Alma - Tao van de Landbouw

De abdis was zo vriendelijk mij een zijuitgang te wijzen voor het geval ik nog een blik in de tuin wilde
werpen. Had Juan haar iets over mijn interesse verteld?
Ik weet het niet, maar toonde nadrukkelijk mijn dankbaarheid voor de geboden gelegenheid en nam
afscheid.
De tuin van de zusters zag eruit als een park. Enkele lanen van oude bomen, lange borders bloemen
en daartussen de bedden voor de groenten. Het geheel was omgeven met een zware oude muur die
op veel plaatsen was begroeid met klimplanten. In de ochtendzon waren de eerste tekenen van de
lente reeds zichtbaar. Bij een van de plantenbedden zag ik een jonge zuster aan het werk.
Tegelijk met het neuriën van een lied liet zij zaadjes uit haar hand in de grond glijden.
Toen ik dichterbij kwam richtte zij zich op, stelde zich voor als zuster Karmen en vroeg of ik de
toespraak van broeder Juan had bijgewoond.
Ik antwoordde dat ik zowel tijdens de uiteenzetting als onderweg veel van hem had
opgestoken.Tegelijk liet ik iets van verbazing doorschemeren over het feit dat zijzelf van de
gelegenheid geen gebruik had gemaakt. Uit de reactie maakte ik op dat haar deze vraag al eerder
was gesteld want zij had een goed doordacht antwoord klaar. Zij zei: ‘Ik heb al eens aan de discussie
over dit onderwerp deelgenomen en zie weinig heil in ellenlange disputen. Zoals Juan zijn manier
heeft om de zintuigen en de ledematen in te schakelen bij de spirituele zelfontwikkeling, zo heb ik
mijn manier.
De communiteit kent mijn opvatting en laat mij begaan. Ik heb ze duidelijk gemaakt dat mijn roeping
zich niet beperkt tot meditatie, koorgebed en studie van heilige boeken, maar dat ik ook 'het boek
van de natuur' nodig heb om in mijn mystieke ontwikkeling verder te komen. Vooral in deze tijd van
het jaar voel ik een sterke drang om in de tuin te werken. Het is alsof ik in de wintermaanden, als er
buiten weinig te doen is, niet helemaal aan mijn trekken kom.Gelukkig begrijpt de abdis mij goed en
mag ik tijdens de winter in de keuken hand- en spandiensten verrichten. De bereiding van het eten
geeft mij een soortgelijke spirituele bevrediging als het werk in de tuin.
Omdat de warme maaltijd direct na het koorgebed wordt geserveerd, moet een van ons tijdens het
gebed de laatste hand leggen aan het eten. Als kokkin aan het grote oude fornuis voel ik mij
bijzonder in mijn element. Niemand begrijpt hoe een contemplatieve zuster het koken boven het
gebed kan verkiezen. Maar ik geef ze steevast het antwoord dat de keuken en de kapel voor mij geen
tegenstelling zijn.
Het fornuis is voor mij, net als het plantenbed, een soort van altaar waar de Maaltijd des Heren
wordt bereid. Terwijl ik kook hoor ik op de achtergrond het zingen van de psalmen en krijg ik het
gevoel dat ik een sacramentele maaltijd prepareer; net zoals een priester, die de mis celebreert. Het
opdienen van het eten is dan een soort communie.
Volgens onze leefregel mag er tijdens het eten niet gesproken worden. Dat schept een sfeer van
plechtigheid en eerbied waardoor het lijkt alsof de communiebank in de refter staat. Het is alsof alle
voedsel daardoor lijkt op het Corpus Dei dat Jezus introduceerde tijdens het Laatste Avondmaal. Op
die manier krijgt het werk van de tuin en de keuken iets van een eredienst en dat is wezenlijk voor
mijn roeping. Buiten het klooster zie ik weinig kans dit waar te maken.'
Deze laatste zin werd uitgesproken met een intonatie van 'zo zit het, wat mij betreft, en verder heb ik
niets meer te melden.' Het leek me dan ook geen pas te geven de zuster met nog meer vragen lastig
te vallen; hoe graag ik dat overigens zou hebben gedaan. Ik beperkte me tot de woorden:
15