WEEKBLAD

ii
'^ks
15 ets
3ANIELLE DARRIEUX
IN DE LUMINA-FILM 1
.POTPOURRI".
WEEKBLAD
"Jf:.
f •
19de Jaargang
No. 4 . 4 Fabr. 1939
CIMEMAs.
THEATER
« ■ Wk lEM
•" 4 :
1
1 % » « *
- 1 % 9 •
• 1 4 1
- i # '
• € i f '
-^ Jl

met Lys Gauty. Constant Remy, Dorvüle, Jean
Martinelle en Marguerite Pierry.
Filmtrust-Film.
De kroegzangeres, voor wie het leven eens vroolijkheid
was, is thans in de grootste ellende gedompeld.
Haar eenige toevlucht is een vervallen schuit, waar
haar geliefde. Pierre Duchemin, haar vaak komt bezoeken.
Afhankelijk van de hulp van het publiek hebben ze het
egoïsme, de onverschilligheid en de lafheid van de menschen
leeren kennen.
De kroegzangeres berust in haar lot. Pierre daarentegen
accepteert het niet. Hij wil leven en op een'nacht pleegt
hij een roofmoord. Het slachtoffer is een zekere Firmin
Broustel, eigenaar van een klein café aan den oever van de
Seine, vroeger bediende van graaf de Boissiere.
In den loop van het proces blijkt, dat Firmin een duister
geheim bezat. De dochter van graaf de Boissiere, Marthe,
had dertig jaar geleden een kind, waarvan de vader {secre-
taris van den graaf) smadelijk werd weggejaagd.
Het kind, op bevel van graaf de Boissiere aan zijn lot
overgelaten, verdween.
De vader Georges Laubier, is zijn leven opnieuw be-
gonnen. Thans is hij een machtig en aanzienlijk bankier.
Door een toeval verneemt de rechter van instructie, dat
^^^
Laubier op den avond van de misdaad een bezoek heeft gebracht aan
i-imm. Men ondervraagt hem. Hij raakt in de war en wordt gearresteerd
Ue kroegzangeres echter, wier instinct de ware schuldige heeft Gera-
den smeekt haar geliefde geen onschuldige in zijn plaats te laten veroor-
deelen. Pierre, ontmaskerd, komt in opstand, dreigt en gaat, beangst door de
gevolgen van zijn misdaad, zelfs zoover, dat hij haar, die hem vraagt zijn
plicht als man te doen, verlaat. De kroegzangeres, gekwetst in haar liefde
en geleid door haar geweten, klaagt Pierre aan.
Tijdens de rechtszitting neemt het drama een onverwachte wendina
Laubier herkent namelijk in Pierre Duchemin zijn eigen zoon
Nu wordt Laubiers aarzelend gedrag duidelijk, want van den eersten
dag at kent hij reeds de waarheid omtrent den moord op Firmin
Pierre, om aan de straf van de menschen te ontkomen, die altiid mee-
doogenloos voor hem waren, pleegt zelfmoord in zijn cel en de
bek.agenswaardige kroegzangeres, gebroken door smart, hervat haar
eJlendig bestaan
Pierre vertelt, dat hl] de
moordenaar Is.
Georges
Laubier ia de
beklaagden-
bank. " _k
naar den roman van Annemarie Selinko.
Regie: Friedrich Zelnik. Neerlandia-film.
Met; Lily Bouwmeester, Theo Frenkel, Paul
Steenbergen, Nico de Jong, Chris Baay, Louis
Gimberg, Ko Arnoldi, Aaf Boubcr, Joke Busch,
Mien Duymaer van Twist, Fie Köhler, Peronne
Hosang, Lau Ezerman, Piet Köhler, Adr. v.
d. Horst. Kommer Kleyn, Guus Weitzel, Bob
de Lange, Anton Roemer, J. Liesting, Gom.
Dommelshuizen en anderen.
eze film wil een beeld uit het werke-
lijke leven geven, een beeld uit het
leven van een modern meisje, dat haar
eigen weg gaat, een weg, die via een groote
carrière naar het geluk leidt. De heldin over-
wint alle moeilijkheden, die zich daarbij voor-
doen en heeft dit te danken aan haar vaste
vertrouwen in het leven en haar stellige over-
tuiging, dat er na iederen verdrietigen avond een nieuwe dag aanbreekt. ,,Morgen
gaat 't beter". Het leven gaat verder, biedt steeds nieuwe mogelijkheden — zoo-
lang er leven is, is er hoop —- nóóit mag men die opgeven.
De film speelt in een nuchtere, doch tegelijkertijd romantische omgeving: de
studio's van een moderne radio-omroepvereeniging, waarin de heldin het wel
zeer moderne beroep van radio-omroepster uitoefent, doch ten slotte tot de oude
waarheid terugkeert, dat alleen de liefde een mensch waarlijk gelukkig kan maken.
Willy Verhulst is een eenvoudig meisje, zooals er velen zijn. Zij zit in de
hoogste klas van een meisjeslyceum en moet binnenkort eind-examen doen. Zij
heeft alleen nog een vader, wiens pensioen niet voldoende is om in het onderhoud
van hemzelf, Willy en een ouden bediende te voorzien. Willy moet dan ook door
haar examen komen, omdat zij dan terstond haar brood hoopt te kunnen verdienen.
Haar kansen zijn echter niet groot; één leerares raadt haar zelfs aan zich vóór het
examen terug te trekken. Zij komt er toch niet door. Van geschiedenis bijvoor-
beeld brengt zij hcelemaal niets terecht. Haar vader moet maar eens komen praten.

Willy In den radlo-gtudio. Voor do microfoon
Kommer Kleyn,
Heelemaal van streek vertelt Willy dit aan
haar vader, die haar echter geruststelt; hij zal
het wel met de leerares in orde maken!
Zoover komt het evenwel niet; de vader
krijgt plotseling een ernstigen hart-aanval en
moet naar het ziekenhuis. Aan zijn ziekbed
leert Willy den man kennen, die voor haar
eens alles beteekenen zal. Het is Alfred Herder,
propaganda-leider bij een radio-omroepvereeni-
ging, die op dezelfde zaal ligt. Hij weet. dat
de heer Verhulst niet meer beter kan worden
en zegt Willy, dat, mocht zij ooit hulp noodig
hebben, zij altijd bij hem kan komen.
Een paar weken later doet Willy examen.
In een zwart rouwjurkje staat zij voor den
examinator, die haar uit medelijden helpt. Zoo
is de dood van haar vader, het ergste wat Willy
kon overkomen, tevens aanleiding tot het eer-
ste succes in haar eigen leven.
Nu leert Willy, dat een diploma alleen nog
Nico do Jong.
niet genoeg is, om een baantje te
krijgen. Ze loopt trap op, trap af, tel-
kens een teleurstelling, nergens is een
plaatsje voor haar open. Als zij ten
slotte bijna de hoop heeft opgegeven
nog iets te vinden, schiet haar plotse-
ling de belofte van Alfred Herder te
binnen. Den volgenden dag gaat zij
naar Hilversum, naar de radio-om-
roepvereeniging waar Herder werkt.
Met Willy zwerven we in de stu-
dio's rond en verheugen ons, wanneer
zij Herders secretaresse wordt. Willy
voelt zich best thuis in het groote
bedrijf, zij werkt. er met pleizier, al
wordt het vaak laat 's avonds. Op een
keer', als zij weer overwerkt, stuurt
Herder haar met een mededeeling naar
den omroeper. Daar komt juist een
bericht binnen, dat nog uitgezonden
moet worden: een extra-bericht over
een spoorweg-ongeluk. De omroeper
Lily Bouwmeester en Theo Frenkel.
begint rustig te lezen — blijft steken — kan
niet verder en zakt in elkaar. Zijn vrouw zat
in dien erein. Diep getroffen staat Willy naast
hem: haar oog valt op den microfoon, die nog
niet uitgeschakeld is — de uitzending is nog
niet beëindigd. In een opwelling begint zij den
luisteraars goedennacht te wenschen: niet zoo-
als gebruikelijk, doch op een heel bijzondere,
eenvoudige manier. Willy behoeft niet naar
woorden te moeken, die worden haar als het
ware ingegeven. Zij heeft behoefte om te troos-
ten, den omroeper en m etjhl^m al diegenen, die
Paul Steenbergen
r^
des nachts, door zorgen gekweld,
geen rust kunnen vinden. Zij toch
weet wat verdriet en zorgen zijn.
Maar steeds is er uitkotffst geko-
men, steeds brak er, hoe trooste-
loos alles ook scheen, een nieuwe
hoopgevende morgen aan. Het geloof in het
leven moet men steeds behouden; .Jvforgen
gaat 't beter". Met deze woorden sluit Willy
de uitzending.
Het gevolg van haar eigenmachtig optreden
is, dat zij op staanden voet wordt ontslagen.
Overal heeft men echter Willy gehoord. Haar
stem heeft duizenden menschen nieuw vertrou-
wen en hoop op de toekomst geschonken. Wie
is die vrouw met die sprookjesachtige stem?
Wie is het, die zoo'n vertrouwen heeft in
morgen ?
De omroepverecniging en-
gageert Willy opnieuw, thans
echter niet als typiste; zij
moet iederen avond voor
den microfoon spreken, iets
geven van haar eigen opti-
misme aan hen, die daar be-
hoefte aan hebben. In haar
eigen leven geschiedt wat bij
velen geschied is. De eerste
liefde is niet de ware; in dit
geval is de man, waarop zij
eerst verliefd wordt, een
elegante, charmante nietsnut,
die voor Willy alles betee-
kent, tot hij haar verlaat
zonder afscheid te nemen.
Lily
Bouwmeeater
; =
My
Lau Eierman. Piel Köhler, Mien Duymaer van
Twiit en Lily Bouwmeetter.
Dan pas beseft zij de volle waarheid; voor
hèm was zij niets dan een avontuurtje zonder
meer.
Ellendig en eenzaam loopt zij door den
donkeren avond. Doornat en uitgeput gaat zij
een klein café binnen. De goedmoedige eigena-
res trekt haar natte schoenen uit en geeft haar
iets warms te drinken. Nog enkele minuten,
dan spreekt Willy Verhulst, daar zal ze wel
van opknappen! zegt de vrouw.
In den studio heerscht groote nervositeit.
Waar blijft Willy?
In het café klinkt plotseling de stem van
den omroeper, die Willy Verhulst aankondigt.
Zij hoort haar eigen stem, de stem die zegt:
,,Morgen gaat 't beter". En zóó troost de
omroepster Willy Verhulst de kleine, onge-
lukkige en zielige Willy Verhuist. Bij den om-
roep heeft Herder op het laatste moment de
situatie gered. Hij, voor wien Willy's stem niet
slechts die is van een „star", doch van de
vrouw van wie hij houdt, had een gramofoon-
plaat laten opnemen van een van haar toespra-
ken. Deze plaat heeft hij laten afdraaien, en
niemand heeft gemerkt, dat Willy zelf afwe-
zig was. Daardoor heeft Alfred Herder haar
carrière gered en Willy tegelijkertijd doen in-
zien, dat haar verdriet niet zoo groot was als
aanvankelijk leek. Willy, die haar verliefdheid
voor liefde had aangezien, begrijpt nu wie de
man zal zijn, die ook verder in het leven voor
haar zal zorgen ...

^-—
HET HEDMKING VAN LEGER EN VLOOT
Hier in Nederland kunnen we niet
bepaald beweren, dat de overheid
veel voor het filmbedrijf doet. De
regeeringszorg bepaalt zich vrijwel uit-
sluitend tot de instelling eener keurings-
commissie en tot het heffen van invoer-
rechten. Verdere bemoeiingen van over-
heidswege vinden er vrijwel nimmer
plaats of het zou de heffing der Vermake-
lijkheidsbelasting moeten zijn
Het ligt echter geenszins in dén opzet
van dit artikel een klaagzang aan te hef-
fen over deze feiten. Ze worden alken
maar aangestipt, om ze te aanvaarden,
zooals je zijn. En om daarnaast te stellen:
de enorme hulp en medewerking, die af
en toe, maar tamelijk regelmatig, in
Amerika geboden wordt.
Reeds sedert lange jaren achtereen
verleenen leger en vloot telkens en tel-
kens weer volledige medewerking bij het
vervaardigen van speelfilms. Wel te ver-
staan: van films, die een persoonlijk avon- •
tuur van een held en een heldin tot
onderwerp hebben. Door de diverse wel-
bekende productiefirma's worden zulke
films op gezette tijden vervaardigd en dan
staat de artillerie haar kanonnen af, de
cavalerie haar paarden, de marine haar
schepen
Men moet daar niet min over denken!
Het is geen kleinigheid de beschikking te
krijgen over eenige regimenten soldaten.
over een vloot, over tanks, luchtschepen
of vliegmachines! De verwendste regis-
seur, gewoon aan vijfduizend Hollywood-
sche figuranten, bijt toch nog even
zenuwachtig op zijn lip, wanneer officie-
ren, en hoofdofficieren zich bij hem pre-
sent melden en zijn orders vragen. Daar
zit iets opwindends in. Dat is een mo-
ment, dat geen regisseur ooit zal ver-
geten!
Hoe komt de Amerikaansche regeering
daartoe? Welk belang heeft zij bij de lot-
gevallen van den schatrijken en verwen-
den Perry Townsend (voor te stellen
door Richard Greene) en de lieve Susan
Leeds (uit te beelden door Nancy Kelly),
die elkander zoozeer leerden beminnen,
hetgeen verboden werd door hun vader,
kapitein Leeds (George Bancroft)?
Waarom zou zij complete oorlogsschepen
uitleenen, waarmee de beeren filmacteurs
gratis mogen gaan varen, ten einde ons
een verhaal te vertellen vol bonte fanta-
sie, vol humor en spanning het ver-
haal van de „Onderzee patrouille", gelijk
de Nederlandsche titel luidt van een der
nieuwste 20th Century Fox-producten.
Hiervoor is een oorzaak te vinden. Zij
ligt in het feit, dat zulke films een enorme
propagandistische waarde hebben. Dat
de autoriteiten van leger en vloot met
welgevallen bespeuren, dat, telkens na de
vertooning van zulk een film, allerlei jon-
gelieden zich komen aanmelden voor vrij-
willige dienstneming. En aangezien er in
de Vereenigde Staten geen dienstplicht
bestaat, doch leger en vloot geheel door
vrijwilligers bemand worden, kan men
dezulken niet ontberen.
Men onderscheide goed: deze films zijn
niet bedoeld als propagandafilms, ze zijn
het onbedoeld. Maar daar de ervaring
heeft uitgewezen, dat zij de vrijwillige
toetreding tot leger en marine zoozeer in
de hand werken, zien de autoriteiten ze
heel graag tot stand komen en verleenen
zij alle medewerking.
Echter bemoeien zij zich nimmer met
vorm en inhoud van de desbetreffende
film. Heel de totstandkoming daarvan
blijft van A tot Z in handen van het film-
concern. De samenwerking tusschen de
overheid en de filmgroep bestaat nu al
zoo lange jaren, dat men wederzijds van
elkander weet wat men aan elkaar heeft.
En in deze vrijheid van handelen, deze
onbelemmerde arbeidsmogelijkheid, deze
allerprettigsjte samenwerking, slaagt de
arbeid dan ook boven verwachting goed.
Inderdaad, zulke omstandigheden zijn
ten onzent ondenkbaar. Maar we hebben
reeds in den aanhef van dit artikel beloofd
geen klaagliederen te zullen inzetten. En
liever te zullen zien naar Amerika, waar
zooiets kan!
I
Regie: John Ford. 20th Century Fox-film.
Perry Townsend Richard Oreene
Susan Leeds Nancy Kelly
Luitenant ter zee Drake Preston Foster
Kapitein Leeds George Bancroft
Spuds Slim Summervilie
McAlIison John Carradine
Anne Joan Valerie
Luigi Henry Armetta
Rocky Warren Hymer
Brett Douglas Fowley
Sails J. Farrel McDonald
Joe Duffy Maxie Rosenbloom
Johnnie Miller Dick Hogan
Mr. Prlngle r E. E. Olive
Olaf War Bond
Kelly Charles Tannen
Sparks Robert Lowery
Irving George E. Stone
„Professor" Elisha Cook Jr.
Quns McPeek Jack Penninck
Vice-Admlraal Joseph Maitland Charles Trowbridge
Kapiteln ter zee Wilson Moroni Olsen
Grainger Harry Strang
De aalmoezenier Victor Varconi
Klein, rank, geheel van hout en veel meer bestemd voor de snel-
heid, dan voor den langen levensdilur, bewapend met een
enkel scheepskanon van vrij gering'kaliber en een reeks
..dieptebommen" (door de matrozen ,,vuilnisemmers" genoemd),
zoo zien Uncle Sams mijnenvegers er uit, die in den wereldoorlog
de toegangswegen en vaargeulen in den Atlantischen Oceaan hebben
weten open te houden voor de Amerikaansche vloot. Een merkwaar-
dige serie, waarvan zelfs ervaren marine-officieren niet veel goeds
verwachtten, maar die toch allerbelangrijkst werk heeft gedaan. En
het kleinste en onnoozelste van al die schepen was de ,,S.C. 599",
die meer leek op e^n rivlerstoombootje dan op een zeewaardig schip.
Deze S.C; 599 was ook in ander opzicht merkwaardig. Hier diende
de slechtst gedisciplineerde bemanning van heel de Amerikaansche
marine! Toen in 1917 de U.S.A. den oorlog verklaarde aan de
Centrale Mogendheden, was er uiteraard een groot tekort aan
marinepersoneel en moesten er ontelbare vrijwilligers worden aan-
geworven. Een stel van die vrijgevochten nieuwelingen bevolkte het
scheepje en geen van hen had ooit gehoord van orde, netheid,
gehoorzaamheid of beleefdheid.
Een millionnairszoon. Perry Townsend III, die weger^ zijn groote
technische kennis een plaats kon krijgen als machinist, komt ook
op dit scheepje terecht en past goed bij de rest der onverschillige
en ongetemde bemanning. De beeren doen niet veel. anders dan
passagieren; een hunner is terzelf dertijd taxi-chauffeur en de
scheepskok houdt onderdehand een lunchroom aanl
Perry zelf ontmoet een meisje, dat verbazend veel indruk op hem
maakt. Zij, Susan Leeds, is de dochter van den kapitein van een
koopvaarder, die niet heel ver van de S.C. 599 zijn anker heeft laten
vallen; een morsige schult, die er op de een of andere wijze een
beetje on-Amerikaansch uitziet en die gedoopt Is; ,,Maria-Ann".
Als hij met het meisje een avondje is uit geweest en haar na afloop
daarvan naar huis geleidt, brengt haar vader hem met zijn vuisten
aan het verstand, dat hij niet van zijn hofmakerij gediend Is. Een
ruwe klant, deze kapitein Leeds!
Daarmee Is de periode van lijntrekken en leegloopen ten einde.
Luitenant ter zee Ellison E. Drake komt aan boord en bootsman Sails
volgt hem op den voet. Deze twee beeren weten wat discipline is
en zij willen dat niet voor zich alleen houdenl Heel de bemanning
zal moeten leeren, hoe het eigenlijk behoort toe te gaan aan boord
van een Amerikaansch oorlogsschip en dat brengt allerlei met zich
mee, waarvan de matrozen der S.C. 599 nooit hadden gedroomd.
Na dezen leerrijken tijd komt plots het bevel uit te zeilen met
verzegelde orders. De ,,Maria-Ann" moet naar Italië geconvoyeerd
worden. In volle zee ontstaan er zeer spannende momenten door
een duikboot-aanval, die wordt afgeslagen. Daarna bereikt men
Brindisi en is de opdracht volbracht.
Wederom beproeft Perry zijn geluk bij Susan en wederom laat
haar vader zich van zijn wreedsten kant kennen.
In de Middellandsche Zee ligt een Duitsche duikbootbasis
en de S.C. 599 krijgt bevel deze aan te vallen. Dit levert een
bijzonder boeiend beeld op en de S.C. 599 slaagt er in te
overwinnen. Er vinden nog eenige bij uitstek spannende avon-
turen plaats, waarna Perry's hartewensch wordt vervuld en
hij met Susan in den echt wordt vereenigd. Wel is waar
wordt het jonge paar onmiddellijk daarna weer gescheiden,
want er zijn intusschen nieuwe orders en opdrachten afge-
komen, maar de band is gesmeed en twee menschenkinderen
zijn gelukkig I
m
Richard Greene en Nancy Kelly.
Een vaart door het mlfnenveld.
. ;.• • ;■>&*;:*• •.
SchoonTadei oh schoonxoon verdragen
elkander maar matig.

■:r
*•. » «
■
ȃ
Fernand Gravey en Miliia Korjus.
Johann Strauss Fernand Gravey
Poldi Vogelhuber Luise Rainer
Carla Donner Miliza Korjus
Hofbauer Hugh Herbert
Graaf Hohenfried Lionel Atwill
Kienzl Kurt Bois
Schiller George Houston
Vogelhuber Bert Roach
Dommayer Herman Bing
De oude'Mevrouw Strauss ... Alma Kruger
Franz Josef Henry Hull
Wertheimer Sig Rumann
De koetsier Christian Rub
Een schepping van Julien Duvivier
Metro-Goldwyn-Mayer-film.
Als men weet, dat een jeugdig bank-
bediende ongeveer honderd jaar
geleden op het kantoor van den
Weenschen bapkier Wertheimer werk-
zaam, den naam van Johann Strauss droeg
en in zijn vrijen tijd walsmuziek compo-
neerde, dan zal men begrijpen, dat deze
Kernand Gravey en Henry Hull.
mr ii-ri"iiii»mr
?^V- ^
w
Ä*'/
DE ÖNtlEELIJKE WflEC
werkkring niet voorbestemd was om eeuwig
te duren en reeds bij het begin van de film
moest eindigen in een tragi-komisch ont-
slag. „Schèni" Strauss stortte zijn hart uit
bij het eenvoudige volksmeisje, dat er nooit
van gedroomd had nog eens als Poldi Strauss
beroemd te worden.
En Schani, die er zijn vrienden toe over-
haalde om samen op goed geluk een orkest
te vormen, had in den eersten tijd allerminst
succes met het botvieren van zijn muzikale
neigingen. Dommayer, de waard van het
Casino, staat zelfs op het punt zijn zaak te
sluiten, als op een gegeven avond een groep
vroolijke fuivende menschen, waaronder de
schoone primadonna van de keizerlijke opera
Carla Donner, de zaal binnenkomt en door
de muziek en de persoonlijkheid van Schani
Strauss getroffen wordt.
Hij ontvangt een uitnoodiging om in het
I-w-
V*i.
■P m;
paleis van Carlas vriend en. beschermer,
paaf Hohenfried, te komen spelen en het is
in dit toonaangevende gezelschap, waaron-
der Weenens invloedrijke muziekuitgever
Hofbauer. dat Carla den eersten wals van
Strauss zingt (Artistcnleben) en dat in een
tijd, dat Weenen nog altijd den wals be-
schouwde als een soort onzedelijke volks-
muziek.
Tusschen Schani Strauss en Carla Donner
ontstaat een vreemde relatie, welke op bei-
der leven van zeer grooten invloed blijkt te
zijn. Liefde kan men het niet noemen; beiden
waren moeilijke, egocentrische artistennatu-
ren. En reeds op den eersten avond, waarop
Carla zich gewonnen gaf aan het onweer-
staanbare rhythme van zijn muziek, verne-
dert zij hem tevens menschelijk diep. En
Strauss trouwt met de kleine Poldi. Op
den avond van hun bruiloft is het Hof-
bauer, die den jongen componist zijn
eerste contract aanbiedt: duizend
Oostenrijksche guldens per wals!
Wij schrijven 1848. Over Europa
waait de storm der vrijheidsliefde
en de jonge Strauss schaart zich
aan de zij de der Revolu tionnairen,
voor wie hij het Marschlied
componeert. Als men op het
punt staat het paleis van
den gehaten graaf Hohen-
fried te bestormen, is het
Alma Kruger en Luise
Rainer.
~
i
MUisa Korfus als
Carla Donner.
George Houston, Herman Bing en Miliza Korjus.

Miliia Korjus, Fernand Gravey en
Luis« Rain«.
btrauss houdt.
Door Carla's toedoen krijgt Schani op-
dracht een opera te schrijven, waarin Carla
de hoofdrol vervult. Het werd de wereldbe-
roemde „Fledermaus". Poldi, die in stilte
lijdt omdat zij weet, dat Carla eigenlijk de
bron van Schani's inspiratie is, ontvangt op
den avond van de première bezoek van den
eveneens gekrenkten graaf Hohenfried. Hij
zegt haar, dat zij moet vechten voor haar
liefde en van hem verneemt Poldi,,-dat Carla
en Schani het plan hebben om na de première
samen te vertrekken. Poldi bezoekt Carla in
haar kleedkamer en geeft haar man'de vrij-
heid. En als Chani Carla naar de boot, die aan
de Donaukade wacht, brengt, is hij ten prooi
aan een heftigen tweestrijd tusschen zijn liefde
voor de vrouw, die hem de onvergetelijke
melodieën van de „Geschichten aus dem
Wienerwald" schonk, en zijn trouw aan Pol-
di. En Carla vertrekt alleen Dien
nacht schiep Schani de schoonste melodie uit
het oude Weenen, „An der schonen blauen
Donau".
En als een roes, waarin menschen, volken,
worden meegesleept, gaan zijn walsen over
Europa. Strauss blijft aan de zijde van Poldi.
En na jaren, als keizer Franz Josef, dié hem
als jong vorst in de revolutie-jaren had lee-
ren kennen en haten, hem aan het hof ont-
vangt en hartelijk de handen drukt, draait de
stramme, grijs geworden graaf Hohenfried,
Carla Donners beschermer, nadenkend aan
. LA. C/if. Cyrinses c/Óeairtx
\fla0r de rtieuwsie Jóio har gelegenkeid
va« C/tao»- eersten verjacuxlag $emaäki
Polo /*. Zhgler, Oen Htug

VAN LEZER TOT LEZER
Op deze pagina kunnen onze »bonné's, onder de „Ruilrubriek", gratis een adver-
tentie plaatten, waarin zij iets aanbieden in ruil voor iets anders. Oeze plaatsing
is geheel gratis, maximaal 10 regels per advertentie. Advertenties, waarin voor-
werpen te koop worden aangeboden of gevraagd, woningen te huur worden
gevraagd of te huur aangeboden, diensten warden aangeboden, enzoovoort, enzoo-
voort, worden onder de rubrieken „Te koop aangeboden", „Te koop gevraagd" en
„Diversen" geplaatst en berekend tegen 5 cts. per regel, minimum vijf regels.
TE KOOP
AANGEBODEN
Te koop : Z.g.a.n. weg-
en baan-race-rijw. pr.
materiaal, tegen elk aan-
nemel. bod, ook genegen
te rullen voor motor-
rijwiel. Laan v. Nieuw
Guinea 74, Utrecht.
Te koop : Dulvenkast.
Kinkerstr. 110II, Am-
sterdam (W.).
Te koop : Een z.g.a.n.
Philips radio (Super)
836A van ƒ 117.—, voor
ƒ40.— of te ruilen voor
plano. Chassistr. 50-III,
A'dam (W.).
Te koop : Oroote bak-
flets open bak 250 x
140 cm., ƒ 60.— ; haard-
kachel „Gloria", ƒ20.—;
2 x 475 < 200 cm. Ba-
latum nw ƒ6.—. Dagel.
te zien. Ie Weterlng-
dwarsstr. 66hs, A'dam.
RUILRUBRIEK
Te ruilen : 1400 Hag,
2000 Haka, 300 üroote
Riv., 250 Patrla II, 6000
weegsch., 200 Artis Verk.
50 Klokzeep, 40 Nie-
meljer, 40 Halst tegen :
Paula, Wennex, Kwatta
D.E. Willlghagen, Hllle
Leverszeep en andere.
Postz. insl. M. Koning.
Heilbronstr. 48. Den
Haag.
Wie ruilt : 18 Verk. pi.
O. G. Rlv. no. 1 2 3 4 5
6 7 8 9 12 13 14 15 20 22
24 25 26 voor b. of pi.
(welke geeft niet) van
het Verk. alb. Dieren-
leven in artis (1 pi. voor
5 b. of p.) A. v. Ingen,
Dordtschelaan 137 B,
R'dam (Z.).
Wie ruilt mijn 5 Everl.
b. en Paula b. voor ande-
re b. op te geven naar
keuze. J. J. van Veen,
Paradljsstr. 100, Voor-
burg.
Te ruilen : Fr. plano,
1 mandola, 1 mandoline,
prima viool, I idem (oud
prachttoon), fototoest.
18 x 24 met anastigm.
lens en veel toebeh.,
fototoest. 9 \ 12 met
toebeh., 1 IC-strengs
sandow, 1 Esperanto
cursus compl., 3 jrgan-
gen „Unicum", 3 ld.
Kath. 11.. 3 ld. Panora-
ma, div. broedmateriaal
en vluchtkoolen, poppen
etc. Een en ander te
ruilen voor iets anders
ongev. gelijke waarde.
Fred. Hendrik Plant-
soen 15 ben.huls, Am-
sterdam (W.).
Gratis kunt u gangbare
bonnen die u niet spaart
rullen voor wat u wèl
spaart en tekort komt.
Bij zending postzegel
insluiten voor terugstu-
ren. Wed. S. v. Zanten,
Daniël Willinkplein 41,
A'dam,
DIVERSEN
Gevr. : Een Hawalan-
speler of -speelster, om
gezellig met een trio
mee te spelen. Geen
beroepswerk. Rosbeek,
Kijkduinstr. 27-111, Am-
sterdam.
„Theorema" Het Won-
dere boekje, zegt wat
ieder weten moet van
muziek (zeer interess.)
prijs : ƒ 1.25. Prospectus
met vele Persbeoordee-
llngen wordt gratis toe-
gezonden. Secretariaat
Vijzelgracht 8hs, Am-
sterdam (C).
Postz. gevraagd van
Ned. en kol. ook de
gewone in grootere par-
tijen. Ik geef in ruil
hooge waarden buitenl.
W.Peeters, OudeWeurt-
seweg 5, Nijmegen.
Wie ruilt een trop.
aquar. 120 x 50 : 50
of 90 x 50 x 50 met
planten en vlsch, hoek-
Ijzer tafels en micros-
coop 250 x en K.D.A.
luchtpomp, voor Win-
kler Prins of Oosthoek
encyclopaedic of goede
werken ? Blllitonstr. 31a
Groningen.
Wie ruilt mijn belasting-
vrijen motor, merk,^Im-
plex", voor prima tan-
dem ? J. Claassen, Singel
3hs, A'dam.
ABONNE'S OP DIT BLAD,
welke in onze registers zijn ingeschreven en in het be-
zit zijn van een door onze administratie afgegeven
polis, zijn gratis verzekerd volgens polisvoorwaarden:
f2000.- bij levenslange invaliditeit; f600.— bij over-
lijden; f 400.— bij verlies van een hand, voet of oog;
f 75. — bij verlies van duim of wijsvinger; f 30.— bij
verlies van een anderen vinger, een en ander ten ge-
volge van een ongeval.
Is het ongeval een gevolg van een aan een personen-
trein, tram of autobus enz. overkomen ongeval, waarin
verzekerde als gewoon betalend passagier reist, dan
wordt de uitkeering bij levenslange invaliditeit gesteld
op f3000.- en de uitkeering bij overlijden op f 1000.-
De uitkeering dezer bedragen geschiedt door de
NIEUWE HAVBANK N,V te Schiedam.
Denk er om bij een eventueel ongeval binnen 3 x 24 uur
aan het kantoor der N.V. Nieuwe Havbank te Schie-
dam daarvan kennis te geven, ook al meent U, dat de
directe gevolgen niet ernstig kunnen zijn.
Anders vervalt het recht op uitbetaling.
- 2 -
grfjg ■■ '■'
„Als u het een paar keer hebt gedragen, zal het natuurlijk meer naar
uw figuur gaan staan."
„Ik heb mijn hand uitgestoken, zooals je zei, Jan, en kijk nu eens, wat
ik hier heb ..."
Zenuwachtige oude dame: „Ik hoop, dat er geen botsing zal plaats-
vinden, kruier?"
Kruiers „Maak u maar niet ongerust, moedertje - er zal niets gebeuren."
„Nu, zeg hun in ieder geval voorzichtig ie zijn, want ik heb twaalf
eieren in dat mandje bij me."
Patroon: „Zeg, all JIJ Ja krultwoordraadialf
op kantoor blijft Invullen, ga Ik wat biljarten.
Ja kunt niat verlangen, dat Ik al hat werk
allkan blijf doen,"
,,lk ben verdwaald in de onder-
grondsche . . ."
«>••» -■•'

De kwestie van goed drinkwater brengt vele
ernstige zorgen mee. Er bestaat geen enkel
tropisch land, waar men ongeflltreerd water
kan drinken, want dit zou in de meeste ge-
vallen öf typhus öf dysenterie veroorzaken.
De waterfllters zQn van de meest verschil-
lende soort, en vele kolonisten maken er
zelf een.
lEOPEN-ZOBGEN
KININE HET DAGELIJKSCH BROOD
DE GROENTENKELDER IN EEN BOOM !
LI oe vaak kunnen we niet de menschen benijden, die in een of ander
n prachtig tropisch land wonen onder palmen en een altijd-blauwen
hemel, en er, naar we denken ten minste, een soort van „paradijsachtig"
bestaan leiden. Hoe weinig zorgen moeten zij kennenl Talrijke inheem-
sche bedienden, wien men slechts een klein loon behoeft te betalen,
staan voortdurend gereed om iederen wensch, ieder bevel direct uit te
voeren. Ze wonen allemaal in een poetischen, exotischen „bungalow";
voor hun ramen groeien palmen en bananenboomen en ze behoeven zich
geen zorgen te maken over de talrijke conventies, die ons leven in de
steden en dorpen soms zoo zeer aan banden kunnen leggen ...
Deze voorstellingen van het wonen in de tropen, die ons wel eens wat
jaloersch kunnen maken, zijn tamelijk waarheidsgetrouw. Het is inderdaad
juist: men kan de vrijheid van de levensruimte in deze verre en vreemde
landen moeilijk overschatten, en heerlijk en rijk is er ook de natuur!
Maar... het zou tóch onjuist zijn te veronderstellen, dat de menschen die
er wonen geen zorgen kenden. Ze hebben in hun dagelijksch leven wel
is waar niet de zorgen die wij kennen, maar zij hebben hun eigen „tropen-
Koelkasten vindt men bijna overal; maar
kelders om er fruit, groenten en dranken in
te bewaren, z^n er niet. Hier dient hef in-
wendige van een half vermolmden, hollen
boom In het oerwoed als groentenkelder.
zorgen". De meeste daarvan zijn ons zoo vreemd,
dat wij licht geneigd zijn ze met een soort roman-
tisch waas te omhangen, maar dat dit niet geheel
en al volgens de waarheid is, kunnen de interes-
sante foto's, die wij hierbij afbeelden, ons toonen!
Ze laten ons de keerzijde zien van een leven, dat
veler onzer zich als ideaal voorstelden ...
Een werkelijke badkamer is ook voor den tijketen
kolonist slechts een vrome wensch. De algemeen ge
bruikelijke badinrichting bestaat uit een grooten emmer
die in een „badkamertje" opgehangen en met water
gevuld wordt. Men gaat onder den emmer staan en trekt
aan een tonw, waarop de emmer omvalt en het water
over den bader gestort wordt...
PSJP*".«!!: d, " ,n *■• tro P» n »«« pmehtl» en paradils-
«chtli ll|kt, toont zich dikwijl, MI, onv.rbidd.lijk.
vijand van da menschan. an enorm it dan ook vaak
da schade, dia door da tropitcha stormen, gepaard
JÏÏSTuwiA?''^ • t « r *I1«n«. wordt aangericht. Ver-
twijfeld klikt hier da kolonist naar zijn mat vaal
moeite an zorg aangeleiden moestuin, dia na aan
storm geheel is weggevaagd.
in da tropen kan man niet thuis blijven zitten an op
zijn post wachten, tot de brievenbesteller za komt
orangen. Aan hat station of ergens in da dlchtstbll-
galagan hoofdstraat bevindt zich een kialn huisje:
wanneer Retrain of da autobus voorbijkomt, dan hangt
da conducteur of da waganbastuurder da brieven aan
aan grooten haak op. Da manschen, dia in da buurt
wonen, komen dan kijken en halen hun brievan van
den haak af...
Dat was
aenlge da-
gen geladen
nog een
fraaie tropi-
sche palm.
De groota
vijanden van
alle tulnan,
alle boomen
an parken, zijn
da we ver vo-
gelt. Deze
hebbon de el-
genschap den
ganschan dag
door nesten te
bou we n, het
eene nest na het
andere. Za var-
bruiken daartoe
ai het loof dar
boomen. Na drie
i vier dagen Is er
een boom kaal, en
/ hangen alleen de
ronde nesten aan
da takken...
Clactrisch licht vindt man
allaan In da groota staden.
Da verlichting dar woon-
huizen vormt dan ook even-
eens aan dagaiijkscha zorg
en veroorzaakt groot on.
gerief.
Da dagolijktche ontgooche-
ling: de laaga vloaschwln-
kalsl Ook In da grootara
staden kan slechts weinig
vee geslacht worden. Het
vleesch Is in aan oogwenk
verkocht, en dikwijls zijn ds
•lagarswlnkalt das ochtends
om acht uur reeds laag.
En vaak krijgt man op zijn
desbetreffende vraag wan-
naar ar waar vleesch zal
zijn te hooren: „Als het
den veearts gelukt een koa
te vinden, dia niet door da
slaapziekte Is aangetast..."

TUNIS. ZEEROO-
VERSNEST.
— De vloot van
Karel V voorde stad
Tunis. Om den zee-
roover Chelr-eddin.
bUgenaamd Barba-
rossa, te straffen en
ilfn practQken voor
de toekomst onmo-
fleHfk te maken,
ondernam Keizer
Karel V een vloot-
actie tegen Tunis.
Het was zooals men
dit tegenwoordig zou
noemen een soort
Furooeesche strafex-
peditie, uitgevoerd
door Dultscher*, Ita-
lianen. Spanjaarden
en Nederlanders.
TUNIS, BRAND-
PUNT DER WERELD
BELANOSTELUNO.
— Kaartje van het
huidige Tunis meter
op aangegeven de
verdedigingswerken
die door de Pran-
schen zijn aange-
legd, en waardoor
een eventueelen in-
valler geen anderen
weg opengelaten
wordt dan een strook
wildernis, links van
de bergketen van
de Matmatas die
zelfs gemechani'
seerden legerafdee-
llngen de grootste
moeilijkheden zou
bereiden.
I \J S il I
Het was In het begin der elfde eeuw, dat het
reusachtige sprookjesrijk der Kaliefen uiteenviel.
Ze hadden over heel Noord-Afrika, over Spanje,
Sicilië, Sardinië en Corsica geheerscht, deze nako-
melingen van den Groeten Profeet, zooals men Mo-
hammed noemt. Maar nu w«d hun groene vlag neder-
laag op nederlaag toegebracht, en stortte hun rijk
Ineen . . .
Onder de ontellure provincies, die door dezen
loop der gebeurtenissen zelfstandig werden, behoor-
de ook de tot ver in de Middellandsche Zee vooruit-
stekende punt van Noord-Afrika, thans Tunis genaamd.
Van hier uit was tijdens den Romeinschen tijd Hanni-
bal, de beroemde veldheer uit Carthago, met rijn
leger, zijn olifanten en belegeringstoestellen wegge-
trokken om Rome en Italië te gaan bevechten.
Deze glanstijd van Tunis zou nooit meer terugko-
men! Zelfs de zonderlinge persoonlijkheid, die In de
geschiedenis voortleeft onder den naam Chelr-eddin
oftewel . .. Barbarossa, maakte van Tunis wel een ge-
vreesd land, maar wist slechts weinig roemrijks aan
zijn historie toe te voegen.
Trouwens: roem zou er in Tunis over het algemeen
niet meer te behalen zijn - evenmin overigens als
militaire successenl Een der grootste helden van
Frankrijk, Lodewijk IX, viel In Tunis. Hij wilde de
heilige oriflamme naar dit land brengen, omdat hem
geruchten ter oore waren gekomen dat de heerscher
over dezen Mohammedaanschen staat bereid was zich-
zelf en zijn volk te laten doopen.
De landing vond zonder moeilijkheden plaats; de
Franschen veroverden den zoogenaamden „Burcht
van Carthago", maar toen begonnen er zich allerlei
ernstige ziekten voor te doen. Gebrek aan levens-
middelen en goed drinkwater deden koortsen en
dysenterie ontstaan en den twaalfden Augustus van 't
Jaar 1270 stierf de koning zilf aan een hevigen aan-
val van koorts.
Hierdoor kwam er automatisch een einde aan de
bezetting der Europeesche troepen, en Tunis werd nu
niets anders dan een roovers- en plratennest... tot
de geheimzinnige Cheir-eddin ongeveer drie eeuwen
later ten tooneele verscheen.
Het waren drie avonturiers, drie broers, zoons van
een Griekschen renegaat, die door wie-weet welke
omstandigheden naar Tunis gevoerd waren en van
wie de jongste, Cheir-eddln geheeten, zich tot
alleenheerscher van het land opwerkte.
Niet zonder reden ging de roep van hem uit,
dat hij niet anders dan een wreede zeeschuimer,
menschenroover en slavenhandelaar was. In ieder
geval staat 't vast, dat de schepen van Cheir-eddln
de heele Middellandsche Zee onveilig maakten,
maar in dien tijd vooral was het verschil tusschen
rooverij en machtswellust niet scherp te trekken.
Cheir-eddin was een vrijbuiter, maar hij bezat te-
vens een zekeren politieken eerzucht en het Is
niet onwaarschijnlijk, dat het In zijn bedoeling lag,
het oude Carthago weer te herstellen.
Een gemeenschappelijke expeditie, op touw ge-
zet door Keizer Karel V, maakte aan de macht
van den Griekschen Christen, die tot het Moham-
medanisme was overgegaan, een einde. Duitschers,
Italianen, Spanjaarden en Nederlanders trokken op
naar Tunis, en in het jaar 1535 viel de stad In hun
handenl
Pransche artillerie by het insluiten von
den rooversstam der Khroemleren op
Dsjebel Chada in April van het Jaar 1881.
Alle groote plannen van Cheir-eddin
— zoo hij die werkelijk gehad heefll —
waren nu in duigen gevallen; hijzelf
doolde nog eenigen tijd rusteloos van
plaats tot plaats, opgejaagd en achter-
volgd. Nog éénmaal maakte hij de Mid-
dellandsche Zee opnieuw onveilig onder
den naam van een Turkschen admiraal,
hielp zelfs Frankrijk Nice te veroveren
en stierf ten slotte in 1547 te Konstan-
tinopel.
Een blik in de woestenty. die den eenigen
toegangsweg vormt tot het verdedigde
Tunis. In dit gebied wordt voortdurend
door de Pranschen gepatrouilleerd, ter-
wJJl Fransche Ingenieurs het gedurende
de laatste twee Jaren tot een onneembare
barrière hebben gemaakt. Volgens mili-
taire autoriteiten zou een leger, dat
probeeren wilde er doorheen te trekken,
tot op den laatsten man omkomen.
Tunis werd echter eenlge decennia later door
den Bel van Tripolis, Amurat, weer teruggeno-
men. Na eenige jaren werd dit juk evenwel afge-
schudt. Tunis werd niet alleen weer vrij, maar
grondveste onder Ben Ali in het jaar 1691 een
eigen dynastie, welke nog heden, zij het dan ook
slechts In naam, regeert.
Nog één keer geraakte het in den loop van zijn
geschiedenis vol wisselvalligheden onder vreemde
heerschappij, want zeer langen tijd, tot aan de re-
geering van Bei Hammoeda, die van 1772 tot 1814
op den troon zat, stond het onder Turksch gezag.
Hammoeda slaagde er echter in, het land weer
een grooie mate van zelfstandigheid te geven, en
zijn opvolgers wisten die zelfstandigheid steeds
meer te beveiligen.
Het Is een eigenaardige coïncidentie in de
wereldgeschiedenis, dat het juist een Italiaan was,
Ridder Ruffo, minister van Tunis onder Bei Sidi
Achmed, die in het begin der vorige eeuw Tunis
met de Europeesche beschaving in aanraking
bracht en het tegelijkertijd vrij wilde maken van
lederen invloed, die vreemde mogendheden
er uitoefenden.
Gedurende den Krimoorlog stond 't land
geheel aan de zijde van Turkije, en onder-
steunde hét door troepen- en wapenzen-
dingen de regeering in Konstantinopel. Kort
na deze gebeurtenissen kwam de eigenlijke
hervormer van Tunis, Bei Sidi Mohammed,
op den troon, die het land een grondwet
schonk. Zijn nieuwe ideeën vonden echter
alleen ingang bij de Christelijke bevolking,
terwijl de Arabieren zich tegen alles kant-
ten, wat verandering in de oer-oude tradi-
ties kon brengen. Zijn opvolger Mohammed
es-Sadok was daarom gedwongen, de grond-
wet Weer op te heffen. . .
In Maart van het jaar 1881 begonnen de
meeningsverschlllen met Frankrijk. Het kwam
tot incidenten op de grens van Algeria en
een legercorps van dertigduizend man on-
der generaal Forgemold de Bostquenard
overschreed de grens en sloot de krijgers
van den opstandigen stam op den Dsjebel
Chada met behulp van de vloot in. De Tuni-
siërs, fanatieke soldaten als zij zijn, pro-
beerden een doorbraak te forceeren, die
hun echter, ondanks allen heldenmoed niet
gelukte, en er bleef den Bei niets anders
over dan den twaalfden Mei 1881 het Ver-
drag van Bardo — zoo heet het palels van
den B

De Schipbreuk van de Dundonald
Tegen het eind van Februari 1907 verliet de
viermast-bark Dundonald, een uitstekend
schip, de haven van Sydney In New South
Wales om een lading tarwe naar Falmouth te
gaan brengen. Van het eerste oogenbllk af was
het weer niet bijster gunstig; men had voort-~
durend met tegenwind te kampen en ten slotte
dreef een zware storm het schip ver naar het
Zuiden uit den koers. Daar er toevallig iets aan
het kompas haperde en de zon In geen dagen
aan den hemel zichtbaar werd, vonden de offi-
cieren het onmogelijk de Juiste positie van de
Dundonald te bepalen en voer men dus maar
zoo'n beetje op goed geluk.
Op den zeventienden dag werd het weer ech-
ter wat beter; er stond een gunstige wind, al-
hoewel het zeer mistig was. Omstreeks één uur
des nachts meende de eerste stuurman. Mr. Pe-
ters, dat hij recht voor zich uit In den mist iets
ontdekte. Hij riep den derden stuurman. Mr.
Knudsen, en samen kwamen zij tot de conclusie,
dat het „Iets" land moest zijn. Onmiddellijk gal
Mr. Peters bevel er omheen te sturen, maar eer
het kon worden uitgevoerd, moest hij tot zijn
schrik vaststellen, dat zij aan alle kanten door
land waren ingesloten! De Dundonald was een
open baal blnnengezelldl
Er werd een wanhopige poging ondernomen
om het schip te doen draalen, maar deze had
helaas geen resultaat; de Dundonald liep op een
rots en de schok was zóó hevig, dat degenen,
die zich aan dek bevonden, tegen den grond
werden geworpen. Direct werd er bevel gege-
ven de reddingsgordels uit te deelen, want er
was niet veel kennis van zaken noodig om
te zien, dat het schip reddeloos verloren was.
Het zat boven op een geweldige rots en bij
iedere golf die aan kwam rollen kon men het
In al zijn voegen hooren kraken I
Er stond een verschrikkelijk hooge en ruwe zee
In de baal, zoodat het onmogelijk was de boo-
ten uit te zetten; men hoopte evenwel, wanneer
het eenmaal dag geworden zou zijn een poging
te kunnen doen om aan land te komen, ofschoon
het twijfelachtig was of het schip het zoo lang
zou uithouden. Weldra bleek dit niet het geval
te zijn: de bark begon te zinken, terwijl de gol-
ven met onweerstaanbaar geweld over het dek
sloegen. Plotseling spoelde een golf, die veel
grooter was dan alle vorige, de gansche* be-
manning over boord. Een aantal slaagde er in
een touw of een stuk wrakhout te grijpen en
zich weer tegen het voorschip, dat nu nog maar
alleen boven water uitstak, op te hijschen. Dicht
tegen elkaar gedrukt, doornat en In een Inkt-
zwarte duisternis zaten de overlevenden daar,
met oneindig verlangen de komst van den' nieu-
wen dag verbeidend ...
Toen de ochtend eindelijk daagde, bleek dat
er ook nog eenlge mannen kans gezien hadden
de rotsen van het eiland te bereiken. Op een
voorstel van dezen maakten degenen, die zich
nog op het wrak bevonden, van touwen een
soort ladder, waarlangs zij eveneens het eiland
konden bereiken. Toen allen behouden op het
eiland stonden, werd er appèl gehouden. Het
bleek, dat de kapitein, zijn zoon en tien andere
leden der bemanning werden vermist. Zij hadden
den dood in de kokende golven gevonden, zoo-
dat er van de uit achtentwintig leden bestaande
bemanning slechts zestien over waren!
Het was nu omstreeks twaalf uur des middags,
maar de schipbreukelingen merkten dit niet, want
door de duisternis en den dichten mist leek hei
wel midden in den nachtl Ze waren allemaal
blootsvoets en blootshoofds, terwijl ze slechts wei-
nig kieeren droegen. Rillend van kou en honger
zochten zij overal om te zien of zij neraens eenige
beschutting konden vinden, maar zonder succes:
er groeiden geen boomen ol struiken op 't eiland,
die eenige bescherming konden bieden tegen den
snijdenden wind en daarom hurkten de mannen
maar zoo dicht mogelijk tegen elkaar aan op den
grond, op die manier probeerend wat warmer te
worden.
De officieren waren overtuigd, dat de Dundo-
nald op de kust van Disappointment Island, een
der verlaten en onbewoonde eilanden van de
Auckland-groep, ver ten Zuiden van Nieuw Zee-
land, schipbreuk had geleden. Het was hun be-
OP LEVEN EN DOOD
Een reeks spannende avonturen, naar waarheid
verteld.
kend, dat de regeering van Nieuw Zeeland, op
sommige van deze eilanden depots had aange-
legd ten behoeve van gestrande zeelieden, en
daarom begon iedereen naar deze levensmidde-
len te zoeken- — zonder ze echter te vinden.
Wèl ontdekten zij, dat het eiland slechts betrek-
kelijk klein was, en dat het hoofdzakelijk uit
rotsen bestond, terwijl er hier en daar wat taal
gras groeide. Vogels bleken er genoeg te zijn;
men ontdekte zeer vele broedende zeemeeuwen.
Mlsmoedlgd keerden zij terug naar het strand,
In de hoop nog Iets van het wrak der Dundo-
nald te kunnen redden, maar dit bleek onmoge-
lijk^ het was reeds zoo goed als geheel onder
wffler verdwenen. Toch slaagde men er In, nog
eenige zeilen te bergen, en deze werden nu ge-
• brulkt om een prlmltlev* hut te maken, die be-
stond uit in een vierkant opgestapelde graszoden,
waarboven men de zeilen spandel Alles was echter
doornat, en de arme kerels hadden geen andere
lichaamsbedekking dan de kieeren die ze droegen.
Daar er geen enkel middel was om een vuur
te maken, moest men de gevangen zeemeeuwen
- die gelukkig zeer tam bleken, zoodat men ze
gemakkelijk kon vangen - rauw eten, maar des
avonds ontdekte een der mannen eenige luci-
fers In zijn zak, die nog droog gebleven waren I
Den volgenden ochtend trok Iedereen er op Uit
om hout bij elkaar te zoeken ten einde een vuur
te kunnen.aanleggen, en men kan zich de vreug-
de der mannen gemakkelijk voorstellen, toen
eindelijk de vlammen hoog oplaaiden en men de
warmte begon te voelenl
Met behulp van het eenmaal ontstoken vuur
werd er thans ook een tweede aangelegd op
den hoogsten heuvel van het eiland, in de hoop
dat hierdoor de aandacht van voorbijvarende
schepen getrokken zou worden.
Op zekeren dag, toen de mist die hen onaf-
gebroken als een dicht gordijn had omgeven, iets
optrok, meende een der schipbreukelingen op
eenige mijlen afstand de omtrekken te ontdek-
ken van een ander eiland, dat de officieren voor
Auckland, het voornaamste eiland van de groep
hielden. Het feit, dat zij het door de regeering
aangelegde voedsel-depót niet hadden kunnen
vinden, was nu verklaard; het leek namelijk zeer
waarschijnlijk dat dit op het voornaamste eiland
was gelegen, en er is niet veel fantasie voor
noodig om zich de wanhoop der mannen voor
te stellen die genoodzaakt waren een ellendig
bestaan te lelden, terwijl hun eenige voedsel uit
nauwelijks eetbaar vogelvleesch bestond en er
op slechts eenige mijlen afstand uitstekend voed-
sel In overvloed te vinden moest zijnl Zonder
boot had dit eiland echter evengoed op honder-
den mijlen afstand kunnen liggen]
Het duurde niet lang of zij moesten ook de
mogelijkheid onder het oog zien, dat ze gebrek
aan voedsel zouden krijgen; de zeemeeuwen, die
men eerst bij duizenden had kunnen waarnemen,
werden hoe langer hoe schaarscher en schuwer.
Alles zag er naar uit, dat zij weldra genood-
zaakt zouden zijn den hongerdood te sterven ...
De dagen schenen zich tot weken en de we-
ken tot maanden uit te rekken en al dien tijd
leidden de ongelukkigen het ellendigste bestaan,
dat men zich denken kan. Ze huisden, zooals
gezegd, in een van graszoden gemaakte hut,
waarvan het dak uit een zeil bestond. Daar ze
niet over middelen beschikten om het zeil strak
te trekken, verzamelde het water zich als het
regende — en het regende bijna lederen dag!
— in het midden van het dak, vanwaar het dan
vrij naar binnen liep, alles en. Iedereen In de
„hut" doorweekendl Het was een zeer oud zejl,
en men durfde het daarom In het midden niet
te ondersteunen, uit angst dat een paal er bij
de eerste aanraking reeds een gat in zou hebben
gemaakt. Daar ze zich mei niets anders konden
voeden dan met vleesch van zeemeeuwen en
robben — deze laatste dieren hadden zij eenige
maanden na hun komst op het eiland ontdekt -
voelden zij hun krachten snel afnemen en de
meesten van hen waren vaak te ziek om op te
- 8 -
staan. Later raakten zij echter meer aan het
eenzijdige voedsel gewend.
De saaie zomer ging langzaam voorbij en nog
steeds zaten de ongelukkigen op het eiland ge-
vangen. Tot aan het eind van September slaag-
den zij er nog in af en toe een zeemeeuw té
vangen, maar toen bleek de laatste van deze
vogels op een dag verdwenen en moesten zij
zich uitsluitend tevredenstellen met robbenvleesch.
Ze konden deze dieren alleen op zeer gevaar-
lijke plaatsen vangen, die slechts te bereiken
waren na halsbrekende klimpariijen op de rotsen.
In hei eerst beviel het dieet van robbenvleesch
maar zeer matig, doch later ontdekten zij een
nieuwe manier om het bereiden, waardoor het
veel weg had van schapenvleesch.
Langzaam gingen de weken nog steeds voorbij,
terwijl niets de eentonigheid verbrak, behalve
dat er. een paar keer heel ver weg een schip het
eiland passeerde — zonder hen evenwel op te
merken, ofschoon zij hopelooze pogingen in het
werk stelden om de aandacht te trekken. Ze
begonnen zich dan ook reeds af te vragen of
zij gedoemd zouden zijn een ellendigen dood
van ondervoeding in den meest letterlijken zin
van het woord te moeten sterven, toen de winter
kwam met ijskoude winden en hevige sneeuw-
stormen, zonder dat er eenige verandering In
hun toestand optrad, behalve dan dat hun voed-
selvoorraad met lederen dag bleek te slinken,
want ook de robben begonnen het eiland te
verlaten. En steeds, op slechts een paar mijl af-
stand, lag daar het eiland Auckland met goed
voedsel en een behoorlijke gelegenheid om
onderdak te vinden ...
Ten slofte werd de toestand ondraaglijk en
twee der mannen besloten nu een wanhopige
poging te doen om Auckland te bereiken: ze
zouden zélf een boot bóuwenl Deze boot was
zeker een van de zonderlingste buikjes, die ooit
de zee bevaren hebben. Het bestond uit talrijke
kleine latten en planken, bij elkaar gehouden
door eenige vlerkante meters oud zeil. Als garen,
om de stukken aan elkaar te naaien, gebruikte
men ultgerafeld zeil, als naalden de fijne been-
tjes van de zeemeeuwen, die nog hier en daar
op het strand lagen, en waarin men op vernuf-
tige wijze een oog geboord hadl
Maar het broze vaartuig kwam toch eindelijk
gereed en de beide mannen trokken er op uit
om op het eiland Auckland een onderzoek te
gaan Instellen. Ze bleven twaalf dagen weg en
reeds begonnen de anderen er aan te twijfelen,
of zij het doel wel'bereikt zouden hebben, toen
zij eindelijk terugkwamen. Van een voedseldepAt
hadden zij evenwel geen spoor gevonden;
wel hadden ze eenige varkens zien rondloopen.
Daar men aannam, dat deze dieren door de
regeering ten behoeve van eventueele schip-
breukelingen aan land waren gebracht, besloot
men met zijn allen naar Auckland te gaan. Tot
dit doel werden er nu nog meer „booten" ge-
maakt en eindelijk, ongeveer midden October,
kon de verhuizing plaats vinden. Het vuur nam
men mee In een aarden oven, maar toen de
boot waarin het zich bevond, aan wilde leggen,
tilde een golf haar op, hei ranke vaartuigje kan-
telde en het kostbare vuur doofde ült...
Verslagen stond men bij elkaar; lucifers om
een ander vuur te maken bezat men niet, maar
toch zou er nu weldra een einde aan hun lijderi
komen. Een grondiger onderzoek bracht de
depots met levensmiddelen aan het licht, en hoe-
wel deze slechts uit biscuits bestonden, vormden
zij toch een waar feestmaal, dat voor den eersten
keer genoten kon worden In een hut, waarin
zich bedden, dekens, lakens, brandstoffen en.. .
lucifers bevonden.
In vergelijking mei Disappointment Island,
waarop zij precies zeven maanden hadden door-
gebracht, was Auckland een waar paradijs. Bo-
vendien hadden zij nu de overtuiging, dat er
vroeg of laat een schip moest komen om het
depot aan te vullen, en spoediger dan zij
misschien zélf hadden durven hopen, kwam er
inderdaad redding opdagen. Den zestienden No-
vember, negen maanden nadat de Dundonald
was vergaan, wierp het Gouvernementsschlp Hl-
nemoa voor hun eiland het anker uit en verloste
hen uit hun ontzettende ballingschap... ^s
mMS
i
.■^f.
--•♦
miZi
^
*
==^as
'*# m
Wit
mmt»

UIT DE WERELD VAN DE SPORT
1. De Ford dames-equipes,
die aan de Rallye Monte
Carlo hebben deelgenomen,
werden bij hun terugkeer In
ons land te Wernhout aan
de Belgische grens gehuldigd
en In de bloemen gezet.
2. Z.K.H. Prins Bernhard
heeft deelgenomen aan den
jachtrit van de Kon. Ned. Jachtvereeniging te Noordwijk. De Prins neemt
te Langeveld. Z.K.H, kwam als eerste aan.
vollen ren een hoogte
3. Te Rotterdam werd een veldloop gehouden, uitgeschreven door „Dynamo". — J. van Wieringen
uit Vlaardingen, winnaar va'n de A-klasse.
n" 5 n Te ||i n *j l,ov f" werd de belangrijke voetbalmatch Eindhoven-N.A.C, gespeeld, die met den stand
0-0 eindigde. 4. Keeper Merks van N.A.C, redt een moeilijke situatie. 5. Een interessant moment uit
den kamp.
6-7. In den strijd D.F.C. —
Fijenoord wist laatstgenoemde
club met 2 — 1 te winnen.
6. De keeper van D.F.C, in
actie bij het stoppen van
een bal. 7. Een moment
voor het doel van D.F.C.
Gemeingd Nneimms
APEN NEMEN ACTIEF AAN EEN
. EXPEDITIE DEEL
a f~ enige Engelsche plantkundigen,
' die deel uitmaken van een
expeditie die door den Bo-
tanischen Tuin te Londen Is uitgezonden
om op het eiland Singapore allerlei
vruchten te verzamelen, hebben als
„leden" aan hun expeditie een aantal
apen toegevoegd.
Hei gaat hier om gedresseerde apen,
die eenlge woorden Maleisch verstaan,
en het is hun taak, om In voor den
mensch ontoegankelijke boomen te klim-
men, ten einde er takken, vruchten en
bloesems af te plukken. De apen, die
aan zestig meter lange touwen worden
meegevoerd, daar hun verlangen naar
vrijheid hun anders wel eens te sterk
zou kunnen worden, brengen de hun
gegeven bevelen op keurige wijze ten
uitvoer. Eenlge korte commando's zijn
gewoonlijk reeds voldoende om hen
naar den bewasten tak te doen klim-
men, waarna een ruk aan het touw hen
den tak doet afbijten en naar beneden
gooien. Een goed gedresseerde aap
neemt, wanneer hij weer op den grond
staat, den afgebeten tak op en over-
handigt hem aan dengeen, die hem de
opdracht heeft gegevenl
Volgens de leden der expeditie zou-
den de apen In het werk dat zij te ver-
richten hebben, veel belang stellen en
er weldra een groote handigheid In ver-
werven. Het regent soms uit de boomen
allerlei dingen, die de onderzoeker niet
heeft kunnen zien, maar die hij tóch
graag wil hebben.
Als bijzonderheid kunnen wij nog
vermelden, dat de prijs -van dergelijke
afgerichte apen, die zoowat achttien
woorden Maleisch verstaan, vijf en
twintig dollar bedraagt.
LONDEN-NEW YORK IN
VIJFTIEN UUR
keskundlgen op dit gebied
voorzien voor het jaar
D'
1940 een transatlantischen
Hoed II vooi
De O|IIO^IKI:II*IICI«I van
Luv IN 5x xo rool als
rmi •ifiiDiiv zvi'itfHM'ilrr* m vlokken.
II i»/ krimpt in ilr inis liniisl tillijil,
ininir in Lnx is dit fii'vnnr nitficxloten.'
Deze fijne, wollen morgenjapon, afgezet
met zwanedons. eist een uiterst voor-
zichtige wasbehandeling. Alleen Lux
kan dit tere kledingstuk volkomen vei-
lig wassen, daar de Lux-krulletjes da-
delijk oplossen, zelfs in koud water!
Er blijven dus geen schadelijke zeep-
deeltjes in het fijne weefsel achter,
die de stof hard en vaal van kleur
makefi en het weefsel doen krim-
pen. Zelfs de lint-garnering komt
prachtig uit het zachte Lux-sopje.
Dit zal U van geen enkele andere
zeep kunnen zeggen!
, vllegdienst, waarbij het mogelijk zal zijn
in vijftien uur van Londen naar New York te vliegen.
In het jaar 1942 verwacht men de Ingebruikneming van vliegtuigen, die
170 passagiers over den oceaan zullen kunnen vervoeren, terwijl zij ieder
comfort zullen kunnen genieten dat men thans aan boord van de groote
stoomschepen aantreft. Deze „monster"-vIiegtuIgen zullen worden voort-
bewogen door motoren, die tezamen 16.000 P.K. ontwikkelen.
Deze machines zullen naar men aanneemt vijf jaar In dienst blijven, om
dan te worden vervangen door nog grootere, die vijf- è zeshonderd passa-
giers zullen kunnen vervoeren.
Practisch gesproken ziet men wat het aantal passagiers betreft geen grens,
en bevoegde autoriteiten houden het dan ook absoluut niet voor uitgesloten,
dat we binnen een jaar of tien vliegmachines zullen hebben, die evenveel
personen aan boord zullen kunnen nemen als thans de grootste oceaan-
stoomers.
Ha, lekker dat windje ...
Ja jongeman, maar ik krijg
de volle laag en hen direct
verkouden. Morgen hen ik
schor als een kraai...
ir
HOE ROOKEN BEKENDE PERSONEN?
President Roosevelt rookt nooit vóór lunchtijd, maar toch slaagt hij
er in gedurende de rest van den dag dertig sigaretten de lucht
in te blazen.
Mr. Chamberlain rookt zeer weinig. Hij rookt alleen maar wanneer
iemand hem een sigaret presenteert. Een pijp rookt hij nooit in het publiek.
Dit in tegenstelling tot oud-minister Baldwin, die nooit anders dan een pijp
rookt, en zelfs de „stoutmoedigheid" heeft er een te rooken wanneer hij
smoking of rok draagt.
Koning Gustaaf van Zweden rookt, hoewel hij reeds tachtig jaar
is, nog vijftig sigaretten per dag.
Charlie Chaplin heeft een zeer bijzondere manier van rooken, namelijk
één sigaret vóór zijn ontbijt en een tweede precies één uur voordat hij
naar bed gaat.
Dat is de eeuwige strijd-
vraag ! Kom, we zullen 'n
kiertje openlaten en mijn-
heer krijgt van mij wat
Wybertjes .. .
Twee of drie Wybert-tahlet-
ten in den mond laten smel-
ten, dat behoedt tegen hoest
en heeschheid.

CARSON NAPIERS
WONDERLIJKE AVONTUREN OP VENUJ
DOOR EDGAR RICE BURROUGWS
iCWRIJVER DER TA

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND
25 JANUARI GEÏLLUSTREERD KRUISWOORDRAADSEL
OPLOSSING LOGOGRYPHE
Mand, wiel, wacht, venten. Bertha, kal, stoer.
GEZEGDE- WIE KAATST MOET DEN BAL VERWACHTEN
OPLOSSING REBUS
ALLES OP EENE KAART ZETTEN.
OPLOSSING INVULRAADSEL
POE El RID zon IM IflM
DER DER DER DER DER DER
DOOS DOMS TUD LIMG DAAD LUK
PERZIK
OPLOSSING
WOORDRANG-
SCHIKKINGSRAADSEL
dochter
evenveel
avcrecht
palfrenier
papaver
eerzaam
logenstraffen
voordoen
alleen a
lorgnet
luinbank
nadrogen
introductie
ellemaat
DE APPEL VALT NIET
VER VAN DEN BOOM
koren
blad
olie
boven
tuin
OPLOSSING
FILMRAADSEL
aar
nerf
noot
arm
bank
de werk
kant golf
muskaal taal
band kolen
saldo
ANNABELLA,
OPLOSSING
LADDERRAADSEL
n n
D 0 T AJT 1 E
0 n
0 T^l E B A K
ß ß
D E n 1 5 L u
E 1
M A A G S A p
& E
Z ADELE 11
n>
DOOR DE MAZEN
KRUIPEN
emmer
lijn
les
asch
zeil
zaad
uur
lade
Horizontaal:
1. inzinking tusschen
heuvels
3. gehoororgaan
5. boom
7. deel van een schip
9. eerstkomende (afkor-
ting)
10. gemeente in de pro-
vincie Utrecht
8
7-s
11. jongensnaam
12. ten laatste (afkorting)
14. vergelykend voeg-
woord
16. mensch
17. boom
Verticaal:
1. mannetjesby
2. lidwoord (Fransch)
SCHAKELWOORDRAADSEL
L*
7 N^-NJ
T
^s
^^yT
>
^ JK ;\ ;
3. voorzetsel
4. houten latwerk
6. metaal
8. overste van een kloos-
ter
9. boomtak
11. familielid
13. stuk doek
14. meisjesnaam
15. muzieknoot
Door in de cirkels klinker« en in de
vierkanten medeklinkers te plaatsen
verkrijgt men in deze figuur zeven rijen
woorden, elk van vijf letters. Verwijder
nu de middelste letter van ieder dezer
woorden. De omschrijving van de over-
blijvende woorden vindt men hieronder
gegeven.
De verwijderde letters, d.w.z. de let-
ters uit de horizontale rij no. 8 vormen
tezamen den naam van een doorschij-
nenden steen.
1. die in Denemarken woont
2. grondstof voor turf
3. hemellichaam
4. afgebeten stuk
5. vrucht
6. dierenverblijf
7. deel van een voet
De letters moeten zóA
worden ingevuld, dat men
in de vijl quadraten hori-
zontaal en verticaal dezelf-
de woorden krijgt. De
woorden hebben de volgen-
de beteekenis:
Quadraat I.
1. heeft een fototoestel
2. nobel
3. gemeente • in Gelderland
4. slede
Quadraat. II.
1. plank
2. begrip
3. vrouw
4. span bij elkaar behooren-
de spelers
Quadraat Hl.
1. wapen
2. de stand van edelen
3. Romeinsch keizer
4. kasteel
Quadraat IV.
1. losneerhangend
2. bergplaats
3. vliezige buis
4. naam van een dichter
Quadraat V.
1. insect
2. voorstelling
3. vogel
4. denkvermogen
h
5
6
5
7
7
1
A
A
A
A
A
A
A
t A
9 A
I
1 2 5 t)
•3
5

Rosalind Russell als Christine en Robert Oonat als Andrew.
NAAR' DEN BEKENDEN DOKTERSROMAN
A. J. CRONIN
V; igt hij Christine ten huwelijk. Op den drempel van hun
iwe dokterswoning vinden zij het huwelijksgeschenk van
armen, in het leven ondergaanden Denny: zijn kost-
Andrew Manson Robert Doi' n . , l ' [, ' cro$coop ' •
PkricMn* o i. J n > Aberalaw leert Manson de harde practijk des levens
)r nrït,n * Rosalind Rusi^ Hij yW\itst zijn aanvankelijke populariteit, wan-
Denn
y Ralph Richards r hij weigert om aan den luien, maar invloedrijken
Dr. Lawford Rex Harrs'ereeniglngsbestuurder Chenkin, een ziekte-attest te
Owen Emlyn Wlllia * re ' ? ' ten ' '^ ani0n ontdekt bovendien, dat de hoest, die
T_r>_„ i .D«.. •••.■••..... jr ^i^ tnl'inwrVtn in Aberalaw kwelt, kennelijk een vorm
Toppy LeRoy Penelope Dudley W, m|jB.tuberculose Is, ontstaan door de schadelijke wer-
Ben Chenkin Francis Sufllv | der silicaat-stoften. Maar in plaats dat de mijnwerkers
Juffrouw Orlando Mary Cli over Mansons streven naar verbetering verheugen,
Charles Ivory Cecil Pa i'* n x ^ ' 1 *' ' , * m ^■''i' 5 ' ^ '''l ^ un n ' e * meer de geo-.rU.rA
CUII_.. n > r Wjk« medicijnen verstrekt
Kicnard Millman Percy Parso jpg.rtoolrt door Chenkin, dringen zij zelfs op zekeren
Mevrouw Page Dilys Da het kleine, geïmproviseerde hulslaboratorlum binnen,
Dokter Page ...« , BaH\ C f,Ww»»on en Chrldipe proeven nemen op Chineescha
Regie: King Vidor Metro Goldwyn Mayer-fi •%• M-nsons werk in Aberalaw zijn zelfopofferende
, ' i bij het groote mijn-ongeluk, de onzelfzuchtlgheid,
WA j kj . i , rmede hij de mannen en vrouwen van Wales terzijde
anneer Andrew Manson pas all dokter Is afgestude« d. Is vergeefsch geweest. Ontgoocheld vertrekt hij met
wordt hij In ••" kl^ln armoedig stadje in Wal Mn. naar Londen...
blaenelly assistent vin den ouden, bedlegerig rm0ede wacht hun daar. Hun eenige vriendin is een
»;;..w u u , fl ü,. L ? .'* • rg fl |0rl#u *- D « *>•«♦• »vaardige Italiaansche vrouw, die een klein restaurant
^ï «Irf ^ f'ü 8 ' $chiJn L h ! 11 ^ •" fl«w«tenloos. De sa ft, juffrouw Orlando. Tot op een dag de kansen
ta.re omstandigheden van het stadje zijn beneden alle p. ren: men roept Mansons hulp in voor een schatrijk,
ue andere assistent van Page Is een cynische, maar ze ,end society-meisje, dat in een modezaak in de buurt
schrandere Jonge dokter, Philip Denny die zich met toeval heeft gekregen. Het kost Manson weinig
eMendige omstandigheden verzoend heeft door afleiding fite om vast te stellen, dat het met deze Toppy LeRoy
zoeken In een overmatig gebruik van alcohol. Nietten l.maal niet zoo erg gesteld Is. Maar Toppy is de oorontstaat
er vriendschap tusschen de beide jongemannen t van een belangrijke verandering in Mansons leven.
uTS Iïïï , .* n i. L 1 ;" P ft r ny t0t . d * «O" 01 "» 1 «-

MOJE PLANTEN LEVEN
HUN STRIJD OM HET BESTAAN ~ HUN ZINTUIGEN
Omdat zij niet het vermogen hebben zich
vrij van hun plaats te bewegen of, bijvoor-
beeld, door gelinden voort te brengen
onze aandacht te trekken, valt het ons dikwijls
moeilijk, vooral In bepaalde gevallen, in planten
werkelijk levende wezens te zien, die precies de-
zelfde levensfuncties verrichten als de menschen
en de dieren. Toch Is dit inderdaad zoo: planten
eten en drinken, halen adem en bewegen zich,
zij rusten en zij slapen, leven en sterven, juist zoo-
als alle andere bezielde wezens. En evenals zij
groeien zij voorspoedig op en blijven gezond als
zij goed in voldoende voedsel krijgen, en kwij-
nen we^j, wanneer hun voedsel schaarsch of
slecht ii.
Het !s ze«r moeilijk om de juiste grens te trek-
ken tusschén de laagste vormen van het planten-
leven, en de laagste vormen van het dierenleven.
Nemen we bijvoorbeeld de „schimmels", die zich
als een wit laagje verspreiden over vochtig, rot-
tend hout op donkere plaatsen - zijn dat nu
planten of dieren? De wetenschap zélf is het op
Hier zien wtj de organen van can plant, en het wark
dat zij verrichten. Indien we bij da wortelt beginnen,
dan constateeren we, dat de voornaamate wortel« ar
1?,?/ Ior « en > d * t de plant In dan grond op zijn plaat«
blijft, terwijl de wortelmuttje« hun weg door den
grond boren op zoek naar vocht. Da wortelharen
zuigen het water en de mineralen die dit bevat op
en «turen het door den «tengel haar de bladeren van
de plant. De bladeren ademen niet alleen zuur«tof in
uit de lucht, maar eveneen« het voornaamste bestand-
deel van het voedsel der plant (koolzuur) en verteren
dit met behulp van het water en de mineralen. De
heele «tructuur van de plant wordt bij elkaar gehouden
door het vezelachtig „skelet" van «tengel en takken.
Monden j,-*
(woi+elharen) .:>jkf
Worlel-
dit punt nog niet geheel eens. Zoo rekent men
de bacteriën en bacillen bijvoorbeeld tot het
plantenrijk, terwijl er echter bacteriën zijn waar-
van men zegt, dat men ze beter tot het dieren-
rijk zou kunnen rekenen ...
Is de grens waar het plantenleven ophoudt en
het dierlijk leven begint dus lastig aan te geven,
wanneer wij een stap naar boven doen, zitten
wij om zoo te zeggen reeds midden in het plan-
tenrijk. Daar vinden wij namelijk de groote groep
der algen, die men hulselijk gezegd den oervorm
van alle planten zou kunnen noemen. Gewoon-
lijk leven algen In het water, maar sommige heb-
ben geleerd om op vochtige plaatsen In de open
lucht hun bestaan te voeren. De roode kleur van
de Roode Zee wordt, evenals de „roode sneeuw"
In de Poolstreken door een heel kleine soort van
deze algen teweeggebracht.
Indien we vervolgens „trapsgewijze" naar boven
gaan, belanden we vla de fungi — waartoe onder
anderen de bacteriën, de zwammen en de padden-
stoelen behooren — bij de mossen, — waarvan
er een kleine tweeduizend soorten bekend zijn —
en de varens om. ten slotte bij den hoogsten
vorm, die der bloeiende of zaadplanten, welke
de grootste groep uitmaakt, terecht te komen.
Er bestaat In het rijk der planten één wet,
waaraan alle onderdanen gehoorzamen, en
dat is de wet van het „groen-zien". Door de
groene kleurstof, die zij In zich hebben, zijn de
planten In staat „doode" stoffen uit de lucht of
-uit den grond In zich op te nemen en deze om
te vormen tot „levend voedsel". In de heele
schepping zijn het alleen de planten, die dit ver-
mogen hebben.
De aandachtige lezer zal hier wellicht de
vraag stellen: „En hoe staat het dan met do plan-
ten, die niét groen zien, zooals bijvoorbeeld de
zwammen en de paddenstoelen? Het antwoord
luidt, dat deze daarom dan ook de „zwarte
schapen" In de familie Plant vormen. De heele
groep der fungi, die wij hierboven reeds noem-
den, bezit deze groene kleurstof niet, en Is daar-
om ook niet in staat haar eigen voedsel te ma-
ken. Ze krijgen hun voedsel van de levende
lichamen van dieren en planten, waarom men
hen parasieten noemt — men denke aan de ba-
cillen en bacteriën, die ook In het menschelijk
lichaam kunnen leven en daar soms ernstige ziek-
ten veroorzaken — of zij weten het te verwer-
ven van in ontbinding verkeerende lichamen van
planten en dieren. Van doode planten leven bij-
voorbeeld sommige zwammen en paddenstoelen,
die als zoodanig echter nuttig werk verrichten,
daar zij hierdoor opruiming houden onder aller-
lei rottende plantendeelen, zooals bijvoorbeeld
afgevallen bladeren.
De wonderlijke groene substantie, welke de
oorzaak Is, dat zoo goed als alle planten groen
zien, noemt men chlorophyl of bladgroen. Ze zit
voornamelijk In de cellen der bladeren, maar dik-
wijls ook In de stengels en de bloemen. Het Is
dit bladgroen, welke de plant tot een der meest
ingenieuze „fabrieken" van de wereld maakt,
want met behulp hiervan absorbeert zij een deel
van het zonlicht, vooral de roode stralen, waarna
zij de energie er van gebruikt om het zich in
de lucht bevindende koolzuur te ontleden en er
koolhydraten van te maken, waaruit de plant dan
haar eigen lichaam opbouwt.
Evenals de menschen en de dieren hebben
ook de planten hun strijd om het bestaan te
voeren, en deze Is voor hen dikwijls zeer zwaar.
Alleen reeds om het bekende „plaatsje onder de
zon" moeten zij alle krachten Inspannen waar-
over zij beschikken, want er is op aarde lang
niet genoeg plaats voor alle planten en hun
zaden, zoomin als er ook altijd voldoende zonne-
schijn en water voor hen te vinden Is. Ze dienen
dus te vechten voor hetgeen zij noodig hebben,
maar zij doen dit niet zooals de dieren door el-
kander aan te vallen en te dooden, maar hoofd-
zakelijk door met hun „ellebogen te werken",
met andere woorden door zooveel mogelijk
wortels en bladeren voort te brengen - wortels
om er voedsel mee te zoeken, bladeren om er
het onontbeerlijke zonlicht mee te kunnen op-
M
Da meeste planten hebben erf te lijden ven da aan-
vallen van inaactan. Het Kannekenskruid achter «laat
terug. Zijn „kannaken«" zijn een «oort vallen, waarin
da insecten worden gevangen en verteerd.
vangen. Daarvandaan dan ook, dat de planten
altijd hun bladeren naar het zonlicht toe wenden,
en dat de bladeren van boomen zich net zoo
lang rekken en draalen tot zij naast of boven
hun soortgenooten een plaatsje hebben gevonden
waar het zonlicht hen bereiken kan. Naar de
geleerden veronderstellen, zijn zelfs de grootte
en de vorm der bladeren Ingesteld op de hoe-
veelheid zonlicht, die zij noodig hebben.
De vraag, of planten over een soort Instinct
beschikken, Is dikwijls gesteld, zonder dat er een
afdoend antwoord op is gegeven. Toch wijzen
verschillende handelingen er op, dat zij wel de-
gelijk een soort bewustzijn hebben, dat vele van
hun levensgedragingen bepaalt. Valt hieronder
reeds de drang der bladeren om zich naar het
licht te richten, een nog sterker voorbeeld kan
men vinden bij sommige klimplanten. Deze stu-
ren lange dunne ranken de lucht in die zich
direct om een of ander voorwerp kronkelen,
waaraan zij den noodigen steun kunnen vinden.
Dat de plant hiertoe over een gevoels-zintuig
moet beschikken, kan men gemakkelijk consta-
teeren, indien men zoo'n rank even aanraakt met
een houtje of een potlood. Ze zal zich dan
direct ombuigen In de veronderstelling een steun-
punt te hebben gevonden, maar wanneer ze
het houtje niet meer vindt omdat men het heeft
weggenomen, zal ze haar oorspronkelijker! weg
weer vervolgen. Sommige klimopsoorten brengen
zelfs nieuwe klimwortels' voort, wanneer zij op
de een of andere plaats 'n nieuw contact voelen.
Dat planten ook voor geluid ontvankelijk zijn,
kan bewezen worden door het feit, dat sommige
hun bladeren direct laten hangen wanneer er,
bijvoorbeeld, een revolver of een geweer In hun
nabijheid wordt afgeschoten.
Over welke zintuigen planten ten slotte beschik-
ken, waar wij menschen geen idee van hebben,
kan moeilijk worden uitgemaakt, maar interessant
is zeker, dat sommige planten wél groeien op
plaatsen waar zij hun wortels heel diep den grond
in moeten sturen eer zij water vinden — door een
of ander mysterieus instinct schijnen zij vooraf te
weten dat het ergens onder den grond voorhanden
moét zijn — terwijl zij absoluut weigeren te
groeien op plaatsen, die er oogenschijnlijk precies
hetzelfde uitzien en waar de bovenste aardlaag
ook geheel dezelfde is, doch waar In de diepere
grondlagen geen water voorhanden is.
Dat sommige planten voorzorgen nemen met
het oog op de toekomst, is natuurlijk bekend. Een
voorbeeld hiervan vormen de cactussen, die in
streken groeien, waar het soms In zeer langen tijd
niet regent en waar de grond bijgevolg dan bui-
tengewoon droog is. Gewone planten zouden er
onmogelijk al dien tijd zonder water kunnen, maar
de cactussen hebben daarom „opslagplaatsen" in
hun lichaam gemaakt, waar zij een voldoende
voorraad water kunnen bergen om er gedurende
den drogen tijd op te kunnen teren.
WALTER RALEIGHS LAATSTE
WOORDEN
Toen Walter Raleigh, de beroemde
Engelsche zeeheld en politicus, die
na een twaalfjarige kerkerstraf door
koning Jacobus I ter dood werd veroor-
deeld, het schavot besteeg, nam hij den
bijl van den scherprechter In de hand
en zei: „Dat is een scherpe medicijn,
die voor alle kwalen goed is."
Zijn vrienden riep hij toe: „Waarom
maakt ge u zoo bezorgd over mij? De
wereld Is toch slechts één groote ge-
vangenis, waaruit dagelijks eenige men-
schen naar het schavot worden ge-
bracht"
Toen men hem vroeg, of hij zelf zijn
hoofd op het blok wilde leggen, ant-
woordde hij: „Wanneer het hart gerust
is, dan Is het onverschillig waar het
hoofd ligt."
WAAROM BYRON ZIJN VADER-
LAND VERLIET
Van Lord Byron, den bekenden En-
gelschen dichter, stamt de uit-
spraak: „Ik ontwaakte op een
ochtend en merkte, dat Ik beroemd
was." In Maart 1812 verscheen zijn
„Ridder Harolds Pelgrimstocht", waar-
mee zijn roem In literaire en maat-
schappelijke kringen gevestigd was. Hl]
werd aan den prins-regent voorgesteld
en had het vooruitzicht tot „poeta lau-
reatus" — hofdichter — benoemd te
worden. Deze mogelijkheid vond- hij
verschrikkelijk, en hij zei tegen Lord
Holland: „Denk je eens in: Wat zal
me dat een g^eld, een wijn en... een
schande kosten!" Zijn tegenstanders za-
gen hierin een beleediging van zijn
vaderland, dat zij hem van dat oogen-
blik af tot 'n ware hel maakten, zoo-
dat hij het voor altijd verliet
Byron had een lam been en- omdat
hij bijzonder ijdel was, leed hij ver-
schrikkelijk onder dit gebrek. De minste
geringste toespeling krenkte en prikkel-
de hem. Reeds een gewone beleefd-
heldsvraag naar zijn gezondheid kon
hem woedend maken.
Eens vroeg de hertogin van Devon-
shire, die een weinig scheel zag, hem:
„Hoe gaat het er mee, Mylord?"
„Zooals u ziet," siste de dichter
terug.
NIET ONDER DEN INDRUK
De beroemde tenor Burrlan kwam
eens Iets boven zijn theewater In
den, schouwburg. Hij moest den
Lohengrin zingen. Juist toen hij In het
door den zwaan getrokken bootje
moest stappen, verloor hij zijn even-
wicht, stapte mis, en ... de zwaan met
het bootje waren verdwenen. Op het
tooneel staat Iedereen sprakeloos en
niemand weet wat te doen...
Dan wendt Burrlan zich tot een van
zijn collega's met de vraag: „Zeg eens,
hoe laat vaart de volgende zwaan?"
AL TE SCHERP
Rousseau en Voltaire waren in hun
Jonge Jaren uitstekende vrienden.
Op zekeren dag kwam er ech-
ter plotseling een einde aan hun goede
verstandhouding. De schuld hiervan lag
sij Voltaire, die met zijn spot dikwijls
te ver ging. Rousseau had hem een ge-
dicht gestuurd, en hem om zijn oor-
deel gevraagd. Voltaire antwoordde:
,Ge hebt een Ode aan het Nageslacht
gedicht. Ik geloof niet, dat zij ooit aan
het adres zal komenl"
Dit onbarmhartig oordeel heeft Rousseau nooit
kunnen vergeven. De tot dan toe bevriende dich-
ters werden en bleven doodsvijanden.
RAAK
Jan Breughel, die wegens zijn fraaie kleeding
den bijnaam van „Fluweelen Breughel" heeft
gekregen, was een zeer bekend schilder, maar
DE^VERVETTE"
Rinso
IS BESLIST IDEAAL
VOORDE
WASMACHINE!
VOLAUTOMATISCH
WERKEND REEDS
VANAF F 145
rMPOSItUIS: N.V, „THARuH
DEN HAAG
PER PAK 12V2 CT. MET GESCHENKENBON
IRIUM GLANST UW TANDEN
een genot PEPSODENT met IRIUM te gebruiken voor het
reinigen van Uw tanden. Zoodra het met Uw tanden in aan-
raking komt, ontwikkelt zich een aangenaam verkwikkend
schuim, dat in Uw mond een prettig gevoel van frischheid
achterlaat! Maar nog grootere verrassing wacht U - kijk
daarna eens in den spiegel - U zult versteld staan over de
nieuwe fonkelende schoonheid van Uw tanden. Niets door-
staat de vergelijking met PEPSODENT Tandpasta om Uw
tanden blinkend wit te maken. Dat komt door IRIUM, de
opzienbarende vinding met onovertroffen reinigende wer-
king. Begin vandaag nog met de PEPSODENT-methode
om Uw tanden te verfraaien.
Rosemary Lane, filmster van
Warner Bros in „Vier Dochters"
De
groote tube is
voordeeliger.
Tuben ä 2 5, 50 en 80 ets.
^SQüarvi
TOOTH FA»T«
^i»^i«^MiliMilltiri«l

Er heerschte dien avond onder de troo-
pers, die de bezetting vormden van
Fort Macleod een vreemde, gedrukte
stemming. De reden hiervan lag voor de
hand: een uurtje zoo-wat geleden was con-
stabei Bronson aangekomen en had de
twee-maandëlyksche post meegebracht. De
gebruinde, door weer en wind en avonturen
geharde politieruiters vertoefden in gedach-
ten nu ver weg.... bij familieleden en
vrienden, die zy in geen jaren hadden ge-
zien en ook in geen jaren zien zouden....
op plaatsen, die hun dierbaar waren sinds
hun jeugd of door belevenissen op rijperen
leeftyd — plaatsen juist nu zoo dierbaar
omdat het zoo onmogelijk was er heen te
gaan. Er waren ook mannen, die geen post
hadden ontvangen; die wegens hun „on-
waardigheid" door familie en vrienden
waren uitgeworpen en verbannen, maar
misschien dat juist in hèn het heimwee des
te erger knaagde....
In de officierscantine zaten de kapiteins
Burchfield en Brown voor den open
schouw, waarin een lustig houtvuur brand-
de en verslonden het drie maanden oude
nieuws uit de beschaafde wereld, die zy
verlaten hadden.
Plotseling verbrak Burchfield de stilte.
Hy keek op van de City News die hy zat te
lezen en zei; „Er staat hier iets, wat Driver
wel zal interesseeren."
De Canadees Brown keek nieuwsgierig op.
„Sergeant Driver?" vroeg hij, naar de
courant kykend, die de ander in de hand
hield. „Wat voor den duivel heeft Driver
te maken met de City News?"
„Heel wat," antwoordde Burchfield. Hy
streepte met zyn potlood een artikeltje aan,
en schoof de courant toen over de tafel heen
naar zyn collega.
En deze las:
„Wij ontvingen bericht, dat Lord Winches-
ter, oud-kolonel van het Zeventiende Regi-
ment Lanciers, terwyl hij als gastheer fun-
geerde tijdens een jachtparty op zyn
bezitting in Surrey, door een lichten aanval
van een beroerte is getroffen. Naar de hem
behandelende geneesheeren verklaren, be-
hoeft zyn toestand, hoewel deze ernstig
genoemd moet worden, gelukkig nog geen
directe zorg te baren.
Lord Winchester diende als eerste luite-
nant in den Krim-oorlog, en maakte als
zoodanig de belegering mede van Sebasto-
pol, tot deze stad werd ingenomen. Hierna
was hy in Canada gedetacheerd, waar hy
als kapitein aan verschillende expedities
tegen de Indianen deelnam. Nadat hy ver-
volgens weer eenige jaren by het leger in
Engeland had gediend, vertrok hy als kolo-
nel naar Afghanistan, waar hy den gehee-
len veldtocht'meemaakte. In Engeland terug-
gekeerd, nam hy spoedig ontslag uit den
dienst.
■ Een- betreurenswaardige omstandigheid
by de ziekte van Lord Winchester is, dat
zyn zöön, de Honorable John Dick Welsher,
niet in Engeland vertoeft, en dat men ook
in drie jaar niets van hem gehoord heeft.
Een neef van Lord Winchester, Peter
Douglas Welsher, vroeger kapitein by de
Garde, en die naar verluidt erfgenaam van
den titel en de bezittingen van Lord
Winchester zou zyn, is op het oogenblik op
jacht in Canada, ofschoon ook diens juiste
verblijfplaats onbekend is. Men zou echter
onmiddellijk pogingen in het werk stellen
hem te bereiken, ten einde hem van den
toestand op de hoogte te brengen, daar zyn
overkomst in de gegeven omstandigheden
natuurlijk gewenscht is."
„Ik begrijp nog altyd het verband niet,
ofschoon ik wel steeds den indruk heb ge-
had, dat Driver een beschaafde kerel was.
— Is hy de erfgenaam, de neef?"
„Neen, hy is juist de Honorable John,
waarvan hier gesproken wordt. Weisher is
de familienaam van zyn moederskant. Ze
was een van de bekende Welshers uit Sur-
rey. John biykt altyd het zwarte schaap in
de familie geweest te zyn."
„Ah... zotf Daar had ik hem toch
niet op aangezien, jy?"
Kapitein Burchfield haalde de schou-
ders op.
„Daar kun je zoo weinig van zeggen,"
meende hy. „Er is eens een of ander schan-
daal geweest, met betrekking tot wat geld,
dat vermist werd. Een bureau, dat des
nachts was opengebroken en waaruit drie
honderd pond gestolen werd. Het kwam uit
door de bedienden.
John schijnt nogal verkwistend te zyn
geweest, en moet daarover heel wat onaan-
genaamheden met den ouden man gehad
hebben. Lord Winchester was erg conser-
vatief, driftig en koppig als een hooge offi-
cier in den goeden ouden tijd zyn kon, en
eerzuchtig tot in het belachelijke.
Natuuriyk overdreef hy het gebeurde, en
John viel in ongenade. Hy was de schande
van de familie en meer van dat soort din-
gen. Deze en dergelijke verwyten schijnen
den jongeman dagelijks naar het hoofd ge-
slingerd te zyn. Hy was ook nogal driftig
en beet flink van zich af, zoodat het in het
kamp der Welshers vaak gespannen moet
hebben. Enfin — toen dat geld gestolen was,
liep de maat by' Lord Winchester over. De
verdenking viel op John, en het schijnt, dat
daar-wel reden voor was. Hy wtfs in han-
den van geldschieters gevallen en die schy-
nen hem op dat moment juist de duim-
schroeven te hebben aangezet. Je kunt je
den kolonel voorstellen, die op driftigen
toon om verklaringen vroeg, terwyi de
jongen, hooghartig als hy nu eenmaal
was, weigerde die te geven. Men zegt, dat
zyn vader hem de heftigste verwyten deed
en hem ten slotte de deur uitzette na hem
te hebben gezegd, dat hy den naam Weisher
te schande maakte door dien te gebruiken.
De jongen hoorde den stroom van beschul-
digingen zwygend aan, maakte een buiging
en zei, dat hij den naam niet langer te
schande zou maken. Hy verdween en ver-
anderde zyn naam'."
„In Driver?"
Kapitein Burchfield knikte.
„Je kunt je ipyn verbazing voorstellen,"
vertelde hy verder, „toen ik hem hier ont-
moette en merkte, dat hy zich reeds de
reputatie had verworven de grootste waag-
hals van de troep te zyn. Verleden jaar heeft
hy zyn sergeants-strepen gehaald, en het
zal me hard verbazen, als hy Ovet" ééri jaar
geen luitenant is!" ,
„Wat voor soort kerel is zyn neef, die nu
erfgenaam schijnt te zyn?" ^
EEn COMPLEET VERHAAL DOOR
„Als je het my vraagt, een groote schurk
met een fluweelen tong als een Sioux. Hy
is uit de Garde getrapt omdat hy valsch
speelde by het kaarten. Maar er is geen
ruchtbaarheid aan gegeven, zoodat Lord
Winchester er niets van af schijnt te weten.
Maar hy heeft toch zyn ontslag uit den
dienst moeten nemen. Hy schijnt echter wel
over moed te beschikken — of over bra-
voure, net zooals je het by hem noemen
wilt. In ieder geval is hy in Zuid-Afrfka
gedecoreerd wegens op het slagveld be-
toonde dapperheid. Maar dat schijnt zyn
eenige goede eigenschap te zyn bij een
massa ondeugden. Degenen, die hem ken-
nen, noemen hem een ploert, die den ouden
Winchester met allerlei mooie praatjes
heeff-vveten in te palmen. En dat is alles
wat ik van den Honorable Peter zeggen
kan."
Er werd op de deur geklopt.
„Als je van den duivel spreekt...." lach-
te kapitein Burchfield, „dan trap je op
den staart van den Honorable John! Hy
trekt er op uit om dien halfbloed Marcos
te • arresteeren, en je kunt zeggen wat je
wilt, maar hy is die één op de duizend, die
er misschien kans toe ziet " Over zyn
schouder heen riep hy „Ja!" en de deur
ging open om een slanken, gladgeschoren
en jongensachtigen John Driver binnen te
laten.
„Dus je staat er nog steeds op, je leven
te wagen. Driver?" vroeg kapitein Burch-
field.
Er kwam een flauw, ironisch lachje om
de lippen van sergeant Driver.
„Als u er niets op tegen hebt, kapitein,
zou ik er liefst direct op uittrekken om dien
Marcos op te sporen! Het lykt my niet on-
waarschynlyk dat hy binnenkort naar een
,andere plaats zal trekken, en als hy dat
doet, dan zal hy net zoo moeilijk te vinden
zyn als een naald in een hooiberg! Nu zal
hy zich misschien echter nog schuilhouden,
omdat hy wèl begrypt, dat er naar hem
gezocht wordt, nu de expres-trein weer aan-
gehouden en geplunderd is. Ik ben er dan
ook van overtuigd, dat ik hepi wel ergens
in de buurt van Ellisons Creek zal vinden."
„Goed. Ik geef je de vrye hand. Je kent
dit land beter dan ik. Neem Johnson met
je mee. Dat is een uitstekende spoorzoeker.
En wat ik zeggen wilde, sergeant, hier zyn
wat couranten en tydschriften mis-
schien wil je die meenemen om ze eens in
te kijken als je kampeert."
„Dank u, kapitein. We zullen morgenoch-
tend vroeg vertrekken."
Den volgenden ochtend vroeg—verlieten
sergeant Driver eh Johnson Fort Macleod,
hun levensmiddelen en kampbenoodigdhe-
den op een pakpaard geladen. Den ganschen
ochtend en voormiddag hadden zy uitste-
kend weer: wat lichten zonneschijn en een
lichten bries, maar plotseling liep de wind
zonder eenige waarschuwing naar het
Noorden, waardoor de temperatuur zeer
snel daalde. Johnson, die in de streek ge-
boren en getogen was, „rook" er een
sneeuwstornfuit.
„We kunnen er vist op rekenen, - ser-
geantl" zei hy als terloops. „Eer het mor-
gen is, hebben we een beele hoop sneeuw!"
„Als we vannacht dóór ryden," zef
Driver, „zullen we misschien Pigeon Lake
kunnen bereiken voordat het èrg gaat sneeu-
wen. Ik weet daar een trappershut, waar
we wel een onderdak zullen kunnen vinden.
Het is jammer, maar ik voel er toch niets
voor om terug te kee.ren, nu we eenmaal
op weg zyn."
Met ieder uur werd het kouder. Tegen
middernacht was het zóó erg geworden, dat
zy naast hun paarden moesten gaan.Ioopen
wilden ze niet bevriezen. Ofschoon ze het
pas later hoorden, was de thermometer tot
meer dan veertig graden onder het nul-
punt gedaald, terwyi het nog steeds kouder
werd. Het was byna onmogelijk met zulk
weer op de open vlakte te verblyven. Daar-
om gaf sergeant Driver bevel het kamp op
te slaaft in de beschutting van een paar
heuvels en na eenigen tyd zaten zy by een
knappend' hbutvuur hun bevroren ledema-
ten te ontdooien. Maar zelfs nü nog slaagden
zy er niet in zich warm te houden, hoewel
zy zoo dicht by het vuur kropen, dat de
gloed hun wangen byna verzengde.
De ochtend was iets minder koud, maar
eer zy vyf myl hadden afgelegd begon het
te sneeuwen en weldra woedde er zoo'n
blizzard, dat zy byna geen hand voor oogen
meer Icqnden zien. Door den witten muur,
die hen naar alle kanten omringde, riep
Driver boven h€t geluid van den storm uit:
„Onze eenige kans is de paarden maar
hun eigen weg te laten volgen. Het myne is
hier ergens uit de buurt vandaan, en mis-
schien dat het weer naar zyn ouden stal
teruggaat!"
Ze maakten een touw tusschen hen vast
en bonden de teugels aan hun zadelknop en
vertrouwden daarna geheel op hun paar-
den. Hoewel zy op een hevige koude gekleed
waren en zy hiin met bont gevoerde mutsen
ver over hun ooren hadden getrokken, leden
zy toch nog verschrikkeiyk. Af en toe moes-
ten zy afstijgen en naast hun paarden gaan
loopen om te voorkomen, dat hun voeten
bevroren.
Een keer riep Driver nog iets, om zyn
metgezel wat moed in te spreken.
„Onze paarden volgen een bepaalde Ujn
en gaan recht op een zeker punt af! De heu-
vels biyven aan onze linkerhand."
Johnson knikte. Hy vroeg zich af, of zy
hun doel nog tijdig genoeg zouden bereiken,
maar hy hield zyn twyfel voor zich, om
Driver niet ongerust te maken.
Drivers paard stootte op een of andere
hindernis en bleef staan. De jongeman
boog zich wat naar voren en voelde met
zijn hand naar het obstakel waardoor zyn
paard werd tegengehouden. Er kwam op-
eens een heldere glans in zyn oogen, maar
net was nog slechts door een vage hoop
en niet door een of andere zekerheid. Hy
iet zich van zyn paard giyden, strompel-
1e op zyn bevroren voeten een eindje
verder en begon het ding toen opnieuw
te betasten. Het bleek een hek te zyn.
Hy wankelde verder tot hy er een ope-
ning in had gevonden en ontdekte toen
-n de warrelende sneeuwvlokken een
breede, lage hut. Hy uitte een kreet van
vreugde en keerde terug naar zyn met-
gezel.
„We zyn gered, Johnson!" riep hy. „Er
staat daar een hut!"
Hy hielp Johnson afstijgen, bond de
paarden stevig'vast aan het hek en waad-
DE VERLEIDING
de door de hoog liggende sneeuw naar de
deur. Tot zyn verbazing merkte hy een licht-
glans achter het venster. Hy duwde de deur
open en trad er binnen, zyn half bewuste-
lopzen makker ondersteunend.
Er bevonden zich drie mannen in het
vertrek; twee van hen sprongen overeind
toen de sergeant en zyn metgezel uit den
sneeuwstorm naar binnen kwamen wag-
gelen.
De derde man, die op een der bedden
lag te lezen, bewoog zich niet — alleen ging
zyn hand naar een revolver, die vlak naast
hem, half onder zyn kussen, lag. Het was
een blonde man met een rood gezicht, met
iets onverschilligs in zyn houding. Maar in
zyn koele, grijze oogen lichtte nu toch een
nieuwsgierige glans, welken zyn aplomp
niet geheel kon verbergen.
„Onze paarden staan buiten. Kun je ze
ergens stallen?" vroeg Driver aan een der
halfbloeden, . die hem verwonderd aan-
gaapten.
„Zorg direct voor de dieren," beval de
man, die op het bed lag, kort.
De sergeant, die zyn makker naar een
stoel by het vuur had gebracht en die nu
bezig was zyn bontjas uit te trekken,'draai-
de zich by deze woorden met een ruk om.
„jy hier?" vroeg hy scherp.
„Zooals je ziet, my'n waarde John," kwam
het zoetsappige, byna tartende antwoord.
„En ik ben biy, myn lang verloren gewaan-
den neef een hartelijk welkom in de woeste-
ny van Lost Lake te kunnen toeroepen."
Deze laatste woorden gingen vergezeld van
een ironischen glimlach, nadat de
halfbloeden de kamer hadden ver-
laten en hy er zich van overtuigd
had, dat de Canadees niet in een
toestand was om ze te begrypen.
Driver deed geen moeite om zyn
verachting te verbergen.
„Wat voer jy hier uit?" vroeg hy
kort.
De ander trok aan zyn blonde
snor en keek hem door zyn monocle
grijnzend aan.
„Myn waarde John, je schynt nog
dezelfde driftkop en vuurvreter van
altyd."
„Ik heb je wat gevraagd!"
„Inderdaad, dat is waar." De man
op het bed, die zich op zyn eenen
elleboog had opgericht zette zyn mo-
nocle goed om beter te kunnen zien.
„Wel, ik houd hier een bewaar-
schooltje," zei hy toen. „Heb je dat nog niet
eens begrepen?"
„Je kunt natuuriyk geen eerlyk antwoord
geven!"
„Nu, ik moet zeggen, dat je niet erg har-
teiyk bent, ofschoon we elkaar in zoo'n
langen tyd niet gezien hebben. — Laat eens
kijken.... den laatsten keer dat wy het
genoegen hadden in eikaars gezelschap te
vertoeven was zoo omstreeks den tyd dat
je experimenteerde op het gebied van bu-
reau's openbreken.... Is het niet zoo?"
De jongeman kreeg een kleur alsof hij
een slag met een zweep in zyn gezicht ge-
kregen had, maar hy gaf geen antwoord.
Hy draaide zich om en begon Johnson te
helpen.
„Heb je wat whiskey hier?" vroeg hy na
eenigen tyd bruusk.
Peter Weisher wees traag naar een open
kast, die gemaakt was van eenige kisten.
Onder zyn half gesloten oogleden was zyn
blik opeens achterdochtig en erg behoed-
zaam geworden, nu hy de roode tuniek van
den constabel zag. Hy begon te begrypen.
waarom zyn neef er op uitgetrokken was,
en er kwam een vastberaden trek om zijn
mond.
„Je volgt ook al de familietraditie, door
den koning te dienen, zie ik," zei hy met
een sneer, naar de strakke uniform kykend.
Driver wierp zyn pels op het voeteneinde
van een bed en begon de laarzen van zyn
makker, wiens voeten bevroren waren, uit
te trekken.

VERUES
Op c/eze veilige"
en aangename wijze.
Nu kunt U Uw overtollig vet
kwijtraken. Zonder dieet. . .
zonder vermoeiende oefeningen...
zonder schadelijke medicijnen.
Mousseerend Wex. de veilige, aan-
gename, bruisende drank ver-
mindert Uw dikte en vermeerdert tegelijkertijd
Uw energie. Mej. A.W. verloor 30 pond overtollig
vet zonder haar gewone levenswijze of voeding
te veranderen. Alles wat zU nam, was Wex -
twee theelepels In een half glas water, 's morgens
direct bij het opstaan. ,,Mijn omvang van buste,
taille en heupen verminderde", schrijft zij. „Mön
gezondheid is vooruitgegaan en mijn teint is frisch
en gezond." Als U Uw slanke, aantrekkelijke fi-
guur wilt terugkrijgen, doe dan zooais zij, neem
Wex. Wex is verkrijgbaar bij alle apothekers en
drogisten Jn handige, apart verpakte hoeveel-
heden, een doos van 6 stuks voor
40 cent, of een groote flesch voor
~ 1.20.
„Ik ben er nog niet uitgetrapt," was alles
wat hy zei.
„Speculeer er niet te veel op, dat wy
familie van elkaar zyn, myn waarde neef,"
dreigde de ontslagen officier, met een woe-
denden blik in zyn oogen. „Wees verstan-
dig en neem een goeden raad van mij aan!
Ik gebruik de zweep wanneer dat noodig
is. Ik ben er niet de man naar om belee-
digingen af te wachten van iemand die ont-
erfd is omdat hy gestolen heeft!"
John Driver liet de laars, die hy met
groote moeite had uitgetrokken op den
grond vallen en keek zyn neef aan.
PINAUD 612 W1MPERCOSMET1C bevor-
dert den groei der oogharen en maakt ze
glanzend en soepel. Bovendien houdt het
den geheelen dag, veroorzaakt geen prik-
keling en is volkomen bestand tegen vocht,
tranen of transpiratie.
Verkrqgbaar in tuben, in
4 verschillende tinten.
Voor een volmaakte oogen make-up brengt
PJnaud een complete set, bestaande uit:
Wimpeicosmetic in tuben of vasten vorm.
Creamy Mascara, Cake Mascara.
Eye-Shadow etc.
in vasten vorm
of tube fl.O.JS
gr.model tube fl. 1.35
PIMID
612
Generaal.verte sen woordleer voor Nederland
S. Vlessing, C. Reinierszkaden,
________ 's-Gravenhage.
„Leugenaar! Schurk!" riep hy. „Denk je
soms, dat ik niet weet wie dat geld gestolen
heeft? Ik had er toen geen bewys van, maar
dat heb ik later gekregen. Zelfs myn
vader weet nu misschien al wel, dat ik het
niet gedaan heb."
„JU hebt het natüürlyk niet gedaan," sar-
de de ander, „jy bent immers de deugd in
persoon! Maar nu we het toch over die
kwestie hebben, moet ik je één goeden raad
geven: wees zoo verstandig om niet myn
waren naam te noemen! Die wordt hier niet
uitgesproken! Begrijp je dat?"
De halfbloeden kwamen terug, terwyl
zy de sneeuw van hun schoenen stampten.
Toen zy in het halfduister de politieunifor-
men onderscheidden, trok de een een revol-
ver terwyl de ander een geweer greep.
Met een scherp bevel wees Peter Weisher
hen terecht.
„Doe die dingen weg, ezels! Als ik zeg, je
wapens te gebruiken, is het tyd genoeg. Tot
zoo lang heb je myn bevelen maar af te
wachten!"
„Ik dacht...." begon een van hen,
„Wie heeft jou gezegd, te denken,
schaapskop!"
De blikken van de beide andere mannen
ontmoetten elkaar. John Weisher had den toe-
stand direct begrepen, en de ander wist dat
zijn geheim was ontdekt; dat de waarheid
als bö ingeving over zijn neef gekomen was.
Door louter geluk, dat te mooi scheen om
waar te kunnen zijn, was hy op zijn tocht
door de wildernis terecht gekomen bij de
mannen, die hy zocht — de boeven die nog
geen week geleden den grooten Great
Northern Expres hadden opgehouden en
geplunderd. De halfbloed Marcos, waarvoor
hy er op uitgetrokken was om hem te arres-
teeren, die de schrik van de streek gewor-
den was, was zyn eigen neef, de toekom-
stige Lord Winchester.
„Noem je jezelf Marcos?" vroeg hy scherp.
„Tot je dienst. Wat wou je daarvan?"
„Je bent gearresteerd .wegens den over-
val op den Great Northern Expres."
John Weisher lachte om de onschuld van
zyn neef. Want op hetzelfde moment, dat
hy deze laatste woorden had gezegd, waren
er reeds twee revolvers en een geweer op
hem en zijn metgezel gericht. De bandieten-
leider had slechts een hand op te tillen om
hen naar de eeuwigheid te zenden.
„Je bent een dappere kerel, John," zei
hy treiterend, terwyl hy zich weer op zyn
eenen elleboog oprichtte, om gemakkelijker
te kunnen praten. „Ik ben dus gearres-
teerd, hè? Die is goed — ik heb nog nooit
zoo'n goede mop gehoord!"
„Ik zal je mee terug nemen naar Fort
Macleod," zei de sergeant kalm.
„Het spyt me, dat ik zoo'n kinderlijk ver-
trouwen moet schokken, maar je zult tot
de conclusie dienen te komen, dat ik de-
geen ben, die hier iets te zeggen heeft!"
De desperado stond op van zijn bed en trad
bruusk op zyn neef toe. „Jullie weten wat
je te doen staat, als hy zich beweegt,
schaapskoppen," zei hy onderwyl tegen de
halfbloeden.
In de seconde, die hem gegeven werd om
een besluit te nemen, dacht John Driver
koortsachtig snel na. Hy keek in de harde,
gryze oogen van zyn neef en zag, dat deze
niet zou terugdeinzen om den beiden an-
deren mannen bevel tot schieten te geven.
Er zat dus niets anders voor hem op dan
af te wachten en op zyn goed geluk te ver-
trouwen. De kansen die hem gelaten wer-
den waren echter wel erg klein.
Peter Weisher ontwapende hem en
Johnson.
„Ik geloof dat ik je je tanden heb uitge-
trokken, ofschoon ik onder arrest ben,"
spotte hy.
„Ik moet toegeven, dat je my voor het
oogenblik in je macht hebt," antwoordde
de trooper.
„Juist — en laten we niet speculeeren op
de toekomst," viel de ander uit. „Het leven
is één groote onzekerheid — en meer kun
je er niet van zeggen. Niemand weet in de
eene seconde, of hy in de volgende noe
leeft!"
„Is dat een bedreiging?" vroeg John koel.
„Heelemaal niet. Ik betreur alleen het feit,
. dat zooveel jongelui niet naar goeden raad
luisteren voordat het te Iaat is. Je hebt je
lot in eigen handen! Ik ben slechts hef
nederige instrument, dat met de uitvoering
er van belast is."
„Wat bedoel je?"
„Spreekt je makker Fransch?" vroeg
Peter Weisher met een hoofdknik naar
Johnson,
„Neen."
„Ik bedoel dit," zei Peter Weisher, nu in
deze taal, „dat je my je woord van eer moet
geven te zullen vergeten dat je mij gezien
hebt!"
„En als ik dat niet doe?"
De ander haalde onverschillig de schou-
ders op.
„Stel je niet als een volslagen idioot aan."
„Maar als ik het niét doe?" vroeg de ser-
geant rustig, „wat gebeurt er dan?"
„Dat kan ik niet zeggen, werkelyk niet.
Ik trek me eenvoudig dan niets meer van je
aan...."
„Dus dan laat je my aan die schurken
over?"
„Als je het zoo wilt zeggen — ja."
De staajgryze oogen van den trooper ont-
moetten dien van zyn neef.
„Ik beloof je niets Denk je soms dat
ik een kind ben, dat ik me laat bangma-
ken?"
„Denk je soms, dat ik een kind ben, en
dat ik jou tusschen my en myn vrijheid
zal laten staan? Kom, John, wees verstan-
dig! Wat weet je — behalve dat je terecht
gekomen bent in de hut van een paar trap-
pers, die je je leven hebben gered toen je
in een sneeuwstorm verdwaald was? Ge-
draag je behoorlijk, jongen, en je kunt ook
van myn kant op een behoorlijke behande-
ling rekenen!"
„Jy bent er wèl de man naar, om er een
behoorlijke behandeling van te verwach-
ten. ... Een dief...."
Er verscheen een donkere blos op Peter
Welshers wangen.
„Als je zoo vriendelijk zou willen zyn je
met je eigen zaken te bemoeien " viel
hy uit.
„....en een treinroover," ging John on-
verstoorbaar verder.
Peter Weisher haalde de schouders op.
Binnenkort verwacht:
Spencer Tracy en
Mickey Rooney
„BOYS TOWN
de stad, waar jongens
mannen worden.
Eén Metro-Goldwyn-Mayer Jubileum-Film I
il
„Je doet beter geen critiek op my uit te
oefenen," zei hy.
„Ik beloof niets! Er moet een eind aan
die treinovervallen komen," riep de jonge
trooper uit.
„Goed. Dan trek ik myn handen van je
af," antwoordde de ander kort, nog steeds
in het Fransch.
Peter Weisher beval een van zijn half-
bloeden de beide politieruiters in het oog
te houden en vervolgde zyn lectuur. Maar
na eenigen tyd legde hij zyn boek weg en
begon een gesprek — precies zooais hy ge-
daan zou hebben met een of anderen be-
schaafden gast, wien hy in de wildernis
onderdak had moeten verleenen.
De jongeman luisterde met verbazing
toe. Het was onmiskenbaar dat Peter
Weisher een man van opvoeding en bescha-
ving was, en hy vroeg zich verwonderd af
hoe het mogelijk was, dat iemand met zóó'n
uitstekenden aanleg op het pad der mis-
daad geraakt kon zyn.
Tegen een uur of tien legden de mannen
zich ter ruste.
De weggejaagde kapitein sliep den gan-
schen nacht door, terwijl zyn beide hand-
langers om beurten de wacht hielden by
Driver en Johnson.
Gedurende den volgenden dag nam de
sneeuwstorm af en werd ook de koude veel
minder.
In den namiddag, terwijl Peter Weisher
de couranten en tijdschriften las die zyn neef
had meegebracht, slaakte hy op eens een
kreet van verbazing.
„Heb je dat gelezen, John?" vroeg hy in
het Fransch, de taal die zy den geheelen
dag hadden gebezigd. „Je vader heeft een
lichten aanval van een beroerte gehad!"
De Amateur-detective
Wij leggen onzen speurders thans
weer eens een stukje geheimschrift
voor, len einde het te ontcijferen.
Het is niet zoo moeilijk, en men
kan er dus vol goeden moed aan
beginnen!
Wij zullen weer een prijs van
'■ 2.50 benevens twee troostprijzen
verdeelen onder hen, die ons een
goed antwoord zenden. De verdee-
üng der prijzen geschiedt op een
manier, waarbij alle inzenders van
goede oplossingen gelijke kansen
hebben op het verkrijgen van een
der prijzen.
U gelieve uw antwoord in te
banden voor 15 Februari aan Mr.
Detective, Noordeinde 8, Leiden. Op
enveloppe duidelijk vermelden: Amate
15 Februari.
De jongere man nam de courant en las het
bericht terwyl alle kleur uit zyn gezicht
week.
„Neen, dat had ik niet gezien," antwoord-
de hy na eenigen tyd.
De ander sloeg hem aandachtig gade.
„Ik moet direct naar Surrey, John! Ik
moet direct vertrekken."
„Je gaat eerst met my naar Fort Macleod,"
kwam het onbewogen antwoord.
De ander werd woedend. Zijn oogen sche-
nen vuur te schieten.
„Je vraagt zelf om je dood," zei hy.
„Misschien...."
„Wees toch verstandig, kerel! Ik geef je
een goeden raad!"
„Ik heb je raad niet noodig. Ik ken mijn
plicht...."
„Onzin! Je kunt nu immers je plicht niet
doen! Je bent geheel in mijn macht! Als je
my laat vertrekken, dan zal ik je ook je
vrijheid teruggeven — kun je zeggen, dat je
mij niet gevonden hebt dat ik net weg
was of zooiets "
„Ik kan ik mag je niet ongestraft in
de maatschappij laten terugkeeren.... Bo-
vendien heeft het geen zin dat je naar Surrey
gaat. Zooais ik je al zei, weet myn vader
nu misschien al wel, dat ik dat geld niet heb
gestolen.... Het is heelemaal niet zeker
meer, dat jy nog de erfgenaam bent.... Als
mijn bewijsstukken mijn vader nog tijdig
hebben bereikt...."
„Laten we het daar niet over hebben....
Wat heb je besloten — te leven of te ster-
ven?"
„Ik breng je naar Fort Macleod als ik kan."
„Ik heb me nooit in myn leven ongestraft
laten dwarsboomen!" riep Peter Weisher
J"L QFft HP(pHFMSUPMC
PFM SKJAJ «PPCTH _
VF3 LKPL FFM WCp
&OqsFq>YJi3 PM VP9H
C&S F(J> FFM OBßq>
HFMTDqFM yJlM
CpppJF
briefkaart of De oplossing mag bij die van de rubriek „Zoek
ur-Detective, en Vind" worden ingesloten, mits ze op een af-
zonderlijk velletje papier wordt geschreven.
■^
DE OPLOSSING VAN HET
FOTO-PROBLEEM
Nu wij hier de foto plaatsen, zoo-
ais deze oorspronkelijk was, zal
men gemakkelijk zien, dat op de
vorige foto de riem ontbrak, die
de riem, welke onder de borst van
het paard doorloopt, ophoudt.
Wij hebben op dezen amateur-
detective slechts één goed ant-
woord gekregen, zoodat wij alleen
den prijs van f. 2.50 hebben kunnen
toekennen, en wel aan mejuffrouw
E. C. Becker te 's-Gravenhage.
De beide troostprijzen, die niet
konden worden toegekend, zullen
wij nu beschikbaar stellen voor de
hierboven gegeven geheimschrift-
opgave, zoodat ■"daarvoor, behalve
de prijs van f. 2.50, vier troost-
prijzen beschikbaar zijn!
Ondraaglijke pijnen bij nat weer
Rheumatische pijnen door zijn
heeie lichaam
De heer N. M, werd jarenlang gekweld
door rheumatiek; vooral bij nat weer leed
hy het meest. Maar dat is nu allemaal voor-
bij — dank zij Kruschcn. Hy schrijft ons:
„Ik leed jarenlang aan rheumatick. Bij
nat of vochtig weer hield de pijn geen
oogenblik op en was niet te beschrijven. Het
is in enkele ledematen begonnen, maar het
duurde niet lang of de pijn zat door myu
heele lichaam. Toen ik Kruschen Salts be-
gon te nemen, bemerkte ik, dal het mij meer
goed deed dan eenig ander middel, wat ik
daarvoor had geprobeerd en thans ben ik
geheel bevryd van mijn pijnen, zelfs by nat
weer. Ik kan Kruschen Salts van harte aan-
bevelen aan ieder, die aan rheumatiek
lijdt."
Rheumatische pijnen zijn meestal een ge-
volg van een overmaat van urinezuur in het
lichaam. Twee van de zes zouten in Kru*^
sehen Salts lossen het urinezuur op, terwijl
andere bcstanddeclen de natuur op krach-
tige wyze helpen, dit langs de natuurlijke
kanalen te verwijderen. Kruschen Salts is
uitsluitend verkrijgbaar bij apothekers en
drogisten.
woedend uit, „en ik zal het ook nu niet laten
doen...."
„En ik ben er nooit de man naar geweest,
om voor bedreigingen te wyken," antwoord-
de de ander.
„Je smeekt zelf om je dood, idioot!"
„Ik sterf liever als eerlijk man dan mijn
plicht te verzaken...."
„Goed. Je hebt het zélf in de hand," ant-
woordde Peter Weisher. „Morgenochtend
vertrek ik.... en dan moet je maar afwach-
ten wat mijn helpers met je zullen doen.
Als ik niets zeg, weten ze al genoeg."
Dien avond viel geen der heide mannen
vroeg in slaap. Peter was reeds met zijn
Verwijder
V ET-
WORM PJ ES
op deze . een-
voudige manier
Wordt U geplaagd door velwormpjes? Weet
U wat het is een goede teint te hebben, ont-
sierd door die afzichtelijke ontsieringen?
Dan is hier goed nieuws voor U — een ge-
makkelijke, pijnlooze manier om ze te ver-
wijderen:
Doe eenvoudig een lepel Radox in een kop
flink warm water en bet Uw gezicht met
deze oplossing. Droog na eenige minuten
Uw gezicht af en U zult zien, dat de vet-
wormpjes verdwenen zyn. Lees deze brief
maar eens: „Ik had verscheidene vel-
wormpjes op myn kin en een groote boven
op mijn neus, maar na ze volgens de aan-
wijzingen met Radox te hebben behandeld
was er tot mijn verwondering geen spoor
van de vetwormpjes meer te bekennen."
E, B.
Haal vandaag nog een pak Radox en pro-
beer het vanavond voor U naar bed gaat.
U zult verbaasd staan over de uitwerking.
En als U telkens wanneer ge Uw gezicht
wascht wat Radox door het water doet zul-
len de leelijke vetwormpjes nooit meer te-
rugkomen. Radox is verkrijgbaar bij alle
apothekers en drogisten i ƒ 0.00 per pak en
ƒ0.15 per klein pakje.

ZILVERMERKEN
Ditmaal zullen wy de merken bespre-
ken, die op zilveren gebruiksvoorwer-
pen kunnen en moeten voorkomen.
Wy hebben reeds gezien, dat zilver gemengd
wordt met koper, om de hardheid van het
metaal te vergrooten en het zoodoende ge-
schikt te maken voor de vervaardiging van
gebruiksvoorwerpen. Om knoeieryen te
voorkomen, wordt alle metaal, dat onder
den naam zilver in den handel komt ge-
keurd in de z.g. „keurkamers" en krijgt een
gehaltemerk. In Nederland kennen we twee
gehaltemerken, namelyk:
1. Een staande leeuw met het cyfer 1
rechts onder. Dit is zilver van het Ie ge-
halte. Dit merk waarborgt, dat er op 1000
gram metaal 934 gram zilver gebruikt is.
2. Een loopende leeuw met het cyfer 2
er onder. Dit is zilver van het 2e gehalte,
dat wil zeggen, dat er op 1000 gram metaal
833 gram zilver gebruikt is.
Op kleine zilveren voorwerpen als by-
voorbeeld theelepeltjes, staat een ander
merk, namelijk een dolkje. Dit dolkje staat
zoowel op kleine zilveren voorwerpen van
het Ie als van hét 2e gehalte. Het dolkje geeft
dus niet het gehalte van het zilver weer.
De hoofdletter I, het merk dat men soms
op zilveren voorwerpen aantreft, geeft een
gehalte aan, dat in ieder geval op 1000 gram
metaal minder dan 833 gram zilver bevat.
Het merk waarborgt op 1000 gram metaal
300 gram zilver. Dit is dus aanzienlijk min-
der dan by zilver gemerkt met een staan-
den of loopenden leeuw.
Verder kunnen op zilver nog voorkomen:
1. het z.g. kantooraanduiaend stempel,
dat bestaat uit een minervakop, met in den
helm een letter. Wy zeiden hierboven reeds,
dat het zilver gekeurd wordt in keurkamers.
Welnu, iedere keurkamer heeft haar eigen
letter. Amsterdam b.v. heeft de letter A, Rot-
terdam de letter D enzoovoort. Dit merk
heeft voor de huisvrouw weinig waarde.
2. Het iaarlettermerk. Ieder jaar heeft
zyn eigen letter. Zoo is het dus makkelyk
•na te gaan in welk jaar en op welk kantoor
een voorwerp gekeurd is. Ook dit merk
heeft voor de huisvrouw weinig beteekenis.
Nog een vierde stempel komt op de mees-
te zilveren voorwerpen voor, het zooge-
naamde meesterteeken. Dit stempel wordt
aangebracht door den fabrikant, en heeft
voor de huisvrouw dus evenmin beteekenis.
WEEKMENU.
Maandag: Varkensribstuk, aardappelen
en andijvie „au jus"; eier-
pannekoekjes.
Dinsdag: Zuurkoolschotel; sneeuw-
pudding met sinaasappel-
saus.
Woensdag: Macaronicroqueiten; gehakt,
aardappelen en gestoofde
bieten.
Donderdag: Stamppot van Savoyekool
met worst; gebraden ap-
pelen.
Vrijdag: Gestoofde makreel, aardap-
pelen en worteltjes) brooa-
schotel met pruimen.
Zaterdag: Potage ä la minute; varkens-
carbonade, aardappden en
gedroogde appeltjes.
Zondag: Witte ragoütsoep; biefstuk,
aardappelen en appelmoes:
gegarneerde wentetteefjes.
•
RECEPTEN UIT HET WEEKMENU
Hoeveelheid voor 4 personen.
Witte ragoütsoep.
Benoodigd: 1 L. bouillon; 45 gram bo-
ter, 45 gram bloem, H d.L. room; 2 lepels
witte Bordeaux, bv. Graves; 1 eidooier;
zout, peper, 50 gram kalfsgehakt; 1. klein
blikje champignons.
1. Jurk)« van fijne beige wollen «tof, versierd met een kraag
en een ceintuur van wollen stof met groene en witte moesjes.
Ingezette deelen op voorstuk en rug van het lijfje. Twee
plooien verruimen den rok.
Benoodigd: 1.90 M van 1.40 M. breed.
2. Jurk van donkerblauw wallen jersey. Kraagje van wit
piqué. Schuine schijn-zakjes. In een er van wordt een zijden
zakdoekje bevestigd met roode en witte moesjes. Strik van
dezelfde stof. Gestikte ceintuur.
Benoodigd: 1.90 M. van 1.40 M. breed.
-24 -
Bereiding: Trek den bouillon met kruiden
als ui, wortel en peterselie en zeef hem door
een doek. Verwarm al roerende boter en
bloem tot een gladde massa en voeg hierbij
langzamerhand, steeds roerende, den bouil-
lon. Laat de soep vyf minuten zachtjes ko-
ken; maak ze dan af met wyn, peper, zout
(indien noodig) en eidooier. Kook de bal-
letjes gehakt apart jjaar (ongeveer tien mi-
nuten) en voeg ze aan de soep toe. Voeg op
het laatst den room en de doormidden ge-
sneden champignons en het champignonnat
toe en neem de soep van het vuur.
3. Jurkje van fijn kastanjebruin laken. Beige
kraag en manchetten. Strik van fbod fluweel! Dit
Jurkje is bovendien versierd met een gefeston-
neerd platstuk, een baan vormend. Smal gestikt
ceintuurtje en roode gesp.
Benoodigd: 1.90 M. van 1.40 M. breed.
4. Jurkje van zachtgroene fantasie-stof. Het is
versierd met een platstuk in zig-zagvonn, waar-
aan het ingehaalde lijfje is bevestigd. Holle plooi
voor op het rokje. De kraag is versierd met een
strik. Gestikte ceintuur.
Benoodigd: 1.90 M. van 1.40 M. breed.
5. Jurkje van zeer fijne Bordeauz-roode wollen stof, ver-
sierd met een kraag en manchetjes van wit linnen. Puntvormig
platstuk. De kleine witte biesjes vormen een paar loose
zakjes. Ceintuur met geborduurde gesp.
Benoodigd: 1.90 M van 1.40 M. breed.
Van deze modellen zijn bij de administratie van dit blad
geknipte patronen verkrijgbaar tegen den prijs van f 0.60 per
stuk (lengte en leeftijd aangeven)..
gedachten in Engeland, in Surrey. Het was
mogelijk, dat Lord Winchester misschien nu
reeds de waarheid omtrent den diefstal wist,
maar hoe dan ook — John zou toch in geen
geval den titel en de bezittingen erven! Hy
zou de hut niet levend verlaten
De reden dat John niet insliep was van
geheel anderen aard. Hij dacht niet aan titels
of rijkdommen — hij dacht alleen hoe hij zich
uit de moeilijke situatie, waarin hij zich be-
yond, zou kunnen redden en hoe hy den
treinroover Peter Weisher naar Fort Macleod
kon brengen.
Plotseling kreeg hij een idee. Hij begreep,
dat hy alleen met list iets zou kunnen be-
reiken. Hijzelf en zyn makker Johnson waren
ongewapend, terwijl een der halfbloeden
met een revolver de wacht by hen hield. Het
was één kans op de honderd, maar hy moest
het probeeren....
Zich houdend alsof hy sliep, draaide hij
zich om, zoodat hij met zyn rug naar zijn
bewaker kwam te liggen. Opeens gaf hy den
man een goed gemikten trap, zoodat zijn
wapen uit zyn hand vloog en zelf achterover
tuimelde. Eer Peter Weisher en de andere
halfbloed goed en wel begrepen, wat er aan
de hand was, was John boven op zyn bewa-
ker gesprongen en had zijn revolver op-
geraapt. Een stomp tegen zyn kaak stelde
de man voorloopig buiten gevecht.
Ook Johnson was wakker geworden en
overzag met één oogopslag wat er aan de
hand was. Terwijl hy op Peter wilde toe-
springen, die zich juist gereed maakte om
zyn revolver te grijpen, klonk er een schot
van den anderen halfbloed. De kogel die op
John gericht was, drong echter in den hou-
ten wand van de hut zonder doel te hebben
getroffen. Bijna in dezelfde seconde had John
den man echter een kogel door den arm ge-
jaagd. De halfbloed liet zyn wapen vallen
en slaakte een kreet van pijn. John schonk
geen aandacht meer aan hem.. Johnson had
het wapen reeds opgeraapt en eer Peter kans
zag een schot te lossen had de revolver van
den halfbloed, door Johnson met groote
kracht geworpen, hem midden in het gezicht
getroffen.
„Handen op!" beval de sergeant van de
troopers en met een grauw voldeed zyn
neef aan het bevel.
„Ik geloof, dat het op het oogenblik jouw
uur is, niet?" zei hy zonder ook maar eenige
merkbare verbazing.
„Juist. — Johnson, doorzoek de hut en
verzamel alle wapens. Ik zal onze gevange-
nen in bedwang houden Goed! Gooi de
wapens buiten de hut. Boei nu Marcos en
(ie beide anderen. Ik denk, dat je onze
lioeien wel zult vinden in de zadeltasschen
onder het raam."
„Je neemt geen enkel risico, hè?" vroeg
i'eter met een sneer.
„Natuurlijk niet! Johnson gaat terug naar
Fort Macleod om versterking te halen, terwyl
ik de vesting zal bezetten en er tevens het
f arnizoen van in bedwang zal houden...."
Een uur later was Johnson op weg naar
'"ort Macleod, na eerst de paarden verzorgd
e hebben en in de hut genoeg voedsel te
'lebben achtergelaten voor de beide mannen,
ndien er zich geen onvoorziene omstandig-
ieden voordeden, zou hy binnen twee dagen
terug kunnen zyn.
De jonge sergeant.van de troopers had nog
nooit een wacht gehouden die met deze te
vergelijken was. Gedurende twee dagen en
twee nachten verloor hij zyn beide gevan-
genen geen oogenblik uit het oog, slechts af
en toe een van de halfbloeden losmakend op-
dat hy voor de maaltijden kon zorgen. Ge-
durende den tweeden nacht moest hy zich
wanhopig inspannen om wakker te kunnen
blijven; hÜ wist dat hy zyn oogen zelfs geen
seconde luiken mocht, daar zyn neef hem als
een lynx bespiedde. Hy liep op en neer in
de hut, dronk sterke koffie en dwong zich
zijn leven te overzien en alle avonturen op-
nieuw mee te maken, die hy in zyn loop-
baan als trooper had ondervonden. Een paar
keer sliep hy byna in, maar hy wist zich nog
net tydig te dwingen wakker té blyven.
De dag kwam reeds aan toen hy buiten
het geluid van stemmen hoorde. Hy begaf
zich naar de deur en ontdekte kapitein
Burchfield, die door vier troopers werd ge-
volgd.
„Alles in orde. Driver?" vroeg de kapi-
tein opgewekt.
„Ja, kapitein, alles in orde!"
Maar kapitein Burchfield meende dat hü
eenige reserve merkte in het optreden van
den sergeant, maar hy begreep niet wat daar
de oorzaak van kon zyn.
„Heb je den buit gevonden?" vroeg hy,
terwyl hy van zyn paard sprong.
„Ja, kapitein. Hy lag onder een paar losse
planken in den vloer. Ik geloof, dat alles er
nog is — alles wat ze uit den trein gestolen
hebben!"
„Goed! Ik zal je vermelden, kerel!"
Kapitein Burchfield stapte de hut binnen
en keek om zich heen als iemand, die pas
van het licht in de duisternis gekomen is.
Zoowel de ontslagen kapitein als de sergeant
keken hem scherp aan, want Peter had hem
direct herkend. De vraag was nog slechts,
of kapitein Burchfield hém herkennen zou.
Als terloops liet de officier zyn blikken
langs de gevangenen gaan en keek toen weer
naar den sergeant.
„Die één is zeker Marcos?" vroeg hy aan
John Driver.
„Ja."
De kapitein der bereden Canadeesche poli-
tie liep op het bed toe en keek in de koele,
grijze oogen die zijn blik star beantwoordden.
„Lieve hemel — Peter Weisher!" riep hy
uit.
„Marcos," verbeterde de ander kalm.
Er heerschte even een korte stilte; toen
knikte kapitein Burchfield Het was hem
ten slotte onverschillig onder welken naam
de man terecht wilde staan en gevonnist
wilde worden. En wellicht dat John Driver
het niet prettig zou vinden, indien de naam
Weisher genoemd zou worden.... Hy heette
immers zélf ook zoo....
„Marcos, bedoelde ik. — Je zult een zware
straf krijgen, kerel."
„Mogelyk " antwoordde de ander non-
chalant. „Ik geloof échter niet, dat ze de
kans krygen mij te veroordeelen "
Dat kregen ze inderdaad niet.
Terwyl ze onderweg naar het Fort waren
had men Peters handen losgemaakt om hem
in staat te stellen te eten. Hy zat met John-
son te praten terwyl een der troopers zich
onnadenkend voorover boog om zich een kop
koffie in te schenken. Met de snelheid van
een pantersprong schoot Peter Welshers hand
naar voren en greep de revolver van den
trooper. Eer iemand het had kunnen ver-
hinderen, had hij zichzelf een kogel door de
slaap gejaagd. Hy viel voorover en stierf
door zyn eigen hand....
Drie dagen later vertrok Dick Welsher, by
de troopers bekend als John Driver, naar
Engeland. Hij had zich vrij gekocht uit den
dienst by de Canadeesche bereden politie en
keerde terug naar het oude kasteel in Sur-
rey, waar Lord Winchester ongeduldig naar
hem uitzag....
- '25-
TOSCA
Een vrouw van vertijnden smaak,
voor wie Tosca het uitverkoren
parfum is, verlangt dat al hare
toiletartikelen met dezen
fijnen geur geparfumeerd «Up n'lo
zijn. SaiQ 4.-
l.SO
2.75
Parfum Eau de Cologne
-.90
1.25'
-.65
1.10
TOSCA-
Poeder Creme

Een aardig kunstje.
."Oier is een aardig kunstje, waarmee je
-^ je vriendjes verbaasd kunt doen staan,
tot je hun hebt laten zien, hoe het precies
gaat.
Leg een visitekaartje, zóó dat het zich in
evenwicht bevindt, op den top van den mid-
delsten vinger van je linkerhand, en plaats
boven op het kaartje een cent. Zorg er vooral
voor. dat de cent precies in het midden van
het kaartje, dus ook recht boven den top
van je vinger ligt, wanl anders kun je het
kunstje niet doen.
Vraag je vriendje nu, het kaartje weg te
nemen zonder aan den cent Ie komen of de-
zen te laten vallen. Hij zal heel wat pogingen
in het werk stellen om aan je verzoek te
voldoen, maar als je hem niet laat zien, hoe
hij te werk moet gaan, zal al zijn probeeren
vergeefsch zyn!
En hier is nu de manier waarop je het
doen moet. Met den middelsten vinger van je
rechterhand, dien je op de bekende w^ze
van je duim laat afschieten, geef je een
flinken tik tegen het kaartje. Dit zal dan
van je vinger wegvliegen, terwyl de cent
boven op den top van je vinger op zijn plaats
zal blijven liggen.
Bellen-blazen.
^> roote menschen praten altijd over ver-
velende dingen," bromde Peter op een
De ..huid" van ten :.ei
bel. Door de onderlinge
aantrekkingskracht worden de
kleine deeltjes waaruit zij be-
staat, zoo stevig bij elkaar
gehouden, dat zij er een
tamelijk groote mate van elas-
ticiteit aan geven!
,,Ja vader," zei
Willy, „dat is zoo.
Gisteren beeft u mei
mynheer De Bruin
wel een uur lang ge-
praat over zooiets
als de spanning aan
de oppervlakte; van
verschillende licha-
men. Het was zóó
vervelend, dat Peter
en ik er bijna bij in
slaap gevallen zijn!"
„In werkelykheid
hadden wij het over
bellen-blazen," zei
vader ernstig.
De kinderen keken
hem verbaasd aan.
„Haal je steenen
pijpen eens, en vraag
moeder om wat zeep-
sop in een komme-
tje," zei hij hun, „dan zullen jullie de span-
ning, die er aan de oppervlakte van vjoei-
.CVJLI lOUOULIJL*.
•*" ■-- , f - ^ T"1 "■> ^
stoffen heerscht, zelf kunnen waarnemen!"
De kinderen — die bellen-blazen natuurlyk
een leuk spelletje vonden — deden wat vader
hun zei en na eenige oogenblikken dreven
de mooist gekleurde bellen door de kamer.
„Wat denken jullie nu, dat die bellen by
elkaar houdt?" vroeg vader hun. „Alleen de
spanning, die er aan de oppervlakte der bel-
len heerscht, dat wil zeggen een kracht, die
de kleine deeltjes, waaruit de vloeistof be-
staat dwingt elkander zóó sterk aan te trek-
ken," dat zij liever aan zich laten rukken of
zich laten indeuken alsof ze van elastiek
waren, dan los te laten! Je ziet dezelfde
kracht werken bij den waterdroppel, die uit
de kraan valt, maar in dit geval bevat de
droppel water, terwyl de zeepbel slechts een
huidje van vloeistof is, welke gespannen
staat om....
DE KAPPER
xinne-Miek ons jongste zusje
Speelde altijd met haar pop,
Zij verzorgde haai kleuters
Als een moeder in den dopl
's Morgens waschte zij haar poppen.
Kamde ze dan één voor één.
Zette mooie fijne krullen
Bij haar grootste pop. Marleen.
Ook haar vriendje, kleine Hansje,
Stond haar hierbij trouw terzij.
En ze kamden en ze krulden.
Hadden reuze-schik er bijl
Op een keer dacht kleine Hansje
„Al die krullen, dat's nu uitl"
En ik zal je eens vertellen.
Wat hij dèèd, die stoute guitl
Op een middag kwam ons Hansje
Met een heele groote schaar.
Anne-Mieke was nog boven.
„Nou," dacht Hans, ,/kbegin vast maar!"
En hij knipte van Marleentje
Al de krullen stuk voor stuk,
Ja, hij liet haar niet één haartje
Knipte raak op goed geluk!
Toen hij met zijn werk dan klaar was.
Zag hij wat hij had gedaan:
„O, Marleentjes mooi hoofdje!
't Lijkt wel op een volle maan!"
„...Lucht!" riepen de kinderen, toen do
grootste bel juist uit elkaar spatte zónder
een spoor achter te laten
Iets over apennootjes.
TJToe groeien apennootjes? Aan een boom,
■ 3LJL natuurlijk! Mis — ze groeien aan plan-
ten, die veel weg hebben van de planten
waaraan erwten groeien. Wanneer de bloe-
sems in noten veranderen, worden de sten-
gels langer en buigen zich naar den grond,
waarna zij zich in de aarde boren. Onder
den grond groeien'de noten verder, tot zij
op het laatst veranderen in peulen met een
zeer oneffen oppervlak, waarin twee of drie
zaden of nootjes zitten. In den herfst wor-
den de planten uitgegraven en de aarde ver-
wijderd van de noten, die net als aardappe-
len rondom de wortels zitten.
In Engelsch-Indië groeien ieder jaarj
1.000.000.000 pond apennootjes, in Senegal
530.000.000 pond, en in China 350.000.0001
pond.
De olie, welke men uit apennootjes perst,
wordt gebruikt om het raderwerk van hor-
loges en andere fijne mechanismen te
smeren.
„Zoo" riep luid verschrikt de stouterd.
„Anne-Mieke, kom eens gauw!"
En hij huilde en hij snikte
Toonde vreeselijk berouw!
„O, vergeef me, Anne-Mieke,
Heusch, ik doe zooiets nóóit meer!"
Anne-Mieke keek erg verdrietig
En zat heel bedrukt terneer....
„Wacht, ik weet wat, Anne-Mieke!"
Riep Hans eensklaps vroolijk uit,
„Uit mijn spaarpot koop 'k een pruik nu,
Voor Marleen, de ijdeltuit!"
H'j £. OPEN .«AP VêIH ! MAA«
TPNre AMAufl -HEEFT-ve«;£TEi
Êft IETS |H T£ ■
OOÊH !
Ü^
v
FOTO-N I EUWS
1. Het Anthoni van Leeuwen-
hoek-Huis te Amsterdam Is ver-
rijkt met 'n Röntgeninrichting ten
dienste der kankerbestrijding,
zooals men nergens elders In
Europa vinden kan. Het deze
inrichting, die te danken is aan
't Nederlandsche Kankerinsti-
tuutwetnet medewerking van
Philips, kan een spanning tot
1.000.000 volt worden opge-
wekt.
2. Verleden week heeft Z.K.H. Prins Bernhard een kort bezoek
aan Leiden gebracht. De aankomst aan het Academie-gebouw,
waar hij verwelkomd werd door mr. A. van de Sande Bakhuyzen,
burgemeester van Leiden en president-curator der Universiteit.
3. De heer B. G. Meijer, commissaris van politie te Rheden, is
in gelijke functie te Dordrecht benoemd.
4. Ex-Keizer Wilhelm vierde op Huize Doorn zijn tachtigsten
verjaardag. Een commissie uit de burgerij (rechts op de foto)
bood een geschenk aan, bestaande uit een nieuw tuinhuisje
voor het pinetum. In het midden der foto de ex-keizer en zijn
gemalin. Prinses Hermine.
5. Op de werf van de Kon. Mij. „De Schelde" te Vlissingen
werd de kiel gelegd van het 21.000 ton metende nieuwe passa-
giersschip van den Rotterdamschen Lloyd, bestemd voor de
vaart op Ned. Indië. - De beide kielhelften worden gelascht
door den heer D. E. Ruys Jr., lid der directie van den Rotter-
damschen Lloyd.
6. De heer J. Wessel, directeur der Warner Bros First National
Pictures te Amsterdam, werd gehuldigd wegens het feit, dat hij
dertig jaar werkzaam was in het filmbedrijf.
7. Te Rotterdam had de plechtige inwijding en de officieele
opening plaats van het nieuwe gedeelte van het ziekenhuis der
Ned. Herv. Diaconessen-lnrichting aan den Westersingel. Een
foto van het extérieur.

s
rï«^
^«-
>*
>s
%^/
Oud« gewoonten zijn weex ontwaakt
bij den klank dor primitieve Afrika;
■eb« muzieldnatnimenten neemt
krijgsdans, uitgevoerd door Neger», d
de gansche week in d« mijnen werke
bo« langer bo« woester vormen aan
H
| et leven der Negers, die In de Zui
afrikaansche mijnen werken, Is In
rijke opzichten veel zwaarder dan i
van hun blanke collega's. Al zijn er ol
voor hen de noodige, dikwijls door de
voorgeschreven veiligheidsmaatregelen g
trotten, en beschikken ook zij over de m
dernste hulpmiddelen en machines, tóch blijft h
een feit, dat men bij voorkeur zwarte arbeit
in dienst stelt, omdat hun nog onverbru k
lichaamskrachten beter en intensiever geëxpli
teerd kunnen worden.
Zes dagen onder den grond, zonder licht
omringd door tallooze gevaren, zóó brengen
dikwijls van hun jeugd af hun leven in de mijn
door...
Maar des Zondags... Zijn dat dan nog dei
de arbeiders) die door de week gelaten en n si
onder den grondy hun plicht vervulden, die we'
ten met dynamiet-patronen en pneumatisd
boren? Het lijkt bijna onmogelijk, en toch i'
deze woest dansende mannen, die op het „fee! f
plein" van de kraal hun kunsten vertoonen, indi
Gedurende de weekdagen voelen d« xw
mijnwerkers zich d« gelijken van hun bla
collega's, dan herkent men in ben niet ir e
de wild« dansers van den Zondag, ven
staan zij, in ban overall gehuld, rnstig
ban boormachines.
daad detelfdenl ... Eentonige Neger-
muziek, gerekte gezangen, een menig-
te, die luid haar bijval uitschreeuwt. . .
dèt Is het resultaat van de gedaante-
wisseling, die de zwarte mijnwerkers
des Zondags ondergaan. Hier komen
de oer-instincten, zooals zij nog on-
bewust in deze menschen leven,
tot uiting: de geweldige kracht van
den Jungle-bewoner, zijn kinderlijkheid
en goedmoedigheid, maar ook, wan-
neer er moeilijkheden rijzen, zijn vaak
ongebreidelde ruwheid en brutaliteit.
De toeschouwer kan zich nauwelijks
voorstellen, dat deze gillende en woest
in het rond draaiende mannen des
Maandags weer met hun mijnwerkers-
lamp gedwee zullen staan wachten tot
het hun beurt is om naar beneden ge-
haald te worden, ten einde diep onder
den grond zes dagen lang hun moeilij-
ken, zwaren en gevaarlijken arbeid te
gaan verrichten. Krachtige gestalten,
met beschilderde armen en getatou-
•"»rde borst, die tijdens het dansen de
■«r
■♦\*
De overgang: ruttig en kalm nog, zooalf zij van Maandag tot Zaterdag hun werk in de
mijnen verrichten, betreden zij da» Zondags hat terrein waar zij hun danten zullan gaan
uitvoeren, maar eenmaal gegrepen door hat woeste rhythme van den dan*, lijkt hat wei
alsof zij zich ook nü nog voorbereiden om aan naburlgan stam ta gaan beoorlogen.
De «Ut« der toeschouwers, die sich onderscheiden door bnn veerentooi.
^^
' h
.}
S^v
É. . \
Wi
Mr*
ME*
^M
*n
Doox de week mljnwerkera, dés Zondag« de aan-
voerder« bij de oorlog»-dansen, dl« oude instiaeten
doen herleven.
door de dieren in het oerwoud uitgestooten klanken naboot-
sen - dat zijn de Neger-mijnwerkers tijdens hun Zondagsche
feest. En dan kan men zien, dat over-alls, electrische machi-
nes en liften uit deze menschen nog geen menschen volgens
Europeesche begrippen hebben gemaakt. De dansen der
nog in hun oorspronkelijke omgeving levende Negers zijn
niet woester en onbeheerschter dan van de Negers, die
„mijnwerker" zijn geworden. Slechts in bepaalde opzichten
kan men constateeren, dat de „beschaving" niet geheel en .
al aan hen voorbij is gegaan. ., Tijdens de pauzen treden er
namelijk „cabaret-artisten" op, die.. . Amerikaansche Neger-
songs ten gehoore brengen, hetgeen luide bijvalsbetuigingen
der toeschouwers uitloktl - Amerikaansche Negersongs,
die door. .. blanken zijn gemaakt, en die hun ais Iets
„eigens" worden voorgezongen...
Tot laat in den avond duurt de danswoede van deze pri-
mitieve menschen, - en dan wordt in de rust van den
slaap de geest weer voorbereid op den arbeid, die hun den
volgenden ochtend vroeg wacht...
De dans begint, oude instincten gaan herleven

1. Toen Peter de kleine hut betrad, krijschte 'n proote
blauwe papegaai: „Verberg je. Benjamin t Verberg
jel' Peter keek eens rond en ontdekte toen, dat het
deksel van een houten kist juist langzaam naar be-
neden zakte. Hij ging er heen om te kijken, waardoor*
dat veroorzaakt werd.
4. hn daar klauterde een klein beertje te voorschijn.
I oen Peter van zijn verbazing was bekomen, ver-
klaarde hy zyn tegenwoordigheid in de hut. „Zoo
heeft je zusje haar voet bezeerd? Haal haar dan even
dan kunnen wii het haar gemakkelijk maken." Peter
holde verheugd weg.
7. Mijnheer Benn had hen gewaarschuwd niet te ver
het woud in te gaan, omdat er veel wilde dieren wa-
ren. En inderdaad, de kinderen hadden nog niet heel
ver geloopen, toen ze plotseling verschrikt halt hiel-
den. „HoorI zei Peter, „wat was dat voor een eigen-
aardig geluid?"
-is^.
DE VLIEGAVONTUREN VAN PETER EN DOT
2. Maar juist als hij er naartoe liep om het deksel op
te tillen, ging de deur achter hem open en riep een
krachtige stem: ,,Wat doe jij hier in mijn hut?" Peter
schrok er van en keek rond of hij zich ergens kon
verbergen. Maar het was te laat, hij bevond zich al
vlak tegenover iemand.
5. En nu zaten Peter en Dot al spoedig gezellig in de
hut. Dots voet was netjes gezwachteld. De kinderen
konden het heel goed vinden met mijnheer Benn en
zij namen zijn aanbod om in de hut te overnachten
dan ook met beide handen aan. Ze konden dan ten
minste eens goed uitrusten.
8. Daar klonk een geritsel in het struikgewas De
kleine piloten keken elkaar angstig aan. Maar toen ze
zagen, dat het Benjamin, de beer en Jozef, de pape-
gaai, waren, was hun bangheid spoedig voorbij. Wat
zouden die eigenlijk willen? „Let op, let opl" krijschte
Benjamin luid.
J- Hij zag een oude man met een vriendelijk gezicht,
die hem doordringend aankeek. Toen, voor de jongen
iets kon zeggen, deed de man een paar stappen naar
voren. „Ahaf riep hij, terwijl hij het deksel van de
kist optilde. „Zit jij daar in. Benjamin? Kom er eens
vlug uitl"
6. Den voigenden mor-en aan het ontbijt hadden de
kinderen er veel pleizier in, hoe het kleine beertje
aan tafel mee-at. Maar het meeste pret hadden ze
toen de papegaai hem een standje gaf voor zijn slechte'
manieren. Na het ontbijt gingen Peter en Dot het
bosch in.
i ^ n

• D. man mat da kwltantla: „Alt ja nu maar wilde ba-
»ovan, dal ja In hal bagln van da maand lati zal balalan...''
,.lk voal niets maar voor beloften I Ik heb ja al van alias
beloofd, on toch blijf Jo maar tornen "
MAN EN EEN KOPBAL
„Ik weet niet, of de politie Jan soms over het hoofd heeft
gezien, mear ze hebben me gezegd beslist niets aan te rakenl"
NIEUWS
John Ford ensceneert de Walter Wanger-fllm
„Stagecoach", waarin de belangrijkste rollen
vorden gespeeld door George Bancroft, Claire
Trevor, Andy Devine, John Carradine en Do-
nald Meek.
lal Roach zet de film „Captain Midnight" in
scène. De hoofdrollen zijn In handen van Brian
Mierne, Victor McLaglen en Franclne Bordeaux.
Sillie Burke en Alice Brady vervullen een voor-
name rol In de film „It 's spring again".
"ienry Hathaw.ay regisseert de film „The last
rontier", waarin Gary Cooper de hoofdrol heeft.
Merle Oberon, Laurence Olivier en David
Jiven vervullen belangrijke rollen in de Samuel
Goldwyn-film „Wuthering heights".
'aul Robeson werd ' voor de Korda-film „The
hief of Baghdad" geëngageerd. . De verdere
-ledespelenden zijn Sabu, Vivian Leigh, Conrad
Veidt.
Michele Morgan speelt de hoofdrol In „Teile
eile étalt de son vivant", een rolprent die door
Jacques Feyder in scène wordt gezet.
Lilian Harvey en Willy Fritsch zullen weer
samen optreden in de Ufa-film „Frau am Steuer".
Regisseur is Paul Martin.
Aan de Paramountfilm „Hotel Imperial", waarin
Isa Miranda haar Amerikaansche debuut maakt,
zal het beroemde koor der Don-Kozakken zijn
medewerking verleenen.
George J Schaefer, president der RKO-Radio
Pictures, en • Herbert Wilcox, de bekende Engel-
sche productieleider, zijn overeengekomen een
nieuwe maatschappij te stichten onder den naam
Imperator-Radio Pictures Ltd., welke door Her-
bert Wilcox en RKO beheerd wordt, en die
voor gezamenlijke rekening twee tot vier films
per jaar zal produceeren. Het veroveren van een
internationale markt is het doel van deze
Engelsch-Amerikaansche overeenkomst. Zoowel
de RKO-studio's te Hollywood als de. Wilcox-
studio te Londen zullen als arbeidsterrein ge-
bruikt worden.
STUDIO'S
Robert Stevenson zet in de Eaiing-Studlo's bij
Londen de film „Young man's fancy" in scène.
De vrouw van den regisseur, Anna Lee, vertolkt
in deze rolprent de hoofdrol.
Pen Tennyson regisseert de film „There ain't
no justice". Deze regisseur is pas zes-en-twintig
jaar oud.
Paul Muni zal de hoofdrol spelen in de War-
ner Bros-film „Het leven van Beethoven".
Jeffrey Lynn werd door de Warner Bros ge-
ëngageerd voor de films „The great Lie" en
„Episode". In beide films zal Priscilla Lane zijn
tegenspeelster zijn.
In 't jaar 1938 hebben in Engeland tweehonderd-
negen-en-twintig nieuwe bioscoop-theaters hun
poorten voor het publiek geopend.
Paula Wessplv ' zal onder leiding van Willy
Forst de hoofdrol uitbeelden in de film „Ra-
detrky-Marsch".

Jock La Rue,
Claire Trevor en
Charles Bickford.
Een gevaarlijke
vochtpartl].
VALLEI DER REUZEN
Wayne Morris en Claire Trevor vertolken de hoofdrollen
in dit geheel in kleuren opgenomen filmwerk
van Warner Bros.
Regie: William Keighley.
v,:
Howard Fallon (Charles Bickford), een millionnair uit
de Oostelijke Staten, ontdekt, dat hij, dank zij een hiaat
in de houtwet, zich op slinksche wijze in het bezit van
duizenden hectaren pijnboombosschen kan stellen, bosschen,
die sedert lang eigendom van kolonisten waren. Hij weet Lee
Roberts (Claire Trevor), eigenares van een speelzaal te
Milwaukee en haar helper Ed Morrel voor zijn plannen te
interesseerèn.
Fallon stuurt hen in gezelschap van zevenhonderd door
hem gehuurde mannen naar San Hedrin Cal., met de op-
dracht claims te laten registrecren, welke hij dan later weer
van hen terugkoopt.
Daar Fallon er alles aan gelegen is de „Vallei der Reuzen",
eigendom van Bill Cardigan (Wayne Morris), in zijn bezit
te krijgen, weet hij Lee Roberts over te halen vriendschap
met Bill te sluiten, ten einde achter diens financieelen toe-
stand te komen. Zonder ecnig wantrouwen vertelt Bill aan
Lee, dat hij een leening van $ 50.000, met de „Vallei der
Reuzen" als onderpand, bij de bank heeft gesloten. De ver-
valdatum van dezen wissel nadert snel. Lee brengt dit nieuws
aan Fallon over.
Dank zij eenzaat in de delfstoffcnwct laten Fallons man-
nen de claims opnieuw registreeren en verjagen de recht-
matige eigenaars met geweld. Ox Smith (Alan Hale), een van
Fallons mannen komt tegen dit onrecht in opstand en kiest
de partij van Bill.
Bij een gevecht met de landroovers wordt Bill zwaar ge-
wond, waarop Ox uit wraak het kadaster, waarin de claims
van de landroovers bewaard worden, in brand steekt.
Ten einde de $ 50.000 aan Fallon, die zich op minder fraaie
wijze in het bezit van den wissel heeft weten te stellen, terug
te kunnen betalen, roept Bill de hulp van al zijn vrienden in,
ten einde hem te helpen bij het kappen van zijn bosschen, om
op déze manier aan de benoodigdc contanten te komen.
Wanneer Fallon hier achterkomt, geeft hij zijn mannen de
opdracht Bill het werken onmogelijk te maken.
Lee verneemt dit en begeeft zich naar Bills kamp om dezen
hiervan op de hoogte te stellen Bij het daarop volgende
gevecht redt Bill het leven van zijn vijand Fallon, die
dan van ver-
deren strijd
afziet en Bill
toestaat hem
den wissel te
betalen, wan-
neer het hem
zelf schikt.
«^S^ ^e^e-e^ ^fe*/
Regie: Alfred Santell. RKO Radio-film.
Teddy ■••• • Ginger Rogers
Chick Douglas Fairbanks Jr.
Fay Peggy Conklin
Miriam • Lucille Ball
Buzzy Lee Bowman
Henrietta Eve Arden
Maxine Dorothea Kent
Itchy Richard (Red) Skelton
Vivian ■ ^ Laa Miller
P. U. Rogers Donald Meek
Emil Jack Carson
Henry Kirk Windsor
Gus • Grady Sutton
Sbrimpo Shimen Ruskin
Teddy Shaw, steno-typiste op een New Yorksch kantoor,
begeeft zich met vacantie naar kamp Kare-Free om eens
uit de sfeer van haar bemoeizicke familieleden en haar
voormaligen verloofde, Emil, met wien zij juist ruzie heeft,
te raken. Bij haar aankomst in het vacantie-oord maakt zij
I Hk
^#'
WE
0'^^ w
kennis met Chick Kirkland, een jongen student in de
rechten, die daar als bediende zijn studie tracht te
verdienen.
In het kamp vindt zij niet de natuur en de wel-
dadige rust die zi^ zocht, maar een jachtig, lichtzinnig
leven zonder inhoud. Teddy deelt een bungalow met
drie jonge meisjes: Fay, Miriam en Henrietta. Tever-
geefs tracht Fay Teddy's belangstelling op te wek-
ken voor Buzzy Armbruster, den populairen jongeling
van het kamp.
Teddy voelt zich namelijk meer aangetrokken tot
Chick en ondanks hun veelvuldig gekibbel komt het
tweetal tot het besef, dat zij van elkaar houden. Doch
het schijnt een hopelooze geschiedenis te worden,
daar Chick geen vooruitzichten heeft om een vrouw
te onderhouden. Maar waarom geen vrij huwelijk,
stelt Chick voor. Verontwaardigd over dit haars in-
ziens karakterlooze voorstel, keert Teddy zich van
Chick af.
Als zij later op een feestje Chick weer ontmoet,
begeeft Teddy zich om hem te ontloopen naar Buzzyis
bungalow. Zij valt bij de tafel in slaap, waar Buzzy
haar ongestoord laat zitten. Den volgenden morgen
poogt Teddy ongezien weg te komen, doch Miriam,
die jaloersch op haar is vanwege Buzzy, ziet haar.
Dienzelfden dag komt Emil "Teddy eens opzoeken en het
tweetal gebruikt samen het ontbijt. In de eetzaal bevinden zich
eveneens Buzzy en Miriam en om Miriam te grieven, geeft
Buzzy openlijk, toe, dat Teddy den nacht in zijn bungalow heeft
doorgebracht. Chick, die dit hoort, valt Buzzy aan en slaat hem
tegen den grond. Emil beleedigt Teddy, doch wordt door Chick
eveneens neergeveld.
Begrijpend dat zij niet buiten elkaar kunnen, besluiten Teddy
en Chick het leven aan te durven en met elkaar te trouwen
Ginger Rogers
als Teddy.
Jack Carson,
Ginger Rogers,
Douglas Fair-
banks Jr., Lucille
Rail en Lee
Bowman.
'•«jMB
.~^&l
MM
Ï'M

Spencer Tracy en Martin Spellman.
»I Mi
5^n w i
Een vroolijk TechiparU]t|e. Op de slaapzaal.
TOWN*
Spencer Tracy.
Mickey Booney,
ie: Norman Taurog.
Pater Flanagan Spencer Tracy
Whitey Marsh Mickey Rooney
Dave Morris Henry Hull
Dan Farrow Leslie Fenton
Tony Ponessa Gene Reynolds
Joe Marsh Edward Norris
De rechter Addison Richards
De bisschop Minor Watson
John Hargraves Jonathan Hale
Pinkelhout Bobs Watson
De magere Martin Spellman
Het koor ... Het a cappella koor van ..Boys Town"
..Deze film wordt in diepen eerbied opgedragen aan Pater Flanagan, den geïn-
spireerden stichter van ..Boys Town", in den Amerikaanschen staat Nebraska
en tevens aan zijn prachtig werk voor buiten het gezinsverband staande, aan hun
lot overgelaten jongens, zonder aanzien van ras, geloot of afkomst."
Dit is de geschiedenis der jeugdige „forgotten men", die door den vromen, doch midden
in het leven staanden Pater Flanagan met groote zelfopoffering van den ondergang
gered werden en leven en werken in de Amerikaansche jongensstad „Boys Town".
Het verloop van deze geschiedenis was als volgt: uit een gesprek, dat Pater Eddie
Flanagan, destijds een jong priester, voerde met den terdoodveroordeelden misdadiger.
Dan Farrow, leerde hij begrijpen, hoeveel latere misdaden hun oorsprong vonden in
gebrek aan zorg, liefde en kameraadschap in 's-menschen jeugd. Hij besluit zijn leven
te wijden aan deze taak en een menschelijk medevoelend rechter is de eerste, die hem
vijf jongens, wegens betrekkelijk geringe misdrijven gestraft, aan zijn zorgen toever-
trouwt. Pater Flanagans vriend, Dave Morris, leent hem voldoende geld om een ver-
vallen woning te huren en in te richten. Zal zijn overtuiging stand houden, dat er geen
werkelijk slechte jongen bestaat, indien de omstandigheden maar gunstig zijn? In één
jaar tijds zijn er reeds vijftig knapen.
Een invloedrijk dagblad-directeur, Hargraves, zal de plannen van den Pater steunen,
doch onder het beding, dat hij het plan voor een groot jongens-tehuis onherroepelijk
aan de kaak zal stellen, indien het niet mocht slagen. De bijdragen stroomen toe, reeds
heeft „Boys Town" tweehonderd jongens, die hun eigen gemeenschap besturen. Dan
vraagt een beroepsmisdadiger, Joe Marsh, den Pater om opname ten behoeve van zijn
jongsten broer Whitey, een jongen zoo brutaal als de beul en een jongen, die weldra
voor „Boys Town" de onruststoker zal blijken te zijn. Verwaand en onbeschaamd
oefent Whitey overal critiek op en maakt zich bij de jongens gehaat. Maar de kleine
Pinkelhout vereert hem. En Pinkelhout volgt hem, als Whitey, na een nederlaag in een
bokspartij met de andere jongens, „Boys Town" ontvlucht. Whitey is echter doof voor
Pinkelhouts smeekbeden. Even later rijdt een woest voortjagende auto Pinkelhout aan
en Whitey ziet hoe de zwaargewonde knaap naar „Boys Town" wordt teruggebracht.
Diep ongelukkig dwaalt Whitey dien nacht door de straten, hij ziet zijn broer Joe
met twee vrienden ontsnappen uit een bank, waar zij hebben ingebroken en bij ongeluk
schiet Joe zijn broer in het been. Hij brengt hem naar een kerk en roept om Vader
Flanagan, die Whitey komt halen.
Maar Whitey's pet van „Boys Town" is dicht bij de plek van het misdrijf gevonden
en Whitey wordt bij Pater Flanagan gearresteerd. Wel krijgt de priester verlof om den
jongen met het oog op zijn toestand te houden, doch Whitey weigert iets omtrent zijn
broer te verraden. En thans is het het blad van Hargraves, dat Vader Flanagans ideaal
voor sentimenteel gedoe uitkrijt.
Als Pater Flanagan naar Hargraves is, ontvlucht Whitey. Twee jongens van „Boys
Town" volgen hem in het geheim. Whitey smeekt zijn broer Joe om te verdwijnen,
zoodat hij de waarheid kan spreken en „Boys Town" redden. De twee jongens roepen
de anderen op om Whitey met geweld terug te halen, doch Pater Flanagan is hen voor
en Joe zelf biecht den priester alles op.
Whitey zelfis veranderd door dit drama, en ook de jongens zien hem nu anders. Zij
verkiezen hem zelfs tot burgemeester van het nu van alle blaam gezuiverde „Boys
Town" en Pater Flanagans geloof, dat er geen werkelijk slechte jongens zijn, is gesterkt
en gezuiverd uit den harden strijd om de eer van „Boys Town" te voorschijn
gekomen
J
GESPREKKEN MET MIJN
VRIEND PIETERSEN
.' ziet tegenwoordig weinig historische
films in de bioscopen. Heeft dat een
oorzaak?"
„Natuurlijk, Pietersen. Alles heeft nu een-
laal een oorzaak, dus ook het weinig vertoo-
en van historische of costuumfilms!"
,,En wat is de oorzaak?"
„Deze is zeer simpel. Het publiek toonde
laatste jaren steeds minder belangstelling
oor films, die niet in den modernen tijd spelen
waarin de medespelenden in prachtige maar
iet meer ,,en vogue" zijnde gewaden gehuld
'aren."
,,Erg jammer!" '■
„Zoo denk jij er misschien over, maar de
Imacteurs en -actrices zeker niet. Over het
gemeen hebben ze namelijk gruwelijk het land
m het spelen in die pakjes uit den goeden
iden tijd, die vaak niet eens zoo erg goed was.
len kon dan ook dikwijls merken, dat de mede-
telenden zich in die oude costuums niet op
un gemak voelden."
,,Hoe bedoel je dat?"
„Heel veel films van dat genre, die ik zoo
den loop der tijden gezien heb, leden aan
:t euvel, dat de spelers zich te veel bewust
aren van het feit, dat ze historische costuums
n hadden."
Waardoor maakte zich dat kenbaar?"
De costuums domineerden. Ze waren be-
ngrijker dan de actie en het verhaal. En wat
ook op het doek gebeurde, dit zich-bewust-
jn-van-de-costuums was een voortdurende
:rinnering, dat de film „maar een film was"."
„Zou daar niets aan te doen zijn?"
„Natuurlijk wel. Men moet maken, dat de
teur of actrice zich in zijn historisch costuum
en goed thuisvoelt als in zijn colbertje of met
n keukenschortje aan!"
„Maar hoe krijgt men dat gedaan?"
„Een Amerikaansch regisseur heeft eens den
Agenden raad aan de hand gedaan. Hij was
n meening, dat de costuums gemakkelijk zit-
i moesten, wat met de garderobe-stukken niet
ijd het geval is. Zijn idee zal dus geld kosten,
ant er zal meer aan de kleeding veranderd
octen worden. Maar hij gelooft, dat het zijn
ld opbrengt. Een andere maatregel, dien hij
e wil passen, is een tamelijk strenge en hij
eet niet, of deze hem erg populair zal maken.
spelers zullen namelijk lederen dag tijdens
t opnemen van de costuum-film in den studio
0 ten komen, of ze dien dag werk hebben of
et. Ze zullen dan hun costuums moeten aan-
tken en er den heelen dag in blijven rond-
ä'delen totdat de studio gesloten wordt."
Zal de goede man dat kunnen door-
's en?"
Ik weet het niet. Het is nu eenmaal naar
n idee de beste methode om de spelers aan
n costuums te wennen. Wanneer een acteur
1 heelen dag in een gemakkelijk zittend cos-
u n heeft gewerkt of rondgeloopen, zal hij
r ( ig op weg zijn. En heeft hij dat een week
d an, dan weet hij niet beter, of hij werkt in
n eigen pak."
Misschien is het een goed idee, maar ik
^ een veel beter!"
■ Wat dan, Pietersen?"
• Geen costuum-film te maken!"
VA S A N TA S E N A (,Het leemen wagentje")
Een oud-Indisch tooneelipel van Koning Cudraka, bewerkt door Dr. J. H. Leopold
en opgevoerd door het Residentie-Tooneel
Be vertooning van dit wonderlijk stuk,
dat als een verhaal uit de Duizend-
en-een-nacht vertellingen aandoet,
was in de residentie een groot succes
voor spelers en regie. Een welverdiend
succes.
Het lijkt vreemd, dat het nuchter twin-
tigd'eeuwsche publiek een dergelijke fantasie
uit het Oosten met- zooveel enthousiasme
begroet. Doch is het niet begrijpelijk, dat
de menschen van thans, die de harde
realiteit van het heden, met zijn geweld en
zijn machtsvertoon, beleven, verlangen heb-
ben naar een dichterlijk spel, waarin de
hooge moraal van „bescherming voor hen,
die om bescherming vragen", telkens weer
wordt herhaald ?
De voortreffelijke vertooning heeft zeker
het succes vergroot.
Paul Steenbergen was uitstekend in
zijn rol van den edelmoedigen Brahmaan
Carudatla, voortreffelijk bijgestaan door
FILM-ENTHOUSIASTEN
C d. T. te Rotterdam. Hierbij de ge-
vraagde adressen. Dorothy Lamour, 5451
Marathon Street, Hollywood. Jean Arthur
Universal-Studio's, Universal-City, Calif or-
nië. Bette Davis, Warner Bros-Studio's,
Burbank, Californië. Alice Faye, 1401
Western Avenue, Los Angeles. Ginger
Rogers, 780 Gower Street, Hollywood.
P. v. O. te Goirle. Wendt u tot den
heer Cor KUnkert, IJsclubterrein, Van
Baerlestraat, Amsterdam. Dergelijke boek-
jes verschijnen nog.
P. K. te Nijmegen. Om technische rede-
nen kunnen wij aan uw verzoek niet vol-
doen. Wilt u ons mededeelen, welke twee
foto's u thans wenscht te ontvangen.
H. Fr. te Amersfoort. Lily Bouwmees-
ter kunt u schrijven p.a. Neerlandia-Film,
Keizersgracht 794, Amsterdam. Irene von
Meyendorff woont Sybelstrasse 23, Ber-
lijn. Olga Tschechowa's adres is Kaiser-
damm 74, Berlijn. De twee gevraagde
foto's zijn u gestuurd.
A. A. te Nijmegen. Het adres van
Deanna Durbin is Universal-Studio's, Uni-
versal-City, Californië.
Bob de Lange en
Adolphe Enger«
(Foto Kurt KMc)
Adolphe Engers in de komische rol van
Maitreya. Bob de Lange was zeer goed
als de schurk en lafaard Samsthanaka,
de zwager van den heerschzuchtigen
Koning Palaka.
Enny Meunier gaf zoowel door haar
spel als door haar uiterlijk een uitmun-
tende vertolking van de vrouwelijke hoofd-
figuur Vasantasena, de bajadère, die, met
innige liefde, Qarudatta, den verarmden
koopman, trouw bleef.
Ook de bijrollen werden goed vervuld.
Ze zijn te talrijk om de vertolkers en
vertolksters ervan hier allen afzonderlijk te
noemen. Een speciaal woord van lof aan
de twee ongenoemde danseressen, wier
sierlijk gebarenspel het Oostersch sprook-
jes-karakter van het stuk versterkte.
En bijzondere lof ook aan Johan de
Meester, die de regie had en de ontwerpen
voor decor en costumes maakte. L.
ONZE WEKELIJKSCHE
PRIJSVRAAG
Vraag vijfhonderd en twee en twintig
Wie is Alphonse Daudet?
Wij stellen een hoofdprijs van ƒ 2.50 en
vyf troostprijzen beschikbaar om te verdeelen
onder hen die vóór 20 Februari (abonné's uit
overzeesche gewesten vóór 20 Maart) goede
oplossingen zenden aan ons redactie-adres:
Noordeinde 8, Leiden. Op de enveloppe of
briefkaart gelieve men duidelijk te vermelden:
Vraag 522.
DE OPLOSSING
Vraag vijfhonderd en achttien
Dubbel-sterren zijn. sterren, die uit twee ster-
ren bestaan, die schijnbaar dicht bij elkaar staan,
maar in werkelijkheid vaak ver van elkaar ver-
wijderd zijn.
De hoofdprijs werd ditmaal toegekend aan
den heer J. M. Emmen te 's-Gravenhage, ter-
wijl de troostprijzen ten deel vielen aan de bee-
ren G. v. Houten te 's-Hertogenbosch, A. Vis-
ser te Nieuw Reemst, G. Koopman te Alkmaar,
H. M. v. d. Berg te Bussum, J. Poisson te
Amsterdam.

AyNA MAY WONG
SPEELT DE HOOFDROL!
,IN DE PARAMOUNT-
FILM ^KING OF
CHINATOWN^'
m Ih
-
'm
fgÊk
MET WEEKBLAD
CIMEMAB.
THEATER
vnucHijNT wiKtuiKS - PRIJS m KWAKTAAL F. i.n - nso. IN
ADM. NOORDUKOI *, LIIOfN. TIL. TM. POITMKCNING 4IM«
f
* \
***...'.
4h
■
)&&'''.
-
.^
*-r" J
V7'