Untitled - Papuaerfgoed.org

De nok was wel anderhalve meter hoog I
Zo werd toen het internaat gebouwd. Stokken, gras, rotan en boomschors
werden verwerkt tot een huis. Plaats voor meer dan tien personen...
en de ondervinding 7011 leren, dat er ook wel twintig in konden
slar>en. Ma de bouw van liet huisje kwamen ze allcrreal even bij me, de
dikke Clara, Mariia en Jugita, Justina, Modesta, Adrijana, Istegina»
Dogoteja, de rondborstige Pegonika en Anthonija die met haar 18 jaren
al een aardig moedertje kon zijn. De schuchterheid was er al wat af
en als om strijd grepen ze naar mi in kin en ze noemden Te "naitai",
dat is "vader".
Voor een groot deel ziin deze meisjes al wat ouder, Cerpasja is
zeker ook al zestien. Er zijn er ook nog enkelen van veertien en vijftien.
Gelukkig zijn er ook nog bij die een mooie schoolleeftijd hebben.
Tot nu toe kwamen de kinderen net de wind aangewaaid. Ze kwamen een
paar weekjes op school en dan liepen ze weer weg» zoals tegen Kerstmis
de kinderen van Timida en Watai. Br vis toen oorlog met de Mote's.
De guru kon iedere maand ziin leerorocrsmma opnieuw beginnen. Ik hoopte
dat het nu beter zou gaan. Toch is de school hier als het firmament:
geen, geen sterren; geen eten, Reen kinderen. Maar de dames van het
internaat waren gelukkig altijd present.
De TCapauku's vreten niet wat een jaar is, laat staan een schooljaar.
Ze kennen ook geen zonneiaar, Dat de aarde om de zon draait, daar hebben
T,Q heel begrijpelijk, nog nooit van gehoord. Tn hun leven neemt de
maan de belangrijkste plaats in. Ze tellen met maanden. Ze hebben dus
een soort maandkalender. Ze weten van de nieuwe en de volle maan. Ze
tellen soms een klein aantal maanden. Maar ze hebben er geen naam voor.
Ze weten ook niet dat 12 maanden een iaar vormen. Ze kennen ook geen
jaartelling. De nachten dat er geen maan is, tellen ze niet mee. Als
er volle maan is» houden ze hun feesten.
N T a de bouw van het "Maaedenhuis" was het die avond volle maan. Hen
lucht vol sterren. Het was feest. Feest van de jeugd in het stenen
tijdperk. "Jame-tegeia" noemden ze het : het spel met de jongens,
Meisjes en jongens zitten dan ieder aan de kant van het vuur. Al
zingend wordt dan door de jongens aan de neisies een meestal waardeloos
geschenk gegeven. Als een meisje dat dan aanneemt, is de jongen in zijn
sas. En telkens opnieuw probeert hij het weer bij hetzelfde meisje.
Meestal geeft zij het geschenkje onmiddellijk aan een ander.Doet zij
dat niet en bewaart zij bet, dan is dat voor de jongen een aanwijzing,
dat trouwen niet tot de onmogelijkheden behoort. Als de zaken zo staan,
mag de jongen er naar uit zien om ook van het meisje geschenken te ontvangen.
Maar meestal kijkt het mei sie de kat behoorliik uit de boom,
want voorlopig zal haar familie dat nog wel uitmaken. Vriend Pete zong
die avond het hoogste lied en toen ik die avond om een uur of elf de
tent ging sluiten» kwamen er wel 10 jongens uit. "Allemaal eruit?"
vroeg ik. "Ti : ja", antwoordde het hele maapderikoor. Als het donker
is kun je daar binnen de zaak niet zo goed beki-jken. Maar het vuur
flikkerde wat OP en achter een stuk vrouwelijk schoon zat,weggedoken
tussen het brandhout,nog iets verdachts. "Wie is dat?", maar voor ik
er bii was sprong er iemand,als een kat in het nauw gedreven, door het
dak van boomschors naar buiten. Niet te zeggen dat ik het nakijken had
en daar was natuurlijk geen dame die uist wie het was. Voor ik"buiten
was, was hij verdwenen.
Het Maagdenhuis stond er nu, maar de nadruk viel waarschijnlijk
wel op "maag". In elk geval ^.erd ik bevorderd tot tuinman, maar ik
voelde me toch ook een beet ie als directeur van een "pensionaat", naar
dan een pensionaat in het Stenen Tijdperk.
Ik hoefde ze nooit te roepen, ze waren er aile dagen, rwaalf aposteltjes.
Ik veel plezier van ze gehad. Het experiment heeft wel vrucht
_ 33 -