Alma - Tao van de Landbouw

5
De voettocht verliep die dag vlot. Mijn lichaam leek zich aan het hooggebergte aan te passen. Of zou
het simpelweg zo zijn dat het voedsel van de herbergierster en de herderin de betere ingrediënten
bevat voor dit soort activiteit? Ik begon erin te geloven.
Ook kreeg ik de indruk dat de berglucht goed was voor mijn hoofd. Meer dan voorheen had ik een
heldere voorstelling van waar ik mee bezig was. Zo viel het me makkelijker de op het eerste gezicht
zo vreemde opvattingen van Juan en Karmen aan te nemen als iets natuurlijks.
Na twee dagen in de bergen begreep ik dat het zoeken naar harmonie of resonantie tussen de
binnenwereld en de buitenwereld, zoals Juan dat noemde, een heel gezonde manier was om zich op
de omgevingsnatuur af te stemmen. Was het misschien zo dat Juan met het om zich heen scheppen
van een micromilieu ritueel probeerde op te roepen wat de mensen hier vanouds al bezaten? Zou
dat met veel andere rituelen en religieuze inspanningen ook het geval kunnen zijn? Dat de mensen
met behulp van hun religie een compensatie of vervanging zoeken voor het verlies van het
oorspronkelijke natuurlijke leefmilieu? En dat al die rituelen en mythen iets uitdrukken van het
streven en verlangen naar die oertijd, waarin de oorspronkelijke natuurlijke aanleg nog de
boventoon voerde?
Schept Karmen achter de dikke kloostermuren voor zichzelf een sacrale micronatuur temidden van
een wereld waarin de natuurvervreemding onverminderd voortgaat? Is haar religieuze ervaring aan
het fornuis en in de plantenbedden in wezen hetzelfde als wat de herderin en de herbergierster
ondergaan als een dagelijks terugkerende vanzelfsprekendheid? Zij leven nog in een omgeving die,
gezien vanuit de benedenwereld, iets heeft van een paradijselijke natuur. Zij zijn zich dan ook niet
bewust van zoiets als een 'religieuze roeping', waarmee men zich uit de wereld terugtrekt. Een
reservaat om zich spiritueel te ontwikkelen lijkt voor de bergmensen een absurditeit. Toch zou ik me
heel goed kunnen voorstellen dat mensen die de wereld van hierboven hebben leren kennen een
groeiende behoefte krijgen aan een reservaat. Een reservaat waarin de natuurlijke condities van de
bergen en de woeste gronden heersen. Misschien hadden de woestijnvaders het al begrepen, toen
ze zich omwille van hun spirituele groei terugtrokken in een ongerept natuurlijk leefmilieu. Ik denk
aan wat Juan vertelde over het mystieke opus als het fundament van alle religies. Als ik Karmen's
achtertuin en hostievoedsel toevoeg aan dat opus kom ik al wat dichter bij het leven van de
bergmensen hierboven.
Terwijl mijn overpeinzingen zo voortkabbelden zag ik dat de zon al behoorlijk hoog stond en dat het
tijd werd voor een gezonde versnapering. Ik zette me neer op een steen, maakte de tas met voedsel
open en zag een handvol witte schijven. De schapenkaasjes deden me denken aan de hosties in de
katholieke kerk.
Als vanzelfsprekend vroeg ik mij af of dit voedsel hier voor mij misschien het hostieachtige karakter
bezat waarover Karmen had verteld. Met de witte schijfjes in mijn hand en de verhalen van de
herder in mijn hoofd loste een inwendige weerstand in mij op. Waarschijnlijk was het een
hardnekkige rationele barrière die zich verzette tegen de betekenis van het Corpus Dei als dagelijks
voedsel. Zou het Corpus Dei-gehalte van het voedsel niet gewoon kunnen verwijzen naar de
nutriënten in het eten? Hoe hoger de voedingswaarde hoe gezonder en hoe langer het leven, daar
lijkt weinig tegenin te brengen. Zou een hypothetisch hoog geconcentreerd en zuiver complex
nutriënten het 'eeuwige leven' kunnen geven? Dat is misschien een wat al te haastige extrapolatie.
33