Nieuw Guinee - Stichting Papua Erfgoed

zijn en dat zij zodanig in de watten verpakt zijn, als in een woest en maagdelijk
gebied als Nieuw Guinee nimmer het geval kan zijn. De arbeider
uit een dicht-bevolkt, modern land als Nederland, waarin allerlei sociale
voorzieningen vanzelfsprekend zijn, bezit veel meer dan hij zelf vermoedt;
veel meer bezit hij aan door hem zonder meer aanvaarde zaken, dan de
arbeider van een of meer eeuwen geleden. Hij is lid van de moderne
samenleving, waardoor hij deelhebber is aan alles, wat die maatschappij
aan publieke werken heeft tot stand gebracht. Hij profiteert van wegen,
afwateringswerken, waterleiding, straatverlichting, postdienst, geneeskundige
verzorging, onderwijsinstellingen, ja wat niet al. Hij neemt deel
in het productieproces zonder eigen bezit; hij woont, zonder eigen woning
te bezitten; hij beschikt tegen redelijke prijzen over een grote verscheidenheid
van voedsel en kleding en behoeft die niet zelf voort te brengen.
Wanneer zulk een persoon een maatschappij gaat verlaten, waarin
angstvallig over hem gewaakt wordt en hij het op alle mogelijke manieren
gemakkelijk en aangenaam heeft, om zich te vestigen in de rimboe van het
weliswaar geheimzinnig-]okkende, maar ook somber-dreigende reusachtige
eiland van paradijs vogels en kannibalen, moet er heel wat gebeuren. Want
zo iemand moet afstand doen van allerlei behaaglijke dingen, zonder in
de plaats daarvan een reéle waarde terug te krijgen. Wat hij ontvangt is
een stuk grond met geen andere dan een „potentiële" waarde; een waarde,
die door de omstandigheden wordt bepaald. De sterken aanvaarden de
ruil vrijwillig; zij, die er thuis „geen gat meer in zien" gedwongen; beiden
op hoop van zegen.
Voorheen kon de mens zich gemakkelijker over allerlei gemis heenzetten.
Vele gemakken en aangenaamheden des levens kende men toen
niet, maar ook was men anders aangelegd dan de moderne mens.
Mensen, die het beter gewend zijn geweest, vragen niet alleen méér
van het leven, maar zijn ook niet bereid om een hoge tol aan de dood te
betalen. Slechts enkele kinderen over te houden van de tien of meer, die
de huisvrouw ter wereld gebracht heeft, was enkele generaties geleden
ook hier te lande niets ongewoons. Heden ten dage verhindert zulk een
vooruitzicht de vestiging van immigranten, die zo'n toestand thuis niet
kenden, maar niet van hen, die er toch al aan gewoon waren. Ik denk
hierbij aan de Indische Nederlanders, die naar Nieuw Guinee trokken
en daar onder de meest primitieve omstandigheden een verbeten strijd
om het bestaan voeren.
Het antwoord op de vraag, of de behoorlijke voorbereiding ener immigratie
voorzorgen op het gebied der volksgezondheid omvatten moet,
is dus onder andere afhankelijk van de bereidheid der immigranten om de
dood van een aantal der hunnen als iets onvermij delijks te accepteren.
Immigratie van enige betekenis op aarde zou niet wel mogelijk geweest
zijn, indien het anders geweest ware.
62