Vrouwen over seksualiteit - radicaal feminisme

wel genoeg. Ik wil graag aannemen dat er veel andere mannen zijn, maar ik
ontmoet ze niet, ook schrik ik veel mannen af. Zelf vind ik veel mannen vies
en ik durf ze dat niet te zeggen.
Waarom zou ik niet lesbisch willen zijn?
Omdat de emotionaliteit, die ik in vrouwen zo overvloedig vind, me In elk
geval heb ik haar in de kou laat staan (vrees ik) in tijden dat ik labiel ben. Ik
prefereer de quasi-steun van de stevige mannenschouder op die momenten.
Juist omdat die mannen niet het schuldgevoel kennen, waar mijn sekse zo onder
gebukt gaat, heb ik hen nodig. Ik vrees ook de breuk met de maatschappij,
de moeilijkheden die ik me op de hals zou halen, dus ik wil niet eens weten of
ik lesbisch zou kunnen zijn. Maar als mijn minnaar nu na jaren nog steeds zo
hartstochtelijk met me vrijt en me toefluistert: je bent een verrukkelijke minnares,
wordt niet mijn klitoris maar mijn ijdelheid aangenaam gestreeld en ik
weet bij God niet in hoeverre ik hem en mezelf bedonder.
In elk geval heb ik haar telefoonnummer en als het te gek wordt zit ik zondag
bij haar op de stoep. In elk geval ben ik ook verkikkerd op d'r en moet uitkijken
dat ik er niet onderdoor ga; zij heeft in deze verhouding alles in de hand,
haar en mijn gevoelens. Ik weet dat mijn liefde voor haar moeilijk is, vooral
omdat ze wel van me houdt maar met een heel ander verwachtingspatroon.
Daarom wordt het allemaal ook wat uitzichtloos: misschien verveelt het haar
omdat ik met haar wil vrijen en zij niet en dit weer remmend werkt op ons
kontakt, dat nu niet meer neutraal kan zijn en daarom kwetsbaar. Ik heb haar
gewaarschuwd dat ik verliefd zou worden (was het al). Misschien dacht ze dat
het zo'n vaart niet zou lopen en wilde ze me niet afstoten omdat ik aardig was
en belangstelling voor haar toonde. Nu wil ze er onderuit (?) maar zou niet
kunnen vanwege een ontwikkeld schuldgevoel tegenover mij. Ze voelt verdomd
wel aan dat ik een klap oploop als ze me laat stikken. Alleen al het feit
dat ik volkomen dicht sloeg en dacht 'hou nou maar op met haar' toen ze me
zei dat ze met ene Nico naar bed was geweest. Ik was kwaad, jaloers en in
m'n eer gekrenkt. Het feit dat zo'n joch haar na enkele uren het bed in smoest,
zij niet van hem houdt, hij niet van haar maar hij een man is en het recht
heeft om met haar te vrijen. Zij hem dat recht ook toestaat omdat ze geleerd
heeft dat dat hoort. Net zo goed als ik heeft ze moeite met seks, alleen denkt
zij dat de toverprins dat met een stafje oplost. En dat terwijl ik haar gewoon
rustig en met overleg benader; de weerstand aksepteer en begrijp; alhoewel ik
weet dat ze best tegen een stootje kan, dat ze het zelfs plezierig zal vinden (al
vindt de maatschappij het verderflijk) en dat ik als ik maar lang genoeg doorsijk
haar dat bed ook wel inkrijg, maar het niet doe om haar te ontzien, kortweg,
ik voelde me belazerd.Ik mag haar erg graag maar zo langzamerhand ga
ik mijn kop stoten tegen die vooringenomen heteroseksualiteit van haar, waar
ze zich op beroept waardoor ze de kans krijgt mij niet au serieux te hoeven
nemen en bovendien niet over zichzelf hoeft na te denken.
31
De Bonte Was, VROUWEN OVER SEKSUALITEIT, Amsterdam 1974, uitgeverij De Bonte Was