Hippocampus nr. 241 (november/december 2012) - volledige uitgave

Reportage - REISvERHaaL
kleurde zee-egels te schitteren, die meestal
door een wit krabbetje bewoond werden.
Een schooltje scheermesvisjes met de spitse
snuitjes naar beneden en de lichamen
verticaal omhoog kwam in formatie voorbijgeschoren.
Aan een houten staketsel met pijlers verbleven
er diverse grote vleermuisvissen.
Ook daar krioelde het van de naaktslakken.
We beëindigden deze duik op een plek
waar toch ook heel wat harde en zachte
koralen bleken aanwezig te zijn. De toon
was gezet en iedereen uiterst tevreden met
zulke mooie beginduik hoewel de regen
met bakken uit de lucht begon te vallen.
Op 'Renopia city' begonnen we met een witte
bladvis, vervolgens een knalgele 'humpback'
schorpioenvis, en een groene 'leaf
pipefish'. Vervolgens werd het zicht spijtig
genoeg plots barslecht, veroorzaakt door
de modder van de uitmondende riviertjes
en kwamen we tevens in een hevige stroming
terecht zodat de gidsen besloten om
de duik vroegtijdig af te breken.
Ondertussen hadden we tussen twee duiken
door de andere ploeg terug naar het
duikresort zien keren alwaar ze gingen
douchen om dan weer terug te vertrekken
72 Hippocampus nov./dec. 2012
terwijl wij gewoon aan boord bleven en de
schipper plots volle gas gaf naar 'Air Manis'.
Tijdens deze volle vaart kreeg je het volgende
tropische landschapszicht voorgeschoteld:
een strook water, een strook
strand, een strook palm- en bananenbomen,
een strook jungle met gebergte, een
dikke grijze strook laaghangende wolken
met slierten nevels.
Onvermijdelijk begon dan de song 'Paint
it black' van de Rolling Stones keihard
door je hoofd te spelen, waarbij onze witte
duikboot in gedachten veranderde in een
gecamoufleerde US-legerspeedboot. De
lange duikconsole in je handen werd een
geladen M-16 half automatisch geweer, je
zwart duikpak verkleurde tot legerkaki, je
mond begon langzaam aan op 'chewinggum'
te kauwen en de duikbril op je hoofd
voelde plots aan als een GI-legerhelm met
daartussen een vastgeklemd pakje Lucky
Strikes. Enkel de apocalyptische woorden
van Robert Duvall ontbraken nog: "God
damn, I love the smell of neopreen in the
morning!".
Het bleef evenwel gieten en de duikplaats
was een weids veld waarover we door de
Een grote hengelaarsvis.
stroming vlogen langs vele murenen waaronder
mijn favoriet, de blauw gevloerde
spookmurene met een knalgele kam.
Tijdens de lunch vernamen we van de anderen
dat zij middenin de stinkende vissershaven
van 'Laha' zalig waren gaan duiken,
waar het o.a. krioelde van 'frogfishes'
(hengelaarsvissen) en andere bizarre 'critters'.
Die kwamen zich daar voeden met de
afgesneden viskoppen, over boord gesmeten
door de vissers. We konden niet wachten
om daar in de namiddag ook te gaan
duiken.
De havenplaats leek wel een openingsscène
voor een Indiana Jones-film. De regen
bleef met bakken uit de lucht vallen en de
houten, totaal versleten grote vissersboten,
welke allen dicht tegen elkaar vastgeankerd
lagen, tornden hoog boven onze
kleine duikboot uit, die er tussenin stil lag
te dobberen. Overal hoorde je stemmen. De
vissers zaten droog en verspreid onder de
afdaken van hun boten te roken, een dampend
potje te koken of in groepjes gespannen
te gokken met de kaarten.
Een beetje verder kwam er een grote riool
uit op dit havenwater, dat zelf al vol dreef
met olie, lege plastic flessen, een kwijtge-