Nieuw Guinee - Stichting Papua Erfgoed

immers een lang leven. Maar de echte mensen bleven er koud van. Hoe
was dat mogelijk? In Hollandia geloofde de bevolking, dat de adressen
door Koningin Wilhelmina op kisten en kratten aangebracht door listige
machthebbers waren veranderd in de namen van de diverse Chinese tokohouders.
De „German time" stond voor de Papoea's van het Australische Mandaatsgebied
en zelfs van de Sepik, die nooit de „German time" hebben
gekend, gelijk met de „goede, oude tijd".
In 1914 kwam de „man belong Sydney" en, proclameerde „no more um
Kaiser; God save um King" en de Papoea's dachten, dat de dagen van
Olim waren teruggekeerd. De „man belong Sydney" zou wel spoedig
verdwijnen; Papoea-land zou weer geheel voor de Papoea's zijn. Maar
toen het niet geschiedde, wijzigde zich dit geloof in de opvatting, dat de
Duitsers weer zouden terugkeren. Vele zijn de uitingen van een dikwijls
•wanhopig geloof in het komende wonder van een Papoea's-paradijs. En
dan wordt met gedempte stemmen bij een rokerig vuurtje in de nacht het
schone, boeiende verhaal gedaan, dat de ronde doet in de nederzettingen
en gehuchten:
Manarmakerdi, de „zich krabbende", was overdekt met huidziekten.
Hij zat daar in al zijn afzichtelijkheid onder een bintangoerboom aan het
strand der zee. Hij tuurde over het grote water en krabde zich. . . . krabde
zich de ganse lieve, lange dag, als de zon, die witte vlam, het water van de
grote plas deed blikkeren en een groot deel van de nacht, als de maan
en de sterren het heelal vervulden met een koel en zilverig licht.
Op zekere ochtend, toen de Oosterkim zich nog niet had gekleurd
met alle kleuren, die de wereld maar kan opleveren en de frisse landwind
begon te waaien, boog zich de Morgenster (dit populaire hemellichaam
wordt voorgesteld als een lieflijke maagd, die étob ravos-anoem =- zeeopsnuifster,
of zee-opslurpster wordt genoemd — zie Pater H. Geurtjens
M.S.C, in zijn boek „Oost is Oost en West is West", Utrecht/Brussel
1946), met innerlijke ontferming bewogen over Manarmakerdi, over
handigde hem een tovermiddel en fluisterde hem iets in het oor. Manarmakerdi
knikt; hij strompelt overeind en trekt er terstond op uit om hout,
veel en droog hout te sprokkelen. Hij maakt een hoge stapel van de takkebossen,
die hij verzameld heeft. Dan maakt hij vuur en ontsteekt het hout-
De onbarmhartige zon staat al hoog aan de hemel. De mensen uit het dorp
kijken nieuwsgierig toe en zien het onbewogen aan, dat de oude schurftlijder,
die dag in, dag uit in de schaduw van de bintangoerboom al krabbend
uitkeek over de zee, zich plotseling in het laaiende vuur werpt en zich
daarin blijkbaar behagelijk rondwentelt. Zij zien hem opstaan. Hij schijnt
grooter te zijn geworden. Loh! Een schone, rijzige jongeling treedt te
voorschijn uit de vlammen. Men noemt hem eerbiedig „Manseren Koreri",
d.i. de veranderde Heer. Manseren betekent de vnjgeborene en Koreri
40