Q^Äfl^Qp^tiBpliccI+c

(Poto Godfried de Grpet)
SCANDALLrS ACCORDEON-ENSEMBLE,
dat reeds in verscheidene plaatsen van
ons land met groot succes optrad.
EEN MOOIE HUID DOOR SCHOONE,
ZUIVERE PORIËN!
Een schoone huid beteekent niet altijd
schoone poriën. Zeep en water maken de
huid wel schoon, maar ze kunnen niet de
onderliggende poriën reinigren. Poriën kunnen
verstopt raken door vetafscheidingen. De
juiste manier om ze schoon te houden is
een weinig Radox in het waschwater te
mengen. De zuurstof, die Radox vrij maakt,
zal Uw poriën openen en de zuiverende
zouten in Radox zullen alle opgehoopte
onzuiverheden oplossen. Nu kan llw huid
weer „ademen"; zij wordt weer zacht en
soepel. En het natuurlijke gevolg is een on-
bekend zuiver, aantrekkelijk teint. Radox is
heerlijk geparfumeerd en verkrijgbaar bij alle
apothekers en drogisten è fl. 1.25 per pak. Een
pak is toereikend voor verscheidene weken.
124, Amsterdam (C.) - Voor Indië verkrijgbaar bif
de fa. J. v. Gorkom & Co., Djocja, en har«-filialen.
H2liMlË2£h£_vgggfcfcL»8 waarborgt echtheid.
John Dyke wachtte zoo geduldig als
hem mogelijk was. De hand, die de
grendels wegschoof, ging tergend lang-
zaam te werk. Eindelijk echter ging
de deur een paar centimeter open en
vroeg een onbeschaafde, ruwe stem:
„Wie is daar? Wat moet u?"
Het had er allen schijn van, alsof de
deur tegelijk met deze vraag weer ge-
sloten zou worden, want John Dyke
zag ze duidelijk naar zich toekomen.
Hij voelde zich echter zóó wanhopfg
van kou en honger, dat hij tot iederen
prijs wilde- voorkomen, dat de deur
weer gesloten werd en daarom zette hij
resoluut zijn voet over den drempel.
„Ik zoek een onderkomen voor den
nacht," antwoordde hij terwijl bondig.
„U kunt mij dat niet weigeren. Ik ben
verdwaald in den mist en doornat en
hongeirig."
„Waar moest u dan heen?" vroeg
de stem.
„Naar Fittingham — ik kom van
Woodburrt."
„Dan bent u een heel eind van den
weg afgeweken."
„Daar twijfel ik niet aan. Ik zei u
al, dat ik verdwaald was. Ik heb uren
lang rondgedoold."
„Is u heelemaal alleen ?"
John Dyke kon nu door de opening
van de deur het gezicht van zijn onder-
vraagster zien: een onnoozel uitziende
boerendeerne met domme, bruine oogen,
die hem evenwel onderzoekend op-
namen. •
„Ja," antwoordde hij op de vraag
van het meisje, „ik ben geheel alleen."
Het meisje ging nu wat achteruit.
„U moest, toch maar liever zien, dat u
ergens anders een onderdak vond," zei
ze terwijl. „Het huis is heelemaal vol.
Wij hebben geen plaats voor ul'\Ze
wierp John een zonderlingen blik toe.
„Er js mijlen in den omtrek geen
ander huis te bekennen, en al was er
een, dan zou ik het toch in dien mist
niet kunnen ontdekken."
„Ja," antwoordde het meisje, „dat
kan ik niet helpen P U zou toch
heusch verstandiger doen, als u ergens
anders heenging. Werkelijk. Daar
ginds, beneden aan den weg, woont de
molenaar."
„Dien kan ik immers niet vinden
in die heische duisternis," antwoordde
de jongeman geprikkeld. Hij bracht zijn
gezicht dicht bij het hare. „U moet me
binnen laten. Ik ben doodop. Ik kan
overal slapen — desnoods in de
keuken."
Het meisje haalde haar schouders
op. „Nou, ik kan het niet helpen hoor,"
zei ze. „Als u met alle geweld binnen
wilt komen, zie ik geen kans u er uit
te houden, want ik kan de deur niet
meer dicht krijgen. Nou, kom dan
maar," zei ze toen, een paar stappen
achteruit gaand. „Maar u moet het
zelf weten." *
John Dyke trad verlicht ademhalend
binnen. De gang was met helder glim-
mende tegels belegd, waarop zijn mod-
derige schoenen en de banden van zijn
fiets een donkefbruin spoor achter-
lieten. Een lantaarn, die aan de zol-
dering hing, wierp een schemerig licht
in de gang en op de breede,
sombere trap. Toen hij zichzelf bekeek,
zag hij dat hij van het hoofd tot de
voeten met roodbruine modder was be-
spat en dat de knokkels van zijn vingers
bloedden. Bovendien was hij doornat.
Hij duwde de deur achter zich toe, en
hij deed dit veel harder dan hij van
zins was geweest, zoodat de slag door
het heele huis dreunde, waarin het nu
weer geheimzinnig stil was.
John Dyke keek het boersche meisje
aan, dat hem zwijgend aanstaarde en
zich toen zonder een woord te zeggen
omkeerde en hem voorging door een
smallere, slecht verlichte gang. Dyke liet
zijn fiets in de hall staan en volgde
haar.
Aan het eind van de gang was een
deur, die zijn geleidster opendeed, waar-
door zij in een ruime keuken kwamen.
4Het vertrek was leeg, maar er stonden
nog een stuk of zes stoelen om, het
vuur, terwijl er op den hoogen schoor-
steenmantel verscheidene lange pijpen
lagen. Op een tafel bij het raam, stonden
een aantal glazen, blijkbaar nog onge-
bruikt. In het midden van de keuken
was een groote, grove eikenhouten tafel
geplaatst.
„Ga daar maar zitten," zei het meisje,
wijzend op een stoel bij het vuur, die
met de leuning naar de gangdeur stond.
„Ik ben erg nat," zei Dyke.
„Dat geloof ik wel," antwoordde
ze, maar een oogenblik later, toen zij
de gereedstaande glazen op een blad
had gezet, ging zij naar een haak in
den muur, nam er een oude jas af en
gaf die aan Dyke. Het was een grof,
vuil, versleten kleedingstuk en het rook
ßmm
wmm
BEZOEKT HEX
TE DEN HAAG
VADERTJE
LANGBEEN
IN DE BEWERKING VAN JAAP VAN DER POLL
BIJ HET ROTTERDAMSCH-HOFSTAD-TOONEEL
VVVe krijgen in de laatste weken nogal wat
V tooneelstukken te zien, ontleend aan
boeken, welke zich een groote populariteit
wisten te verwerven.
Eenige jaren geleden had Jean Webster
een groot succes met Daddy Long-leg. De
auteur hekelde daarin toestanden, die wer-
kelijk ergerlijk waren; hielp een jong meisje
uit de duisternis tot het volle licht te
'komen. Bovendien zat er een liefdeshistorie
in, veel angst en toch een happy end. 't Vlot
geschreven boek moest wel succes hebben.
Jaap van der Poll laat ons dit alles in
vier bedriiven zien, die hij gezamenlijk een
vroolijke geschiedenis noemt. Waarom hiji
er dien titel voor koos, is mij niet duidelijk.
D'r wordt in het stuk nog al wat gehuild,
geprutteld, geïntrigeerd en afgewacht. Met
een vroolijk eind. Toegegeven. Doch dan
zou je zoowat alle comedies „vroolijke
geschiedenissen" kunnen noemen. Doch laten
wij over deze „verpissintr" niet al te zwaar-
tillend zijn. Zij heeft ons genoegen en het
plezier van de vele kleine bezoekers, die
met ons in de vacantie deze voorstelling
bijwoonden, niet geschaad. We hebben de
brutale, vrijheidslievende Jerusha leeren ken-
nen, het gewiekste kostschoolmeisje en de
aantrekkelijke, talentvolle jonge schrijfster
zich uit dit asschepoesterfiguurtje zien ont-
wikkelen. We hebben met vreugde aanschouwd
hoe de vertolking der vrouwelijke hoofdrol
voor Sinny Hamme (waarom staat ze er
toch op om een''streepje op de laaiste
letter van haar naam te hebben, dit lijkt
mij niet „kousjer"!) een succes werd, even-
als Dick van Veen een heel goeden Jervis
Pendleton te zien gaf. Ook Adri van Hees gaf
een zeer acceptabelen Jimmy, terwijl Mies
Versteeg niet alleen uiterlijk maar ook door
haar spel een aantrekkelijk-afstootende
Julia Pendleton was.
Over het algemeen werd er met opge-
wektheid gespeeld. L. E. KOS.
onaangenaam, maar ha een korte aar-
zeling had Dyke zijn afkeer overwonnen
en trok hij de jas aan, na zijn eigen
jas over een stoel bij het vuur te heb-
ben gehangen. Zelf nam hij eveneens
vlak voor het vuur plaats, zoodat de
wolken damp al spoedig uit zijn kleeren
sloegen.
„Ik zou graag wat te eten willen heb-
ben," zei iuj toen.
„Daar weet ik niet van," bromde
de meid. „Dat dien ik aan mijnheer
te vragen. Maar er zal niet veel zijn. De
gasten hebben alles opgegeten."
Ze ging gchter niet ver weg om het
te vrage» — niet verder dan de deur.
Dyke hoorde haar fluisteren, maar toen
hij omkeek, kon hij niets zien. Op
het krakend geluid, dat zijn stoel had
gemaakt, had het meisje zich vlug om-
BEZOEKT HET
LUXOR
PALAST
TE ROTTERDAM
gedraaid. „U kan wel wat krijgen,"
zei ze, naar de tafel gaand.
Op een plank tegen den muur stond
ecu stuk kaas met een paar hompen
brood. Ze haalde het van de plank af
en zette het voor hem neer op de
tafel. Op hetzelfde oogenblik ging de
deur open en kwam er een tweede
dienstmeisje binnen. Dyke, die juist zijn
stoel aan tafel trok, werd getroffen door
het teer-bleeke gezicht, de fijne trek-
ken en de donkerblauwe oogen, die een
seconde de zijne ontmoetten. Ze droeg
een glad, blauw japonnetje met een wit
schort je, en een wit mutsje, dat zoo
fier op haar blonde haren stond, alsof
het een kroontje was. Ze groette hem
niet, maar ging naar de aanrecht, nam
het blad met de glazen en verdween
er mee. Dyke schoof zijn stoel bij. Het
brood was grof, maar goed genoeg
voor iemand, die honger had. Hij wilde
gaan eten, maar scheen zich opeens
te bedenken. ,,Je hebt er mij geen mes
bij gegeven," zei hij.
„Neen," antwoordde de pootige boe-
rendeerne nonchalant. „Er zijn geen
messen. De gasten hebben ze allemaal
boven."
„Maar hoe moet ik dat brood dan
snijden ?"
Ze haalde haar schouders op. „Daar
kan ik me niet mee bemoeien," zei ze.
„En ik zou niet zoo luid praten, als
ik u was, want als mijnheer -u hoort,
zal het des te erger voor u zijn. —
De gasten hebben al de messen," zei
ze toen nog eens.
Ze haalde uit een der kasten een
blaker en een bos sleutels en ging er
mee naar de deur. Op dat oogenblik
kwam het andere meisje weer binnen.
Ze zette het ledige blad neer op de tafel
en begon een groote koperen kan te
vullen met het water, dat in een aarden
pot boven het vuur hing te koken.
„Zeg," vroeg Dyke haar, „kan ik
geen mes krijgen?"
Het meisje keerde zich om en zei
kort: „Neen." Haar kan was vol. Ze
zette ze op het blad, haalde een bus
suiker en een doos lepeltjes uit de
kast en zette die naast de kan.
„Zeker voor de gasten ?" infor-
meerde Dyke, die er zich heimelijk
over verbaasde, dat deze in het geheel
geen geluid maakten.
„Ja, voor de beeren boven," ant-
woordde het meisje. Haar stem klonk
zacht en beschaafd, maar zeer terug-
houdend en Dyke voelde, dat zij hem
aankeek alsof zij wilde vragen, wat hij
eindelijk was komen doen. Toen hij
zijn zakmes voor den dag haalde en
daarmee kleine stukken van den homp
brood begon te snijden, volgde zij al
zijn bewegingen aandachtig, maar zei
niets. Even later verliet ze met heit
blad de keuken.
Toen na verloop van een minuut of
vijf het meisje met de blauwe oogen
weer terugkwam, had hij gegeten. „Mijn-
heer zegt, dat u nu maar liever naar
uw kamer moet gaan," zei ze. „Wij
hebben de keuken noodig."
„Uitstekend," antwoordde Dyke,
„want ik ben doodmoe."
Hij stond op en voelde of zijn jas,
die nog bij het vuur hing, al droog was,
maar dit bleek niet het geval.
- 7 -
HET COMGPES
DAMST
„Laat die jas maar liever hier han-
gen," zei ze.
Dyke haalde zijn schouders op. Het
kon hem niet schelen, om de jas te
laten hangen, want hij had de zakken
toch leeggemaakt, maar hij begreep
niet, waartoe het zonderlinge verzoek
moest dienen. Meer nog om haar eens
goed te kunnen aanzien dan om in-
lichtingen te krijgen, vroeg hij: „Ik
wilde morgenochtend graag zoo vroeg
mogelijk in Fittingham zijn. Kunt u
me zeggen, wat de kortste weg is ?"
„Moet u naar Fittingham ?" vroeg ze.
„Ja. Ik moet daar een vriend ont-
moeten."
Je hebt van die lui, die altijd wat bijzon-
ders ioeken. Ze dragen geen hoed als het
oude wijven regent, vertellen dat ze de
crisis een zegen vinden, omdat de menschen,
daardoor eenvoudiger moeten worden, eten
niks anders dan rauwe peentjes, of/en wat dies
meer zij.
Als je wat sentimenteel aangelegd ben, noem
je ze „strijders voor 'n ideaal". Maar bij mij
moeten ze er niet mee aankomen.
Ik heb ze door.
't Is niets anders dan een soort opsnijerij.
De lust om op te vallen.
M'n ergernis over die uitzonderlingen is sinds
eergisteren nog grooter geworden.
Moeten jelui hooren.
Ik loop met m'n vrouw te wandelen, we
komen langs den vijver bij ons in het park.
't Was koud. Zoo'n gemeene scherpe wind, die
nog erger is dan vorst. Plots zien we iemand
uit het water komen.
M'n vrouw wou net om hulp roepen, om-
dat ze dacht, dat het een drenkeling was, die
zichzelf gered had, of een zelfmoordenaar, die
berouw had gekregen, toen we ontdekten, dat
het niks anders was dan 'n winterbader. Je
weet wel een van dat clubje, dat altijd, zomer en
winter, het water ingaat.
Laten we doorloopen, zegt m'n vrouw en
den man niet storen.
Best, zeg ik.
De vent had me al genoeg geërgerd. Ik had
dus niets geen lust om hem een ovatie te bren-
gen, door naar hem te gaan staan kijken.
Op honderd passen afstand begon m'n
vrouw: Ik ben zeker, dat die m'nheer, die daar
net uit het water kwam, 'n goed echtgenoot is.
Wat zeg je, vraag ik tot ergernis toe ver-
baasd, waar haal je dat nou vandaan? Omdat
ie zoo van koud houdt
Juist daarom. Die zal z'n vrouw geen
standje maken als die 's middags 't met een koud
hapje moet stellen, omdat z'n vrouw geen tijd
had om wat warms te kooken. Die is op kou
gesteld
Neem daar een voorbeeld aan Petrus!
Nou u!
Mensch erger je ereis niet!
PETRUS PRUTTELAAR.
.
,
"■