bent niet de eerste die dat belooft", zei ik. "Pastoor, die koffiemolen
komt"! En inderdaad binnen drie maanden was die koffiemolen op
de Wisselmeren.
ZE HADDEN OGEN EN OREN TEKORT
De journalisten keken die dag hun ogen uit en hoorden ongehoorde dingen.
De heer van Echt van Elsevier vond één dagje op de Wisselmeren niet genoeg.
Hij ging de volgende dag nog voor een weekje met Leo mee om wat
in Tigi rond te neuzen. In Enagotadi had ook het primitieve schooltje
veel bekiiks. Gelukkig had TilL na zijn vacantie, toen hij naar Nieuw
Guinea in Batavia kwam, wat leien en griffels op de kop getikt. Niet
veel, maar we hadden iets om mee te starten. Later kregen we heel
zuinig wat schriften en potloden. Het schooltje, wat balken op de grond
met daarvóór een kleine verhoging om de leien op neer te leggen. En
vóór de klas, tegen de muur een zwart geteerd bord, gemaakt van ruw
geschaafd» planken. Dat was het wel zo wat. Maar de meeste belangstelling
trok mijn "internaat", zoals dat er toen stond in zijn ondenkbare
primitiviteit.
Natuurlijk waren die journalisten niet de eersten die het zagen.
Sinds hier wekelijks een plane onze post en eten komt brengen, hebben
velen het al gezien. Tk weet niet wat die mensen gedacht hebben, maar
de pastoor die de euvele moed had om hier mee te beginnen, heeft zich
voor de onuitsprekeliike primitiviteit van zijn kostschooltje nooit
gegeneerd. Hii wist dat hij door dit nietire krotje, noem het varkenskot
van miin part, door dit schamele niets, bij de kinderen die er in
woonden toch iets bereikt had.
Maar binnenkort heeft het hutie zijn dienst gedaan. Het primitieve
experiment mag gerust geslaagd genoemd worden. Maar nu moet er alles
aan gedaan worden om voor die kinderen iets beters te maken. In Edagotadi
heb ik na het varkensfeest een juwohuis gekocht. Daar liggen nu
veel nibunglatten en veel hout. Als met Pinksteren, 28 Mei, onze boot
klser zal zijn, gaan we het samen ophalen.t
Alle dagen kwamen de maagdekens bij me over de vloer en van hen
leerde ik veel van de taal. Van oude kistjes en uitgetrokken spijkertjes
hadden Till en ik op zekere dag een dressoir gemaakt. Met wat plastic
en een stukie lap, maakte ik iets dat leek op een paar gebrandschilderde
ruitjes. Zoiets hadden we ook in het huis van de zendeling zien staan.
Ze vroegen me dan ook prompt : komt er nu toch een vrouw bij je in huis ?
Komt ze over ? Nee meiden, dat weet ie toch. Ja ze wisten 't wel.
Pastoors hadden geen vrouwen. Maar ze hadden toch een groot probleem.
Als pastoors geen vrouw hebben, waar komen dan de nieuwe pastoors vandaan
? Wanneer ik zo dagelijks m'n maagdekens zo heel rustic en ordelijk
zag schuifelen van hun huisje naar de school, leken het, met hun net
over het hoofd, van boven precies zusterties. Van beneden met hun niet
- 39 -