deJacobsstaf 77 - Santiago

DE JACOBSSTAF 77
mijn kreet van afschuw waarschijnlijk wel,
maar ik vergat het gesprek en hing op.
Voor ik het wist ging ik met de bazin van de
hond (én de hond) mee naar haar huis om
de rugzak professioneel door haar te laten
schoonmaken. Het huis lag wat verderop en
ik moest vier trappen op en hield de rugzak
ver van me af. Boven zaten nog meer honden,
en die vonden mijn rugzak interessant materiaal.
Ondertussen liep ik nu Vanessa mis.
Dat zou ik zelfs met hardlopen niet inhalen.
Toen de rugzak schoongemaakt was, verliet
ik snel het huis. Na een tijdje lopen zag ik
opeens dat het halve dorp achter me aan liep
en er werd iets geroepen. Ik stopte. Het bleek
dat ik mijn kaart was vergeten en de vrouw
had wat mensen ingeschakeld die mij allemaal
probeerden in te halen. Blijkbaar liep
ik erg hard.
Het bleek dat het niet de gehele kaart was,
dus moest ik weer terug naar het huis... Wat
een vertraging. Ik besloot te gaan liften toen
ik eenmaal het dorp had verlaten met de
– 18 –
Voorbereidingen in de herberg.
Foto: Gitta van ’t Land
redelijk schone rugzak (die wel erg naar afwasmiddel
stonk) en de gehele kaart en wat
koekjes van dorpsbewoners.
Aan het mannetje dat me een lift geeft, vertel
ik over mijn pech en dat ik probeer Vanessa
weer te bereiken. Hij maakt er zijn persoonlijke
missie van en scheurt weg, terwijl hij
roept: ‘On va la rattrapper, mais oui, on va la
rattrapper!’ (We gaan haar inhalen!)
Uiteindelijk bereiken we het Echte dorpje
Saint-Eulalie. Vanessa is nergens te bekennen.
Ik neem plaats op een centrale plek in
het dorp. Nog geen tien minuten later komt
Vanessa de hoek om lopen en we kijken elkaar
lachend aan. ‘Nou Juffie, leg jij me nou
maar eens uit wat er allemaal gebeurde in die
telefooncel!’ @
Deze column verscheen eerder op Gitta’s caminoweblog
‘Juffie gelukkig onderweg’, dat te vinden
is op juffiegelukkigonderweg.web-log.nl.