Vrouwen over seksualiteit - radicaal feminisme

13
Seks en prestatie
Het leveren van seksuele prestaties wordt door de maatschappij (door de mannen dus)
traditioneel als een louter mannelijke aangelegenheid beschouwd. Er worden twee
soorten prestaties van hem geëist. Allereerst moet hij een vrouw kunnen versieren. Het
initiatief daartoe gaat uiteraard helemaal van hem uit, hij kiest een vrouw die hem bevalt
en gaat vervolgens m.b.v. z'n blitse uiterlijk, z'n originele en liefst enigszins gewaagde
grappen, z'n welgevulde portemonnee, z'n razendsnelle auto en wat hij allemaal
nog meer kan rekruteren om een mannelijke indruk te maken, proberen haar zover
te krijgen dat ze met hem het bed in stapt.
Daar eenmaal aangeland moet hij z'n tweede prestatie leveren: het produceren van eindeloos
grote en bijkans eeuwigdurende erecties, en dat liefst aan de lopende band, met
het doel de vrouw, ter vermeerdering van zijn eigen glorie, zo vaak mogelijk klaar te
laten komen (als de trut tenminste niet frigide is). Vervolgens kan hij weer het bed uitstappen
(terug naar z'n echtgenote eventueel) in de wetenschap dat hij z'n eigendunk
weer behoorlijk heeft opgevijzeld en dat z'n prestige bij z'n vrienden als hij het verhaal
vertelt ook weer wat groeit.
En daar natuurlijk geen enkele man kan toegeven dat hij het zover niet schopt bij de
vrouwen of dat hij niet durft of dat hij er helemaal geen zin in heeft wordt de mythe
van de mannelijke prestatie door hemzelf in stand gehouden en versterkt. Zijn er geen
avonturen, dan kunnen ze verzonnen worden, want niemand kan het zich permitteren
achter te blijven. Het uiten van de potentie door het voortdurend maken van schuine
grappen tegen willekeurig welke vrouw er in de buurt komt is ook een geliefde vervanging.
Zo op het eerste gezicht zou het lijken of er van de vrouw daarbij geen enkele prestatie
verwacht wordt, maar zoals zo vaak bij dit soort dingen bedriegt de schijn. Er wordt
wel degelijk iets van de vrouw verwacht. Ten eerste moet ze in staat zijn mannen seksueel
aan te trekken. Ze moet dus mooi zijn en die schoonheid door opmaak en kleding
zoveel mogelijk versterken. Als de mode zegt dat 10 cm hoge naaldhakken sexy zijn
zal ze daar zo goed en zo kwaad als het gaat op voort moeten strompelen. En aan haar
gedrag worden nog veel vreemdere eisen gesteld dan aan dat van de man. Ze mag niet
aktief zijn, aandacht trekken, ze mag geen schuine grappen terugmaken, ze mag nooit
zeggen 'Ik wil met je vrijen', maar aan de andere kant moet ze wel voortdurend suggereren
dat ze eventueel te versieren zou zijn. Geen vrouw schijnt zo boeiend en zo fataal
te zijn als het type 'vamp': voortdurend lokkend, zonder woorden mogelijkheden
suggererend, wapperend met de wimpers, zwoel glimlachend een bonbon tussen de
half geopende lippen stekend en weet ik veel wat nog meer allemaal van dit soort,
vermoedelijk alleen maar in de film bestaande, vrouwen verwacht wordt - maar nooit
openlijk initiatief nemend, want dat zou de mannelijke prestatie van het versieren teniet
doen.
In bed is haar rol ook passief. Ze moet wel alles leuk vinden (anders is ze een gefrustreerde,
preutse trut), maar zelf neemt ze geen initiatieven, ze moet vooral klaarkomen
om de man zijn prestatie niet te ontnemen, en als het allemaal gelukt is kan de man tevreden
het bed uitstappen en haar achter laten.
Lol heeft ze misschien nog wel gehad, maar het voor de man weggelegde prestige kan
ze wel vergeten. Het avontuur is achter de rug. Ze heeft zich laten versieren, laten
De Bonte Was, VROUWEN OVER SEKSUALITEIT, Amsterdam 1974, uitgeverij De Bonte Was