Alma - Tao van de Landbouw

oversteken. Hierdoor werd het veel stiller tijdens de wandeling. Lourdesgangers waren relatief groot
in aantal. Ik vernam dat, met uitzondering van Mekka, geen enkel bedevaartsoord in de wereld qua
bezoekersaantal met Lourdes kan wedijveren. Het was hen allemaal te doen om een grot aan de rand
van het hooggebergte. In deze grot was een waterbron die al meer dan honderd jaar de faam bezat
ongeneeslijke zieken te genezen. Die faam was goed voor jaarlijks meer dan een miljoen bezoekers
en moest dus op een overtuigend relaas van feiten zijn gebaseerd.
Slechts weinig voorbijgangers konden mij daarover inlichten. Zoals meestal bij populaire
bestemmingsoorden was de toenemende drukte rondom de heilige plaats op zichzelf al een goed
bewijs van haar bestaansrecht. Nagenoeg iedereen had trouwens wel eens gehoord van een studie
over de wonderbaarlijke genezingen in Lourdes. Op grond van tientallen casestudies zouden artsen
hebben geconcludeerd dat er sprake moest zijn geweest van een medisch onverklaarbare (-en dus
wonderbaarlijke?-) genezing.
Het oprechte geloof in de geneeskracht van de waterbron in de heilige grot bleek mij dagelijks en
maakte mij op den duur nieuwsgierig. Het verbaasde mij dat de Lourdesgangers gezond en wel een
lange tocht lopend konden afleggen. Vaak bleek, desgevraagd, dat zij de tocht ondernamen voor
zieke vrienden of familieleden. Het kwam ook voor dat de zieke zelf per trein of auto tegelijkertijd
ook op weg was naar het heilige herstellingsoord. De lange voettocht diende in dat geval als een blijk
van mentale en fysieke ondersteuning. Meestal ging men er vanuit dat iedere extra inspanning de
kans op genezing alleen maar ten goede kon komen.
Ook waren er voetgangers die genezing zochten voor zichzelf. In dat geval betrof het vooral gevallen
van psychisch lijden. De heilige bron zou bijvoorbeeld berouw opwekken over grote zonden, maar
ook angsten en nachtmerries verdrijven, liefde en vrede wekken; haat en afgunst verminderen,
verslavingen doorbreken, geldzucht en machtswellust uitbannen en nog veel meer.
Ik heb overigens gemerkt dat ook voor de verhalen van de Lourdesgangers geldt dat er kaf onder het
koren kan zitten. Zo vertelde me iemand, met komische ondertoon, over een suppoost, die de wacht
houdt bij het offerblok van de grot. Deze rijzige man staat in onberispelijk uniform op de uitkijk naar
dieven. Er wordt echter van hem gefluisterd dat hij voordien als geslepen zakkenroller veel bezoekers
van de grot heeft beroofd. Op een goede dag stelde hij zich op in de lange rij die naar de heilige bron
voerde. In het gedrang profiteerde hij gretig van de argeloze vroomheid van de pelgrims en had al
meer dan een dozijn portemonnees op zak toen hij zelf aan de beurt was. Om niet onnodig op te
vallen besloot hij net als elk ander een slok van het geneeskrachtige water te nemen. Hij reageerde
daarop alsof hij een teug zoutzuur had binnengekregen, werd lijkbleek en zakte vervolgens snikkend
door de knieën. Luidkeels wenend riep hij de verbouwereerde menigte toe op listige wijze misbruik
te hebben gemaakt van hun vrome devotie. Pas toen hij de buit tevoorschijn haalde begreep men
wat er aan de hand was en verwittigde de gendarme. Sinds zijn bekering werkt hij als een van de vele
boetelingen in het vrijwilligerscorps van het bedevaartsoord.
Als we de verhalen mogen geloven is er haast geen kwaal denkbaar of men kan er in Lourdes van
genezen. Zo zou het omvangrijke brandweercorps, dat de nachtelijke lichtprocessie bewaakt, voor
een groot deel bestaan uit voormalige pyromanen.
Na verloop van tijd had ik zoveel over Lourdes gehoord dat de geheimzinnige grot en het
geneeskrachtige water me bezig bleven houden. Intussen had ik overigens wel begrepen dat het in
de eerste plaats ging om de Mariaverering. Halverwege de negentiende eeuw zou een veertienjarig
meisje in deze grot verschijningen van de Moeder Gods hebben gehad. Een aantal van deze
verschijningen werden tevoren aangekondigd, zodat er op het moment suprème ook getuigen
aanwezig konden zijn. Het enige wat deze getuigen hebben waargenomen was de extatische
18