Vrouwen over seksualiteit - radicaal feminisme

51
the alleen maar door mannen verzonnen omdat het vaginaal orgasme hun het beste
uitkomt. Voor mannen is het immers het gemakkelijkst als hun vrouw meteen tijdens
de coïtus gelijk met hen klaarkomt. Dankzij de mythe kunnen ze hun vrouw de schuld
geven als het haar niet lukt. Anne Koedt zegt dat de Freudiaanse theorie onzin is, omdat
aangetoond is (o.a. door onderzoekingen van Masters en Johnson) , dat vrouwen in
hun vagina vrijwel geen zenuwuiteinden hebben, dus niets kunnen voelen. Al het gevoel,
alle mogelijkheden tot plezier zitten bij vrouwen in hun klitoris, een klein knobbeltje
tussen de schaamlippen, waar alle zenuwuiteinden van het vrouwelijk geslachtsorgaan
samenkomen. Er bestaat dus eigenlijk maar één orgasme, het klitoraal orgasme.
De rest is gewoon aangepraat.
Germaine Greer geeft zich in 'De vrouw als eunuch' tegen Anne Koedts betoog verzet
en gewaarschuwd dat we nu weer niet de omgekeerde fout moeten maken als de mannen,
door alles dan weer op die ene klitoris te gooien. Haar ervaring blijft, zegt ze, dat
een orgasme met een volle vagina anders voelt dan met een lege vagina.
Wat moeten we daar nu allemaal mee? Je zou kunnen zeggen dat al die theorieën niet
zo belangrijk zijn en dat je gewoon moet afgaan op wat je zelf voelt. Maar zo eenvoudig
is het niet. We zijn er langzamerhand wel achter dat wat we voelen door zoveel
omstandigheden wordt beinvloed dat het heel moeilijk is om te weten wat nou echt
van jezelf is (daarmee bedoel ik: wat je zelf gekozen zou hebben als je het voor het
zeggen had gehad). Je wordt beïnvloed door je relatie van het moment, door je verleden
en in het algemeen door de ideeën en verhoudingen om je heen. En daarbij horen
ook de ideeën over vrouwelijke seksualiteit.
Van onze grootmoeders (of overgrootmoeders) werd bijvoorbeeld helemaal geen seksuele
aktiviteit verwacht en veel vrouwen hadden toen inderdaad dan ook geen seksuele
gevoelens (die ze wel hadden moesten maar zien hoe ze het voor elkaar kregen om
nog een beetje seksueel plezier te hebben en toch niet voor hoer, slet enz. uitgemaakt
te worden). Meestal ontdekten ze pas in de huwelijksnacht het bestaan van seksualiteit
en ondergingen de 'avances' van hun man dan verder lijdzaam. Ze werden niet geacht
seksuele verlangens te hebben en ze verwachtten die zelf ook niet. Je zou dan ook
kunnen zeggen dat ze nauwelijks een geslachtsorgaan bezaten.
Dat is dan in onze eeuw veranderd. Freud heeft de seksualiteit naar voren gebracht als
belangrijkste menselijke drijfveer en daar de vrouw, via het vaginaal orgasme, bij betrokken.
En ook verder werden aan de vrouw als minnares en als seksueel begeerlijk
wezen in het algemeen, meer eisen gesteld. Als reaktie op de eigengereidheid van de
vrouwen van de eerste vrouwenbeweging werd passieve, zachte vrouwelijkheid steeds
meer benadrukt. Vrouwen hadden wel seksualiteit, maar passief, afwachtend, afhankelijk
van de man.
Na de tweede wereldoorlog wilden medici en biologen onderzoeken hoe de (lichamelijke)
seksualiteit nu eigenlijk werkt. De belangstelling verschoof naar prikkels en zenuwuiteinden
en zo kwam de klitoris in het centrum van de aandacht. Feministen zoals
Anne Koedt grepen die ontdekking aan om zich te bevrijden van de mannelijke ge-
De Bonte Was, VROUWEN OVER SEKSUALITEIT, Amsterdam 1974, uitgeverij De Bonte Was