Hippocampus nr. 241 (november/december 2012) - volledige uitgave

Reportage - REISvERHaaL
onze avondlijke terugkomsten om onmiddellijk
onze monden zorgvuldig en voldoende
hygiënisch te ontsmetten van het
vuile havenwater door orale inname van
een uiterst lekker en efficiënt Schots medicijn.
Op 'Rhino City' troffen we een gele 'renopias'
aan alsmede een 'pegasus motfish', een
zeer vreemd wezentje met een rare lange
snuit, lieve oogjes en zo precies vleugeltjes
zodat het er uitzag als een klein gepluimd
kuikentje. Ook de 'coconut-octopus' (kokosnootoctopus)
was er aanwezig, welke
een kleine grappige octopus is die zich
steeds graag in allerlei afval verschuilt en
het liefst nog verstopt zit in een lege kokosnoot,
van welke laatste hij dus zijn naam
heeft gehaald.
Op hetzelfde ogenblik zouden Jan Baeckens
en Marc Van den Broeck een 'encounter'
hebben met de befaamde mimic
octopus, een kleine platte octopus met
zwart en witte strepen, die graag uit verdediging
visueel in zwart en wit bepaalde
andere dieren imiteert zoals een 'banded
74 Hippocampus nov./dec. 2012
seasnake', een zeetong, enz.
Op het eind van deze duik zou er zich evenwel
een kleine ramp voordoen: Marc wou
zijn camera aangeven maar zag plots tot
zijn verbijstering dat zijn onderwaterhuis
openklapte, waarna zijn camera er gewoon
uitglipte en terug tot op 22 meter diepte
neerviel.
Samen met de duikgids ging hij hem halen
om desgevallend de batterij toch nog te
kunnen recupereren alsmede de geheugenkaart
om al zijn eerder genomen foto's
te redden. Al de rest was toch al met het
eerste contact van het zoute zeewater reddeloos
verloren en naar de vaantjes.
Terug in onze thuisbasis zette Steven onmiddellijk
alle foto's op zijn laptop, een geluk
bij een ongeluk vermits de geheugenkaart
zelf enkele uren later toch ook nog
totaal onbruikbaar werd.
Ondanks vele halve liters Bintang, de uitstekende
Indonesische pils, bleef Marc die
avond compleet ontroostbaar voor het
verlies van zijn dierbare camera. Uiteindelijk
besliste hij via de eigenaar van het
duikresort om een nieuwe en identiek dezelfde
per vliegtuig te laten overbrengen.
Binnen enkele dagen stonden immers de
Papoeaanse walvishaaien van Ahe op het
programma, die hij zonder camera kost wat
kost absoluut ook niet wou missen.
De voorlaatste dag lieten de weergoden
ons toe om naar de overkant van de baai
enkele kilometer ver over te steken. Inderdaad,
de dikke grijze wolken waren wat
uitgedund tot grote witte met zelfs enkele
spatjes waterblauw, waar tussendoor de
zon zich zelfs even kon laten zien. Bij een
wolkenloze staalblauwe hemel moet het
hier inderdaad toch ook een tropisch paradijs
zijn in Hollandse melkchocolade.
Amahusu was een enorm groot veld met
grote donkere grijs/groene salade sponzen,
waarvan ik de exacte naam niet ken
maar die wel degelijk op zulke groente
lijken, echt iets voor grazende schildpadden.
Hier zaten veel kleine blauw geveloursde
spookmurenen alsmede diverse
naaktslakken, wat sepia's en een zwangere
Het hotel in de jungle, aan de rand van de zee, tijdens het grijze regenseizoen.
Foto's (2): Bert Janssens.