Alma - Tao van de Landbouw

jij dat zo precies weet van die planten. Maar als je haar bijna elke dag ziet hoe komt het dan dat je
zegt dat bijna niemand haar kent?'
Met een wat verlegen lachje op zijn gezicht zei hij: 'Iedereen zegt steeds 'Hoe zou Alma eigenlijk
heten?' We weten niet hoe oud ze is, we weten niet waar ze vandaan komt, we weten niet waarom
ze hier wil wonen, we weten niet hoe zij mensen kan genezen. We kennen haar dus niet echt.'
Dus dát was het. Iedereen zou antwoord willen op de vraag naar haar verleden en haar bijzondere
gave. Het verlangen naar dat antwoord drukt men uit in het zachte verwijt 'Wij kennen haar niet
echt.'
Ik prees me gelukkig met deze ontmoeting. Een betere introductie dan van de spontane jonge herder
had ik mij niet kunnen wensen. Nu ik mijn reisbestemming inmiddels zo dicht was genaderd wilde ik
de tijd benutten met het gesprek nog wat gaande te houden. Ik ging zelf in het gras zitten en vroeg
de herdersjongen of hij ook trek had in een stukje schapenkaas. Toen ik het hem opengevouwen
voorhield nam hij het gretig aan. Hij bekeek de schijf aandachtig en rook er langdurig aan met
gesloten ogen. Toen ik vroeg hoe hij de smaak vond, antwoordde hij: 'Het komt van die schapen met
van die horens, die eerst naar voren en dan krom naar achteren groeien. En ze hebben haren die
weinig krullen en door mussen worden meegenomen om er eitjes op te leggen.'
Het eerste kon ik bevestigen en ik nam aan dat het tweede niet minder juist zou zijn.
Tijdens het eten toonde mijn gesprekspartner behalve vertrouwen ook nog wat interesse in mijn reis
en mijn afkomst. Ik vertelde hem dat ik in de benedenwereld plantenteler was en nu op zoek ging
naar mensen die er meer van wisten dan ik. Hij leek direct te begrijpen waarom de wegen van zo
iemand naar Alma voerden. Hij zei wel eens vaker van die bezoekers te hebben gezien. Meestal
zochten ze dagenlang met een vergrootglas naar geneeskrachtige kruiden. Hij voegde er echter
meteen aan toe dat de geneeskracht voor een groot deel van Alma zelf moest komen. De plant alleen
zou niet voldoende zijn.
Ik vroeg of wij nu misschien op zo'n plek zaten waar vanwege een bijzondere gebeurtenis
geneeskruiden groeiden. Net toen hij het antwoord wilde geven zag hij achter mij iets in de verte,
sprong overeind en rende weg na zijn schapen inderhaast iets onverstaanbaars te hebben
toegeroepen. Ik zag hem naar iemand toe rennen met wie hij even praatte. Hij keerde terug en zei:
'Ze zegt dat u kunt meelopen als u wilt.'
'Met wie?', vroeg ik.
'Met haar', u vroeg toch naar Alma?'
Ik pakte haastig mijn spullen, bedankte de jonge herder met achterlating van wat kaasjes en spoedde
mij naar de oude vrouw die me opwachtte.
Ze begroette me met een knikje en een vriendelijke glimlach en zette er meteen de pas in. Ze vroeg
waar ik vandaan kwam en wat me hierheen voerde.
Zonder te weten of ik nu tegen Alma sprak dan wel tegen iemand die me haar verblijf zou wijzen, gaf
ik op de vraag een kort en duidelijk antwoord. In feite zei ik dus hetzelfde als wat ik een ogenblik
tevoren aan de jonge schapenhoeder had verteld.
Toen ik ophield met praten stopte ze, keek me aan en vroeg: 'Kom je voor de plantenkennis of zoek
je genezing?'
Zonder op antwoord te wachten zette ze de wandeling voort.
Toen ze me aankeek drong haar blik diep in mij door. Haar donkere ogen hadden iets rustgevends
maar waren tegelijk doordringend. Nu viel het me pas op dat haar haren onder de hoofddoek
sneeuwwit waren. De perzikkleurige huid van haar gezicht vertoonde weinig rimpeling maar kon niet
37