Nieuw Guinee - Stichting Papua Erfgoed

geworden, evenals zijn zoon F. J. F. van Hasselt, die er 38 jaar van zijn
leven gaf.
Toen in 1864 plannen werden gemaakt om het werk met de meerdere
hulp, die men toen had gekregen, flink op te zetten, kwam er een geweldige
aardbeving plus een vloedgolf, die alle gebouwen in puin wierp, en tevens
de plannen, die men had. Velen werden ziek, enkelen stierven, zodat
men in het Vaderland er over dacht om het werk daar maar te staken.
Dat dit niet doorging, is aan het doorzettingsvermogen te danken van de
mannen en vrouwen, die er werkten en er heen bleven gaan.
De jaren, die nu volgen, zullen altijd te boek blijven staan als de tijd van
de grote moeilijkheden. Oorlogen en veten onder de Papoea's, grote
eenzaamheid onder gevaarlijke omstandigheden, hiervan waren de verslagen
vol. Toen op het eiland Meos War de zendingsvrouw Mosche
bij afwezigheid van haar man zich belegerd zag door de bemanning van
een groep vijandige prauwen, kon alleen een list haar redden. Ze strooide
buskruit in de vorm van een slang op de grond in de richting van de belegeraars
en toen ze dit aanstak en de Papoea's een vurige slang op zich
af zagen komen, renden ze naar hun prauwen.
Enkele malen ook trok men er op uit om schipbreukelingen te redden,
soms echter was het al te laat.
Tot het jaar 1906 kunnen we zeggen, dat er zwaar grondwerk was gedaan,
enkele sporen van vrucht waren slechts merkbaar. Toen echter
brak het zich baan en het was als een vuur, dat op verschillende plaatsen
tegelijk werd aangestoken. De pacificatie, grotere veiligheid na 1898 droeg
daartoe bij. Tot die tijd was de zendeling het middelpunt van het werk.
Daarna ging men werken met onderwijzers en voorgangers, die men eerst
van Ambon en Sangir kreeg, maar na 1918, nadat reeds enkele Papoea's
in Depok en Tobelo waren opgeleid, kreeg men een eigen opleidingsschool,
die er voor zorgde, dat steeds meer Papoease Christenen in het werk
werden betrokken.
Vanaf Hollandia, waar zendeling Bink het eerst een bezoek bracht in
1892 en het Sentanimeer bezocht, tot aan Fak-Fak in het Westen breidde
het werk zich uit. Honderden scholen werden geopend om de Papoea's
wegwijs te maken in de nieuwe wereld, die zich baanbrak toen Nieuw
Guinee in aanraking kwam met het Westen.
Wanneer we enkele getallen willen noemen, dan is dit niet om daarmee
te willen zeggen, dat zoiets de hoofdzaak is, maar het wil toch wel iets
zeggen, dat er momenteel reeds 135.000 Protestantse Christenen zijn op
Nieuw-Guinee. Meteen vanaf de aanvang van het werk werd er ook iets
gedaan op medisch gebied. Elke zendeling en/of zijn vrouw hield een polikliniek
en dat is al die jaren zo gebleven, tot er in 1932 de eerste zendelingsarts
heenging, die zich op Jappen vestigde, nadat reeds twee jaar van
te voren een verpleegster het ziekenhuiswerk was begonnen.
78