Vrouwen over seksualiteit - radicaal feminisme

5
niet zo als je met je man in bed ligt. Het voelt als twee mensen, afgezonderd van de
buitenwereld. Maar die buitenwereld heb je beiden wel degelijk met je meegenomen.
Toen ik pas getrouwd was, ging ik graag met m'n man naar bed, hoewel de
eerste huwelijksnacht volkomen pet was geweest. 'Een andere keer beter',
dacht ik optimistisch in mijn naïviteit en verlangen. Maar teleurstelling op
teleurstelling kwam; ik vond geen bevrediging. Op en neer ging mijn man en
draaide zich dan om om te gaan slapen. Ik had het gevoel een gebruikte dweil
te zijn en lag nog tijden wakker. Soms huilde ik. (Zelfbevrediging door middel
van de klitoris, daar had ik nog geen weet van ). Mijn man en ik praatten
er helemaal niet over; alles ging zwijgend in zijn werk.
Mijn gevoelens keerden zich van mijn man af; ik had geen zin meer in hem en
ik lag me onder hem te vervelen. Ik dacht dan: 'Wat zullen we morgen eten?'
of ook wel: 'Oh, ik moet de kapucijners nog in het water zetten'.
Er kwamen drie kinderen, die ik erg graag wilde. Toen de derde en de laatste
geboren was, kwam er een enorme lichamelijke afkeer ten opzichte van mijn
man; ook wrok en haat; ik wenste hem dood.
Ik lag half uit bed van gevoelsmatige ellende en een aanraking van hem was
al voldoende om me kippevel te bezorgen.
Het was voor mij een benauwende situatie geworden, benauwend, verstikkend
en moordend, omdat we nergens over spraken. Wel zei ik tegen mijn man:
'Zoek maar een vriendin, want ik kan niet meer aan mijn verplichtingen voldoen'.
Hij werd boos en zei hard: 'Als ik het mag, mag jij het ook'; jaloezie
weerhield hem. We leefden een poos verder, in onthouding.
Klaarblijkelijk had mijn man toch ook last van dat alles en had inlichtingen
ingewonnen: hij ging mijn kutje likken. Toen had ik met mijn vingens mijn
klitoris heen en weer moeten gaan bewegen om bevredigd te worden, maar
mijn afkeer van hem was zo groot geworden, dat ik alleen maar dacht: 'Waar
doe je je best eigenlijk nog voor? Het is toch te laat, te laat, te laat'. Dit dacht
ik wel met iets van medelijden met hem, omdat hij zo zijn best deed, maar
mijn Gevoelens hadden zich helemaal van hem afgekeerd.
Met elkaar praten deden mijn man en ik niet, alleen van mijn kant: 'Wil je nog
een kopje koffie?' en van zijn kant een instemmend gegrom van achter de
krant vandaan of vanachter een detective.
Naar buiten toe verliep ons huwelijk in harmonie.
Nu zijn we gescheiden en hij is weer getrouwd.
De Bonte Was, VROUWEN OVER SEKSUALITEIT, Amsterdam 1974, uitgeverij De Bonte Was