PATER-STELTENPOOL HEEFT NIETS MEER - Stichting Papua ...

HET ZEEGAT UIT...PK REIS BEGINT
Vrijdagmorgen staat het aangeplakt : THIS SIIT SAILS AT 12 NOON, 21.2."47
JJatwil duszeggen dat we om twaalf uur vertrekken. De morgen verloopt
heel rustig. De laatste lading wordt in de buik van het schip gebracht en
om één uur trekken de sleepboten ons van wal. We varen door het kanaal tot
aan de sluizen. Hier moeten we een hele tijd wachten. Daarna wordt het de
kapitein te laat. Hij besluit hier te wachten tot de volgende dag, want
hij wil met zijn vrachtje niet in het donker door de Schelde varen.
Het werd Zaterdag half twaalf eer we in de sluizen lagen. Hier gaat er een
Belgische loods met ons mee naar Vlissingen. Een Hollandse loods zal ons
vandaaruit het zeegat in loodsen en ons vergezellen tot Dover. Het duurde
drie uur voor we onze Belgische loods in Vlissingen weer kwijt waren.
's Avonds om half zeven is de Hollandse kust eindelijk uit het zicht verdwenen.
"VAARWEL MIJN DIERBAAR VADERLAND "
Nu gaat het komen. Je hebt tocht wel het gevoel iets op te moeten geven.
Het schip helpt ons in die rol. Het begint al gauw aardig te deinen. We
vinden het in elk geval al heel wat. Maar we zijn natuurlijk nog niets gewend.
Niemand wil ook van zijn inwendige kriebels iets laten merken. Maar
ongemerkt grijpt de een eens naar zijn hoofd, de ander strijkt eens over
zijn maag. Al gauw zoeken er enigen verdrijving op bed. Anderen zoeken
verfrissing in de ruwe wind op het achterdek. Heel stoer zet ik een grammofoonplaat
op en met een heel passend lied, zo in de trant van :"varentvaren
over de baren. Het is wel rot, maar het mot".
Broeder Hiep ging er prat op dat hij al twee maal de reis zonder kleerscheuren
gemaakt had. Hij gaf ons allerlei vaderlijke wenken. Maar ondanks
de goede tips aan ons gegeven, was hij de eerste die de zee zijn tol ging
betalen. "Rustig op bed blijven liggen" had hij gezegd, maar op eem onverwacht
manent vloog hij als een kieviet van bed naar de railing...nog net
op tijd l
Huub volgde al heel gauw. Ik had, zo ik al zei, verademing gezocht in de
frisse lucht, maar bij een domme noging om het ook eens binnen op bed te
proberen, was ik vrijwel meteen genoodzaakt om daar holderdebolder het
toilet op te zoeken om er verruüning te vinden.
Het was die avond gauw donker en sneeuwstormen belemmerden elk uitzicht.
Na een paar uur varen werd het anker uitgeworpen om halfweg Vlissingen en
Dover te overnachten. Dat gelukte ons buitengewoon goed. We hadden een
goede nacht. Maar 's morgens, nauwelijks op de been, begon het bij verschillenden
al weer aardig te kriebelen. Op de vraag vanuit de crew, 's avonds
tevoren: wanneer het morgen gelegenheid was om de Mis te horen, hadden we
stoer geantwoord : van half zes tot half acht .'
Nu was het Zondagmorgen. Stan en Artheem waren present, maar toen ik om
half zeven zou beginnen, kon het niet verder brengen dan tot de canon.
Mijn benen waren als die van een dronken man en mijn maag deed het ergste
vrezen. Abdias nam het over, blij dat het voor hem zo met een heel klein
misje (alleen de canon) ook gauw bekeken was. Met Huub was het ook helemaal
mis. Zo waren we genoodzaakt om op die eerste Zondagmorgen nog een van de
weinige misklanten naar huis te sturen. Huub en ik verschenen die morgen
niet in de diningroom...de kapitein had grote lol l
Zo ndagmorgen is om kwart over twaalf de Engelse kust in zicht. Even over
tweéên wordt onze Hollandse loods met een bootje vanuit Dover van boord
gehaald. Met hem gaat mijn eerste briefje mee om via Dover in Vlissingen
t e ^° s t e n ' Ergensopzee.
Zondagmorgen 23.2.'47.
Liefste allen.
Vrijdag 21.2 om 1 uur uit Antwerpen vertrokken.
We moesten lang wachten voor de sluis.
Zaterdagmorgen de Schelde uit, laat in de morgen.
Om vijf uur in volle zee. Veel geschommel. Zware sneeuwstormen.
*~ J ***