Boek 50 beroepen.indb - Lemniscaat

Wat is het leukste aan wielrenner zijn?
Ik wil erg graag winnen en als wielrenner lukt mij dat. Ik bedoel
met winnen niet eens per se dat ik als eerste de streep passeer.
Tussen de ‘groten’ op het podium staan, voelt voor mij ook al als
winnen. Wat ook leuk is, is dat je in de wielersport mee kunt doen
aan wedstrijden op de weg, maar ook in het veld, in het bos of
door het zand. Ik houd erg van die afwisseling.
Wat was jouw mooiste moment?
Toen ik het wereldkampioenschap wielrennen op de weg won.
Het was pas het eerste jaar dat ik mocht meedoen in de hoogste
klasse – de elitedames – en meteen won ik. Niemand had het verwacht.
Ik was pas 19 jaar en ik fietste tussen vrouwen die ik alleen
kende van tv en de uitslagenlijsten.
Wat is het spannendste aan wielrenner zijn?
Rijden met z’n allen tegelijk in peloton is heel spannend. Bij een
massasprint fiets je heel dicht op elkaar en iedereen wil winnen.
Er hoeft maar één iemand een verkeerde beweging te maken en
je kunt onderuit gaan en het halve peloton over je heen krijgen.
Gelukkig is mij dat nog nooit gebeurd.
Is het erg zwaar om op dit niveau mee te doen?
Als ik aan het trainen ben, vraag ik mezelf wel eens af waar ik mee
bezig ben. Tijdens trainingen doe je jezelf fysiek zo’n pijn en het is
zo afzien, dat ik soms niet begrijp dat ik niet thuis op de bank ben
blijven zitten met een leuk boek. Anderzijds, het betaalt zichzelf
terug. Ik ben trots op wat ik heb bereikt.
Hoe hard fiets je?
Op de weg fiets ik gemiddeld veertig kilometer per uur. Bij sprints
haal ik maximaal de zestig. Wielrennen in het veld gaat een stuk langzamer,
omdat het parcours zanderig of modderig is. Dan fiets je gemiddeld
twintig tot vijfentwintig kilometer per uur. Dat is nog steeds
best hard, hoor: kinderen die naar school fietsen, halen meestal maar
vijftien kilometer per uur.
Rij je meestal alleen of in een ploeg?
Bij wedstrijden op de weg rijd ik in een ploeg van de dsb-bank
met 14 andere rensters. Zo’n ploeg is belangrijk omdat je elkaar
uit de wind kunt houden en je om de beurt kunt demarreren. Dat
is versnellen en op kop gaan rijden. Bij veldwedstrijden fiets ik
meestal alleen. In het veld hoef je elkaar niet echt uit de wind te
houden, omdat het parcours heel erg varieert en de wedstrijden
een stuk korter duren, meestal zo’n veertig minuten. Een wedstrijd
op de weg duurt algauw drie tot drieënhalf uur.
Vertel eens wat meer over zo’n ploegtactiek?
In een wielerploeg heb je – een beetje oneerbiedig gezegd
– ‘knechten’ en een kopvrouw. De knechten houden de kopvrouw
uit de wind en dragen water en eten mee of gaan dat halen bij
de ploegauto. Ik ben meestal kopvrouw. Die positie moet je wel
waarmaken door vaak te winnen, anders raak je je plek snel kwijt.
Bij internationale kampioenschappen rijd ik in het oranje, voor
Nederland. Ook dan moet je samenwerken in een ploeg, maar
dat is moeilijker. Iedereen komt uit andere ploegen in het land en
alle deelneemsters zijn zo dolbij dat ze het gehaald hebben tot de
kampioenschappen, dat ze graag zelf willen winnen.
wielrenner
115