PATER-STELTENPOOL HEEFT NIETS MEER - Stichting Papua ...

openen om de verschillen in toonhoogte, kwantiteit en klemtoon op te vangen,
"n Verschil in klemtoon kan rare gevolgen hebben. We weten dat uit het verhaal
van de slechte koning Achah. Om hem tot overgave te dwingen werd hem
toegeroenen : "Gooi je sabel naar beneden". Verdoofd door het geschreeuw
en gehoon gooide hij toen zijn lieve Jézabel vanuit het raam boven, tegen
de straatstenen. Als wij in de Sinterklaastiid vragen om een lekker stukje
"taai-taai" maakt het geen verschil OT> welke toon wij dat uitspreken. Maar
zeg ie dat tegen een Chinees OP de eerste toon, dan denkt ie dat je gek
bent geworden. Je vraagt toch geen "oud wiif" om op te eten !
Behalve de twee algemene lessen, hebben wc dagelijks nog drie sectj.e-lessen.
Je zit dan in groenjes van viif samen. Verder heb -je elke dag nog twee
privaatlessen. Je zit dan een half uur lang alleen met zo'n meester in een
kamertie. De kriebels lopen dan over ie lijf. Want die man mag alleen maar
Chinees praten. Als hij Engels snreekt wordt hij prompt ontslagen. Je moet
dan zijn geluiden nabootsen en proberen te begrijpen wat hij zegt. Wijzend
op,zich zelf zegt ie dan in de derde toon'Vo". Jè komt er dan achter dat
wo : "ik" betekent- Wijzend on de natient tegenover hem zegt ie dan op de
tweede toon : "nin ". bat is dan : "lij". En wijzend naar een denkbeeldige
derde persoon zegt hii dan op de eerste toon : "ta " en dat is dan "hij".
Tellend op de vingers zegt ie dan op verschillende tonen: T, êrh, san, tzu :
én 1 , twee, drie, vier enz.. De meesters stellen je dan ook allerlei vragen.
Van de kant van de patiënt valt er dan dikwijls een langdurige stilte. Je
weet je met ie dommigheid geen raad en sotns de meester ook niet. Kortom :
de methode lijkt on een naardemiddel, maar het werkt wel. Na verloop van
tijd heb ie het handvat om vragen te stellen dóór., en je begint dan zelf :
wat is dit ? Wat is dat ? enz.. Dan leer ie zo woordjes kennen. Uit het
niets kom ie zo langzamerhand tot iets. Toen ik later bij de Bkagi's op
de Wisselmeren kwam, heb ik zelf deze handvaten ook toegepast om met de
mensen daar de eerste contacten te kunnen leggen.
Ik heb later dikwijls teruggedacht aan die lessen in dat kamertje met
zo'n Chinese meester. Moederziel alleen met hem, opgesloten in dat vertrekj?
wist je dikwijls alleen maar de benauwende geur te definiëren van de knoflook,
die op de vroege morgen al, uit de keel van je leermeester opborrelde
^a een half uur mocht ie dan naar een ander kamertje, waar een andere meester
al een half uur lang op dezelfde manier zijn stinkende best had gedaan.
Biina dagelijks klonk het : "Heer, o Heer, wie zal bestand zijn"? van onze
lippen. Maar onze verzuchtingen werden verhoord, want om ons toch nog enige
overlevingskans te geven, werd na verloop van tijd gelukkig besloten om met
dat knoflookrantsoen maar te stonnen.
De meesters verdienden, naar ik meen, één amerikaanse dollar per dag.
Voor hen toen een aardige duit. Er kwam dan ook niemand OP het idee om maar
te gaan staken. T-r waren voor dit vak liefhebbers bij de vleet. Ik had een
•nrivaatdocent die precies op Tsjang Kai Siek leek. Mij was zo blij als een
kind, als ik soms een goed antwoord gaf. Hij gaf me alle dagen ook enkele
karaktertekens mee naar huis. 7e waren keurig met een penseel geschreven.
Ik legde ze alle dagen, netjes uitgeknipt, in een Hernardo-doosje en daarmee
speelde ik op miin cel dan legpuzzle. Aan de achterkant had ik de uitspraak
en de betekenis geschreven, maar daar mocht ik natuurlijk niet naar
kijken....Zo moest Jantje leren lezen 1 Allemaal streepjes, haakjes, boogje:
en vierkanties, waaruit het mannetje was ongebouwd. Ik voelde me dan als
Adam, die alle diertjes een naam mocht geven. Maar hij kon ze zelf bedenken
Ik moest er maar naar raden, hoe anderen dat beeestje genoemd hadden.
Tk had echt het idee weer OP de Kakschool te zitten...zij het dan zonder
klepbroekie. We zitten in school allemaal braaf op een stoeltje voor een
schrijftafeltie met een schrijfplankje eron. Het is net een Montessorischool...en
dan te bedenken dat ik al 34 iaar ben. "Als ge niet wordt als
kinderen"....Tjo1ken in de klas met banana-drink was er toen nog niet bij,
maar er ziin wel grote kinderen, 'die zo nodig af en toe hun vinger moeten
opsteken. De elf nogal levendige Italianen, met hun Overste aan het hoofd,
hebben daar een handje van. In de latiinse les P. Hermes hoor je ze niet.
Je hebt het idee dat ze amper weten waar liet over gaat. Maar als ze door
hebben wat de meester in z'n les bedoelt, dan laten ze het met handen en
voeten zien.
- 7 -