Hippocampus nr. 241 (november/december 2012) - volledige uitgave

En inderdaad was daar aan het Zilvermeer
héél veel zon, en ook een licht
briesje. Echt lekker weertje.
En vooral zeer helder water daar rond de
aanlegsteiger van Atlantis. Dat allemaal
beloofde dus een heerlijk duikje voor onze
duikvrienden met een handicap.
Om 10.00 uur hield Ann Tielen, voorzitter
van de NELOS-commissie Duikers met een
Handicap (DmH) haar toespraak waarbij zij
ongeveer 160 aanwezigen mocht verwelkomen.
Zij moest jammer genoeg, na verleden jaar
het overlijden van Guido Laeremans en
Fons Van Dyck, nu aankondigen dat Karel
Dunon en Philip Petit, beiden ook trouwe
medewerkers aan het Wet Wheels gebeuren,
respectievelijk als 1*Instructeur en Begeleider,
dit jaar overleden waren.
Ik laat haar hier liever zelf aan het woord:
"Op dagen als vandaag, waar we allen tezamen
zijn, missen we al die mensen nog
meer. Maar zij zouden niet willen dat we
blijven steken in ons verdriet… Zij zouden
ons aanmoedigen om verder te doen,
om voor de Wet Wheelers en heel het Wet
Wheels gebeuren 'door te gaan', om te dui-
Veiligheid aan de kant was ook gegarandeerd.
ken en te genieten van al het mooie… En
dat is precies wat we vandaag gaan doen!
We gaan vandaag duiken en verbroederen…
we gaan diegenen die niet gewoon
zijn om met personen met een handicap
te duiken, duidelijk maken dat duiken met
Wet Wheelers heel 'verrijkend' kan zijn, en
'gewoon' en 'ontspannend' en 'aangenaam'
en dat de vriendschappen die rond dit heel
duikgebeuren ontstaan meestal langer
duren dan tussen andere buddy-paren…
Hier is sprake van aandacht voor de mededuiker,
een helpende hand, niet alleen
vóór en na de duik, maar vaak ook tijdens
de duik. Hier is sprake van vertrouwen en
vriendschap… Hier is sprake van wederzijds
respect en aandacht…”.
Zij eindigde met een dankwoord aan alle
aanwezigen maar vooral aan de mensen
die de gehele dag de oppervlakteveiligheid
verzekerden: Bart Cuyvers, Wendy Claesen
en Charles Engels, en ook Hannelore
Sprengers van het NELOS-secretariaat en
alle leden van haar Commissie DmH en
van de duikschool Gobius voor de gehele
organisatie.
Daarna gaf Eric Reekmans zoals ieder jaar
een zeer uitvoerige briefing, hierin bijge-
staan door Charles Engels die uitlegde dat
hij van op de kop van de aanlegsteiger met
een sterke verrekijker al het duikverkeer
zou in het oog houden om vandaar eventueel
zijn bevelen te geven aan de rondvarende
reddingsboot.
40 wet wheelers waren naar deze 6e WWD
gekomen, waaronder 3 van de Nederlandse
Onderwatersportbond NOB o.l.v. Frans Lobbe,
die ook reeds vorig jaar van de partij was.
Er waren ongeveer 100 begeleiders.
De eerste duik was gepland vanaf 10.30 uur
en direct begon iedereen in het lommer
van de eiken en de geurige sparren met
het aankleden. En dan was het daar weer
op de aanlegsteiger een gezellige drukte
van heen en weer rollende stoelen en karretjes,
het duikklaar maken van onze Wet
Wheelers, elkeen met minstens twee gekwalificeerde
begeleiders. En dan het 'te
water gaan', elk volgens zijn of haar mogelijkheden,
maar altijd met die vreugde om
er weer bij te zijn voor een fris duikje.
Van op de kop van de aanlegsteiger bespiedde
Charles Engels voortdurend het
gehele oppervlak van het Zilvermeer
waarop duidelijk de groepjes opborrelende
luchtbelletjes te zien waren. Zodra hij een
ploeg zag, die boven kwam, moesten die
met de armen het grote OK-teken geven,
zoniet gaf hij het bevel aan de reddingsboot
om daarheen te varen.
Zo moest er toch wel eentje afgehaald worden,
gelukkig zonder veel erg.
Om terug op de steiger te geraken, gaven
de meesten er de voorkeur aan om via de
speciale lift uit het water gezwengeld te
worden om dan op de aanlegsteiger direct
in hun rolstoel overgezet te worden. Comfort
tot en met, alles onder de wapperende
NELOS-vlag.
Maar sommigen, zoals de sterke Micky
Reekmans, klommen zelf op de aanlegsteiger
en dan op hun rolstoel om zelf verder
te rijden, wel met een duwtje van een begeleider
om de helling op te geraken.
Tussen de twee duiken had ik met Frans
Lobbe een lang gesprek over zijn hobby:
duiken met mensen 'met een beperking'
zoals men dat in Nederland noemt. Maar
hij en zijn medewerkers zijn wel zo stoutmoedig
om ook mensen met een mentale
beperking te leren duiken. Merkwaardig is
wel dat zij stilaan tot de vaststelling komen
dat die mensen mentaal beter worden door
het duiken.
Hippocampus nov./dec. 2012
89