Alma - Tao van de Landbouw

verhullen dat ik met een zeer hoog bejaard iemand had te doen. In feite gaf zij met haar blik te
kennen dat ik niet langer hoefde te twijfelen aan wie ik voor me had. Daarmee werd me direct
duidelijk dat mij een zwaarwegende vraag gesteld was.
Ik overwoog het antwoord. Mijn hart was voelbaar gaan kloppen. Haar blik was echter zo
ontwapenend en geruststellend dat het gewicht van het moment tot me doordrong zonder er
nerveus van de worden. Voor mijn gevoel kwam het er nu vooral op aan geen misverstanden op te
roepen. Tegelijk besefte ik hoe slecht ik mij op dit moment had voorbereid. Het lag toch alleszins
voor de hand dat de eerste vraag zou zijn of ik kwam als patiënt dan wel als een soort botanisch
gericht farmacoloog. In feite had de herdersjongen me al gezegd dat het vooral ging om die twee
soorten geïnteresseerden.
De gedachten begonnen elkaar nu snel op te volgen. Zelfverwijt over mijn voorbereiding had echter
geen zin meer. Maar tegelijk besefte ik dat ik niet goed kon kiezen tussen de planten en de genezing.
Ik twijfelde er niet aan of ik had graag meer willen weten over de wijd en zijd befaamde
geneeskruiden. Dat wist ik zeker. Maar daar rolde meteen weer de waarschuwing van de jongen
overheen dat de planten zonder Alma zelf niet de verhoopte geneeskracht bezitten.
Toch was dit, achteraf bezien dan, niet de belangrijkste oorzaak van mijn onzekerheid. Ik merkte dat
ik het moeilijk over mijn hart kon verkrijgen te zeggen dat ik niet om genezing kwam. Na wat ik de
laatste dagen in de bergen had gehoord en gezien, was ik, - het drong eerlijk gezegd nu pas goed tot
me door -, niet meer zo zeker van mijn gezondheid. Ik voelde weliswaar geen pijn en was me
evenmin bewust van een of andere benoembare ziekte, maar tegelijk besefte ik dat het hier, tussen
de bergmensen, als een ongehoorde pretentie moest klinken, indien iemand uit de benedenwereld
zegt dat hij reeds gezond is. Moest ik dan maar bekennen drager te zijn van die onderwereldziekten?
Dat leek me weer teveel op die boetelingen van het pelgrimspad. Desgevraagd zou ik bovendien
geen notoire doodzonde kunnen opbiechten. Overigens zou die hele moraaltheologie over de
zondigheid van de onderwereld hier niet eens gelden.
Ik zat in een moeilijk parket. Toen Alma even inhield klopte het hart me in de keel. Nu was ik duidelijk
wel nerveus. Gelukkig bleek het haar om een paar vlinders te gaan die ze even van dichterbij wilde
bekijken.
Toen ze zich weer oprichtte en haar weg vervolgde keek ze me even zijdelings aan en glimlachte
begrijpend. Kennelijk had ze wel door dat ik al genoeg inwendige vlinders aan m'n hoofd had. Dit
maakte me wat rustiger. Het gevaar dat ik zou instorten op de manier van die zakkenroller in de
Lourdesgrot leek bezworen. Haar begrijpende blik verdreef mijn opties en dilemma's en maakte
plaats voor eerlijke antwoorden als: 'Ik weet het zelf niet eens' of 'Ik kom in feite voor allebei'. Maar
ik sprak deze dooddoeners, die me zelf even geruststelden, niet hardop uit.
Het hoefde ook niet meer want we waren aangekomen op de plek die de jongen me reeds vanuit de
verte had gewezen. We stonden voor een indrukwekkende tuin waarin meer groeide en bloeide dan
ik in mijn stoutste dromen had kunnen vermoeden. Mijn verwondering werd nog groter toen ze me
voorging tussen enkele struiken aan de steile zijkant van de prachtig begroeide helling. Het was een
klein portaaltje, niet groter dan de ligplaats van twee schapen. Het bleek een afdakje voor de
werkelijke opening van een grot. Alma had haar woonverblijf dus in een grot en haar befaamde
plantentuin werd gedragen door het natuurlijke dak van haar behuizing.
Zij schoof het rieten deurtje voor de ingang open en stak enkele kaarsen aan. Door het schaarse licht
kon ik nog niet goed zien hoe haar woonverblijf er van binnen uitzag.
Ze wees mij een stoel en begon thee te schenken.
38