Q^Äfl^Qp^tiBpliccI+c

timmer 416. 

16 Jan. 1932, 

LILIAN HARVEY 

In de 

Ufa-toonfilm „Het 

congres danst". 

^■^/Q^Äfl^Qp^tiBpliccI+c- , 

doHe«

Stop die 

verkoudheid 

met 

/»NHAUNT 

Uôrrf/ ff/*/ /tet slachtoffer 

van Uw onachtzaamheid I 

De gewone Verkoudheid wordt 

van alle gewone kwalen het 

meest verwaarloosd, niettegen- 

staande de fatale resultaten, de 

physieke onbekwaamheid en de 

groote flnancieele verliezen, die 

jaarlijks hieruit voortvloeien. 

Een verwaarloosde verkoudheid 

kan Influenza, Longontsteking 

of Bronchitis veroorzaken en 

toch is het voorkomen van ver- 

koudheid zoo gemakkelijk, ter- 

wijl de behandeling, wanneer 

deze op tijd geschiedt ,zulk een 

goede uitwerking heeft met 

aangename gevolgen. 

Wanneer U In den loop van 

den dag een droppel Vapex op 

Uw zakdoek inhaleert, worden 

de luchtwegen gereinigd, terwijl 

de bacteriën vernietigd worden, 

voor zij tot in de vertakkingen 

kunnen doordringen. 

Het bevordert de weerstand 

tegen de ziekte en wanneer U 

's nachts een droppel Vapex aan 

iedere kant op Uw kussen doet, 

zal dit U verlichting en be^fcher- 

ming tijdens Uw slaap geven. 

Verkrijgbaar bij Apotheken en 

Drogisten. 

Prijs per fiac. f 1.50. 

Voldotndt mor ten heelen winter. 

Imp.: N.V. v;h HENRI SANDERS. 

Amsterdam. 

DEN 

WiAROMVOOR 

WINTER E» lU * 

B.r.ten.K^n.Hood.huid' 

EeD v^nlg Crème Si- 

mon des morgens en des 

IA* aangebracht op de 

avonds aan^ . „ n0g 

;:^d:pS.nUiUegevo.gen 

''Tan den Noordenwind. 

Men lette op degtbr***' 

^- acinuAJziW- 

IN'N OOGWENK 

IS DE JEUK 

VERDWENEN! 

ÜH^SL^? 1 he i U «wtoven voor, 

Hike jeuk die door huidaandoenlnmm 

veroorzaakt wordt, direct kunt bedaren 

De eerste druppels o.D.D. -eenbe- 

roemd geneeskrjehög middel tesen 

huidaandoeningen - brengen dadetilk 

vetichting. D.D.D. d.lngt diep In 3e 

porién der huid en doodt diar de tlek^ 

Kiemen. p.D.D. Is geen vettige zalf. 

maareen heldere vloeistof. Hef wordt mrt 

î U , t L CeS K aa T wend ,e 8 en ek «e'n. «Xt- 

?iÄ 5*5° en andere aandoeningen 

«f fgS p Ä h ?5rSfBSE V Ä 

DDD GENEESMIDDEL 

T6CIN HUmUMDOEHINGEli 

Godfried de Groot 

ân ßuyhenstraat 2a Amsterdam 

•Telef. 28474 

Specialiteit in Moderne en artistieke foto's 

Wen «ie de vele reproductie» van ons ve.fem „Het Weekblad' Cinema e Theater 

S\ 

Dr. H. NAN MING'S 

KINADRUPPELS 

(VOLKOMEN ALCOHOLVRIJ) 

WEKKEN DEN EETLUST OP 

CAO 

ESSENCE 

LOTION 

SAVON 

POUDRE 

^DrRNnnmnp buUenopderoodedoosenopdenflecomPrÜsflf;» 

De schoone 

Romeinsche 

patriciërsvrou- 

wen gebruikten 

melk om haar 

huid zacht te 

maken. De mo- 

derne vrouw ge- 

bruikt echter 

Lait Innoxa 

dat, voor dat 

doel gebruikt, 

de huid inder- 

SCHOOIMHBID.... n 

■^ fSn 

daad „melk- 

wit" maakt. 

Wascht Uw. 

gelaat eiken 

morgen en eiken 

avond met een 

zacht sponsje 

met Lait Innoxa 

I en U zult ver- 

rukt zijn over 

het resultaat. 

LAIT INNOXi» 

LAIT INNOXA 

o tinten poeder. 

FRANCE-IMPORT. RIJNSTRAAT 5, DEN HAAG. 

■ ■. 

.1 

EEN AVONTUURLIJKE NACHT 

EEN COMPLEET. 3PÄNNEND VERHAAL 

John Dyke mompelde een verwen- 

sching. 

„Dat kän de goede richting niet 

zijn," bromde hij. „Het is onmogclijkl" 

Hij sprong van zijn fiets en trachtte 

het landweggetje af te zien, maar hij 

kon niets onderscheiden. De mist was 

plotseling, tegelijk met de duisternis, 

komen opzetten, en leek wel als een 

kolossale, ondoordringbare wolk over 

het landschap gezakt. 

De jongeman bleef besluiteloos staan. 

Het verstandigste zou natuurlijk zijn 

geweest, naar Woodburn terug te kee- 

ren, en smadelijk te erkennen, dat de 

kortere weg, dien hij had gemeend 

te moeten volgen, op een vergissing 

en een fiasco was uitgeïoopen, er den 

nacht door te brengen en den vol- 

genden morgen naar Fittingham te gaan, 

maar hij voelde er niets voor om terug 

te keeren. 

In de eerste plaats had hij zijn vriend 

Dickson beloofd, dien avond in Fitting- 

ham bij hem te komen, en ten tweede 

had de weg sinds Woodburn zulke on- 

mogelijke bochten en slingers gemaakt, 

was hij zóó dikwijls heuvel op en heuvel 

af gegaan, dat alleen de gedachte reeds, 

dit alles nóg eens te moeten meemaken, 

hem met afkeer vervulde. Hij sprong 

daarom weer resoluut op zijn fiets en 

reed voorzichtig vérder. Hij vorderde 

êchter maar langzaam; de mist, die vóór 

hem stond als een grijze muur, waar het 

licht van zijn lantaarn niet vermocht 

door heen te dringen,'gaf hem een ge- 

voel van onzekerheid, zoodat hij nauwe- 

lijks durfde trappen. 

Nadat hij eenigen tijd had voortge- 

reden, werden de vage omtrekken van 

de haag aan weerskanten van den weg 

nog onduidelijker, waaruit hij afleidde, 

dat de weg breeder werd. Op hetzelfde 

oogenblik kreeg hij een geweldigen 

schok en vloog hij van zijn fiets af. 

De grond bleek daar tamelijk te 

hellen, want. hij rolde zachtjes verder, 

tot hij na eenige seconden door een 

ijskoud gevoel werd gewaarschuwd, dat 

hij in het water lag ... 

Hij was in een sloot terechtgekomen! 

Nat en bpmodderd, maar ongedeerd, 

krabbelde hij er uit. Na eenig zoeken 

vond hij zijn pet terug en zette ze 

weer op. Zijn fiets lag nog op den 

weg, maar zijn lantaarn was uitgegaan. 

Terwijl hij zijn rijwiel optilde, ontdekte 

hij de reden van de botsing: een half 

vermolmde boomtak, die dwars over 

den weg lag. Dyke zette zijn fiets tegen 

de heg, zocht in zijn zakken naar 

lucifers en slaagde er in zijn lantaarn 

weer aan te steken. Daarop nam hij 

MAXIMUM GEZINSVERZORGING 

MINIMUM PREMIE 

NIEUWSTE TARIEF WAZAÏKI 

DOOR D'ALVAREZ 

zijn fiets aan de hand en bleef er naast 

loopen. Langzamerhand werd de weg 

nu breeder, tot hij zich tenslotte in 

tweeën splitste. John Dyke merkte dit 

echter pas, toen hij tegen een half 

vergane houten schutting tusschen de 

beide wegen aanliep. Achter die schut- 

ting stond een paal. 

„Eindelijk!" mompelde hij. „Eenweg- 

wijzer. Nu kan ik tenminste nagaan, 

waar ik zoowat ben." 

Het kostte hem heel wat moeite de 

opschriften te lezen. Toen hij daar ein- 

delijk in geslaagd was, lachte hij luid, 

doch het was duidelijk Ie hooren, dat 

het niet van harte ging. Volgens den 

wegwijzer moest de weg naar Woodburn 

links loopen, dwars door de ononder- 

broken haag heen; de weg naar Fitting- 

ham liep door 't verwaarloosde boschje, 

waarin de wegwijzer stond, terwijl een 

andere weg, die naar Marshals Graham, 

ergens in de wolken moest liggen. 

Dyke boog zich over de schutting 

en gaf den wegwijzer een flinken duw, 

zoodat de paal waggelde en omviel. 

Mevrouw Mina Buderman-van Dijk, de zoo bekende en beminde actrice, die reeds door 

onze grootvaders werd bewonderd, vierde dezer dag-en haar tachtigsten verjaardag. — Wij 

geven haar hier in „Een Liefdesavontuur", waarin zij nog in 1927 bij De Bree talrijke 

lauweren oogstte. 

Vraagt 

vrijblijvend 

onze 

prospect/. 

- 3 - 

LEVENSVERZEKERING 

1H #v V IB ^ M IK 

SCHIEDAM

In 1932 is alleen de 

slanke dame chique 

Het geeft niets iets anders te beweren: 

De komende mode verlangt ook 

slankheid. 

De dame, wier vormen slechts een 

onbeduidendheid te rond zijn, is 

niet volmaakt chique en naar de 

mode. 

Het is misschien onrechtvaardig, dat 

verstand en geest niet alles zijn, maar 

waarom zich er over ergeren, dat men die 

onnoozele Kilogrammen te veel weegt ? 

Wordt slank! Dat kunt U heel 

gemakkelijk. Het preparaat, dat Facil- 

pastilles heet, wordt gegarandeerd on- 

schadelijk te zijn en vereischt geen dieet. 

Facil-pastilles zijn verkrijgbaar in de 

apotheken en drogisterijen a £3.— per 

buis van 100 pastilles voor een ver- 

mageringskuur van 3 weken. Gebruiks- 

aanwijzing, tabel van normaal gewicht 

en referentiën van personen, die door 

het gebruik van Facil-pastilles slank 

geworden zijn, zijn aan iedere buis toe- 

gevoegd. 

Ongetwijfeld had den wegwijzer een 

dergelijk lot al eens meer getroffen 

en had de een of andere grappen- 

maker hem tegen een boom opgezet. 

Aan den wegwijzer had hij dus niets. 

Zonder te weten waarom, koos John 

Dyke nu den rechtschen weg. Hij wist 

niets beters te doen, dan al maar recht- 

uit te loopen, doch toen hij dit een uur 

lang gedaan had, was er nog • geen 

eind aan den weg gekomen. Hij was 

moe van het sjouwen met zijn fiets langs 

het modderige pad en bleef even staan 

om zich het zweet van zijn voorhoofd 

te wisschen en een sigaret op te steken. 

Toen vervolgde hij zijn tocht weer, in- 

wendig zijn eigenwijsheid verwenschend, 

die hem had doen besluiten een anderen 

weg dan den gebruikclijken en hem 

bekenden te kiezen. Opeens botste hij 

in de duisternis ergens tegen aan, dat 

bij onderzoek een haag bleek te zijn. 

Hij besloot die te volgen, maar ze 

scheen al even eindeloos, als de rechte 

weg zelf. Ten laatste echter ontdekte 

hij tot zijn vreugde een oud, vervallen • 

landhek, waar hij doorging ... Binnen 

een kwartier was hij wel door een stuk 

of zes van dergelijke hekken gegaan, 

die echter geen van alle ergens heen 

schenen te voeren. 

Hij bleef weer besluiteloos staan. 

Wären er wel een half dozijn hekken 

geweest of was het er slechts één, 

of misschien twee, waardoor hij telkens 

opnieuw gegaan was ?! Hij uitte een 

vloek; het was inderdaad hoogstwaar- 

schijnlijk dat hij in een grooten kring 

had rondgeloopen! 

Toen hij zich weer in beweging zette, 

stiet zijn fiets tegen een grooten steen. 

Hij bukte zich en betastte hem — 

er waren voegen in, zoodat het dus 

klaarblijkelijk een'stuk metselwerk moest 

zijn. Een zucht van verlichting ont- 

snapte hem: misschien bevond hij zich 

in de buurt van een huis, van menschen! 

Een paar voorzichtige stappen brachten 

hem bij een grooten steenen muur, 

waarin hij een langwerpig gat ontdekte. 

Hij aarzelde niet lang, maar duwde zijn 

fiets er doorheen, hetgeen hem na veel 

moeite en niet dan nadat hij zijn handen 

flink had geschramd, gelukte. Toen 

kroop hij er zelf ook doorheen. Hij be- 

vond zich nu in een tuin en ontdekte 

even later de vage omtrekken van een 

huis. Hij liep er omheen, zoekend naar 

een deur, die hij eindelijk vond boven 

een overdekte stoep, die aan weers- 

kanten met klimop was begroeid. Ter- 

wijl hij op het huis toe was geloopen, 

had dit geheel donker geleken, maar 

nu kon hij een flauw lichtschijnsel ont- 

dekken, waarschijnlijk in de keuken. 

Hij tastte naar den klopper en liet 

dien met een luiden slag op de koperen 

plaat neervallen. Hoewel hij direct daar- 

op stemmen meende te hooren, kwam 

er toch niemand naar de deur. Hij 

klopte nog eens en nóg eens, doch er 

kwam niemand om open te doen. Wel 

hoorde hij sluipende voetstappen in de 

gang en leek het hem, alsof er een 

breedere kring van licht door den mist 

geworpen werd. Hij deed daarom een 

paar stappen achteruit en keek naar 

boven. En wat hij toen zag, vervulde 

hem met de grootste verbazing. Eén 

voor één werden de vensters van het 

gansche huis verlicht, tot er geen enkel 

donker raam meer viel te bekennen. Hij 

zag nu, dat het huis veel grooter was 

dan hij oorspronkelijk had gedacht. 

OPLOSSING. 

Hieronder laten wij de oplossing- volg-er. 

van „Ons Puzzle-hoekje No. 413". 

Wïï^ 

De hoofdprijs van fl. 2.50 werd toegekend 

aan den heer I. Aluin te Amsterdam. 

. De troostprijzen vielen ten deel aan 

den heer B. Knappert, Oestgeest; den 

heer H. Ittman, 's-Gravenhage; den jonge- 

heer Teddy Rehl, Breda. 

LOGOGRYPHE. 

Het geheel vormt een zegswijze van 

48 letters. 

- 5 - 

Terwijl hij daarnaar stond te kijken, 

hoorde hij ook andere voetstappen, haas- 

tig en luid, die door de gangen en 

over de trappen schenen te gaan en 

die even later gevolgd werden door 

zware, langzame schreden als van 

iemand, die een zwaren âst draagt. 

Wat kon dit te beduiden hebben en 

waaróm werd hem op zijn kloppen niet 

open gedaan ? Hij voelde, dat er iets 

geheimzinnings aan dit huis was, maai- 

bij was niet bang uitgevallen, en hij 

diende hier een onderkomen te vinden, 

wilde hij niet genoodzaakt zijn den 

ganschen nacht zoo nat als hij was, 

in den mist te blijven ronddolen. Hij 

keek nog eens naar de verlichte ven- 

sters, die ondanks alle geheimzinnigheid 

toch een groote aantrekkingskracht op 

hem uitoefenden, greep opnieuw den 

klopper en hamerde er uit alle macht 

mee op de deur. 

Het zware geluid weergalmde door 

het huis en werd binnen gevolgd door 

een plotselinge stilte alsof iedereen on- 

beweeglijk was blijven staan om te luis- 

teren naar dien dwaas, die binnen ge- 

laten wilde worden ... Hij bleef dóór 

kloppen en toen, nadat er wederom 

eenige minuten waren verloopen, klon- 

ken er opnieuw zware voetstappen op 

de trap en in de gang. Iemand kwam 

naar de deur en begon er de grendels 

af te schuiven ... 

Fen 45-29-29-3-8 is een visch. 

Een 24-25-1-27-40-8-13-30 is een hoofdstuk. 

De 39-24-33-6-21-43-36 is een deel van 

het hoofd. 

34-21-10-14-42-16-47-21 is nietigheid. 

23-31-30-38-46-17 is helder, klaar. 

Een 39-2-1-5-35-19-44-9-46 hebben kleine 

kinderen veel voor. 

Het 12-1-18-22-41-28-1-21 neemt men, als 

men op de vlucht slaat. 

48-1-30-22-41 is een gemeente in Noord- 

Holland. 

Onder de goede oplossers verloten wij 

een hoofdprijs van fl. 2.50, benevens vijf 

troostprijzen. 

Oplossingen a.u.b. inzenden vóór 19 Jan. 

(abonné's in overzeesche gewesten vóór 

19 Maart) en adresseeren aan: Redactie 

„Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden. 

Op de enveloppe gelieve men duidelijk te 

vermelden: „Ons Puzzle-hoekje No. 476" 

Indien gewenscht, kan het antwoord op 

deze puzzle tegelijk ingezonden worden 

met dat op onze Wekelijksche Vraag; 

doch men gelieve dan beide oplossingen 

op een apart velletje papier te schrijven 

en ieder van volledigen naam en adres 

te voorzien. 

____^___i_

(Poto Godfried de Grpet) 

SCANDALLrS ACCORDEON-ENSEMBLE, 

dat reeds in verscheidene plaatsen van 

ons land met groot succes optrad. 

EEN MOOIE HUID DOOR SCHOONE, 

ZUIVERE PORIËN! 

Een schoone huid beteekent niet altijd 

schoone poriën. Zeep en water maken de 

huid wel schoon, maar ze kunnen niet de 

onderliggende poriën reinigren. Poriën kunnen 

verstopt raken door vetafscheidingen. De 

juiste manier om ze schoon te houden is 

een weinig Radox in het waschwater te 

mengen. De zuurstof, die Radox vrij maakt, 

zal Uw poriën openen en de zuiverende 

zouten in Radox zullen alle opgehoopte 

onzuiverheden oplossen. Nu kan llw huid 

weer „ademen"; zij wordt weer zacht en 

soepel. En het natuurlijke gevolg is een on- 

bekend zuiver, aantrekkelijk teint. Radox is 

heerlijk geparfumeerd en verkrijgbaar bij alle 

apothekers en drogisten è fl. 1.25 per pak. Een 

pak is toereikend voor verscheidene weken. 

124, Amsterdam (C.) - Voor Indië verkrijgbaar bif 

de fa. J. v. Gorkom & Co., Djocja, en har«-filialen. 

H2liMlË2£h£_vgggfcfcL»8 waarborgt echtheid. 

John Dyke wachtte zoo geduldig als 

hem mogelijk was. De hand, die de 

grendels wegschoof, ging tergend lang- 

zaam te werk. Eindelijk echter ging 

de deur een paar centimeter open en 

vroeg een onbeschaafde, ruwe stem: 

„Wie is daar? Wat moet u?" 

Het had er allen schijn van, alsof de 

deur tegelijk met deze vraag weer ge- 

sloten zou worden, want John Dyke 

zag ze duidelijk naar zich toekomen. 

Hij voelde zich echter zóó wanhopfg 

van kou en honger, dat hij tot iederen 

prijs wilde- voorkomen, dat de deur 

weer gesloten werd en daarom zette hij 

resoluut zijn voet over den drempel. 

„Ik zoek een onderkomen voor den 

nacht," antwoordde hij terwijl bondig. 

„U kunt mij dat niet weigeren. Ik ben 

verdwaald in den mist en doornat en 

hongeirig." 

„Waar moest u dan heen?" vroeg 

de stem. 

„Naar Fittingham — ik kom van 

Woodburrt." 

„Dan bent u een heel eind van den 

weg afgeweken." 

„Daar twijfel ik niet aan. Ik zei u 

al, dat ik verdwaald was. Ik heb uren 

lang rondgedoold." 

„Is u heelemaal alleen ?" 

John Dyke kon nu door de opening 

van de deur het gezicht van zijn onder- 

vraagster zien: een onnoozel uitziende 

boerendeerne met domme, bruine oogen, 

die hem evenwel onderzoekend op- 

namen. • 

„Ja," antwoordde hij op de vraag 

van het meisje, „ik ben geheel alleen." 

Het meisje ging nu wat achteruit. 

„U moest, toch maar liever zien, dat u 

ergens anders een onderdak vond," zei 

ze terwijl. „Het huis is heelemaal vol. 

Wij hebben geen plaats voor ul'\Ze 

wierp John een zonderlingen blik toe. 

„Er js mijlen in den omtrek geen 

ander huis te bekennen, en al was er 

een, dan zou ik het toch in dien mist 

niet kunnen ontdekken." 

„Ja," antwoordde het meisje, „dat 

kan ik niet helpen P U zou toch 

heusch verstandiger doen, als u ergens 

anders heenging. Werkelijk. Daar 

ginds, beneden aan den weg, woont de 

molenaar." 

„Dien kan ik immers niet vinden 

in die heische duisternis," antwoordde 

de jongeman geprikkeld. Hij bracht zijn 

gezicht dicht bij het hare. „U moet me 

binnen laten. Ik ben doodop. Ik kan 

overal slapen — desnoods in de 

keuken." 

Het meisje haalde haar schouders 

op. „Nou, ik kan het niet helpen hoor," 

zei ze. „Als u met alle geweld binnen 

wilt komen, zie ik geen kans u er uit 

te houden, want ik kan de deur niet 

meer dicht krijgen. Nou, kom dan 

maar," zei ze toen, een paar stappen 

achteruit gaand. „Maar u moet het 

zelf weten." * 

John Dyke trad verlicht ademhalend 

binnen. De gang was met helder glim- 

mende tegels belegd, waarop zijn mod- 

derige schoenen en de banden van zijn 

fiets een donkefbruin spoor achter- 

lieten. Een lantaarn, die aan de zol- 

dering hing, wierp een schemerig licht 

in de gang en op de breede, 

sombere trap. Toen hij zichzelf bekeek, 

zag hij dat hij van het hoofd tot de 

voeten met roodbruine modder was be- 

spat en dat de knokkels van zijn vingers 

bloedden. Bovendien was hij doornat. 

Hij duwde de deur achter zich toe, en 

hij deed dit veel harder dan hij van 

zins was geweest, zoodat de slag door 

het heele huis dreunde, waarin het nu 

weer geheimzinnig stil was. 

John Dyke keek het boersche meisje 

aan, dat hem zwijgend aanstaarde en 

zich toen zonder een woord te zeggen 

omkeerde en hem voorging door een 

smallere, slecht verlichte gang. Dyke liet 

zijn fiets in de hall staan en volgde 

haar. 

Aan het eind van de gang was een 

deur, die zijn geleidster opendeed, waar- 

door zij in een ruime keuken kwamen. 

4Het vertrek was leeg, maar er stonden 

nog een stuk of zes stoelen om, het 

vuur, terwijl er op den hoogen schoor- 

steenmantel verscheidene lange pijpen 

lagen. Op een tafel bij het raam, stonden 

een aantal glazen, blijkbaar nog onge- 

bruikt. In het midden van de keuken 

was een groote, grove eikenhouten tafel 

geplaatst. 

„Ga daar maar zitten," zei het meisje, 

wijzend op een stoel bij het vuur, die 

met de leuning naar de gangdeur stond. 

„Ik ben erg nat," zei Dyke. 

„Dat geloof ik wel," antwoordde 

ze, maar een oogenblik later, toen zij 

de gereedstaande glazen op een blad 

had gezet, ging zij naar een haak in 

den muur, nam er een oude jas af en 

gaf die aan Dyke. Het was een grof, 

vuil, versleten kleedingstuk en het rook 

ßmm 

wmm 

BEZOEKT HEX 

TE DEN HAAG 

VADERTJE 

LANGBEEN 

IN DE BEWERKING VAN JAAP VAN DER POLL 

BIJ HET ROTTERDAMSCH-HOFSTAD-TOONEEL 

VVVe krijgen in de laatste weken nogal wat 

V tooneelstukken te zien, ontleend aan 

boeken, welke zich een groote populariteit 

wisten te verwerven. 

Eenige jaren geleden had Jean Webster 

een groot succes met Daddy Long-leg. De 

auteur hekelde daarin toestanden, die wer- 

kelijk ergerlijk waren; hielp een jong meisje 

uit de duisternis tot het volle licht te 

'komen. Bovendien zat er een liefdeshistorie 

in, veel angst en toch een happy end. 't Vlot 

geschreven boek moest wel succes hebben. 

Jaap van der Poll laat ons dit alles in 

vier bedriiven zien, die hij gezamenlijk een 

vroolijke geschiedenis noemt. Waarom hiji 

er dien titel voor koos, is mij niet duidelijk. 

D'r wordt in het stuk nog al wat gehuild, 

geprutteld, geïntrigeerd en afgewacht. Met 

een vroolijk eind. Toegegeven. Doch dan 

zou je zoowat alle comedies „vroolijke 

geschiedenissen" kunnen noemen. Doch laten 

wij over deze „verpissintr" niet al te zwaar- 

tillend zijn. Zij heeft ons genoegen en het 

plezier van de vele kleine bezoekers, die 

met ons in de vacantie deze voorstelling 

bijwoonden, niet geschaad. We hebben de 

brutale, vrijheidslievende Jerusha leeren ken- 

nen, het gewiekste kostschoolmeisje en de 

aantrekkelijke, talentvolle jonge schrijfster 

zich uit dit asschepoesterfiguurtje zien ont- 

wikkelen. We hebben met vreugde aanschouwd 

hoe de vertolking der vrouwelijke hoofdrol 

voor Sinny Hamme (waarom staat ze er 

toch op om een''streepje op de laaiste 

letter van haar naam te hebben, dit lijkt 

mij niet „kousjer"!) een succes werd, even- 

als Dick van Veen een heel goeden Jervis 

Pendleton te zien gaf. Ook Adri van Hees gaf 

een zeer acceptabelen Jimmy, terwijl Mies 

Versteeg niet alleen uiterlijk maar ook door 

haar spel een aantrekkelijk-afstootende 

Julia Pendleton was. 

Over het algemeen werd er met opge- 

wektheid gespeeld. L. E. KOS. 

onaangenaam, maar ha een korte aar- 

zeling had Dyke zijn afkeer overwonnen 

en trok hij de jas aan, na zijn eigen 

jas over een stoel bij het vuur te heb- 

ben gehangen. Zelf nam hij eveneens 

vlak voor het vuur plaats, zoodat de 

wolken damp al spoedig uit zijn kleeren 

sloegen. 

„Ik zou graag wat te eten willen heb- 

ben," zei iuj toen. 

„Daar weet ik niet van," bromde 

de meid. „Dat dien ik aan mijnheer 

te vragen. Maar er zal niet veel zijn. De 

gasten hebben alles opgegeten." 

Ze ging gchter niet ver weg om het 

te vrage» — niet verder dan de deur. 

Dyke hoorde haar fluisteren, maar toen 

hij omkeek, kon hij niets zien. Op 

het krakend geluid, dat zijn stoel had 

gemaakt, had het meisje zich vlug om- 

BEZOEKT HET 

LUXOR 

PALAST 

TE ROTTERDAM 

gedraaid. „U kan wel wat krijgen," 

zei ze, naar de tafel gaand. 

Op een plank tegen den muur stond 

ecu stuk kaas met een paar hompen 

brood. Ze haalde het van de plank af 

en zette het voor hem neer op de 

tafel. Op hetzelfde oogenblik ging de 

deur open en kwam er een tweede 

dienstmeisje binnen. Dyke, die juist zijn 

stoel aan tafel trok, werd getroffen door 

het teer-bleeke gezicht, de fijne trek- 

ken en de donkerblauwe oogen, die een 

seconde de zijne ontmoetten. Ze droeg 

een glad, blauw japonnetje met een wit 

schort je, en een wit mutsje, dat zoo 

fier op haar blonde haren stond, alsof 

het een kroontje was. Ze groette hem 

niet, maar ging naar de aanrecht, nam 

het blad met de glazen en verdween 

er mee. Dyke schoof zijn stoel bij. Het 

brood was grof, maar goed genoeg 

voor iemand, die honger had. Hij wilde 

gaan eten, maar scheen zich opeens 

te bedenken. ,,Je hebt er mij geen mes 

bij gegeven," zei hij. 

„Neen," antwoordde de pootige boe- 

rendeerne nonchalant. „Er zijn geen 

messen. De gasten hebben ze allemaal 

boven." 

„Maar hoe moet ik dat brood dan 

snijden ?" 

Ze haalde haar schouders op. „Daar 

kan ik me niet mee bemoeien," zei ze. 

„En ik zou niet zoo luid praten, als 

ik u was, want als mijnheer -u hoort, 

zal het des te erger voor u zijn. — 

De gasten hebben al de messen," zei 

ze toen nog eens. 

Ze haalde uit een der kasten een 

blaker en een bos sleutels en ging er 

mee naar de deur. Op dat oogenblik 

kwam het andere meisje weer binnen. 

Ze zette het ledige blad neer op de tafel 

en begon een groote koperen kan te 

vullen met het water, dat in een aarden 

pot boven het vuur hing te koken. 

„Zeg," vroeg Dyke haar, „kan ik 

geen mes krijgen?" 

Het meisje keerde zich om en zei 

kort: „Neen." Haar kan was vol. Ze 

zette ze op het blad, haalde een bus 

suiker en een doos lepeltjes uit de 

kast en zette die naast de kan. 

„Zeker voor de gasten ?" infor- 

meerde Dyke, die er zich heimelijk 

over verbaasde, dat deze in het geheel 

geen geluid maakten. 

„Ja, voor de beeren boven," ant- 

woordde het meisje. Haar stem klonk 

zacht en beschaafd, maar zeer terug- 

houdend en Dyke voelde, dat zij hem 

aankeek alsof zij wilde vragen, wat hij 

eindelijk was komen doen. Toen hij 

zijn zakmes voor den dag haalde en 

daarmee kleine stukken van den homp 

brood begon te snijden, volgde zij al 

zijn bewegingen aandachtig, maar zei 

niets. Even later verliet ze met heit 

blad de keuken. 

Toen na verloop van een minuut of 

vijf het meisje met de blauwe oogen 

weer terugkwam, had hij gegeten. „Mijn- 

heer zegt, dat u nu maar liever naar 

uw kamer moet gaan," zei ze. „Wij 

hebben de keuken noodig." 

„Uitstekend," antwoordde Dyke, 

„want ik ben doodmoe." 

Hij stond op en voelde of zijn jas, 

die nog bij het vuur hing, al droog was, 

maar dit bleek niet het geval. 

- 7 - 

HET COMGPES 

DAMST 

„Laat die jas maar liever hier han- 

gen," zei ze. 

Dyke haalde zijn schouders op. Het 

kon hem niet schelen, om de jas te 

laten hangen, want hij had de zakken 

toch leeggemaakt, maar hij begreep 

niet, waartoe het zonderlinge verzoek 

moest dienen. Meer nog om haar eens 

goed te kunnen aanzien dan om in- 

lichtingen te krijgen, vroeg hij: „Ik 

wilde morgenochtend graag zoo vroeg 

mogelijk in Fittingham zijn. Kunt u 

me zeggen, wat de kortste weg is ?" 

„Moet u naar Fittingham ?" vroeg ze. 

„Ja. Ik moet daar een vriend ont- 

moeten." 

Je hebt van die lui, die altijd wat bijzon- 

ders ioeken. Ze dragen geen hoed als het 

oude wijven regent, vertellen dat ze de 

crisis een zegen vinden, omdat de menschen, 

daardoor eenvoudiger moeten worden, eten 

niks anders dan rauwe peentjes, of/en wat dies 

meer zij. 

Als je wat sentimenteel aangelegd ben, noem 

je ze „strijders voor 'n ideaal". Maar bij mij 

moeten ze er niet mee aankomen. 

Ik heb ze door. 

't Is niets anders dan een soort opsnijerij. 

De lust om op te vallen. 

M'n ergernis over die uitzonderlingen is sinds 

eergisteren nog grooter geworden. 

Moeten jelui hooren. 

Ik loop met m'n vrouw te wandelen, we 

komen langs den vijver bij ons in het park. 

't Was koud. Zoo'n gemeene scherpe wind, die 

nog erger is dan vorst. Plots zien we iemand 

uit het water komen. 

M'n vrouw wou net om hulp roepen, om- 

dat ze dacht, dat het een drenkeling was, die 

zichzelf gered had, of een zelfmoordenaar, die 

berouw had gekregen, toen we ontdekten, dat 

het niks anders was dan 'n winterbader. Je 

weet wel een van dat clubje, dat altijd, zomer en 

winter, het water ingaat. 

Laten we doorloopen, zegt m'n vrouw en 

den man niet storen. 

Best, zeg ik. 

De vent had me al genoeg geërgerd. Ik had 

dus niets geen lust om hem een ovatie te bren- 

gen, door naar hem te gaan staan kijken. 

Op honderd passen afstand begon m'n 

vrouw: Ik ben zeker, dat die m'nheer, die daar 

net uit het water kwam, 'n goed echtgenoot is. 

Wat zeg je, vraag ik tot ergernis toe ver- 

baasd, waar haal je dat nou vandaan? Omdat 

ie zoo van koud houdt 

Juist daarom. Die zal z'n vrouw geen 

standje maken als die 's middags 't met een koud 

hapje moet stellen, omdat z'n vrouw geen tijd 

had om wat warms te kooken. Die is op kou 

gesteld 

Neem daar een voorbeeld aan Petrus! 

Nou u! 

Mensch erger je ereis niet! 

PETRUS PRUTTELAAR. 

. 

, 

"■

Jackie Cooper kreeg ter gelegenheid van 

King Vidor en andere M.G.M.-acteurs 

Ze scheen hem nog iets te willen 

vragen en keek hem eenige oogenblikken 

aan; toen draaide ze hem echter 

opeens den rug toe en zei: ,,Ik weet 

den weg niet." 

Het boerenmeisje kwam nu met een 

aangestoken kaars binnen. De ander 

nam ze van haar over en zei, zonder 

Dyke aan te zien: „Kom mee, dan zal 

ik u uw kamer wijzen." 

Dyke voelde een zonderlingen tegenzin 

om de keuken te verlaten; hij 

talmde daarom even, maar het meisje 

herhaalde, toen ze merkte, dat hij haar 

niet volgde, zonder om te zien: ,,K.om! - mi ^(SirjaigiiPdlaigi. 

zijn zesden verjaardag van Wallace Beery, 

een mooie taart met zes kaarsjesI 

open haard, terwijl de beide meisjes 

zonder zijn groet te beantwoorden de 

kamer verlieten en de deur achter zich 

sloten. Ze maakten daarbij nogai leven 

mef: den knop, hetgeen Dyke deed 

denken, dat de sluiting weinig gebruikt 

en daardoor zeker stroef was. 

Terwijl hij voor het vuur stond en 

er beurtelings zijn voeten bij warmde, 

liet hij zijn blikken langs zijn kleeren 

gaan. ,,Ik zie er nogal ongunstig uit," 

mompelde hij. Zijn kousen en korte 

broek zaten vol modderspatten en ook 

zijn handen waren met een dikke laag 

' 

en ging resoluut naar de deur. Hij 

volgde haar, terwijl het andere meisje 

achter hem aan kwam. 

Ze gingen een trap op en kwamen 

toen op een lange gang, met heel veel 

deuren, waarachter licht brandde, want 

hij zag in het voorbijgaan het schijnsel 

er van onder de deuren door, maar in 

de kamers zelf was het doodstil. Slechts 

in één vertrek hoorde hij het gerinkel 

van borden en glazen. Het meisje, dat 

hem vóór ging, liep deze kamer haastig 

voorbij en keek om, alsof ze zich 

wilde overtuigen, dat hij haar volgde. 

Nadat zij aan het eind van de gang 

nog eenige trappen waren opgegaan, 

vuil bedekt. Hij besloot zijn handen te 

wasschen alvorens zich ter ruste te begeven. 

Op de waschtafel in den hoek 

van de kamer stond een kan met koud 

water, en er naast lag een stuk zeep 

en een ruwe handdoek. Toen hij zich 

wat had opgefrischt, wilde' hij zijn 

kleeren borstelen, maar kon nergens 

een schuier ontdekken. Naast het bed 

hing een schelkoord en hij wilde er 

juijt aan trekken, teneinde gen borstel 

te vragen, toen hij zich opeens bedacht. 

Het meisje had immers gezegd, 

dat hij goed zou doen, geen leven 

te maken. Hij ging daarom naar de 

deur om die te openen en te kijken 

of hij op de gang soms iemand van 

het personeel kon zien. 

bleef zij voor een deur staan, deed die 

open en zëi: „Hier kunt u vannacht 

slapen." 

Hij greep den knop van de deur, 

draaide hem om, maar slaagde er niet 

in, de deur open te krijgen. Hij pro- 

Dyke keek het vertrek rond. Bij het beerde het nog eens, duwde tegen de 

onzekere, flakkerende licht van de ' deur, maar zonder resultaat. Toen 

kaars zag hij, dat het een klein, hoog leerde een kort onderzoek hem, dat de 

en schaars gemeubeld vertrek was. Er 

knetterde echter een houtvuur in den 

haard. 

deur van buiten gesloten was! Aan den 

binnenkant bevonden zich zelfs niet eens 

grendels! 

Het meisje gaf hem de kaars en hij 

zag, dat haar hand klein en blank was _ 

en geen enkel spoor van ruw werk 

vertoonde. 

„Houdt u zoo stil mogelijk," zei 7c 

op bevelenden toon. ,,Er zijn nog meer 

Die ontdekking gaf hem te denken 

en opnieuw maakte een onrustig gevoel 

zich van hem meester. Hij ging naar het 

venster en keek naar buiten, maar hij 

kon door den mist en de duisternis geen 

vijftig centimeter voor zich uitzien. Hij 

menschen hier dichtbij en het is niet 

goed ais zij u hooren." 

trachtte het raam open te schuiven, 

doch slaagde hierin niet; de gewichten 

Dyke knikte. „Dank u," zei hij, „en bleken er uit gehaald. Aan een zondergoedennacht." 

Hij ging naar den linge stemming ten prooi keerde hij zich 

[Vervolg op pagina 2O] 

-^'-^ 

- - 8 - 

FILM-ENTHOUSÏASTEN 

M. G. £e HILVERSUM. Dergelijke 

vragen beantwoorden wij alleen in de 

rubriek „Filmênéhousiaséen". Deze boekjes 

kuné U in iederen boekhandel bestellen. 

Zij zijn uitgegeven bij „Scherl Verlag", 

Berlijn, en alleen in heéDuiésch verkrijgbaar. 

W. L. £e DEN HELDER. Dié lied werd 

door Ramon Novarro zelf gezongen. 

H. F. M, d. L. £e ROTTERDAM. Hierbij 

de gevraagde adressen. Leila Hyams, Me£ro- 

Goldwyn-Mayer S£udios, Culver-Ci£y, 

Californië. Olga Tsechowa, Reichs£rasse 2, 

Berlijn. 

H. v. N. £e DEN BOSCH. He£ adres 

van Lilian Harvey is Ahornallee 16, Berlijn. 

B. L, £e SCHEVENINGEN. Dank voor 

de toegezonden gegevens. 

L. V. £e 's-GRAVENHAGE. Tegen be- 

£aling zijn bij ons geen £o£o's verkrijgbaar, 

ledere abonné kan desgewensch£ £wee 

fo£o's gra£is ontvangen. 

C. E. O. d. G, £e VGRAVENHAGE. 

He£ adres van Hermann Thimig is Albrech£ 

Achilless£rasse 7, Berlijn. He£ is zijn werke- 

lijke naam en hij is nooi£ onder een anderen 

naam in ons land opgetreden. 

D. P. £e ROTTERDAM, Jeane££e Mac 

Donald is getrouwd. 

T. M, £e AMSTERDAM, Richard Tauber 

is gescheiden. He£ adres van Fritz Koréner 

is Max Ey£hs£rasse 5, Berlijn, Zijn vrouw 

is geen filmac£rice, 

F, K. K. £e HAARLEM. U verga£ op 

£e geven of U een projac£ie-£oestel voor 

normaal of smalfilm bezi£. Wend£ U £o£ 

I de firma Capi, Kalvers£raa£, Ams£erdam, | 

Een- onzer filmenthousiasten in. vroolijke 

stemming. ♦ 

u 

H 

< 

O 

u 

1- 

u 

0) 

6. 

H 0. 

MdturecL/' 

"0 H 

JO « 

w 

n 

MAOC IN CNC 

E 

n 

/Ity Virginia 

Cigarettes 

CHK ONLY VIRGINIA 

( Combining Fragrance and Flavor 

In H (olland 3 CENT Ol MLY 

. ■ 

UL DAGOVER. 

(FOTO UFA) 

PPHPIP

Een premie, speciaal ooor o/zuze lezeressen 

f~**Y ndien gij naast „Het Weekblad Cinema en Theater" een 

J aard/ff blad m/t lezen, dat U op de hoogte brengt van 

(1 d^ mode, dat U goede wenken geeft voor toilet, de 

keuken, opvoeding en kleeding van kinderen — een week- 

blad, dat modellen voor handwerk en knutselwerk brengt, 

en bovendien boeiende verhalen en mooie romans, dat alles 

versierd met fraaie platen 

HET RIJK DEK VROVW 

» 

Bénkleurige repro- 

ductie van de o/ns/a- 

gen der twee nos., d/e 

pas verschenen zijn 

Het PykderVrouw 

PRIJS 

10 

, cfee op rfe hoogite mèl zSjn. 

W1B WERKELIJK VERSTÄNDIGE BEZUINIGING ZOEKT, 

ÄBONNEERE ZICH OP „HET RIJK DER VROUW"* 

'eblm 

Men abonneere zich bij de Administratie van „Het Rijk der Vrouw", Galgewater 22, Leiden 

- 10 - 

. , 

■ . • • , 

' , 

il 

WAJJCC^CTZ 

2£~£v-v 

De kolensjouwer, die ook lid is van de vrij- 

willige brandweer, is verstrooid. 

(The Passing Show) 

Zff:„ln het programma staat, dat de costuums 

in deze scène van Frivoli zijn en de pruiken van 

Haarman." 

Mi/ (na een blik op de uitbundig glimlachende 

gir's): „Staat er ook bij, van wie de gebitten zijn?" 

(Humorist) 

„Heb je Klodders laatste schilderij gezien? Een 

merkwaardig doekl" 

„Wat is er voor merkwaardigs aan?" 

„Br hangt een kaartje met „Verkocht" aan." 

{Ba Rohg Half Timma) 

SIGAREN 

's Morgens, 

's Middags, 

's Avonds. 

è% 

Ortojvtvxy/ZA 

De directeur van een gevangenis in 

Engeland deelde in een interview 

mede, dat hij rijn best doet, om den 

veroordeelden goede manieren bij te 

brengen. — Wij hopen van harte, dat 

hij ook niet vergeet, ze te leeren om 

niet met een revolver te wijzen! 

Waar vindt men tegenwoordig de 

1 

ï, open vlakten ?" vraagt een lezeres. 

-- - in In de kantoorboeken 

van 1932, 

zouden wij zoo zeggen. 

„Vijfduizend gulden voor een ge- 

broken neusl" luidt een opschrift. — 

De meeste menschen zullen zich wel 

tweemaal bedenken, voor zij zooveel 

geld uitgaven, zelfs voor een in goeden 

staat verkeerend exemplaar! 

„Wanneer er een donkere vlek boven 

de wenkbrauw is," .lezen wij, „is dit een 

teeken van nieuwsgierigheid." — Een 

donkere vlek onder de wenkbrauw wijst 

dikwijls op dezelfde neiging. 

„De heerenmode verandert maar zel- 

den," verklaart een kleermaker. — Dit 

is een troost voor degenen, die de over- 

jas van volgend jaar reeds drie jaar 

hebben gedragen. 

Een moderne binnenhuis-architect 

geeft als zijn meening te kennen, dat 

alle ornamenten in een huis moeten 

worden opgeruimd. — Onze dienst- 

maagd is blijkbaar dezelfde meening 

toegedaan. 

„Wat zal het resultaat zijn van al dit 

gepraat over een internationale confe- 

rentie over in- en uitvoerrechten?" vraagt 

een buitenlandsch dagblad. — Nog meer 

gepraat natuurlijk. 

Een man, die inbrak in een huis te 

Berlijn, nam geen enkel voorwerp van 

waarde mee, doch sloeg alleen den luid- 

spreker en de gramophoon met een pook 

kapot. — Alle buren hebben een alibi I 

DE MODERNE VROUW 

kent de waarde der doelmatige lichaams- 

hygiëne. Zij kiest alleen 

Gemakkelijk in hel gebruik, aangenaam ge- 

parfumeerd. Flacons met 25 tabletten f 1.30 

Verkrijgbaar bij Apothekers en Drogisten 

11 

iiastviouw (tol beroemd pianutt): „Ik ben zóóbly, 

dat U bent gekomen f Begint U alstublieft gauw te 

spelen? Mijn gasten zijn allemaal zoo pijnlijk zwijg- 

zaam — maar zoodra ze Uw eerste noten hooren, 

zullen zij wel beginnen te praten en wanneer de 

eerste solo afgeloopen is, zal de conversatie in 

vollen gang zijn." (Uit„9T') 

„Uw schrift is bijna niet te lezen I Waarom typt 

U Uw gedichten niet?" 

„Denkt U, dat ik mijn tijd zou verknoeien met 

gedichten schrijven, als ik kon typen?" (Hirmme/) 

„Waarom ben je Zoo somber?" 

„Ik heb iets tegen mijn vrouw gezegd en toen 

heeft ze in een week nief tegen mij gesproken." 

„Dat is beroerd, kerel. Wanneer is het gebeurd?" 

„Zoowat een maand geleden." 

„Waar zit je dan nu nog over te piekeren?" 

„Ik ben vergeten, wat ik gezegd hebl" 

{Het Weekblad) 

:

IN MEMORIAM H. M. KRABBÉ DOO R GUUS BETLEM t 

Een plotseling evenement in de schilders- 

wereld, maar ook daarbuiten, was voor 

korten tijd het overlijden van den beken- 

den Amsterdamschen portretschilder H. M. 

Krabbé, een kunstenaar met groote gaven, die 

echter gedurende een groot deel van zijn leven 

zijn arbeid bedreigd zag door een zwakke ge- 

zondheid, zijn grootste vijand in zijn werkzaam 

bestaan. Totdat deze vijand hem overwon, 

nog maar enkele weken geleden 

En het is te zijner nagedachtenis, dat wij 

hieronder dit artikel plaatsen, hem en zijn werk 

betreffende 

Waarom Krabbé schilder is -geworden? Na- 

tuurlijk uit roeping, doch slechts ten 

deele. Was hij in z'n jeugd een sterke, flinke 

jongeman geweest, wel, misschien hadden wij 

dan nooit van hem gehoord als kunstschil- 

der, en zeker zou hij dan niet zijn opgeklommen 

tot de hoogte, welke hij thans heeft bereikt. 

Ja, inderdaad, Krabbé werd opgeleid tot schil- 

der, omdat hij te zwak was iets anders te kun- 

nen beginnen. Zelfs schoolgaan was aanvanke- 

lijk uitgesloten en hoewel de vader van Krabbé 

zich tegen het plan kantte, wist de jongen het 

toch door te zetten en verkreeg zoo tenslotte 

toestemming om de gebruikelijke opleiding te 

mogen volgen. Hij werkte ijverig en hard en 

bezocht dan ook, zoodra hem dit mogelijk was 

(vooral in verband met zijn gezondheid) de 

Academie. Groot is steeds zijn dankbaarheid 

geweest voor den toenmaligen directeur Prof. 

AUcbé. Gekomen van de academie, voelde 

H. M. KRABBÉ. 

Krabbé zich als jong schilder echter volkomen 

overbodig. Toen reeds trok het hem 't meest te 

schilderen naar model, maar modellen 

waren zeer, zéér moeilijk te krijgen voor jonge 

schilders, en kostten dikwijls veel geld. Dit wist 

Krabbé op te lossen door te gaan schilderen in 

de kazernes en later ook bij de marine op de 

wachtschepen. Dit werk was voor hem onge- 

ALEXANDER SCHMULLER. KINDERPORTRET. 

^^^H ^_^_ 

12 — 

_^^ 

twijfeld heel interessant, en hij heeft hier, vooral 

in technisch opzicht, zeer veel geleerd. Enkele 

stukken van dezen allereersten tijd waren nog in 

het bezit van den schilder, en wij reproduceeren 

daarvan bijv. „Staf in 1903", een stuk, dat ook, 

naast de waarde als aquarel, een groote histo- 

rische waarde heeft. Weinig echter werden deze 

werken in ons land verkocht, daar Holland 

slechts een weinig militairistisch land is en de 

meeste gingen dan ook naar buiten, de grenzen 

over. 

In 1905 werd het werk van Krabbé plotseling 

opgemerkt door een Amerikaanschen kunst- 

kooper, die plotseling 12 intérieurs bij hem be- 

stelde. Groot was de vreugde vanzelfsprekend, 

terwijl in verband met deze opdracht Krabbé, 

verhuisde naar „de fabriek", zooals de kunst- 

schilders het schoone plaatsje Laren plegen te 

noemen. In dien tusschentijd was Krabbé leeraar 

aan de kunstnijverheidsschool te Haarlem ge- 

weest, waaraan door deze verhuizing naar Laren 

natuurlijk een einde kwam. Hij begon, na vol- 

tooiing van de opdracht, hier lessen te geven en 

trok daarmede zooveel leerlingen, dat zijn cur- 

sussen spoedig werden beschouwd als een „na- 

academie". Het was hier een groot internationaal 

gezelschap, dat eiken dag aanwezig was, en 

niet zelden hoorde men Zweedsch, Finsch, en 

Russisch door; elkander, om nog niet te spreken 

vsn de drie voornaamste talen. In verband met 

de opvoeding van de kinderen echter vertrok 

Krabbé in 1913 naar Bussum. Het jaar daarop 

was, vooral voor de schilders, een jaar van 

JAN OUDEGEEST. 

grooten tegenspoed door het uitbreken van den 

oorlog. Geen stukken werden meer verzonden 

naar het buitenland, geen geld werd ontvangen 

uit het buitenland en zoowel de schilders als de 

kunst zélf leden daaronder zwaar. Op dat 

moment kwam Krabbé op een lumineuzen inval, 

die in zijn leven een totalen ommekeer heeft 

teweeg gebracht wat zijn schilderkunst betreft. 

Hij maakte n.1. van zijn zoontje een aardig 

klein geschilderd portret, dat hij inzond naar 

de toen gehouden steuntentoonstelling, daarbij 

annonceerende, dat deze werkjes voor zeer ge- 

ringen prijs konden worden geleverd. Het succes 

was groot. Reeds de eerste week kwamen zes 

bestellingen binnen, welk aantal in de volgende 

maanden steeds grooter werd. Van deze kleine 

portretjes schilderde Krabbé er dan ook tijdens 

den oorlog ca. 500 stuks. Alleen in de maand 

Augustus van genoemd jaar maakte hij te Zand- 

voort reeds 60 stuks. Langzamerhand werden 

de opdrachten ook grooter, naarmate de tijden 

meer normaal begonnen te worden, en meer en 

i mr • 

■:i 

■' ''^f, 

DE BOTERMARKT TE BREDA. 

(H. M. de Koningin aangeboden door de stad Breda.) 

meer werd hierdoor de vaste richting van den 

schilder bepaald, nl. portretschilder. 

Met landschap hield Krabbé zich betrekkelijk 

weinig bezig. Alleen als ontspanning, voor 

zichzelf, bij wijze van spreken. Na een moeilijk 

portret, dat al zijn aandacht en al zijn talent 

vereischte, mocht hij graag een aantal kleine, 

luchtige landschapjes schilderen, welke weinig 

van hem vroegen, en waarvan hijzelf ook 

weinig vroeg. Ze waren voor hem slechts reis- 

herinneringen en werden als zoodanig ook uit- 

sluitend beschouwd. Hoofdzaak was voor Krab- 

bé figuur, en, meer gespecialiseerd nog, portret. 

Van de figuurstukken noem ik o.a. de Boter- 

i '^ 

. ! Ét-- ^ 

HP . J r: «yiÄ T -V^ -^,(,: m f ^P^'i 

4 M " 

■■ 

yf i 

^| ; - I . 

/T 

markt te Breda, een zeer goed werk, dat door 

deze stad werd aangekocht en aangeboden aan 

H.M. de Koningin. Van zijn vele portretten is 

dat van den heer Jan Oudegeest al bijzonder 

goed getroffen, als ook het portret van den heer 

Van de Belt. Een bijzondere voorliefde had 

Krabbé nog voor het schilderen van kinder- 

portretten. Vanzelfsprekend is dit aanmerkelijk 

moeilijker; naast lujnstschilder moet men zeker 

ook paedagoog zijn om dit werk te kunnen 

volbrengen en appreciecren. Het weergeven van 

het rustcloozc, nerveuze kind vereischt een zeer 

groote dosis geduid en begrip van de kinderziel. 

Een gave, welke Krabbe, naast die der schilder- 

kunst, volkomen bleek te bezitten. 

Amsterdam, Dec. '31. 

STAF IN 1903. PORTRET VAN DEN HEER VAN DE BELT. 

- 13 —

-'•■r.VrP mssm: ■ ■^■■^■ i -*ymm*- 

I EIN JUBWLIIUM IN DI CÄB^RII-WIlREIlD 

•■mê 1 ' ^msäiZJ. 

^w «.^wf*. 

^ P 

Is dat alweer I2Vi jaar geleden, die ge- 

zellige tijd, daar in het Centraal 

Theater te Amsterdam, waar Tholen 

en Van Lier debuteerden? 't Js niet te ge- 

looven.. mèar.. 't is zool 

Twaalf en een half jaar.. Ik zie ze nög 

voor me, twee jongens nog, die hun liedjes 

brachten voor een volle zaal, „ingeleid'' 

door den meester Jean Louis Pisuisse. 

En..' ze gingen er in, de liedjes; frisch, 

vroolijk, ongedwongen.. Tholen met zijn 

prettige, aangename stem; Van Lier met z'n 

innemende verschijning, z'n warm geluid; 

samen veroverden ze het publiek zonder 

eenige moeite. Hun naam was gevestigd! 

Hoe ze er toe gekomen zijn? 

Wel: Tholen, lang al debutant, gaf 

avondjes voor kleine vereenigingen, intieme 

clubjes, in z'n vrijen tijd, waarbij hij be- 

geleid werd op de piano door z'n broer. 

En door deze avondjes, was het, dat zijn 

roem hem reeds vooruitgegaan en zijn naam 

geen onbekende meer was bij den zanger 

Pisuisse, die hem dan ook spoedig daarop 

engageerde. 

Van Lier wès al bij Pisuisse werkzaam als 

„Pierrot-zanger" en in Arnhem was het, dat 

de beide jongelui elkander vpor het eerst 

ontmoetten en tot de overtuiging kwamen, 

dat ze sèmen geen kwaad figuur zouden 

maken op de planken. 

En, inderdaad, niet lang na hun eerste 

optreden te Amsterdam volgde een groote 

reis naar Kopenhagen, die een overwel- 

digend succes is geworden. Want de reis 

werd uitgebreid.. verlengd.. Zweden en 

Noorwegen werden „aangedaan" om ten- 

slotte na vele maanden weer in eigen land 

terug te keeren. 

Toen volgden weer hun optreden bij 

Pisuisse, in zijn cabaret te Scheveningen, 

waar wederom nieuwe en steeds grootere 

THOLBN BN VAN 1 

LIBR TWAALF BN 

BBN HALF JAAR 

AAN HBT 

k. È^-iJi 

■iuccessen werden behaald. 

Maar de lust tot reizen en trekken zat 

beiden in het bloed, en zélfs de engage-* 

menten in Duitschland, Engeland en andere 

omliggende landen waren hun niet vol- 

doende. 

Zij wilden verder, steeds verder, totdat 

het stoute plan werd geopperd, een tournee 

te maken door Indië. 

Iedereen kent de triomphen, die ze dèèr 

hebben gevierd, aangezien hun roem hen 

reeds wèèr was vooruitgegaan. 

De Indische reis is een prachtige periode 

in ons artistenleven — meent Tholen, wan- 

neer men nog eens het gesprek er op 

brengt — het land van een zeldzame, wón- 

dere, ja beangstigende schoonheid, die ons 

bijwijlen diep heeft ontroerd; de ontvangst 

overal allerhartelijkst, èllerprettigst, zoodat 

het optreden op deze wijze een gróót plei- 

zier werdl — 

En zoo verstreken twaalf en een half jaar 

van vlijtigen arbeid, onvermoeiden ijver, die 

tenslotte naar succes moesten leiden. 

Natuurlijk, de beide cabaretzangers bieden 

geen kunst met een gróóte K, mèèr is hun 

verdienste daar minder om? Wie dat zou 

durven beweren, wèèt niet welke gróóte 

waarde de echte, gezonde vroolijkheid 

heeft, die zij in een zaal weten te brengen 

met hun, dikwijls geestige, altijd frissche, 

pittige liedjes? Een vroolijkheid, waaraan 

vooral onze tijd zoo'n behoefte heeftt 

En zoo vieren ze dan nu hun jubileum! 

Tuschinsky heeft zijn deuren wijd open- 

gezet voor een prettige, intieme huldiging 

en het zal den beiden artisten zeker niet 

aan belangstelling ontbreken. 

Herman Tholen en Albert van Lier, onze 

beste wen sehen I 

Succes voor de tweede helft! 

Amsterdam, Januari 1932. 

. •: 

MIJN NEEF JANSSEN 

had een kleine woordenwisseling met zijn 

wettige echtgenoote en wel over haar uiter- 

lijke verschijning. „Jullie mannen hebben 

geen kijk op vrouwenkleeren 1" verweet 

mijn nicht hem heftig. ,,Wat weet een 

man vfin de japonnen van zijn vrouw ?" 

„Den prijs," zei mijn neef zuchtend. 

Vrouw : „Hoe vind je mijn nieuwen 

hoed ?" 

Man: „Ik vond hem mooier toen hij in 

den winkel op het standaardje stond. ' 

„Ik heb een gedicht gemaakt op Elly's 

kleine voetjes en heb het haar vandaag 

voorgedragen." 

„En wat gebeurde er ?" 

„De voetjes gingen slapen." 

. „Kellner, ik heb vandaag maar één 

stukje vleesch in plaats van twee zooals 

gewoonlijk." 

„Dat spijt mij, mijnheer; ik denk dat 

de kok vergeten heeft het in tweeën te 

snijden." 

Gevangene: „Het is makkelijker om 

hier te werken dan buiten de gevangenis." 

Collega v „Dat ben ik niet met je eens." 

Gevangene: „Hier dreigen ze je immers 

niet steeds met ontslag ?" 

„Ik heb hier drie weken geleden mijn 

schoenen gebracht om te repareeren en 

nu zijn ze nog niet klaar. Waarom zet u 

dan voor uw raam; „Klaar terwijl u 

wacht ?" 

„Maar mijnheer, ik heb er niets geen 

bezwaar tegen, dat u wacht!" 

Rechter : „Het komt mij voor, dat ik 

uw gezicht meer heb gezien. ' 

Beklaagde: „Ik heb uw dochter leeren 

zingen." 

Rechter: „Levenslange dwangarbeid." 

Gast: „Die hond van u. is een eigen- 

aardig dier. Hij is steeds heel vriendelijk 

tegen vreemden en thuis bromt hij altijd." 

Gastvrouw: „Ja, dat heeft hij van mijn 

man." 

ONZE WEKELIJKSCHE 

PRIJSVRAAG 

Vraag honderd vier en vijftig. 

Wat is het verschil tusschen een enclavt- 

en een exclave ? 

Wij verloten een hoofdprijs van / 2.50 

en vijf aardige troostprijzen onder hen, 

die ons vóór 27 Januari (abonné's in 

overzeesche gewesten vóór 27 Maart) een 

juist antwoord zenden aan ons adres: 

Redactie „Het Weekblad", Galgewater 22, 

Leiden. 

Op briefkaart of envelop gelieve men 

duidelijk te vermelden; V r aag 154. 

v^ybnUlMV' 

„Ben je bij een gedachtenlezer geweest?" 

„Ja." 

„Wist hij iets van je ?" 

„H'm — hij liet mij vooruit betalen." 

„Sinds er automobielen in de mode zijn, 

is de wereld eerlijker geworden." 

„Hoe dat zoo ?" 

„Het aantal gestolen paarden wordt 

ieder jaar minder." 

Zoon : „U kunt nu wel uw duim van het 

lek afnemen, Vader !" 

Vader: „Gelukkig I Is de loodgieter 

er eindelijk ?" 

Zoon: „Nee, het huis staat in brand." 

Onderwijzer: „Wie kan mij zeggen, 

waardoor dauw ontstaat ?" 

Leerling: „De aarde draait zóó snel 

rond, dat zij er van transpireert." 

Kannibalenkoning: „Heeft u nog een 

laatsten wensch, vóór wij met de plech- 

tigheid beginnen ?" 

Ontdekkingsreiziger: „Ja, ik zou graag 

nog een lezing houden over de voordeelen 

van plantaardig voedsel." 

Hij: „Dat daar is de Poolster, de 

Groote Beer, de Kleine Beer —" 

Zii: „Gunst, kun je al die namen lezen 

op zóó'n afstand ? !" 

Bezoeker: „Ik kom aangeven, dat mijn 

vrouw drie dagen geleden is verdwenen." 

Politie-commissaris : „Waarom bent u 

daar niet eerder toe overgegaan ?■" 

Bezoeker: „Wel mijnheer, de eerste 

dagen kon ik nauwelijks gelooven, dat zij 

nu werkelijk weg was." 

Klaas: „Waarom heeft de voorman je 

gisteren ontslagen, Hein ?" 

Hein : „Ach, wat zal ik je zeggen ? Een 

voorman doet niks dan staan en toekijken 

of zijn mannetjes werken." 

Klaas : „Dat weet ik, maar wat heeft 

dat met je ontslag te maken ?" 

Hein: „Nou, hij werd jaloersch op me! 

De menschen dachten, dat ik de voorman 

was I" 

VERWACHT: 

LAWRENCE TIBBET 

IN 

KOZAKKENLIEFDE 

Een Metro-Goldwyn-Mayer-fllm 

- 15 

Moeder: „Waarom heb je zoo'n hekel 

aan den tandarts, kindlief?" 

Dochter: „O moe'der, hij werkt op mijn 

zenuwen !" 

Zij: „Ik hoor, dat Daisy's aanstaande 

geen fortuin en geen familie heeft." 

Hij: „O ja, en óf hij familie heeft ! 

't Is een weduwnaar met zes kinderen !" 

Zij hadden het over de nieuwe buren. 

„Zij is een verscluikkelijk onbeschoft 

mensch," betoogde mevrouw. „Dat heb 

ik al gauw ontdekt." 

„Hoe dan ?" vroeg mijnheer. 

„lederen keer, dat ik haar op straat 

tegenkom, merk ik, dat zij omkijkt en mij 

nastaart, tot zij bijna uit' het gezicht is 

verdwenen." 

Ztj: „Dat is voor 't eerst in mijn leven 

dat ik word gekust !" 

Hij : „Dat heb je mij een maand geleden 

ook al verteld." 

Zij : „O, was jij dat ?" 

Moeder : „Waarom wil je niet met mijn- 

heer Goudberg trouwen ?" 

Dochter: „Hij is oud, leelijk, karakter- 

loos — er is niets, dat in zijn voordeel 

spreekt, behalve zijn rijkdom." 

Moeder: „Maar je vergeet zijn zwakke 

hart !" 

„Mijnheer," zei de winkelbediende tot 

een zeer spaarzaam heer, „deze pennen 

zijn ijzersterk. Die duren een menschen- 

leven." 

„Nee, dank je, jongmensch," weerde 

de economische af, ,,dat is zonde. Ik bén 

al ruim vijftig." 

^ De directeur der gevangenis : „Heb je 

misschien nog een laatsten wensch?" 

De veroordeelde: ,,Ja mijnheer, ik zou 

den man, die mij veroordeeld heeft,-graag 

willen scheren!" 

Hoe men niet moet verkoopen. — Juffrouw 

Pootig (een cadeautje voor een vriend uit- 

kiezend): „Heeft u heerenhandschoenen?" 

Nieuwe bediende (na een blik op haar 

hand) : „Nee juffrouw, maar ik denk, dat 

ik nog wel een damesmaat voor u kan 

vinden." 

DE OPLOSSING 

De ontwerper van de Zuiderzeewerken 

is Dr. Ir. C. Lely, die ook eenige keeren 

Minister van Waterstaat is geweest. 

Na loting viel de hoofdprijs ten deel 

aan den heer F. Hennequin te 's-Graven- 

hage. 

Een troostprijs verwierven mej. F. Eer- 

tel, Voorburg ; de heer J. W. Louwris, 

Hilversum ; de heer M. de Wilde, 's-Gra- 

venhage; de heer G. C. Tops, Rotterdam 

en de heer J. Keilman, 's-Gravenhage.

Naai>ée r bekende operette van Emmerich Foeldes. 

Regie: Richard Oswald. 

,ROLVERDEELING: 

John Cunlight Michael Bohnen 

Victoria Else Schuster 

Graaf Ferry Willy Stettner 

O Lia San . . \ Else Elster 

Riquette . Gretl Theimer 

Stefan Koltay ...... Iwan Petrowitsch 

Janczi Ernst Verebes 

City-Film. 

Slechts één vrouw bestaat er op de wereld voor den Hon- 

gaarschen ritmeester Koltay, en dat is gravin Victoria. 

Maar de wereldoorlog rukt de twee gelieven wreed van 

elkaar. Hij wordt naar het Oostelijk front gezonden, geraakt 

met zijn oppasser Janczi in Russische gevangenschap en 

wordt'ook na het sluiten van den vrede, verdacht van mede- 

plichtigheid aan de Russische contra-revolutie, gevangen ge- 

houden. 

In het vaderland wordt Koltay als dood beschouwd. En 

Victoria, die iedere hoop op zijn terugkeer heeft opgegeven, 

treedt tenslotte in het huwelijk met den Amerikaanschen 

gezant John Cunlight. • . 

Spoedig na het huwelijk wordt Cunlight naar Peking over- 

geplaatst. En het. noodlot wil, dat ook Koltay na maanden- 

lange omzwervingen op zijn vlucht door Siberië, tenslotte 

in Peking belandt en bescherming zoekt in het Amerikaansche 

gezantschapsgebouw onder den naam van ritmeester Czaky. 

Met een diplomatieke zending belast, wordt Cunlight naar 

ïr St.-Petersburg gezonden en hij belooft Koltay mee te zullen 

i nemen als een van zijn koeriers om hem uit St.-Petersburg, 

eveneens als koerier, naar Hongarije te sturen. Wanneer 

het echter zoover gekomen is, weigert Koltay te vertrekken. 

Hij weet, dat het waanzin is, maar hij wil niet zonder Victoria 

weggaan, die hij nog steeds oneindig liefheeft. Een leven 

zonder Victoria kan hij zich niet indenken. Victoria heeft 

tot op het oogenblik van zijn vertrek nog met geen enkel 

woord of gebaar te kennen gegeven, dat zij nog steeds 

van Koltay houdt. Hoe het ook zij, zij beschouwt het huwelijk 

als iets heiligs, dat geëerbiedigd moet worden. 

1 De gebeurtenissen nemen echter een onverwachten keer. 

Alles komt anders uit, dan verwacht werd. Het gezant- 

schapsgebouw wordt door Russische soldaten omsingeld. Koltay 

is op straat door een Russisch officier herkend en men 

eischt nu zijn uitlevering. Cunlight verneemt voor het eerst, 

dat de hem als Czaky bekende ritmeester dezelfde is als de 

doodgewaande ritmeester Koltay. Koltay legt nu zijn kaarten 

open op tafel. Hij verklaart Victoria lief te hebben, en dat 

hij gelooft, nog steeds recht op haar te hebben. Doch dit 

is voor Cunlight geen reden om zijn eens gegeven woord niet 

te houden. Hij doet hem zelfs een middel aan de hand om 

nog te ontkomen, maar *Koltay wil zijn leven niet te danken 

hebben aan den man, die hem zijn vrouw ontnomen heeft en 

hij levert zichzelf aan de Russen uit, den dood verkiezend 

boven een leven zonder Victoria. 

Wanneer dit gebeurt, verliest Victoria haar zoo lang vol- 

gehouden zelfbeheersching. Cunlight zegt dit genoeg. Haar 

hart heeft hem nooit geheel toebehoord. Hij stelt haar voor 

te scheiden en zij stemt toe. Eenzaam, steeds treurend om 

Koltay, leeft zij voortaan op haar landgoed. Tevergeefs pro- 

beeren Janczi, die uit Rusland ontsnapt is en zich een bruid 

meebracht, en haar broer Ferry, haar tot andere gedachten 

te brengen. 

Oogstfeest I Jubel en vreugde weerkUnken er op het land- 

goed, alleen Victoria deelt niet in de algemeene feestvreugde. 

Dan geschiedt er een wonder: Koltay keert terug. Hij is 

dank zij de bemoeiingen van Cunlight begenadigd en het 

is ook Cunlight, die de beide menschen weer in elkanders) 

armen voert, terwille van het geluk van de vrouw, die hij 

nog steeds liefheeft, maar die hem niet liefhebben kan, omdat 

zij haar liefde reeds aan een ander geschonken had. 

;-^'i ■■ Vv^r. :;^v , * '' *, 'f, X

ALS 'T LEVEN EEN AVONTUUR WORDT 

COLONEL THOMAS BLOOD. 

De man, die de Engelsche kroonjuweelen 

stal. 

Was koning Karel II zijn handlanger ? 

Thomas Blood, beter bekend als 

Colonel Blood, behoort tot de 

grootste avonturiers, die de wereld- 

geschiedenis heeft gekend. 

Van zijn jeugd is slechts weinig bekend. 

Hij werd in 1618, waarschijnlijk in Ierland, 

geboren. Door zijn, tijdens den Burger- 

oorlog aan de aanhangers van het Parle- 

ment bewezen diensten, geraakte hij tot 

groot aanzien en zag hij zich in Ierland 

uitgestrekte bezittingen toegewezen. Hij 

verloor deze evenwel weer bij de eenige 

jaren later plaats hebbende Restauratie, 

en het is door dézen tegenslag, dat hij de 

avontuurlijke loopbaan koos, die hem tot 

ver over de grenzen van zijn vaderland 

vermaard zou maken. 

Zijn eerste belangrijke avontuur was 

een even stoutmoedige als ingenieus 

bedachte samenzwering om Dublin Castle 

in te nemen en den commandant, den 

hertog van Ormonde, te vermoorden. Zeer 

waarschijnlijk zou zijn onderneming succes 

hebben gehad, indien hij niet door een van 

zijn bentgenooten was verraden. Colonel 

Blood was hierdoor echter niet ontmoe- 

digd; hij besloot een tweede poging te 

ondernemen, doch eer alle voorbereidingen 

waren getroffen, werden de meeste samen- 

zweerders gearresteerd. Blood slaagde er in 

te ontkomen, en toen een wanhopige 

poging om zijn zwager, die ter dood ver- 

oordeeld was, te ontzetten, eveneens was 

verijdeld, werd er een enorme prijs op 

zijn hoofd gezet. Het gelukte hem echter, 

door een handige vermomming, zijn achter- 

volgers om den tuin te leiden en naar Hol- 

land uit te wijken, waar hij een gunstige 

gelegenheid afwachtte, om naar zijn vader- 

land te kunnen terugkeeren. Deze brak 

weldra aan, en na geruimen tijd als een 

ware vrijbuiter in Schotland te hebben 

geleefd, begon hij met de toebereidselen 

voor de meest gedurfde onderneming 

van zijn heele leven : den diefstal van de 

Engelsche kroonjuweelen. 

Tot aan de Restauratie waren de kroon- 

juweelen in den Tower onder de hoede 

geweest van een uitstekend betaalden 

ambtenaar, die alleen aan enkele bevoor- 

rechten toestond ze te bezichtigen. Zoo- 

dra Engeland echter weer een koninkrijk 

werd en Karel II den troon beklom, werd 

het salaris van den bewaarder sterk ver- 

minderd, doch hem als tegemoetkoming 

toegestaan, de juweelen aan het publiek 

te toonen tegen een bepaald tarief. 

Onder de bezoekers, die zich aanmeld- 

den om de koninklijke schatten te zien, 

bevond zich ook Colonel Blood. Zijn 

verschijning wekte geen argwaan, want 

hij had zich als geestelijke vermomd en 

was vergezeld van een statige dame, die hij 

beleefd — maar onjuist — aansprak als zijn 

vrouw. Zijn uitgestreken gezicht en de 

warme bewoordingen, waarmee hij den 

koning prees, deden in waarheid deugd aan 

het hart van den eerzamen bewaarder 

Talbot Edwards. En zoo aarzelde Edwards, 

toen ,,mevrouw" Blopd op een gegeven 

oogenblik een flauwte kreeg, geen oogen- 

blik, maar snelde hij weg om wat whisky te 

halen, waarna zijn echtgenoote de deftige 

„dame" in haar woning haalde en haar op 

een rustbed legde, waarmee zij den onuitsprekelijken 

dank oogstte van Colonel 

Blood en diens lady .... 

Tot zoover was de list prachtig 

geslaagd : Blood was met den bewaarder 

bekend geworden en het leek niet meer dan 

een eenvoudige daad van charmante en 

beleefde dankbaarheid, toen hij eenige 

dagen later zijn opwachting bij het echt- 

Eaar Edwards maakte en mrs. Edwards 

ij deze gelegenheid zes paar witte handschoenen 

aanbood. 

Toen de vriendschap op deze wijze eenmaal 

was bestendigd, werd Blood een 

even vaak geziene als welkome gast op den 

Tower en het duurde niet lang, of hij deed 

een voorstel, dat den eenvoudigen bewaarder 

en diens vrouw zeer verheugde. Hij 

had opgemerkt, zei de „geestelijke", dat 

mr. en mrs. Edwards een knappe en lieve 

dochter hadden, voor wie zij vanzelfsprekend 

graag een gelukkig en voorspoedig 

huwelijk wenschten. Nu had hij zelf een 

neef, dien hij bijzonder graag mocht, een 

jongeman met aangename manieren enmet 

een groot, verzekerd inkomen, die een uitstekende 

partij voor hun dochter zou zijn. 

De oudjes waren in één woord verrukt. 

Het voorstel versterkte hen in hun overtuiging, 

dat „Zijn Eerwaarde" werkelijk 

hun beste vriend was. Zij noodigden Blood 

en zijn vrouw uit om te blijven dineeren, 

bij welke gelegenheid de bedrieger een zeer 

lang en plechtig gebed uitsprak voor de 

koninklijke familie, om vervolgens Edwards 

woning van wapens te „zuiveren", 

door een paar prachtige pistolen van hem 

te koopen, die Blood zei cadeau te willen 

geven aan een jongen edelman van zijn^ 

kennis. Voordat hij vertrok, werd de datum 

vastgesteld, waarop het jonge paar elkander 

zou ontmoeten — 9 Mei 1671, en wel op 

het onwaarschijnlijk vroege tijdstip van 

zeven uur des morgens. 

Precies op den overeengekomen tijd 

verscheen de „parson" met drie mannelijke 

vrienden aan den Tower. De goedgeloovige 

Edwards ontving hen allerhartelijkst, 

want hij had geen enkele reden 

om te vermoeden, dat ieder van zijn gasten 

onder zijn jas een paar pistolen, een 

degen, een dolk en verschillende gereedschappen 

verborg. Blood stelde een van 

zijn handlangers als de bewuste „neet" 

voor, en verklaarde, dat zijn „vrouw" zich 

verlaat had, doch spoedig komen zou. Voor 

zijn vrienden verzocht hij de gunst om in 

dien tusschentijd de kroonjuweelen te 

mogen bezichtigen. Bereidwillig ging Edwards 

op dit verzoek in ; de jonge „minnaar" 

bleef buiten : de andere drie betraden 

met Edwards de schatkamer. Nauwelijks 

evenwel hadden zij een voet over den 

drempel gezet, of een van hen wierp den 

bewaker een mantel over het hoofd, terwijl 

een ander hem een prop in den mond 

duwde en zijn neus met een ijzeren haak 

bewerkte, terwijl Blood hem met zijn dolk 

prikte onder de bedreiging, hem het leven 

te zullen benemen, indien hij ook maar het 

geringste geluid maakte. 

Hierna greep hij de kroon en bewerkte 

deze net zoo lang met een houten hamer, 

tot zij in de tasch kon, die hij onder zijn jas 

had verborgen. Sommige van de kostbare 

steenen, vielen er uit en werden los in 

zijn zak gestoken. Een der andere schur- 

— 18 

M:K: '■■7li--^ : ^'-.,.:-'i\'/,n::^:. 

ken stak den srepter in zijn rijbroek, terwijl 

de derde zich onledig hield met andere 

schatten door te vijlen, opdat hij ze gemak- 

kelijk in zijn zakken kon laten verdwijnen. 

Maar verschillende omstandigheden wa- 

ren tegen hen. Het dienstmeisje van mrs. 

Edwards, dat uitgezonden was om eens te 

gaan kijken hoe de „neef" er uitzag, had 

verdachte geluiden in de schatkamer 

fehoord; de onverwachte komst van 

Edwards jongsten zoon en zijn zwager 

captain Beekman, haalde een streep door 

de rekening der samenzweerders, terwijl 

Edwards zelf er in slaagde de prop uit 

zijn mond te verwijderen en „Verraad ! 

Moord!" te gaan schreeuwen. De „neef" 

werd direct overmand ; de anderen sloegen 

op de vlucht. 

In een oogwenk weergalmde de vesting 

van het geroep der soldaten. Een bewaker, 

die probeerde de vluchtelingen tegen te 

houden, werd door Blood doodgeschoten ; 

een ander, van wien men zegt, dat hij was 

omgekocht, liet zijn lans zakken en schonk 

hun gelegenheid over de ophaalbrug te 

komen. Eenmaal buiten den Tower geko- 

men, wist Blood de aandacht van zichzelf 

en zijn mannen af te leiden door luidkeels 

„Houd de dieven !" te gaan roepen. 

Toen de samenzweerders evenwel op hun 

paarden sprongen, vuurde captain Beek- 

man op hen. Blood mikte zorgvuldig en 

schoot eveneens. Het pistool uit die dagen 

was echter geen snel wapen en de kapitein 

had hierdoor alle gelegenheid te bukken en 

den kogel te ontgaan. Het publiek begreep 

nu, dat Blood en zijn mannen de misdadi- 

gers waren en het duurde nu niet lang of 

de colonel en een van zijn mannen waren 

overweldigd en in den Tower opgesloten. 

Maar nu komt het zonderlingste gedeelte 

van deze vreemde historie: koning Karel II 

stond er op, den stoutmoedigen dief zelf 

in zijn paleis een verhoor af te nemen, en 

niet alleen, dat hij colonel Blood zijn daad 

vergaf, maar hij benoemde hem tot officier 

van zijn lijfwacht en kende hem een levens- 

lang pensioen toe van zeshonderdduizend 

gulden per jaar ! Mogelijk heeft de koning 

geloofd, dat Blood en zijn eedgenooten zich 

onderling hadden verbonden om den dood 

van ieder hunner te wreken ; mogelijk ook 

had de koning, die steeds in geldverlegen- 

heid zat, zelf het complot in elkaar gezet 

en met Blood afgesproken, den buit te 

deelen, een veronderstelling, die door zeer 

veel ernstige geschiedkundigen is geop- 

perd, en^die zeer aannemelijk klinkt, indien 

men zich herinnert, dat de koning zélf had 

bevolen, dat de juweelen voor het publiek 

toegankelijk moesten worden gesteld. 

Na deze geschiedenis was Colonel Blood 

een zeer geziene figuur aan het hof van den 

koning, tot hij in 1680 door een twist met 

den hertog van Buckingham, een der 

intiemste vrienden van den monarch, in 

ongenade viel en tot honderdtwintigdui- 

zend gulden boete werd veroordeeld. Of dit 

andermaal een truc was van den koning, 

ditmaal om van Blood verlost te worden, 

valt moeilijk uit te maken, ofschoon ver- 

schillende tijdgenooten dit wel voor de 

vaste waarheid aannamen. In ieder geval 

was Blood door de hem opgelegde boete ge- 

ruïneerd. Hij verliet 't hof, keerde naar zijn 

huis terug en begaf zich te bed. Veertien 

dagen later, den 24sten Aug. 1680, overleed 

hij in de ellendigste omstandigheden. 

Draagt alleen Echte Zijde 

Daarmee verbindt gij de uiting van goeden smaak aan de 

ware luxe, wat ten slotte ook het meest economische is. 

„Vroumen oan disimcfie dragen Echte Zijde' 

■ir,;.:W. .. 

- 19 

1 

■ 

;

Uervolé van pagina Sj 

om. Hij zou nu maar bellen, er mocht 

dan van komen wat wilde, maar toen 

hij het koord in zijn hand nam, viel dit 

zonder meer naar beneden. „De waar- 

schuwing om niet te bellen is vrij over- 

bodig geweest," dacht hij met een wrang 

lachje... 

Nadenkend liep hij in het vertrek 

op en neer, zonder neiging te voelen 

zich op het bed in den hoek uit te 

strekken, hoe moe hij ook was. Zijn 

oog viel op een leunstoel, die bekleed 

was met verschoten trijp. Hij schoof 

dien bij het vuur en nam er in plaats. 

Terwijl hij zitten ging, meende hij eenig 

geluid te hooren: haastige voetstappen 

en gedempt fluisteren, vlak voor zijn 

deur. Hij Meld zich doodstil en luisterde. 

Ja, het waren voetstappen geweest, want 

hij hoorde nu duidelijk hoe iemand 

moeite deed, ongemerkt weg te sluipen. 

Hoog in den muur, links naast de 

deur, was een langwerpige opening, 

waarschijnlijk voor ventilatie. Terwijl 

hij bij het vuur zat, kon Dyke die spleet 

zien en opeens merkte hij, hoc er een 

felle bchtstraal doorheen viel, die door 

het in de kamer heerschende halfduister 

NA 10 UUR SLAAP NOG MOE. 

Overdag weer een dutje noodig 

ledereen weet wel wat er bedoeld wordt, 

als men spreekt van het „Kruschen-ge- 

voel". Welnu, hier volgt een typisch voor- 

beeld van een lijnrechte tegenstelling van 

dezen toestand. Deze vrouw had namelijk 

voortdurend een gevoel van vermoeidheid. 

Uit haar brief kunt U lezen hoe het haar 

verging: 

„Ik ben 34 jaar en moeder van twee kleine 

jongens; uit den aard der zaak heb ik dus 

een erg diuk leven. Zoolang ik me herin- 

neren kan, heb ik altijd geleden aan een 

gevoel van moeheid, 's Morgens voelde ik 

me te slap om op te staan, zelfs na 10 uur 

slaap. Dikwijls voelde ik me na het koffie- 

drinken weer zoo moe, dat ik drie of vier 

uur lang ging slapen en al mijn werk 

's avonds moest doen. Toen nam ik 14 

dagen lang Kruschen Salts en ben dat ge- 

voel van moeheid totaal kwijt geraakt. Ik 

voel me nu frisch en opgewekt en beter 

dan ik ooit geweest ben". Mevr. E. M. W. 

Millioenen mannen en vrouwen over de 

geheele wereld nemen dagelijks Kruschen 

Salts — niet omdat zij zich nu juist ziek 

voelen — neen, maar omdat zij weten, dat 

de kleine dageiijksche dosis Kruschen hen 

voortdurend fit en energiek houdt en hen 

inwendig behoedt voor overtollige zuren. 

Menschen, die slken morgen Kruschen 

Salts nemen, hebben geen last van kwaal- 

tjes als: hoofdpijn, hardlijvigheid, neer- 

slachtigheid, duizeligheid, beslagen tong, 

onfrissche adem, enz. En dit alles omdat zij 

inwendig vrij zijn van alle schadelijke stof- 

fen. De dageiijksche dosis Kruschen Salts 

werkt zoodanig op lever, nieren en inger 

wanden, dat alle overtollige en schadelijke 

stoffen geregeld verwijderd worden. 

Indien U wilt genieten van een stralende 

gezondheid of opgewekten levenslust — in- 

dien U hard wilt werken en daar plezier in 

hebben — neem dan eens eiken dag Kru- 

schen Salts. Millioenen menschen genieten 

van eiken dag, die hun gegeven is, en dit 

alleen dank zij „de kleine, dageiijksche 

dosis Kruschen". 

Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar 

bij alle apothekers en drogisten a fl 0.90 

en fl 1.60 per flacon. 

scherp werd begrensd. Hij had zijn 

schoenen losgemaakt; voorzichtig schoof 

hij ze nu van zijn voeten en Hep op 

zijn teenen naar de deur, maar eer hij 

daar was, was het licht reeds weer ver- 

dwenen. 

Terwijl hij daar nog stond, hoorde 

hij opnieuw voetstappen. Ze kwamen 

naderbij en weer scheen er licht door 

de opening in den muur. De voetstap- 

pen waren nu vlakbij, het licht flikkerde 

en verdween toen opeens. Dyke wachtte- 

en het geval herhaalde zich nog eenige 

malen. Toen begreep hij plotseling de 

oorzaak: de trap liep langs dien muur 

en de voetstappen en het licht waren 

van personen, die naar de volgende ver- 

dieping naar bed gingen. Blijkbaar 

hadden zij ieder een lamp bij zich en 

zoodoende scheen het licht ieder oogen- 

blik in zijn kamer. 

Dyke dacht na; er moesten zes per- 

sonen de trap opgegaan zijn. Verbaasd 

vroeg hij zich af, hoeveel er wel in huis 

moesten zijn, indien er zes personen nog 

hooger waren ondergebracht dan hij. 

De gasten boven zijn hoofd waren 

echter wonderlijk stil; hij hoorde geen 

enkel geluid van hen. 

Hij keerde weer terug naar zijn stoel, 

doch nauwelijks was hij gezeten, of hij 

noorde een dof geluid en hij luisterde 

er onwillekeurig naar" met een gevoel 

van angstige spanning. Hij had dit 

geluid al eens eerder gehoord; het 

was alsof verscheidene personen samen 

iets zwaars verplaatsten. Hij hoorde 

liet naderbij komen, het stilstaan van 

voeten — blijkbaar vlak voor zijn deur 

— toen, terwijl hij met ingehouden adem 

wachtte, een doffen bons. Daarop was 

alles opeens weer doodstil... 

Dyke slaakte een nauwelijks onder- 

drukten vloek. Hij verwenschte zijn 

gevangenschap en die gesloten deur, 

die op zijn zenuwen werkte. Als hij 

kans had gezien die deur open te 

breken, zou hij het stellig hebben ge- 

daan, wat er ook de gevolgen van 

haddon mogen zijn. Maar de deur was 

zwaar en massaal en zat stevig in de 

scharnieren; hij kon er niets tegen uit- 

richten, en er zat niets anders op, dan 

af te wachten. Hij wenschtc wel, dat hij 

niet zooveel geld bij zich had gehad; 

de brief, dien hij in Woodburn was gaan 

halen, bevatte verscheidene banknoten! 

De gedachte aan het meisje met de 

donkerblauwe oogen kwam in hem op. 

Zij was stellig geen dienstbode; dat 

denkbeeld was te dwaas om los te 

loopen. Hij vroeg zich echter af, wat 

zij dan wèl was en wat zij te maken 

kon hebben in dat huis met de vreemde 

geluiden en zonderlinge stilte, maar 

hij kon geen bevredigend antwoord 

vinden. 

Hij zat bij het vuur en staarde na- 

denkend naar de kaars. Het was een 

lange, dikke kaars, die waarschijnlijk 

wel den geheclen nacht zou blijven 

branden. Verstrooid bleef hij naar de 

vlam kijken; er ging een zekere troost 

uit van dat flakkerende, gele lichtje. 

Hij wilde niet naar bed gaan, niet 

slapen in dit zonderlinge, vreemde huis. 

Hij legde zijn hand op den zak waarin 

zijn portefeuille zat en knipoogde tegen 

de kaarsvlam, etv. ofschoon zijn belofte 

niet te willen slapen nog slechts eenige 

minuten oud was, gingen zipt oogen 

20 

: / / •' 

^ 

'X' *J 

■c? -^ 

A ' J 

A - ~s 

i 

j 

0 

V 

f*h 

MARIE VAN WARMELO, 

de bekende Nederlandsche acteur, die zijn 40-jarig 

jubileum vierde, naar een teekening van den . 

Weenschen artist Arthur Stadier. 

van oververmoeidheid dicht en viel hij 

in slaap. 

Toen hij wakker werd was het ochtend 

en scheen de zon reeds naar binnen. 

De kaars was al lang opgebrand; de 

was in den blaker was reeds weer hard 

geworden. 

Stijf kwam hij overeind en keek met 

een gevoel van schrik om zich heen. 

Alles was echter nog precies zoo als 

hij het voor den laatsten keer, voor 

hij in slaap gevallen was, had gezien 

en toen hij naar zijn portefeuille voelde, 

bleek ook deze nog in zijn zak te zitten. 

Een vlug onderzoek bewees hem tevens, 

dat de inhoud onaangeroerd was. 

Terwijl hij zijn portefeuille weer op- 

borg, werd er op de deur geklopt. Hij 

ging er heen om open te doen. De 

knop draaide knarsend rond en de deur 

ging dadelijk en zonder eenige moeite 

open. 

Er was echter niemand te bekennen, 

maar op den grond voor de deur stond 

een blad met een hagelwit servet er 

over en een koffiekan met broodjes, 

eieren, jam, kaas en een mes er op. 

Naast het blad lag zijn jas — keurig 

afgeborsteld — en een -kleerschuier. 

Hij haalde alles naar binnen, zich 

afvragende of hij droomde of gedroomd 

had. Hij maakte zijn toilet en ontbeet 

met smaak. Zijn horloge was blijven 

stilstaan, zoodat hij niet wist hoe laat 

het was, maar toen hij gegeten had, 

begaf hij zich naar beneden. 

In de gang ontmoette hij de boeren- 

yjinierhanden 

ff WINTERVOETEN 

Doo$30-6'),Tube80ct. 

Bij Apofh.en Drogisten 

■-■'.■.■, v..•■;;. ':. ,■■• ■':',■ ..■■?.-':■-■';■■:- ;■', ■..-, -"v'.' u*''■■'->■■■■.:. ''k 

dienstbode van den vorigen avond. Ze 

keek hem stompzinnig aan en zei 

slechts: „Of u maar in de zijkamer 

wilt gaan." 

Dyke volgde haar en toen hij in het 

bewuste vertrek werd gelaten, zat het 

meisje met de blauwte oogen bij de 

tafel te naaien. Ze droeg nu een lichten 

rok en blouse, zonder schort of mutsje, 

en ze scheen geen oogenblik eenig 

blijk van verbazing van hem te ver- 

wachten, want toen zijn oogen de haren 

ontmoetten, zei ze op den natuurlijksten 

toon van de wereld: „Daar ligt een 

kaart van de omgeving op tafel; daar- 

op zult u den weg naar Woodburn 

wel kunnen vinden." 

„Dank u," zei Dyke verbaasd, de 

kaart openvouwende. Blijkbaar wenschte 

zij niet over de gebeurtenissen van den 

vorigen avond te spreken. Hij zocht 

eenige oogenbükken op de kaart en 

zei toen: „Het is wel wat lastig voor 

mij, dat ik niét weet, waar ik hier ben." 

Het meisje aarzelde even en ont- 

week zijn blikken. Toen zei ze vlug: 

„U bent hier op Redlands." 

Dykes verbazing nam nog toe. Hij 

kende het buiten van dien naam heel 

goed en hij wist, dat het werd bewoond 

door een rechter, een man met een 

uitstekende reputatie, maar een gering 

vermogen. De gebeurtenissen van den • 

vorigen nacht schenen hem hoe langer 

hoe raadselachtiger toe. Hij tuurde nog 

eenige oogenblikken op de kaart en 

vouwde ze toen dicht. 

Het meisje stond op. „Uw fiets staat 

al buiten. Daisy heeft ze schoonge- 

maakt," zei ze rustig. 

Ze ging hem voor naar de buiten- 

deur, en weer viel hem op, hoe rustig 

en gracieus al haar bewegingen waren. 

Terwijl hij tusschen de boomen in den 

tuin twee jonge meisjes zag op en neer 

wandelen, begon hij stijfjes: „Ik dank 

u wel... eh ... voor uw ..." 

„Waarvoor ?" vroeg het meisje, vaag 

glimlachend. 

„Wel... voor het logies en ... het 

keurige ontbijt en ..." 

„En voor den aangenamen avond 

zeker," lachte ze schalks. „Neen," ver- 

volgde ze toen, „zegt u er maar liever 

niets meer van! U hebt niet veel reden 

tot dankbaarheid. Als u ooit weer eens 

dezen kant uitkomt, zult u misschien 

wel zoo vriendelijk willen zijn, om nog 

eens gebruik van onze gastvrijheid te 

maken. Wij kunnen u dan tenminste 

toonen, dat het niet onze gewoonte is, 

onze gasten op een dergelijke geheim- 

zinnige manier te behandelen!" 

Hij was met haar meegeloopen naar 

het hek, waartegen zijn fiets stond, die 

blinkte in het bebt van de zon. Daar 

gekomen mompelde zij een korten groet 

en wilde met een licht knikje weg- 

gaan ... Een oogenblik aarzelde Dyke ; 

toen, terwijl zij zich reeds had omge- 

draaid, vroeg hij opeens: „Mag ik u 

één ding vragen... Ik zou graag weten, 

waarom u mij in mijn kamer hebt op- 

gesloten?" 

Het meisje draaide zich om, maar 

vermeed hem aan te kijken. „U zoudt 

het me stellig nooit vergeven, indien 

ik het u vertelde," antwoordde ze. 

„Ik zou u alles kunnen vergeven," 

antwoordde hij oprecht, terwijl hij naar 

haar lieve, blauwe oogen keek. 

Jos Silbermann, de geniale dirigent van het Haagsche Asta-theater, in actie voor 

zijn orkest. 

Een blos kleurde haar wangen toen ze 

hem even aankeek en daarop aarzelend 

vertelde: „Het berustte allemaal opeen 

vergissing. We wisten niet wie u was 

en mijn vader — hij is rechter —was 

bedreigd geworden door een jongeman, 

dien hij een poosje geleden had moeten 

veroordeelen. We dachten, dat deie 

gisteren was vrijgekomen en dat... 

dat... u ..." 

„Dat ik het was!" viel John haar 

verbaasd in de rede. Hij had nooit dur- 

ven denken, dat hijzelf een rol zou 

spelen bij de oplossing van het geval! 

Het meisje knikte en vervolgde: „Ja, 

wij dachten werkelijk, dat u het was. 

Mijn vader en broer waren vannacht 

niet thuis en we dachten, dat u was ge- 

komen om wraak te nemen en dat u 

ons daarom kwaad zou doen. Wij waren 

maar met zijn drieën — mijn twee 

zusjes en ik — en dan Daisy, het 

meisje. We wisten niet wat we beginnen 

moesten toen we u hoorden kloppen 

en deden daarom maar, alsof er een 

hecleboel gasten waren ..." 

„Was u zóó bang voor mij?" vroeg 

hij zachtjes, terwijl hij zich herinnerde, 

dat men zelfs had geweigerd hem een 

mes te geven. 

»Ja." 

Dyke schoot in een lach. „Ik kan 

het me begrijpen! Ik zag er dan ook 

werkelijk zeer ongunstig uit! Ik was 

in een sloot gevallen en ben door een 

gat in den muur gekropen om in den 

tuin te kunnen komen. U heeft uw rol 

anders prachtig gespeeld! Ik heb wer- 

kelijk geen oogenbhk gedacht, dat u 

maar met zijn vieren meisjes in huis 

was. Alleen verbaasde ik me er over, 

dat uw gasten zoo wonderlijk stil 

waren," besloot hij lachend. En toen, 

zich opeens het gerinkel herinnerend in 

een der kamers op de'gang, vroeg hij, 

wie dat dan had gedaan. 

„Dat waren mijn zusjes," antwoordde 

zij. „Die rinkelden met borden en gla- 

zen, om het te doen voorkomen, alsof 

daar nog gegeten werd!" 

Plotseling trof het grappige van het 

geval hem. „Het was een zonderlinge 

bedoening," zei hij lachend. „Terwijl 

u bang was voor mij, hebt u mij^ bijna 

- 

- 21 - 

bang .gemaakt voor ü!" En hij ver- 

telde haar zijn gewaarwordingen van 

dien nacht. „Maar waarom hebt u mij 

vanmorgen vrij gelaten?" vroeg hij toon. 

,',Hoe weet u nu, dat ik het niet ben?' 

„Mijn jongste zusje heeft vanmorgen 

in de papieren van vader gekeken en 

toen ontdekt, dat wij ons hadden ver- 

gist. Die jongeman komt pas over een 

week vrij." 

Hij begon te lachen en ze lachte 

nu hartelijk met hem mee. Opeens 

schoot hem nog iets te binnen. „U 

hebt iets zwaars voorbij mijn deur ge- 

dragen," zei hij. „Wat was dat?" 

„Een tafel," zei ze. „Maar we hebben 

die niet er voorbij gedragen, maar er 

tegenaan gezet. Wij waren zoo bang, 

ziet u ..." 

Hij keek haar een oogenblik in haar 

donkere, blauwe oogen, die ze nu niet 

meer voor hem neersloeg, ofschoon ze 

nog wel bloosde. Toen zei hij: „Bent 

u nu nóg bang voor mij ?" 

„O, neen, nu niet meer," antwoordde 

ze glimlachend en vol vertrouwen naar 

hem opziend. 

„Dan is het goed," zei hij, terwijl 

hij haar de hand ten afscheid reikte. 

„Én mag ik u aan uw belofte houden 

en nog eens terugkomen ? Mijn naam 

is John Dyke, en als ik niet rond- 

zwerf zooals vannacht, dan zit ik te 

morsen met pen en inkt, want ik schrijf 

voor het tooneel!" 

„Ik heet Ester. Wilton," antwoordde 

zij. „Ik heb uw naam al eens eerder 

gehoord, en het zal ons een genoegen 

zijn, indien u ons nog eens komt op- 

zoeken. Ik beloof u, dat wij u dan 

niet meer zullen opsluiten." 

Ze lachten allebei opnieuw en toen 

hij eindelijk afscheid van haar had ge- 

nomen en de lange laan affietste, die 

naar den landweg voerde, dacht hij 

opgewekt terug aan het avontuur van 

den afgeloopen nacht, dat zoo prettig 

was geëindigd. 

„Neen, niet geëindigd," mompelde hij 

toen opeens in zichzelf. „Want ik ga 

zéker terug... Wat een mooie, blauwe 

oogen heeft ze en wat een hef ge- 

zichtje ... Ik ga zeker terug en ik 

zal met haar vader spreken óók..." 

m 

1 

4.

EeivCttärell-ensceneerlng van de Erich Pommer- 

productle der Ufa. 

Chuscrlpt: Norbert Falk en Robert Liebtnann, 

[uzlek en muzikale leiding: Werner R. Tlfy- 

mann, onder grebruikmakini; van oud-Weenscne 

composities. 

Tekst der Hederen: Robert Gilbert. 

Reirie: Erik CharelL 

FotoffraHe: Carl Hoffmann. 

Geluid: Fritz Thlery. 

Architectuur: Robert Herlth en Walter Röhrig 

Costuums: Prof. Ernst Stern. 

Leiding: Eberhard Klagemann. 

PERSONEN: 

Christel Weinzlnger, hand- 

schoonenverkoopster .... Lilian Harvey 

Czaar Alexander van Rusland . Willy Fritsch 

Bibikoff, zijn adjudant .... Otto Wallburg 

Uralsky xxx 

Vorst Metternich Conrad Veidt 

Pepi, zijn secretaris . . . Carl Heinz Schroth 

De comtesse Lil Dagover 

De koning van Saksen Alfred Abel 

De Saksische gezant Eugen Rex 

De Fransche gezant Alfred Gerasch 

Een vorstin Adele Sandrock 

Een gravin Margarethe Kupfer 

De minister van financiën Julius Falkenstein 

De burgemeester Max Gllllstorf 

Een zanger Pav\l HOrblger 

Verder: Trude Brionne. Franz Nicklisch, 

Hermann Blass, Sergius Sax. 

Opgenomen op Klangfilm-apparaten. 

We schrijven 1814. Napoleon, de 

keizer der Franschen, is ein- 

delijk overwonnen en zit als 

gevangene op Elba. Het krijgsrumoer in 

Europa is verstomd en de regeerende 

vorsten, ministers en diplomaten hebben 

thans het woord. Het oogenblik is aan- 

gebroken om de grenzen van Europa, 

dat door Napoleon uit zijn voegen is 

gerukt, te herzien. In Weenen zijn allen 

samengestroomd, die territoriale aan- 

spraken meenen te mogen doen gelden, 

en de golf van ongebreidelden levens- 

lust, die na het beëindigen van den 

langdurigen oorlog over Europa rolt, 

sleurt ook de vergaderende leden van 

het Weener Congres met zich mee. 

Weenen is gedurende korten tijd het 

middelpunt van de wereld. Er gaat 

HHH^^M 

geen dag voorbij, of een koning doet 

zijn intocht onder het donderen der 

saluutschoten, onder een regen van bloe- 

men en onder de tonen van vroolijke 

marschmuziek... 

Op de tribune, die voor haar venster 

gebouwd is, staat Christel, het mooiste 

meisje van Weenen. Zij heeft een bou- 

quet in de hand voor den knappen 

czaar Alexander, die over een uurtje 

zijn blijde inkomst zal doen. Ondanks 

het verbod van den almachtigen minis- 

ter, Vorst Metternich, heeft Christel 

tot dusver alle gekroonde hoofden een 

bouquet, waarvan het papier den naam 

van haar handschoenenzaak vermeldde, 

in den schoot geworpen. Metternichs 

rechterhand is Pepi, zijn secretaris, die 

van Christel houdt, maar door haar 

aan het lijntje wordt gehouden. 

Het Russische volkslied weerklinkt, 

het duizendkoppige publiek roept hoera 

en glimlachend neemt czaar Alexander 

het huldeblijk der Weeners in ontvangst. 

Plotseling vliegt een hard voorwerp 

rakelings langs Alexanders schako. 

Iedereen is ontzet. Wat is er gebeurd ? 

Een aanslag ? De czaar is ongedeerd, 

rijdt minzaam groetend verder, terwijl 

de politie behoedzaam het voorwerp, dat 

oorzaak is van een groote consternatie, 

nadert. De vermeende bom ontpopt zich 

als... Christels bouquet. Maar bom 

of geen bom: Christel wordt gearres- 

teerd om een dracht stokslagen op 

zeker lichaamsdeel in ontvangst te 

nemen. Pepi vraagt audiëntie aan bij 

den czaar, om hem te bejegen, de uit- 

voering van de straf te verhinderen. De 

czaar begeeft zich naar de gevangenis, 

ziet Christel, bevrijdt haar uit een pijn- 

lijke situatie en vat vuurl 

Metternich is in de wolken, want ■ 

nu zal de czaar wel tijd noch gelegen- 

heid hebben om de zittingen van het 

congres bij te wonen. Alexander ver- 

schalkt evenwel den sluwen Metternich 

■■■üteé'A:. 

- 22 — 

Pepi is doodongelukkig, maar Met- 

ternich wrijft zich in de handen. Om 

den czaar van de slotzitting verre te 

houden, heeft hij een nieuwe list be- 

dacht: de czaar moet in de balzaal 

ten bate van de armen kussen k 100 

gulden per stuk verkoopen. Kust de 

echte of de pseudo-Alexander ? Christel 

weet het beter, zij wordt door den ech- 

ten czaar gekust. Haar hartje beeft 

van ongekend geluk: zou hij haar 

mee naar Petersburg nemen? 

.... En Metternich weeft glimlachend 

de fijne draden zijner diplomatie. Het 

congres danst, terwijl hij de nieuwe 

grenzen van Europa vaststelt! Maar 

plotseling stuift een met slijk besmeurde 

ordonnans de balzaal binnen. Hij 

brengt een ontstellende tijding: Napo- 

leon is in Frankrijk geland 1 Alarm! De 

vroolijkheid is als met tooverslag ver- 

dwenen — de legers de Geallieerden 

marcheeren naar het Westen en aan 

het hoofd der Russen: de czaar. 

Christels droom is ten einde. Zij zal 

geen keizerin van Rusland worden, 

maar wie weet, of de toekomst aan 

Pepi's zijde in het onvolprezen Weenen 

tenslotte niet verkieselijker is ... 

.- 

. -A,: 

Conrad Veidt als Vorst Metternich. 

23 — 

Tsäar Alexander vraagt Christel ten dans. 

Gearresteerd na het werpen van den bouquet. 

\

OTTO WALLBURG. PAUL HORBIGER. 

u binnenkort in ons land de veV- 

tooningen van de Ufa-toonfilm| 

„Het Congres danst" een aan- 

vang zullen nemen, brengen wij op j 

deze pagina eenige markante koppen,' 

van hen, die' in deze film de hoofd- 

personen van dit spannende congres 

uitbeelden. 

Het Weener Congres, dat in het jaar' 

181 5 plaats vond, vereenigde alle vor-1 

sten en ministers van Europa aan del 

groene tafel in de congreszaal, en in| 

de balzaal. Deze balzaal was een vin-1 

ding van den sluwen vorst Metternich, j 

in de film gespeeld door Conrad Veidt. j 

De vorsten en ministers maakten im- f 

mers maar al te gaarne een dansje! 

met de vlotte Wecnsche meiskes, het-| 

geen vorst Metternich intusschen ge-i, 

Icgenheid gaf in de congreszaal zijn| 

wenschen door te zetten. Deze vorst! 

was de ziel van het congres, hij is, | 

de gastheer van al de gekroonde hoof-j 

den, een schitterende diplomaat. Hij! 

speelt met menschen als met figuren opj 

het schaakbord. Maar ook deze man 

heeft hulp noodig om zijn geraffineerde 

plannen te doen slagen en deze hulp . 

biedt zich aan in de gedaante van een' 

schoone Franschc comtesse. Voor del 

rol van deze vrouw koos men de fiim- i 

actrice Lil Dagover! Een betere keusl 

had men bezwaarlijk kunnen doen! 

Was vorst Metternich uit geschied-1 

kundig oogpunt de hoofdfiguur van het £? 

Weener congres, de film ' heeft een' 

anderen persoon in het midden der 

publieke belangstelling geplaatst, name-. 

lijk den jongen, knappen Czaar Alexan- : -, 

"er van Rusland, die gespeeld wordt 1 

Willy Fritsch. Dc/c czaar beleeft - 

eenen een avontuurtje met een I 

handschoencnverkoopstertje, I 

1 Weinzinger. Lilian Harvey weet 

ntje uit te beelden op een on-1 

re wijze. 

.""Wne in dit Weener Congres nog meer *. 

pp ^ den voorgrond treden ? Daar is / 

Êibikoff, de adjudant van czaar Alexan-■ 

der, een altijd glimlachende lobbes. Geen | 

wonder, dat Otto Wallburg deze rol , 

te spelen kreeg. Even natuurlijk kreeg - 

Adele Sandrock de rol van een oude 

! vorstin toebedeeld. Zij maakt van dit 

! kleine rolletje een waar meesterstukje. 

Paul Hörbiger speelt een „Heurigen- 

sänger", en hij blijkt een man, die de 

: scntimenteele Wecnsche liedjes, gecom- 

poneerd door Werner Richard Hey- 

; mann, voordraagt in de sfeer van echte 

■Wecnsche gemoedelijkheid. De liedjes 

zijn reeds lang „Schlager" geworden, 

nog voordat de eerste meter film in ons 

land vertoond geworden is. Wie kent 

niet door radio of gramophoon: 

Das muss ein Stück vom Himmel sein, 

Wien und der Wein! 

■Wien und der Wein! * 

{Das ward auf Erden nicht erdacht, 

Denn das ist so himmlisch gemacht! 

i Sitzt man verträumt in Wien beim Wein 

I Und nicht allein, 

'-Dann sieht man's ein:. 

Das muss ein Stück vom Himmel sein, 

8Wien und der Wein! 

'Wien und der Wein! , 

Natuurlijk herinnert u zich ook deng 

1 f ox trot: 

4Das gibt's nur einmal, 

!;Das kommt nicht wieder, 

riDas ist zu schön, um wahr zu sein! 

|So wie ein Wunder 

Fällt auf uns nieder , 

/Vom Paradies ein gold'ner Schein! 

|Das gibt's nur einmal, 

SDas kommt nicht wieder, • 

!»Das ist vielleicht nur Träumerei! 

5 Das kann das Leben 

I Nur einmal geben, 

.^Vielleicht ist's morgen schon vorbei! 

I Das kann das Leben 

^"Nur einmal geben, 

D^nn jeder Frühling hat nur einen Mai! 

En zoo waar, bestp lezeressen en 

tlezers, „jeder Frühling nur einen Mai" 

heeft,'zoo waar heeft slechts ieder film- 

.- seizoen één film, die zoo mooi is als 

'■ „Het Congres danst". Ik kan u geen 

.beteren raad geven dan u van deze 

| woorden te gaan overtuigen als de film 

in de plaats uwer inwoning vertoond 

% wordt! E. W. 

uur 2uruM 

WILLY FRITSCH.

^mm 

— 27- 

- -\ 

., 

HET MEISJE MET HET HUMEUR 

EEN COMPLEET VERHAAL 

telefoon rinkelde. 

Zij rinkelde nog eens. Wi Het was een aanhoudend zenuwsloopend, 

dringend gebel. 

Willy schopte de dekens weg en liep 

huiverend over het koude zeil naar het 

toestel. 

„Ja?" murmelde zij slaperig. 

„'t Is zeven uur!" klonk een vroolijke 

stem door de telefoon, alsof deze mededeeling 

een pleizierig nieuwtje was in 

plaats van het akeligste bericht, dat men 

zich denken kon. 

„O, dank U." bromde Willy kwaad. 

Ze nam een krant van de tafel, sprong 

weer in bed en trok de dekens over zich 

heen. Toen opende zij de courant en 

begon het feuilleton te lezen. Het was 

wmmm 

koud en zij kroop nog wat verder onder 

de dekens. 

„Lady Maud wierp fier haar donker 

hoofd met den schitterenden tiara in den 

nek, nam haar zijden sleep op en begaf 

zich naar de oranjerie," begon het feuil- 

leton. 

„Vlieg op!" ontplofte Willy opeens, 

terwijl zij de courant tot een bal in el- 

kaar frommelde en haar woedend uit het 

open raam smeet. Hetgeen haar aan- 

dacht vestigde op het feit, dat het re- 

gende. Stroomen water kletterden uit 

den grauwen hemel op de vensterbank. 

„O, wat ellendig!" steunde Willy. 

„Alsof het al niet erg genoeg is om vroeg 

naar bed te gaan omdat je niets anders 

hebt te doen! Alsof het al niet vervelend 

EDUARD VETERMAN'S TOONEELBEWERK1NG 

VAN TOLSTOl's „OPSTANDING" 

BIJ HET ROTTERDAMSCH-HOFSTAD-TOONEEL 

Veterman verstaat de kunst zijn fantasie 

in concrete vormen vast te leggen. Dat be- 

wijst hij in tooneel-rangschikkingen tel- 

kens weer. Daardoor is hij een van de beste 

„decorateurs", die ons vaderlandsch too- 

neel rijk is. Deze zelfde eigenschap toont 

zich ook in de bewerking van Opstanding. 

Hij ziet het geestelijk gebeuren in Tol- 

stoi's beroemden roman en beeldt dat uit 

in tien schetsen. Verluchtingen. Geen be- 

drijven, die ieder op zichzelf een afgerond 

geheel moeten zijn. 

De tien tafereelen zijn hier als illustra- 

ties. En we leeren, zonder al te veel door 

bijwerk te worden afgeleid, hoe Dimitri 

Nechljudoff van graaf-grondbezitter-ge- 

nieter tot mensch wordt. We volgen de ups 

and downs in Katjoesjka's uiterlijk leven, 

terwijl het ons tevens duidelijk wordt, hoe 

haar innerlijke eenvoud, haar ziel, die snakt 

naar 't goede, omdat haar wezen goed is, 

onveranderd bleef, ondanks het feit, dat het 

leven haar in de diepste ellende onderdom- 

pelde: Het landmeisje, de bedrogen vrouw, 

de deerne, de gestrafte,, de begenadigde. 

En dan de innerlijke ongerepte, die de 

Opstanding begrijpt van dien Eene, die 

ook 's levens volle bitterheid met Liefde 

en door Liefde droeg. 

Veterman mag gelukkig genoemd wor- 

den,' dat hij in Annie van Ees een zoo 

voortreffelijke vertolkster van „zijn" Kat- 

joesjka gevonden heeft. Mevr. van der 

Lugt Melsert mag men feliciteeren, dat 

„haar" Katjoesjka een zoo op haar aan- 

voelen ingestelde tooneelbewerking tot 

achtergrond heeft, 't Is een-mooi bewijs hoe 

goed het samenwerken bij het R.H.T. is. 

De rol van Dimitri wordt door Cor van der 

Lugt Melsert gespeeld. 

Naast de hoofdpersonen staat een in vele 

opzichten harmonische bezetting van d 

andere rollen. Dit is van groote waarde bf 

een stuk, waarin de stemming zoo lichte- 

lijk kan worden verstoord. 

De verschillende tafereelen waren af. En 

dat wil wat zeggen bij de wel zeer sail- 

leerende tegenstellingen. Aan dit af-zijn 

werkte, naast keuze der „illustraties", ook de 

technische aankleeding, de teekenkunst van 

de decors, mee. Daardoor werd het spel 

goed gedragen. 

Het zal den warm voelenden mensch ver- 

heugen, wanneer de nuchter denkende 

tooneelbezoeker, na 't zien van deze be- 

werking van den eens zoo striemen den' ro- 

man van Graaf Tolstoi, constateert, dat er 

in dertig, veertig jaar zoo heel veel ver- 

anderd is. 

KOS. 

Cor v. d. Li. 

Melsert als 

Dimitri 

chlju« 

GEBRUIK 

STEEDS IIDCZ^M ALS 

VEHSTERKINQSMIDDEL 

— 26 

genoeg is om in een akelig stijf pension 

te zitten vol met oude dames en onge- 

zellige, leelijke meubels — in een goed- 

koop kamertje. En als je dan om zeven 

uur moet opstaan en lederen dag ver- 

velend kantoorwerk moet doen! En dan 

nog regen! Alles loopt mij tegen! O, wat 

is het akelig op de wereld! Bah!" Welke 

woorden zij meer kracht probeerde bij 

te zetten, door een onschuldige pantoffel 

door de kamer te keilen. 

Een klein klokje op den schoorsteen 

sloeg half acht. Willy greep een blauwe 

wild-gebloemde kimono, opende de deur 

en ging naar de badkamer. Zij zette de 

kraan open en liet de kuip halfvol loo- 

pen met koud. afschuwelijk koud water. 

Meestal nam zij haar koud morgen- 

bad voor haar pleizier, maar nu rilde 

zij in het ijskoude water; zij plaste en 

spetterde en klappertandde en kroop er 

na dertig seconden weer haastig uit. 

Sputterend en pruttelend werkte zij zich 

juist weer in haar pyama en kimono, 

toen er driftig aan de deur werd geram- 

meld. 

Het volgende oogenblik werd er tegen 

die deur geschopt — eenvoudig geschopt 

en een barsche mannestem uitte een 

héél leelijk woord. 

Verontwaardigd trippelde Willy een 

paar keer de niet zeer groote badkamer 

op en neer, doch de ongeduldige per- 

soon daarbuiten scheen geen erbarmen 

te kennen en schopte onvervaard tegen 

de schuldelooze deur. Eindelijk rukte 

Willy de deur open en stond met blik- 

semende oogen tegenover een opgewon- 

den manspersoon, gehuld in een kamer- 

japon. 

„Jou bruut!" riep Willy uit. „Jou 

eigenwijze, verwaande drakepit! Wat 

denk je wel, hè? Is dit soms je eigen 

particuliere bad? Dat staat rhe daar te 

vloeken en te schoppen, omdat hij niet 

oogenblikkelijk in de badkamer terecht 

kan. Koop er dan zélf een!" 

Enzoovoort, enzoovoort. Willy zei een 

heeleboel en 't scheen wel of er geen 

eind kwam aan haar woordenstroom. 

.Haar geheele booze bui, die hoe langer 

hoe slechter was geworden, vanaf het 

oogenblik, dat de telefoon haar had ge- 

wekt, stortte zij uit over het hoofd van 

den man met de kamerjapon. 

Toen zij eindelijk was uitgeraasd, nam 

Willy als een beleedigde koningin haar 

kimono bij elkaar, terwijl de man haar 

met open mond en glazige oogen na- 

staarde en eveneens retireerde. 

Aangekomen bij kamer no. 20, keek 

Willy om zich heen en zag den man aan 

den anderen kant van de gang in no. 21 

verdwijnen, waarvan hij de deur met 

een smak achter zich dichtsmeet. 

Inmiddels kleedde Willy zich aan in 

een honderd-kilometervaartje, want ter- 

wijl zij haar philippica hield, had de tijd 

N.V. AMSTERDAMSCHE 

CHININE-FABRIEK

niet stilgestaan. Zij rende naar beneden, 

stopte in de eetkamer staande een hal- 

ve boterham in haar mond, verbrand- 

de haar gehemelte met een slok heete 

thee, verslikte zich en vloog het huis 

uit, om precies de tram te missen, die 

haar naar het kantoor der Ster-Film- 

maatschappij bracht, waar zij iederen 

dag van negen tot vijf uur brieven 

typte. 

Dick Manson, het hoofd van de pers- 

afdeeling van de maatschappij, die 

Willy's onmiddellijke chef was, keek 

haar opmerkzaam aan en vroeg plagend: 

„Wat kijkt U boos! Heeft iemand Uw 

pop gebroken?" 

Maar Willy negeerde deze opmerking 

ijzig en liep naar de kamer er naast, 

waar haar machine stond. Zij mikte haar 

hoed en mantel op den kapstok, griste 

een blocnote en potlood van haar bureau 

en begaf zich weer naar Mansons kan- 

toor. 

Zonder op te zien gaf hij haar een lijst 

met namen en zei: „Zend aan ieder van 

deze theaters een brief, zooals ik U gis- 

teren heb gedicteerd. Als U een naam 

niet kunt lezen, zegt U het maar; dan zal 

ik U helpen." 

En dus besteedde Willy een half uur 

lang haar aandacht aan steeds weer den- 

zelfden brief, dien zij met veel zuchten 

en steunen uit de machine trommelde, 

tot zij eindelijk een naam tegenkwam, 

dien zij niet kon ontcijferen. Zij wilde 

opstaan, toen zij een stem, die zij reeds 

een poosje had meenen te hooren, in de 

kamer er naast, wat luider hoorde zeg- 

gen: 

„Maar man, ik zeg je: Ze zijn allemaal 

hopeloos, in één woord onbruikbaar. We 

kunnen heusch wel uitscheiden met deze 

film. Dick, zoolang wij geen meisje heb- 

ben gevonden, dat boosheid, woede, ge- 

prikkeldheid kan spelen. Het is wel niet 

zoo'n groote rol, maar zij is zeer belang- 

rijk. De kwestie met al die kinderen is, 

dat zij 't te gemakkelijk hebben. Ze zijn 

lui geworden. De meeste hebben zelf een 

auto en bedienden en alles wat ze maar 

begeeren. En ze zijn vergeten, wat het 

is om uit je humeur te zijn, omdat alles 

je tegenloopt. Ik heb iemand noodig. die 

te keer kan gaan, als een furie gewoon- 

weg." 

„Ja, hoor eens," protesteerde Dick, 

„dat geloof ik allemaal wel, maar 't is 

mijn afdeeling niet. jij moet zelf maar 

voor je spelers zorgen. Je denkt toch 

zeker niet, hier zoo'n humeurige jonk- 

vrouw te vinden?" 

Willy nam de lijst op en probeerde 

nogmaals den naam te ontcijferen; toen 

ging zij naar de deur, klopte aan en trad 

Dicks kantoor binnen. 

Plotseling echter werd haar de lijst uit 

Uw 

■_L———- -__ '—" en worden tevens 

VerkritghMr in Buisje» v*n 75 et. Bij Apoth. en Drogisten 

m 

de hand gerukt en iemand greep haar bij 

den arm. Zij keek verstoord op en 

blikte in het gezicht van den man, dien 

zij eenige uren tevoren in zijn kamer- 

japon in de badkamer van haar pen- 

sion had uitgeveterd. 

„20!" riep hij uit. 

„21!" echode Willy. 

„Wel allemachtig!" zei Dick Manson. 

„Hoe kennen jullie elkaar?" 

De man van kamer 21 gaf geen ant- 

woord. Een plotselinge activiteit scheen 

over hem gekomen. 

„Waar is uw hoed?" vroeg hij, terwijl 

hij al op weg naar haar kamer was, om 

zelf haar kleeren te halen. Hij kwam 

terug met Willy's hoofddeksel, plantte 

dat op haar hoofd, vergat haar mantel 

- 28 — 

FOTOSTUDIE 

en hing,haar inplaats daarvan haar sjaal 

over één schouder. 

„En nou moét je met me meegaan," 

praatte hij ondertusschen. „Kind, je hebt 

't prachtigste kwade humeur, dat ik ooit 

in mijn leven heb meegemaakt. Ik zal je 

twee honderd vijftig gulden betalen — 

tenminste als je 't daarvoor wilt doen." 

„H'm," antwoordde Willy bedenkelijk. 

„Nu, als aanvangssalaris zal ik dat ac- 

cepteeren." Waarop no. 21 haar de deur 

uitdreef ep in een wachtenden auto duw- 

de naar de studios van de Ster-Film- 

maatschappij. 

„Nou breekt m'n klomp," verzuchtte 

Dick Manson, eenzaam achtergebleven 

in zijn kantoor. Toen nam hij de lijst met 

namen op en ging gedwee achter de 

machine zitten. 

„; ■ i' j 

Wederom slaagde ze er niet in, haar 

toomelooze drift in te houden. „Nooit — 

nooit zul je mij helpen. Je zult me zelfs 

nooit meer aanraken! Ik zou nog liever 

sterven." 

Murdoch maakte een kort, wanhopig ge- 

baar. „Dan zal ik nooit een andere vrouw 

aanraken," zei hij bijna fluisterend. 

Zwijgend ging hij weg, met gebogen 

hoofd en afhangende schouders, alsof hij 

een zwaren last te dragen had. Nooit had 

hij durven denken, dat iets zoo'n pijn kon 

doen, maar de kwelling, die hij leed, maak- 

te slechts, dat zijn besluit des te vaster 

kwam te staan. Hij had een schuld aan 

Brent, de grootste schuld, die de eene man 

aan den anderen kan hebben, en Brents 

eer en reputatie te redden was misschien 

geen onwaardige betaling! Voor een blanke 

beteekenden deze dingen misschien wel net 

zooveel als zijn leven. Deze gedachte mon- 

terde hem een weinig op toen hij een 

eindje verderop aan den oever King zag 

zitten, die zwijgend zat te rooken, zijn sta- 

rende blikken gevestigd op het Lost Lake, 

waarboven een rookerige damp hing. 

Murdoch groette en deed toen weer het- 

geen ' zijn plicht hem voorschreef, hoen 

hekel hij er ook aan had. Dit keer vond 

hij het nog moeilijker om te beginnen en 

hij stamelde iets over de Opbrengst van 

den molen. 

King keek hem onderzoekend aan. 

„Maar jij bent toch de voorman van het 

werk onder den grond, niet?" vroeg hij. 

„Ja, mijnheer, dat ben ik." 

„Wat heb je dan te maken met de op- 

brengst van den molen? Ik meen, dat jouw 

verantwoordelijkheid eindigt, wanneer je 

het erts aan de oppervlakte brengt?" 

„Eigenlijk hebt u gelijk. Maar ik stel toch 

belang fn de opbrengst van de mijn." 

„We hebben er kort geleden eens over 

gesproken, en toen scheen je er niet veel 

belangstelling voor te hebben. Vanwaar 

die verandering zoo ineens?" 

„Omdat ik eerlijk wil zijn tegenover den 

man, aan wien ik verplichtingen heb." 

„Ah," zei 'King nadenkend. „Waarom 

'ben je dan echter niet wat duidelijker?" 

„Ik zal duidelijker zijn," antwoordde 

Murdoch grimmig. „Er is iedere maand, 

sedert de molen is gaan draaien, een te- 

kort geweest en binnen een paar dagen zal 

er weer een tekort zijn." 

King glimlachte sardonisch. „Dat is mij 

reeds bekend." 

Murdoch staarde hem aan. „U weet het 

al?" stamelde hij. 

„Natuurlijk," antwoordde de ander kalm. 

„En wat meer zegt, ik weet de oorzaak 

ook. Er is niets geheimzinnigs meer aan, 

Murdoch, en ik heb de bewijzen in mijn 

zak." 

„Dus u weet, wie het amalgama al dien 

tijd heeft weggenomen?" 

„Ja," was het koele antwoord. „En wat 

meer zegt, ik weet ook, waar het wordt 

It^waard." 

Murdoch wist niet, wat hij hierop zeggen 

moest; hij was inderdaad te verbaasd voor 

woorden. Hij wist, waarom King naar de 

Victrix was gekomen, en waarom hij bleef 

tot de balans was vastgesteld, maar 

nooit had hij durven denken, dat deze 

vreemde man met de pientere oogjes het 

probleem reeds kon hebben opgelost, en, 

nog minder, dat hij het zoo goed voor zich 

had kunnen houden. Nu zou het onver- 

mijdelijke gebeuren. Murdoch moest nu 

weer aan Dorothy denken, en het was hem 

alsof hij ineenkromp van inwendige pijn. 

King begon weer te spreken. 

„Ik ben je zeer erkentelijk voor je open- 

hartigheid in deze kwestie, en ik begrijp 

zeer goed, dat het heel moeilijk voor je 

was, vooral daar er een man bij betrokken 

is, dien je heel goed kent, met wien je hebt 

gewerkt en voor wien je, naar ik meen, 

een zekere consideratie wenscht te hebben." 

Murdoch knikte en kleurde. „Het is het 

moeilijkste, wat ik ooit gedaan heb." , 

„Ja, en ik twijfel er niet aan, omdat je 

r>et zoo goed als ik zult begrijpen, dat dit 

geval maar op één manier kan eindigen. 

Dergelijke menschen zijn niet gewenscht 

op de Victrix, en op een andere mijn even- 

min. — Wat ik zeggen wilde, jij zult in 

geen geval iets verliezen door hetgeen je 

in deze kwestie hebt gedaan." 

Murdoch schudde zijn hoofd; een heftig 

gevoel van weerzin welde in hem op. „U 

moet niet denken, dat ik op voordeel uit 

ben. Van zooiets zou niemand voordeel 

willen trekken." 

„Nou, zooals je wilt, het doet je des te 

meer eer! Misschien moet ik je nog zeg- 

gen, dat je er niet in gemengd zal worden; 

de bewijzen, die ik heb, zijn meer dan vol- 

doende." 

„Daar ben ik blij om," zei Murdoch en 

hij verwijderde zich langzaam. 

Hij liep nog steeds te piekeren, toen hij 

Sylvia uit de cottage zag komen. Het 

meisje keek hem onderzoekend aan, wenk- 

te hem en hij ging langzaam naar haar toe. 

Ze keerde zich om en sloeg het pad in, 

dat naar den molen leidde en beduidde 

hem, dat hij haar moest volgen. 

„Wat is er aan de hand?" vroeg zij, toen 

ze op een rustig plekje waren gekomen. 

Murdoch vertelde haar, welke ellendige 

oogenblikken hij zoojuist had doorgebracht 

met Parfitt, met de dochter van Parfitt en 

met den directeur van de Victrix. Het was 

een onsamenhangend verhaal, dat hij haar 

deed en Sylvia merkte duidelijk, hoe zeer 

hij geestelijk leed. Toen hij uit verteld had, 

wist Sylvia alles — hoe Parfitt, wanneer 

hij dacht alleen te zijn, het amalgama stal; 

hoe hij het dan in zijn hut verborg; hoe 

de bergplaats was ontdekt en hoe Murdoch 

was ontvangen door de drie menschen, 

waar hij heen was gegaan, gedreven door 

zijn gevoel van eerlijkheid en dankbaar- 

heid tegenover Brent. En ze begreep, wat 

het hem gekost moest hebben. 

„Ik geloof," zei ze langzaam, „dat je de 

dapperste man bent, dien ik ken — op één 

na. Ik kan me geen grooter offer denken, 

en omdat je het zoo flink hebt gebracht, 

en alles hebt gedaan wat in je vermogen 

was, ben ik er van overtuigd, dat je hopen 

mag." 

^Fofo Godfr. de Groot) 

lEG^DTIE COOPEI^y^, 

de bekende Nederlandsche „diseuse", balladen- en volksliederenzangeres, maakt in 

Januari en Februari een tournee door'ons land. 

- 29 -

REMBRANDT 

THEATER 

AMSTERDAM 

BRENGT STEEDS 

DE BESTE 

P ROG RAM MA'S 

„Hopen?" Waarop?" vroeg hij afwezig. 

„Op Dorothy." 

Hij schudde zijn hoofd. „Dorothy noem- 

de me een leugenaar en zei, dat ik haar 

nooit zou aanraken." 

„Het kan zijn," antwoordde Sylvia, „maar 

ik kan het niet gelooven. Het was slechts 

haar kinderlijke liefde, die in opstand kwam. 

Er is iets, dat mij zegt, dat ze binnen niet 

al te langen tijd naar je toe zal komen, om- 

dat er op de geheele wereld maar één man 

voor haar bestaat." 

„Ik wou, dat ik er zoo over kon denken." 

„Je moet het probeeren. Ik ben overtuigd, 

dat hetgeen ik zeg juist is. Een toewijding 

en hefde, zooals jij hebt getoond te bezitten, 

kunnen niet onbeloond blijven. Indien dit 

mogelijk was, zou de heele wereld in puin 

vallen! Dergelijke gevoelens zijn te diep om 

vernietigd te kunnen worden en Dorothy 

zal dit spoedig inzien. En," voegde zij er 

aan toe, „je moet den eersten tijd heel 

vriendelijk tegen haar zijn en dan zullen 

jullie samen iets opbouwen, dat nooit meer 

kan worden verwoest. Het is als gelouterd 

te worden door vuur, dat al het afval ver- 

brandt en alleen het zuivere goud overlaat. 

Je ziet," besloot ze, met een glimlach waar- 

mee ze al haar gevoelens van sympathie 

voor den man tegenover haar tot uiting 

bracht, „dat ik reeds een en ander heb ge- 

leerd van den mijnbouw." 

Er was nog iemand van de kleine ge- 

meenschap der Victrix, wiens gedachten bij 

een vuurproef verwijlden. Parfitt leunde uit 

een der ramen van den molen, zijn zware 

lichaam rustend op zijn gekruiste armen en 

zijn blikken gericht op den opalen, rooke- 

rigen hemel. De-brandlucht was nu scherper 

en liet een bitterder smaak na in den mond. 

Parfitt was, evenals King, bang van brand. 

Hij had meer dan genoeg ondervonden bij 

die groote branden, die twee jaar geleden 

het mijnkamp te Porcupine met den grond 

gelijk hadden gemaakt en die verkoolde 

klompen hadden achter gelaten, die eens 

menschen waren geweest. Anderen waren 

zoo verminkt geworden, dat zelfs hun 

naaste familieleden niet dan met afschuw 

naar hen konden kijken. Nooit had hij dit 

tafereel kunnen vergeten I Br was iets ge- 

nadeloos, iets wreeds, iets demonisch aan 

n Het speet me, te moeten 

hooren, Piepa, dat Ie 

J«. 

dochter met griep 

te bed lag. 

j|5^^jgg| 

geweest. Het maakte, dat hij het gevoel 

kreeg, alsof het verstandigste, wat hij doen 

kon, was naar den beheerder van de Vic- 

trix te gaan, de waarheid te vertellen en 

zich over te leveren aan de genade van 

een eerlijk man. Zou hij, in diens handen 

met veiliger zijn dan in de handen van een 

schurk? 

Toen welde er een groote vrees in hem 

op — een vrees voor alles — vrees, dat 

Brent het niet zou durven wagen een be- 

schuldiging te uiten tegen zijn hoogsten 

chef; vrees dat wanneer hij het wèl zou 

doen, de deuren van de gevangenis wijd 

zouden opengaan voor den voorman van 

den molen. Zoo kwam het, dat het laatste 

©ogenblik van een gouden gelegenheid 

kwam en ongebruikt voorbijging. Parfitt 

vocht slechts heel zwak tegen zijn onder- 

gang en zonk tenslotte slechts dieper in 

het moeras van leugen en intrige. Hij wist 

heel goed, dat hij gemeen deed door wil- 

lens en wetens geen gebruik te maken van 

de gelegenheid om het juiste, het goede te 

doen. Hij bedekte zijn eigen laffe misdaad 

met de onverdiende schaamte van een eer- 

lijk man. 

Hij staarde opnieuw naar de lucht en 

voelde zich hoe langer hoe nerveuzer wor- 

den. Het was net, alsof de wind wat krach- 

tiger was. Om zich zekerheid te verschaf- 

fen, bevochtigde hij zijn vinger en stak 

hem naar buiten. De vinger zou het koi/dst 

worden aan den kant waar de wind van- 

daan kwam. Terwijl hij nog wachtte om 

het resultaat te voelen, hechtte zich reeds 

een klein stukje zwart aan zijn vinger vast, 

dat uit de lucht was komen dwarrelen. Het 

was maar heel klein, en het leek op een 

stukje roet, maar Parfitt wist, dat het een 

stukje verkoold hout was. 

„Heer in den hemel!" mompelde hij. „Het 

is nu niet meer ver af." Toen hij weer naar 

de lucht keek, zag hij, heel ver weg en laag 

bij den horizon, kleine dof-roode vlekken. 

En hij kreeg opeens de zonderlinge ge- 

dachte, dat de hel ongeveer zoo'n kleur 

moest hebben 

HOOFDSTUK XIV. 

Dien nacht werd er in het kamp van de 

Victrix slechts weinig geslapen. Brent spen- 

deerde het grootste gedeelte van zijn tijd 

met om het open gedeelte van het bosch 

te patrouilleeren, waarop de gebouwen van 

de mijn lagen. Als een voorzorgsmaatregel 

had hij bevolen, het lage kreupelhout om 

het kamp voor een deel weg te hakken, en 

hij had dg pompen langzaam laten werken, 

opdat zij direct gereed zouden zijn om water 

te geven. Eén ding, dat hem ernstige zorg 

baarde, was de watervoorraad. Het water 

werd uit de gangen van de Victrix gehaald, 

waar het onophoudelijk van de wanden 

maar ze ir n« weer 

hersteld hoor, want 

- 30 - 

toep de dokter vanmorgen 

den thermometer in haar 

mond stak. 

druppelde, en uit een klein riviertje, dat 

zich dicht bij het kamp bevond. Maar de 

laatste dagen was het riviertje voor de 

helft opgedroogd. 

De spanning van de situatie werd noo- 

verhoogd door het feit, dat de berekening 

van de opbrengst den volgenden morgen 

vroeg zou beginnen. De plethamer zweeg 

en Parfitt besteedde al zijn aandacht aan 

een der groote glinsterende platen, waar- 

over het verpulverde erts nu niet meer 

vloeide. Het was stil in den molen, waarin 

zich al het opgespaarde amalgama bevond, 

dat weldra zou vertellen, hoeveel de op- 

brengst was. Terwijl zij korte stukken hard 

hout gebruikten als schrapers, begaven 

Brent en de voorman van den molen zich 

aan het werk. De eerste was blij, dat het 

eindelijk zoo ver gekomen was, want om- 

dat er nu in de mijn niet werd gewerkt, 

waren er meer mannen vrij gekomen om 

deel te nemen aan de brandpatrouilles. 

De situatie was intusschen ernstiger ge- 

worden. De rook was veel dikker en of- 

schoon de wind af en toe geheel weg was, 

scheen de rook toch in steeds grootere 

massa's overal vandaan te komen. Bij de 

hitte van de nog steeds schroeiende zon 

was nu een andere gekomen, waaruit Brent 

afleidde, dat het vuur verschrikkelijk hevig 

woedde. Maar hij behield zijn tegenwoor- 

digheid van geest en zijn kalmte en van 

het heele gezelschap scheen hij het minst 

zenuwachtig. 

Er was echter één ding, waarop hij 

bedacht diende te zijn en waarop hij moest 

wijzen. Toen ze eenigen tijd bezig waren 

geweest met de balans, gaf- hij zijn schra- 

per aan Murdoch en wenkte King om hem 

buiten den molen te volgen. 

Verward begaf King zich na hem naar 

buiten. Evenals Parfitt was hij ten prooi aan 

een groote vrees. Dien nacht had hij uren 

lang wakker gelegen, probeerend voor 

zichzelf uit te maken, of het niet beter was 

de Victrix met Sylvia te verlaten, nu het 

nog tijd was en zijn heilloos plan ten op- 

zichte van Brent op een later en veiliger 

oogenblik uit te voeren. Maar hij had gesn 

besluit kunnen nemen. Zijn passie voor 

Sylvia was absoluut niet minder gewor- 

den, ofschoon hij er in geslaagd was zich 

uiterlijk te beheerschen, terwijl het meisje 

zelf veel minder aan zija invloed onder- 

worpen scheen. Hij verlangde haar zooals 

hij nog nooit iets in zijn leven had ver- 

langd, en zijn voornemen om haar te be- 

zitten was niet veranderd. Maar om haar 

geheel en al te kunnen bezitten, diende 

hij eerst Brent totaal te ruïneeren. 

vroeg zU om een 

lucifer l 

■ ■ 

NIEMAND NEUST 

IN EEN PERIODIEK EVEN 

NAAR HET WEERBERICHTI 

• In een periodiek wordt 

heelemaal niet geneusd. Een 

periodiek wordt intens ge« 

lezen. Een periodiek wordt 

uitgespeld door allen thuis. 

Het blijft liggen voor gasten. 

Voor bezoekers. Telkens en 

telkens weer wordt hei op- 

geslagen. 

Vijl, tien keer wordt uw adver- 

ieniie gezien. Op oogenblikken 

dat er tijd is om iedere vierkante 

centimeter ie lezen. Buiien- 

landsche en Nederlandsche 

groot-adverteerders leverden 

hei bewijs: publiciteit in 

periodieken is de hoeksteen 

van een goed opgezette pu- 

bliciteit I 

ADVERTEER IN PERIODIEKEN 

GEEF UW ADVERTENTIE EEN LANGER LEVEN 

VEUEENIGING OE NEDERLANDSCHE PESIODIEKE PERS 2 

DE VIJAND VAN UW CHARME 

EN VAN BW TOILET. 

5 | 

Sk iN 

m^ s.^*^^ jpi 

W JK: ^ 

De transpiratie heeft geen 

medelijden met de elegantste 

vrouwen. De vlekken, die zij 

veroorzaakt, bederven gron- 

dig Uw japon, onder de oksels. 

OVERTOLUG HAAR 

De nieuwe ontharingscrème 

Odorono, een vervolmaakt 

product, aangenaam en 

gemakkelijk in het gebruik, 

die noch in de tube, noch op 

de huid verhardt, comple- 

teert de verzorging Uwer 

oksels. 

maal per week slechts, voor 

het naar bed gaan, de gewone 

Odorono (robijnkleurig) aan 

te wenden. 

De geur is afstootend. Het ^^ a^ ^^ n ^^ - _ -^ 

eenige middel om U ertegen O O O'R O'N O 

te behoeden is het gebruik 

van Odorono. 

Past voor lichte transpiratie 

en voor een fijne huid de 

nieuwe zachte Odorono 

(kleurloos) toe, een maal per 

dag, onverschillig op welk 

oogenblik... Voor sterkere 

transpiratie dient U, twee 

Bij alle firma's die toiletartikelen 

verkoopen : f. 1.- — en f. 1,80. 

Stuurt 6 postzegels van 6 cent, met 

navolgende coupon, aan de Globe 

Trading Co., Singel 44, Amsterdam, 

voor het verkrijgen van monsters. 

Oelle»« inl| monden Odorono t* 4o«n 

toekomen, tegen Inwluellng van • port' 

segala »an 6 oent. hlarbl] Ingeilolen. 

AAroi 

31 

HAMBURG-KIEL-OSLO 

Gemakkelijkste 

en Goedkoopste 

Reis naar 

Noorwegen 

met de Stoomschepen 

Kong Dag en Kong Ring 

Vertrek HAMBURG Zaterdag 15.30 

KIEL Zondag 2.15 

Aank. OSLO Maandag 7.00 

Vertrek OSLO Zaterdag 12.00 

Aank. KIEL Zondag 15.00 

„ HAMBURG Maandag 7.00 

Biljetten bij alle Reisbureaux 

ONDENHELDSKE 

• OSkO« 

IN HAMBURG ROB M. SLOMANJR. 

„Er bestaat directe en indirecte belasting. Geef mij eens een voor- 

beeld van indirecte belasting 1 ." 

„De hondenbelasting', mijnheer."' 

„Waarom ?" 

„De hond hoeft het niet te betalen." 

Vader: „Mijn zoon heeft veel origrinéele ideeën." 

Onderwijzer: „Ja, vooral in wiskunde!" 

Grootste prijs 

in het geluk- 

kigste geval 

500.000 

Reichsmark 

De Weg naar Rijkdom 

gaat door de 

HAMBURGER 

STAATSLOTERIJ 

Prompte Uit- 

betaling der 

prijzen is door 

den Staat 

gegarandeerd 

Van 45000 Loten zullen in 6 klassen op 18870 prijzen vallen, verder 13 groote 

premies, zoodat de kans op winnen zeer gunstig is. 

UITGELOOT ZULLEN WORDEN: 

6 Millioen 223.561 Reichsmark 

Eerste Trekking: 21 Januari 1932 

Een zoo gunstige gelegenheid, door deze geldloterij spoedig 'n vermogen 

rijk te worden, mag — vooral in dezen tijd — niemand laten voorbijgaan. 

Hoogste prijs in het gelukkigste geval 

500.000 REICHSMARK 

200.000 

120.000 

100.000 

Prijs per lot voor de 

REICHSMARK: 

of FI.: 

Hoofdprijzen en Premien Reichsmark 

80.000 

70.000 

60.000 

50.000 

40.000 

35.000 

30.000 

25.000 

20.000 enz, 

[e klas, met inbegrip van porto en trekkingslijst 

Geheel Lot Half Lot Kwart Lot 

34.30 17.50 0.- 

20.50 10.50 5.40 

De prijs der loten blijft in alle klassen dezelfde. Officieel trekkingsplan 

wordt gratis toegezonden. Verzending der loten tegen vooruitbetaling in 

geld per aangeteekenden brief of per postwissel, desgewenscht ook onder 

rembours. Daar de eerstvolgende trekking reeds spoedig zal plaats vinden, 

wordt omgaande bestelling verwacht, uiterlijk tot 30 Januari aan de 

Hauptkollekte der Hamburger StaatMotterie van 

Samuel Heckscher senr. 

Dammtorstrasse 14 

Hier afknippen- : . 

Hamburg 408 

BESTELBRIEF 

Gelieve te zenden _ lot a Reichsmark 

PI. 

Naam: 

Adres: 

het bedrage. verzonden per postwissel - ingesloten in bankpapierof 

Cheque-gelieve bedrag per rembours te heffen-Niet gewenschte doorhalen.

^ : - 

OAN HEB $B OBÖM! 

WOORDEN VAN ANNIE DE HOOG-NOQY 

Xehvgudig 

ffi 

MUZIEK VAN CHARLBNRY 

r >r l h—K 

y[I}Jït j iJ-jJJ *=^=^=? 

P 

Tî 3 

^jj-jj j|J-J-r^ 

zoii.2]jiAll2ieM,lÄ zie.ligeMdoin 

^ 

iUéui neerjelieelrijkbent,d

Q^Äfl^Qp^tiBpliccI+c

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?