PATER-STELTENPOOL HEEFT NIETS MEER - Stichting Papua ...

snroken over het bezoek aan dat klooster van iongemannen, die allemaal
martelaar waren geworden. Ja, de moed en offers van de martelaren moeten
latere geslachten wel strekken tot grote steun en zegen l Dat is de
Christelijke wraak : de hemel zal de akker vruchtbaarder maken dan ooit.
Dit is dan misschien wel mooi...voor later l Maar als je het 20 van dicht-
Mi meemaakt, wordt je wel erg droevig gestemd. Want door wat er allemaal
in Kiangchow gebeurde hing ook onze toekomst, aan een zijden draadje. ..Je
krijct in elk geval, wel een schok en ie begint je af te vragen of je droom
wel ooit werkelijkheid zal worden. Daar waar onze naters 50 jaar gewerkt
hebben, is nog maar één Chinese nriester werkzaam. Hij zwerft er als een
koopnannet i e al vi 7 f j aar rond.
ALS KERSTMIS MADRRT
'let leven on school is erg saai. Alle dagen die poppetjes onder je ogen...
ie wordt er gek van- '\ r e hebben, om dit te voorkomen, dan ook elke Zaterdag
vrij. On die Zaterdagen en in de vacant ie duld fk dan ook geen letter onder
mijn ogen. In de zomer kun ie noc, eens hier on daar heen. Maar in de winter
is er heel weinig te beleven. Gelukkig is er on de katholieke universiteit
van de paters S.V.D. nog wel eens iets te doen. Zo ben ik tegen Kerstmis
naar een Mozart-concert geweest. Kardinaal Tien was er ook. Met Smithje
ben ik ook mee geweest naar een toneelstuk. Het duurde vier uur en een
kwartier. Drie uur heb ik het volgehouden, fk begreep er zo goed als niets
van. Wel werd ik er nog iets wijzer van. Want de taal die we leren, stant
in elk geval niet uit de tijd van Hamurapi. De spelers snraken wat wij on
school, leerden : Kwuo Yü, de officiële taal van het land.
On school bleek al heel. gauw dat Smithje ons allen in 't Chinees verreweg
de baas was. De assistent en oudkapelaan va.n Nieuwe Niedorp bracht er
niet veel van terecht. Om te beginnen had ik een horrelpoot. Het tekenen
van de oogies, oortjes en mondjes van die chi.nese mannetjes was bij mij
echt Vakschool-werk. Wat ik de ene week leerde, was ik de andere week weer
kwijt. Tn mijn hoofd lonen de namen van al die poppetjes steecis doorelkaar.
En bij het uitspreken ervan tref ik zelden de goede toon. Tk val soms van
de ene wanhoonsstemming in de andere, maar ik probeer toch mijn kop koel te
houden. Je hebt het gevoel alsof bij elk nieuw karakterteken dat er in moet.
er weer tien ouderen plaats moeten maken en de benen nemen. Ze willen op
school dat de mannetjes aangroeien tot legertjes, maar het aantal deserteurs
groeit met de dag. Tk laat ze maar wat lopen in de hoop dat ze later weer
terugkomen. Soms "lijkt het alsof die mannetjes ais spoken door je hersenkamers
vliegen. Dan weer ben ik er rustig mee be2.ig als met kruiswoordpuzzle
of met het ontcijferen van een algebrasom.
LOM P'ING VIERT KERSTMIS IN PETPFNG
Hij heette Lou P'ING. Z'n familie was al eeuwenlang Christen. Hij heeft zelfs
een broer die uriester is' en Franciscaan. Lou P'ING was boer en van goede
h u i z e . : . .,.• ..... • • •„ ..' . •.,... .... • . . • • . : .....
Mu is hij gevlucht met velen uit het vicariaat van Luanfu. Z'n familie is
uiteengerukt. Zijn oudere broer is vermoord. P'ïng werkt nu als knecht in het
Franciscaanse studiehuis te Peiping. . . • .
De voorwinter is al begonnen en Lou P ( Ing zorgt nu voor de verwarming van het
huis. Hrenlang brengt hij door temidden van sintels en kolengruis. Het duurt
niet lang meer of het zal Kerstmis zijn. Alle dagen zit hij met zijn gedachte
in Luanfu. Wat zal het daar een droevig feest worden : geen bisschop, geen
priester, geen H.Mis, geen kribje....alleen maar moord, vernieling en christe
haat !
In alle stilte zal hier en daar nog vel worden gebeden door een oude vader of
moeder, door een vrouw die met haar kinderen of met die van anderen is achtergebleven.
Hii weet dat zelfs dit bidden levensgevaarlijk is. En dat weten ook
alle vluchtelingen uit Luanfu. Ze komen nu in Peiping nog dikwijls bij elkaar
- 13 -