Alma - Tao van de Landbouw

natuurlijke evolutie ondersteunen. Overtuigd als hij is van de werkzaamheid van het hemelse in deze
evolutie denkt hij in zijn opus van zelfheiliging steeds dichter bij zijn god of hemel te komen.
Voor de echte alchemist staat dit proces van omgevingsinteractieve zelfheiliging voorop. Tegen deze
achtergrond laten zich het beste de waarschuwingen begrijpen die zij richten aan hen die de ware
weg dreigen te verlaten. Zij die de weg verlaten worden bestempeld als afvalligen, vervalsers,
ketters, schijnheiligen of zelfs als gevaarlijke demonen.
Zij, die op de goede weg blijven zien het opus als een eredienst. Vaak worden heiligen aangeroepen.
Ook denkt men verschijningen van engelen of andere hemelbewoners te zien.
Het opus heeft behalve idealistische zeker ook altruïstische trekken. Zij die uit zijn op persoonlijk
gewin krijgen de wind van voren. Vooral zij die zich tegen rijke betaling verhuren aan wereldse
machthebbers krijgen er flink van langs. Veel koninklijke lijfartsen en hofleveranciers van
edelmetalen bedreven de kunst der alchemie. Van de vrome vakbroeders krijgen zij de verwijten dat
ze hun ziel aan de duivel verkopen. De ware alchemist bewerkt met zijn opus zijn ziel zodanig dat hij,
en later via hem zijn vakgenoten en leerlingen, van zijn zelfheiliging kan profiteren.
Zij die wereldse machten dienen hebben de weg van zelfheiliging verlaten. In plaats van hun ziel te
veredelen volgen zij de koopkrachtige vraag naar medicijn of goud. Vandaar dat zij door de
aanhangers van het oorspronkelijke opus worden gemeden als afvalligen.
Het zou me niet verbazen als deze tweedeling in sacrale en profane alchemie ook een reden kan zijn
geweest voor het ontstaan van een geheimtaal. De sacrale richting zou zich hebben kunnen bedienen
van de namen van goden, heiligen, engelen en andere bovenaardse wezens om aanhangers van de
profane richting om de tuin te leiden.
De aanhangers van de oorspronkelijke sacrale richting waarschuwen voor de verlokkende
aanbiedingen van de wereldse machten. Die aanbiedingen liggen overal op de loer omdat de ware
leer van het opus niet om de edelmetalen of elixermedicijnen heen kan. Voor de religieuze alchemist
zijn goud en zilver waardevol omdat zij in tegenstelling tot de andere metalen de edele eigenschap
van de onvergankelijkheid bezitten. Voor de alchemist is deze eigenschap een teken van de
aanwezigheid van de kwintessens waar hij naar op zoek is. De kwintessens is de hemelse of
goddelijke substantie die de voortgang van mens en natuur aandrijft. Omdat de alchemist naar
verder reikende waarden streeft dan de vergankelijkheid van het aardse bestaan gelooft hij dat
stoffen die niet vatbaar zijn voor corrosie, verwering of rotting, voor hem van groot nut zijn. Om
dezelfde reden hecht hij grote waarde aan stoffen die vuurbestendig zijn. De asresten van de
verbranding bevatten de waardevolle eigenschap van de onvergankelijkheid die zelfs het vuur
overleeft. Daarom kan de as in de bereiding van elixers een waardevolle bijdrage leveren. De elixers
worden immers ingenomen om de gezondheid, de heelheid en het lange leven te verwerven. De
alchemist wil zijn lichaam en geest zodanig voeden en oefenen dat zijn leven een bijdrage levert aan
de alomvattende evolutie van hemel en aarde. Maar in die evolutie draait het juist om de waarden
en eigenschappen die de krachten van verval, bederf en dood kunnen overwinnen. En daarom zijn de
stoffen die verwering en verval trotseren onmisbare ingrediënten bij de elixerbereiding.
Volgens de sacrale alchemie mag de gouden elixer alleen dienen ter ondersteuning van de spirituele
en natuurlijke evolutie. Deze evolutie zou zich bewegen op een moeizame -want spirituele- weg naar
het paradijs. Dat paradijs is vaag en doorgaans bijna synoniem met iets dat men wenst zonder het
goed te kennen.
Maar er is nog een aspect aan het paradijs dat mij vaak trof en dat is dat het 'tweezijdig' is. Daarmee
bedoel ik dat het paradijs zowel uit een bewustzijnservaring bestaat als uit een zekere schoonheid
7