deJacobsstaf 77 - Santiago

Juffie gelukkig onderweg
Voorbereidingen
Mijn caminovoorbereidingen waren niet indrukwekkend.
Ik had wel wat op www.santiago.nl
gelezen, maar eigenlijk wilde ik niet
zo veel van tevoren regelen. Pelgrims gingen
vroeger toch ook zo op stap?
In Le Puy bedacht ik al dat de kopieën van
de route die ik bij me had niet voldoende waren.
Op de eerste etappe kwam ik Dani en
Tim uit Engeland tegen die, een recent Frans
boekje met kaarten bij zich hadden. Dat
werkte toch beter. Tenminste voor mij.
Zij konden het Frans toch niet zo goed volgen.
Zo zei Dani dat ze fout waren gelopen,
omdat hij dacht dat er stond dat ze naar links
moesten. Bij nader inzien bleek hier te staan
‘ne pas a gauche’ wat dus juist niet naar links
betekent. De kaart die erbij zat, bood geen
uitkomst. Onnozel vond hij het om op te
schrijven wat je niet moest doen. Hier kon ik
het wel mee eens zijn.
Later die dag ontmoette ik Vanessa, die maar
liefst drie boeken meegenomen had met plattegronden
en omschrijvingen van de route.
Ik beken dat ik het heerlijk vond om regelmatig
in die drie boeken te kijken totdat
ze ook voor Vanessa te zwaar werden om te
– 17 –
DE JACOBSSTAF 77
Gitta van ’t Land
dragen. Ze stuurde er twee terug naar huis.
Je hebt uiteindelijk maar één boek nodig. Of
een kaart. Of iemand anders die zo’n kaart
heeft.
Daarom is mijn kaarten-voorbereidingstip:
zorg dat je mensen ontmoet die niet hebben
bezuinigd op hun bagage en goede kaarten
bij zich hebben. Complimenteer ze vooral
met hun uitstekende keuze!
Een lastige hond en een snelle auto
Soms heb je van die dagen dat het een beetje
tegenzit. Zo’n dag had ik ook op de camino.
Ik had een beetje last van mijn enkel en
besloot rustiger aan te doen. Vanessa was al
vooruitgegaan en we zouden elkaar ergens
in een dorpje ontmoeten. Waar precies, daar
zouden we elkaar een sms’je over sturen.
En dat verliep niet zonder problemen:
1. In het gebied waar we zaten hadden we
niet overal bereik. Als het dan al lukte om
een berichtje te sturen, dan kwam het veel
later aan.
2. Vanessa dacht dat er maar één dorpje was
dat Saint-Eulalie heette. Er bleken drie dorpjes
met bijna dezelfde naam te zijn. ‘Ik sta nu
op het plein, waar ben jij?’ heb ik twee keer
moeten verzenden.
3. Opeens zag ik in een dorpje een telefooncel:
even bellen was handiger dan al die berichtjes!
Ik zette mijn rugzak tegen de telefooncel
en duwde de deur open. Terwijl ik
haar nummer opzocht, kwam er opeens een
hond aan, die tilde zijn poot op en plaste een
hele lange plas tegen… mijn rugzak. Een
vrouw kwam meteen aanlopen en zei: ‘Il n’a
jamais fait ça!’ (Dat heeft ie nog nooit gedaan.)
Nee, dat kon wel zijn, maar vanaf nu
kon ze dat niet meer zeggen. Vanessa hoorde