ET WE E KB

ET WE E KB CIMEMA
THEATE
^pw*
Wk
///.

R*gi»«ur Sam Weed
de nimalerren Robert
Young en Fierenee Rice
mdem een epneme veer
da M.G.M.-Ulm „Romance
Ier three"
mm
?T*s=z=sa!Z7r~
N i E u wsÄ
Op 1 Januari 1938 waren er op de geheele
wereld 89079 bioscooptheaters. Hiervan waren er
in Canada 1089, Frankrijk 4500, Spanje 3500
Engeland 5000, Italië 4900, Rusland 26000 en
Duitschland 5400.
Friedrich Domin, die in de Ufa-film „Dreiklang"
zou optreden, is ernstig ziek geworden. Zijn rol
zal door een ander overgenomen moeien worden.
Llda Baatova, Hannes Stelzer en Albrecht
Schoenhals vertolken de hoofdrollen in „De
speler". Giuseppe Becce componeert hiervoor de
muziek, terwijl de regie in handen is van Gerhard
Lamprecht.
Benny Porten en Kristina Soederbaum spelen
samen in de Tobis-film „Verwehte Spuren", die
door Veit Harlan in scène wordt gezet. Het draai-
boek werd geschreven door Thea von Harbou.
James Gagney is de partner van Ginger Rogers
in de groote Warner-musical „On your toes".
Deze rolprent zal na „Boy meets girl" en „Angels
with dirty faces", eveneens twee films, waarin
James Cagney de hoofdrol vertolkt, in productie
komen.
Willy FHUeh en Hermine
Zlegler speelden hoofd- •
rollen In de Ufa-fllm „Das
Na'cM""" £:... ■• rt ' rB ^ Ul ? tte G 0 « 1 « 1 ««*. de echtgenoote van Charlie
Peter P.ul BraLer W ■ , X P - eeft een contract flesloten met David
O. Selznick. Zij zal de hoofdrol uitbeelden in
r „Gone with the wind".
_^_^_
Hugo Thimig, de tooneelspeler en zijn zoon, de
film-acteur Hermann Thimig, zijn beiden ernstig
ziek.
Helmut Heyne werd voor de Ufa-film „Anna
Grandiflora" geëngageerd. Regisseur' is Erich
Waschneck.
Bette Davis vertolkt de hoofdrol in de rolprent
„Comet over Broadway", waarvoor Mark Hellinger
het scenario heeft geschreven.
Herbert Selpin, een Duitsch filmregisseur, heeft
voor het vervaardigen van een tweetal films een
contract gesloten met de Tobis te Berlijn.
Kay Francis en George Brent vervullen belang-
rijke rollen in „Lovely lady". Regisseur William
Keighley engageerde verder: Ian Hunter, Mar«
garet Lindsay en Isabel Jeans.
Billy en Bobby Manch, de tweelingen bekend
geworden door de film „Prins en bedelknaap",
werden door regisseur Crane Wilbur voor een
Wild West-film aangezocht.
Errol Flynn vertolkt de hoofdrol in „Sister Act",
een rolprent, gebaseerd op het populaire verhaal
van Fannie Hurst.
IK KIJK
TERUG
k ben geboren in Cadiz, een klein stadje in
Ohio, op den eersten dag in Februari. Mijn
99'**-, vader, William Gable, handelde daar in
olie. Aan mijn moeder, Adeline Hersh'elmen Gable,
heb ik geen andere herinneringen dan een paar
verbleekte waterverfschilderijtjes, die ze in haar
jieugd had geschilderd. Zij stierf toen ik zeven
maanden oud was.
.♦ Mijn prilste jeugd heb ik doorgebracht op een
Bboerderij in Pennsylvanië. Toen ik vijf jaar was,
hertrouwde mijn vader en we verhuisden naar
liopedale, ook in Ohio. Mijn nieuwe moeder was
ten schat en zorgde goed voor me. Ik genoot
rdcr een onbezorgde jeugd en, mijn vader

Clark en zijn lievellnggpaard „Sonny"
maakte al plannen om mij „farmer" te laten
worden; ikzelf voelde er echter meer voor
om voor dokter te studeeren en op zeven-
tienjarigen leeftijd zat ik dan ook in de
collegezalen te Akron.
In deze plaats, de grootste die ik tot dan
toe in mijn leven gezien had, maakte ik
Fredric Mach als
Jean Lafitle.
kennis met twee jonge acteurs van
het stedelijk tooneelgezelschap.,
Ik kreeg een uitnoodiging om eens
een kijkje te komen nemen achter
de coulissen en nooit zal ik ver-
geten, welk een indruk die avond
op mij maakte. Toen viel de be-
slissing voor mijn geheele leven:
ik moest en zou acteur worden
en gaf op slag al mijn doktersplan-
nen op Na veel moeite slaag-
de ik er in een plaatsje te verove-
ren bij het stedelijk tooneelgezel-
schap en de eerste rol, die ik er
speelde, was die van butler. Dat
waren dagen van spanning! Juist
toen deed ik ook de bittere erva-
ring op, dat een tooneelvoorstel-
ling doorgaat, ook onder droeve
omstandigheden van een acteur:
mijn tweede moeder stierf. Mijn
vader keerde toen weer terug tot
zijn oude beroep en ik wilde hem
niet in den steek laten, zoodat ik
hem naar 'Oklahama vergezelde.
Een jaar lang hield ik het daar
uit; toen sloot ik me weer aan bij
een reizend tooneelgezelschap,
waarbij ik twee jaar lang vertoef-
de. We speelden in tenten, hut-
ten, soms ook wel in theaters....
Één factor in het leven kun je nimmer
uitschakelen: den geluksfactor. Ik had nog
precies één penny over, toen ik weer con-
tact kreeg met een ander gezelschap, maar
ook dat liep mis, en ik werd toen, over-
tuigd als ik was van mijn eigen misluk-
king, achtereenvolgens opzichter, jourm
list en kantoorklerk. Het bloed kruipt cel
ter altijd waar het niet gaan kan: we«
sloot ik mij aan bij een tooneelgezelscha
en raakte ten slotte in Californië verzeih
waar ik een van die naamlooze mensche
werd, die de theater- en filmagentschappe
afloopen om er om een baantje te bedelei
Mijn eerste filmrol was die van een so
daat in een Ernst Lubitsch-product. Mij
eenig werk bestond er in acht uur per da
stil te staan; ik haatte de film toen!
In „What price glory" kreeg ik ee
kleine rol, maar vrouwe Fortuna was me
mij. Ik kreeg de kans om sergeant Quii
uit te beelden en toen mij gezegd were
dat men tevreden was, maakte de reacti
mij ernstig ziek. Lange dagen van span
ning waren voorbij.
Lionel Barrymore werd mijn promote
in de filmindustrie en introduceerde mij i
de Metro-Goldwyn-Mayer-studio's. D
eerste proefopname hier viel echter cata
strophaal uit en ik wilde niets meer m«
de film te maken hebben. Er volgde n
een lange, succesvolle tooneelperiod«
waarin ik zelfs op Broadway optrad e
er veel hoofdrollen speelde. JToen pas, toe
ik eenmaal de ladder van het tooneelsuc
ces betreden had, kreeg ik een contract me
de Metro-Goldwyn-Mayer en mijn eerst
film was „The easiest way". Ik behaald
een aardig succesje, maar mijn tweede rol
prent „Dance fools dance" was veel betci
Er volgden ontelbare andere films ei
thans ben ik tevreden, en zonder ijdel t
zijn, geloof ik, dat het publiek het ook i;
DE BOEKANIE
I
Regie: Cecil B. de Mille. • Paramount-Film.
Jean Lafitte Fredric March ■
Greetje Franciska Gaal
Dominique You Akim Tamiroff
Annette Margot Grahame
Crawford Ian Keith
Jackson Hugh Sothern
Madeleine Evelyn Keyes
ean Lafitte, de „gentleman-piraat", de schrik van lederen koop-
vaardij-kapitein en de aangebeden held van iedere schoone uit
New Orleans, is heer en meester in de moerassen rondom de
Mississippi-delta, waar hij zijn beroemde piraten-markt van gestolen
goederen houdt, en waar de groote dames uit New Orleans, hoewel zij
beweren Lafitte en zijn moordenaars-practijken te verafschuwen, graag
komen om voor een spotprijs Spaansche en Britsche schatten op te
koopen. Lafitte is er de man niet naar zich door een belooning van
vijfhonderd dollar voor dengeen die hem, dood of levend, in handen
van gouverneur Claibourne speelt, te laten afschrikken. Zelfs wanneer
deze hoogwaardigheidsbekleeder hem persoonlijk in zijn schuilplaats
komt bezoeken, met het doel hem gevangen te nemen, blijft Lafitte
door zijn eigendunkelijk en brutaal optreden meester van de situatie,
wanneer hij in het openbaar een prijs uitlooft van tienduizend dollar
voor de ooren van gouverneur Claibourne.
Lafitte ontmoet in dit ver verwijderde oord de vrouw die zijn liefde
heeft, Annette de Remy, een mooie jonge vrouw uit een aristocratisch
geslacht. Zij houden zielsveel van elkaar, doch Annette is niet bereid
met Lafitte te vluchten en huis en vrienden op te offeren. Zij smeekt
hem zijn zeerooversberoep op te geven en een respectabel burger te
worden. Voor dien tijd zal zij hem niet in haar huis kunnen ontvangen,
en een man dien zij niet in haar huis kan ontvangen, kan zij wel lief-
hebben, doch niet eeren en hoogachten.
Bijna op hetzelfde moment, waarop Lafitte zijn beminde bezweert
hem te volgen, vallen een aantal van zijn mannen, onder commando
van kapitein Brown, die niet langer naar Lafittes pijpen wenscht te
dansen, de Amerikaansche boot Corinthian aan, dit tegen de uitdruk-
kelijke commando's van Lafitte in, die geen schepen wenscht lastig
te vallen, welke de Amerikaansche vlag voeren. Om hun wandaad te
verbloemen, werpen de piraten alle opvarenden in zee, en geen van
hen wordt er gered, behalve Greetje, een Hollandsch meisje, dat door
Lafitte uit het water wordt opgevischt, wanneer hij, bij het vernemen
van den overval, ijlings naderbij komt. Kapitein Brown wordt voor
zijn ongehoorzaamheid opgeknoopt en hoewel de piraten er op aan-
dringen, dat ook Greetje wordt gedood, weet zij zoo goed voor haar
leven te plei-
ten, dat Lafitte haar
voorloopig spaart en haar
naar Barataria, het dorp in
de moerassen, waar de piraten
wonen, laat brengen. Onder de ver-
moorde opvarenden van het Ameri
kaansche schip bevond zich ook Annettes
zuster, die het ouderlijk huis ontvlucht was
om naar Engeland te trekken.
In Barataria valt Greetje weldra ten offer aan de
onweerstaanbaare charme, die er voor een romantisch
aangelegde vrouw van Lafitte uitgaat en zij wordt
over haar ooren verliefd op hem.
Omstreeks dezen tijd is Amerika in een oorlog met En-
geland gewikkeld en het gerucht doet in New Orleans de
ronde, dat er een Britsch vloot-eskader naar den Mississippi-
mond opvaart om de stad in te nemen. Een zekere Crawford,
die In het stadsbestuur zit en daar grooten invloed uitoefent,
doch in werkelijkheid in dienst der Britten staat, bezoekt Lafitte
en stelt Jjce^YQor zijn mannen en( zijn schepen in dienst van de
- waarvoor hem een groot bedrag aan geld
den rang van kapitein der Britsche Marine
k ..zal worden toegekend. Lafitte verzoekt om
een week bedenktijd en zoodra de
Britsche afgezanten hun hielen
hebben gelicht, brengt hij
een bezoek aan gouver-
neur Claibourne, wien hij

--'
Eng«lsch«a.
Laf it te keert naar zijn mannen terug en vertelt hun, het uitschot van vele
naties, dat zij nu een vaderland hebben: Claibourne zal lederen man, die
meestrijdt voor de zaak van Amerika, gratie verleenen! Intusschen heeft Clai-
bourne de raak in den raad van Louisiana ter sprake gebracht, doch dank
zij de heftige tirades van Crawford, die hiermede de kans van een Britsche
overwinning aanzienlijk kleiner ziet worden, zijn de senatoren overtuigd van
de stelling: de eenige goede piraten zijn doode piraten, en om te voorkomen
dat Lafitte ten slotte toch nog de zijde der Britten zal kiezen, wordt er een
smaldeel der Amerikaansche vloot uitgezonden om de zeerooverskolonie
onschadelijk te maken. Wanneer Lafitte en zijn mannen in Barataria nu een
aantal Amerikaansche oorlogsschepen zien naderen, worden deze met open
armen ontvangen, doch groot is de ontnuchtering der boekaniers als de
schepen plotseling het kanonvuur openen en het zeerooversdorp kort en
klein schieten. De piraten nemen overhaast de vlucht in de ondoordringbare
moerassen, waar alleen zij den weg kennen.
Intusschen is de Yankee-generaal Jackson, bijgenaamd „Old Hickory",
in New Orleans aangekomen om de verdediging van de stad voor te be-
reiden. Hoewel hij, voornamelijk onder invloed van Crawfords betoogen,
veel tegenstand ontmoet, zet hij zijn wil door: New Orleans is in staat van
beleg en iedere weerbare burger moet helpen zijn stad te verdedigen. De
mannen, die de stad aan de Engelschen willen overgeven, lijden aldus een
nederlaag, tot groote woede van Crawford.
Lafitte bezoekt generaal Jackson in het geheim en na eenig misverstand
over zijn bedoelingen, biedt hij Jackson aan wat hij Claibourne reeds had
aangeboden: zijn mannen, zijn munitie en zijn schepen. Jackson, minder af-
hankelijk' dan de gouverneur, accepteert zijn aanbod, waaraan Lafitte de
voorwaarde van volledige gratie voor zijn mannen en één uur voorsprong
voor hemzelf verbonden heeft.
Lafittes luitenants varen door de moerassen, blazen op hun hoorns, en uit
alle hoeken en gaten komen de piraten te voorschijn. Lafitte bezoekt in-
middels de stadsgevangenis met een order van Jackson om alle gevangen-
genomen zeeroovers vrij te laten. In de gevangenis ontmoet hij Crawford,
die er juist een van Lafittes mannen, die van ouds een wrok tegen zijn
heer en meester koesterde en daarom zijn kameraden aan de Engelschen
verraden had, heeft vrijgelaten. Het komt tot een duel tusschen hen beiden,
waarin Crawford ten slotte doodelijk wordt gewond.
Den volgenden morgen wordt er een geweldig gevecht tusschen de Britsche
en Amerikaansche troepen geleverd, waarin de Amerikanen, dank zij de
hulp van Lafitte, ten slotte overwinnaar blijven, 's Avonds wordt er een
groot Victoria Bal gegeven, waar Lafitte zijn geliefde zal ontmoeten en als
eerbaar man in den kring van Annettes vrienden zal worden opgenomen.
Greetje is vreeselijk jaloersch. Zij kan niet verdragen, dat de man dien
zij liefheeft naar het bal gaat om er een andere vrouw te ontmoeten en
besluit ook naar het bal te gaan. Lafittes kanonnier. Dominique You, helpt
haar aan een prachtig feestgewaad en juweelen, die hij heeft buitgemaakt
bij de plundering van de Corinthian.
Lafitte is de held van het feest, doch wordt ten slotte in een tête-è-têtc
met Annette gestoord door de komst van Greetje, die er schitterend uitziet.
Annette herkent plotseling Greetjes japon als die van haar zuster. Zoo
pleegt Greetje, zonder het te willen, verraad aan den man dien zij liefheeft.
Van het een komt het ander en het duurt niet lang of het publiek in de
zaal neemt een dreigende houding tegen Lafitte aan, nu er aanwijzing is dat
hij er niet voor heeft teruggedeinsd een Amerikaansch schip buit te maken
en de passagiers te vermoorden. Eenige mannen willen den zeerooverkapitein
opknoopen als Jackson tusschenbeide komt, „Old Hickory" herinnert aan
de door hem gedane belofte van een uur voorsprong voor den boekanier,
die kalm en waardig de zaal verlaat..,
HOTEL DE LA POSTE
naar den roman van Pouchkine ,-,Le mattre de Poste"
Regie: Victor Tourjansky. Lumlna-film.
Virine Harr y Baur
Dounia J eanlnft Crispin
Andre Minsky Georges Rigaud
Kolonel Raditch - Charles Dechamps
In een landelijken uithoek van Rusland, geheel geïso-
leerd ligt een eenvoudige uitspanning, waar Virine
met zijn dochter Dounia, een frisch jong meisje van
negentien jaar, woont. .
Op bevel van zijn kolonel, die Dounia heeft opgemerkt
en'haar naar St. Petersburg wil laten komen, doet luite-
nant André Minsky het in de herberg voorkomen, alsof
hij ziek is geworden; hij blijft er twee dagen en In dien
korten tijd slaagt hij er niet alleen in het hart van
Dounia te winnen, maar hij verkrijgt ook de sympathie
van den ouden Virine Deze bekent, dat Dounia alles
voor hem beteekent, en dat hij zonder zijn kind niet
zou kunnen leven.
André bewogen en beschaamd door deze confidenties,
maakt zichzelf verwijten; hij besluit alleen naar de
hoofdstad terug te keeren.
Maar de ontluikende liefde van het jonge meisje is
reeds te sterk en zelf neemt zij dan het initiatief tot
een vlucht. ,. . j i
Bij zijn terugkomst in St. Petersburg vertelt André
den kolonel, dat hij Dounia niet kon meenemen; deze
troost zich gemakkelijk en houdt zijn luitenant voor, dat
deze er eindelijk eens toe over moet gaan te trouwen
met de rijke erfgename, die hij voor hem bestemd heeft,
en wier bruidsschat zijn dringende schulden zal kunnen
delgen. ...
De luitenant voelt thans minder dan ooit voor dit
huwelijk; hij belooft echter er over te zullen denken.
Nog in gedachten gaat hij van den kolonel weg en
bevindt zich tegenover Virine, die hem zoekt. Uit vrees
voor een schandaal, dat in tegenwoordigheid van de
officieren zou kunnen losbarsten, spreekt hij zeer koel
tegen hem en maakt zich zonder plichtplegingen van
hem af. , ., . .
D? woede van Virine stijgt ten top; hij neemt zich
voor Dounia terug te vinden en slaagt daar ook in.
Maar of de ongelukkige vader zijn hart al uitstort om
zijn dochter er toe te bewegen hem te volgen, zeggende,
dat André Uu slotte genoeg van haar zal krijgen en
niet met haar zal trouwen, Dounia laat zich niet ver-
murwen, verblind als zij is door haar liefde. „Er be-
staat maar één mensch voor mij op de wereld, en dat
is André." Deze woorden zijn de genadeslag voor Virine,
die weggaat, eenzaam, gebroken.
Dienzelfden avond biedt de kolonel zijn officieren een
schitterend feest aan. Hij heeft van vader Virine gehoord,
dat Dounia In St. Petersburg Is, in tegenspraak met de
verklaringen van den luitenant en hij zint op wraak. In
het geheim noodigt hij het meisje uit, dat door Minsky
om begrijpelijke redenen niet is meegenomen.
De verrassing van André is zeer groot, maar zijn ver-
warring nog grooter, want hij voorziet ernstige gevol-
gen van deze ontmoeting.
De vreugde van Dounia is van korten duur en haar
verdriet is groot, als zij — door toedoen van den kolo-
nel — iets over het aanstaande huwelijk van luitenant
Minsky verneemt. Terneergeslagen staat zij van tafel
op; André wil haar achterna gaan om alles uit te leg-
gen, maar men weerhoudt hem, want de kolonel is hem
voor. Deze begeleidt Dounia naar haar rijtuig en geeft
haar den raad naar haar vader terug te keeren.
Geslagen komt ze terecht in een café met bezoekers
van twijfelachtig allooi, waar zij de grofheden van een
kerel, die zich in haar vjrgist, moet aanhooren. Een
vrouw verdedigt haar zoo warm, dat de politie tusschen-
beide moet komen. Dounia wordt met de anderen mee-
genomen naar den commissaris.
Daar zij geen papieren heeft, geeft zij den naam van
haar vader op, die wordt op^roepen. Als hij zijn dochter
tusschen al die gearresteerde vrouwen ziet, schaamt
hij zich voor haar en doet eerst alsof hij haar niet kent,
maar door de wanhoop in haar blik bewogen, opent hij
' ten slotte toch zijn armen en drukt haar aan zijn hart.
In de meening thans zijn dochter teruggevonden te
hebben, wil hij heffl, dien hij als de oorzaak van alle
ongeluk beschouwt, straffen. Hij rukt luitenant Minsky
in tegenwoordigheid der officieren zijn epauletten af en
geeft hem een oorvijg; André zorgt er voor, dat Virine
niet wordt lastiggevallen, maar daar hij deze beleediging
niet kan goedmaken, moet hij ontslag nemen.
Virine vertelt Dounia, dat hij op zijn beurt, om haar
te wreken, André heeft beleedigd. Zij reageert echter
op deze woorden anders dan hij verwachtte; ze roept
hem toe, dat zij van André houdt en dat haar vader de
schuld van alle ongeluk is. Dan gaat ze weg.
Virine is teruggekeerd in zijn woning, waar de dagen
eenzaam en treurig voorbijkruipen. Maar dan.... In het
licht van den aanbrekenden das ziet hij door het venster
een rijtuig aankomen. Het Is zijn dochter, vergezeld van
haar echtgenoot den cx-iuitenaii» Minsky

WARNER BROS-FILM
REGIE: ARCHIE L MAYO
, BMÜ ■ ' ' • • U«ll« Howard
Joye. ••••....... B.tto D.yl.
Marel« W«! OlM. «»• Hwlll.nd
Hwry Grant . . PaWc Knowl«
Dlggat ............ 6^ 6lorm
^«.»W^ G.org. Bari,:
Gr.c«yK.n. ........ Bonlt. Gr.nvlll.
AuntE,,a - • • . • Spring Bylngton
Q««ll Underwood «n Joye« Ardon iljn two« b«.
W roemde iocnoolartltton, voornamelijk in hot
Shakotpoaro-gonro. Zo bohalon grooto tueeoiton,
hebben elkander lief. maar kibbelen eeuwig over
allo mogelijke kleinigheden.
Marcla Wott, oon Jong an »chatrijk meisje uit
do grooto wereld, slaat van haar leg« uit
d«n charmanten acteur geregeld gad« «n
wordt smoorlijk op hom verliefd, hoewel
xlj vorloofd it mot Henry Grant.
Op 'n oudejaarsavond, alt Basil
on Joyce geschitterd hebben
alt Romeo on Julia, doch
aondor dat hot pu.
bltok hot merkte
op hot toonool
heftig aan 't
ruxtin w«.
k • ron.
verlaat Marci« hot ge-
zelschap van haar vader.
haar tanto on haar vorloofdo, om dan grooton
toonooltpolor In zijn kloodkamor to gaan op.
xoakon. ZIJ koopt don portier om. dringt tot
Batll door on spreekt hom van haar grooto liefde,
waarna «IJ, zonder haar naam to noomon, var-
dwljnt. Do aan dergelijke ll«fdotb«tuiglng«n g«.
wond« actour komt niottomln xoor onder den Indruk
van hat gebeurde «n vorlangt or naar haar opnieuw
to ontmoeten.
Batll. dl« oprecht van Joyce houdt, tracht hun go-
tchll bij to leggen «n woot Sich door een litt toe-
gang to verschaffen tot haar kamar, di« zij hard-
nekkig voer hem hooft afgesloten. Na een allor-
grappigste verzoeningsscène besluiten zij tot een
onmiddellijk huwelijk.
Alt hij sich aan hot Meeden it on hot be-
»««an van het JongomoltJ«. dat ham be
«OCM, reeds volkomen Is vergeten, ent-
vongt hij bezoek van oon Jongeman,
die do coon blijkt te zijn van
iemand, dia hom eens een
grooton dienst bewees.
Deze Jongeman It nie-
Hij vertelt Basil Under-
wood allot «n smeekt hem
zijn meisje In zijn armen terug ta voeren.
Om twee redenen stemt do beroemd« acteur
er In toe aan dit verzoek te voldoen. In de
eerste plaatt wil hij den zoon van zijn ouden
vriend graag helpen en In de tweede plaatt maakt
hij zichzelf wijt door het verrichten van daza good«
daad vele van zijn vroegere lichtzinnigheden t«
boeten en daardoor zijn huwelijksleven mat Joyce
met ean tehoon lijstje aan te vangen. Bovendien
prikkelt een dergelijke onderneming zijn zin voor
het dramatisch«.
Derhalve stelt hij zijn huwelijk uit. tot groote
ontevredenheid van Joyce «h van zijn trouwen
toegenegen kamardlanaar en vriend, den on-
verg«lljk«tljken Digges, «n begeeft hij xlch naar
de wening van Mr. Watt. ten einde daar
deer ean ruw en bruut optreden Marcla
te genezen van haar waan op ham ver-
ll«fd te xljn.
Ofschoon hij daar den gansehen
boel op stelten zet en zieh op
d« meest onbeschofte wljx«
gedraagt, wordt de
..liefde" San het
Jongemolsje'
aangewak-
kerd.
in plaats van gabluseht.
Dit leidt van climax tot
climax. Alles wat hy probeert om haar ta
ontgoochelen, wordt door de «enigszins ge-
exalteerde jongedame als aan bewijs van zijn
liefde opgevat. Ton slotte maakt zij hot zoo bont.
dat da baklagantwaardlg« ijdeltuit. z«er begrijpe-
lijk, het slachtoffer wordt der verleiding «n de door
den vindingrijken Digges ontboden Joyce hot bewijs
levert van zijn zwakheid. Do vrouw, die hij werke-
lijk li«fh««ft, begint nu ter terugwinning van den
beminden acteur, een echt vrouwelljken strijd, dl«
natuurlijk mat succes wordt bekroond.
1. Olivia de Haviliand en Lealie Howard.
2. Basil ken geen weerstand bieden.
3. Bette Davit.
4« Letlle Howard.
S. Basil «n Jeyc« hebben versebll
ven meeninf.
6. Patrlc Knowlos,
Lealie He«
ward en
Erle Blo-

DEAim
i^. '',
In d. U»lv.r,.l-«lm „H.Bd.,d m ».I.J.", vl.rd.
«Ln«. h..r »Uhl.«d.„ ,.rj..rd.9. _ W« ,|.„ hmmr Umr m.t
d.« pr.due.l.l.,d.r J.. P..ur„.l.. d.. h-.r m.. ..„ hmmrlnkm
taart varrasta
■
■y„- '- .
:^*fe.:
,♦ !
J'
■
- ' iv.
ssi^» < .>..•' ^ --
•*
*^-
. ■ *
v •;
J • -■ i
• i-V * « VTY V^- 4 *
Ui

TE KOOP
AAMGEBODEM
Te koop : Singer trap-
naaimach. in gesl. eiken
salon kast, onbesch.,
mach. in z. g. st. ƒ65.—,
5 Jaar gar. Venecourt,
Javastr. 141 a, A'dam
(O.).
Te koop : Sportmotor,
m. Puch 250 cm.«, ge-
heel uitgerust m. Lucas-
verlichting, schijnwer-
per, claxon en duo, v. elk
aann. bod. J. J. Cremer-
straat 8 hs., A'dam (W.).
Te koop : plano-ace.
Honker, 24 dubb. b.,
z.g.a.n., weg. vertrek,
m. leeren koffer, t.e.a.b.
Tev. te koop theekast,
klein mod. ƒ2.50 en 2
schilderijen m. eiken'
lijst, ƒ1.—-per st. Van
Wel, Alb. Cuypstr. 44-
hs.. A'dam.
Te koop : 3 fonkelnwe
vlschschakels, lang 11 m.,
diep 1.25 m., maaswijdte
65, m. loodsim. laagste
P r - ƒ9.—, ook per stuk
/3.—. Zend postw. en u
ontv. per omg. aan uw
adres. J. Wentlnk, Kor-
telaan 43, Maarsen.
m fgg^^ilDg5^|M
Op deze pagina kunnen onze abonné's, onder de „RullrubrJek". gratis een advertentie
plaatsen, waarin zij iet. aanbieden in ruil voor Iets anders. Dwe plMtsing Is geheel
Sen^Tbod ,0 ? ge,, >-«"«?«"*«• Advertenties, waarin vo^rwe^n Ä^'
T^ V T * n J of 8 evraa 8 d ' woningen te huur worden gevraagd of te huur aange-
T^;« ,en en ^!r d *. n a i n 8f bod * n . enzoovoort, enzoovoort. worden onder de rubrieken
„Te koop aangeboden", „Te koop gevraagd" en „Diversen" geplaatst en berekend tegen
5 cts. per regel, minimum vijf regels.
Wie ruilt 80 punten
Wennex v. 25 b. Sunl.
zeep. Postz. v. antw.
insl. v. d. Duynstr. 406.
Den Haag.
Postzegelverzamelaars I
Ik 'ruil met en corres-
pondeer over postz. Zend
mij een aantal onberisp.
exempl. uit binnen- of
buitenl. op en ik zend
u een zelfde aantal zegels
van Nederl. terug. V
Norden, Spui 169, Den
Haag.
Wie ruilt mijn elkenh.
buffet v. splegelkast ?
v. Ostadestr. 137-bel et.,
A'dam.
Gratis kunt u gangbare
bonnen die u niet spaart
ruilen voor wat u wèl
spaart en tekort komt.
Bij zending postzegel
Insluiten voor terugstu-
ren. Wed. S. v. Zanten,
Daniël Wlllinkpiein 41,
A'dam.
RUILRUBRIEK
Wie heeft voor mij in
ruil voor boeken, eenlge
ontbr. st. van Unie eet-
thee-servies ? Marcelis-
str. 259, Scheveningen.
Ik heb te ruilen : 200
Drosteb., 200 Delta,
200 Dijkstra, 400 Hille,
75 Ira, 600 D.E., 200 Gr.
rivieren, 200 de Jong,
50 Sunl., 300 v. Nelle,
200 Haust, 250 Paulab.
50 Riemvis tegen v.
Houten, Niemeyer, H.O.,
Wennex e.a. Postz. v.
antw. insl. M. Koning,
Heilbronstr. 48, Den
Haag.
Wie ruilt een V.T.-schlJn-
werper, in g. st., v. een
compl. kikimeterteller ?
Tev. een compl. passer
(4 deelen) te ruilen teg.
40 weldadlgh.zegels v.
Nederl. (gemengd), j.
Herrebrugh, Irisstr. 66,
Den Haag.
Wie ruilt mijn accordeon-
z.g.a.n., met koffer, pia-
nokiavler m. 120 bassen
registers voor nader
overeen te komen art. ?
O. v. d. Wege, Reitzstr.
338, Den Haag.
Rood trekwag. te ruilen
v. kinderdriewieler ; lan-
ge, gebl. crèpe georg.
jap., m. 40, te ruilen v.
poppenwag. of babycape
(gr. m.). Ook heb ik vr.
postz., een halter van
6 kilo en fietswielen,
event, te rullen v. radlo-
onderd. Ch. J. W. Gron-
loh, John Franklinstr.
56-111, A'dam (W.).
Een mooie zw. piano
v. ƒ30.— of te ruilen v.
Phil, radlo-toest. Jac.
v. Lennepstr. 363-hs.,
A'dam (W.).
Wie ruilt motor, Brica,
v. enkele J.L.O.-motor
m. achterwiel. Marnix-
str. 86-belet., A'dam.
Wie ruilt 90 Bussink-
pl. tegen 90 Verk. pi.
„Onze gr. rivieren"?
mej. B. Couvée, Mlent
561. Den Haag.
Te ruilen : 3—I 90 Ha-
ka b. ; 3—1 44 Zwerft.
Hille ; 48 onze rivieren,
17 W.W.W. : Verk. 3—1
56 Rademaker 7—I ;
18 Vader Haas 3—1 :
8 pi. bl. en h. vr. 8—I ;
3 Hans de T. pi. + 4 b.
7—I ; 7 etspl. IJsendljk
7—I ; 4 Kwatta's, 1
Zilverb. Wilghagen, 1
stereo samen voor 1 b. :
3 kl. b. Nlemeijer;4b.
Bonte wereld samen
voor 1 b. voor Sunl.
enz. of „broers" van de
Silvrikindoozen (Sham-
poo). O. Smolders, Oov.
Bidloostraat 134, Den
Haag.
250 sigarenbandjes ruil
ik voor versch. b. ook
ged. H. Nickel, Roo-
valkstr. 28. R'dam.
TE KOOP
GEVRAAGD
Te koop gevr.: koekoek-
klok en palm. Br, met
pr.öpg. aan H. v. Kem-
pen, Hyaclnthstr. 63a,
R'dam (Z.).
Te koop gevr. : snel,
sport, motorbootje. Br.
m. uitersten prijs C. A.
Roos. Woubruggestr.
29-hs., A'dam (W.).
Gevr. : Mechanlca-Ieer-
boeken door Ludolph en
Potma. Schellevls, p/a
B. Paartje, St. Ant. bree-
str. 49-1, A'dam.
Aangeb. : Onze gr. rlv.
ƒ!.—, D.E., Haka, v.
Nelle ƒ0.40. Patria I,
Dobbelm., Hille, Limb.
ƒ0.50, P. Kaiser ƒ0.60,
Hagz., Pette, Bussink
ƒ I.—, Patria II ƒ0.90.
Droste ƒ1.35. Alles p.
100 st. Verder. Verk.
alb.. geh. compl. Postz.
v. antw. insl. L Caspar!
Javastr. 65-1, A'dam
(O.).
Te koop: een klnder-
wag. bakmod. Pr. ƒ 7.50.
v. d. Kar, v. Woustr.
186-III, A'dam (Z.). •
öfo«?
wtf**
is nog slechts 'n beperkt aantal in voorraad.
OM TE BREIEN
bevat 62 van de meest moderne brei-
patronen, waarvan vele in kleuren, voor
dames-, beeren- en kinderkleeding. Bij elk
patroon is beschreven hoe het kleedingstuk
moet worden gebreid. De prijs van dit
zeer mooi uitgevoerde breiboek bedraagt
slechts 25 cent
franco per post. Ook bij onze agenten
verkrijgbaar.
Indien rechtstreeks per post wordt besteld, kan
het verschuldigde worden voldaan door storting
op onze postrekening 41.880.
Op het girostrookje te vermelden „OM TE BREIEN".
De administratie: GALGEWATER 22, LEIDEN
-v-w'
^s." • —
V^.
'T«",** V
■i
•■•*■•.
.' '
mÊÊÊ^'
Hierboven:
Gevaarlijke scharen heeft de larve van de geelgerande watertor.
Toch biedt het dier met zijn glasachtig lichaam een aesthetischen aanblik.
Hiernaast:
Iedereen kent wel den oor wurm. Een griezelig dier ? Weineen, de larve,
die wij hier afbeelden, is integendeel een mooi wezentje, teer als glas!
% A /ie kan zien — niet kijken, maar werkelijk zien! — ontdekt
* overal om zich heen de schoonheid, ook in het aller-
kleinste. Het lijkt echter wel eens, of het menschelijk verstand
iets tegen objectieve waarneming heeft. Zoo wordt bijvoorbeeld
het weinig gewaardeerde insectenvolkje meestal alleen maar
met gevoelens van afkeer bekeken. Waarom echter, want er is
heelemaal geen - reden om afkeer voor hen te gevoelen. Het
is daarom uitsluitend een gevoelskwestie wanneer men denkt,

n\
mi
IQ \ ê
LEVENDG-L-A
lat de insecten niet mooi zijn De
iler afgebeelde foto's kunnen dat
jewijzen. Vindt u, als u ze aan-
lachtig bekeken hebt, bij voorbeeld
sen oorwurm nog een griezelig,
selijk dier? Neen, niet waar? De
3rve komt u nu voor als een heel
eer, breekbaar glazen dingske, dal
i zoo mooi is. En wanneer de
ladluizen voor den tuinier misschien
leenaangenamen aanblik opleveren,
Ie natuurvriend kijkt er zooveel
a liever naar. *
Ja, wie kan zien, en iedereen
:an dat lèèren, ontdekt overal om
ich heen de schoonheid.
. Voor den tuinier zijn de bladluizen
onwelkome gasten, doch bij nadere be-
schouwing ontpoppen zij zich als heel
kleine, smaragdgroene dauwdroppels!
. In een zelf geweven bedje heeft de
kruisspin zorgzaam haar eieren ge-
legd. Nu zijn de jonge spinnen uit-
gekomen. Zij zijn nog zoo teer en klein,
dat men nog door ze heen kan zien —
alsof ze van glas waren!
. De geheimzinnige bewoner van den
algemeen bekenden galappel aan het
eikenblad: de larve van de galwesp.
Onder den microscoop toont het
diertje zich als een teer glazen voor-
werpje, waaraan men alle toekomstige
vormen reeds kan onderscheider.
. Als kostbare edelsteenen zien de
eitjes van de vogelmijt er onder den
microscoop uit.
. Dit zijn mieren, dat wil zeggen jonge
mieren. Zóó, als glazen wormpjes, zien
zij er uit in hun jeugd, tot ze zich
tot de zoogenaamde miereneieren
verpoppen, waarna ze weer als „echte"
mieren naar buiten komen
Een eigenaardige kop met een langen
snuit — de kop van een jongen krekel.
Het lijkt wel een glazen kunstvoorwerp.
*4* -«
W
■

door WJ.PASSlNGMAM
GFAUTOßlSJTEßDr VB-ßTAUifSe
Hugh Caldcr een atUtrdt. die op een kasteel in een af9elegen Engelsch dorpje woont, heeft met
^ dL'hTe^^ "'r*.** 1 zijn instru-
, .„, „„.. „., *?- "A ».«»d« "in uitvind!" g echter absoluut
cr ic,i „„g „iet alles van weet en ook omdat hij vindt, dat de menschheid noa "niet r.in
voor
een dergehjk wapen. Zelis rijn beide dochters. Janet en lsabel, weten er niet, van Zijn laboV.ór um heeft
IJ.ÏÏ "f""« -n 0 "" 9'bouwd en het is alleen langs geheime gangen te bereiken. Zijn een ge vënrouwde ii
e waard mt de dorpsherberg, Ben Carter, met Wien hij samen langs de onderaardsche geheime wegen sm^kke
'aren het land .nbrengt. Van de opbrengst hiervan betaalt hii ziin ko,thar, !»., .„ Bene ' me we fl en ond
d<
waren
opb ngst hiervan betaalt hij zijn kostbare instrumenten.
«"»kktl-
Op zekeren dag zal er echter een i/eg langs het dorpje aangelegd worden, waartoe het moeras
er 0 v n ^!r r !,t^, he . n "'" T P ro , efn ' mi ' , 9f ontdekt, daar zij door de radio "tot de menschen kwamen. Hierdoor zijn
er verschetdene menschen gedood en is er groote schade aangericht. Men weet echter niet. wie deze catastroX
U < c r h O t O oD"he t m he o e i , d De lt En0 ; Uche Ge fe eim, i D'»" »" k ' ««.«o«, in den persoon van klpiuta Felton^ng/by!
^n P 7 L u,tv ' nd ' n u 9 VOOr Btt «* lad " b t "- d " " "" "rgelijk uitziet en zegt, dat haar vader niet thui. is. De
kapitein belooft haar heur vader op te sporen.
kou^ea a i d evat k0mt "" beWUSt2i ' n in " n bed in «" b °"*"V- Ben Carter is bij hem en zeg,, dat hij een ernstige
Maar het laboratorium, Ben?" mompelde Hugh Calder bezorgd.
„Ik herinner my, dat ik het bewuste experiment heb ge-
nomen, en dat ik den motor heb afgezet. Maar heb jij nog
eenig nieuws gehoord?"
„Neen. Ik heb myn handen vol gehad met u. Waar denkt u over?"
„Ik moet het resultaat van mijn proefneming weten, Ben! Dat is
absoluut noodzakelijk, omdat ik myn teekeningen en notities moet
uitwerken voor de conferentie te Londen de volgende week. Ik moet
direct naar huis. Indien m«n experiment geslaagd is, zullen zij naar
my zoeken. Maak dat ik hier zoo spoedig mogelyk vandaan kan
komen."
„Maar de dokter zegt " begon Ben.
„Weten Isabel en Janet waar ik ben? Weet Anna het? Hoe laat
is het? Hoe lang ben ik reeds hier geweest?"
Ben Carter kon de vele vragen niet ineens verwerken.
„We hebben het Anna medegedeeld — dat wil zeggen, dat Mrs.
Mawkins het haar door de telefoon heeft verteld," beweerde hy met
nadruk. „En Anna is er voor, dat u hier blyft. Er «ouden wel eens
menschen uit Londen kunnen komen op Calder Manor, om naar
u te zoeken. Ze zei, dat twee mannen reeds het huis in het oog
hielden. U kunt niet naar huis teruggaan."
„Dan is myn experiment geslaagd," riep Hugh Calder uit, opge-
wonden met zyn vlakke handen op zyn dekens slaand. „Er moet iets
geweldigs zyn gebeurd, anders zbuden zy niet in Little Calder naar
my zoeken. Ik moet terug naar huis, Ben! Ik móét — hoor je het?"
„Windt u niet zoo op," smeekte Ben. „U bent hier veilig, en. "
„Luister,-Ben," viel Hugh Calder hem in de rede. Hy had reeds
één been uit bed, en hy sprak met groote beslistheid. „Hoever kun-
nen jy en Ted Ives my dragen — dragen terwyl ik in dekens ben
gewikkeld?"
„U drègen?" Ben keek den patiënt onderzoekend aan.
„Ja. — Zouden jullie my tusschen je in naar de boot kunnen dra-
den — de tunnel door, het laboratorium door en zoo naar boven,
naar myn werkkamer?"
„Natuurlyk zouden we dat kunnen," zei Ben, „maar wat. "
„Nu, ga dan direct Ted Ives zoeken," drong Hugh Calder aan, zyn
andere been eveneens uit bed zwaaiend, „en laten we onmiddellijk
weggaan."
„Anna," zei Janet Calder ernstig, „je wéét iets "
„Ja, kind," gaf Anna toe. „Ik weet heel veel dingen — en sommige
zyn niet erg prettig."
- 6 -
„Bedenk eens iets prettigs," vroeg Janet. „Je weet iets van vader
anders zou je ons met zeggen, dat hy beslist in veiligheid is."
h-K -i,^ e , el veel l an je vader ." zei Anna somber. „Jaren lang
heb ik hem al voorgehouden, dat hy zich warmer kleeden moest,
maar hy lachte me uit. En nou "
Isabel Calder trad op de huishoudster toe en greep haar bij den
arm. Anna was hierdoor zoo verbaasd, dat zy even geen woord kon
uitbrengen. Jaren lang hadden zy in hetzelfde huis gewoond, maar
al dien tyd waren zy als volslagen vreemden nïet elkander omgegaan.
„Waar is hy, Anna?" smeekte het meisje. ««*«»«.
De oude Anna Nilson keek Isabel onderzoekend aan; ze zag hoe
angstig zy was en voelde opeens een soort verteedering over zich
„Wat is er den laatsten tijd met je, kind?" vroeg zy. „Je houdt
geloof ik van je vader, is het niet?" e vi „ c
T "l a ,~ ik . moèt wel v an hem houden nu ik hem beter ken," zei
Isabel ernstig. „Hy is zoo eenzaam."
„Sommige menschen vragen er om, eenzaam te zyn," verklaarde
Anna, „en je vader is een van hen. Je moeder is gestorven omdat je
vader haar zoo alleen liet en haar zoo verwaarloosde. Soms zei hij
in geen weken een woord tegen haar. Hy was altyd beneden, in zijn
zoogenaamde werkplaats of laboratorium. En wat heeft het hem
gebracht? Niets dan narigheid op het laatst! Als die mannen, die
buiten staan, geen politieagenten in burger zyn, dan weet ik het
met! Ze willen weten waar je vader Ts, en dat wil iedereen. En als
zy wisten wat ik weet "
De oude huishoudster zweeg.
„Bedoel je, dat zy hem dan zouden arresteeren?" vroeg Janet
bevend. 0
„Waar zyn politieagenten anders voor?" Anna veegde met haar
zakdoek de tranen weg, die in haar oogen gedrongen waren. „Ik kan
er met achter komen, w«t hy heeft gedaan. Het is niet mooi van
hem geweest, zyn gezin zoo te verwaarlóozen en om in die oude
kapel te spelen met die onzalige dingen, maar daar kun je iemand
met voor arresteeren."
„Oude kapel?"
„Ja, Miss Isabel. Het is een kapel, of beter gezegd het was er een
en je vader heeft er alles uitgehaald om er een laboratorium van
te kunnen maken. Ik heb hem toen direct gezegd, dat er niets goeds
van kon komen, maar hy lachte me uit en zei, dat ik het maar aan
hem moest overlaten en me niet met zyn zaken moest bemoeien.
BU DK DEUR DER STU-
DEERKAMER GEKOMEN,
TIKTE ZU UIT DE MACHT
DER GEWOONTE AAN.
DIRECT DAAROP WAN-
KELDE ZU ACHTERUIT
EN VIEL ONTDAAN IN
DE ARMEN VAN CAPTAIN
FELTON-8LINGSBY, DIE
ACHTER HAAR STOND...
Maar uw moeder vond het ook verschrikkelijk. Ik vraag me vaak
af, hoe alles nog eens zal afloopen. Hoe hy daar kan staan en over
het lichaam van zyn over-grootvader kan loopen — of wat voor
familie het dan ook mag zyn, kan ik me niet begrypen."
„Wat wat zegt u?" vroeg Isabel langzaam en verbaasd.
„Zyn...."
„Och help," zei Anna snel, „ik heb al te veel gezegd. Vergeet het
maar, Miss Isabel. Ik ben een-dwaze oude vrouw om zoo te praten.
Maar Isabel kon hetgeen de huishoudster had gezegd niet zoo
gemakkelijk vergeten. Haar woorden hadden haar niet te stillen
nieuwsgierigheid opgewekt.
„Luister eens, Anna," zei ze, „we moeten de waarheid weten om
wille van onze eigen veiligheid. Wat is er daar beneden in het
laboratorium?"
„Hy zou het me nooit vergeven als ik er een woord over sprak.
Maar hy zal niet altyd blijven leven om zijn geheim te kunnen bewaren,
nietwaar? Niemand van ons kent de toekomst, is het met
zoo?" '
„Natuurlyk niet," antwoordde Isabel direct. „Kom, Anna, vertel
ons wat je weet "
Anna Nilson liet haar stem tot een gefluister dalen. „Hy heeft
jullie mee naar beneden genomen, nietwaar? En toen hebben jullie
natuurlijk dat vierkante blok gezien in het midden van het vertrek,
dat net een tafel lijkt? Nou, dat is een grafsteen, Miss Isabel — en
Sir Walter Calder ligt er onder, de man die dit huis en al zyn
geheimen heeft laten bouwen. Als je nog eens beneden komt in dat
laboratorium, loop dan eens om dien grafsteen heen, Isabel. Het
lykt niet veel op een grafsteen, maar toch is het er een, en er is
een geheim aan verbonden dat alleen je vader kent, en er staan
woorden in den steen gebeiteld. Ik heb ze vaak gelezen Er staat:
„De ondergang van Calder "
„De ondergang van "
Er werd luid gebeld aan de buitendeur en Isabel zweeg verschrikt.
Anna haastte zich de kamer uit en snelde de hal in. Toen de voordeur
werd geopend, keken de beide zusters elkaar bedroefd aan.
Ze konden duidelijk de stem hooren van captain Felton-Slingsby.
„Is Miss Isabel Calder thuis? Ik moet haar direct voor èen dringende
aangelegenheid spreken."
Sir George MacAlister volgde captain Felton-Slingsby in de eetkamer.
„Het spijt me u te moeten vertellen, dat wy geen nieuws over uw
- 7 -
vader hebben. Miss Calder," begon Felton-Slingsby. „Maar ik kan u
wel verzekeren, dat we alle hoop hebben hem spoedig te zullen
vinden! U weet echter dat er intusschen vyanden op den loer liggen
om zich meester te maken van de wonderbaarlijke uitvinding, die
uw vader heeft, gedaan. Daarom zou ik u willen vragen, of u ons
uit voorzorg naar het laboratorium wilt brengen, opdat Sir George
MacAlister den aard van de toestellen kan bestudeeren die er zich
bevinden."
Isabel knikte afwezig, nog steeds denkend aan het vreemde ver-
haal dat Anna had gedaan, en ze ging de beide beeren voor naar
boven. By de deur van de studeerkamer gekomen, tikte zij uit de
macht der gewoonte aan. Direct daarop wankelde zy achteruit en
viel ontdaan in de armen van captain Felton-Slingsby, die achter
haar stond.
„Binnen," sprak de stem van Hugh Calder.
Ze herstelde zich spoedig en keek de beide bezoekers, die al even
verbaasd waren als zij, met groote oogen aan. Met moeite slaagde zy
er in iets te zeggen.
„Dat dat was vader," verklaarde zy ongeloovig, en toen zy
de deur wyd opengooide, zei ze andermaal: „Dat is vader...."
Felton-Slingsby en Sir George MacAlister staarden naar den man,
die in dekens gewikkeld by den haard zat.
„Maar maar " De verbazing van MacAlister was zoo groot,
dat hy anders niet kon uitbrengen.
Toen Felton-Slingsby zich gereed maakte om eenige vragen te
gaan stellen, maakte Sir George met zijn hand een gebaar om hem
te beduiden te zwygen. Wat hy tegen Hugh Calder zei, maakte dat
er een bijna dreigende stilte in het vertrek viel.
„Calder," snauwde hy bijna, „was jij het, die vanmorgen de Engel-
sche vloot buiten gevecht hebt gesteld?"
Er kwam een zonderlinge uitdrukking op het gezicht van Hugh
Calder. Een uitdrukking van angst streed heel duidelijk met een
van trots om het behaalde resultaat.
Er was een geagiteerde klank in zijn stem toen hy sprak.
„Vertel me om 'shemelswil wat er is gebeurd?"
„O, niet zoo veel," verklaarde MacAlister niet zonder een zweem
van sarcasme in zyn stem. „Je hebt alleen met een geluidsgolf zeven
eerste klas gevechtsschepen buiten gevecht gesteld en een aantal
vliegtuigen. Je demonstratie bewijst alleen, dat al de bewapeningen
van de wereld — die bedragen kosten welke alleen met astrono-
mische getallen zyn weer te geven — nutteloos zyn. Hoe vind je dat?"
Deze vraag had Sir George eigenlijk niet hoeven te stellen, want
het was aan Calders bleeke gezicht duidelijk te zien, wat er in
hem omging.
„Zeven schepen Vliegtuigen " mompelde hy schor. „Dan
was het een succes!"
Hy staarde in het vuur van den haard.
„Ik was bang — ik ben nóg bang," bekende hy toen. „Wat willen
jullie nu met me doen? Wat beteekenen een paar menschenlevens
vergeleken met de millioenen, die gespaard zullen worden voor de
verschrikkingen van den modernen oorlog? Zal de gevangenis en
schande het loon zyn voor de eindelooze moeiten die ik me gegeven
heb?"
„Ik zal probeeren zoo spoedig mogelyk een beslissing te ver-
krijgen," verklaarde MacAlister. „Luister eens, Calder," vervolgde
hy toen, „heb je dat allemaal gedaan om er geld aan te verdienen?"
„Natuurlyk niet," viel Hugh Calder heftig uit. „Ik zou al lang een
millioen gekregen kunnen hebben van iedere groote Europeesche
mogendheid als ik had gewild. Het geheim van het Geluid is voor
Engeland, als het alleen maar begrypen wil, dat de geringe schade
die is aangebracht, niets beteekent in vergelijking met de millioenen
die er door gespaard zullen worden.
Ik ben echter slechts een mensch en daarom wil ik, dat men my
openlijk als de uitvinder zal eeren en dat men me een paar duizend
pond betaalt als vergoeding voor de kosten, die ik in het belang
van het land heb uitgegeven. Met het wapen dat ik heb uitgevonden,
zal niemand het durven wagen Engeland aan te vallen en het zal
overal ter wereld zyn belangen kunnen verdedigen."
MacAlister en Felton-Slingsby keken elkander aan en toen zei de
eerste aarzelend:
„Misschien, als u uw verslag hebt uitgebracht op de bijeenkomst
die de volgende week te Londen gehouden zal worden "
„Dècht ik het niet," viel Hugh Calder uit. „U zegt „misschien"?
Zooiets had ik wel verwacht! Maar begryp goed. Sir George, dat er
geen alternatief is. Het is zóó gesteld, dat ik op het oogenblik eischen
kan wat ik wil. U zegt „misschien" tegen mij, terwyl ik u iets
aanbied waarvoor de heele wereld voor mij op de knieën zou zin-
ken als ze het konden krygen. Er zyn een paar menschen gestorven,
en er zyn een paar schepen onklaar gemaakt. Maar wat zou dat?
Ik geloof echter, dat ik maar een ander besluit moest nemen. Ik
moest maar wachten tot dit land in een oorlog gewikkeld is — tot
zyn groote steden tot een ruïne zyn gemaakt, en de inwoners gewond
of gedood in de straten liggen Dan zult u misschien
begrypen wat myn uitvinding waard is! Een bombardement van
één uur uit de lucht, en dan zal ik om myn eigen leven te redden
myn geheim wel moeten prijsgeven.... Zoo denken jullie, is het
niet? Dan kunnen jullie het voor niets krygen, nietwaar?"
„Wind je niet zoo op, Calder," zei Sir George sussend, doch
weinig op zyn gemak.
(Wordt vervolgd)

VIRDOOID IN Di WllDERNIS
Zooais men heeft kunnen lezen, Is er een
expeditie vertrokken naar de onbekende
binnenlanden van Zuid-Amerlka, ten
einde een onderzoek In te stellen naar kolo-
nel Fawcett, den onverschrokken Engelschen
ontdekkingsreiziger, die nu twaalf jaar gele-
den naar dit deel van de wereld vertrok en
van wien men, op een paar berichten na,
nooit meer iets gehoord heeft! Men heeft
echter de hoop, dat kolonel Fawcett nog in
leven is, niet opgegeven, en probeert daarom
al het mogelijke hem op te sporen en zoo
noodig te hulp te komen. Of dit echter nu
reeds niet te laat zal zijn? Met stelligheid is
hierop geen antwoord te geven, maar zooveel
Is zeker, dat de kansen om hem alsnog te vin-
den zeer gering zijn, daar hij in het gebied,
waarheen hij zich begeven heeft, door duizen-
derlei gevaren werd omringd...
Matto Grosso, zoo heet de streek
waarheen hij trok.
Niemand, die ooit in den ban geraakte van
dit geheimzinnige, nog geheel onontdekte ge-
bied In het Brazillaansche gebergte, kan het
ooit meer vergeten. Het is een mysterieus,
bijna sinister land, dat als het ware angst-
vallig wordt bewaakt door primitieve In-
diaansche stammen, die zoo sluw en verrader-
lijk optreden, dat men vaak reeds door hun
vergiftige pijlen Is getroffen nog eer men ge-
merkt heeft, dat er een levend wezen in de
nabijheid was.
Toen kolonel Fawsett voor den eersten
keer mededeellng deed van zijn plan om
deze streek binnen te dringen, werd hij van
alle kanten gewaarschuwd, geen- gevolg aan
dit voornemen te geven. Het zou een spel
zijn met den dood, zoo verklaarden zij, die
het weten konden, en de kansen waren zeker
duizend tegen één, dat hij nooit levend zou
terügkeeren. Maar Fawcett bleef onverzet-
telijk; het avontuur lokte hem en vrees kende
hij niet. Dit laatste had hij reeds verschei-
dene keeren bewezen. Bovendien had hij
zeker al wel twintig jaar lang geleefd met de
hoop, dit onbekende land nog eens zijn
eeuwenoude geheimen te mogen ontrukken,
om er, in het hart er van, de sporen te vin-
den van de verdwenen steden van Atlantis,
het verzonken werelddeel, dat waarschijnlijk
tienduizend jaar geleden het hoogtepunt van
zijn bloei doormaakte en dat, naar men aan-
neemt, de bakermat is geweest van de be-
schaving van Peru, van die der Maja's en
van Centraal-Amerika.
Twaalf jaar geleden vertrok kolonel Faw-
cett met zijn zoon en een jongen vriend,
Raleigh Rimmel. Volgens de door hem ge-
maakte plannen zou een tocht van ongeveer
twintigduizend kilometer hen bij het beoogde
doei brengen. Of zij er ooit gekomen zijn?
Ook dit is een van de vele vragen in ver-
band met zijn avontuur, waarop men het ant-
woord moet schuldig blijven. Zijn laatste
brief werd verzonden van een plaats, welke
hij aanduidde als „acht dagen voorbij den
versten uithoek der beschaving", en er was
sprake in van allerlei moeilijkheden en...
angsten! En terwijl zijn vrouw, zijn familie
en vrienden reikhalzend uitzagen naar nieu-
we berichten, trad er.een geheimzinnige stilte
in rondom den dapperen ontdekkingsreizi-
ger. Men hoorde niets meer van hem, en zij,
die hem gewaarschuwd hadden, begonnen
reeds overtuigd te raken, dat zij gelijk zouden
krijgen.
En toen, ongeveer een' jaar of zeven gele-
den, kwam er een trapper uit de wildernis,
die vertelde dat hij een blanke had gesproken
In een Indiaansch kamp, welke hem had ver-
teld, dat hij kolonel Fawcett was. De man
was in dierenhuiden gekleed en de trapper
had den stelilgen indruk gekregen, dat hij
tegen zijn zin door de Indianen werd vast-
gehouden. Hij had hiernaar echter niet kun-
OP LEVEN EN DOOD
EEN REEKS SPANNENDE AVON-
TUREN NAAR WAARHEID VERTELD
nen Informeeren, maar hij was er zoo stellig
van overtuigd, dat hij met eenlge ervaren
spoorzoekers uit San Paolo vertrok om een
poging te ondernemen, de ontmoetingsplaats
met den zonderlingen blanke weer op te
sporen en hem weer naar de beschaafde we-
reld terug te brengen. De kleine expeditie
vertrok, maar men hoorde niets meer van
haar, zoodat men mag aannemen, dat de leden
er van zijn omgekomen bij hun heldhaftige
poging het geheim rond kolonel Fawcett en
de zijnen op te lossen.
Intusschen bleef men steeds gelooven aan
de mogelijkheid, dät de ontdekkingsreizigers
door vijandige stammen gevangen werden
gehouden, en dit Is dan ook de reden waarom
men ook thans weer een expeditie heeft uit-
gezonden. Het zou echter wel een wonder
genoemd mogen worden, als men kolonel
Fawcett nog vond, maar indien dit gebeuren
mocht, dan zal hij zeker een ongeloofelijk
relaas kunnen doen, want er kan dan geen
twijfel aan bestaan, of hij is er in geslaagd
veel verdef- In dit gevaarlijke gebied door te
dringen dan één blanke ooit voor hem, en
dat hij dingen heeft gezien, die de wereld
met verbazing zuilen vervullen.
Zij, die kolonel Fawcett kennen, beweren
dat het zeer goed mogelijk is, dat hij nog
leeft. Hij bezat een buitengewoon groote
kennis der practische geneeskunst en daarom
achten zij het waarschijnlijk, dat hij, wanneer
?ljn leven op een moment werkelijk gevaar
liep, de Indianen heeft weten te bewegen
hem niet te dooden, doch als medicijnman aan
te stellen. Dat zij hem dan echter angstval-
lig bewaken, ligt voor de hand!
Iemand, die kolonel Fawcett eens heeft ver-
gezeld op een expeditie in de binnenlanden
van Amerika, vertelde, hoe hij zelf heeft ge-
zien, dat hij geheel , alleen, met opgeheven
handen, naar een vijandelijk Indiaansch kamp
liep. De giftige pijlen snorden om hem heen,
maar hij scheen er zich niets van aan te
trekken, en zijn houding maakte zóó'n in-
druk, dat het schieten niet alleen weldra op-
hield, maar de Roodhuiden ook binnen eenige
minuten met alles kwamen aandragen waar-
aan de expeditie behoefte had.
Bij een andere gelegenheid, toen het er
slecht voor hem uitzag, maakte Fawcett ge-
bruik van een electrische lantaarn om zijn
belagers te doen gelooven dat hij over magi-
sche krachten beschikte, terwijl hij een an-
dermaal zelfs gloeilampjes aan zijn voor-
hoofd had aangebracht die op groote, vurige
oogen leken, zoodat men hem voor een of
andere godheid hield.
Met deze en dergelijke trucs slaagde hij er
vaak in, vijandige stammen te imponeeren,
maar achter hun bljgeloovige vrees sluimer-
de dan toch altijd nog het verraad, en het is
daarom zeer goed mogelijk, dat Fawcett
daarvan de dupe Is geworden. Menige medi-
cijnman, bijvoorbeeld, zal in hem een gevaar-
lijk concurrent gezien hebben, dien hij maar
zoo gauw mogelijk uit den weg moest trach-
ten te ruimen...
Afgescheiden van de talrijke gevaarlijke
dieren, die zich ophouden In het gebied dat
Fawcett moest doortrekken — er zijn onge-
loofelijk veel vergiftige insecten en onder
anderen slangen varï meer dan dertien meter
lengte — was het grootste gevaar dat hem
bedreigde een overval, nog eer hij. kans had
gekregen contact met een onbekenden stam
tot stand te brengen. Terwijl hij door een
oogenschijnlijk verlaten streek trok, kon er
plotseling van achter iederen boom een In-
- 8 -
diaan tevoorschijn schieten met een opge-
heven bijl of konden in vergif gedoopte pijlen
van alle kanten om hem heen suizen, want
de Indianen die daar leven, hebben een ge-
heimzinnig systeem, waarmee zij elkaar kun-
nen waarschuwen wanneer er blanken of
vijanden in hun gebied komen. In de stilte
van het bosch kan men een telkens herhaald
tik-tik-tik hooren, dat denken doet aan het
geluld dat een specht maakt, wanneer deze
vogel In de schors der boomen naar insecten
zoekt. Maar in werkelijkheid is het een In-
dianenstam, die met behulp van een uitge-
holden boomstam een waarschuwing seint
naar een anderen stam. -■
In dit onbekende land wonen tientallen
verschillende stammen, die iemand den weg
versperren, en sommigen zijn kannibalen. In
een bepaalde streek wonen de zoogenaamde
stokken-gooiers, die naar iederen vreemde 'n
soort boemerang gooien met de bedoeling
zijn beenen te breken om hem daarna pas,
als hij hulpeloos op den grond ligt, te vragen
wat hij eigenlijk kwam doen.
Indien men hierbij nog voegt de talrijke,
moeilijkheden, die het terrein zelf oplevert,
dan kan men eenigszins nagaan aan hoeveel
gevaren Fawcett en de zijnen blootstonden
en... hoe gering helaas de kans geacht moet
worden, dat zij er het leven hebben afge-
bracht.
Zoo kwam het bijvoorbeeld eens voor, dat
Fawcett langs den rand van een stellen af-
grond reed, toen zijn muildier hem plotse-
ling afwierp. De kolonel kwam half over den
rand van den weg te hangen, hij wist even-
wel zijn evenwicht te bewaren en weer over-
eind te krabbelen, maar zijn rijdier stortte
in de kloof van negenhonderd meter diepte.
Vaak ook voerde zijn weg langs zulke smalle
paden in het gebergte, dat hij zijn begelei-
ders moest blinddoeken omdat zij er niet
tegen konden in den afgrond naast zich te
kijken...
Herhaalde malen zijn er allerlei berichten
ontvangen, die het aannemelijk maakten, dat
kolonel Fawcett gedood moest zijn. Onder
anderen van een Canadeeschen ingenieur, die
beweerde dat hij een revolver, een kompas
en een leeren zak, gemerkt met de initialen
van Fawcett om den hals van een bekenden
Braziliaanschen bandiet had zien hangen. Dit
is een illustratie van een der vele gevaren,
waaraan kolonel Fawcett heeft blootgestaan!
Toen hij eenmaal de beschaafde wereld ach-
ter zich had gelaten, was er geen mensch
meer waarmee hij in aanraking kwam, dien
hij nog kon vertrouwen. Dit ondervond bij-
voorbeeld ook kapitein Dyott, die eenige jaren
geleden een opsporingsexpeditie leidde. In
de hut van Alolque,-hoofdman van de Anau-
aua-lndianen, vond hij een suit-casp. waarvan
de hoofdman beweerde, dat hij haar van
Fawcett ten geschenke had gekregen, en een
metalen plaatje van de Londensche firma,
welke voor Fawcetts uitrusting had gezorgd.
Daar Dyott vernomen had, dat Fawcett in 't
gebied van Aloique vermoord was, vroeg hij,
hem naar de plaats te brengen, waar men
hem begraven had. De hoofdman nam toen
echter zoo'n dreigende houding aan, dat
Dyott en de zijnen de vlucht moesten nemen
om niet gedood te worden...
Twaalf jaar is een lange tijd. Zal de ex-
peditie, Sie thans vertrokken is, meer succes
hebben dan de vorige, en zal Fawcett als een
uit den dood herrezene in de beschaafde
wereld terügkeeren met een verslag van zijn
ervaringen dat alle fantasie te boven gaat?
— Er zijn er, die daar ondanks alles op dur-
ven hopen.,.
4-
J. ETERMAN - DE WETERI

1-2. Aan de grens bij
Roosendaal werden le-
geroefeningen in klein
verband gehouden, on-
der leiding van kolonel
C. Ph. Brückel, com-
mandant van de zesde
infanteriebrigade. —
1. Een pantserwagen
met een afdeeling mo-
torrijders gereed voor
een aanval bij Nispen.
2. Tijdends het groote
treffen in Nispen.
■ ■ .■ .
■■
VOLLE LEVEN
3. Een kijkje op de
werkzaamheden aan
den N. O. Polder. De
dijk reikt thans reeds
een half uur gaans van
Urk. — Zooals men
op de foto kan zien
wordt er links en rechts
een dijk van keileem
gestort, waartusschen naderhand het zand wordt opgespoten.
4. Z.K.H. Prins Bernhard opende de jaarbeurs te Utrecht. De
vorstelijke bezoeker in den televisiestudio. — V.l.n.r.: de heer
P. S. F. Otten, directeur van Philips, Prins Bernhard, de heer
J. v. d. Maark, die veel op het gebied der televisie heeft tot
stand gebracht.
5. Ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan van de schiet-
vereeniging ,,De Oude Rijn" te Oudenrijn werden nationale
schieiwedstrijden gehouden. — De burgemeester van Ouden-
rijn lost het eerste schot.
6. De dirigent Arturio Toscanini zal In ons lancl eenige con-
certen geven. — De dirigent komt voor het gebouw Excelsior
te Den Haag aan, waar hij met het Residentie-orkest zal
repeteeren.
7. Een gezelschap Schotsche jongelui brengt een bezoek aan
ons land. — De Schotten te Rotterdam.
(Photos Pol.)
1-3. Feijenoord-Heracles 4—1,
om het kampioenschap van Ne-
derland. — 1. Tijdens een corner
op het doel van Heracles. 2. Een
botsing voor het doel van Heracles.
3. Een fraaien voorzet van Linssen
kopte Vente onhoudbaar In, waar-
door de stand op 4—1 kwam.
4. Een kijkje tijdens den inter-
nationalen dames-hockeywedstrijd
Nederland-Duitschland, te Bussum
gespeeld en door onze dames
met 1 —2 verloren. — Een Duit-
sche aanval wordt door de Neder-
landsche speelsters onschadelijk
gemaakt.
DE WERELD VAN DE
^
m.**
5. De K.N.J.V. hield in de om-
geving van Den Haag een jacht-
rit. — Na een vermoeiende jacht
zoekt de meute verkwikking in
den vijver nabij de kill, gelegen
op het landgoed Duinrel.
6-7. In het Olympisch Stadion
te Amsterdam vond de inter-
nationale hockeywedstrijd Ne-
derland-België plaats. De uitslag
was 3 — 2 voor Nederland. —
6. Het moment, waarop de Bel-
gische back den bal in eigen
doel slaat. 7. De Roos scoort
het eerste Hollandsche doelpunt.
[Photos Po/,)

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND
16 MAART
OPLOSSING KRUISWOORDRAADSEL
r-i
Q VEL 1 M G
E L__JE [ : i
vl J D A G s T E P
E M
-< E LflS rri 1
letZ ^ Jv t E Q E M
G E V A A 0 1'""' -3 K
A E m • n M O T l E
« E M S T Ai L r ^^ L
■PVPI mam M PW t ^i«^i
f E i:.^.-:'-J M m ö t... a ■: •4
1" A V E R N A L E ^1
OPLOSSING
MUURRAADSEL
E
T E
TEL
STEL
STEEL
[STEKEL
LEEST
L | E S T
LES
L 5
S
OPLOSSING
PUNTEN
RAADSEl
K
A
L L
T •-
U E
G
OPLOSSING
HONINGRAATRAADSEL
■P V Ä v ä V s
Li, ö ►I. 0 ^ @ 3
r^ V A T Ä 1
r^ 0 A © ^ © ►H
t^ ^ A S A V 3
►^ 0 ►1. © A 0 3
L s e
?i J « ^
I
E
OPLOSSING
TOOVERDRIEHOEK
o c T e O O l
c E R i U M
T R A M T
R 1 n G
O U T
O M
1
E
53
u
D
P O
E O
i v E n
v
R I
V E
E O
E
OPLOSSING
ONZE
FILMPUZZLE
INVULRAADSEL
Lachen
CenOog
Steward
legaal
Inbfengen
eerder
LESLIE
HOWARD
GEÏLLUSTREERD KRUISWOORDRAADSEL
In ieder vakje moet de eerste
letter ingevuld worden van hetgeen
de teekeningetjes voorstellen. Te-
zamen vormen deze letters woor-
den van de volgende beteekenis:
Horizontaal:
2. betalingsbewijs
5. voorzetsel
6. familielid
12
7. daar
9. en dergelijke (afkorting)
10. reeds
11. handvat van vele voorwerpen
14. rund
16. muzieknoot
17. plaats in Gelderland.
Verticaal:
1. speelgoed
LETTERPARENRAADSEL
3. familielid
4, knaagdier
6. dwaas
7. lyrisch gedicht
8. inzinking tusschen bergen
9. plaat
11. te betalen bedrag
12. plechtige bevestiging
13. huid.
De letlerparcn, juist ingevuld in
liorizonlale richting, vormen woor-
den van de volgende beteekenis:
1. het aanhoudend loopen
2. wel bekome het u
3. bedriegerij
4. verdorven
5. wettig verklaren,
Letterparen: be, ec, en, si, ht,
cc, pr, dr, ht, lo, it. op, ge, os, og.
Bij goede invulling vormen de
letterparen in de middelste rij van
boven naar beneden gelezen den
naam van een gemeente in de pro-
vincie Utrecht,
LOGOGRYPHE
18, 4, IS — jongensnaam
17, 2, 14, 11, 4, 3, 16, 8 =: voorexamen
9, 7, 23 = klein soort paard.
20, 13, 25, 5, 19, 8 = in de zon liggen.
1, 15, 6, 1, 21 — Nederland over zee.
12, 10, 22, 17, 24, 5 = doen zitten.
Het geheel bestaat uit 25 tetters en is een uit-
drukking.
Niets
dunk •-
RUITENRAADSEL
Te beginnen by en
in Üe richting van de
pijltjes woorden in-
vullen die beteeke-
ncn:
1. drank
2. tegen
3. familielid
4. nobel
5. restant
6. deel van een
schip
7. roem
8. keer
9. vervoermiddel
10. buitenste omtrek
van eenig voor-
werp
11. verbindingslyn
12. genoeg gekookt
13. twee by elkaar
behoorende din-
gen
14. bergplaats
15. verdriet
16. kleur.
VERANDERRAADSEL
— kaap
rente -
- stel
vent.
lier laat mand —
In c!k van bovenstaande woorden moet één letter
door een andere vervangen worden, zoodat de woor-
den een andere beteekenis krijgen. De nieuw in-
gezette letters vormen den naam van een bekend
oud-Hollandsch schilder.
ONZE FILMPUZZLE - CIRKELRAADSEL
Vul van buiten naar binnen
woorden van de volgende betee-
kenis in:
1. bezwijming
2. lid van een rechtbank
3. voorstander van alge-
meene maatschappelijke
'gelijkheid
4. kind van het vrouwelijk
geslacht
5. schenking
6. binnenkomst
7. verkiezing
8. in beweging brengen
9. verkeerd
10. aideeling in een krant
11. afstand
12. iemand uit Hongarije
13. niet zeker van iets
14. grapjas
15. aanbieding van koop-
waar '
16. kunnende gebeuren
17. aanstoot geven
18. niet bewaren.
Bij juiste invulling ont-
staat er van 1 tot 18 de
naam van een jeugdigen
filmster.
Wij stellen een hoofdprijs
en tien filmfoto's beschik-
baar om te verdeelen onder
de goede oplossers. Ant-
woorden in te zenden vóór
6 April aan Dr, Puzzelaar, Galge-
water 22, Leiden, Op enveloppe of
briefkaart a.u.b. duidelijk vermel-
den: Filmpuzzlc 6 -April.
Deze puzzle kan tegelijk met de
andere ingezonden worden, doch
liefst op een apart velletje papier.
- 13 -
V 'S
DE PRIJSWINNAARS
De hoofdprijzen konden deze week worden
toegekend aan:
mevrouw H. Gruson, Amsterdam;
mejuffrouw G. Hofstede, Driebergen;
den heer V. Wijnen, Asten;
den heer Bljsterveld, Groningen;
den heer T. Soetermans, Amsterdam.
De troostprijzen vielen ten deel aan:
mevrouw Peters-Liepertz, Nijmegen;
mevrouw H. E. Keppels-v. d. Sigtenhorst,
Nijmegen;
mejuffrouw G. Hofman, Hengelo;
mejuffrouw R. ten Hope, Schiedam;
mejuffrouw J. v. d. Velden, Milllngen;
mejuffrouw T. Sonders, Rotterdam;
den heer F. Louer, Tilburg;
den heer H. T. A. Mulder, Groningen;
den heer M. P. Bijl, Middelburg;
den heer C. Kooiman, Nijmegen;
den heer B. J. v. Delft, Haarlem;
den heer J. Peters, Kekerdom (Gld);
den heer P. C. van der Gaag, Schiedam;
den heer L. v. Egerschot, Almelo;
den heer M. Versteegden, Helmond;
den heer J. L. Plaatzer, 's-Gravenhage;
den heer M. Verzett, Gennep;
den heer H, ter Hofstede, Ootmarsum;
den heer J. Weber, Rotterdam;
den heer L. Pellicaan, Amstelveen.
De hoofdprijs van de „Filmpuzzle" werd
gewonnen door:
den heer S. Smit, Lelden.
De troostprijzen werden verworven door:
mevrouw W. Eygendaal, SchiÄdam;
mejuffrouw A. Appeldoorn, Middelburg;
mejuffrouw T. de Greef, Woensel;'
mejuffrouw M. Echebus, Rotterdam;
den heer H. C. Spitters, Breda;
den heer J. Oord, Glanerbrug;
den heer F. Lesueur, 's-Gravenhage;
den heer Th, Putters, Schiedam;
den heer B. H. v. Duyker, Amsterdam;
den heer J. Heil, Den Helder.
ONZE PRIJZEN.
Voor goede oplossingen op iedere
puzzle, rebus, probleem, enzoovoort,
stellen wij een prijs van j 2.50 be-
nevens vier troostprijzen beschik-
baar. In totaal dus deze week
5 prijzen van ƒ 2.50 elk en
20 troostprijzen.
DE OPLOSSINGEN
op de in dit nummer voorkomende
puzzles, enzoovoort, gelieve men
vóór 6 April in te zenden aan Dr.
Puzzelaar, Galgewater 22, Leiden.
Op enveloppe of briefkaart vermelde
men duidelijk:
Oplossingen Zoek en Vind 6 April.

Toen in 1919 Polen ten gevolge van de vredesverdragen een
zelfstandige staat werd, kreeg het ook een uitgang naar
zee, den zoogenaamden corridor. De haven die In dit ge-
bied lag, Danzig, kwam evenwel niet onder Poolsch bestuur,
doch werd een vrije, dat wil zeggen zelfstandige, stad. Daarom
besloten de Polen zelf een eigen haven te bouwen en dit deden
ze in het visschersdorp Gdynia. Zij hebben succes met hun
onderneming gehad: waar vijftien Jaar geleden slechts een
armzalige nederzetting bestond met wat houten visschershutten
en negentien „werkelijke" huizen, strekt zich nu de modernste
stad van Polen uit, een haven van internationale beteekenis
en met bijna honderdduizend inwoners! Nog steeds groeit de
stad en nog steeds neemt de beteekenis van de haven toe, zoo-
dat zij een zware concurrent voor Danzig is geworden. Als be-
wijs een paar cijfers: in 1931 had Gdynia 32.000 Inwoners en
slechts drie vischrookerijen, terwijl 3610 schepen de haven
binnenliepen. In 1936 waren deze cijfers: 81.000 Inwoners en
5682 schepen.
In 1926 werd Gdynia door de Polen als oorlogshaven ingericht
en sedertdien steeds uitgebreid. Ook als overlaadhaven voor
steenkolen krijgt het steeds meer beteekenis.
Vooral de laaste vijf jaar is Gdynia een haven van wereld-
beteekenis geworden. Niet het minst heeft daartoe bijgedragen
de directe verbinding met Amerika, die door zeer moderne
stoomschepen wordt onderhouden. Er is eveneens een Poolsch-
Zweedsche lijn ingericht op Stockholm.
Een groot deel van den Poolschen handel vindt op het
oogenblik over Gdynia plaats. Vele van de Poolsche fruithande-
laars hebben zich dan ook in Gdynia gevestigd, terwijl er
tevens veel buitenlandsch kapitaal is geïnvesteerd. Er bevinden
zich hypermoderne koelhuizen, rookerljen,- conservenfabrieken
en ook een meteorologisch observatorium.
Sedert enkele Jaren is men nu ook bezig, Gdynia als toeristen-
centrum aantrekkelijk te maken. Niet ver van de haven heeft
men bijvoorbeeld een reusachtig strandbad aangelegd, terwijl
er reeds drie groote Strandhotels met ongeveer duizend kamers
zijn verrezen, die in de zomermaanden steeds goed bezet zijn,
en van jaar tot Jaar meer aanvragen krijgen.
Gdynia heeft dus waarschijnlijk een goede toekomst
voor zich.
5. Een nieuwe graansilo té Gdynia,
die tienduizend ton kan 'be-
vatten.

Maria Staart op 't
schavot.
LES PERLES DE LA COURONN
Een film, geschreven, geregisseerd en gespeeld do
SACHA GUITRY
Jean Martin \
Frans I /
Napoleon III )
Fran^oise Martin J
Sach
Maria Stuart ' Jacqueline U
Josephine de Beauharnais )
Adjudant van den Engelschen koning
Hendrik VIII
Catherina de Medici in 1560
Keizerin Eugenie in 1914
Mary Tudor \
Koningin Elisabeth / ...
Koningin Victoria )
. . .Lyn H|
Marguerite
* i
. Yvette
Madame Dubarry Simone
Generaal Bonaparte J. L. Bi
Napoleon I in 1815 E.
Een fabrikant uit Marseille
Tijd van handeling; 1518-1937.
Plaats van handeling: Parijs, Rome, Marseille, Londen,
China, Perzië, Abessinië.
Een film in de Fransche, Engelsche en Italiaansche ta
een Nederlandsch gesproken commentaar.
De „King's State Crown" van Engeland draagt als grootste
vier magnifieke paarlen van zeldzame waarde, waaraan een
derlijke geschiedenis verbonden is.
Deze geschiedenis begint te Florence met de geboorte van Cai
de Medici, de dochter van Lorenzo de Medici en Madeleine de I.
d'Auvergne. Het toeval wilde, dat op denzelfden dag te Fontaim
Hendrik van Orleans, zoon van Koning Frans I, werd geboren, dl
Catherina de Medici tot vrouw zou krijgen. De jeugd van Hendrl
Orleans was echter heel wat gelukkiger dan van Catherina, wi
boorte haar moeder het leven kostte en die ook kort na haar
op de wereld haar vader moest verliezen. Het jonge weesje wei
haar oom, Paus Clemens VII, toevertrouwd, die het kind in een k
liet opvoeden.
Nauwelijks was Hendrik van Orleans acht jaar ""^ ^UfiUttiMÊtt
reeds om te zien naar een passende echtgenoot». Aanvankelijk
hij onderhandelingen aan met Hendrik V|ll van Engeland, datr
niet ongenegen was zijn dochter aan den toekomstigen Franschen
tot vrouw te geven. Fran^. I veranderde achter van opinie an da^
zijn zoon een aanzoek bij den Paus om da hand van Cathe
Medici, een aanzoek, dat gaarne geaccepteerd werd.
Toen had echter een jonge Italiaansche edelman den euvele
om de oogen op te slaan naar de Jeugdige Catherina. Om h«
de toekomstige Fransche Kroonprinses verwijderd te houden, x
Paus hem weg met de opdracht om vijf paarlen te zoeken, die
en kleur «n grootte geheel gelijk moesten zijn aan,de twee paare
de Péus hem ter hand stelde. De jonge Italiaan aanvaardde deze < p
in de hoop, dat, indien zijn zending met succes bekroond zou
hy de gunst van den Paus zou mogen verwerven en (oettemm
krijgen voor een huwelijk met Catherina. En het gelukte. hem ini
na een jarenlange omzwerving, door. China, langs de Perzisch
door Abessinië en Spanje, de vijf paarlen bijeen te krijgen. 3
terugkeer echter wachtte hem een wreede ontgoocheling: Cil
i was hem vergeten I
Misschien was het hem een troost, dat Catherina bij het kört
plaatsvindende huwelijk een halssnoer droeg mei de zeven paarlet,
| van hij er vijf in liefde bijeengezocht had. De ontmoeting van d
' jonge Koningskinderen had te Marseille mei veel pracht en praa
l Jaren vergingen. Koningen en Koninginnen volgden elkaar
Frankrijk werd Maria Stuart Koningin van Frankrijk aan d» zi,rf
Frans II. Catherina de Medici schonk haar schoondochter bij het n
'het paarlsnoer. Maria Stuart beging echter de onvoorzichtigh ^
vtcapeo van Engeland met dat van Frankrijk ie vereenigen, d.t«
symbolisch willende aanduiden, dat zij nimmer haar aanspraken o
Engelschen troon had opgegeven. Daarmede had zij zich echte
den haat van Koningin Elisabeth op haar hals gehaald. Toen sil* r
selingJFrans.il, Uit was bet met de macht van Maria Stuart. Na '
dagen den wüten rouw gedragen te hebben, vertrok zij naar Sb
en begon de tragedie van haar strijd met Koningin Elisabeth, die ^i'
met haar gevangenname en onthoofding. Tijdens de terechtstelling
gen drie dieven haar kamer binnen en roofden het beroemde h li
In een kleine kroeg verdeelden zij den bult. De aanvoerder »
bende behield prie van de zeven paarlen voor zich en wist er n«
ontkomen. Zijnxhcslde handlangers werden echter gegrepen, te«
paarlen nog op he\ gevonden werden. Zoo kwamen vier van d-
paarlen in het bezie, van Koningin Elisabeth, dié deze wegsloot I
juweelenschrijn met dubbelen bodem. In 1887 vond Koningin ^
zuiver bij toeval, deze paarlen en zij gaf opdracht deze In d?
aan te brengen, waaraan men ze heden tén dage nog kan beWoi»
Wat WM er echter van de overige drie
paarlen terechtgekomen? Langen tijd is dit
een groot raadsel geweest, totdat Sacha
Guitry, deels afgaande op authentieke ge-
gevens, deels steunend op. zijn vruchtbare
fantasie, de geschiedenis van deze drie
paarlen ontdekte. En deze geschiedenis
vormt nu het tweede deel der film.
Een van de drie paarlen verloor de.dief
bij het dobbelspel aan een jongen Engel-
schen Lord, waarna zij meer dan drie
eeuwen als een kostbaar bezit door diens
nakomelingen werd bewaard, totdat in
onze dagen werd vastgesteld, dal ... deze
paarl valsch was.
De tweede paarl geraakte In handen van den,galanten rran-
schen Koning Hendrik IV, die haar schonk aan Gabrielle
d'Estrée. Daarna bleef, deze paarl jarenlang aan het Fransche
Hof en kwam ten slotte in hei bezit van Madame Dubarry.
Deze verloor bij de Fransche Revoluü«, behalve haar hoofd,
ook de paarl. Door een toeval kwam dezelfde paarl in het
bezit van Napoleon, die haar aan Josephine de Beauharnais
tén geschenke gaf. Haar dochter vond later de paarl, droeg
haar over aan haar zoon Louis, den lateren Napoleon III, die
op zijn beurt de paarl aan zijn vrouw, Keizerin Eugenie,
schonk. Déze laat haar ten slotte in 1914, wanneer de wereld-
brand is uitgebroken, acher in oen kerk te Burgos, waar zij
kwam bidden voor de strijdende soldaten in Frankrijk. _
De derde paarl was een nog grilliger lot beschoren. De diei
had getracht er de gunst van oen Engelsche dienstmaagd mede
te verwerven. Sedertdien scheen deze péarl sleeds gedoemd
om in. Ilefdesaangelegenheden verwikkeld te worden. Steeds
opnieuw was er weer een man, die zich het bezit er van ver-
zékerde om er den-hals van een vrouw mei» ie tooien. De
vrouwen waren Jong en schoon, wanneer .zij de paarl ver-
wierven; ouderdom en daarmee gepaarde gaande nooddruft
noodzaakten hen steeds om zich van het kostbare kleinood te
ontdoen. Zoo moest ten slotte ook onlangs eèn oude vrouw
de paarl op een publieke valling te Parijs brengen, waar een
fabrikant uit Marseille haar ontdekt en koopt De fabrikant
scheepte zich in aan boord van de „Normandle", doch...
deze paarl valt In zee.
„Paarlen van de kroon" is geen historisch werk, maar een
origineel filmspel vol speelsche fantasie, bedacht door den ge-
nialen Franséhen auteur Sadha Guitry.

fauKiïJty
t'^'
*
y'..A
HMH9
V
u^ui
Bijna alle slangen leggen eieren, en het i, du, geen wonder, dat de in Europa
meest voorkomende slang, de onschuldige ringslang, het ook doet
Zoon slangenei is tamelijk klein en bovendien is het wanneer het gelegd wordt
nog kleiner dan nadernand, daar het in groot, mate de eigenschap bezit water op
te nemen en daardoor op te zwellen.
De ringslangen leggen hun eieren In de buurt van water. Dat is ook logisch,
want W voelen zij zich in hun element. Ze zijn ware meesters in het vangen
van kikvorschen en visschen. Zij kunnen uitstekend zwemmen en de pasgeboren
ringslangen kunnen dat ook dadelijk. Het kan den jongen slangetje, trouwens nfet gauw
LI uu 000 - Da8r0m " het ^ 00,t duide,i J k ' ^" r O'» «*• «'«ran In
dikke ballen van tien tot twintig stuks onder vochtig mos of nat loof vlak bij de
oevers van meren en poelen worden gelegd. De moeder-slang bekommert zich
dan verder niet meer om het wel van haar kinderen, wier grootste vijand een lang.
droogteperiode is, waardoor zij verdrogen.
De zon neemt de taak op zich de eieren uit te broeden. Zij worden In het voor-
jaar gelegd en in den zomer komen zij uit. Hoe dat gebeurt laat onze Interessante
serie toto s zien.
Het opmerkelijkst, is. dat de pasgeboren slang, die nog maar heel klein Is. direct
•en volkomen zelfstandig wezen is. Wanneer men haar aanpakt, blaast zij zich
heelemaal op, onder het ultstoot.n van een vervaarlijk gesis. Ze is dan echter niet
gevaarlijk want de ringslangen zijn niet giftig. Zelfs wanneer zij zou bijten, kan dat
nog geen kwaad. Na de geboorte neemt de jonge ringslang een paar dagen rust
dan krijgt zij een nieuwe J,uld en gaat zij op de jacht. Eerst eet zij nog allerlei
kleine dieren, maar weldra Is zij zoo groot, dat zij zich van denzelfden bult meester
maakt als de oude dieren. •
1. Da geboorte van da ringslang
kondigt sich aan door twee
▼UJnuohazpe sneetjes in het
al. Ächter hat ai ligt ar aan,
dat raada uitgekomen ia.
2. Langzaam komt ar aan dekseltje
naar boven.
3. Dan komt da kop van da slang
tevoorschijn, terwijl ar drup-
peltjes eiwit naar buiten loopen.
4. Da slang schrok van dan foto-
graaf an trok zich terug. Nu
probeert zij het op aan and.r
plekje nog eens.
5. Snel komt zij nu naar buiten
glijdan.
6. Da slang is geboren. — Het is
eigenlijk niet te galoovan, dat
deze slang van 18 cm. lengte
alt aan ai van 272 cm. langte
is gekomen!
•
teWä,.
an mms
.., ooor Kedereee
IN HET LAND DER BLINDEN...
Alle echtgenooten zijn blind
en alle vrouwen zijn geluk-
kig In Vetrenlk, Yoegosla-
vlê, «en modeldorp door wijlen koning
Alexander gesticht voor oorlogsbllnd.n.
Negen Jaar g.leden schonk de regee-
ring lederen man een huisje, verschei-
dene aren grond en een uitrusting om
•en boerderij te beginnen. De koning
meende toen, dat er waarschijnlijk wel
meisjes te vinden zouden zijn, die met
h«n wilden trouwen. Er werden adver-
tenties In de groote couranten geplaatst,
•n het bleek, dat er tweemaat zooveel
meisjes op de advertenties antwoordden
als er mannen waren. De meesten van
hen sagen er bovendien heel aardig
uit...
Van'n langen verlovingstijd was geen
sprake. Dr. Ramadanovltch, burgemees-
ter van het dorp, bracht de paartjes
naar de kaoel en zegende hun huwe-
lijken In.
De regeering zorgde er voor, dat
alle producten uit Vetrenlk een afzet-
gebied hadden, en heden ten dage Is
dit dorp een der welvarendste van heel
Yoegoslavlë. Er heeft geen enkele
scheiding plaats gehad, en de gemeente
heeft zich, door geboorten, reeds met
honderd zielen uitgebreid.
WAT IS HET GROOTSTE GETAL?
N
(atuurlijk, men kan zooveel
cijfers achter elkaar schrij-
. ven als men wil, en men
kan dit dan een getal noemen, maar
men moet hierbij bedenken, dat cijfers
allèèn eigenlijk niets beteekenen. Vijf,
bijvoorbeeld, heeft op zichzelf geen be-
teekenls; alleen wanneer wij spreken
van vijf rfppels of vijf voorwerpen van
een of alraere soort, krijgt dit getal pas
werkelijk beteekenls voor om.
Wat Is dan echter, in dien zin dus,
het grootst denkbare getal? Om hierop
een antwoord te kunnen geven, dienen
we allereerst *e bedenken, dat wij ons
thans eenlg denkbeeld kunnen vormen
van de grootte van het heelal, hetgeen
het grootste is, dal er bestaat, en van
het electron, het kleinste „voorwerp",
waarvan wij iets weten. Indien wij ons
het heelal nu volgepropt denken met
electronen, dan kunnen wij ons op die
manier het grootst denkbare getal voor-
stellen. Wanneer nu het gansche heelal
geheel gevuld was met electronen, die
vlak naast elkaar lagen, en we telden ze, dan
»ouden we een getal krijgen dat we moesten
schrijven als een 1, gevolgd door 110 nullen. Na-
tuurlijk Is dit getal slechts denkbeeldig, want het
heelal Is niet volgepropt met electronen, maar
in leder geval geeft dit voorbeeld een idee van
een zeer groot getal - hel grootste dat wij ons
In verband met iets anders kunnen voorstellen.
HOE EEN WATERVAL BEVRIEST.
anneer wij een waterval zich naar
beneden zien storten, kunnen wij ons
W
moeilijk voorstellen, dat deze kan
bevriezen. Maar zelfs machtige stroomen, zooals
de Niagara, zijn bij verschillende gelegenheden
door vorst tot verstilling gedoemd geworden.
Dit gebeurde doordat er zich "in de rivier IJs-
schotsen vormden, die zich tot een dam op el-
kaar stapelden en zoodoende den watertoevoer
naar den val stremden. Wanneer dit proces een-
maal is begonnen, wordt de dam hoe langer hoe
grooter, zoodat er op het laatst maar zeer weinig
water passeeren kan, dat eigenlijk slechts min of
meer naar beneden druppelt. Deze droppels kun-
nen gemakkelijk bevriezen, en hetzelfde is dan
het geval met het water dat langs die droppels
naar beneden loopt. De bevroren droppels wor-
HtT RIMSO SOP I* VtTTER.WERKIAMER
SN lAN6t* BV-'JVENO.t>».N IH TOT NU,
.TOE OOIT MET ZEEPPOEDERS;
BEREIKT HïBy—; — ;>.
- ' ^ EN ZOVEEL SOP\
MtT ttN PAKJE '-
OVERVETTE RlHS©
DAT 1% CEWELDl©
ZUINI6/r
EN IS HET WAAR. DAT JE\
HETZELFDE SOP WEER L-
VOOR HET GEKLEURDE 1
V ^ GOED SOEP KUNT GEBRUIKEN
GEBRUIKEN
r ZE»CER. IK DOE MET efu\_\\
PAKJE RINS O DE HELEWA£\\\
,yO0R S PERSONEN^ '^
J?&
den dus hoe langer hoe grooter, ze vormen op
het laatst hooge ijsmassa's, die ten slotte den
grond bereiken. Hierdoor lijkt hel, alsof de water-
val zelf bevroren Is, maar dat Is eigenlijk niet
gebeurdl
NIETS NIEUWS ONDER DE ZON1
De automaten, die wij thans zoo vaak
voor winkels en In openbare lokalen
zien opgesteld, zijn eigenlijk In het
geheel geen nieuwe uitvinding, zooals men mis-
schien zou kunnen denken. De uitvinder er van
was waarschijnlijk een ze-
kere Cteslblus, die om-
streeks 200 jaar v. Chr.
leefde.
Naar men zegt, zouden
de eerste automaten ge-
bruikt zijn in Egyptische
tempels om gezuiverd wa-
ter af te leveren aan de
geloovigen, die dit voor
den eeredlenst noodig .
hadden. Men moest hier-
toe vijf drachmen in een
gleuf gooien, waarna er.
WtL.lOIETS )
e IK MOS.
IT 6E
f EN DAN WOR0T M'JN 6OE0 IN HE ^
tRINSO SOP VEEL WITTER PAN
hET GEWONE ZEEPPOEOERS.Q
P
R DE VOLGENOE KEER GA)
IK. OOK RIN»0,'~
. GEBRUIKEN/.
/
K , Ätr;:Ä R d h,,oiu,fe - p - h -
want Rlnso w^. de w »»machlne,
»e worden y Co1o.T. ,mine, ( " bru " < •
wideren e, të^l'^T"^'-
gekend korte tijd. Ten. L.- t ' u '" on -
werk« R|„.o t^". "•>" ^ ui «erst
Ärr^^Ä m " en
* ft," pB,< Je Rinse ii het
mogelijk, om do volledige
"'• nd ert>«lfuur»olrnM|

Er waren heel wat menschen, die Ro-
bert Steven voor een ander type hiel-
den dan by in werkelijkheid was. De
meesten beweerden altijd, dat je geen reke-
ning met hem kon houden, althans niet met
zijn opvattingen, omdat hij eigenlyk geen
mensch was, doch een boekenwurm, en dan
nog een boekenw^urm uit een heel oude
editie van het Corpus Juris; een soort for-
mule, opgebouwd uit processen, pleidooien
en precedenten — kortom: een bewonderaar
van de doode letter der wet. En ze beweer-
den nog meer van hem, en het was allemaal
even weinig vleiend voor zijn mensch-zyn
in het hierboven bedoelde opzicht.
En toch — tóch was er iets in Robert
Steven, dat het de moeite waard deed zyn
van meening met hem te verschillen. Wat
hef precies was, wist geen mensch, behalve
ik en ik probeerde tevergeefs de anderen
tot het inzicht te brengen dat er onder den
ouden boekband en het vergeelde schutblad
tóch een vonk gloeide, die van Robert Ste-
ven een man maakte. Zelfs in de dorste wet-
boeken gloeit er een vonk, die denken doet
aan iets van primitieve kracht. En daardoor
komt het misschien, dat er zooveel men-
schen zyn, dié geen rechter kunnen zien —
ten minste niet wanneer deze in zyn toga
gehuld is — zonder dat zy moeten denken
aan een oermensch, die bezig is op sluwe
wijze een of ander wraakplan uit te werken.
Hetgeen misschien niet geheel en al onbe-
grijpelijk is, want zelfs hermelijn is de huid
van een wild dier.
Het was eigenlyk niet meer dan logisch,
dat ik Robert Steven anders zag dan de
meeste menschen, want ik kende zijn broer,
en dat deden de anderen niet.
Er was een zonderlinge gelykenis tus-
schen Robert Steven en zyn broer Jack. Ze
leken op elkaar zooals een versehe erwt lykt
op een gedroogde, en soms moest ik dan ook
by mezelf denken, dat wanneer Robert een-
zelfde leven geleid zou hebben als zyn broer,
het heel moeilijk geweest zou zijn hen uit
elkaar te houden....
Maar behalve een gelykenis, was er ook
een tegenstelling tusschen Robert en zijn
broer. Jack had geen grein eerbied voor de
wet; integendeel, en dat was dan ook de
oorzaak dat hy op een gegeven oogenblik
geen dag langer in Engeland kon blijven,
zonder gevaar te loopen in de gevangenis
terecht te komen. Het was zooals hy zei,
terwyl er een snelle glinstering in zijn oogen
schitterde: je kunt geen jaren in het meest
onbeschaafde deel van Mexico wonen, zon-
der dat dit invloed uitoefent op je opvat-
tingen!
Men kon hen byna altijd tezamen zien,
toen Jack in Engeland vertoefde, want Ro-
bert voelde een zekere mate van verantwoor-
delykheid voor zyn broer. Met zijn arm door
dien van Jack gestoken smeekte hy hem, er
toch aan te denken, dat Wet en Gezag altijd
geëerbiedigd diende n te worden, en dat het
iemand altyd opbrak, wanneer hy dit niét
deed. Wanneer hy byvoorbeeld de wet in
eigen handen nam, zooals Jack nogal eens
deed....
Waarop Jack glimlachte, maar niets zei.
En toen keerde Jack naar Mexico terug,
juist op tijd om te voorkomen, dat hy moei-
lijkheden kroeg omdat hy op een keer tegen-
over een agent die proces verbaal tegen hem
wilde opmaken — inderdaad voor iets,
wat hij niet gedaan had — de wet in eigen
handen had genomen en den agent een pak
slaag had gegeven, met de aanbeveling voort-
aan beter uit te kyken wién hy voor een
vergryp bekeuren moest. .. .
Robert en ik brachten Jack naar de boot,
en Robert had tranen in zyn oogen toen hy
afscheid van zyn broer nam. Hy hield wer-
kelijk van hein.
„Maar het is ten slotte een opluchting voor
hem en voor my, dat hy gaat," zei hy, toen
we samen naar huis terugkeerden. „Hy
houdt er zulke zonderlinge opvattingen op
na. Hy schynt bijvoorbeeld maar nooit te
kunnen begrijpen, dat iemand onder geen
omstandigheden de wet in eigen handen mag
nemen."
„Hy heeft een groot deel van zyn leven
juist daar doorgebracht, waar een mensch
nu eenmaal gedwongen is dit te doen, wil hy
den stryd om het bestaan kunnen volhou-
den," merkte ik op.
„En daardoor maakt hy de dingen juist
erger," antwoordde Robert. „Het voortdu-
rend zich beroepen op de wet, zelfs daar
waar de wet traag of zwak is, verhoogt haar
gezag."
„Ik geloof dat jy geen vinger zoudt uit-
steken, wanneer ze je wilden doodschieten,
alleen om de wet een goede kans te geven
zich te laten gelden," merkte ik eenigszins
spottend op. „Wat voor zin heeft de wet,
als er geen sancties bestaan? En in Mexico
is iedereen tot op zekere hoogte zyn eigen
wetgever! Je moet daar weer terugkeereh
tot de oerprincipes van het recht, of je wilt
of niet."
„Men kan de oerprincipes van het recht in
een geordende samenleving niet meer dul-
den," antwoordde Robert.
„Dat ben ik niet je eens."
Robert keek my aan.
„Je bedoelt, dat ze in Mexico niet gecivili-
seerd zyn?"
„Juist. Althans in sommige streken niet!"
„Maar ze hebben er toch rechters en een
rechtssysteem? Jack heeft me dat zelf ver-
teld."
Ik moest glimlachen en liet Robert in den
waan, dat ik niets op zyn bewering wist te
antwoorden. Maar wat beteekenen rechters
en een rechtssysteem wanneer zij niet wer-
ken? Daarginds in de wildernissen beweegt
de arm van de wet zich zoo langzaam, dat
zelfs een doode er nog gemakklyk aan ont-
komen kan! Maar de „vrye justitie" groeit
en tiert er des te weligeh En Robert zou dit
wel merken. Hy zou het zelfs zeer gauw
merken.
Het duurde zes maanden eer ik hem terug-
zag, en dit gebeurde terwyl ik zat te lunchen
in een bekend restaurant in het West End.
„Je bent juist degeen, dien ik graag ont-
moeten wilde," zei hij.
Er was iets vreemds aan hem, maar het
vreemde was voor my niét, dat hy in de rouw
was. Ik keek hem onderzoekend aan, maar zei
niets. Robert nam naast me plaats en legde
een actentasch, waarin ook een dik wetboek
moest zitten, op den stoel tegenover zich.
„Heb je het al gehoord?" vroeg hy.
20
„Ik heb niets gehoord," antwoordde ik
verbaasd.
„Jack is dood."
Hü sprak heel kalm, maar het was hem
duidelijk aan te zien, dat hy heimelijk leed.
Maar toch was dit nog niet het verschil, dat
er over hem gekomen was.
„Dat is verschrikkelijk Hoe is het ge-
beurd?"
„Hy werd gedood — vermoord," zei Robert
met vaste stem.
„En de moordenaar?"
„Die loopt nog vry rond."
Ik zag nu opet?ns, wat er aan Robert ver-
anderd was. Hy zag er jonger uit, ondanks
den schok dien de dood van zyn broer hem
gegeven moest hebben. En wel, er was
ook nog iets anders. De zachte blik, die er
vroeger altyd in zyn oogen was geweest, was
nu verdwenen.
„Ik heb nooit eerder gemerkt, dat je zoo op
je broer kon lyken," zei ik als mechanisch.
Robert haalde de schouders op. „Ik heb
een brief van een vriend van Jack gekregen,"
zei hy, „en ik wilde wel, dat je dien eens
las. Je kent het land daar."
Hy haalde een brief uit zyn portefeuille
en gaf hem my. Het was een beduimeld vel-
letje papier, twee maanden geleden uit Pain-
ted Rock verzonden. Ik had moeite het te
ontcijferen, want het leek wel door iemand
geschreven die linksch was.
De brief luidde als volgt:
„Mijnheer, deze dient om u te laten weten,
dat myn laatste partner, uw broer Jack Ste-
ven, een maand geleden is doodgeschoten by
Cow Creek door Rriggs, die bekend staat als
kolonel Cow Creek Briggs. Ze waren alleen
toen ze ruzie kregen en Briggs is een popu-
lair man hier, en hy zegt, dat uw broer het
eerst op hem geschoten heeft. Omdat hy dit
zegt en omdat ik geen recht .heb om tegen
hem te getuigen, daar ik er niet by was, leeft
hy nog. Maar Briggs liegt als hy zegt dat
Jack het eerst op hem geschoten heeft, want
als dat zoo was, zou Briggs het niet hebben
kunnen navertellen, omdat Jack nooit miste
wanneer hy zyn revolver trok, en ik weet
dat Briggs een hekel aan hem had omdat uw
broer een goudader had ontdekt even voor-
dat Briggs er zelf arriveerde! Ik heb alles
verkocht wat het eigendom van Jack was en
ik zal u het geld er van — ongeveer duizend
dollar — zenden als u me laat weten waar-
heen ik het zenden moet. Hoogachtend Dick
Murphin."
P.S. Het spijt me, dat uw broer dood is.
Het was een aardige kerel en ik hield van
hem. Ik wou zoo graag dat ik er by was ge-
weest, zoodat ik tegen Briggs kon getuigen.
Dan zou hy zyn verdiende loon krijgen en
zouden ze hem ophangen. Een brief aan het
adres dat hierboven staat, zal altijd in myn
bezit komen. D.M."
Ik legde den brief zonder iets te zeggen
voor Robèrt neer. In mijn gedachten zag ik
de uitgestrekte vlakten van Mexico; de grjjs-
groene struiken; het dunne, verdorde gras;
de magere boomen, de lang-gehoornde stie-
ren en de prairie-ponies. En ik zag ook de
bergtoppen die glinsteren van de sneeuw, en
de zon, die ze des avonds bloed-rood klem de.
Ik zag de donkerhuidige Mexicanen met hun
groofe, puntige hoeden op, terwyl zy op hun
snelle paarden over de vlakten renden of
rondslenterden door de dorpen. Ik zag een
man als Dick Murphin, die moeizaam, met
een stompje potlood, woord voor woord tot
zinnen reide om het relaas van Jacks dood
aan zyn broer te sturen. En ook zag ik in
gedachten „Cow Creek Briggs", een op Wes-
tersch-snelle wyze gepromoveerde schurk,
met zyn „gun" altyd in de hand Ik zag
bovendien Jack, en ik zuchtte....
Ik sloeg myn oogen op en staarde een
oogenblik sprakeloos naar myn vriend, want
het gezicht dat ik zag was van den rechts-
geleerde, maar de oogen waren als. van
iemand, die jarenlang in Cow Creek had
gewoond....
„Wat moet ik doen?" vroeg Robert zacht-
jes.
Ik haalde de schouders op.
„Dat zou ik niet weten Wat zou je
willen doen?"
„Ik wil dien man zyn verdiende loon
geven. En daarom wil ik jouw
raad. Jy kent die streken...."
Ik hield hem voor, dat by met
zyn principes niets tegen
„Cow Creek Briggs" zou
kunnen beginnen.Erwas
immers geen bewys.
„Hy heeft Jack gedood en verdient gestraft
te worden."
„Maar hy beweert, dat Jack het eerst op
hem geschoten heeft "
„Dat geloof ik niet, en dat gelooft Jacks
partner ook niet."
„Het zou toch best zoo kunnen zijn "
„Maar als die kolonel nu eens een schurk
is, die een veete tegen Jack had, omdat hy
hem net even vóór was met dien goudader?"
„Mogelijk Maar zegt die Dick Murphin
niet, dat hy populair is? Wettelijk kun je
niets tegen hem beginnen. Het is té laat daar-
voor. In Mexico is het nu reeds een verouder-
de geschiedenis! En als je er heen gaat en
de menschen laat merken wie je bent, dan
zal hy op je loeren en je neerschieten eer je
er op verdacht bent."
Robert keek een oogenblik ernstig voor
zich uit.
„Ik wil; dat hy gehangen zal worden voor
zyn daad," zei hy toen.
„Dan zal je hem zélf moeten hangen, en
dat strijdt tegen je principes."
„Dat zal ik ook niet doen," antwoordde
Robert, terwyl hy zyn actentasch opnam.
„Maar tóch zal ik zorgen, dat hy niet aan
zyn straf ontkomt!"
Ik zag, dat zyn besluit vaststond.
„Wanneer vertrek je?" vroeg ik.
„De volgende week," antwoordde Robert
Steven, alsof het de gewoonste zaak van de
wereld gold.
Inderdaad vertrok hy een week later en
twee maanden daarna kreeg ik een brief
van hem uit Painted Rock, en tusschen
de regels door las ik iets, wat de
rechtsgeleerde niet scheen te heb-
ben geweten dat hij schreef.
Hy was nog even vastbera-
den als vóór zyn vertrek.
en zonderling opgewekt. Hy zag zijn onder-
neming als volkomen wettelijk en w T as van
plan haar door te voeren alsof een of andere
cliënt ze hem opgedragen had.
Ik had gedacht, dat hij zich in Mexico niet
bijster op zijn gemak zou voelen, maar daar
liet hij niets van merken. Hy scheen zelfs
het zand,en de alkali niet erg te vinden, en
weidde uit over allerlei kleine avonturen, die
hem werkelijk plezier schenen te hebben ge-
daan.
Hij „werkte met Murphin samen", zooals
hy schreef en om kolonel Briggs niets te laten
merken, „is mijn naam niet langer Robert
Steven. Ik heet nu Bill Whiting, en als je my
schrijft, doe dit dan per adres Dick Murphin,
Arizona-House".
Zijn brief gaf my weer hetzelfde gevoel als
toen ik voor het eerst op zoek naar avontuur
de wijde wereld ingetrokken was. Indien de
omstandigheden het my dan ook niet had-
den belet, zou ik zeker naar Mexico zijn ver-
trokken om mijn vriend een handje te hel-
pen. Maar dat ging nu helaas niet
De nieuwe „partner" van Dick Murphin
schreef my bijna iedere week en ik merkte
heel duidelijk, dat de schubben der bescha-
ving langzaam maar zeker van hem afgleden.
Hy was reeds tot de overtuiging gekomen,
dat de wet, zooals hy die voorstond, een soort
plant was, die niet groeien kon in de zon-
verschroeide vlakten van het Wilde Westen.
„Ik weet zelf nog niet, wat ik hier eigen-
lijk kan doen," schreef hij op een keer, „want
de Wet kan hier niet worden toegepast. En
tóch wil ik niets buiten de wet om doen
Ik denk vaak, aan hetgeen jij over de wet zei.
Het komt my voor, nu ik hier ben, dat er wel
iets in zit. Vroeger dacht ik, dat het onzin
was. Herinner je je nog, dat je zei, dat de
zaden van de wet overal groeiden, maar dat
de Procureur-Generaal zélf de verwantschap
niet zou kunnen opmerken tusschen zijn fijne
in een broeikas gekweekte producten en wat
er hier, in de prairie, van geworden is? Er
zit heel veel waars
in.... Maar toch
zal die Briggs zijn
straf niet ontloo-
pen...."
Die brief gaf mij
veel te denken.
Het was duidelijk,
dat Robert een val
voor Briggs op-
stelde,maar ik kon
niet begrijpen, wat
het er voor een
zou zijn.
Ik heb dikwijls
reden gehad om te
meenen, dat het
leven mij niet be-
paald verwend
heeft, maar dit
keer was het ge-
uk toch wel met
my, want een paar
dagen nadat ik
dezen brief van
Robert had, gekre-
gen, kwam er een
NA EEN HEELEN
DAG HAKD WER-
KEN IS ER NIETS
ZOO VERKWIK-
KEND ALS EEN
BEETJE ZEILEN OP
HET KABBELENDE
WATER. . . .

6w^ otikü
IETS OVER GARNALEN
De vorige maal bespraken wy dat het
pellen van garnalen kan plaats vinden
in pelleryen of bij de visschers aan
huis. In het laatste geval is toezicht door
den Keuringsdienst moeilijker, dan wanneer
de garnalen in pellerljen gepeld worden,
doch er is bepaald dat degenen die aan huis
pellen, hiervan opgave moeten doen, zoodat
de Keuringsdienst wel toezicht kan houden.
Wy zeiden reeds, dat de huisvrouw de
garnalen ook ongepeld kan koopen om ze
zelf te pellen. Voor wie er het werk voor
over heeft, heeft deze manier voor, dat de
garnalen één voor één door de handen gaan
en dat de huisvrouw dus goed kan contro-
leeren of de dieren levend gekookt zyn. Dit
9161. Gekleed modcllet|e van
heel soepele Jto(. De rok bestaat
uit drie banen, het lijfje heeft een
afgerond schouderstuk en is in
verticale richting ingerimpeld.
Het schouderstuk en dr hals zijn
afgezet met een biesde in een af'
stekende tint.
Ben.; 3.40 m. van 1 m. breed.
9167. Japonnetje van zwarte
zijde, van geheel recht model. De
garneering bestaat uit Incrustaties
van groene zijde en kwastjes van
gouddraad. De hoogsluitende hals
wordt in den rug dichtgeknoopt.
Ben.; 3.25 van 1 m. breed.
9168. Voorjaarsjurkje van zijde,
bezaaid met geborduurde stipjes.
De onderaan een weinig klokken-
de rok heeft van voren een in-
gezette baan, die de noodige
ruimte geeft. Een band van taf-
zijde loopt rond den hals en
vormt van voren een vestje, dat
met knoopjes van strass wordt
gesloten.
Ben.: 3.65 m. van 1 m. breed.
Van deze modellen zijn bij de
administratie van dit blad tegen
den prijs van f 0-60 per stuk ge-
knipte patronen verkrijgbaar.
is namelijk te zien, omdat dan de staart
van het dier krom trekt. Waren de dieren
dood voor ze gekookt werden, dan trekt de
staart bij het koken niet meer krom. Het kan
dan zijn dat dit dier schadelijke stoffen en
bacteriën bij zich draagt, die gevaar voor de
gezondheid opleveren!
De schaal vormt wel een belangrijk deel
van het gewicht van het dier. Neemt men 1
K.G. garnalen (ongepeld) dan wegen deze
na het pellen nog slechts ongeveer 3 ons. De
prijs bedraagt van ƒ0.12 tot ƒ0.15 per ons.
Ongepeld kosten ze ongeveer ƒ 0.15 per K.G.,
zoo'dat ze dan voordeeliger zijn.
Bij het keuren van garnalen moet de huis-
vrouw letten op de volgende punten:
1. De staart moet krom getrokken zijn.
2. De garnalen moeten frisch ruiken.
3. De garnalen moeten mooi droog zyn,
4. Ze moeten goed van kleur zyn (niet
erg verkleurd of groen zien).
Noorsche garnalen zijn heller van kleur
en grooter dan de Hollandsche. Ze worden
hier in het voorjaar (Mei) ingevoerd en dra-
gen den naam Shrimps of Prawns. De prys
versjchilt niet veel met de Hollandsche en
bedraagt ook ongeveer ƒ 0.15 per ons.
WEEKMENU.
Maandag:: Varkensschijf, aardappelen
en knolraap; gebakken be-
schuit met bessensap.
Dinsdag: Filosoof; rödgröd met va-
nillesaus.
Woensdag: Potage ä la minute; saucys-
jes, aardappelen, en bloem-
kool met kerriesaus.
Donderdag: Kaaslapjes, gebakken aard-
appelen en andijviesla; war-
me griesmeelpudding.
Vrijdag: Spiegeleieren, spinazie, ge-
bakken aardappelen; brood-
schotel met abrikozen.
Zaterdag: Gebakken lever, aardappe-
len en gestoofde bieten;
trommelkoek.
Zondag: Wortelsoep; kalfscarbona-
den, aardappelen en appel-
moes; hopjespudding met
vanillesaus.
ENKELE RECEPTEN UIT HET WEEKMENU
Hoeveelheden voor 4 personen.
Wortelsoep:
Benoodigd: 1 L. bouillon, 2 penen, 40 gram
boter, 40 gram bloem, peterselie.
Bereiding: De penen schillen en daarna
raspen. De geraspte wortel in boter smoren,
daarna bouillon toevoegen en de wortel gaar
koken. De soep binden met aangemengdc
bloem en afmaken met fijngehakte peterselie.
Kaaslapjes.
Snyd hiervoor de kaas aan plakken van
ongeveer 1^ cm. dikte. Men kan hiervoor
heel goed jonge kaas nemen. Snyd de plakken
kaas in rechthoeken of vierkanten, zoodat ze
allen gelyk van grootte worden, Wat op den
schotel veel netter staat. Wentel de plakken
kaas één voor één door geklopt ei en daarna
door paneermeel. Bak ze dan in de koekepan
met vry veel boter, die men tevoren even
bruin laat worden, tot de lapjes mooi bruin
zien. Doe de lapjes snel op; laat ze niet af-
koelen, omdat de kaas dan taai wordt.
EEN VETTE.ONZUIVERE HUID
kunt U gemakkelijk verbeteren door het flebruik
van Radox, telkens wanneer ge Uw gezicht wascht
Bij apothekers en erkende drogisten a f 0.90
per pak en f 0.15 per klem pakje.
RADOX
man by me, die eenige mijnen in Mexico be-
zat en die me,vroeg, of ik er iets voor voelde
op onopvallende wijze eens een onderzoek te
gaan instellen naar de gedragingen van zyn
Engelschen manager. Daar hetgeen hij er voor
over had, een behoorlijk bedrag vormde, waar
ik ruimschoots van zou kunnen heen en weer
reizen, nam ik zyn aanbod gretig aan, pakte
mijn koffers en vertrok nog dienzelfden
avond naar Liverpool. Ik stuurde Robert een
telegram. „Doe niets overylds; ik kom.
U moet weten, dat ik Jack Steven graag had
gemogen, en dat ik dolgraag wilde weten hoe
Robert hem zou wreken. Bovendien waren er
oogenblikken dat het verlangen naar avon-
tuur, naar het Wilde Westen, als vuur in myn
aderen schroeide. Er bestaat geen genees-
middel tegen dit verlangen als men het een-
maal in zich heeft; het kan tijdelijk afnemen,
maar terugkomen doet het zéker, en dan in
eens zoo hevige mate. Het eenige is dan ook
er aan toe te geven, of oud te worden en te
sterven....
Van het sombere Londen uit een sprong
over den Oceaan te maken en dan opeens in
de brandende zon van Mexico aan land te
gaan, is als een sprong van de duisternis in
het licht. j . si.
Ik ontmoette Dick Murphin voordat ik
Robert Steven sprak, en hy was minder dan
ik me had voorgesteld en tegelijkertijd toch
meer. Hy was mager en klein, zoo hard en
onbuigzaam als staal, met blauwe oogen en
een rossigen baard. Zyn rechterhand was
slechts een stomp met een paar vingers; zyn
linker was echter zoo vast als natuursteen.
In zyn oogen flikkerde de blik van het Wes-
ten, en hy droeg zyn hoofd zoo rechtop als
ik het maar ooit gezien had.
„Robert Steven heeft u verteld, dat ik zou
komen?" vroeg ik hem.
Murphin knikte. „Hy zei, dat hy een tele-
gram van u had gekregen."
POLYGOON maakt:
Famillegroepjes, Biulloftsfoto's,
Jubilea-, Kampfotos, Sportfoto's,
Persfoto's, Industrie-foto's,
Stadsgezichten, Panorama-foto's
Voor condities s vT T r
Foto-persbureau Polygoon N.V.
Damrak no. 53 — Amsterdam
* *
DE DUBBELSTER
WILLIAM POWELL
EN MYRNf LOY
viert binnenkort:
De Dubbele Bruiloft
„Ein nieuw SUCCM dir Mstro-Boldwyn-Meyer''
FRED ASTAIRE
en
GINGER ROGERS
In hun «l«s«n*«te «" ''!•«»*«

merken. „Niemand is er toch by geweest en
als je dus Briggs neerschiet kun je, als het
er op aankomt, best een onschuldige neer-
schieten! De wet staat toch niet toe, dat
iemand wordt gestraft zonder dat het over-
tuigend bewijs is geleverd?"
Robert haalde de schouders op. „Laat dat
maar aan my over," zei hy. „Ik zal my aan de
wet houden! Maar ik heb liever niet dat jy
je er mee" bemoeit. Murphin en ik doen het
samen."
„Ik ben ook niet van plan me er mee te
bemoeien," antwoordde ik. „Ik ben geen
sheriff Ik zou alleen graag willen zien
hoe je het klaar speelt...."
„Ik ben niet getrouwd en jy wel," zei
Robert. „Myn plan is niet van gevaar ont-
bloot. Doe de zaken waarvoor je gekomen
bent en als je hier dan terugkomt, kun je
misschien hoorcn hoe het allemaal is gebeurd.
Ik heb een plan bedacht om Briggs van zijn
ranch in de bergen te lokken."
Hy sprak zeer kalm en beheerscht, maar
omdat ik begreep dat het geen zin zou heb-
ben er by hem op aan te dringen zich te uiten
over hetgeen hy precies van plan was, deed
ik er verder het zwijgen toe en vertelde hem
de laatste nieuwtjes uit Londen, die hem ech-
ter maar matig schenen te interesseeren.
Zelfs voor een paar belangryke processen had
hy maar nauwelijks aandacht.
Ik 'logeerde dien nacht in een veel beter
hotel dan het Arizona-House, want eenigè
jaren in Engeland hadden my wat overge-
voelig gemaakt met betrekking tot zindelijk-
heid en comfort en andere kleinigheden,
waarvan Murphin zich niets aantrok. En wat
Robert betrof, die zou gerust zes maanden
lang onder den blooten hemel hebben over-
nacht, desnoods zonder dekens, om Briggs
te pakken te kunnen krijgen! Hy werd nu
slechts door één gedachte beheerscht. Ik her-
innerde my, dat Jack ook zoo was geweest;
die deed ook nooit meer dan één ding tege-
lijk, maar hij deed het dan wel altyd goed.
Daarom kon ik ten slotte best gelooven, dat
Briggs hem onverwachts had neergeschoten.
Het was niets voor Jack om twist te zoeken
Een wandeling op het zonnige strand.
voordat hy zeker was, dat hy de overwinnaar
zou zyn. En nu was Robert Jack, en hy was
gewaarschuwd.
Maar er was niemand, die Briggs waar-
schuwde.
Ik bleef vier dagen in de bergen, en sprak
myn vrienden slechts zoo nu en dan. Robert
wilde my niet toestaan, vaak te komen.
„Ik wil niet, dat jy je er in mengt," zei hy.
Hy zei het zoo beslist en vastberaden, en hij
was zoo uitstekend in staat om op zichzelf
te passen, dat ik deed wat hy wilde. Zoo zou
ik met Jack ook gedaan hebben!
En toch miste ik de tragedie niet, ofschoon
ik alleen maar door een toeval op tyd kwam.
Het was juist even na twaalf uur van den
vierden dag sinds ik in de stad gekomen was,
dat het gebeurde. Daar ik noch Murphin noch
Robert in vier en twintig uur had gezien —
ik was by een paar oude vrienden geweest —
ging ik naar hen toe om een praatje te ma-
ken. Ze stonden alletwee voor de veranda
van hun hotel.
„Ga maar weer gauw weg," zei Robert
ernstig tegen me. „Er komen moeilykheden."
Ik wilde weggaan, maar toch deed ik het
niet. Ik bleef niet omdat ik zoo graag een
kogel wilde hebben, of omdat ik zoo graag
in de gevangenis wilde komen. Per slot van
rekening was het myn zaak niet. Jack was
jaren geleden myn partner geweest, maar
Murphin was het geweest, toen hy werd ver-
moord. En nu was Robert er. Toch kon ik
er niet toe besluiten weg te gaan en ik zei:
„Loop naar den duivel kerel. Ik blyf. Ik laat
me niet als een klein kind wegsturen."
En ik ging naast hen tegen den houten
wand staan en rolde een sigaret. Er bevonden
zich nog drie andere mannen voor het hotel
behalve Robert en Murphin. Ik had hen nog
niet eerder gezien, maar ik zou hen nu uit
duizenden herkennen.
Briggs viel echter nergens te bespeuren.
Robert was in zyn hemdsmouwen en hy
droeg een grooten koeienhoed tot ver over
zyn oogen. Hy had geen wapen by zich,
althans niet zichtbaar, want het zichtbaar
dragen van wapens, was in die dagen in de
stad verboden. Aan het eind van de veranda
stond er een goed paard, kant en klaar ge-
zadeld. Achteraan het zadel was een blauwe
jas gebonden en ik herinnerde my, dat Robert
vaak een dergelyke jas droeg.
Ik trad op hem toe.
„Dus je hebt leeren paardrydeii?" vroeg ik.
Zyn oogen blikkerden wat zenuwachtig.
„Ben je nu nóg hier? O ja, ik kan paard-
rijden, zoo'n beetje tenminste."
En toen zag ik een stofwolk om den hoek
van den weg komen. De wind woei tamelyk
sterk uit het Zuidoosten. Achter de stofwolk
verscheen er een man. Hij bereed een goed
paard en hy zat gemakkelijk in het zadel. Hy
had net zoo'n hoed op als Robert, ofschoon
er meer leertjes en zilveren bandjes op zaten
dan op dien van Robert.
Nu, dat was Briggs, en ik wist het direct.
Hoe ik het wist, kan ik niet zeggen. Misschien
was het een kleine, onmerkbare beweging
die Robert maakte waardoor ik het wist. En
ofschoon ik niets met de zaak te maken had,
keek ik toch of myn revolver tot schieten
gereed was. Want als ze daar eenmaal begin-
nen te schieten, weet je nooit wanneer het
zal eindigen. En ik vroeg me af, hoe het zou
beginnen. Ik wist zeker, dat Robert hem niet
zoo maar zou neerschieten en toch was ik
bang dat wanneer hy maar één woord zei,
Briggs direct zyn wapen zou trekken. En dan
kon het voor Robert wel eens te laat zyn,
zooals het voor Jack te laat was geweest.
De drie mannen die ik niet kende, keerden
zich om en zagen Briggs ook komen.
— 24 -
„Dat is een mooi paard, waar die kerel op
rydt," zei een van hen.
Ik zag Briggs nu heel duidelyk. Er was een
harde blik in zyn oogen, die met bloed door-
loopen waren.. Zyn gezicht zag rood, en het
was niet moeilyk te zien, dat hy meer dronk
dan goed voor hem was.
De Icolonel hield zyn paard in toen hy by
het hotel gekomen was.
„Goedendag, beeren," zei hij. „Is Mr.
Whiting thuis?"
Hy keek ons een voor een aan en ik herin-
nerde my, dat hy Robert niet kende.
Het was Robert zelf, die antwoord gaf. „fle
geloof, dat hy uit is, kolonel," zei hy. Maar
het was de stem van zyn broer Jack, die
Briggs hoorde en de oogen van Jack, die hy
zag, en al het bloed scheen uit zyn gezicht
weg te trekken en hy zette groote oogen op.
Alles ging snel genoeg in zyn werk, maar
voor my bevatte die eene fractie van een
seconde toch een geconcentreerd drama. Ik
zag niet Robert, maar Jack die dood was
Ik hoorde hem spreken
„Ik geloof, dat hy uit is, kolonel."
De woorden werden heel langzaam gezegd
en zelfs de mannen, die niet wisten dat er
iets moest gebeuren, voelden toch dat er iets
byzonders op handen was.
Ik zag, dat er een wereld van emoties in
Briggs omging. Er kwam een herinnering in
hem op aan een bloedigen dag en een bloedige
wraak. Maar er rees ook een geweldige vrees
in hem op — een byna bovennatuurlyke
vrees. Was de man dóód? Was hy opgestaan
uit zijn graf? Er was nog nooit zóó'n gelij-
kenis geweest! Briggs bewoog zyn rechter-
hand. Hy deed het langzaam en toch snel.
Ik riep byna een waarschuwing tegen Robert,
en bedacht toen dat indien ik zyn aandacht
afleidde, hy te laat zou kunnen zyn om te
schieten.
Murphin stond er roerloos als een stand-
beeld bij. Maar hy hield zyn blikken geen
oogenblik van den kolonel af.
En opnieuw begreep ik. Dit was een spel,
en een wettig spel ook. Want Murphin riep
opeens:
„Pas op, Jack!"
Indien Murphin deze woorden niet had ge-
roepen, zou Briggs toch misschien het eerst
geschoten hebben. Hy had zyn revolver reeds
getrokken, maar hy had het in zyn doode-
lyken angst niet zoo snel gedaan als hy het
anders zou hebben gedaan. Toen Murphin
echter zyn waarschuwing riep, versnelde hy
zyn beweging, maar toen was Robert hem
nèt even voor. Deze hief zyn revolver op en
in het volgende moment lag Briggs ontzield
op den stoffigen weg. Het paard maakte een
sprong en galoppeerde toen in de richting
van de prairie.
En Robert stond onbeweeglijk met de roo-
kende revolver in zyn hand, terwyl Murphin
riep: „Jullie zagen allemaal, dat Briggs het
eerst zijn revolver trok, nietwaar?"
En ik zei: „Ik zag het."
En ook de drie andere mannen verklaar-
den, dat zij het gezien hadden.
Robert zei: „Ik heb uit zelf verdediging ge-
handeld En dat is overal ter wereld voor
de wet geoorloofd."
En toen begreep ik pas den valstrik, dien
hy Briggs gespannen had! Hij had hem inder-
daad zyn straf toegediend, zonder dat hy
buiten de wet gegaan was.
We knikten allemaal en Murphin zei tegen
hem: „Je zult je paard niet noodig hebben.
We zullen loopend met je meegaan naar den
sheriff."
En ik hielp het lichaam van den kolonel
het hotel binnen te brengen
VOOR ONZE JONGE
EN
WILLY EN HET ELFJE
Willy woonde met haar moeder in een
aardig huisje vlak by een groot bosch.
Ze speelde daar heel dikwijls, en op
zekeren dag, toen zy er weer op een vryen
middag was heengegaan, ontdekte zy opeens,
terwijl zy in de schaduw van een grooten
boom lag uit te rusten, omdat ze moe van
het spelen was, tusschen het gras en
de varens iets gliristerends. Ze snelde er
heen en slaakte een kreet van vreugde, toen
zy zag, dat het een klein gouden ringetje was,
bezet met mooie, schitterende steentjes. Ze
stak het aan haar vinger en begon van blijd-
schap om de boomen te huppelen. Maar toen
zy moe was en om zich heen keek waar
het pad was, kon zij dit niet meer vinden.
Ze had heelemaal niet gemerkt, dat zy zich
hoe langer hoe verder van huis verwijderd
had! Angstig begon zy door het bosch te
dwalen, maar ze kon den weg naar huis niet
meer terugvinden. En eindelijk, toen zij van
vermoeienis niet meer kon, liet zy zich op
den grond vallen en huilde zichzelf in slaap.
Plotseling werd zy wakker omdat er iets
in haar gezicht kriebelde. Ze kwam haastig
overeind en zag een elfje staan, dat maar
nauwelijks twee maal zoo groot was als
haar duim. Het elfje had een veertje in de
hand en Willy begreep, dat het haar daar-
mee had walcker gemaakt.
„Myn naam is Roosje," zei het elfje, dat
een heel rose kleedje aan had, „en ik zoek
naar een kroon voor onze koningin. Kun jij
me misschien zeggen, waar ik er een kan
vinden?" Roosje zweeg even en vervolgde
toen: „Er is een groot feest vanavond, en
de koningin heeft haar kroon verloren!"
Willy moest plotseling aan den ring den-
ken, dien zy gevonden had, en zonder ook
maar een oogenblik te aarzelen, liet zy hem
aan Roosje zien. „Zou die als kroon kunnen
dienen?" vroeg zy.
„Natuurlijk," riep het elfje. „Het is een
tooverring, die geluk brengt aan dengeen,
die hem gevonden heeft!"
„O," zei Willy, terwyl zy groote oogen
opzette.
„Morgen, als het feest voorbij is," zei het
elfje, „en dat zal om vyf uur zyn, kom ik
weer hier om je den ring terug te geven.
En vergeet vooral niet om hem drie keer
rond te draaien als je eens in moeilijkheden
mocht raken, want als je dat doet, zal ik
direct komen om je te helpen."
„O, dank u wel, dank u wel," zei Willy
overgelukkig.
"Toen keek zy op en merkte, dat zij tegen
de lucht gesproken had en ze werd zoo bang,
dat zy weer hard om de boomen begon te
loopen in de hoop het elfje te vinden, maar
dit bleek reeds verdwenen.
Toen schoot het haar te binnen hoe dom
het van haar was geweest, om het elfje niet
te vragen haar den weg uit het bosch te
wijzen. Nu begreep zij, dat zy den heelen
nacht in liet bosch zou moeten blijven tot
- 25-
WVÈC
den volgenden dag vijf uur, wanneer het
elfje weer bij haar zou komen. Ze vond dit
zoo akelig — want het is niets prettig om
een nacht onder den blooten hemel te moeten
doorbrengen, en hoe ongerust zou haar moe-
der wel niet zijn? — dat zy weer heel hard
begon te huilen. Opeens hoorde zij achter
zich een stemmetje, en toen zy zich om-
draaide, ontdekte zy Roosje, die haar ver-
baasd aankeek.
„Wat is er?" vroeg het elfje. „Waarom huil
je zoo? Ik hoorde je, terwyl wy aan het feest
vieren waren, en daarom ben ik gauw even
naar je komen kijken."
„O," snikte Willy, „ik ben verdwaald en
ik wil naar huis Toe, lief elfje, kun jij
me den weg niet wyzen?"
„Zeker, kan ik dat," zei het elfje, en ze
greep Willy bij de hand en liep met haar
door het bosch. Het was echter meer zweven
dan loopen, wat het elfje deed en Willy had
erg veel moeite om haar te kunnen bijhou-
den. Hierdoor kwam het, dat zy plotseling
struikelde over een steen. Languit viel zy
op den grond en schoot wakker!
Ze wreef haar oogen uit en ontdekte, dat
zij nog onder denzelfden boom lag waar zy
was gaan liggen toen zij zich had moe-
gespeeld. In het eerst kon ze maar niet ge-
looven, dat ze slechts gedroomd had, zóó
duidelijk had ze het fijne stemmetje van
Roosje gehoord, dat net klonk als het luiden
van fyne zilveren klokjes
DE ZON
'k Zat gisteren in het zonnelicht
Te weiken aan een som,
Maai hoe ik lekende en dacht.
Ik bleet maai even dom!
'k Piobeeide het dus lederen keer
Maai weei van voren afaan.
Ik rekende wel twee uur lang,
Maar kreeg het niet gedaan!
En 'k vroeg mezelf herhaaldelijk af
Waarom ik niet rekenen kon.
Maar eindelijk begreep ik het:
't Was door de blije zon!

zóó heet deie prachtige, nauw aansluitende garnituur. Een elegant
weefsel, dat het motto: "VENUS maakt slank" bijzonder tot zijn
recht doet komen. Garnituur 588/70/66 F. 2.95. De "VENUS"
winkelier toont U gaarne nog vele interessante "VENUS" modellen.
Vraagt gratis toezending van prospectus en adres van den
dichtstbijzijnden leverancier bij N.V.TEWEHA, Rotterdam-W. 69
Het ingenaaide VENUS-etikei «aarborgi cdiihcid. adret in bloUettera a. u. b.
26
+ +
+ AAn oen ?Te««en«eMeu-|.
De kometen of staartsterren - welke laatste naam niet geheel juist ij,
omdat er ook kometen bestaan zonder staart - hebben altijd tot de
interessantste verschijnselen aan den sterrenhemel behoord, en daarom
ook altijd een diepen indruk op de menschheid gemaakt.
In vroeger tijden, toen men nog niet over goede kijkers beschikte, kon-
den alleen de buitengewoon heldere kometen - die allen een staart heb-
ben I - de aandacht trekken, en daar deze slechts met tusschenpoozer» van
twintig of dertig jaar verschenen, begon men er al spoedig voorteekens in
te zien, die den menschen meer kwaad dan goed voorspelden. Men kan
deze overtuiging vinden uitgedrukt in de letterkunde van zoowat alle tijden
en volken. Shakespeare bijvoorbeeld schreef den dood van een der Engel-
sche koningen toe aan het verschijnen van een komeet, en in een oude
kroniek lezan wij, dat Keizer Hendrik IV, toen hij in 1066 te Utrecht ver-
toefde, levensgevaarlijk ziek werd omdat er veertien nachten achtereen een
zeer groote komeet aan den hemel had geschitterd.
De hier bedoelde komeet is die van Halfey, die zich in dit jaar ook tijdens
den slag van Hastings vertoonde. Dezelfde komeet werd in 451 ook waar-
genomen tijdens den slag op de Catalaunlsche velden en ze verscheen
eveneens aan den hemel In 1456, toen Europa bedreigd werd door de Tur-
ken. Het behoeft dus eigenlijk geen verwondering te wekken, dat men in die
dagen, toen men over het algemeen nogal ontvankelijk was voor voortee-
kenen van allerlei aard, in de kometen geen toevallige verschijnselen aan
den hemel zag, maar ze beschouwde als boden, die aansprakelijk moesten
worden gesteld voor allerlei rampen, zooals oorlogen, watersnooden,
epidemieën en hongersnood. Het geloof aan het onheilspellend karakter der
kometen is tot diep in den nieuweren tijd blijven voortbestaan, en zelfs
heden ten dage zijn er aanhangers van deze theorie te vinden, al dient
men er dan direct bij te vermelden, dat zij haar op wetenschappelijken
grondslag trachten te baseeren. Het zou ons evenwel te ver voeren om
hierop nader in te gaan, en daarom willen we liever eens zien, waaruit de'
kometen bestaan en welke andere angsten zij de menschheid bezorgd heb-
ben. Angst voor een botsing met de aarde bijvoorbeeldl
Indien wij willen nagaan waaruit de kometen bestaan, dan blijkt reeds
direct, dat de wetenschap daarop geen nauwkeurig antwoord vermag te
geven. Af en toe verschijnen er kometen, die voortdurend lichtende stoffen
uit hun kern - dat is hot gedeelte waaraan de staart bevestigd is - uit-
stooteh, hetgeen denken doet aan hel spuiten van een waterstraal uit een
fontein. Er zijn echter ook kometen, waarbij hei er niet naar uitziet, alsof
de staart onder de werking van Inwendige krachten zou zijn gevormd. Het
heeft er dan meer van weg, alsof de staart uit het niet tevoorschijn komt,
hoewel dit natuurlijk niet mogelijk is. Waarschijnlijk Is er echter in beide
gevallen een electrischa werking aanwezig. Bovendien Is den laatsten tijd
gebleken, dat sommige kometen veranderingen in hun staart hebben ver-
toond, die vroeger niet werden opgemerkt. Zoo heeft men bijvoorbeeld ge-
vallen opgeteekend, waarbij kometen gedeelten van hun staart afwierpen -
zooals een hagedis kan doen die in het nauw zitl - terwijl die afgeworpen
gedeelten dan als afzonderlijke deelen bleven voortbestaan. Ook is bekend,
dat kometen uit elkaar kunnen springen, hetgeen bijvoorbeeld is voorge-
komen bij de Komeet van Biela, die onder de oogen der waarnemers werd
opgelost in een prachtigen meteorenzwerm. Hieruit zou men mogen af-
leiden, dat de kern van een komeet uit meteoren gevormd Is. Intusschen
is het de vraag, of ook de staart hieruit bestaat, of dat deze gevormd wordt
door uitgeworpen en afgestooten gassen.
Een botsing van de aarde met een komeet is een probleem, dat de gees-
ten reeds eeuwenlang heeft beziggehouden, en dat telkens weer acuut
werd wanneer een komeet de aarde zeer dicht naderde, hetgeen verschei-
dene keeren het geval is geweest, onder anderen in 1773 - toen dit tot
een paniek leidde! - en in 1899. Wat er precies zou gebeuren bij zoo'n
botsing - waarop volgens de berekeningen der sterrenkundigen de kans
intusschen zeer gering is - vermag niemand te zeggen, maar zeker is wel,
dat wij dan getuige zouden zijn van een zoo schiHerenden sterrenregen als
noq nooit iemand heeft gezienl
Natuurlijk zal de lezer zich onwillekeurig de vraag hebben gesteld, waar
de kometen vandaan komen, daar sommigen slechts bij geregelde tusschen-
poozen binnen onzen gezichtskring of het gezichtsveld der sterrenkijkers
verschijnen. Het antwoord hierop kan eenvoudig zijn: de periodieke kome-
ten - dat zijn kometen die om de zooveel tijd terugkeeren — loopen even-
als de andere hemellichamen om de zon, maar hun omloopstijd is zóó groot,
dat zij slechts eens om de zooveel jaar binnen het veld van onze waar-
nemingen komen. Het overige deel van hun omloopstijd zijn zij zoo ver
van ons verwijderd, dat wij ze niet zien kunnen. De niet-periodieke kometen
- dat zijn degenen, die op een gegeven oogenblik de zon naderen en
dan voor ons zichtbaar worden - hebben geen bekenden omloopstijd. Wij
welen niel vanwaar zij komen, noch waarheen zij gaan. Voor ons zijn hel
zwervers in hel heelal, die nog niet gevangen zijn binnen de tijd-bereke-
ningen, die de astronomen hebben opgesteld voor bijna alle verschijnselen,
welke zich aan den sterrenhemel voordoen!
De bekendste kometen hebben allen namen gekregen. Wij beelden hier
enkele dezer hemellichamen al. — Links bovenaan de komeet van
Donali (1858) die voorbij Arcturus gaat. Daaronder de komeet van
Coggia (1874). — Onderaan twee teekeningen van de komeet van
Holmes (1892). — Bovenaan in 't midden de veelstaartlge komeet
van 1744 en daaronder die van Sawerthal (1888). — Bovenaan
rechts twee afbeeldingen van de komeet van Biela (1846). — Daar-
onder de Groote Komeet van 1812 en onderaan de komeet van 1862.
lEEN VREDIG PLEKJE (
o..
-S«
W 'fH
i—" *.*.-'.-r-.*
3^^
fc-v-^
. Jt;

Gedurende de drie zomermaanden, waarin
de zon niet ondergaat, wonen de Lappen,
de nomaden van Europa, in de verlaten
bergen van Noord-Scandinavië, waar slecht«
wat magere dennetjes groeien en, het mos een
grijsgroen tapijt vormt op de rotsblokken.
De geschiedenis van dit volk verliest zich
in den nacht der tijden. Waarschijnlijk zijn ze
de oorspronkelijke bewoners van Noord-
Europa. Ondanks hun Mongoolsch uiterlijk
behooren de Lappen vermoedelijk toch tot 'n
ander ras. Hun taal is vermengd met vele
Finsche woorden en heeft
vele dialecten. Hoewel er
bijvoorbeeld in Zweden
slechts ongeveer zesduizend
Lappen zijn, spreken ze zoo
veel dialecten, dat de Lap-
pen uit verschillende stre-
ken elkaar nauwelijks kun-
nen verstaan. Dit volk
heeft dan ook in het geheel
geen eigen literatuur; al-
leen werd er in de achttien-
de eeuw door een zen-
deling een Bijbelverta-
ling tot stand gebracht.
Een klein gedeelte der Lap-
pen heeft zijn Nomadenbe-
staan opgegeven en zich als
visscher of kleine boer en
houthakker in de wouden
van het Noorden gevestigd.
Zij leiden een zeer armzalig
bestaan. Hun zwervende
rasgenooten zijn bij hen
vergeleken zelfs betrekke-
lijk rijk.
De nomaden trekken met
hun groote kudden rendie-
ren van de eene streek
naar de andere, steeds
daarheen, waar de rendie-
ren voedsel kunnen vinden.
Want de heele rijkdom van
de Lappen schuilt In hun
rendieren. De kleine Lap-
pen met hun zwaren gang
De middernachtzon, het schit-
terend natuurverschijnsel van
het hooge Noorden.
en vooruitstekende kaken,
doen ons een beetje aan de
dwergen denken, waarvan
wij in onze kinderjaren zoo
graag lazen. Deze indruk
wordt nog versterk* door
hun kleeding: 'n rood met
blauwe puntmuts, een soort
buis, dat tot op de knieën
reikt en voorzien is van
een rooden kraag, en een
wijde broek.
Rood, blauw en geel zijn
de geliefde kleuren bij de
Lappen, die ze steeds toe-
passen. Hun kleeren zijn
bovendien nog versierd met
kraaltje«. Op hun borst
dragen ze een lap roode
«tof, eveneens bewerkt met
glazen kraaltjes. Ook de
leeren ceintuur, die om het
middel gedragen wordt, is
rijk bewerkt.
Mannen en vrouwen zijn
op dezelfde manier gekleed.
Alleen de lengte van het
buis is anders. De vrouwen
dragen dezelfde lange broe-
ken, die vervaardigd zijn
van iodenstof of van ren-
dierhuiden. De schoenen, 'n
soort moccassins, zijn even-
eens uit rendierhuid ver-
vaardigd,
In geheel Lapland wonen
niet meer dan tweeënder-
tigduizend Lappen. Het
land behoort tot het grondgebied van Noor-
wegen, Zweden en Finland.
Eenige families bij elkaar vormen samen 'n
Lapsch dorp. leder zoo'n dorp bestaat uit
eenige hutten, gemaakt van boomschors en 'n
voorraadschuur, die op hooge palen is ge-
bouwd om haar tegen de knaagdieren te be-
schermen. De bewoners van zoo'n dorp moe-
ten echter wel eens dertig a veertig kilometer
loopen om hun naasten buur te bereiken!
Bet ambulance-vlieg-
tuig van 't Zweedsche
Rood« Kruis, dat den
Lappen medische
hulp brengt.
De winter betee-
kent een periode van
groote werkzaamheid.
De bellen van de sle-
den en de zagen van
de houthakkers hoort
men den heelen lan-
gen dag door. Met
groote houten schop-
pen wordt de sneeuw
weggeruimd, zoodat
de wortels van de
boomen bloot komen,
en dan kan het werk
beginnen. De arbeid
wordt echter telkens
gestoord door rendie-
ren, die lederen keer in de vrijgekomen ruim-
ten loopen.
Het is een land met een ruw en onherberg-
zaam kiimaat, waar de Lappen wonen, en dat
vooral in den winter bijna geheel van de bui-
tenwereld is afgesneden. Onj toch hulp te kun-
nen brengen aan deze menschen, die door
hun eenzaam bestaan zqo vaak in gevaar ver-
keeren, heeft het Zweedsche Roode Kruis een
specialen lucht-ambulancedienst gesticht. De
Lappen, zelfs die geheel geïsoleerd in de ber-
gen wonen of in de besneeuwde vlakten, we-
ten dat het vliegtuig hun altijd te hulp kan
komen.
Welke * goede diensten de vliegtechniek
Rendieren, die den rijkdom van den Lap uitmaken.
in deze streken bewijst, blijkt wel treffend uit
het volgende: In het jaar 1925 landde er een
vliegtuig van het Roode Kruis in Kaitom,
waar een geval van typhus was gesignaleerd.
Kaitom ligt aan den voet van een gebergte,
welks hoogste top zich 2123 meter in de lucht
verheft. Met ieder ander communicatiemiddel
dan het vliegtuig zou men minstens zesennegentig
uur noodlg hebben gehad om er te
komen, en dan was er misschien reeds niets
meer te redden geweest in een gebied, waar
iedere medische hulp ontbreekt...
In 1936 werd het eerste ambulance-vliegtuig
in dienst gesteld. Toen de dokter echter vqor
den eersten keer Lapland bezocht, werd hij
' door de bewoners met
'n zeker wantrouwen
ontvangen. Het duurde
acht dagen voor
de eerste patiënt het
waagde zijn hulp In
te roepen, maar toen
duurde het ook niet
lang of het vliegtuig
moest van dorp naar
dorp trekken en werden
deze wantrouwende
menschen de
dankbare en toegewijde
vrienden van
den medicus.

De Voor V'Club
J, O. te B. — De gewenschte in-
lichtingen omtrent de Zeevaart-
school heb ik u inmiddels doen toe-
komen.
J. S. te V. — Op bedoelde foto
staat Willy den Ouden rechts. Had
u gelijk?
Mevr. A. B. te Ä. — Ja, het is het
beste het bewuste masker te verwij-
deren met lauwwarm water, en daar-
na nog eens na te spoelen met
koud,
C. O. A. D. te D. H. — BalkenbriJ
wordt gemaakt van het water, waar-
in leverworst en dergelijke gaar Is
gekookt Door dit vocht worden dan
meel, kaantjes en wat krenten ge-
roerd en het geheel gekookt tot een
vaste brij. Daarna giet men het op
een schaal en laat het koud worden.
Wil men van de balkenbrlj eten, dan
snijdt men er plakken af en bakt
deze in de koekepan aan beide zij-
den lichtbruin. De balkenbrlj kan
geruimen tijd worden bewaard.
Mevr. J. v. d. P. te D. L. — BIJ
een veranderraadsel moet u bij
iedere verandering één letter door
een andere vervangen, zoodanig dat
en een ander woord ontstaat. Even-
tueel kunnen de letters ook In an-
dere volgorde geplaatst moeten
worden. Deze veranderingen moe-
ten op zoo'n wijze worden aange-
bracht, dat u in het opgegeven aan-
tal koeren het nieuwe, eveneens
opgegeven, woord vindt.
G. W. te B. — Charll« Chan — die
eigenlijk Warner Oland heet — is
een Amerikaan,
De Secretaresse van de VOOR U-
CL UB, Galgewater 22, Leiden.
DE AMAtEVR
Wie van onze speurders kan
aan de hier afgebeelde han-
den zien, wat de eigenaar er
van deed op het oogenblik dat
hij gefotografeerd werd?
WIJ zuilen weer een prijs
van f. 2.50 benevens twee
troostprijzen verdeelen onder
hen, die ons een goed ant-
woord zenden. De verdeeling
der prijzen geschiedt op een
manier, waarbij alle inzenders
van goede oplossingen gelijke
kansen hebben op het ver-
krijgen van een der prijzen. U
gelieve Uw antwoord In te
zenden voor 6 April aan Mr. Detective, Galgewater 22, Lelden. Op
briefkaart of enveloppe duidelijk vermelden:
AmateuH-Detective, 6 April.
Ds oplossing van het geheimschrift-probleem.
Deze was te vinden, indien men het blad een kwart slag naar
rechts draalde en dan de letters voltooide zooals op de oplossing
hierbij is gebeurd. De mededeeling luidde dan:
Kom morgenavond om een uur met de Neus en de Roole in het
café van Lange Plm. Ik
heb een plan.
De hoofdprijs van f. 2.S0
werd deze week toegekend
aan:
den heer A. E. Stuifmeel,
Seppe.
De troostprijzen vielen
ten deel aan:
mevrouw T. van Eyk, Delft;
den heer D. , Boelens,
Halfweg.
EINIGT
VEILIG
OP ELKE BUS Ê6N ÖON VOOR GESCHENKEN
5 CENT
PER PAKJE
•v 59 _ OIAI
KAUW!
.'KAUWEN
Het meeste voedsel dat wij
dagelijks tot ons nemen is
te zacht. Dit is slecht voor
het tandvleesch en voor de tanden.
Maar niet wanneer U regelmatig
Wrtgley's kauwt. Wrigley's is goed
voor de tanden en het tandvleesch,
het geeft U een frissche adem en
kalmeert de zenuwen. Door de
grootere speekselafscheiding be-
vordert het bovendien de spijs-
vertering. Koopt nog heden een
pakje P.K.
KAUW REGELMATIG
WRIGLEY
-30-
I. Dot greep werktuiglijk de touwladder beet. die Peter
voor ze het wist naar buiten had geworpen. Ze zwaaide
gevaarlijk heen en weer, toen het vliegtuig; naar be-
neden dook en daarna weer langzaam omhoog klom.
Angstig klemde ze zich vast en Peter keek door het
deurtje van de cabine om te zien of zijn zusje zich
ou kunnen houden.
I. Juist op dat oogenblik waren ze al weer bij hun
ïiland aangekomen en ze vlogen over een kleine kreek.
Dot keek uit het cabine-raampje en slaakte tegelijker-
ijd een uitroep van verbazing. Daar lag op het strand
l>et wrak van een schip. „Daar gaan we zoo gauw
mogelijk op af," zei Peter vastbesloten. „Dat moeten
we eens grondig onderzoeken."
Hoor jij Iemand ?jgj f Neen, hat it hier
erg stil.
'. Het was gemakkelijk genoeg om aan boord te klimmen.
Het was overal stil en er was geen spoor van leven
te bekennen. Dot liep in haar eentje naar het luikgat.
Het was erg donker daar beneden en ze durfde niet
«Heen het trapje af te loopen. Peter moest met haar
"■ ■«•gaan. Ze bleef dan ook bij de opening staan tot
hnar broertje bij haar kwam.
Abonné's op dit blad, welke in onze registers zijn
ingeschreven en in hst bezit zijn van een doof
onze administratie afgageven polis, tijn gratis ver-
zekerd volgens polisvoorwaarden i f. 2000.— bij
levenslange invaliditeit; f, 000.— bij o varlijden;
f. 400.— bil verlies van een hand, voet of oog;
/. 75.— bit verlies van duim of wijsvinger; f. 30 —
bij verlias van een anderen vinger, een en sndar
pe^aVtREN Slt/e
DE VLIEGAVONTUREN VAN PETER EN DOT Vervolg E^ C/ .c^.rJ
2. Nu volgde er nog een moeilijk werkje. Met nattr
boven klimmen langs de ladder. Hoe ze er gekomen
was, wist Dot zich later niet meer te herinneren, maar
een feit is, dat ze Op een gegeven oogenblik zoo ver
was, dat Peter haar kon grijpen en naar binnen trekken.
,,0, Dot, ik dacht, dat je het nooit zou halen," zei
Peter, nog heelemaal in de war.
S. Toen ze weer in hun kleine hut waren aangeland,
zette Dot eerst wat thee en deden ze zich te goed aan
het voedsel, dat Petei had meegebracht. Daarna zon-
den ze naar het andere eind van het eiland loopen
om eens een kijkje te nemen bij het gestrande schip.
Dot dacht, dat er misschien iemand op zou zijn, die
hulp noodig had.
8. Ze lieoen nu met zijn beidjes naar beneden. Dot
bleef een beetje achter, want ze voelde zich niets op
haar gemak. Toen hun oogen eenmaal wat aan het
donker gewend waren, ontdekten ze een groote open
ruimte voor zich met een glimmend gewreven vloer.
Aan hun rechterhand was een deur. Ze keken er naar
en vroegen zich af, wat er zich achter zou bevinden.
ten gevolge van een ongeval. Is het/ongeval een
gevolg van een aan aan personentrein, tram of
autobus enz. overkomen ongeval, waarin verzekerde
als gewoon betalend passagier reist, dan wordt
de uitkeering bij levenslange invaliditeit gesteld op
f. 3000.— en da uitkeering bij overlijden op f 1000..—
Da uitkeering dezer bedragen geschiedt door de
NIEUWE HAVBANK N.V. te Schiedam.
— 31 -
3. „Waarom beu je niet op het eiland cebleven ?" vroeg
hij, toen zijn zusje eindelijk rustig achter hem zat. Dot
vertelde nu, dat ze gedacht had, dat Peter haar alleen
had gelaten en dat hij niet meer zou terugkomen. Ze
kon toch niet weten, dat hij alleen maar was wegge-
gaan om eten Ie halen. Maar nu was alles gelukkig
weer in orde en ze waren er wat blij om !
6. Het was een Hinke wandeling naai de plek, waai
het wrak lag, maar toch viel het hun niet al te lang,
want de groote boomen gaven veel schaduw, zoodot
ze niet in de brandende zon behoefden te Inopen.Ten
slotte zagen ze het schip beneden zich op het strand
liggen. Het was nu nog het werk van een oogcnlilik
om er naar toe te loopen.
9. Toen besloten ze te probeeren of de deur open
was. Peter draaide de knik om, maar hij slaagde er
alleen in, haar op een kier te openen. ,,Doe haar maar
weer dicht. Peter!" „Ja, ik probeer het al, maar 't gaat
niet. Ik denk, dat iemand haar terughoudt," hijgde Peter.
Wordt vervolgd.
Denk er om bij een eventueel ongeval binnen
3 x 24 uur aan het kantoor der N.V. Nieuwe
Havbank te Schiedam daarvan kennis te
geven, ook al meent U, dat de directe ge-
volgen niet ernstig kunnen zijn. Anders
vervalt het recht op uitbetaling.

H U M O R \LS HET LEVEN EEN NEDERLAAG WORDT...
„Verberg den spaarpot achter het boek „Hoe
voed ik mijn kinderen op?" —Daar vindt vader hem
nooit."
dS>
SÊgÊgaÊÊo:
„Natuurlijk zie ik wat dat isl Een giraffe -U permitteert, mijnheer? Het is mijn lunch-
met een hoed op!" uurtje.'
Mevrouw: „Hoe
ben je op het idee
gekomen om cacao
in de soep te doen ?"
Het nieuwe
keukenmeisje:
„Het is er in gevallen,
mevrouwt"
,,Kom je onder-
dien stoel vandaan,
Nero? Of moet ik
je er soms onder
vandaan trekl.«"?"
r.Die idiote kerel rijdt al een week lang achter mij
.Schrikt u maar niet, dames I Ik ben gisteren aangereden door een auto '
"^r is maar één Napoleon geweest, dien men
den haam „De Groote" heeft gegeven.
Maar onvermijdelijk was het voor dien
uderen Napoleon, die over Frankrijk heeft ge-
geerd, dat hij „de Kleine" werd genoemd....
et dragen van een roemruchten naam bergt
n groot gevaar in zich, dat iedereen gaat
»rgelijken en dan tot dè conclusie komt, dat de
pvolger niet zulk een glorieuze held is, als zijn
oorganger is geweest.
Toen Napoleon de Groote ten val gebracht
as, toen de Bourbons waren teruggeroepen en
les in Europa zoo goed mogelijk hersteld werd
i den trant van voorheen, leefde in Duitsche
allingschap op het slot Arenenberg: Hortense,
sningin van Holland, weduwe van Lodewijk
apoleon, die van 1806—1810 over Nederland
eregeerd had. Deze vrouw bezat twee zoons
i koesterde één enkelen vurigen wensch: dat
m van deze beiden nog eens keizer der Fran-
:hen zou worden...-;.
Het zag daar allerminst naar uit. De wereld
id genoeg van het Bonapartisme, men was
elsgelukkig, dat de tiran veilig op Sint Helena
it opgeborgen en men deed zijn uiterste best
Ie sporen van zijn bewind te vernietigen. Zoo-
ier zelfs deed men zijn best, dat in sommige
aliaansche staten de goede wegen, de nuttige
ruggen en de straatverlichting, die Napoleon
ad laten aanleggen, werden verwoest. Men
ilde niets meer met zijn instellingen te maken
ïbbenl
Maar Hortense had geduld en kon wachten.
j koesterde haar lievelingswensch met zulk
in wilskracht, dat zij bereid was, heel haar
ven daaraan te wijden. Slot Arenenberg werd
!n Napoleontisch museum, waarin alle herinne-
ngen aan den eersten keizer der Franschen,
elke zij kon bemachtigen, werden verzameld
i uitgestald. En haar beide zoons werden
^gevoed in slechts één richting: dat zij er voor
;stemd waren om in Frankrijk het keizerschap
doen herleven!
De jongens kregen de beste leeraren en deze
iderrichtten hen vocfrnamelijk in geschiedenis
krijgskunde Napoleontische geschiedenis
Napoleontische krijgskunde. Hen werd inge-
ompt, dat slechts een enkel ding voor hen
estond: hun taak, hun toekomst, hun roeping!
e jongste van dit tweetal, de jeugdige Louis-,
apoléon had eigenlijk een te vreedzame, te
roomerige natuur om een kans te maken als
eizer der Franschen. De oudste was iets te
rutaal, te onbesuisd, te onberekenbaar. Maar
ortense stuurde desondanks met ijzeren wils-
■acht op haar doel aan: Frankrijk zou door haar
ledoen weer een keizer krijgen!
De oudste jongen stierf aan de mazelen en
e moeder concentreerde nu al haar krachten
3 Louis-Napoléon. Voor hem bleef er geen
idere mogelijkheid open dan een Napoleon te
orden. Toen hij negentien jaar was, nam hij
ij willig dienst bij het Zwitsersche leger —
atuurlijk bij de artillerie, net als zijn beroemde
om! — en hier toonde hij zich zoo bekwaam,
at hij weldra een studieboek kon schrijven, dat
'gang maakte. Met het grootste ongeduld bleef
ortense het oogenbiik afwachten, waarop de
ngen oud genoeg zou zijn om een poging te
unen wagen den Franschen keizerstroon te
Uimmen.
Eindelijk brak het jaar 1837 aan. Er was over-
! gepleegd met Bonapartistische aanhangers
Frankrijk en Louis-Napoléon tzou het wagen
'! vaderland binnen te dringen en zijn kans
aar te nemen! Straatsburg was uitgekozen als
it^angspunt. Daar waren enkele hoofdofficie-
n in het plan ingewijd en daar zou de keizer-
en in de Finkmatt-kazerne één regiment wer-
e lijk over, wel is waar verklaarde ook het
''litaire muziekkorps, dat het op de hand van.
e n nieuwen Napoleon was, maar de Citadel
O od zooveel weerstand, dat de veroveraar zijn
0 stbaren tijd verloor en zijn' heele avontuur
'ocst eindigen met een plotselinge vlucht. Het
'an was totaal mislukt en Louis-Napoléon
NAPOLEON IE PETIT
moest ondervinden, dat Frankrijk niets van hem
weten wilde!
Jarenlang moest hij.opnieuw geduld oefenen.
Zijn moeder hield vol hem moed in te praten,
zijn toch al matige geestdrift te onderhouden
en hem voortdurend van het bewustzijn te door-
dringen, dat hij de keizer der Franschen was!
Eindelijk zou er van Engeland uit een nieuwe
poging gewaagd worden. Men wilde Calais ver-
overen en daarna zegevierend naar Parijs
trekken
Tweede mislukking! Te Straatsburg was er
•nog een halve dag van schijnbare-victorie ge-
weest. Het militaire muziekkorps had er uren-
lang de Marseillaise en „Portant pour la Syrië"
gespeeld, voordat de nederlaag kwam. Te Calais
ging het korter en krachtiger. De allereerste
sergeant die iets te hooren kreeg over deze
verovering, verzette zich reeds en maakte alarm.
Onmiddellijk werd Louis-Napoléon met zijn
kleine troepje aanhangers opgepakt en opge-
sloten in de vesting Ham.
De stilte van het graf daalde neer over dezen
Napoleon. Zes volle jaren zat hij gevangen en
het had allen schijn, dat het eeuwig zoo blijven
zou. Toen zag dé gevangene eensklaps kans te
ontvluchten. Toen hij na enkele dagen gear-
resteerd werd, gaf men hem de kans naar
Amerika uit te wijken, mits hij de gelofte af-
legde nimmer naar Europa te zullen terugkeeren.
Dus reisde Louis-Napoléon over den Atlanti-
schen Oceaan en het scheen, dat zijn kansen voor
immer waren verkeken. Hij zou de Fransche
keizerskroon moeten opgeven. Maar in slot
Arenenberg leefde er nog steeds een starre oude
vrouw, voor wie dit leven slechts één denk-
beeld behelsde. Zij schreef haar zoon en hield
de gedachte bij hem levendig, dat hij zijn taak
te vervullen had.
Koningin Hortense werd ernstig ziek en men
waarschuwde den zoon. Deze liet toen weten,
dat hij zich ontslagen achtte van den plicht
het Amerikaansche grondgebied niet te verlaten.
Hij keerde naar Duitschland terug en kwam nog
juist intijds om Hortenses begrafenis bij te wo-
nen. Dit maakte indruk. De tijd was ietwat gun-
stiger voor hem geworden, Frankrijk werd het
koningschap beu en zon op een nieuwen,regee-
ringsvórm. Waarom zou men het niet met dezen
Louis-Napoléon probeeren?
Toch: de republikeinen waren in Frankrijk het
talrijkst. Dus kwam Louis-Napoléon naar Parijs
en verklaarde zich republikeinsch gezind. Hij
wilde medewerken aan de totstandkoming van
de tweede Fransche Republiek en zijn keizers-
droom vergeten En zie, hij werd gekozen
als president van Frankrijk en al was er dus
geen kroon meer om hem op het hoofd te druk-
ken, hij had dan toch den titel veroverd van
„Eerste Burger van Frankrijk".
Drie jaar verstreken er. In dien tijd kreeg
Louis-Napoléon (die het eerste deel van zijn .
naam steeds meer achterwege liet) voortdurend
meer macht en invloed en anno 1851 waagde hij
het zichzelf tot keizer der Franschen te procla-
meeren en toch en ondanks alles den troon te
bestijgen als Napoteon III. Terzijde 'diene de
verklaring, dat er nimmer een Napoleon II is
geweest; die titel is gereserveerd gebleven voor
den jonggestorven zoon van Napoleon I, den
„koning van Rome", die nooit heeft geregeerd..
Heel Europa was ontzet over deze machts-
usurpatie, maar men berustte er in. Napoleon III
begon zijn regeering met veel succes. Frankrijk
nam deel aan allerhande krijgsavonturen en de
fortuin was aan zijn zij. Alleen verachtterf de
Europeesche vorsten dezen „parvenu" en de
vorstinnen weigerden eenparig met hem in het
huwelijk te treden, zoodat hij een Spaansche
gravin, Eugénie de Motijo, moest huwen.
. Omstreeks 1860 keerde de kans. De Krim-
oorlog was zeer duur en onvoordeelig voor
Frankrijk, de krijgstochten in Noord-Italië kost-
ten het bloed van ontelbare Fransche soldaten,
het Mexicaansche avontuur verslond schatten
gelds. Een verzwakt Frankrijk zag het jaar 1870 '
naderkomen.
TOen kwamen de conflicten met den koning
van Pruisen en zijn minister Bismarck. Frankrijk
gedoogde niet, dat het zoo minachtend werd
bejegend als door deze Duitschers en in het bij-
zonder de keizerin drong ten sterkste 6\) oorlog
aan. De Fransche minister van oorlog verklaar-
de, dat er „zelfs geen knoop aan de slobkousen
der Fransche soldaten ontbrak" en daffrien den
krijg rustig kon wagen. Daarop volgde de oor-
logsverklaring
. Het allereerste begin was een succes voor
Frankrijk. In het Saargebied werden er enkele
veldslagen gewonnen, maar spoedig bleek, dat
de Fransche minister van oorlog een totaal ver-
keerd beeld van het Fransche leger gegeven
had; er ontbrak van allerlei en het noodzakelijk-
ste! Zoo bleken er bijvoorbeeld geen stafkaar-
ten aanwezig en waren de Fransche geweren
totaal verouderd.
Naar het voorbeeld van zijn beroemden oom
moest Napoleon III met de troepen mee, maar
hij was zoo lijkbleek, dat men hem kleur op
de wangen schminkte! Bij Metz en Sedan wer-
den de twee groote Fransche legercorpsen ver-
slagen en Napoleon werd gevangengenomen en
naar sjot Wilhelmshöhe gebracht, waar hij zijn
laatste levensjaren heeft gesleten.
De stad Parijs bood nog eenigen tijd dapper
tegenstand, maar viel ten slotte ook voor de
Duitsche legers, waarop in de spiegelzaal van
het slot van Versailles het Duitsche keizerrijk tot
stand kwam. Het Fransche keizerrijk was daar-
mee ten einde. Frankrijk beleefde een kortston-
dige revolutie en constitueerde vervolgens de
derde Fransche republiek.
Niemand anders dan de beroemde Fransche
schrijver Victor Hugo heeft aan dezen Napoleon
den derden den spotnaam gegeven van „Napo-
leon Ie Petit". En in vergelijking met den eersten
Napoleon is deze naam dan ook verdiend. Ech-
ter moet men in aanmerking nemen, dat deze
zoon van koningin Hortense nimmer voor zich-
zelf de rol had uitgezocht, welke hem met macht
en kracht was opgedrongen! Hij, die een droomer
en een stille, natuur was, zou duizendmaal
gelukkiger geweest zijn als hij zijn eigen weg
door de wereld had mogen zoeken, als niet de
wensch van zijn eigen moeder hem gedwongen
en gedrongen had een grooten en onnavolgbaren
voorganger lia te bootsen.
Dit in aanmerking nemende, is het nóg ver-
wonderlijk, dat hij er zooveel van terechtge-
bracht heeft!

: Paul Javor, Paul Kemp
en Anton Polnlner.
Magda Schneider en
Alice Brand
FilmexFilm.
F'
Rtqle: Hubert Marischfca
Marie Toldy Majda Schneider
^ u '; ko •-^ • Paul Kemp
Ferl von Nowty p^ javor
Ros Varga A1jce Btand
Katl ......;...... Lucle Enaliach
Michael Toldy Leo Peukert
Mevrouw Toldy Erika von Thellmann
Burgemeester Varga Ferd. Maycrhofer
Baron Kopereuy Richard Eybner
Mevrouw Varga fi^nit. Rosar
^"Bler Hermann Pfeiffer
Ätromm .. Anton polnencr
Luitenant Marinkay Tibor von Halmay
Vllma von Noszty Frauke Lauterbach
j»"' •;; Willy Schur
Paul von Noszty Otto Stoeckel
vri yon Noszty, een knappe luitenant, ligt met zijn reglmem
in het Hongaarsche stadje Bontovar. In hetzelfde stadje woont
een jong, charmant meisje, Rosi Vagar. Haar ouders hebben
den heer Kugler als toekomstige echtgenoot voor hun dochter'
uitgezocht. Rosi keurt hem echter geen blik waardig en heeft slechts
oogen voor Feri, die zich weer niets aan Rosi gelegen laat liggen.
Kugler kent reeds lang de oorzaak van Rosi's houding en besluit
gebruik, te maken van het gevaarlijkste wapen dat hij in handei
heeft: een wissel van duizend kronen. Als Noszty des avonds om
zeven uur niet zal hebben betaald, weet Kugler wat hem te doen staat...
Luitenant-Kolone Stromm heeft al zijn officieren verzameld en waarschuwt
hen tegen het maken van schulden, daar er voor een officier die
aan zijn financieele verplichtingen niet kan voldoen, geen plaats is in zi\n
regiment. . » •- i
Dienzelfden morgen had Feri bericht gekregen, dat zijn vader op weg
naar hem toe-was, vergezeld van zijn dochter Vilma en... tweeduizend
kronen in contanten. Dus zegt hij glimlachend tot zijn overste, dat bil
geen schulden heeft. '
De oude heer is echter een groote optimist, want terwijl hij in den trein
zit, weet hij nog niet, waar hij de tweeduizend kronen vandaan zal halen.
Met geluk.is echter met hem. In den trein ontmoet hij een ouden vriend,
baron von Koperetzy, een welgesteld bankier en tevens een even schuchter
als vurig aanbidder van de mooie Vilma. Reeds een half uur later is de
oude heer Von Noszty in het bezit van vijfduizend kronen, met als eenige
borgstelling Vilma, die zich maar al te graag met haar vaders
sympathieken schuldeischer verlooft.
Het klokje van zeven uur, het fatale oogenblik, nadert.
Feri is echtef ^an het feestvieren en maakt zich pas op het
laatste oogenblik van het gezelschap los, om zijn schuld te
gaan betalen. Onderweg heeft hij een ontmoeting met Marie i
loldy, dochter van een in Amerika rijkgeworden bakker.
Z,ij wil echter niets met hem te maken hebben, want zij is
de meening toegedaan, dat zij de mannen moet wantrouwen,
daar zij het allen op haar rijkdom hebben voorzien.
Door deze ontmoeting komt Feri te laat, de wissel is inmiddels
vervallen en Feri is genoodzaakt ontslag uit den
dienst te nemen. Zijn vader ziet het niet zoo tragisch in en
geeft hem den raad, om met de charmante millionnairsdochter,
Marie Toldy, in het huwelijk te treden. Op het
wijnfeest in Tokay zal hij haar kunnen ontmoeten.
Op het feest hebben Marie en haar kamermeisje van kleeren
en persoonlijkheid" verwisselt. Feri heeft het echter direct
in de gaten en bekommert zich meer om het kamermeisje dan
om de vermeende erfdochter.
De oude heer heeft intusschen zijn zoon bij zijn superieuren
gerehabiliteerd, zoodat deze weer in genade wordt aangenomen
en het slot van de film toont U, wel is waar na allerlei
verwikkelingen, een paar gelukkige menschen.
Een 20th Century-Foxfilm onder regie van Eugene Forde.
/-u !■ ru^n Warner Oland
Charhe Chan , K Luke
K 66 ! r^v •'•'•' Virginia Field
vT^ Äff Sidney Blackmer
Warner Oland all
Charlie Chan
yfT £?, Harold Huber
UleS Koff Kay Linaker
JoanKarnoff ^^ Kent
gÄÄ.:::::::::::::::::::::;:::::::::::....: .^-^t*
rī^::::::::::::;::;:;;;::;:-
^P 116 , John Bleifer
ES ..::::::::::::;:::::::::::::::::::::::::■ ..-..• ^^ *—*
Sinds de polltie-sergeant Charlie Chan zijn oorspronke-
lijke standplaats Honoloeloe heeft verlaten en sedert zijn
roem als onnavolgbaar speurder is doorgedrongen tot
alle hoeken van de aarde, sinds zijn groote successen in Lon-
den, Parijs, Berlijn, New York en waar niet al, ontvangt hij
uitnoodiging op uitnoodiging, om zijn groote gaven in dienst
te stellen van het recht en onoplosbare problemen in allerlei
deelen van de wereld tot klaarheid te brengen. Zoo belandt hij
ook in de mooie omgeving van de Riviera, in het kleine, maar
onafhankelijke vorstendom Monaco, bekend om zijn speel-
banken, waar sommigen verstrooiing zoeken, maar anderen
op niet« anders uit zijn dan roof en diefstal. .
All Charlie Chan, wederom vergezeld door zijn oudsten
ZOoo Lee Chan, Monte Carlo, de hoofdstad van het vor-
atendom, bezoekt, wordt hij uiterst beminnelijk ontvangen
door den prefect der politie aldaar, monsieur Jules Joubert.
Niet alleen is het respect voor Charlie Chans groote gaven
de oorzaak van die vriendelijke ontvangst, maar bovendien
het feit, dat de prefect voor groote onontwarbare raadselen
Staat en best de hulp kan gebruiken van zulk een uitermate
idherpzinnig brein, als dat van den Chineeschen speurhondl
Vooral financieele operaties (die in de nabijheid van het
Casino veelvuldig voorkomen) zijn dikwijls ontzaglijk inge-
wikkeld en moeilijk te doorzien. Schijnbaar volkomen ach-
tenswaardige en schatrijke lieden blijken achteraf enorm ge-
slepen en gewetenlooze oplichters te zijn. Er komt dus heel
WBt kijken om zulke duistere figuren te ontmaskeren. Boven-
dien i« dit voor Charlie Chan heel moeilijk, wijl hij de Fran-
«che taal niet verstaat (het gebeurt hem zelfs, dat hij in een
restaurant een wafel bestelt en dat de kellner hem een
kruiswoordpuzzle brengt!), terwijl het Fransch van zijn zoon
Key Luke misschien heel mooi is, maar dät wordt nu
door de Franschen weer niet begrepen!
Robert Kent en
Virginia Field
Onder deze weinig benijdenswaardige omstandigheden moet Charlie Chan
zijn werk doen. In zulk een geval zijn er geen sporen — als bij een moord —
geen duidelijke aanwijzingen, het is alles even moeilijk en wij zien dan ook
den fameuzen detective met zijn spreekwoordelijk geduld, zijn eeuwige kalmte
en zijn bijzondere beleefdheid bezig, zonder dat hij noemenswaardige succes-
sen boekt.
Toch voelen de duistere elementen, die meenden een grooten slag te kunnen
slaan en kapitalen te kunnen buitmaken, zich bedreigd en dat leidt tot een
moord. Daardoor wordt de taak van Charlie Chan vergemakkelijkt, wijl hier-
mee de aanwijzingen toenemen. Echter krijgt de speurder weer oponthoud,
doordat een onverstandig politiebeambte hem achter slot en grendel zet, tot
groote woede van prefect Jules Joubert.
Ondanks dit oponthoud weet Chan het probleem tot een oplossing te bren-
gen. Hij ziet kans alle betrokkenen in dit sinistere drama bijeen te krijgen
in de villa van een hunner en daarna den dader aan te wijzen. Hoe hij te werk
gaat, wordt hier niet verraden, wijl dan de verrassing zou verdwenen zijn van
Charlie Chans unieke en onnavolgbare werkwijze, welke hem den roem heeft
bezorgd, die de politie-autoriteiten uit alle landen hem zoo eendrachtig toe-
zwaaien....

..W
GESPREKKEN MET MIJN
VRIEND PIETERSEN
' eiken schrijver komt de eer toe, dat
zijn werken het meest verfilmd
zijn?"
„Nou ik denk wel Shakespeare, Pietersen!"
„Hoeveel films zijn er dan wel naar zijn too-
neelstukken gemaakt?"
„Welgeteld tot op heden zevenenveertig!"
„Zevenenveertig! Jonge, jonge, dat is een
boel. Wanneer werd de eerste opgenomen?"
„Reeds in 1900, dus achtendertig jaar gele-
den, nam men de duelscène uit Hamlet voor de
film op. Nadien werden er nog zes „Hamlet-
films" opgenomen, waarvan die met Asta Niel-
sen in de hoofdrol wel de bekendste is."
„^la, die kan ik me nog herinneren. Dan is
„Hamlet" zeker het meest verfilmde stuk van
Shakespeare!".,
„Neen, waarde Pietersen, „Romeo en Julia"
slaat het record. Dit drama werd namelijk
zevenmaal verfilmd. Dan volgt „Hamlet" zes-
maal, terwijl „De koopman van Venetië" vijf-
maal óp den celluloidband werd vastgelegd."
„Heeft Werner Krauss hierin niet de hoofd-
rol gespeeld?"
„In de Duitsche verfilming inderdaad. Het is
jammer, dat wijlen Louis Bouwmeester deze
rol nooit voor de film heeft uitgebeeld. Verder
werd „Een Midzomernachtsdroom" viermaal
verfilmd, „Macbeth" eveneens viermaal, „Ko-
ning Lear" driemaal, evenals „De getemde
feeks" en „Othello". Hetzelfde aantal behaalde
ook „Antonius en Cleopatra". „Julius Caesar"
werd slechts tweemaal verfilmd en „Naar het
U lijkt" eveneens. Eenmaal voor de film op-
genomen werden verder „Vroolijke vrouwtjes
van Windsor" en „Veel leven om niets"."
„Dat zullen de brave bewoners van Stratford-
on-Avon ook niet hebben kunnen drbomen, dat
een hunner burgers zoon „film-beroemdheid"
zou worden."
FILM-ENTHOUSIASTEN
R- v. H. te Rotterdam. Marïka Roekk
woont Bornstrasse 11 te Babelsberg bij
Berlijn. Zij is den ßden November jarig.
In het Duitsch schrijven en niet vergeten
een antwoordcoupon in te sluiten.
D. F, K. te Harlingen. Jfam?/ Wittrisch
is te Antwerpen geboren. Adolf Wohl-
brueck, in Amerika noemt hij zich Anton
Walbrook, is niet getrouwd. Qinger Ro-
gers kunt u schrijven p.a. RKO-Radio Stu-
dios, Gower Street, Hollywood.
G. N. S. te 's-Gravenhage. ConradVeidt
is met Lily Prager getrouwd. Hij blijft
voorloopig in Engeland filmen. Vivian
Leigh was zijn tegenspeelster in „Dark
journey".
T. F. te Amsterdam. Hierbij de ge-
vraagde studio-adressen. Warner Bros' First
National-Studios, Burbank, Califomië. Re-
public-Studios, 9336 W. Washington Bou-
levard.. Culver-City, Californië. Denham-
Studios, Denham, Bucks, Engeland.
. P. M. v. G. te 's-Gravenhage. Johnny
Weissmuller is met de fümactrice Lupe Velez
getrouwd. U kunt hem schrijven p.a. Me-
tro-Goldwyr-Mayer-Studios, Culver-City,
Californië. Voor foto drie antwoordcou-
pons insluiten.
L. v. S. te Rotterdam. Regisseur Nick
Unnde is bij Warner Bros te Hollywood
geëngageerd. Nick Foran rijdt zeer goed
paard. Charles Boyer is den 28sten Autms-
tu^ geboren.
N. A. te Amsterdam. Wij hebben u de
twee gevraagde foto's gezonden. Tullio
Carminaii is niet getrouwd. Hij werd den
21 sten September te Zara (Dalmatië) ge-
boren. Rolf Wanka woont Meiereigasse 8,
Modling bij Weenen. Hij is den 14den
Februari jarig.
D. F. S. te Maastricht. Paula Wessely
is getrouwd. Frits van Dongen is niet
gescheiden. Een antwoordcoupon is aan
ieder postkantoor verkrijgbaar.
B. R. S. G. te Eindhoven. Hierbij de
gevraagde adressen. Viktor Staal, Cicero-
strasse 49, Berlijn. Betty Gr able, 5451
Marathon Street, Hollywood. Nelson Eddy,
Metro-Goldwyn-Mayer-Studios, Culver-Ci-
ty, Californië. Wij hebben u een mooie
foto van Greta Garbo gezonden.
f
N. T. te Haarlem. Walter Pidgeon is
den 23sten September te East St. John,
New Brunswick, Canada, geboren. Johan
Heesters zal weer naar Duitschland terug-
keeren. Maria Andergast is met regisseur
Heinz Helbig getrouwd.
I. G. te Amsterdam. Hierbij de ge-
vraagde verjaardagen. Igo Sym 3 Juli,
Freddie Bartholomew 28 Ma^rt en Sabine
Peters 29 Januari.
T. W. S. B. te Zandvoort. Claus Detlev
Sierck is een zoon van den filmregis-
seur Detlev Sierck. Charles Boyer is ge-
trouwd.
G. V. te Scheveningen. Claude Rains
is den 1 oden November te Londen gebo-
ren. Norrna Shearer viert haar verjaardag
den icden Augustus. Raymond Massey
is getrouwd.
N .W. ' W. te 's-Gravenhage. ledere
abonné heeft recht op twee gratis film-
foto's. Wij zonden u een foto van Mariene
Dietrich en van Gary Cooper.
S. N. K.te Amersfoort. Sybille Schmitz
woont Seebergsteig 6, Berlijn.
ONZE WEKELIJKSCHE
PRIJSVRAAG
Vraag vierhonderd zeven en zeventig
Wat is diffusie?
Wij stellen eén hoofdprijs van ƒ 2.50 en
vijf troostprijzen beschikbaar om te yerdeclen
onder hen, die vóór 12 April (Indische abon-
ne's vóór 12 Juni) goede oplossingen zienden
aan ons redactie-adres: Galgewater 22, Leiden.
Op enveloppe of briefkaart gelieve men duide-
lijk te vermelden: Vraag 477.
DE OPLOSSING
Vraag vierhonderd drie en zeventig
Macadamwegen zijn wegen, die met steen-
slag verhard zijn. Zij zijn genoemd naar bun
uitvinder, den Schotschen ingenieur Mac Adam.
De hoofdprijs viel ten deel aan mevrouw
C. W. Putters—v. d. Berg te Rotterdam, de
troostprijzen aan mejuffrouw Gertrud Smit te
Amsterdam, den heer G. van Tienen te' Rot-
terdam, den heer Y. Zijbinga te Den Haag. me-
juffrouw S. D. Klam te Amsterdam, den heer
F. G. Baan te Groningen. \
maakte een praatje met zijn buurm
„Mijn dochter gaat naar Parijs om zi
te studeeren," vertelde deze.
„Dat is erg voorkomend van haa
antwoordde mijn neef,
Een boertje liep met een reusachtig
zak aardappelen op zijn rug langs d
eenzamen weg te zwoegen. Eindelijk haal
een vriendelijke voerman hem in, die h<
mee liet rijden. Tot zjjn verbazing zag de
dat. de man den zak angstvallig op z
rug bleef houden. „Zou je dien zak ma
niet neerzetten?" vroeg hij.
„Het is erg vriendelijk van u," ai
woordde het boertje," maar ik vind het
zoo aardig, dat ik mee kan rijden, dat
M, j|JGEKLEED
Kay In een zeer
oder avondtoilet,
van de taille ged
wordt door
stikte motieven
lilverdraad. Het
de vracht van het paard ook nog niét ir^ÄS
de aardappelen wil belasten!"
lijtie bestaat uit
dat van achteals.
«en sleep van
cbouders afhangt.
De telefoon in het politiebureau ri
kelde. „Weet u waar juffrouw Pratinj Ook een sportief
woont inspecteur? Er is een inbreker »i'^S'
haar huis en zij praat al drie uur mietobe niet. D
hem." ' >te ruit. die be
Ti i j. '.e voor het losse
„IK zal direct een paar mannetjes st e en den rok, ook
ren. Spreek ik met juffrouw Pratinga^ im kraa8 " n
„Neen, met den inbrekerl" "
Hij wilde zijn sweetheart beslist op ga,
zoeken, hoewel ze hem gezegd' had, d
vader geen bewonderaars van haar
huis duld de /
Op een avond, dat het verlangen .
te zien echter tè sterk was geword
belde hij aan haar huis aan.
Zij stonden reeds gedurende eenigen tij
op de voordeurmat te praten, toen' ha;
vader de vestibule binnenkwam.
Rood van woede brieschte hij: ,Wi
ben jij?" J
„Eh, ik ben haar broer?" hakkelde d
ontdane minnaar.
De ietwat verstrooide filmproducent lie;
door de drukke straat en werd aange
sproken door een bedelaar, die hem eei
aandoenlijk verhaal opdischte.
.„Probeer er een happy end aan t
maken," antwoordde de film-man, „ei
breng me het manuscript volgende week.
Het plaatselijke tooneelgezelschap hac
een opvoering van Hamlet gegeven. Der
volgenden dag kon men in de krant dezt
recensie lezen:
„Gisteravond was de geheele upper ten
van onze stad vereenigd om de vertol-
king van „Hamlet" bij te wonen. Naar
wij vernemen is er groote strijd geweest,
door wien het stuk is geschreven, door
Shakespeare of door Bacon. Alle twijfel
is nu opgeheven. Laat men eenvoudig
hun graven openen. Degeen, die zich gis-
teravond omgedraaid heeft, is do
schrijver!"
Ver,chUnt weKeiyK. - PrUt per Kwar.aa. f. 1..5 - Ked.en Adm. Oa.gewa.er 22, Letten. Tel. 760. PctreKen.ng 41880
GAAT
5, Een char-
mant wandelpak-
jc, bestaande uit
cc» Irchtcn drie-
kwattmantel en
een donker van
eenigc plooien
voorzien rokje.
De groote opge-
zette zakken vor-
men de ecnige
garneering.
l o's Warner

i - ai
GOEDE VRIEND
DE M.G.M..STERREI
JOAN CRAWFORI
EN SPENCER TRA'