Vrouwen over seksualiteit - radicaal feminisme

vrijen en doorgingen tot we geneukt hadden, bleef er toch iets onopgelost tussen
ons hangen, 'n soort van verwijt alsof het mij om dat neuken begonnen
was.
Het sprak vanzelf dat wij in ons dorpje niet gewoon 's nachts bij elkaar konden
slapen en als ik zei dat we dat op zijn kamer allang deden, mocht mijn
vader dat nooit weten van mijn moeder. Mijn slaapkamer lag achter die van
mijn ouders, je moest eerst door hun kamer heen om in de mijne te komen, en
vergeefs probeerde ik een ander kamertje te krijgen. Maar 's morgens mocht
ik van moeder, vader was dan aan 't werk, Gijs op zolder zijn ontbijt gaan
brengen. En dan vreeën we allicht. Nou Ja, vaak. Maar er waren ochtenden
(en we zagen elkaar toch al zo weinig, vergeleken bij onze eerste tijd) dat wij
niet vreeën. Soms kwam dat ook wel met mijn stemming overeen, dan praatten
we of ik sliep ook nog een kwartiertje met hem mee en we moesten ons altijd
enigszins 'bijtijds' weer laten zien in de huiskamer. Ik eerst, ik was immers al
aangekleed als ik naar hem toeging, hij later. Maar het kwam voor dat ik zin
in vrijen had en dat er niks gebeurde dan wat lauwe gezelligheid. Ik moet nu
gaan zeggen dat ik tot dan toe altijd het duidelijke initiatief aan hem had
overgelaten en dat hij het even vanzelfsprekend vond dat hij het initiatief nam
als de vriendelijkheden, het dicht bij elkaar zitten of liggen naar neuken toe
ging. Dus het ging door als hij wilde en hij maakte dat door strelingen duidelijk.
Ik moet als mededeling er ook bij zeggen, dat ik vrijwel altijd klaar
kwam als er geneukt werd en dat hij dat ook wilde.
Maar toen ging ik bedenken, dat ik hem duidelijk moest gaan maken als ik zin
had en hij nog geen tekenen van leven in die richting vertoonde. Op een van
die ontbijtbrengerijen 's ochtends dus is hij vriendelijk en lauw, we 1iggen bij
elkaar en ik krijg zin. Voorzichtig ga ik van kleine kusjes en het aaien over
hoofd en schouders naar beneden, alleen voorzichtig nog maar het bovenlichaam.
Tot ik aan zijn tepeltjes toekwam en die streelde, indrukte en tenslotte
kuste. Eerst liet hij mijn voorzichtige.aktie gelaten over zich heen komen.
Toen met die tepeltjes maakte hij zijn lichaam afwerend levenloos. Ik wist
niet wat ik moest, ik begreep het allemaal niet, ik begreep wel dat ik werd
afgewezen. En toen zei Gijs: een man vindt het niet fijn, als een vrouw hem
zo aanraakt, dan wil hij niet meer. Verslagen en zwijgend en helemaal omhuld
in een verwarring van gevoelens ging ik naar beneden. De hele dag was ik
ontdaan, voelde me ongelukkig en bleef op een afstand van Gijs. Ik was te
verward om hem lichamelijk of door praten dichtbij me te laten komen. 's
Avonds voor we naar onze afzonderlijke bedden gingen en zoals altijd in de
halfverlichte gang samen alleen afscheid mochten nemen en ik ook niet wist
wat ik nu met die gewoontesituatie aan moest, sloeg hij nu op een beschermende
manier zijn armen teder om mij heen, drukte mij tegen zich aan en zei:
't is niet erg hoor, wat je deed, ik ben niet boos op je'.
En hoewel mijn verwarring niet werd opgelost, was ik zo emotioneel verzwakt
en had ik mij ook zo eenzaam gevoeld, dat ik de tederheid toch dankbaar aanvaardde.
De lichamelijke warmte, het medegevoel dat ik toch ook in zijn
woorden hoorde loste althans de allereerste eenzaamheid op. Maar er was toch
wel weer een signaal geweest, dat ik niet de betekenis had gegeven die het
had moeten hebben. De andere dag hadden we een moeizaam en kort gesprek,
waarin hij mij uitlegde dat een man het niet fijn vond als een vrouw hem aan-
27
De Bonte Was, VROUWEN OVER SEKSUALITEIT, Amsterdam 1974, uitgeverij De Bonte Was