Vrouwen over seksualiteit - radicaal feminisme

52
makzucht, die een vrouw terugbrengt tot een gat waar hij zijn penis in kan steken, en
om te pleiten voor een eigen vrouwelijke seksualiteit.
Het begint er nu op te lijken dat vrouwen twee geslachtsorganen hebben, één voor hun
man en één voor zichzelf. Na de coïtus, als de man klaargekomen is, streelt de man
haar klitoris. Vrouwen hebben zo een klein beetje seksualiteit voor hun eigen plezier.
Misschien is dat wel een afspiegeling van de situatie waarin veel vrouwen, vooral die
uit de middenklasse, tegenwoordig zitten. Het is immers niet meer zo vanzelfsprekend
dat ze naar kinderen, keuken en kerk verwezen worden. Ze krijgen dikwijls een behoorlijke
opleiding, en de bevoorrechten onder hen zelfs dezelfde opleiding als jongens.
Er wordt van ze verwacht dat ze tenminste tot ze trouwen een baantje hebben.
Als ze trouwen, komen man en kinderen natuurlijk op de eerste plaats: zij wordt een
vagina met een schort voor. Maar later, als de kinderen groot worden, moeten vrouwen
hun eigen leven weer opvatten, want de psychologie heeft allang ontdekt dat té veel
moeder ook weer niet goed is voor het kind. En de ekonomie heeft zeer veel belang bij
het bestaan van een reserveleger van vrouwen voor onderbetaalde banen waar weinig
opleiding voor nodig is.
Zo mag ze tegenwoordig best een beetje eigen leven hebben, zolang het gezin er maar
niet onder lijdt - en een klein beetje eigen seksualiteit in een klein knobbeltje tussen de
schaamlippen.
Maar nog zijn we niet allemaal tevreden. Het vaginale orgasme wil niet goed lukken,
en het klitorale voelt zo kaal, met alleen dat kleine knobbeltje. Is dat nu werkelijk alles?
Zou je niet iets willen doen met je benen, je borsten, je spieren? Seksualiteit is
toch iets van aktie, van beweging, iets van naar iemand toe komen, omvatten, beetpakken,
niet alleen maar binnengedrongen of gestreeld worden. En daarvoor hebben
we toch alles in huis: spieren en zachte weefsels in de vagina, achter de vagina en in
alle grote en kleine lippen die van het vrouwelijk orgaan zo'n mooie, zachte koffieboon
kunnen maken.
En dan willen we ook nog graag dat de rest meedoet: ons hoofd en ons hart en zo.
Waarom heet het gevoel in je geslachtsdelen 'seksualiteit' en de rest 'emotie' of 'liefde'?
Je weet natuurlijk best waar je iets voelt, maar uiteindelijk ben je toch maar één persoon,
die in haar totaliteit aanwezig wil zijn - al is het desnoods maar af en toe.
En zo zijn we dan via nul, twee en één geslachtsorgaan weer terug bij de strijd tegen
ongelijkheid, vervreemding en onderdrukking.
De Bonte Was, VROUWEN OVER SEKSUALITEIT, Amsterdam 1974, uitgeverij De Bonte Was