Alma - Tao van de Landbouw

Geen enkele ontwikkelingspsycholoog zal ontkennen dat een beestje goed is voor het kind. Maar
voor zover ik weet bestaan er geen theorieën, die persoonlijkheidsstoornissen van volwassenen
toeschrijven aan het ontbreken van een dier in de opvoeding. Kennelijk beschikken de bergbewoners
nog over een inzicht dat verband legt tussen een psychische aandoening en het ontbreken van een
harmonische relatie met een dier.
Ik wist dat er de volgende ochtend geen gelegenheid meer zou zijn om de draad van het gesprek
weer op te pakken. Toch hield de gedachte aan dat gebrekverschijnsel me uit de slaap. Ik probeerde
voor mezelf een bevredigend antwoord te bedenken en stelde me voor hoe oma of de herbergierster
op mijn vraag zou reageren.
Het antwoord lag eigenlijk voor de hand. Het is een oeroude wijsheid van de bergmensen dat kleine
kinderen spontaan een harmonieuze band met de natuur onderhouden. Dat is hun oorspronkelijke
zuivere aanleg die nog niet door verstandelijke en wereldse ervaringen bedorven is. Voor het behoud
van de oorspronkelijke deugd is het wezenlijk deze aanleg te onderhouden. Dat kan door steeds de
onbedorven en belangeloze spontaniteit van een dier te blijven ervaren. Het dier onderhoudt van
nature de oorspronkelijke aanleg en blijft die instinctief trouw. Alleen als de africhtingtechnieken van
de dierentemmers erop los worden gelaten verliest het dier zijn oorspronkelijke natuur. Geen
wonder dus dat de bergmensen de verhalen over de veehouderij in de laaggelegen landen
hoofdschuddend aanhoren.
Het 'gebrekverschijnsel' bij dier en mens zal dus wel worden gezien als een vervreemding van hun
beider oorspronkelijke natuur. Het gevolg is dat de paradijselijke vriendschap tussen herders en
dieren gedoemd is te verworden tot de soort van belangentegenstelling zoals wij die kennen van
veehouders in de bio-industrie.
De wijze raad van de bergmensen zou waarschijnlijk luiden: 'Houd de oorspronkelijke aanleg van
mens en dier zoveel mogelijk van jongs af in stand, dan ontstaat er vanzelf een goede band waar
beide partijen hun voordeel mee doen.'
Met deze, voorlopige, conclusie sloot ik een lange vermoeiende dag met een gerust gevoel af.
De volgende dag begon zodra het eerste daglicht binnenviel. Er werd druk gewerkt aan het eten voor
jong en oud en voor mens en dier. Mijn tas werd gevuld met noten en gedroogde vruchten voor
onderweg. Ik kreeg de keuze uit een half dozijn verschillende schapenkazen. Ze zagen er allemaal
hetzelfde uit, maar er was een klein verschil van smaak. Elke kaassoort bleek zijn eigen naam te
hebben. Ieder had die ochtend zo zijn eigen voorkeur. De herder lichtte toe dat elke kaassoort de
naam van een schaap droeg. Het kwam erop neer dat de melk van de schapen niet werd vermengd
maar afzonderlijk tot kaas verwerkt. Men deed deze extra moeite om op deze manier de schapen
beter te leren kennen.
De echte fijnproever kan na verloop van tijd aan de smaakverandering van de kaas proeven hoe het
met het schaap gesteld is. De onderlinge verschillen zeggen iets over de karakterverschillen van de
schapen. Scherpe kaas komt van bazige schapen, zachte kaas van zachtaardige schapen enzovoorts.
De herder proeft de kaas van elk schaap afzonderlijk en maakt daaruit ook op wat ze allemaal
hebben gegeten. Op die manier weet hij van welke soorten planten er te veel of te weinig is gegeten
en daaruit trekt hij zijn conclusies. Hij weet waar de diverse soorten planten zijn te vinden en brengt
de dieren naar datgene waarvan hij 'proef’-ondervindelijk heeft vastgesteld dat het nodig is.
Op mijn vraag welke kaas hij als de beste beschouwde, zei hij dat je zoiets moeilijk kunt zeggen. Hij
beoordeelt de kwaliteit van het voedsel aan de hand van het effect op de mensen die het eten. In de
eerste plaats let hij op de gelaatskleur en de stemming in huis. Het humeur en de levenslust van de
31