Nieuw Guinee - Stichting Papua Erfgoed

XIII. DE R.K. MISSIE
OP NIEUW GUINEE
~\Tzn de diepst gezonken, meest woeste en barbaarse wilden fatsoenlijke
mensen en christenen te maken, was de bovenmenselijke taak, welke
hier aan de missie gesteld werd. Doch het woord van Christus: „Wat bij de
mensen niet mogelijk is, is mogelijk bij God", vond hier weer eens zijn
toepassing.
Nieuw Guinee is het klassieke land van koppensnellers en menseneters.
Ook op andere eilanden van de Archipel trof men deze gruwel aan, doch
nergens heerste hij zo oppermachtig als op Nieuw Guinee. Daar vormde
het koppensnellen de grondslag der voornaamste sociale instellingen.
Men zegt, en terecht, dat Nieuw Guinee dun bevolkt is; doch degenen,
die daar bekend zijn, verwonderen zich er over, dat er nog zoveel mensen
zijn. Dit land toch pleegt voortdurend zelfmoord. Langs de Zuidkust
moest voor elk kind dat geboren werd, in 't binnenland een kop gesneld
worden. Indien er dus aan de kust 15.000 mensen woonden, zijn er ook
15.000 anderen vermoord. Op andere plaatsen in het binnenland moet een
jonge man, om te kunnen trouwen, zijn bruidje aan elke arm een gesnelde
kop kunnen ophangen. Dus ook daar weer: voor elke twee mensen, die
er leefden, moesten twee andere vermoord worden.
Bovendien verkeerden die mensen, behalve de bewoners der Noord-
Oostkust, nog in 't steentijdperk. Deze laatsten waren, niet steeds tot hun
voordeel en genoegen, met de Ternatanen in aanraking geweest. Het overgrote
gedeelte had nog nooit met vreemden kennis gemaakt, en wist niet
eens, dat er buiten hun land nog een wereld bestond.
Dit afgelegen land met zijn woeste bevolking bood dus geen kans van
slagen voor ondernemingen. Bijgevolg was er ook geen verkeer of verbinding
met de buitenwereld. Onder zulke omstandigheden is het missiewerk,
menselijkerwijze gesproken, ook onmogelijk. De missionaris toch kan
niet leven als een wilde. Hij moet vele volstrekt noodzakelijke levensbehoeften
voor zijn onderhoud en zijn dienstwerk van buiten betrekken.
Daarenboven is de gunstigste omstandigheid bij zijn vestiging, dat hij door
de inboorlingen beschouwd wordt als een goedaardige zonderling. Doch
zodra hij met de eigenlijke kerstening wil beginnen, vindt hij daar gebruiken
en toestanden (koppensnellen, menseneten, bloedwraak, toverij, enz.),
die met het Christendom onverenigbaar zijn. Hij zal daartegen moeten
optreden.
Dit gaat echter ten koste van de invloed van opperhoofden, heidense
priesters of tovenaars, die dat niet lijdelijk aanzien. Dan is meestal een uitmoorden
der missionarissen het slot. Zo is het ook in 1855 verlopen op
73