PATER-STELTENPOOL HEEFT NIETS MEER - Stichting Papua ...

Dinsdagmorgen kwam.er om half tien vanuit Batavia een Constellation om ons
allemaal op te halen. Hij had er tien uur over gevlogen. Om elf uur zaten
we weer in de lucht. We lieten de brokstukken achter en de bemanning die
zo gehoopt had, thuis in Holland nog Kerstmis te kunnen vieren. Alles ging
goed, maar in de buurt van Hongkong hadden we een geweldige tegenwind. We
vlogen 2.700 km. in acht en een half uur, 320 km. per uur, dat gaat nog wel.
Maar voor mij was het een hele zit. Het werden lange uren van rotte spanning.
Om half acht stonden we aan de grond in Bangkok, het grote knooppunt van de
KLM-lijnen. Een bus bracht ons naar het prachtig mooie KLM-hotel. Hier werd
ons een copieus diner aangeboden,het was niet druk in het hotel. Ik kreeg
vorstelijk twee kamers tot mijn beschikking. We kregen drie bonnetjes om
daardoor getroost de avond door te brengen. Van de vele muskieten hadden we
persoonlijk geen last, want er werd flink gespoten en we sliepen onder een
muskietennet.
WOENSDAG 22 DEC. vlogen we om 7 uur het luchtruim weer in. Het ging gesmeerd
want na drie uur vliegen nasseerden we de Hollandse Skymaster» die eèn half
uur eerder al vertrokken was. We wuifden elkander hartelijk toe, want vele
van onze medepassagiers waren in die plane overgeheveld, om vanuit Singapore
iweer verder te reizen. Wlf gingen linea recta naar Batavia. Tegen een uur of
elf kwamen we in een mussonnetje terecht en daarna nog een paar keer. Ik
onderging hetzelfde gevoel als de kist, een gevoel als van een vogel die het
erg te kwaad heeft met de wind. We botsten tegen de wolken en we noorden het
dreunend gekletter van de donder. Het was bliksem en onweer en Jantje was ontiegelijk
stil. Ren Amerikaans sprekende juffrouw wilde me blijkbaar troosten
ze gaf me een boekje met daarin psalm 29 :De openbaring van het onweer !
"De stem van de Heer schalt" over het" water
Gods majesteit roept van over de zee.
De stem van de Heer met dreunend geweld
De stem van de Heer ontzagwekkend
De Heer troont boven het firmament
Hij zegent zijn volk met vrede".
Hét onweer was niet zo erg, zei ze, maar ik was toch blij...iedere keer als
de rode letters vooraan in de plane weer verdx^enen waren !
Vanaf Bangkok zaten we maar met 15 passagiers in het vliegtuig. Er was niemand
luchtziek geworden. Klndei~en waren er het laatste stuk gelukkig niet bij.
Het weer werd al tamelijk spoedig weer beter. We schoten aardig op en tussen
de bedrijven door, kreep ik er wat aardigheid in om eens door het raampje te
kijken. Van hoog uit de lucht zag ik daar zowaar Sumatra liggen, geheel rechts.
Links lag Banka. Het laatste stukje kon ik er nog wat van genieten. Vlak vöór
Java zag ik, als in een heerlijk schilderij, de kleine eilandjes liggen. Ze
lagen er als bladeren van een lotusbloem in een grote waterplas. Eilandjes
met in het midden bos. Dan een nlöegrand van goudgeel zand, gevolgd door een
brede bedding van gras, groen uitlopend in het zilte water. Ik begon er werkelijk
lyrisch bij te worden. En daarna zag ik het land, waarvan ik dacht dat ik
er voorlopig wonen zou. Java 1 We doken omlaag en cirkelden over de-stad die
Ratavia heette. F.r zaten weer heel wat kilometertjes op. Zes en een half uur
hadden we gevlogen. Het x^as half twee.
Zou de zwerver eindelijk het land gevonden hebben, xvaar hij eindelijk eens
wat kan gaan werken ? óf zou hij ook nu van.de regen in de drup gekomen, zijn ?
Mijn confraters vroegen me het hemd van mijn gat over de toestand en over
onze mannen in China. Ze waren nieuwsgierig naar duizend en één .dingen en natuurlijk
wilden ze uit mijn eigen mond nu ook, het inmiddels xvrereldverbreide
verhaal van Genua wel eens horen. Maar voorlopig was er genoeg vertéld. Ze
hadden gelukkig ook comnassie met me, ivant ik was nog steeds gekleed in m'n
zwarte costuüm met boordje. Er werd me gauw een kamer gepresenteerd en ik nam
een bad. Veel geriefelijks aan kleren had ik niet bij me. Ik trok die eerste
avond maar een:iekkererChinese witte i as aan, die ik nog bij me had. Maar
buiten zou ik zo OP z'n'Chinees niet kunnen blijven rondlopen, ze zouden dan
denken dat ik schilder van beroep was. Ik had ook nog een witte broek en een
- 3 -