juni - Chiro

de valse noot
De Chiroleider en het Kleine Meisje
De stilte, kenmerkend voor een druilerige zondagmiddag, werd abrupt doorbroken door enkele
fluitjes. Op de tonen van dat signaal schiet een nieuwe Chirozondag uit de startblokken. Het
was een grijze herfstdag met af en toe een schuchtere zonnestraal. Het was voor de Chiroleider
een zondag volgend op een zware, late zaterdag, een zondag die niet voorbereid was volgens de
ongeschreven Chiroregels.
Tijdens het openingsspel vloog hij snel de verkleedkoffer in om zichzelf te transformeren
in een geïmproviseerd personage. De tijd drong, hij had nog maar enkele minuten. Hij
zag een oude stoel en plots kreeg de Chiroleider een ingeving. Hij kwam naar buiten als
een timmerman, klaar om een queeste te ondernemen naar de gouden nagel via een reeks
aartsmoeilijke opdrachten, maar hij had dan wel eerst ‘hulp’ nodig.
De Chiroleider, incognito als een echte vakman, riep met lichte tegenzin zijn kudde bijeen. Hij
beklaagde het zich al dat hij niet het karakter had gehad om op een ‘schappelijk’ uur onder de wol
te kruipen. Maar hij zette vlug een masker op van gespeeld enthousiasme en daar stond hij dan:
in een overall, met een hamer en een plank, uit te leggen dat het nodig was dat de leden eerst de
kunsten van het timmeren onder de knie kregen. De jonge gasten zagen het helemaal zitten en
uitgelaten zochten ze een tak om er hun eerste hamer van te maken.
De jonge leken beoefenden hun nieuwe stiel met veel plezier, maar tot grote ergernis van de
Chiroleider gebeurde dat ook op hun naaste collega’s. Enkel het Kleine Meisje bleef doelloos op de
grond zitten, met haar vingertje pulkend in de aarde. De Chiroleider ging naast haar zitten en
had al peptalk klaar. Maar het was het Kleine Meisje dat het gesprek opende: ‘Ik wil nie meedoen
vandaag, en ge moet me nie proberen te overhalen’.
De Chiroleider antwoordde: ‘Maar dan moet ge me wel een reden geven waarom ge niet meedoet’.
‘Mijn mama woont niet meer bij mijn papa’. De Chiroleider was uit zijn lood geslagen door zo een
direct, eerlijk antwoord. Hij wist zich geen houding te geven en had geen pedagogisch verantwoorde
respons klaar. Met een nogal onhandige ‘ach, doe toch maar mee’ beëindigde hij de ijzige stilte. Een
mens is op een zondagmiddag nu eenmaal niet altijd zijn meest gevatte zelf. Ze negeerde zijn
woorden en bestudeerde nauwlettend de veters van haar schoenen. De rest van de groep was wel met
volle overgave begonnen aan de eerste proef, maar het Kleine Meisje bleef zitten.
Tijdens de tweede proef was de Luidste Jongen hard beginnen roepen dat hij Jozef was, omdat hij
dat gelezen had in zijn kinderbijbel. De hele groep barstte in lachen uit. De opdracht liep door de
hilariteit helemaal fout waardoor de situatie des te grappiger werd. De Chiroleider zag dat ook het
Kleine Meisje met moeite haar bedrukte gezicht kon behouden.
Na enkele seconden kroop ze uit haar neerslachtige houding en liep ze naar de groep, hard lachend
om die Luidste Jongen.
Op dat moment voelde de Chiroleider zijn vermoeidheid wegebben. Die grijze zondag werd een
bevestiging van wat hij al langer wist. Ook hij ging op dat moment opnieuw in de Chiro geloven!
]Dubbelpunt juni 2008 [
1